ΓΙΩΡΓΟΣ ΝΙΝΙΟΣ
Imerologia - Giorgos Ninios - Olia Lazaridou
Imerologia - Giorgos Ninios - Olia Lazaridou
Γιώργος Νινιός:
«Μου αρέσει που μπορώ να ζω τις ζωές άλλων ανθρώπων»
Ο Λούης των «Βαμμένων Κόκκινων Μαλλιών», ο πρωταγωνιστής του «Δραπέτη» από το φεστιβάλ των Κανών, ο Αντζολέτο του Γκολντόνι, ο τρομοκράτης ήρωας του Ρέιβενχιλ στις «Τολμηρές Πολαρόιντ». Ο Γιώργος Νινιός απλά δηλώνει ότι του αρέσει που «ζει για λίγο τη ζωή κάποιου άλλου». Καλλιτέχνης με την καθολική έννοια του όρου, αφού εκτός από την υποκριτική ασχολείται, επίσης, ερασιτεχνικά (τελευταία και επαγγελματικά) με τη μουσική, ενώ του αρέσει να ζωγραφίζει και να σκαλίζει πάνω σε αντικείμενα. Η συζήτησή μας κράτησε ώρες, αλλά το περιεχόμενό της μάλλον παρεκτράπηκε από τα στενά όρια μιας συνέντευξης. Το κασετοφωνάκι πρόλαβε να καταγράψει όσα μας είπε για τους ρόλους, τα σχέδια, τους φόβους του και αυτά που του αρέσουν να κάνει.
Της Κατερίνας-Μαργαρίτας Παναγοπούλου
Τι μπορεί να πει κανείς για τον Γιώργο Νινιό, έναν καλλιτέχνη με τον οποίο ασχολούνται διαρκώς τα Μέσα και αυτός καταφέρνει να μην «καίγεται», καταφέρνει να μένει μακριά από όλα αυτά…. Το βάπτισμα του πυρός το πήρε στις «Τρωάδες» στο θέατρο και στο «Αίμα των Αγαλμάτων» στον κινηματογράφο. Σίγουρα είναι πολύ όμορφο να μιλάς με έναν άνθρωπο απόλυτα προσγειωμένο, που του αρέσει αυτό που κάνει, που η δουλειά του τον γλυκαίνει. Άνθρωπος πολύ ευγενικός, αλλά μάλλον απόμακρος στην αρχή και πολύ ζεστός στη συνέχεια. Ο Γιώργος Νινιός μπορεί να σε κερδίσει από την πρώτη στιγμή, αρκεί να σε κοιτάξει στα μάτια… Γιατί έχει μάτια «καθαρά», κάτι το οποίο αναζητά και ο ίδιος στους ανθρώπους.
@: Τελειώνοντας το λύκειο με τι ήθελες να ασχοληθείς; Από μικρός είχες όνειρο να γίνεις ηθοποιός ή προέκυψε στην πορεία;
Γ.Ν.: Κατά λάθος έγινε, από περιέργεια. Στο σχολείο ήμουν μέτριος μαθητής. Σπούδασα για έναν χρόνο σε μια δραματική σχολή στον Πειραιά, τον Πειραϊκό Σύνδεσμο, και μετά πήγα στην Κρατική Σχολή Χορού. Άφησα, όμως, τη δραματική λόγω έλλειψης χρόνου.
@: Έχεις δηλώσει αρκετές φορές ότι υπάρχεις στη δουλειά που σου αρέσει. Τι είναι αυτό που σε γοητεύει στη δουλειά του ηθοποιού;
Γ.Ν.: Που έρχεται η στιγμή... κάποια στιγμή να υποδυθώ κάποιον, να ζήσω τη ζωή κάποιου άλλου.
@: Έχει υπάρξει, παρόλα αυτά, κάποια στιγμή στην καριέρα σου που να ένιωσες ανασφάλεια, που να μετάνιωσες που έγινες ηθοποιός;
Γ.Ν.: Είναι μια δουλειά στην οποία δεν μπορείς να μη νιώθεις ανασφάλεια... Νιώθεις ανασφάλεια συνέχεια, αλλά δεν μετανιώνω.
