Κωνσταντίνου Χατζοπούλου,Τα καράβια

Και τα μάτια στο θάμπωμα ανοιχτά

και τα μάτια σα σε όραμα χαμένα,

και τα μάτια στο θάμπωμα πνιχτά

τα καράβια κοιτάζουνε μακριά,

τα καράβια σαν όραμα χαμένα.

Μιάν αυγή είχαν αφήσει τη στεριά,

τα πανιά τους σαν όραμα απλωμένα,

και μπροστά τους γελούσαν τα νερά

και τριγύρο σκιρτούσανε φτερά

στα πανιά τους στον άνεμο απλωμένα.

Και ήταν όνειρο εμπρός τους το γλαυκό

και ήταν όνειρο που έφευγαν λευκό,

τα πανιά τους σαν όραμα απλωμένα,

μα στα μάκρη τα βρήκε η καταχνιά

με απλωμένα τα βρήκε τα πανιά

και με απλωμένα απόμειναν πανιά

τα καράβια σαν όραμα χαμένα -

Χαμένα στην ξένη την αυγή,

στην ασάλευτη ολόγυρα σιγή

μα ασάλευτα απλωμένα σα νεκρά

τα πανιά τους στα ολόθαμπα νερά

τα μάτια κοιτάζουνε μακρά

τα καράβια σαν όνειρα χαμένα.