ΛΕΝΟΥ ΧΡΗΣΤΙΔΗ,"ΔΥΟ ΘΕΟΙ"
Εντεκα χρόνια μετά το πρώτο του ανέβασμα (1999), ανεβαίνει και πάλι το πετυχημένο, προφητικό έργο «Δύο θεοί» του Λένου Χρηστίδη, σε μια νέα, εμπνευσμένη, πιο σφιχτή σκηνοθεσία του Φώτη Μακρή.
Τα αποτελέσματα της σύγχρονης τεχνολογίας, η επικείμενη καταστροφή του κόσμου, μαζί και η διάσωση του πολιτισμού μας είναι τα βασικά θέματά του που ο Μακρής αναπτύσσει με φαντασία και έμπνευση.
Ενώ ο κόσμος παρακολουθεί τη σταδιακή καταστροφή του πλανήτη, ο Πάτρικ (Γιώργος Νινιός) και ο Μιγκέλ (Φώτης Μακρής), σαν δύο σύγχρονες «μπεκετικές» εκδοχές του Βλαδιμίρ και του Εστραγκόν, χωρίς να περιμένουν κανένα Γκοντό, κλεισμένοι στο δωμάτιο ενός κέντρου απεξάρτησης από τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές, επιβιώνοντας με τα μοναδικά πολύχρωμα χάπια που τους φέρνει το ανθρωποειδές ρομπότ Κυρία Σίγμα, αποφασίζουν ως «δύο θεοί» να καταγράψουν την ιστορία της ανθρωπότητας σε μια δισκέτα του κρυμμένου στο άσυλο υπολογιστή τους. Θα τη θάψουν βαθιά στη γη, για να τη βρουν οι κατοπινές γενιές. Μόνο που η ιστορία θα είναι πλαστογραφημένη, όπως θέλουν τα δύο φρικιά των κομπιούτερ, με τους ίδιους και μέλη του ιδρύματος (ανάμεσά τους τον διευθυντή και τον αγαθιάρη υπάλληλο Τζο) να αντικαθιστούν τον Σωκράτη, τον Παστέρ, τον Σοπέν και άλλες προσωπικότητες του παρελθόντος.
Σαρκασμός, μαύρο χιούμορ και σουρεαλισμός συνδυάζονται με δεξιοτεχνία από το συγγραφέα και παίρνουν την καλύτερη μορφή τους τόσο με τον τρόπο ερμηνείας των ηθοποιών (μαζί και την απόφαση του σκηνοθέτη να δώσει τους υπόλοιπους τρεις ρόλους σε ένα και μόνο ηθοποιό, τον Διονύση Μανουσάκη) όσο και με το σασπένς, αλλά και τον ευρηματικό τρόπο που χρησιμοποιούνται το δωμάτιο, όπου είναι κλεισμένοι οι δυο τους, η τηλεόραση που μεταδίδει κάθε τόσο τις δραματικές ειδήσεις, αλλά και οι φωτισμοί και οι ήχοι που τονίζουν την εσχατολογική, εφιαλτική ατμόσφαιρα.
Έντυπη Έκδοση Ελευθεροτυπία, Δευτέρα 28 Μαρτίου 2011
ΝΙΝΟΣ ΦΕΝΕΚ ΜΙΚΕΛΙΔΗΣ
«Δύο θεοί» προφητικοί
Γιώργος Νινιός:
Το ποντίκι της Αθήνας
Ο Γιώργος Νινιός μιλάει στην iefimerida.gr για όσα τον θυμώνουν και όσα αγαπάει.
Το βραβευμένο (και ανατριχιαστικά προφητικό) έργο του Λένου Χρηστίδη «Δύο Θεοί» παίζεται εδώ και λίγο καιρό στο Studio Μαυρομιχάλη, σε σκηνοθεσία Φώτη Μακρή. Είναι μια παράσταση που δεν πρέπει να χάσετε, αν θέλετε να γελάσετε (μ’ αυτό το γέλιο που καταλήγει σε μια γκριμάτσα πίκρας), να προβληματιστείτε, να τρομάξετε λίγο ακόμα για το πού οδεύει η ανθρωπότητα, αλλά και αν δεν θέλετε να χάσετε την ευκαιρία να δείτε τονΓιώργο Νινιό να αναπτύσσει όλη την υποκριτική του γκάμα, σε έναν ρόλο έξω από το στερεότυπο του γοητευτικού, «βαρύ» άντρα. Αστείος, υπαινικτικός, τρυφερός, ο Γιώργος Νινιός παίζει αυτή την εποχή έναν απ’ τους καλύτερους ρόλους του.
Μίλησέ μας λίγο για το έργο. Για τι πράγμα μιλάει ακριβώς;
Για όλα μιλάει. Για όλα, με αφορμή την καταστροφή του κόσμου που έρχεται από μια πυρηνική σύρραξη. M’ αυτή την ευκαιρία οι ήρωες, που ζουν έγκλειστοι σ’ ένα ίδρυμα για απεξάρτηση απ’ τα κομπιούτερ, σαν άλλοθι, πιστεύω, για να ασχοληθούν μ’ αυτό απ’ το οποίο είναι εξαρτημένοι και που το έχουν κρυμμένο μέσα στο ίδρυμα, το κομπιούτερ δηλαδή, αποφασίζουν να το βγάλουν για να το χρησιμοποιήσουν. Λένε ότι θα καταχωρήσουν μέσα στο κομπιούτερ, στο σκληρό δίσκο, όλη την ιστορία της ανθρωπότητας, οπότε όλοι αυτοί που θα ‘ρθουνε μετά από χιλιάδες χρόνια θα τη βρουν για να ξέρουν ποιοι είναι, από πού προέρχονται... Σιγά σιγά, όμως τους στρίβει η βίδα, καταλαβαίνουν ότι μπορούν να κάνουν και μια παραποίηση, γιατί ο Γαλιλαίος να μην είμαι εγώ, γιατί εσύ να μην είσαι ο Κοπέρνικος, ποιος ξέρει ποια είναι η αλήθεια και ποιο είναι το ψέμα... Κι όσο περνάει η ώρα το χοντραίνουν κι άλλο και γίνονται «θεοί», φτιάχνοντας τα πράγματα έτσι όπως αυτοί θέλουνε - μες στην τρέλα τους και μέσα στην εξάρτησή τους και στη γλύκα που έχουν γι’ αυτό το εργαλείο.
Τι σε τράβηξε σ’ αυτό το ρόλο, στο ρόλο του Πάτρικ;
Δεν ξέρω, δεν είμαι ικανός να κάνω και πολλές αναλύσεις, λέω σκέτα και ξάστερα κάθε φορά που με ρωτάει κάποιος «γιατί κάνεις αυτό;» ότι μ’ αρέσει. Μ’ άρεσε, απλώς μ’ άρεσε.
Η σχέση σου με την τεχνολογία ποια είναι;
Άσχετος. Τελείως. Δεν έχω κομπιούτερ στο σπίτι.
Κι από πού ενημερώνεσαι; Τηλεόραση, εφημερίδες;
Ναι, ό,τι ενημέρωση έχω, την έχω από την τηλεόραση, από κουβέντες, από τις εφημερίδες.
