Με ξύπνησες μες στη μέση της νύχτας να μου πεις, σ’ αγαπάω.
Αυτό είναι ευτυχία!
Να μη χάνομαι, όταν κοιμάμαι. Να με φέρνεις κοντά σου. Μ’ ένα « σ’ αγαπώ » θέλω να γυρίζω.
Μόνο αυτό θέλω. Να είμαι κολλημένη μαζί σου. Αυτοκόλλητη. Γιατί ξέρω πώς είναι η μοναξιά. Κι εσύ το ξέρεις.
Η μοναξιά μες στη σχέση. Κι έξω απ’ αυτήν.
Το μάθαμε καλά. Γι’ αυτό κοιτάμε αμήχανα, όποιον σχολιάζει πόσο βαρετό είναι να ’σαι χρόνια με τον ίδιο άνθρωπο.
Τι να πουν όλοι αυτοί; Τι ξέρουν; Πρέπει να χάσουν για να εκτιμήσουν. Έτσι εκτιμάνε οι περισσότεροι. Και τότε ξέρεις τι κάνουν; Βέβαια και ξέρεις! Τόσες φορές τα ’χουμε πει. Όλοι αυτοί μετά υπερεκτιμούν. Αξιολογούν θετικά το παραμικρό. Ξεχνούν παντελώς κάθε αρνητικό του έρωτα που χάσανε. Κάτι σαν το σύνδρομο της χήρας. Κλάμα και πένθος για τον αποδημήσαντα. Ξαφνικά, τι καλός που ήταν ο μακαρίτης, βάσει της αρχής « ο νεκρός δεδικαίωται ». Στην περίπτωση αυτή πάντα έρχεται αυθόρμητα η εικόνα της εύθυμης χήρας. Ανατρεπτικά. Να βάλει τα πράγματα στη θέση τους. Έτσι δεν πρέπει;
Γι’ αυτό σε λατρεύω. Γι’ αυτό μ’ αγαπάς. Γιατί ξέρουμε από πριν. Δε χρειάζεται να δούμε πώς θα ’μαστε χωριστά.
Γι’ αυτό δε θυμώνω, όταν με ξυπνάς. Όταν γυρνάω και σε κοιτάω, πάντα ξαφνιασμένη, χωρίς ποτέ να καταλαβαίνω τι συμβαίνει, τι θες μες στη νύχτα. Κι αφού βγω απ’ τον ύπνο μου το βαθύ, σε ρωτάω: « Τι είναι, μάτια μου; Τι έγινε; » « Τίποτα », μου απαντάς χαμογελαστός, « σ’ αγαπώ! ». Κι εγώ σ’ αγαπώ! Αυτό ήταν κι ανησύχησα; Σ’ αγαπώ! Έλα τώρα. Και σε παίρνω αγκαλίτσα και σε κοιμίζω, όπως κάνω με τα παιδιά μας. Ησυχάζεις με μιαν αγκαλιά. Τόσο απλό. Γιατί κι εγώ ησυχάζω.
Αυτό θέλει ένας άντρας να νιώθει δυνατός. Μιαν αγκαλιά που τον αγαπάει. Κι η γυναίκα τι θέλει; Αυτόν το δυνατό άντρα για να την κρατάει.
Γι’ αυτό σου λέω, να με ξυπνάς, μωρό μου. Όσες φορές χρειαστεί. Να με ξυπνάς…
Σοφίας Νινιού, "Να με ξυπνάς!"