@: Το 1998 υποδύθηκες τον Άρη, έναν ροκ τραγουδιστή, στην ταινία του Γιάννη Πετρόπουλου «6 με Έξι». Φέτος σε συναντήσαμε στη σκηνή του ΖΟΟΜ στη μουσική παράσταση «αΖοοm Άριστα Τραγούδια» παρέα με τη Λένα Αλκαίου. Μίλησέ μας γι’ αυτές τις συνεργασίες και τη σχέση σου με τη μουσική.
Γ.Ν.: Για τις συνεργασίες δεν έχω να πω τίποτα ιδιαίτερο. Μου έκαναν πρόταση και με ενδιέφερε η κατάσταση... Στην πρώτη περίπτωση έγινε πρόταση από τον σκηνοθέτη, ο οποίος είπε ότι τη μουσική τη γράφει ο Διονύσης Τσακνής και πρέπει να τραγουδήσεις κιόλας. Δουλέψαμε πολύ –όταν πας να κάνεις κάτι πρέπει να δουλέψεις. Γιατί δεν είναι εύκολο, δεν μπορεί να είναι εύκολο, δεν μπορεί να το έχεις από χέρι, θέλει δουλειά, ό,τι κι αν κάνεις. Με τη Λένα έχουμε κοινή δασκάλα φωνητικής στο Ωδείο. Γνωριστήκαμε, κάναμε και ένα βιντεοκλίπ της κάποια στιγμή μαζί, δεθήκαμε ακόμα περισσότερο και μετά μου πρότεινε να κάνουμε αυτό στο Ζοοm.
@: Κάνεις ακόμα φωνητική; Γιατί ξεκίνησες;
Γ.Ν.: Ναι, δεν πρέπει να σταματάς ποτέ. Και άργησα κιόλας να ξεκινήσω να κάνω. Ξεκίνησα γιατί ήθελα να έχω τη φωνή μου όχι μόνο από εμπειρία, αλλά και από παιδεία, ήθελα να τη στρώσω. Δεν ξεκίνησα για την ταινία, ήθελα να φτιάξω τη φωνή μου. Στην πορεία της δουλειάς μου να την έχω φτάσει εκεί που την έφτασα όχι μόνο από εμπειρία, αλλά και από σχολείο, γιατί είναι τελείως διαφορετικό. Και έτσι αποφάσισα να αρχίσω κάποια μαθήματα.
@: Επίσης το καλοκαίρι του ’98 έκανες συναυλίες με τον Διονύση Τσακνή με τίτλο «Βλέπω αντίκρυ τον χρόνο».
Γ.Ν.: Α, λες για τις μετά την ταινία συναυλίες, το «Βλέπω αντίκρυ τον χρόνο». Ήταν μια παλιά ιδέα του Διονύση, που δεν έτυχε ποτέ να την υλοποιήσει. Γνωριστήκαμε από την ταινία και επειδή μας άρεσε έτσι όπως ήμασταν είπαμε να το κάνουμε. Ήταν, λοιπόν, κείμενα του Διονύση του Τσακνή τα οποία τα έλεγα εγώ και τα τραγουδούσε ο Τσακνής. Εγώ κάποια στιγμή επειδή μου άρεσε πάρα πολύ το «Μπαλαμός», ένα τραγούδι του, κάποιες φορές το έλεγα.
@: Και εκτός από αυτές τις συνεργασίες, παίζεις τζουρά, μπαγλαμαδάκι, αγοράζεις μουσικά όργανα… Θα μπορούσες να είχες γίνει μουσικός;
Γ.Ν.: Είναι μια ερώτηση που δεν μπορεί να έχει απάντηση. Εάν ήθελα πραγματικά, φαντάζομαι ότι θα το είχα κάνει. Εάν το ήθελα πάρα πολύ, κατά εκεί θα έγερνα. Νομίζω ότι αυτό που θέλουμε πάρα πολύ, προς τα εκεί πάμε. Τα υπόλοιπα… Αν κάποια στιγμή δεν καλύπτεσαι με αυτό που κάνεις, ψάχνεις να βρεις κάτι άλλο. Όμως αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
@: Δηλαδή, η μουσική σε ενδιαφέρει μόνο ως χόμπι; Γιατί γενικά γράφεις και μουσική. Στις «Αέρινες Σιωπές» είχες γράψει τους στίχους και τη μουσική για τα τραγούδια «Η αγάπη είναι αστέρι μακρινό» και το «Θέλω να σε δω».