Το έργο ξαφνικά απέκτησε μια πολύ τρομακτική επικαιρότητα με όλα αυτά που έγιναν στην Ιαπωνία. Το αισθάνεστε αυτό την ώρα της παράστασης;
Δεν νομίζω ότι θα πρέπει να καταστραφεί μια χώρα για να νιώσουμε αυτό το σφίξιμο που έχει δημιουργήσει η πυρηνική ενέργεια. Αυτό πλανιέται στα κεφάλια μας αρκετά χρόνια τώρα κι όσο νομίζουμε ότι είναι μακριά από μας ίσως είμαστε λίγο ήσυχοι, αλλά δεν είναι μακριά. Ξέρεις, μέσα σ’ όλα αυτά μ’ ενοχλούν όλοι αυτοί οι υπάλληλοί μας -γιατί για υπαλλήλους μας πρόκειται, τους εκλέγουμε γιατί εμείς δεν μπορούμε να ασχοληθούμε και βάζουμε κάποιους άλλους στη θέση μας- που τον τελευταίο καιρό, επειδή εγώ είμαι ένας βλάκας ο οποίος καπνίζει, ας πούμε, αποφασίζουν να μου πουν «επειδή είσαι βλάκας θα σε προστατεύσω εγώ, μην καπνίζεις». Θα προτιμούσα να έχουν λυθεί πρώτα όλα τα υπόλοιπα, το θέμα της υγείας, το θέμα των δρόμων, το θέμα της ατμόσφαιρας, το οικονομικό, το φορολογικό, το συνταξιοδοτικό. Προστάτεψε την υγεία μου και την ησυχία μου και την ψυχολογία μου, και μετά βάλε και το φερετζέ του τσιγάρου, γιατί για έναν φερετζέ πρόκειται. Και γι’ αυτό έχω εκνευριστεί με το τσιγάρο. Δεν λέω «α, δεν μ’ ενδιαφέρει ότι ο διπλανός μου δεν υποφέρει τον καπνό». Τον σέβομαι, αλλά για να τον σεβαστείς δεν είναι ανάγκη να βγει κανένας νόμος. Ξαφνικά βρήκαμε το θέμα αυτό για να δείξουμε πόσο προστατεύουμε τον πολίτη και την υγεία του. Ρώτα όμως τώρα τους Ιάπωνες αντικαπνιστές πώς περνάνε, και τους καπνιστές βέβαια και όλους...
Αξίζει να διασωθεί το ανθρώπινο είδος ή μήπως θα ‘πρεπε τελικά να το αφήσουμε να πάει από κει που ήρθε; Πιστεύεις ότι έχει νόημα αυτό που κάνουν οι ήρωες στο έργο; Τόσος κόπος και τόση προσπάθεια;
Δεν πάνε να σώσουν τίποτα. Μην το χοντραίνουμε τόσο πολύ. Είναι πυροβολημένοι, είναι εξαρτημένοι, και μέσα σ’ όλη αυτή την αγωνία τους γι’ αυτό που χάνεται, αποφασίζουν ν’ αλλάξουν την ιστορία. Κάποιος κάποτε θα βρει μια δισκέτα, έναν σκληρό, και θα πει ότι αυτός που ανακάλυψε την πυρίτιδα λεγόταν Φώτης.
Πιστεύεις ότι και στην πραγματικότητα η ιστορία γράφεται κατά πώς συμφέρει κάποιους;
Ε, ναι, εντάξει, αυτό κι από ντοκιμαντέρ μπορείς να το δεις, κι από αναλύσεις ιστορικών μπορείς να το δεις, με στοιχεία. Η ιστορία η δικιά μας δεν έχει καμία σχέση με την ιστορία της Τουρκίας, για παράδειγμα.
Το παρακολούθησες το «1821»;
Πολύ σκόρπια, γιατί την ώρα που έπαιζε δεν μπορούσα πάντα να είμαι σπίτι. Αλλά, τέλος πάντων, κι απ’ όταν πήγαινα γυμνάσιο υπήρχαν βιβλία που έλεγαν την «πραγματική» ιστορία, το πώς έγιναν τα πράγματα και πώς θα έπρεπε να διδάσκονται.
Σε στεναχωρεί το γεγονός ότι το θέατρο δεν μένει, ότι είναι θνησιγενές;
Είναι ένα καλό του αυτό, ότι είναι κάτι που πλανιέται, το έκανες και δεν υπάρχει γραμμένο. Βέβαια, τα τελευταία χρόνια βάζεις μια κάμερα και το γράφεις. Το γεγονός ότι δεν μένει για τον πολύ τον κόσμο, ότι δεν μένει για να λένε όλοι «αχ, αυτός έπαιξε στο έργο τάδε», αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Κι αν θέλεις να μείνει, κάτι μένει. Πλανιέται. Υπάρχει κάπου, σε μια κουβέντα, σ’ ένα πρόγραμμα, σε μια συζήτηση... Όταν κλείσει ο κύκλος σου ίσως κάποιοι αναφέρουν κάποια πράγματα για σένα, αν ήσουν πραγματικά ικανός. Τώρα, αν θα μείνει όπως μείνανε οι ελληνικές ταινίες, που τις ξαναβλέπουμε μετά από τόσα χρόνια, ε, φαντάζομαι ότι κι αυτές κάποια στιγμή θα σταματήσουμε να τις βλέπουμε, κάποιες γενιές αργότερα. Γιατί, η τηλεόραση που μας έχει και μας δείχνει, μέχρι πότε θα μας δείχνει και τι θα δείχνει; Πώς θα μείνουμε τηλεοπτικά; Στον κινηματογράφο, ίσως, το σελιλόιντ είναι...
Πιο πραγματικό;
Ναι, γι’ αυτό λέω καμιά φορά ότι ο κινηματογράφος και η τηλεόραση είναι δύο τελείως διαφορετικά πράγματα. Τελείως διαφορετικά. Το μόνο κοινό που έχουν είναι ένα μάτι που έχει τη μορφή του φακού. Κατά τ’ άλλα, είναι άλλη η πλαστικότητα του κινηματογράφου, άλλα τα βάθη του, άλλη η γοητεία του, δεν ξέρω πώς γίνεται αυτό. Δηλαδή ξέρω, αλλά...
Έχει να κάνει και με τις συνθήκες κάτω απ’ τις οποίες γίνεται η τηλεόραση στην Ελλάδα;
Ανάλογα με αυτό που θέλουμε και ψάχνουμε, αυτό κάνουμε. Έχει κάποιες συγκεκριμένες ταχύτητες κι αυτές υπηρετείς. Ο κινηματογράφος έχει άλλες, το θέατρο έχει άλλες. Θα μπορούσε ποτέ κανείς να κάνει πρόβες τρεις μήνες για ένα επεισόδιο; Και μετά να το γυρίσει σε είκοσι μέρες; Δεν γίνεται. Στο θέατρο κάνεις τρεις μήνες πρόβες για ένα έργο 150 σελίδων.
Εσένα θα σ’ ενδιέφερε να σκηνοθετήσεις, όπως πολλοί ηθοποιοί που περνάνε στη θέση του σκηνοθέτη;
Αν κάποια στιγμή υπάρξουν οι συνθήκες, η κατάσταση, οι συνεργάτες, το έργο, είναι πολύ πιθανό να το κάνω. Δεν σκέφτομαι «α, πρέπει να το κάνω για να το κάνω». Μόνο του λειτουργεί, μέσα στη δουλειά είναι και αυτό, δεν είναι κάτι ξένο. Δεν είναι να πεις ότι θα αναλάβω, ας πούμε, να κάνω τους φωτισμούς, ότι θα ‘θελα να κάνω τα ρούχα ή τα σκηνικά.
Σε ποια περιοχή μένεις;
Στο Μπραχάμι.
Τι σου αρέσει στην Αθήνα;
Η Αθήνα μου αρέσει πάρα πολύ. Αν είναι κάτι που μπορώ να πω ότι δεν μου αρέσει είναι οι συμπεριφορές. Αγχώνεσαι, ανησυχείς γιατί δεν υπάρχει πια η νύχτα που περπάταγες κάποτε άφοβα, αλλά είναι όλα αυτά που λέγαμε πριν... προστάτεψέ με από χιλιάδες άλλα και άσε τον φερετζέ. Γιατί είναι φερετζές, είναι ενοχλητικό, μ’ ενοχλεί πάρα πολύ.
Οι απαγορεύσεις;
Ναι. Ειδικά του τσιγάρου μ’ έχει ενοχλήσει πάρα πολύ.
Δεν σ’ ενοχλεί που είναι ένας νόμος του κράτους αλλά κανένας δεν τον εφαρμόζει;
Μ’ ενοχλεί που είναι δήθεν! Ξαφνικά λες, περίμενε! Κάνε με να νιώσω λίγο ασφαλής και μετά αυτό θα ‘ρθει μόνο του. Φυσικά κάνει κακό το τσιγάρο, εννοείται, και φυσικά ενοχλείται κι ο άλλος που δεν καπνίζει άμα είσαι δίπλα του, δεν είναι αυτό το ζητούμενο, δεν είναι εκεί το θέμα, αλλά ότι βρέθηκε κάποιος σοφός που είπε «α, τώρα κατάλαβα τι φταίει και καταστρέφονται οι πολίτες μας: το τσιγάρο!». Και οι συνταξιούχοι οι ταλαίπωροι περιμένουν πότε θα πάνε να πάρουν το φάρμακο. Ένας άνθρωπος που έχει δουλέψει εξήντα χρόνια, έχει ματώσει και δεν έχει σύνταξη! Είναι φοβερό αυτό.
