Storie di mare...

Τρίτη, 7 Απρίλιος 2009 ΠΗΓΗ: http://storie-di-mare.blogspot.com

Ακόμα και απο ψηλά μην ξεχνάς να χαμογελάς!

Ωραία ξεκίνησε αυτή η εβδομάδα.. Φονικός σεισμός στην γείτονα Ιταλία, πολλά θύματα, εικόνες βιβλικής καταστροφής, άνθρωποι άστεγοι βλέμμα χαμένο, ένας Έλληνας φοιτητής νεκρός, εκατοντάδες ακόμη αγνοούνται. Τι ναπεις Κάτι τέτοιες ώρες καλύτερα να σωπαίνεις. Καλύτερα οι κάμερες να κλείνονται μέσα στα κανάλια, και να αφήνουν τους ανθρώπους να πενθούν, χωρίς να να γίνονται τσιμπούρια. Δεν βοηθάει πουθενάαυτό Το πρωί, πριν μαθευτεί το τραγικό γεγονός για τον άτυχοφοιτητή έβλεπα την μητέρα του στη τηλεόραση να φωνάζει στονγιο της να κάνει υπομονή, να δώσει ένα σημάδι ζωής. Έβλεπα την λαχτάρα στα μάτια της να τον σφίξει στην αγκαλιά της, σκεπασμένη με μια κουβέρτα. Άγρυπνη. Αλλά τι σημασία έχει ο ύπνος τέτοιες ώρες. Συγκλονίστηκα. Μπορεί να μην είμαι μητέρα, για να νιώσω όπως εκείνη, να μπω στην ψυχολογία της. Μπαίνω όμως στη θέση της μητέρας της δικής μου και σκέφτομαι πως μπορεί να είχε λειτουργήσει. Θυμάμαι το βλέμμα της όταν έμαθε για τον πατέρα μου και πως στάθηκε δίπλα του πριν μας αφήσει. Είμαι άνθρωπος όμως, και όσο και αν δεν φαίνεται και δεν το δείχνω, υπερευαίσθητος. Δάκρυσα το πρωί, στεναχωρήθηκα, είναι και οι μέρες τελευταία που μου χουν πέσει και όλα μαζί Τι να πρώτοσκεφτώ, και από που να αρχίσω να λύνω. Περίοδος, ότι να ναι.Κάθομαι και αναρωτιέμαι πολλές φορές πως τα καταφέρνω πάντα, και τα προβλήματα όλων με έναν μαγικό ανεξήγητο τρόπο, τα κάνω δικά μου. Και τα λεγε η Έλντα ένα φεγγάρι.."Βγάλε και τίποτα από την πλάτη..Θα καμπουριάσεις.."Τότε άκουγα, προσεχτικά.. Αλλά ως συνήθως οι καιροί αλλάζουν και μετά τα δυο χρόνια, της είπα ξαφνικά."Καιρός να πετάξω μόνη μου. Νομίζω δεν χρειάζομαι να σε ακούω άλλο" Και το έκανα. Από τότε πάει κοντάένας χρόνος. Είδα πολλές αλλαγές στον χαρακτήρα μου, στο τρόπο που βλέπω τα πράγματα εκεί έξω, αλλά όσο και να το τόνιζα στον εαυτό μου, την υπερβολική ευαισθησία μου, δεν κατάφερε να την μετριάσω. Παραμένω ένας ρομαντικός άνθρωπος του οποίου το μυαλό δεν κατάφερε ποτέ κανείς να προσεγγίσει με τον τρόπο που θα ήθελα εγώ. Μπορεί και να μην τους ένοιαζε, μπορεί και να μην τους άφησα γιατί δεν άξιζε τον κόπο. Δεν έχω καταλήξει ακόμα. Ποτέ μην λες ποτέ λένε, Ι still have faith. Χαίρομαι όμως που υπάρχουν ακόμη άνθρωποι εκεί έξω που προσπαθούν να αλλάξουναυτό το μπουρδελόκοσμο που ζούμε. Άνθρωποι που ξέρουν να σέβονται, που υπολογίζουν . Με συγκίνησε η Σοφία, όταν μου ζήτησε να πάω να μιλήσω στα παιδιά του σχολείου για το περιβάλλον.. Ποιος εγώ σκέφτηκα τότε? Και όμως, εκείνη ξέρει, τι είμαι εγώ, εγώ μπορεί όχι ακόμη 100%. Κοκκίνισα και μόνο που σκέφτηκα ότι πρέπει να αναπτύξω τις σκέψεις μου προς τα έξω.. Τελικά το αποτέλεσμα ήταν πιο αυθόρμητο από ποτέ! Πάνε χρόνια που τελείωσα το λύκειο, πάνε χρόνια που θυμάμαι την κόρη τηςένα κοριτσάκι μια σταλιά και τώρα μαθαίνω ότι ετοιμάζει προτάσεις για την βουλή των εφήβων. Τα χρόνια πέρασαν, αλλά όταν ξέρειςότι υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι εκεί έξω, χαίρεσαι που τους βρήκες στο δρόμο σου. Που σε δίδαξαν πέντε σωστά πράγματα, και μαζί με τους γονείς σου, βγήκε ένα αποτέλεσμα, αν όχι απόλυτα λογικό, τουλάχιστον ανθρώπινο! Η Σοφία για μένα, είναι από τους ανθρώπους μου με βοήθησαν να αγαπήσω το γράψιμο, να αγαπήσω την λογοτεχνία, και να έχω λόγο να είμαι "ακόμη" στο σχολείο μιας και τα υπόλοιπα μαθήματα δεν μου άρεσαν καθόλου! Δεν είναι τυχαίο πως ήταν πάντα εκεί για όλους.. Ακόμη και στηπενταήμερη..θυμάσαι??Ακόμα περιμένει να σιδερώσω το πουκάμισο ο άμπαλος!Ξέρεις εσύ..χαχα(ωραίες αναμνήσεις, ευχαριστώ!) Μέσα στα χαλάσματα, πάντα ξεπροβάλει ένα λουλούδι, ένα φυλλαράκι. Μια ελπίδα. Και η μυρωδιά του είναι πάντα μαγική, διαφορετική! Καλή μας εβδομάδα! Τα σέβη μου..

