Του 'ρθε να ξεφωνίσει. Να ξεφωνίσει την αδικία. Ύστερα έσφιξε τα χέρια του. Και τότε, για πρώτη φορά, ανακάλυψε ότι η μόνη δύναμη, που μπορούσε να στηρίζεται, ήταν μες στα χέρια του. Ήταν ο ε α υ τ ό ς τ ο υ. Ο μικρός φτωχός εαυτός του. Κανένας άλλος.
Η ευτυχία, είναι αρκετή για να τη γευτούν όλοι, αλλά και όχι αρκετή για να τη σπαταλήσουν όλοι. Έτσι , αν κάποιοι επιχειρήσουν να τη σπαταλήσουν, κάποιοι άλλοι θα τη στερηθούν. Οι άνθρωποι, το μόνο που μπορούν να αποχτήσουν είναι κείνο που τους χρειάζεται. Το παραπάνω πρέπει να το κλέψουν. Και για να μη τιμωρηθούν, έφτιαξαν νόμους που νομιμοποιούν την κλοπή. Μα τα είπαμε και χθες βράδυ. Είναι απλά και μονότονα. Κι ίσα ίσα αυτή η απλότητά τους είναι η αφορμή που εσείς - άνθρωποι με τόση ευαισθησία και γνώση - σταθήκατε μακριά απ' το νόημά τους. Είναι κρίμα να θέλει κανείς να φανεί χρήσιμος και να μην ξέρει πώς να το κάνει. Διαλύσου μες στους ανθρώπους, μάθε τι ζητούν από σένα, κι ύστερα έλα να τους το δώσεις. Τότε είσαι ο συγγραφέας τους.