Για να γυρίσουμε όμως στην Αθήνα, μ’ αρέσει πάρα πολύ η πόλη. Έχω μάθει να είμαι αυτό που λέμε «το ποντίκι της πόλης». Ένα συγκεκριμένο πράγμα όμως που δεν μ’ αρέσει είναι η Ομόνοια. Η Ομόνοια έπρεπε να είναι αρχαία Αθήνα. Δεν είναι η Αθήνα αυτό το πράγμα. Εγώ τη γνώρισα την Ομόνοια κι αλλιώς. Μα είναι δυνατόν να μην υπάρχει μια γοητεία ελληνική στην Ομόνοια; Να μυρίζει λίγο χώμα, ρε παιδί μου, να έχει ένα ρομαντικό στοιχείο, κάτι, να αντιμετωπιστεί σαν πλατεία. Έστω και για πλάκα, να κάνανε κάτι, μια αντιγραφή του 1900, κάτι, να βάλουνε ελιές, ξέρω ‘γω; Όχι αυτή την τσιμενταρία, αυτό το σίχαμα. Θα μου πεις, βέβαια, όταν είσαι απ’ έξω πολλά τραγούδια ξέρεις...
Υπάρχει κάτι που να σε κάνει χαρούμενο αυτό τον καιρό;
Έχουμε φτάσει να χαιρόμαστε με πράγματα που εννοούνται. Εννοείται, έχω την υγεία μου. Αυτό που λέμε «τουλάχιστον έχω την υγειά μου» είναι πολύ δυνατό, αλλά εννοείται! Διαπραγματεύεται αυτό, παζαρεύεται; Να σου πούνε «θες λεφτά ή υγεία;»; Δεν έχεις τίποτα άλλο να πιαστείς για να χαρείς. Μόνο το ότι οι άνθρωποι που αγαπάς είναι ζωντανοί. Αλλά κι αυτό δεν θα είναι για πάντα...
Τι άλλο σχεδιάζεις αυτή τη στιγμή;
Έχω κάποια πράγματα που με τριβελίζουνε, αλλά είναι τόσο περίεργοι καιροί... είναι τόσο ίσωμα όλα, που είναι αστείο να νομίζεις ότι έφτασε η στιγμή, θέλεις να κάνεις κάτι και το οργανώνεις, το μεθοδεύεις να συμβεί... Δεν είναι όπως παλιά. Τέτοια περίοδο, ας πούμε, ξέραμε λεπτομέρειες για όλη τη σεζόν. Τώρα είναι όλα τόσο ρευστά και τόσο ίσωμα. Όχι ρευστά, ίσωμα, δηλαδή είναι σαν να πέρασε μια μπουλντόζα, κι εμείς κοιτάμε το ίσωμα και λέμε εδώ έχει μια καρέκλα, εκεί έχει ένα τραπέζι και δεν μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν υπάρχουν πια... δεν φτάνει η φαντασία μας.
Είναι γνωστό ότι ασχολείσαι και με τη μουσική, ετοιμάζεις τώρα κάτι;
Κάτι υπάρχει στο μυαλό μας με τους μουσικούς με τους οποίους γενικά συνεργάζομαι, υπάρχουν διάφοροι. Κάποιους τους «χρησιμοποιώ» για να με βοηθάνε να ξεμπλοκάρω, κάποιους για να διαβάζω, με κάποιους άλλους κάνουμε παρέα και περνάμε κάποια τραγούδια και με κάποιους άλλους κάποιες φορές στήνουμε «θέμα», όπως το λέω, γιατί δεν είναι κάτι παραπάνω, απλώς και μόνο γιατί είναι ωραία... Πάντα το έχω στο μυαλό μου, κι όταν στήνεται κάτι και η παρέα και ο χώρος είναι απ’ αυτά που μου μυρίζουν καλά, είμαι μέσα. Έτσι κι αλλιώς δεν είναι η δουλειά μου αυτή, είμαι πάντα της προσκολλήσεως και επειδή ξέρουν πώς είμαι, κατά καιρούς με ειδοποιούν για διάφορα. Κάποιες φορές μου έχουν πει και δεν έχω πάει, είτε γιατί δεν είμαι προετοιμασμένος είτε γιατί δεν είμαι στα κέφια μου. Η μουσική είναι κάτι που έχει σχέση με κέφια και με χρόνο. Γιατί εγώ δεν είμαι ούτε τραγουδιστής ούτε μουσικός, απλώς μ’ αρέσει, μ’ αρέσει όπως τραγουδάει κάποιος που είναι στο σπίτι του και πίνει κάτι με τους φίλους του. Απλώς επειδή στη φάση τη δικιά μου είναι και κόσμος μπροστά, θέλω να το κάνω σωστά και παλεύω να είμαι σωστός.
Οι "Δύο Θεοί"¨παίζουν κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 9:15 και κάθε Κυριακή στις 7:00, στο Studio Μαυρομιχάλη, Μαυρομιχάλη 134, Εξάρχεια, τηλ.: 2106453330, ως τις 17/4.
Συνέντευξη στον Γιώργο Σμυρνή
Γιώργος Νινιός – Φώτης Μακρής: «Δύο Θεοί» εξομολογούνται: Όλα είναι εδώ! δεν υπάρχει δεύτερη ζωή!
Μιλήσαμε με τους Φώτη Μακρή - Γιώργο Νινιό, που είναι οι πρωταγωνιστές στην παράσταση "Δύο Θεοί" σε σκηνοθεσία επίσης του Φώτη Μακρή. Το θεατρικό έργο γράφτηκε από το Λένο Χρηστίδη και βραβεύτηκε με το βραβείο Κουν το 1999.
21 Μαρ 11
ΟΙ ΔΎΟ ΗΘΟΠΟΙΟΊ ΕΡΜΗΝΕΎΟΥΝ ΤΟΥΣ ΔΥΟ ΉΡΩΕΣ, ΤΟΝ ΠΆΤΡΙΚ ΚΑΙ ΤΟ ΜΙΓΚΈΛ, ΟΙ ΟΠΟΊΟΙ ΒΡΊΣΚΟΝΤΑΙ ΧΡΌΝΙΑ ΚΛΕΙΣΜΈΝΟΙ ΣΕ ΈΝΑ ΊΔΡΥΜΑ, ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΕΞΑΡΤΗΤΟΠΟΙΗΘΟΎΝ ΑΠΌ ΤΟΝ ΕΘΙΣΜΌ ΤΟΥΣ ΣΤΟΥΣ ΚΟΜΠΙΟΎΤΕΡ. ΈΞΩ ΌΜΩΣ ΑΠΌ ΤΟ ΊΔΡΥΜΑ, Ο ΚΌΣΜΟΣ ΒΡΊΣΚΕΤΑΙ ΣΤΑ ΠΡΌΘΥΡΑ ΠΥΡΗΝΙΚΟΎ ΠΟΛΈΜΟΥ ΠΟΥ ΘΑ ΚΑΤΑΣΤΡΈΨΕΙ ΤΗ ΖΩΉ ΣΤΟΝ ΠΛΑΝΉΤΗ.
