Ο άγιος μάρτυς Πολύευκτος (9 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ)

Ο άγιος μάρτυς Πολύευκτος έζησε στα χρόνια των σκληρών διωγμών του 3ου αιώνος στην περιοχή της Αρμενίας. Την εποχή εκείνη βασίλευαν ό Δέκιος (249-251) και ό Ούαλεριανός(251-259). Ό Πολύευκτος μαζί με το φίλο του Νέαρχο υπηρετούσαν ως αξιωματικοί στο στρατόπεδο της 12ης ρωμαϊκής λεγεώνας, πού είχε την έδρα της στη Μελιτηνή (σημερινή πόλη Μαλάτια της Τουρκίας). Ό Νέαρχος ήταν φλογερός χριστιανός. Πιστός ακόλουθος του Ιησού Χριστού. Τηρούσε με ακρίβεια τις εντολές τού ουρανίου Στρατηγού του και με το ωραίο παράδειγμά του είλκυε όλο και πιο κοντά στον Χριστό την καρδιά τού φίλου του Πολυεύκτου, πού όμως ακόμα δεν είχε βαπτισθεί. Εκείνες τις μέρες δημοσιεύτηκε το απειλητικό διάταγμα του αυτοκράτορα, πού καλούσε όλους τούς στρατιωτικούς να ομολογήσουν δημόσια την πίστη τους στα είδωλα και να θυσιάσουν στους θεούς των ειδωλολατρών. Και αλίμονο σ’ εκείνους πού θα περιφρονούσαν την αυτοκρατορική διαταγή. Θάνατος σκληρός τούς περίμενε. 'Η ώρα είχε φθάσει για να φανερωθεί ή γνησιότητα της άγάπης προς τον Ιησού Χριστό των δύο αγαπημένων στρατιωτικών φίλων.-Μη φοβάσαι, είπε στο Νέαρχο ό Πολύευκτος. Δεν πρόκειται να σ’ αφήσω από φίλο. Ούτε θα χωρισθούμε. Τον Χριστό, πού μου Τον διδάσκεις τόσο απαλά και πειστικά, Τον αγαπώ όπως και σύ! Δυνατά. Πίστεψέ με! Τον είδα απόψε σε όραμα. Τον είδα πού μου έπαιρνε τη στρατιωτική στολή και μ’ έντυνε με μια αλλιώτικη ολοφώτεινη στολή. Και δίπλα μου με περίμενε ένα φτερωτό άλογο...Όραμα πού προμήνυε το μεγαλείο μιας ζωής (του Πολυεύκτου), πού προσφέρεται θυσία για το Χριστό στο βωμό του μαρτυρίου. Και μετά πετά στον ουρανό ελεύθερη και δοξασμένη! Οι καλοδιάθετες ψυχές δέχονται αποκαλύψεις από τον Θεό. Και είναι έτοιμες με θαυμαστή απλότητα να υπακούουν σ’ Αυτόν. Τέτοια ψυχή και καρδιά διέθετε ό Πολύευκτος. Είχε πλέον μάθει ότι το λουτρό του αίματος του μαρτυρίου ισοδυναμεί με το λουτρό του αγίου Βαπτίσματος. Και αδημονούσε με ιερό πόθο πότε κι αυτός να μαρτυρήσει.Ό Νέαρχος μυστικά προσευχόταν στο Θεό να στηρίξει τα βήματα του κατηχουμένου φίλου του. Και δοξολογούσε τον ύψιστο Κύριο, πού ενίσχυε με πλούσια χάρη τη φιλία και των δύο. Χάρη πού φαινόταν σε όσα ζούσε και έλεγε ό Πολύευκτος κείνες τις ώρες:-Ό νους μου είναι προσηλωμένος στον ουρανό. Τα μάτια μου στραμμένα σε ένα μόνο πρόσωπο: τον Ιησού Χριστό! Τη λαμπρότητά του τη νιώθω στα βάθη της ψυχής μου. ’Άς προχωρούμε μαζί, Νέαρχε. ’Άς τολμήσουμε να Τον ομολογήσουμε με θάρρος.

Μ’ αυτές τις ιερές σκέψεις οι δύο φίλοι έτρεξαν στον τόπο της ομολογίας. Εκεί ήταν άνηρτημένη και ή δικτατορική διαταγή τού αυτοκράτορα.

-Όχι! φώναξε ό Πολύευκτος. Δεν είναι δυνατόν να υποχρεωνόμαστε να πιστεύουμε και να ομολογούμε ένα ψέμα. Πιστεύω στον αληθινό Θεό. Είμαι χριστιανός!

