Από τη Σόφια της Βουλγαρίας καταγόταν ό άγιος Γεώργιος ό νεομάρτυς, πού εορτάζουμε στις 26 Μαρτίου. Ήταν στρατιώτης με ανδρείο φρόνημα και αγαπούσε πολύ τον Θεό. Πίσω από το αθλητικό του παράστημα και την ευγενική του μορφή έκρυβε έναν υπέροχο ψυχικό κόσμο. Ήθελε να μένει πάντα ό ασυμβίβαστος με τον πο­νηρό κόσμο και πάντοτε πιστός υπή­κοος στα προστάγματα του Κυρίου Ιη­σού Χριστού και ατρόμητος ομολογητής του. Αυτό το απέδειξε και στην πράξη και μάλιστα σε κάποια δύσκολη ώρα της ζωής του. Ήταν τότε περίπου 30 ετών.

Ευρισκόμενος στην Αδριανούπολη της Θράκης - περιοχή τουρκοκρατού­μενη - θέλησε να επισκευάσει το τό­ξο του. Επισκέφθηκε λοιπόν το εργα­στήριο κάποιου Τούρκου τοξοποιού. Και ξαφνικά, χωρίς λόγο, ό τεχνίτης εκείνος άρχισε να υβρίζει μπροστά του τον Θεό των Χριστιανών.

Τότε ή καρδιά του γενναίου στρατιώ­τη Γεωργίου δεν άντεξε να ακούει τα βλάσφημα αυτά λόγια. Τόλμησε και ά­νοιξε το στόμα του και με θάρρος ομολόγησε δυνατά: «Ό Κύριος Ιησούς Χρι­στός είναι αληθινός Θεός, άγιος, δημι­ουργός του παντός. Ή θρησκεία του Μωάμεθ έχει πλάνη».

Περίεργοι Τούρκοι στην αγορά πού άκουσαν τον έντονο αυτό διάλογο έ­τρεξαν να δουν τί συμβαίνει. Άκουσαν ένα χριστιανό να ομολογεί την πίστη του και να περιφρονεί τον Μωάμεθ. Άλ­λα αυτό είναι θράσος. Και πρέπει να τον τιμωρήσουν.

Όρμησαν λοιπόν στον Γεώργιο. Τον έρράπισαν και με τη χορδή του τόξου του του έσφιγγαν τον λαιμό αφήνοντας στον τράχηλο έντονες κακώσεις.Και αφού του έδεσαν τα χέρια, τον έ­φεραν σε δίκη «ώς πρόβατον επί σφαγήν». Και ό μάρτυρας έλεγε: «Μακά­ριοι οί πορευόμενοι έν νόμω Κυρίου... Σύ, Κύριε, ακούς, βλέπεις την ομολο­γία μου. Σε παρακαλώ, μη με εγκατα­λείψεις».

Και ό Κύριος δεν εγκατέλειψε τον δούλο του Γεώργιο, τον ενίσχυσε. Εκεί μπροστά στον ηγεμόνα ό μακάριος μάρτυρας δέχθηκε νέες μαστιγώσεις. Ά­κουσε όμως και υποσχέσεις πώς εάν μετάνιωνε για όσα είχε πει θα απολάμ­βανε μεγάλες δωρεές. Όμως ό Γεώργιος συνέχισε ατρόμητος να ομολογεί: «Ό Ιησούς Χριστός είναι πλάστης μου και βασιλεύς μου αιώνιος».

Ό ηγεμόνας τον απείλησε με φωτιά. Ό μάρτυς τον ένίκησε με παράδοξη α­πάντηση: «Άν το προστάξεις αυτό για μένα, θα σου σφίξω με πολλή αγάπη και χαρά το χέρι»!Ό δικαστής οργισμένος διατάζει αμέ­σως τη φυλάκιση του μήπως και μετα­νιώσει... Νέα τώρα πορεία ταπεινώσε­ων για τον μάρτυρα. Καθώς ανηφορίζει το δρόμο για τις φυλακές του φρου­ρίου, πλήθος Αγαρηνών τον φτύνουν, τον χλευάζουν, τον ταπεινώνουν... Και ό Γεώργιος πορεύεται κατά τούς αυτό­πτες μάρτυρες «ανδρείος, μηδενί σαλευόμενος».

Την επόμενη ήμερα ιεροδιδάσκαλοι του κορανίου έφθασαν στον άρχοντα με την άγρια απαίτηση να θανατώσει τον Γεώργιο αμέσως, «γιατί βρίζει αυ­τόν πού κηρύττουν», ενώ έξω πλήθη φανατισμένων μουσουλμάνων φώνα­ζαν: «Κάψτε τον! τώρα! αμέσως στη φωτιά».

Ή οργή του άσπλαχνου όχλου έκαμ­ψε τον άρχοντα. Ή διαταγή δόθηκε: «Ό Γεώργιος θα κατακαεί ζωντανός». Ό Γεώργιος οδηγείται στην κεντρική πλα­τεία της Άδριανουπόλεως. Ό μάρτυρας με υψωμένο το βλέμμα στον ουρανό περίμενε την ώρα για να πετάξει στον Πλάστη του.Ένας οργισμένος μουσουλμάνος τον τραυμάτισε κοντά στην καρδιά με μα­χαίρι. Το αίμα έτρεχε και πότιζε τα ξύλα της φωτιάς. Ό μάρτυς όμως δεν υπο­χώρησε. Παραδίδεται στον Κύριο και Θεό του, πού τον θέλει δικό του, νεομάρτυρα δοξασμένο...

Ό δήμιος άναψε τη φωτιά. Οι παρευ­ρισκόμενοι εχθροί όρμησαν στον μάρ­τυρα. Και αφού τον έβαλαν σε ένα κα­λάθι, τον πέταξαν μέσα στις φλόγες, ενώ ακουγόταν ή προσευχή του Γεωργίου: «Διά Σε πάσχω, Κύριε, επειδή δεν Σε αρνούμαι. Αξίωσέ με της ουρανίου Βα­σιλείας σου!».

Για να αυξήσουν τούς πόνους του μάρτυρος τον τρυπούσαν με κλαδιά και ακόντια και έριχναν ρετσίνι για να δυ­ναμώσουν τις φλόγες. Μέσα σ' αυτές παρέδωσε ό γενναίος Γεώργιος την εξαγνισμένη ψυχή του στον λατρευ­τό του Κύριο. Ήταν Μεγάλη Τρίτη, 26 Μαρτίου του 1437. Ό Γεώργιος δεν πρόλαβε να εορτάσει Πάσχα. Το εόρ­τασε με τούς αγγέλους. Στον τόπο του μαρτυρίου του τις επόμενες μέρες μια στήλη φωτός με υπερκόσμια λάμψη - σημείον δόξης του από τον Κύριο -παρηγορούσε τούς χριστιανούς. Οι βέ­βηλοι εχθροί τα υπολείμματα της τέ­φρας του μάρτυρος τα σκόρπισαν...

Ό Γεώργιος είχε προστεθεί στη χορεία των Νεομαρτύρων, είχε κερδίσει τον ουρανό. Είχε κατακτήσει συγχρόνως και τις καρδιές των πιστών χριστιανών. Είχε γίνει γι' αυτούς ένα λαμπρό παρά­δειγμα γενναίου όμολογητού, ένας οδοδείκτης του Ουρανού!...(Από τον "ΣΩΤΗΡΑ")

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