ΟΙ ΔΎΟ ΦΊΛΟΙ ΤΌΤΕ, ΑΠΟΦΑΣΊΖΟΥΝ ΝΑ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΉΣΟΥΝ ΈΝΑΝ ΚΟΜΠΙΟΎΤΕΡ ΠΟΥ ΚΡΥΦΆ ΈΧΟΥΝ ΦΈΡΕΙ ΣΤΟ ΔΩΜΆΤΙΌ ΤΟΥΣ, ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΓΡΆΨΟΥΝ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΊΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΏΠΙΝΟΥ ΓΈΝΟΥΣ ΣΕ ΜΙΑ ΔΙΣΚΈΤΑ, ΈΤΣΙ ΏΣΤΕ ΑΝ ΚΆΠΟΤΕ ΞΑΝΑΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΕΊ ΖΩΉ ΣΤΗ ΓΗ, ΟΙ ΝΈΟΙ «ΓΉΙΝΟ» ΝΑ ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΘΟΎΝ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΊΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΏΠΙΝΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΎ. ΓΡΆΦΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΊΑ, ΑΛΛΆΖΟΥΝ ΤΑ ΓΕΓΟΝΌΤΑ ΚΑΙ ΤΟΠΟΘΕΤΟΎΝ ΤΟΥΣ ΕΑΥΤΟΎΣ ΤΟΥΣ ΜΈΣΑ ΣΕ ΑΥΤΆ. ΚΙ ΕΠΕΙΔΉ ΚΑΝΈΝΑ ΙΣΤΟΡΙΚΌ ΠΡΌΣΩΠΟ ΔΕΝ ΉΤΑΝ ΑΡΚΕΤΌ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΥΣ ΙΚΑΝΟΠΟΙΉΣΕΙ, ΕΠΈΛΕΞΑΝ ΤΕΛΙΚΆ ΤΟ ΡΌΛΟ ΤΩΝ «ΔΎΟ ΘΕΏΝ» ΠΟΥ ΔΗΜΙΟΎΡΓΗΣΑΝ ΤΑ ΠΆΝΤΑ ΚΑΙ ΚΡΎΒΟΝΤΑΙ ΠΊΣΩ ΑΠΌ ΚΆΘΕ ΕΠΊΤΕΥΓΜΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΏΠΙΝΗΣ ΣΚΈΨΗΣ.
Ο ΦΏΤΗΣ ΜΑΚΡΉΣ ΕΞΗΓΕΊ ΓΙΑΤΊ ΕΠΈΛΕΞΕ ΤΟ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΈΝΟ ΚΕΊΜΕΝΟ. ΚΑΤΆ ΤΗ ΓΝΏΜΗ ΤΟΥ, ΟΙ ΔΎΟ ΘΕΟΊ ΑΝΑΦΈΡΟΝΤΑΙ ΣΕ ΤΡΊΑ ΠΟΛΎ ΣΗΜΑΝΤΙΚΆ ΘΈΜΑΤΑ. ΤΟ ΠΡΏΤΟ ΕΊΝΑΙ ΤΟ ΘΈΜΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΧΆΡΑΞΗΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΊΑΣ. ΑΥΤΌ ΠΟΥ ΛΈΕΙ Ο ΣΥΓΓΡΑΦΈΑΣ, ΣΎΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟΝ ΜΑΚΡΉ, ΕΊΝΑΙ ΠΩΣ Η ΙΣΤΟΡΊΑ ΕΊΝΑΙ ΜΙΑ ΕΠΙΣΤΉΜΗ ΠΟΥ ΓΡΆΦΕΤΑΙ ΚΑΙ ΞΑΝΑΓΡΆΦΕΤΑΙ. Η ΙΣΤΟΡΊΑ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΊΤΑΙ ΑΠΌ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΊΑ ΜΕ ΔΙΆΦΟΡΟΥΣ ΤΡΌΠΟΥΣ. ΕΠΊΣΗΣ, ΓΡΆΦΕΤΑΙ ΑΠΌ ΤΟΥΣ ΝΙΚΗΤΈΣ. ΤΟ ΔΕΎΤΕΡΟ ΘΈΜΑ ΤΗΣ ΠΑΡΆΣΤΑΣΗΣ ΕΊΝΑΙ ΤΑ ΔΕΣΜΆ ΤΗΣ ΤΕΧΝΟΛΟΓΊΑΣ, ΚΑΘΏΣ ΕΜΕΊΣ ΤΕΛΙΚΆ ΓΙΝΌΜΑΣΤΕ ΣΚΛΆΒΟΙ ΤΩΝ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΚΏΝ ΠΡΟΪΌΝΤΩΝ, ΑΝΤΊ ΝΑ ΕΊΝΑΙ ΑΥΤΆ ΔΙΚΟΊ ΜΑΣ ΣΚΛΆΒΟΙ. ΜΟΥ ΦΆΝΗΚΕ ΛΊΓΟ ΑΚΡΑΊΑ ΑΥΤΉ Η ΘΈΣΗ. ΌΜΩΣ Ο ΜΑΚΡΉΣ ΕΊΧΕ ΙΣΧΥΡΆ ΕΠΙΧΕΙΡΉΜΑΤΑ.
«ΔΕΝ ΈΧΕΙΣ ΔΕΙ ΠΑΡΑΔΕΊΓΜΑΤΑ; ΕΚΕΊΝΟ ΤΟ ΠΑΙΔΊ ΜΕ ΤΟ FACEBOOK ΠΟΥ ΑΠΕΙΛΟΎΣΕ ΌΤΙ ΘΑ ΑΥΤΟΚΤΟΝΉΣΕΙ, ΕΠΕΙΔΉ ΤΟΥ ΚΛΈΨΑΝΕ ΤΟΥΣ ΠΌΝΤΟΥΣ; ΣΤΗΝ ΕΛΛΆΔΑ... Ή ΈΝΑ ΆΛΛΟ ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΉ, ΠΟΥ 72 ΏΡΕΣ ΈΠΑΙΖΕ ΈΝΑ ΠΑΙΧΝΊΔΙ ΚΑΙ ΚΑΤΟΎΡΑΓΕ ΣΕ ΜΠΟΥΚΆΛΙ ΚΑΙ ΈΠΙΝΕ ΜΌΝΟ ΚΌΚΑ ΚΌΛΕΣ, ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΦΎΓΕΙ ΚΑΙ ΧΆΣΕΙ… ΥΠΆΡΧΟΥΝ ΆΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΌΤΑΝ ΒΓΟΥΝ ΧΩΡΊΣ ΤΟ ΚΙΝΗΤΌ ΈΞΩ, ΝΙΏΘΟΥΝΕ ΓΥΜΝΟΊ!». ΤΟ ΤΡΊΤΟ ΜΕΓΆΛΟ ΘΈΜΑ, ΤΟ ΟΠΟΊΟ ΠΑΡΑΔΌΞΩΣ, ΜΕ ΤΟΝ ΣΕΙΣΜΌ ΤΗΣ ΙΑΠΩΝΊΑΣ ΓΊΝΕΤΑΙ, ΔΥΣΤΥΧΏΣ ΕΠΊΚΑΙΡΟ, ΕΊΝΑΙ Η ΣΥΝΤΈΛΕΙΑ ΤΟΥ ΚΌΣΜΟΥ ΑΠΌ ΤΗΝ ΠΥΡΗΝΙΚΉ ΤΕΧΝΟΛΟΓΊΑ.«ΤΟ ΠΏΣ ΜΙΑ ΜΑΛΑΚΊΑ, ΈΝΑ ΛΆΘΟΣ ΝΑ ΚΆΝΕΙ ΚΆΠΟΙΟΣ ΜΠΟΡΕΊ ΝΑ ΘΈΣΕΙ ΤΈΡΜΑ ΣΤΗ ΖΩΉ ΣΤΟΝ ΠΛΑΝΉΤΗ» ΛΈΕΙ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΆ Ο ΣΚΗΝΟΘΈΤΗΣ.
ΑΝ ΚΆΝΕΙΣ ΚΑΜΙΆ ΜΑΛΑΚΊΑ ΕΣΎ ΕΊΣΑΙ ΥΠΕΎΘΥΝΟΣ. ΟΎΤΕ Ο ΘΕΌΣ, ΟΎΤΕ Ο ΧΡΙΣΤΌΣ, ΟΎΤΕ «ΟΙ ΔΎΟ ΘΕΟΊ»!”