Γ.Ν.: Ούτε σαν χόμπι θα μπορούσα να πω ότι τη βλέπω. Καμιά φορά αντί να ανοίξω το ράδιο, ανοίγω… τα σωθικά μου.
@: Πώς ένιωσες την πρώτη φορά που βγήκες στη σκηνή;
Γ.Ν.: Μαλάκας!
@: Γιατί;
Γ.Ν.: Ακριβώς έτσι. Δεν εξηγείται. Άμα το αναλύσουμε, θα χάσει τη δύναμή της η λέξη.
@: Ποιες είναι οι απαραίτητες προϋποθέσεις για να επιλέξεις έναν ρόλο;
Γ.Ν.: Όταν έρχεται κάποιος ρόλος, αν μου κάνει «κάτι», είμαι εκεί. Όλοι οι ρόλοι έχουν στοιχεία από εμάς. Απαραίτητες προϋποθέσεις είναι το καλό σενάριο και οι συνεργάτες.
@: Σου έχει τύχει ποτέ μια κακή συνεργασία η οποία να επηρέασε και την ερμηνεία σου;
Γ.Ν.: Δεν τα συζητάω αυτά... Δεν μου αρέσει να συζητάω τέτοιες στιγμές.
@: Πόσο εύκολο είναι για έναν ηθοποιό όταν ερμηνεύει διάφορους ρόλους να μπαίνει κάθε φορά σε μια διαφορετική ψυχολογία, να προσπαθεί να ταυτιστεί και να μπει στη λογική διαφορετικών χαρακτήρων;
Γ.Ν.: Τι είναι εύκολο, τελικά; Αυτό το ξέρει ο θεατής και κανείς άλλος, το εισπράττει ο θεατής.Αυτό είναι το ζητούμενο. Όλα τα υπόλοιπα είναι εμπειρία και η γλύκα του να κάνεις διαφορετικά πράγματα –για μένα. Με ξεκουράζει, με γλυκαίνει.
@: Στην ίδια σεζόν όμως;
Γ.Ν.: Στην ίδια σεζόν! Μακάρι να μπορούσα να κάνω και τέσσερα διαφορετικά πράγματα. Πρώτον, γιατί μου αρέσει πάρα πολύ. Θα μου άρεσε, δηλαδή, να το κάνω… Στην ουσία για κάποια περίοδο έκανα τρία διαφορετικά: ήταν το Zoom, ήταν το θέατρο, ήταν το σήριαλ και προσπαθούσα να φτιάξω και ένα Δευτερότριτο με ένα θεατρικό έργο, αλλά δεν μου επέτρεψε ο επιχειρηματίας να είμαι σε άλλο θέατρο.
@: Προλαβαίνει κανείς να τα κάνει όλα αυτά;
Γ.Ν.: Προλαβαίνει… Άμα τα οργανώσεις και τα μοιράσεις, προλαβαίνεις. Πολλή κούραση, αλλά δεν νομίζω ότι κουράζεται κανείς όταν κάνει αυτό που του αρέσει. Όταν κάνεις κάτι που δεν θες κουράζεσαι.
