Έρευνα - συλλογή υλικού: Έλλη Καραδήμου

Χορογραφίες: Έλλη Καραδήμου, Gabriel Marino

Σκηνογραφία: Χρήστος Κωνσταντέλλος

Βοηθός Σκηνοθέτη: Κατερίνα Μπιλάλη

Επιλογή μουσικής: Έλλη Καραδήμου

Φωτισμοί: Κώστας Μπλουγουράς

Μουσικοί επί σκηνής: Τζόναταν Μπλάτυ (μπαντονεόν), Ανδρέας Σταματόπουλος (πιάνο), Σωκράτης Σταθουλόπουλος (βιολί)

ΘΕΑΤΡΟ OLVIO

Από 13/12/10 εώς 08/02/11

Φαλαισίας 7 (Μετρό Κεραμεικός)

Αθήνα / Γκάζι

+302103414118

http://www.monopoli.gr/city-guide/theater/theater-categories/item/104875-Mala-Junta-%CE%A4%CE%BF-%CF%84%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CF%85%CF%84%CE%B1%CE%AF%CE%BF-%CF%84%CE%AC%CE%BD%CE%B3%CE%BA%CE%BF

Μπουένος Άιρες, Μάρτιος 1976. Παραμονή του πραξικοπήματος που άλλαξε τη ροή της αργεντίνικης Ιστορίας. Το Τάνγκο μπροστά και πίσω από τους προβολείς του Τεάτρο Αστράλ. Ο Γιώργος Νινιός, περπατώντας στα βήματα του Τάνγκο, περιπλανιέται σε ένα εκρηκτικό κλίμα, όπου έρωτας, κοινωνική αναταραχή, πάθος, χορός, ανατροπές πολιτικές και προσωπικές, εναλλάσσονται, με αφορμή τις κακές συναναστροφές, «μάλα χούντα»...

http://www.culturenow.gr/Theatre/Mala_Junta_%E2%80%93_%CE%A4%CE%BF_%CF%84%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CF%85%CF%84%CE%B1%CE%AF%CE%BF_%CF%84%CE%AC%CE%BD%CE%B3%CE%BA%CE%BF:_%CE%A0%CE%B1%CF%81%CE%AC%CF%84%CE%B1%CF%83%CE%B7_%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%AC%CF%83%CE%B5%CF%89%CE%BD.html

Τανγκό: Mala Junta

της Μαρίας Δαμολή

Η αγάπη μου για το τάνγκο, ήταν για μένα σημαντικό κίνητρο, ώστε να σπεύσω να παρακολουθήσω αυτό το θεατρικό δρώμενο, που μόλις ξεκίνησε στο θέατρο Όλβιο. Η ορχήστρα άρχισε να παίζει, το bandoneon έδωσε το χρώμα, κι ένα εξαίσιο χορευτικό ζευγάρι άνοιξε την αυλαία: το έργο άρχισε.

Τα διαδραματιζόμενα τοποθετούνται, σ’ ένα σημείο καμπής: λίγες ώρες πριν το πραξικόπημα της 23ης Μαρτίου του 1976, στην Αργεντινή. Δεν μπορεί να είναι τυχαία επιλογή, σκεφτόμουν όσο εξελισσόταν το έργο. Μέσα στο σκηνικό της κρίσης που μας περιβάλλει, του φυλλορροήματος που βιώνουμε, της σταδιακής έκπτωσης και πτώσης, της επαπειλούμενης πλήρους κατάρρευσης , αυτής της κατάστασης «λίγο πριν» , αυτής της αναμονής που προηγείται της ανακοίνωσης ενός καταστροφικού νέου, ανίατης ασθένειας, απώλειας, πολέμου, θανάτου, οι παραλληλισμοί είναι προφανείς. Κι εδώ, σ’ αυτήν την παράσταση, η οποία κινείται μεταξύ μιούζικαλ, ντοκιμαντέρ, και θεατρικής φαντασίας, η ιδέα του τάνγκο, διατρέχει, διαπερνά, είναι ο κεντρικός άξονας. Εν μέσω αναταραχής, αποδιοργάνωσης, προδοσιών, ανακατατάξεων, ανατροπών κοινωνικοπολιτικών και προσωπικών, το τάνγκο αναδύεται ως σύμβολο, ως πρόταση, ως επιστροφή στην ουσία, ως ελπίδα. Γιατί αγκαλιάζει τις ψυχές των ανθρώπων που αγκαλιάζονται. Χωρίς διακρίσεις ηλικίας εμφάνισης, «επιφανείας». Σ’ αυτό το χορό για δύο, προαπαιτείται να εκτεθεί και να αφεθεί κανείς-μένει γυμνός, έρχεται αντιμέτωπος με το χαρακτήρα του, αγγίζει τον εαυτό του, επικοινωνεί. Το τάνγκο τότε συνθέτει ένα ευλογημένο απαραβίαστο, μια άχρονη πραγματικότητα. Επιδρά θεραπευτικά γιατί είναι αληθινό, καθαίρει. Όπως ακριβώς λειτουργεί το θέατρο, όπως άλλωστε και ό,τι συνιστά Τέχνη.