ΌΜΩΣ, ΥΠΆΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΆΛΛΑ ΘΈΜΑΤΑ ΠΟΥ ΘΊΓΕΙ ΤΟ ΈΡΓΟ ΚΑΙ ΖΉΤΗΣΑ ΓΙ' ΑΥΤΆ ΤΗ ΣΥΝΔΡΟΜΉ ΤΩΝ ΔΎΟ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΏΝ, ΏΣΤΕ ΝΑ ΤΑ ΚΑΤΑΛΆΒΟΥΜΕ ΠΕΡΙΣΣΌΤΕΡΟ. ΈΝΑ ΠΟΛΎ ΜΕΓΆΛΟ ΘΈΜΑ ΕΊΝΑΙ ΑΥΤΌ ΤΗΣ ΣΧΈΣΗΣ ΜΕ ΤΟ ΘΕΌ. ΟΙ «ΔΎΟ ΘΕΟΊ» ΣΤΗΝ ΟΥΣΊΑ, ΕΊΝΑΙ Η ΚΑΤΑΣΚΕΥΉ ΜΙΑΣ ΝΈΑΣ ΘΡΗΣΚΕΊΑΣ. ΣΎΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΈΡΓΟ, ΠΟΙΆ ΑΠΆΝΤΗΣΗ ΔΊΝΕΤΑΙ ΣΤΟ ΑΙΏΝΙΟ ΕΡΏΤΗΜΑ, "Ο ΘΕΌΣ ΈΦΤΙΑΞΕ ΤΟΝ ΆΝΘΡΩΠΟ Ή Ο ΆΝΘΡΩΠΟΣ ΤΟ ΘΕΌ";
Ο ΦΏΤΗΣ ΜΑΚΡΉΣ ΕΊΝΑΙ ΚΆΘΕΤΟΣ: «ΕΔΏ ΘΑ ΤΟ ΟΝΌΜΑΖΑ ΤΟ ΈΡΓΟ ΑΝΤΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΌ, ΜΕ ΤΗΝ ΈΝΝΟΙΑ ΌΤΙ Ο ΛΈΝΟΣ ΧΡΗΣΤΊΔΗΣ ΠΡΕΣΒΕΎΕΙ ΑΥΤΌ ΠΟΥ ΠΡΕΣΒΕΎΩ ΚΙ ΕΓΏ. ΤΗΝ ΑΘΕΪ́Α! ΔΕΝ ΥΠΆΡΧΕΙ ΤΊΠΟΤΑ ΚΑΙ ΜΌΝΟΙ ΜΑΣ ΉΜΑΣΤΕ.Ο ΘΕΌΣ ΕΊΝΑΙ ΜΙΑ ΑΝΑΚΆΛΥΨΗ ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΟΎΜΑΣΤΕ ΓΙΑ ΤΙΣ ΜΑΛΑΚΊΕΣ ΠΟΥ ΚΆΝΟΥΜΕ, ΌΤΙ ΚΆΠΟΙΟΣ ΆΛΛΟΣ ΤΙΣ ΚΆΝΕΙ ΚΑΙ ΓΙΑ ΠΑΡΗΓΟΡΙΆ.ΔΕΝ ΥΠΆΡΧΕΙ ΚΑΝΕΊΣ ΑΠΌ ΠΆΝΩ ΝΑ ΜΑΣ ΠΡΟΣΈΧΕΙ.ΑΝ ΚΆΝΕΙΣ ΚΑΜΙΆ ΜΑΛΑΚΊΑ ΕΣΎ ΕΊΣΑΙ ΥΠΕΎΘΥΝΟΣ. ΟΎΤΕ Ο ΘΕΌΣ, ΟΎΤΕ Ο ΧΡΙΣΤΌΣ, ΟΎΤΕ «ΟΙ ΔΎΟ ΘΕΟΊ»!
ΕΠΊΣΗΣ ΣΤΟ ΈΡΓΟ ΥΠΆΡΧΕΙ Η ΕΜΜΟΝΉ ΤΗΣ ΥΣΤΕΡΟΦΗΜΊΑΣ, ΤΟ ΠΏΣ ΔΗΛΑΔΉ ΘΑ ΜΑΣ ΘΥΜΟΎΝΤΑΙ ΜΕΤΆ ΤΟ ΘΆΝΑΤΌ ΜΑΣ. ΣΤΟ ΈΡΓΟ ΦΤΆΝΕΙ ΣΤΗΝ ΑΠΌΛΥΤΗ ΜΟΡΦΉ ΤΗΣ ΚΑΙ ΓΊΝΕΤΑΙ ΕΜΜΟΝΉ ΓΙΑ ΌΛΗ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΊΑ. ΟΙ ΔΎΟ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΈΣ- ΠΑΡΑΧΑΡΆΚΤΕΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΊΑΣ, ΑΛΛΆ ΚΑΙ ΌΛΟΙ ΟΙ ΆΝΘΡΩΠΟΙ ΣΤΟ ΠΕΡΙΒΆΛΛΟΝ ΤΟΥΣ, ΕΝΔΙΑΦΈΡΟΝΤΑΙ ΣΕ ΒΑΘΜΌ ΠΑΡΆΝΟΙΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΏΣ ΘΑ ΤΟΥΣ ΘΥΜΟΎΝΤΑΙ ΜΕΤΆ. ΚΑΙ ΜΆΛΙΣΤΑ ΟΎΤΕ ΞΈΡΟΥΝ ΠΏΣ ΚΑΙ ΠΟΙΟΊ ΘΑ ΕΊΝΑΙ ΑΥΤΟΊ ΠΟΥ ΘΑ ΤΟΥΣ ΘΥΜΟΎΝΤΑΙ! ΠΑΡ’ ΌΛ’ ΑΥΤΆ ΓΊΝΕΤΑΙ ΣΚΟΤΩΜΌΣ, ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΙΆ ΘΈΣΗ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΊΑ ΘΑ ΚΑΤΑΛΆΒΕΙ Ο ΚΑΘΈΝΑΣ.
ΜΉΠΩΣ ΌΜΩΣ ΚΑΙ Ο ΚΑΛΛΙΤΈΧΝΗΣ ΈΧΕΙ ΤΟ ΣΑΡΆΚΙ ΤΗΣ ΥΣΤΕΡΟΦΗΜΊΑΣ;
Ο ΓΙΏΡΓΟΣ ΝΙΝΙΌΣ ΠΑΊΡΝΕΙ ΤΟ ΛΌΓΟ ΚΑΙ ΛΈΕΙ ΌΤΙ ΚΆΤΙ ΤΈΤΟΙΟ ΔΕΝ ΕΊΝΑΙ ΑΠΌΛΥΤΟ, ΑΛΛΆ ΕΞΑΡΤΆΤΑΙ ΑΠΌ ΤΗΝ ΠΕΡΊΠΤΩΣΗ. «ΕΞΑΡΤΆΤΑΙ» ΛΈΕΙ “ΜΕ ΤΟ ΠΏΣ ΈΧΕΙ ΣΤΟ ΜΥΑΛΌ ΤΟΥ Ο ΟΠΟΙΟΣΔΉΠΟΤΕ ΘΈΛΕΙ ΝΑ ΑΣΧΟΛΗΘΕΊ ΜΕ ΑΥΤΌ ΠΟΥ ΛΈΓΕΤΑΙ ΤΈΧΝΗ, ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΉ, ΖΩΓΡΑΦΙΚΉ… ΥΠΆΡΧΟΥΝ ΆΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΈΧΟΥΝ ΑΝΆΓΚΗ ΝΑ ΤΟ ΚΆΝΟΥΝ ΑΥΤΌ, ΓΙΑ ΝΑ ΛΈΝΕ: «Α! ΕΓΏ ΕΊΜΑΙ ΑΥΤΌΣ! ΚΑΙ ΑΥΤΌ ΠΟΥ ΘΑ ΑΦΉΣΩ, ΘΑ ΤΟ ΣΥΖΗΤΆΝΕ ΌΛΟΙ!» ΤΗΝ ΥΣΤΕΡΟΦΗΜΊΑ ΤΗΝ ΈΧΩ ΣΤΟ ΜΥΑΛΌ ΜΟΥ ΩΣ ΕΞΉΣ: ΝΑ ΈΧΕΙ ΑΝΆΓΚΗ ΚΆΠΟΙΟΣ ΝΑ ΔΏΣΕΙ ΤΑ ΠΆΝΤΑ ΣΤΟΝ ΧΏΡΟ ΤΟΥ, ΓΙΑ ΝΑ ΣΥΖΗΤΗΘΕΊ. ΥΠΆΡΧΟΥΝ ΆΛΛΟΙ ΠΟΥ ΠΆΝΕ ΌΠΩΣ ΠΆΕΙ ΈΝΑ ΠΟΤΆΜΙ, ΓΙΑΤΊ ΤΟΥΣ ΕΝΔΙΑΦΈΡΕΙ ΌΛΟ ΑΥΤΌ ΤΟ ΘΈΜΑ ΤΗΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΊΑΣ. ΠΙΣΤΕΎΩ ΌΤΙ ΑΝ ΕΊΣΑΙ ΣΤΗ ΔΕΎΤΕΡΗ ΟΜΆΔΑ, ΠΟΥ ΤΟ ΚΆΝΕΙΣ ΕΠΕΙΔΉ ΚΆΤΙ ΣΕ ΤΡΑΒΆΕΙ ΣΕ ΑΥΤΌ ΚΑΙ ΣΟΥ ΑΡΈΣΕΙ, ΔΕΝ ΣΚΈΦΤΕΣΑΙ ΤΗΝ ΥΣΤΕΡΟΦΗΜΊΑ ΣΟΥ.»