Και αφού απέσπασε και κατέβασε τη διαταγή τού άρχοντα, έτρεξε προς τούς ιερείς πού κρατούσαν τα είδωλα και τα συνέτριψε. Αμέσως τον συνέλαβαν ως ιερόσυλο και τον μαστίγωσαν ανελέητα. Ό πεθερός τού μάρτυρα Φήλιξ, πού ήταν και διοικητής της επαρχίας, προσπάθησε με γλυκόλογα να τον μεταπείσει:

-Θυμήσου, παλληκάρι μου, τη γυναίκα σου και τα παιδιά σου! Πού αφήνεις τέτοια τιμημένη οικογένεια;

-Ας με ακολουθήσουν και αυτοί, απάντησε ό Πολύευκτος. Ας έρθουν κοντά μου, άν θέλουν την ευτυχία τους. Αλλιώς θα χαθούν μαζί με τα ψεύτικα είδωλα πού προτιμούν.

-Ποιός δαίμονας σε εξαπάτησε; τού φώναξε ή γυναίκα του.

-Κανείς! απάντησε ό γενναίος στρατιωτικός.

Και μετά άπηύθυνε έκκληση άγάπης προς τη σύζυγό του και της έλεγε:

-Παυλίνα μου! έλα κοντά μου. Πίστεψε και σύ στον Ιησού Χρι¬στό. Αξίζει να θυσιάζεις μια τό¬σο μικρή και πρόσκαιρη ζωή για μια αιωνιότητα ευτυχίας μα¬ζί με τον Χριστό!

Όμως ή Παυλίνα σιώπησε. Έμεινε στην άλλη όχθη, στην όχθη της ψεύτικης ζωής της γης... Δεν θέλησε να ακολουθήσει στη δόξα το σύζυγό της.

Όλοι παρακολουθούσαν με έκπληξη τούς δραματικούς διαλόγους. Φοβήθηκαν όμως οι εχθροί τού Χριστού μήπως πιστέψουν στον Κύριο τα καλοδιάθετα πλήθη. Ή φωνή τού Πολυεύκτου, τού αξιωματικού τού Ρωμαϊκού στρατού, δεν συν¬έφερε να ακούγεται άλλο. Γιατί ήταν φωνή μιας δυνατής άγάπης στον Χριστό, πού έσβηνε όλες τις άλλες της γης άγάπες.

Και πυροδοτούσε μια άλλη φλόγα πού κατέκαιγε το κακό.

Γι’ αυτό ή φωνή αυτή σε λίγο δεν θα ακούγεται άλλο. Με χαρά ό Μάρτυς άκουσε την τελική απόφαση ότι θα θανατωθεί με αποκεφαλισμό «διά ξίφους». Στον τόπο τού Μαρτυρίου του ό Πολύευκτος αφού ενίσχυσε τούς παρευρισκόμενους χριστιανούς και υποσχέθηκε στον Νέαρχο ότι θα τον θυμάται για πάντα στον ουρανό και θα προσεύχεται γι’ αυτόν, ειρηνικός έγειρε το κεφάλι του στο σπαθί τού δημίου. Ό Πολύευκτος ό Στρατιωτικός από την τιμημένη 12η ρωμαϊκή λεγεώνα μετετέθη στο ενδοξότερο και ηρωικότερο τάγμα των Αγίων Μαρτύρων στον Παράδεισο!

Τα ιερά Λείψανα τού Αγίου με δέος τα παρέλαβαν οι τολμηρότεροι από τούς χριστιανούς και τα ενταφίασαν με ευλάβεια στη Μελιτινή. Στην περιοχή τού Φιλαδελφίου και τού Ταύρου της Κωνσταντινουπόλεως άνηγέρθη Ναός προς τιμήν τού Αγίου.

Πολύευκτος!

Μια γενναία μαρτυρική μορφή της αρχαίας Εκκλησίας με φωνή δυνατής ομολογίας και ζωή κρυστάλλινης παρ¬ρησίας για τον Ένα και Μοναδικό και Πρώτο της καρδιάς του αγαπημένο Κύριο Ιησού Χριστό! Ούτε το επάγγελμα, ούτε ή οικογένεια, ούτε και ή αγάπη του γι’ αυτή τη ζωή του μπόρεσαν να τον αποσπάσουν από την αγάπη τού Κυρίου! Γι’ αυτό και θυσιάστηκε!... Ας δώσουμε κι εμείς την πρώτη θέση της καρδιάς μας στον Χριστό για να ανήκουμε στους «άξιους» φίλους του (Ματθ. Γ 37). Μάς το ζήτησε ό Ίδιος. Και Τού αξίζει. Και μάς συμφέρει. Ας τολμήσουμε...

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