Η Esther Andre Gonzalez έγραψε και σκηνοθέτησε το έργο, μετά από πρόταση της ‘Ελλης Καραδήμου η οποία και χορεύει θαυμαστά επί σκηνής μαζί με τον Gabriel Marino. Ο Γιώργος Νινιός κρατά κεντρικό ρόλο. Στο δικό της , η Κωσταντίνα Τάκαλου με συγκίνησε . Ο Κωσταντίνος Γιαννακόπουλος, παίζει με πάθος, τραγουδά, δίνεται, εμφορείται. Επί δύο ώρες, αισθανόμουν ότι όλοι οι συντελεστές, ηθοποιοί και χορευτές, συνθέτουν ομάδα, συμμετέχουν με την ψυχή τους.

Θα πάω σε μια μιλόνγκα, θα παρατηρήσω για λίγο τους ανθρώπους που χορεύουν, τις γάμπες των γυναικών να συνομιλούν με τα βήματα των ανδρών , την εγγύτητα των σωμάτων, τα πρόσωπά τους με κείνη την έκφραση που μοιάζει προσηλωμένη σε κάτι που ακούν μέσα τους, πέρα απ’ τη μουσική που τους οδηγεί. Και μετά, θ’ αρχίσω να χορεύω.

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.article&id=4841

25-1-2011 Θέατρο Olvio, ΑΘΗΝΑ

Η τελευταία νύχτα πριν το πραξικόπημα στην Αργεντινή, το Μάρτη του 1976. Η τελευταία αναμετάδοση ραδιοφωνικής εκπομπής πριν τα ΜΜΕ, οι σκέψεις, οι συνειδήσεις, αλλά και οι ίδιες οι ζωές των ανθρώπων περάσουν στον πλήρη έλεγχο ενός απολυταρχικού καθεστώτος. Τελευταία ανάσα πριν το ανέμελο κάλεσμα της μιλόνγκα επισκιαστεί από την δολοφονική φιγούρα του Πινοσέτ....

Ένα έργο των Ε.Α.Gonzalez και Έλλης Καραδήμουαπό την ομάδα Lo de Elli που παρουσιάζεται κάθε ΔΕΥΤΕΡΑ-ΤΡΙΤΗ στο θέατρο Όλβιο, Φαλαισίας 7 στο Γκάζι, έναν καινούργιο, ζεστό, εξαιρετικά διαμορφωμένο χώρο που είμαστε σίγουροι ότι θα επισκεφτούμε πολλές φορές και στο μέλλον....

Εμπνευσμένο από πραγματικά γεγονότα, και ισορροπώντας τέλεια ανάμεσα στα μουσικά θέματα, τα χορευτικά μέρη και την πρόζα, ανάμεσα στο φως και στο σκοτάδι των ηρώων, ο εσωτερικός ρυθμός της παράστασης λειτούργησε καθηλωτικά και δεν μας επέτρεψε να πάρουμε ούτε λεπτό τα μάτια μας από τα δρώμενα.