ΘΥΜΉΘΗΚΑ ΤΌΤΕ ΤΟ ΧΟΡΝ, ΠΟΥ ΕΊΧΕ ΑΥΤΌ ΤΟ ΠΑΡΆΠΟΝΟ. ΈΛΕΓΕ ΌΤΙ ΣΕ ΆΛΛΕΣ ΤΈΧΝΕΣ ΚΆΤΙ ΜΈΝΕΙ ΠΊΣΩ. Ο ΖΩΓΡΆΦΟΣ ΑΦΉΝΕΙ ΠΊΣΩ ΤΟΥ ΈΝΑΝ ΠΊΝΑΚΑ. Ο ΠΟΙΗΤΉΣ ΈΝΑ ΠΟΊΗΜΑ. ΑΠΌ ΤΟΝ ΗΘΟΠΟΙΌ ΌΛΑ ΧΆΝΟΝΤΑΙ! ΑΥΤΉ Η ΠΡΟΟΠΤΙΚΉ ΔΕ ΦΑΊΝΕΤΑΙ ΝΑ ΕΝΟΧΛΕΊ ΤΟΥΣ ΔΎΟ ΗΘΟΠΟΙΟΎΣ.
«ΜΑ ΕΔΏ ΕΊΝΑΙ Η ΜΑΓΕΊΑ! ΑΥΤΌ ΕΊΝΑΙ ΤΟ ΩΡΑΊΟ!» ΔΗΛΏΝΕΙ ΜΕ ΑΠΌΛΥΤΟ ΤΡΌΠΟ Ο ΜΑΚΡΉΣ. «ΑΥΤΆ ΠΟΥ ΈΧΩ ΠΑΊΞΕΙ ΕΓΏ, ΑΥΤΆ ΠΟΥ ΈΧΕΙ ΠΑΊΞΕΙ Ο ΓΙΏΡΓΟΣ, ΧΑΘΉΚΑΝΕ! ΆΝΤΕ ΝΑ ΥΠΆΡΧΕΙ ΚΑΝΈΝΑ DVD, ΠΟΥ ΕΊΝΑΙ ΆΘΛΙΟ ΝΑ ΒΛΈΠΕΙΣ ΠΑΡΑΣΤΆΣΕΙΣ ΣΕ DVD… ΕΊΝΑΙ ΜΕΓΆΛΗ ΜΑΓΕΊΑ ΑΥΤΌ!»
ΚΙ Ο ΝΙΝΙΌΣ ΣΥΜΠΛΗΡΏΝΕΙ, ΚΙΝΟΎΜΕΝΟΣ ΣΤΟ ΊΔΙΟ ΜΉΚΟΣ ΚΎΜΑΤΟΣ ΜΕ ΤΟ ΣΥΜΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΉΣ ΤΟΥ ΚΙ ΕΚΦΡΆΖΟΝΤΑΣ ΠΑΡΆΛΛΗΛΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΈΣ ΤΟΥ ΙΔΈΕΣ:
«ΕΊΝΑΙ ΣΑΝ ΑΥΤΌ ΠΟΥ ΛΈΓΑΜΕ ΠΡΙΝ. ΌΛΑ ΕΊΝΑΙ ΕΔΏ! ΤΕΛΕΊΩΣΕ! ΔΕΝ ΥΠΆΡΧΕΙ ΜΕΤΆ ΤΊΠΟΤΑ. ΧΆΘΗΚΕ. ΠΆΕΙ ΚΆΗΚΕ! ΟΎΤΕ ΣΤΟ ΘΈΑΤΡΟ ΥΠΆΡΧΕΙ ΔΕΎΤΕΡΗ ΖΩΉ! ΚΆΠΟΙΕΣ ΓΕΝΙΈΣ ΑΡΓΌΤΕΡΑ ΔΕ ΘΑ ΘΥΜΟΎΝΤΑΙ ΚΑΝ ΑΥΤΟΎΣ ΠΟΥ ΘΥΜΌΜΑΣΤΕ ΕΜΕΊΣ ΤΏΡΑ. ΚΆΘΕ ΓΕΝΙΆ ΘΑ ΑΣΧΟΛΗΘΕΊ ΜΕ ΤΟΥΣ ΔΙΚΟΎΣ ΤΗΣ».
"ΕΊΝΑΙ ΠΙΑ ΕΚ ΤΩΝ ΟΥΚ ΆΝΕΥ ΝΑ ΚΆΝΕΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΌ ΘΈΑΤΡΟ!"
ΤΑ ΈΡΓΑ ΠΟΥ ΕΠΙΛΈΓΕΙ ΤΟΝ ΤΕΛΕΥΤΑΊΟ ΚΑΙΡΌ Ο ΜΑΚΡΉΣ ΕΊΝΑΙ ΜΕΝ ΚΩΜΙΚΆ, ΑΛΛΆ ΈΧΟΥΝ ΣΚΛΗΡΆ ΘΈΜΑΤΑ ΜΕ ΈΝΤΟΝΟ ΠΟΛΙΤΙΚΌ ΣΤΟΙΧΕΊΟ.
«ΑΥΤΌ ΠΟΥ ΜΕ ΕΝΔΙΑΦΈΡΕΙ ΠΆΡΑ ΠΟΛΎ ΝΑ ΚΑΤΑΦΈΡΕΙΣ ΝΑ ΠΕΙΣ ΠΡΆΓΜΑΤΑ ΣΚΛΗΡΆ, ΠΟΛΙΤΙΚΆ, ΜΕ ΈΝΑΝ ΤΡΌΠΟ ΠΟΥ Ο ΆΛΛΟΣ, ΌΤΑΝ ΤΑ ΑΚΟΎΕΙ, ΝΑ ΜΗ ΝΙΏΘΕΙ ΌΤΙ ΔΙΔΆΣΚΕΤΑΙ ΚΆΤΙ. ΠΙΘΑΝΌΝ ΝΑ ΤΟΥ ΠΡΟΚΑΛΟΎΝ ΓΈΛΙΟ ΟΙ ΚΑΤΑΣΤΆΣΕΙΣ, ΑΛΛΆ ΜΕΤΆ ΝΑ ΚΆΤΣΕΙ ΝΑ ΠΕΙ, Ο.Κ. ΓΕΛΆΣΑΜΕ, ΑΛΛΆ ΠΑΡΑΚΆΤΩ… ΤΙ ΓΊΝΕΤΑΙ ΤΏΡΑ ΜΕ ΑΥΤΌ ΠΟΥ ΛΈΕΙ.»
ΌΣΟ ΓΙΑΤΊ ΕΠΙΛΈΓΕΙ ΠΟΛΙΤΙΚΆ ΘΈΜΑΤΑ, Ο ΜΑΚΡΉΣ ΜΑΣ ΛΈΕΙ ΌΤΙ ΤΟ ΚΆΝΕΙ, ΓΙΑΤΊ ΣΤΙΣ ΜΈΡΕΣ ΠΟΥ ΖΟΎΜΕ, ΔΕΝ ΈΧΕΙ ΝΌΗΜΑ ΝΑ ΜΙΛΉΣΕΙ ΚΑΝΕΊΣ ΓΙΑ ΟΤΙΔΉΠΟΤΕ ΆΛΛΟ, ΑΝ ΔΕ ΒΆΛΕΙ ΜΈΣΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΡΆΜΕΤΡΟ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΉΣ.