@: Την προηγούμενη σεζόν στο θέατρο πρωταγωνίστησες στο «Δώρο» των Ρήγα-Αποστόλου. Ωστόσο, δεν σε έχουμε συνηθίσει σε κωμικούς ρόλους. Στην τηλεόραση, μάλιστα, έχεις κάνει μόνο το «Κρις-Κρος» του Λευτέρη Καπώνη. Είναι συνειδητή επιλογή ή σου προτείνουν κυρίως δραματικούς ρόλους;
Γ.Ν.: Μου αρέσουν πάρα πολύ οι κωμικοί ρόλοι. Μου έχουν προτείνει και κωμικούς ρόλους πολλές φορές, αλλά κάποιες φορές νιώθω ότι δεν μπορώ να είμαι εκεί που μου προτείνουν. Στην πρώτη ευκαιρία που μου προτείνουν κάποιο κωμικό ρόλο, αν μου κάνει αυτό το «κλικ» που λέμε, είμαι μέσα. Ανεξαρτήτως αποτελέσματος. Καταρχάς μου αρέσει. Τώρα το αποτέλεσμα…
@: Υπάρχει, δηλαδή, κάποιος ρόλος για τον οποίο έχεις μετανιώσει;
Γ.Ν.: Όχι, δεν λέγεται μετανιώνω, λέγεται εμπειρία. Κάποιες φορές καταλαβαίνεις τι δεν πρέπει να κάνεις. Επίσης, δεν υπάρχει κάποιος ρόλος που να είναι ο καλύτερος, δεν ξεχωρίζω κάποιον ιδιαίτερα.
@: Τα χρήματα σε επηρεάζουν; Δηλαδή, έχεις δεχτεί κάποια δουλειά γιατί ήταν δελεαστική η αμοιβή, έστω κι αν ο ρόλος δεν σε γοήτευε ιδιαίτερα;
Γ.Ν.: Όχι, ποτέ. Αυτό δεν θα το έκανα. Είναι και πιο εύκολο, μου δίνεται πολύ πιο εύκολα και δεν μου αρέσει. Το ανάποδο μπορώ να το κάνω... Να δεχτώ έναν ρόλο χωρίς να είναι μεγάλη η αμοιβή. Έχω δουλέψει πάρα πολλές φορές μέχρι ένα σημείο χωρίς να πληρώνομαι. Από κάποια στιγμή και μετά ένιωσα ότι πρέπει να πληρώνομαι.
@: Διαβάζεις τις κριτικές;
Γ.Ν.: Τα πάντα διαβάζω. Έρχονται τα αποκόμματα που αφορούν το όνομά μου και τα διαβάζω όλα. Υπάρχει ένα γραφείο που μαζεύει αποκόμματα που αφορούν εσένα και στα στέλνει.
@: Πώς δέχεσαι μια κακή κριτική;
Γ.Ν.: Απλά τα διαβάζω, ακούω αυτό που σκέφτεται κάποιος. Από κάποιους ανθρώπους που ξέρω ότι γνωρίζουν, επηρεάζομαι –μάλλον όχι επηρεάζομαι, τους ακούω. Από κάποιους άλλους που ξέρω τι είναι, δεν με αφορά καθόλου.
@: Λαμβάνεις μέρος σε αγώνες με μοτοσικλέτες και έχεις δηλώσει ότι η δίτροχη μηχανή είναι τρόπος ζωής.
Γ.Ν.: Συμμετέχω σε ό,τι αγώνες γίνονται σε σχέση με την μηχανή, εκτός από πίστα. Δεν πιστεύω ότι είναι τρόπος ζωής. Είναι κάτι… πολύ καλό. «Τρόπος ζωής» ίσως ήταν μια σύντομη απάντηση που είχα δώσει σε κάποια συνέντευξη. Είναι μέσα στη ζωή μου, όπως και πολλά άλλα πράγματα. Άμα ο τρόπος ζωής μου ήταν η μοτοσικλέτα, θα ήμουν σε τελείως διαφορετική κατάσταση, δεν θα ήμουν αυτό που είμαι τώρα. Δεν είναι τρόπος ζωής μου, είναι μέσα στη ζωή μου, όπως μες στη ζωή μου είναι και η δουλειά, οι σχέσεις μου –δεν είναι η ζωή μου. Η ζωή είναι μόνο οι «εντός των έμβιων όντων τελούμενες επεξεργασίες». Τελείως χημικά, βιολογικά. Τα άλλα είναι μέσα στη ζωή. Χοντρά-χοντρά, εκτός από το ότι αναπνέω και υπάρχω, όλα τα άλλα είναι μες στη ζωή, δεν είναι η ζωή μου.
