«Το ξέρω πως καθένας μονάχος πορεύεται στον έρωτα…»*
Σαρωτικός ο έρωτας. Έρχεται κι όλα γίνονται αλλιώς. Πώς; Προσωπική υπόθεση του καθενός αυτό. Κι η μοναχική πορεία στο δρόμο του από τις πιο σκληρές. Έρωτα ματαιωμένο τον λέμε. Ή και έρωτα ανέφικτο. Μα όπως και να τον λέμε, πρόκειται για τον πόνο του ανθρώπου, που αγαπά και δεν αγαπιέται. Που ποθεί και δεν ποθείται. Που τελικά πονάει και δεν συμπονιέται.
Απ’ τον έρωτα γνωρίζει μόνο το αίμα, που στάζει μέρα νύχτα. Απ’ τον έρωτα του μένει μόνο η πληγή. Κι όλο αυτό γίνεται ζωή του. Ζωή σκληρή. Τυραννισμένη.
Μαθαίνει πως έτσι είναι. Δεν είναι αλλιώς. Ξεχνάει το φως, το άρωμα, την τρυφερότητα, την αγκαλιά. Με τον καιρό ο έρωτας γίνεται αποτροπή. Το κόκκινο χρώμα του είναι ειδοποίηση να μείνει μακριά. Κίνδυνος θάνατος.
Κι όσο η ζωή περνάει σιγουρεύεται ότι πορεύεται σε δρόμο μοναχό, σε δρόμο φτιαγμένο για έναν˙ το δρόμο του έρωτα.
Μονάχος; Μονάχος στον έρωτα; Εσύ το πιστεύεις αυτό; Εγώ δεν το πίστευα. Πάει καιρός από τότε. Πολύς. Έπρεπε πρώτα να μάθω πώς είναι να ξυπνάς ένα πρωί και να μη γνωρίζεις ποιος είναι αυτός εκεί που ξημερώθηκες μαζί του. Που ξημερώνεσαι μαζί του χρόνια. Άγνωστος. Έτσι ξαφνικά. Έτσι ξαφνικά κατάλαβα πως μοιράζομαι χρόνια, μέρες, ώρες, λεπτά μ’ έναν άγνωστο άνθρωπο.
Και ξέρεις τι έκανα; Πήγα στον καθρέφτη. Κι έμεινα να κοιτάζω ώρα πολύ τον άγνωστο που γυαλιζόταν σα χαμένος. Κι αυτό το έκανα κάθε πρωί. Δεν ξέρω πόσο μου πήρε αλλά το πρωί, που άνοιξα την πόρτα στον άγνωστο, που ξημερωθήκαμε παρέα, για να φύγει, είχα γνωριστεί πολύ καλά με το θλιμμένο είδωλό μου.
Κι όταν έκλεισα την πόρτα και το κάλπικο αντικείμενο του πόθου μου είχε ξεμακρύνει για τα καλά πια, χαμογέλασα για πρώτη φορά στη ζωή, που με καλωσόρισε.
*Στίχος από τη «σονάτα του σεληνόφωτος» του Γιάννη Ρίτσου.
ΑΡΘΡΟ δημοσιευμένο στο ηλεκτρονικό περιοδικό "Ράδιο Αερόστατο" το Φλεβάρη του 2014