«ΕΊΝΑΙ ΕΚ ΤΩΝ ΟΥΚ ΆΝΕΥ ΝΑ ΚΆΝΕΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΌ ΘΈΑΤΡΟ. Η ΠΟΛΙΤΙΚΉ ΕΠΗΡΕΆΖΕΙ ΌΛΑ ΌΣΑ ΖΟΎΜΕ, ΠΟΥ ΔΕΝ ΈΧΕΙ ΠΙΑ ΚΑΝΈΝΑ ΝΌΗΜΑ ΝΑ ΚΆΝΕΙΣ ΟΤΙΔΉΠΟΤΕ ΆΛΛΟ. ΚΑΙ ΤΟ ΚΛΑΣΙΚΌ, ΤΟ ΈΝΑΣ ΑΓΑΠΆΕΙ ΜΊΑ ΝΑ ΚΆΝΕΙΣ, ΕΊΝΑΙ ΣΧΕΤΙΚΌ ΌΤΑΝ Ο ΈΝΑΣ ΔΕΝ ΈΧΕΙ ΝΑ ΠΛΗΡΏΣΕΙ ΤΟ ΔΆΝΕΙΟ, ΌΤΑΝ ΕΊΝΑΙ ΆΝΕΡΓΟΣ ΚΑΙ ΌΤΑΝ Η ΧΏΡΑ ΟΔΕΎΕΙ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΉ!»
ΚΑΙ ΟΙ ΔΎΟ ΗΘΟΠΟΙΟΊ ΦΑΊΝΟΝΤΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΠΟΙΗΜΈΝΟΙ. ΕΠΊΣΗΣ ΦΑΊΝΟΝΤΑΙ, ΕΝ ΠΟΛΛΟΊΣ, ΝΑ ΣΥΜΦΩΝΟΎΝ ΜΕ ΤΙΣ «ΑΙΡΕΤΙΚΈΣ» ΑΠΌΨΕΙΣ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΈΑ ΤΩΝ «ΔΎΟ ΘΕΏΝ». ΠΑΡ' ΌΛ' ΑΥΤΆ ΔΕΊΧΝΟΥΝ ΜΙΑ ΈΝΤΟΝΗ ΑΠΟΣΤΡΟΦΉ ΣΤΗΝ ΙΔΈΑ ΤΗΣ ΣΤΡΑΤΕΥΜΈΝΗΣ ΤΈΧΝΗΣ.
ΓΙΑ ΤΟΝ ΦΏΤΗ ΜΑΚΡΉ Η ΣΤΡΑΤΕΥΜΈΝΗ ΤΈΧΝΗ ΉΤΑΝ ΈΝΑ ΘΈΑΤΡΟ ΠΟΥ ΉΤΑΝ ΠΡΟΣΚΟΛΛΗΜΈΝΟ ΣΕ ΈΝΑ ΙΔΕΟΛΌΓΗΜΑ, ΠΧ ΤΟ ΜΑΡΞΙΣΜΌ… ΌΠΩΣ ΛΈΕΙ: «ΣΤΡΑΤΕΥΜΈΝΟ ΘΈΑΤΡΟ ΑΥΤΉ ΤΗΝ ΕΠΟΧΉ ΕΊΝΑΙ ΣΧΕΔΌΝ ΑΔΎΝΑΤΟ ΝΑ ΓΊΝΕΙ… ΝΑ ΣΤΡΑΤΕΥΤΕΊΣ ΠΟΥ; ΕΝΆΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΌ; ΠΡΟΤΕΊΝΟΝΤΑΣ ΌΜΩΣ ΤΙ;»
Ο ΝΙΝΙΌΣ ΕΊΝΑΙ ΑΚΌΜΑ ΠΙΟ ΚΆΘΕΤΟΣ ΣΕ ΑΥΤΌ! «ΤΟ ΣΤΡΑΤΕΥΜΈΝΟ ΔΕ ΘΈΛΩ ΝΑ ΤΟ ΞΈΡΩ. ΌΛΑ ΑΥΤΆ ΠΟΥ ΈΧΟΥΝ ΣΧΈΣΗ ΜΕ ΠΟΛΙΤΙΚΉ ΜΕ ΑΦΉΝΟΥΝ ΠΑΝΤΕΛΏΣ ΑΔΙΆΦΟΡΟ! ΕΊΝΑΙ ΠΟΛΎ ΜΟΎΦΑ ΌΛΑ ΚΑΙ ΠΟΛΎ ΔΉΘΕΝ.»
"ΔΕΝ ΈΧΟΥΜΕ, ΠΟΥ ΔΕΝ ΈΧΟΥΜΕ ΛΕΦΤΆ, ΑΣ ΚΑΤΑΣΤΡΑΦΟΎΜΕ!"
Ο ΓΙΏΡΓΟΣ ΝΙΝΙΌΣ ΦΈΤΟΣ ΠΑΊΖΕΙ ΣΕ ΔΎΟ ΈΡΓΑ ΕΛΛΉΝΩΝ ΣΥΓΓΡΑΦΈΩΝ. ΤΟ ΈΝΑ ΉΤΑΝ ΤΟ «ΜΆΝΑ ΜΗΤΈΡΑ ΜΑΜΆ» ΤΟΥ ΓΙΏΡΓΟΥ ΔΙΑΛΕΓΜΈΝΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΆΛΛΟ ΕΊΝΑΙ ΤΏΡΑ ΟΙ «ΔΎΟ ΘΕΟΊ». ΌΜΩΣ ΑΥΤΌ ΑΠΛΆ ΈΤΥΧΕ. ΔΕΝ ΥΠΆΡΧΕΙ ΚΆΠΟΙΟΣ ΙΔΙΑΊΤΕΡΟΣ ΛΌΓΟΣ, ΠΊΣΩ ΑΠΌ ΑΥΤΉ ΤΟΥ ΤΗΝ ΠΡΟΤΊΜΗΣΗ. ΌΠΩΣ ΛΈΕΙ: «ΤΟ ΜΌΝΟ ΠΟΥ ΜΕ ΕΝΔΙΑΦΈΡΕΙ ΕΊΝΑΙ Ο ΡΌΛΟΣ, Η ΙΣΤΟΡΊΑ ΚΑΙ Η ΚΑΤΆΣΤΑΣΗ. ΜΠΟΡΕΊ ΝΑ ΕΊΝΑΙ ΞΈΝΟΣ, ΜΠΟΡΕΊ ΝΑ ΕΊΝΑΙ ΈΛΛΗΝΑΣ. ΔΕΝ ΤΟ ΚΥΝΗΓΆΩ. ΌΤΙ ΠΡΈΠΕΙ ΤΗ ΜΙΑ ΠΕΡΊΟΔΟ ΝΑ ΚΆΝΩ ΞΈΝΟΥΣ, ΤΗ ΜΙΑ ΠΕΡΊΟΔΟ ΝΑ ΚΆΝΩ ΈΛΛΗΝΕΣ. ΈΧΕΙ ΣΧΈΣΗ ΜΕ ΑΥΤΌ ΠΟΥ ΜΟΥ ΈΧΕΙ ΠΡΟΤΑΘΕΊ. ΑΝ ΜΟΥ ΑΡΈΣΕΙ. ΤΟ ΈΡΓΟ ΚΑΙ Ο ΡΌΛΟΣ. ΝΑ ΜΕ ΤΡΑΒΆΝΕ. ΝΑ ΜΟΥ ΑΡΈΣΟΥΝ ΠΟΛΎ. ΕΠΊΣΗΣ, ΤΟ ΈΡΓΟ ΕΊΝΑΙ ΈΝΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΣΥΝΕΡΓΆΤΕΣ.»