Αναρτήθηκε από mare στις Τρίτη, Απρίλιος 07, 2009

http://storie-di-mare.blogspot.com1 σχόλια:

Σοφία είπε...

Και όμως...είμαι υποχρεωμένη να απαντήσω.Κι όχι γιατί σε γλίτωσα από το σιδέρωμα.Ούτε γιατί σε "ζέσταινα" στην τάξη.Ούτε γιατί θα έπρεπε να σε μαλώσω που δεν ξέρεις ότι έχεις κάτι να πεις στα παιδιά,που βρίσκονται εκεί που ήσουνα.

Πρέπει απλά να δηλώσω ότι η χαρά που πήρα,όταν είδα την Ίριδα,έγινε συγκίνηση,φόβος κι ευθύνη,γιατί πρέπει να παραδεχτώ πως περιμένω σαν κι εκείνη την άνοιξη για να ανθίσω (χωρίς να πεθαίνω,γιατί τρώω από το γογγύλι μου).Πως το φανταχτερό της χρώμα είναι όλη εκείνη η δύναμη που δείχνω- τίποτα περισσότερο από μια αδύναμη ασπίδα για πέταλα μεταξένια έτοιμα να συνθλιβούν και να διαλυθούν.

Τελικά είχα πολλούς λόγους να την κάνω παραμύθι...:)...!!!

Ελπίζω να μπόρεσα να εκφράσω με κάποιον εύσχημο τρόπο ένα ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ σε τόσα πολλά και σημαντικά,που είπες για μένα.

Βλέπεις το γογγύλι μου μ'αυτά συντηρείται...

7 Απρίλιος 2009 4:06 μμ