ΚΡΙΤΙΚΗ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ "Ο ΓΥΑΛΙΝΟΣ ΚΩΔΩΝ" στο Θέατρο 104 Κέντρο Λόγου και Τέχνης
Θεμιστοκλέους 104 και Καλλιδρομίου, τηλ 210 38 26 185
ΚΡΙΤΙΚΗ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ "Ο ΓΥΑΛΙΝΟΣ ΚΩΔΩΝ" στο Θέατρο 104 Κέντρο Λόγου και Τέχνης
Θεμιστοκλέους 104 και Καλλιδρομίου, τηλ 210 38 26 185
Από την Δευτέρα 29 Σεπτεμβρίου 2008
Παραστάσεις
Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 9.30
εισιτήρια € 17 και φοιτητικό € 12.
Διάρκεια: 85'
Η παράσταση συνεχίζεται μέχρι την Κυριακή των Βαϊων.
Ο ΓΥΑΛΙΝΟΣ ΚΩΔΩΝ της Σύλβια Πλαθ
Ένα εμμέσως αυτοβιογραφικό έργο, που περιγράφει σε πρώτο πρόσωπο τις περιπέτειες της δεκαεννιάχρονης Έστερ μέσα σε λίγους επεισοδιακούς μήνες, κατά τη διάρκεια των οποίων η ζωή της θα διαγράψει μια επικίνδυνη τροχιά από το φως στο σκοτάδι και πίσω στο φως.
Με σαρκασμό, χιούμορ και διεισδυτικότητα, η Σύλβια Πλαθ αγγίζει τα θέματα της κοινωνικής πίεσης, της γυναικείας σεξουαλικότητας, του πρώτου έρωτα, της μητρότητας, της ψυχικής διαταραχής στην Αμερική του ΄50.
Πρωτότυπη διασκευή για το θέατρο Αγγελίτα Τσούγκου
Μετάφραση: Ελένη Ηλιοπούλου
Μουσική: Άρης Σιαφάς
Κοστούμια: Άγγελος Φρέντζος
Φωτισμοί: Κατερίνα Μαραγκουδάκη
Σκηνικά: Aggie Babcock
Στο ρόλο της Έστερ η Αγγελίτα Τσούγκου
"Στην ασαφή ώρα ανάμεσα στο σκοτάδι και το ξημέρωμα...":
Από τις πιο μαγικές φράσεις του έργου!
Δίνει το χρόνο και το χώρο με σαφήνεια ποιητική,εκεί πάνω στην ταράτσα,που στέκει η ηρωίδα.
Και με την ηθοποιό φωτισμένη και σκοτεινή ταυτόχρονα,σαν τις 2 πλευρές του φεγγαριού,ταξιδεύεις...
Κι ούτε έχει πια σημασία τι θα ακολουθήσει.
Πετάς!
Ξεχνάς ότι αυτή θέλει να πέσει.Ίσως και να το έκανε,γιατί δεν μπόρεσε να πετάξει τελικά.Μπορεί και να μην την άφησαν.Μπορεί και να έσπασαν τα φτερά της,όπως συμβαίνει με τα "'Αλμπατρος" του Μπωντλαίρ-η μοίρα του ποιητή στον κόσμο αυτή δεν είναι;
Γι'αυτόαυτό ο Μ.Σαχτούρης,φωνάζει :
"εγώ
κληρονόμος πουλιών
πρέπει έστω και με σπασμένα φτερά
να πετάω"
ΟΛΑ ΑΥΤΑ κι άλλα πολλά θυμάσαι και σκέφτεσαι στις σφιχτοδεμένες σκηνές του μονολόγου.
Και δεν είναι καθόλου εύκολο να δραματοποιήσεις μυθιστόρημα.Όλοι έχουμε την αρνητική εμπειρία.Όμως εδώ άλλοτε ποιητικά κι άλλοτε ρεαλιστικά έως και κυνικά απολαμβάνεις ένα σπουδαίο έργο ερμηνευμένο ως τις πιο λεπτές του αποχρώσεις από την Αγγελίτα Τσούγκου.
Μια ηθοποιό,που εγώ τουλάχιστον δεν την ξέρω από άλλη της δουλειά,αλλά που αξίζει να την γνωρίσουμε.
Ε ξ α ι ρ ε τ ι κ ή καθ'όλα!
Εντυπωσιακή όμως και στις σιωπές της και στη συνεχή εναλλαγή προσώπων και στη γλώσσα του σώματος!
Και η μουσική κομμένη και ραμμένη στις ανάγκες του έργου.
Και το σκηνικό λειτουργικό κι απέριττα λιτό.Ο φωτισμός αναπόσπαστο μέρος του σκηνικού.Φωτίζει τις στιγμές.Ερμηνεύει το λόγο.
Ε ν τ υ π ω σ ι ά ζ ε ι!
Ένα έργο που πρέπει να δουν οι γυναίκες και ΟΣΟΙ ΑΓΑΠΟΥΝ ΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ.Τις γυναίκες,που τόσο απλά και συνηθισμένα αρρωσταίνουν από κατάθλιψη κι ακόμα πιο συχνά από θλίψη.
Και φωνάζουν,όπως η ηρωίδα :"...υπάρχω,υπάρχω,υπάρχω!" και κανείς δεν τις ακούει,ακόμα κι αν φτάσουν να το ουρλιάζουν έστω και με τα απελπισμένα τους μάτια. ποιητική,εκεί πάνω στην ταράτσα,που στέκει η ηρωίδα.
Και με την ηθοποιό φωτισμένη και σκοτεινή ταυτόχρονα,σαν τις 2 πλευρές του φεγγαριού,ταξιδεύεις...
Κι ούτε έχει πια σημασία τι θα ακολουθήσει.Πετάς!Ξεχνάς ότι αυτή θέλει να πέσει.Ίσως και να το έκανε,γιατί δεν μπόρεσε να πετάξει τελικά.Μπορεί και να μην την άφησαν.Μπορεί και έσπασαν τα φτερά της,όπως συμβαίνει με τα "'Αλμπατρος" του Μπωντλαίρ-η μοίρα του ποιητή στον κόσμο αυτή δεν είναι;