ΑΠΌ ΤΗΝ ΠΛΕΥΡΆ ΤΟΥ, Ο ΦΏΤΗΣ ΜΑΚΡΉΣ ΕΠΈΛΕΞΕ ΝΑ ΣΚΗΝΟΘΕΤΉΣΕΙ ΤΟ ΈΡΓΟ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΤΈΛΕΙΑ ΤΟΥ ΚΌΣΜΟΥ. ΑΝΑΡΩΤΉΘΗΚΑ, ΜΉΠΩΣ, ΥΠΆΡΧΕΙ, ΛΌΓΩ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΉΣ ΚΡΊΣΗΣ, ΜΊΑ ΠΡΟΤΊΜΗΣΗ ΣΕ ΤΈΤΟΙΑ, ΠΙΟ ΑΠΑΙΣΙΌΔΟΞΑ ΈΡΓΑ. Ο ΣΚΗΝΟΘΈΤΗΣ ΔΕ ΦΑΊΝΕΤΑΙ ΝΑ ΣΥΜΦΩΝΕΊ.
«ΝΟΜΊΖΩ ΌΤΙ ΣΥΝΉΘΩΣ ΓΊΝΕΤΑΙ ΤΟ ΑΝΤΊΘΕΤΟ. ΣΕ ΠΕΡΙΌΔΟΥΣ ΚΡΊΣΗΣ ΚΑΙ ΔΥΣΚΟΛΙΏΝ, Ο ΚΌΣΜΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΆΝΘΡΩΠΟΙ ΤΟΥ ΘΕΆΤΡΟΥ ΕΠΙΛΈΓΟΥΝ ΤΟ ΑΝΤΊΘΕΤΟ. ΌΠΩΣ ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΉ ΜΕ ΤΗΝ ΚΡΊΣΗ ΤΟΥ 29 ΕΊΧΕ ΑΝΘΊΣΕΙ ΠΆΡΑ ΠΟΛΎ ΤΟ ΜΙΟΎΖΙΚΑΛ. ΔΕ ΝΟΜΊΖΩ ΌΤΙ ΣΕ ΈΝΑΝ ΚΌΣΜΟ ΠΟΥ ΔΥΣΚΟΛΕΎΕΤΑΙ, ΘΑ ΠΑΣ ΝΑ ΤΟΥ ΔΕΊΞΕΙΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΈΣ. ΚΙ ΕΜΕΊΣ, ΣΤΟ ΈΡΓΟ ΑΥΤΌ ΠΟΥ ΚΆΝΟΥΜΕ, ΤΟ ΘΈΜΑ ΤΟΥ ΤΟ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΌΜΑΣΤΕ ΠΟΛΎ ΧΙΟΥΜΟΡΙΣΤΙΚΆ.»
ΜΕ ΡΩΤΆΕΙ: «ΕΣΎ ΠΟΥ ΤΑ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΕΊΣ, ΒΛΈΠΕΙΣ ΚΙ ΆΛΛΑ ΈΡΓΑ ΜΕ ΤΈΤΟΙΑ ΘΈΜΑΤΑ;»
ΤΟΥ ΑΠΑΝΤΆΩ ΠΩΣ Ο ΒΑΣΊΛΗΣ ΜΑΥΡΟΓΕΩΡΓΊΟΥ ΕΤΟΙΜΆΖΕΙ ΈΝΑ ΜΕ ΣΥΝΤΈΛΕΙΑ ΤΟΥ ΚΌΣΜΟΥ. ΌΧΙ ΜΕ ΠΥΡΗΝΙΚΉ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΉ, ΑΛΛΆ ΜΕ ΜΕΤΕΩΡΊΤΗ.
«ΤΙ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ. ΜΠΟΡΕΊ ΝΑ ΒΓΕΙ ΚΑΜΙΆ ΜΌΔΑ ΤΏΡΑ. ΔΕΝ ΈΧΟΥΜΕ, ΠΟΥ ΔΕΝ ΈΧΟΥΜΕ ΛΕΦΤΆ, ΑΣ ΚΑΤΑΣΤΡΑΦΟΎΜΕ!»
ΤΟ ΈΡΓΟ "ΔΎΟ ΘΕΟΊ" ΠΑΊΖΕΤΑΙ ΣΤΟ STUDIO ΜΑΥΡΟΜΙΧΆΛΗ
HTTP://WWW.MONOPOLI.GR/WALKABOUT/ITEM/106419-ΓΙΏΡΓΟΣ-ΝΙΝΙΌΣ-–-ΦΏΤΗΣ-ΜΑΚΡΉΣ-«ΔΎΟ-ΘΕΟΊ»-ΕΞΟΜΟΛΟΓΟΎΝ
"ΔΥΟ ΘΕΟΙ" ΤΟΥ ΛΕΝΟΥ ΧΡΗΣΤΙΔΗ
18 Φεβ 2011 ... 17 Απρ 2011 | Studio Μαυρομιχάλη > Εξάρχεια - Νεάπολη
Ο Θεατρικός Οργανισμός “Νέος Λόγος” και το Studio Μαυρομιχάλη θα παρουσιάσουν το έργο του Λένου Χρηστίδη, “Δύο Θεοί”, σε σκηνοθεσία Φώτη Μακρή, από την Παρασκευή 18 Φεβρουαρίου 2011.
Έργο γραμμένο το 1999, απέσπασε το βραβείο “Κάρολος Κουν”, ως το καλύτερο Ελληνικό θεατρικό έργο εκείνης της χρονιάς.
Η δράση τοποθετείται κάπου στο μέλλον, με τους δύο ήρωες, τον Πάτρικ και τον Μιγκέλ να βρίσκονται για χρόνια κλεισμένοι σε ένα ίδρυμα, παλεύοντας να απεξαρτητοποιηθούν από τον εθισμό τους στη χρήση κομπιούτερ.
Έξω από το ίδρυμα, ο κόσμος έχει χωριστεί σε δύο υπερκράτη, την Αμερική και την Ευρασία, που με την έναρξη του έργου, μαθαίνουμε ότι βρίσκονται στα πρόθυρα πολεμικής σύρραξης, με χρήση πυρηνικών όπλων. Μια σύρραξη, που αν συμβεί, θα οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια, στην εξαφάνιση κάθε είδους ζωή στον πλανήτη.
Οι δύο φίλοι τότε, αποφασίζουν να χρησιμοποιήσουν το κομπιούτερ που κρυφά έχουν φέρει στο δωμάτιό τους, για να καταγράψουν την ιστορία του ανθρώπινου γένους σε μια δισκέτα, έτσι ώστε αν κάποτε κατοικηθεί ξανά ο πλανήτης, οι νέοι του κάτοικοι, να πληροφορηθούν την ύπαρξη αυτού του πολιτισμού που πλησιάζει στο τέλος του.
Το προσωπικό και οι άλλοι τρόφιμοι του ιδρύματος, μαθαίνουν το σχέδιο του Πάτρικ και του Μιγκέλ και ζητούν να μπουν σε αυτή τη καταγραφή της Ιστορίας, όχι ως αυτό που είναι, αλλά ως κάποια σπουδαία πρόσωπα, κερδίζοντας έτσι μια θέση στην αιωνιότητα. Έτσι, ο Έντι θέλει να γίνει ο Παστέρ, ο Ζήρο - Ζήρο, ο Λίστ και ο Διευθυντής του ιδρύματος, ο Τζώννυ Βαισμίλερ!
Οι δύο φίλοι ικανοποιούν όλα τα αιτήματα, προχωρώντας σε μια τερατώδη παραχάραξη της Ιστορίας και για τον εαυτό τους κρατούν τον υπέρτατο ρόλο: Γίνονται οι Δύο Θεοί που δημιούργησαν κάθε τι πάνω σε αυτόν τον πλανήτη!
Συντελεστές:
Σκηνοθεσία: Φώτης Μακρής
Σκηνικά - κοστούμια: Γιώργος Ζιάκας
Μουσική επιμέλεια Νίκος Βίττης
Φωτισμοί - Βίντεο: Στέφανος Κοπανάκης
Βοηθοί σκηνοθέτη: Μαρία Πατσαφά, Κέβη Κουλούρη
Παίζουν:
Γιώργος Νινιός, Φώτης Μακρής, Διονύσης Μανουσάκης.
http://www.artandlife.gr/Athina-dyo_theoi_toy_lenoy_xristidi
http://yourrealeyes.blogspot.com/2011/04/blog-post_9871.html