Πρωταγωνιστής της παράστασης φυσικά το tango! Σε μια θεατρική σκηνή στο Μπουένος Άιρες, ο Γ. Νινιός, (ισορροπημένη, μεστή και πληθωρική η ερμηνεία του) ετοιμάζει για το tango και την ιστορία του ένα μουσικοχορευτικό αφιέρωμα, το οποίο θα αναμεταδοθεί ζωντανά από το ραδιόφωνο, έχοντας προσκεκλημένους τους πιο γνωστούς μουσικούς, χορευτές, τραγουδιστές και αρτίστες της Αργεντινής. Πριν την έναρξη του show βλέπουμε να τον «ανακρίνει» άτυπα η Ασφάλεια, που ήδη έχει αρχίσει να ψάχνει μέλη του αντιφασιστικού αγώνα ακόμα και κάτω από πέτρες. Εξάλλου από μόνο του το αφιέρωμα στο tango είναι καλή αφορμή για να θεωρηθεί ύποπτος.... Το tango είναι χορός του περιθωρίου, του λούμπεν προλεταριάτου... Το tango ενώνει τους ανθρώπους σε έναν κοινό καημό... Το tango σε συνδέει με το ένστικτο....και θεμελιώδες στα ανθρώπινα ένστικτα είναι αυτό της ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ.

Παρακολουθούμε στην πορεία εναλλάξ την παράσταση και το παρασκήνιό της. Παρακολουθούμε τους ήρωες από τη μια να είναι τα λαμπερά πρόσωπα που επιβάλει η αναγνωρισιμότητα τους ή η καλλιτεχνική τους ιδιότητα και από την άλλη να είναι προβολές - είδωλα ενός παραμορφωτικού καθρέφτη που σκιαγραφεί τον πόνο, τα αδιέξοδα, τα πάθη, τα ελαττώματα και τις μικρότητες της καθημερινότητάς τους. Επί σκηνής λοιπόν σχεδόν ταυτόχρονα ο μύθος και η αλήθεια των πρωταγωνιστών.....

Παρακολουθούμε τις σχέσεις μεταξύ των προσώπων, (χρωματισμένες από τον έρωτα - τη μουσική - τον χορό - τον κοινωνικό αναβρασμό - τις πολιτικές εξελίξεις και τις προσωπικές ανατροπές), να είναι εκείνες που θα ορίσουν την ίδια την μοίρα τους. Να είναι εκείνες που θα σώσουν ή θα καταδικάσουν..... που θα αποφασίσουν για τη ζωή ή τον θάνατο.......

Εκπληκτικές οι ερμηνείες των: Κωνσταντίνα Τάκαλου, Τίνα Γιωτοπούλου, Αγγελική Ζήση, Κ. Γιαννακόπουλος μας ταξίδεψαν στα κατάβαθα της ψυχής των χαρακτήρων τους, ενώ δεσποτική η παρουσία της Ε. Χατζάκη με το βουβό παίξιμο, την αέρινη κίνηση και την ουδέτερη έκφραση.....

Tango θα πει παρασύρω, θα πει παρασύρομαι.... Κι εμάς δεν μας άφησε επιλογή, από το να παρασυρθούμε στους ρυθμούς που χτυπά η καρδιά της Αργεντινής. Ρυθμοί που εκφράζονται με ακρίβεια και πάθος ζωντανά για δύο ολόκληρες ώρες από τους σπουδαίας εμβέλειας μουσικούς : τον Αν. Σταματόπουλο στο πιάνο, τον Σ. Σταθόπουλο στο βιολί και τον Τζ. Μπλάτυ στομπαντονεόν, αλλά και από το λειτουργικό και υψηλής αισθητικής σκηνικό διάκοσμο τουΧρήστου Κωνσταντέλλου.

Σίγουρα μια από τις καλύτερες παραστάσεις που είδαμε φέτος! Μην την χάσετε!

Μαύρα Σαραντοπούλου - Άννα Νάνου

http://www.soundmag.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=2638&Itemid=52