@: Ποια άλλα πράγματα είναι μες στη ζωή και σου αρέσει να κάνεις;
Γ.Ν.: Να ζω… Να ζω αυτό που έρχεται. Να ζω τη δουλειά μου, να ζω τις σχέσεις μου, να ζω τις βόλτες μου, να ζω το τσιγάρο μου… μέχρι να γίνει καρκίνος!
@: Υπάρχει κάποια φράση που σε αντιπροσωπεύει; Αν σου κολλούσαν μια ετικέτα, ποια θα ήταν;
Γ.Ν.: Ξέρω ’γω; Αυτή που θα μου κολλήσουν. Πολλές μου κολλάνε κατά καιρούς. Για τους ηθοποιούς δεν λένε διάφορα; Σε κάθε ηθοποιό δεν κολλάνε και κάτι;
@: Για σένα τι έχουν πει;
Γ.Ν.: Πολλά… Αυτό που λέγαμε πριν, ο μηχανοτέτοιος, ο μηχανόβιος, ο ωραίος, ο μόνος, ο μοναχικός, ο «πού είναι», αυτά.
@: Για το καλοκαίρι τι σχέδια έχεις; Θέατρο, κινηματογράφος, τηλεόραση ή διακοπές;
Γ.Ν.: Τίποτα… Ένα κενό!
@: Και για τον χειμώνα;
Γ.Ν.: Για τον χειμώνα ετοιμάζω ένα σήριαλ για τον ALPHA, το «Μια αγάπη μια ζωή», σε σκηνοθεσία Σπύρου Καπώνη και σενάριο Λευτέρη Καπώνη και υπάρχει και μια προοπτική να ανεβάσω ένα θεατρικό μαζί με την Ελίνα Ακριτίδη. Θα ξεκινήσουμε από τη Θεσσαλονίκη, όπου θα κάτσουμε για δύο μήνες και μετά θα το ανεβάσουμε στην Αθήνα τα Δευτερότριτα. Προς το παρόν, όμως, όλα είναι στο ίσως…
http://www.mic.gr/Cinema.asp?id=12617
Συνέντευξη με τον Γιώργο Νινιό
Κυριακή 10/12/06 έγινε μία άνετη συζήτηση με το Γιώργο Νινιό, στο μπαρ, δίπλα από το χώρο του θεάτρου Μεταξουργείου:
Το "ποιος φοβάται τη Βιρζίνια Γουλφ" που παίζεις φέτος, είναι ένα έργο που δεν αγκαλιάστηκε από την Αμερική, ίσως γιατί χαλούσε την εξιδανικευμένη εικόνα των κοινωνικών της προτύπων. Ο Άλμπυ τόλμησε να το γράψει. Παρότι παραπέμπει στο "χορό του θανάτου" του Στρίντμπεργκ, ο τρόπος γραφής του είναι σκληρότερος, σε βαθμό που θα μπορούσε να σοκάρει και στις μέρες μας το κοινό. Πιστεύεις πως το θέατρο εκπαιδεύει το κοινό μέσα από τη σκληρότητα;
- Δεν ξέρω, δεν είμαι σ' αυτή τη δουλειά για να καταθέσω τη σκέψη μου ή να κάνω μία πρόταση για να εκπαιδεύσω κάποιους, εγώ το κάνω γιατί μ' αρέσει να είμαι κάποιος άλλος μέσα από τους ρόλους, απ΄ αυτή την περιέργεια, το πώς ζουν δηλαδή κάποιοι άλλοι άνθρωποι.
Δε σ' ενδιαφέρει δηλαδή το τι αντίκτυπο έχει στο κοινό.
- Αυτή είναι άλλη ερώτηση, δεν είναι ότι δε με ενδιαφέρει δεν τους εκπαιδεύω πάντως.
Το θέατρο όμως εκπαιδεύει το κοινό.
- Εντάξει, εγώ δεν το κάνω για να εκπαιδεύσω.
Γιατί πιστεύεις πως ο κόσμος δέχεται τη βία στον κινηματογράφο, στην καθημερινότητά του και σοκάρεται με τη βία όταν την αναπαράγει το θέατρο; Θυμάμαι πριν δύο χρόνια είχα δει μια παράσταση όπου στα πρώτα δέκα λεπτά έδειξε έναν πατέρα που βίαζε την κόρη του. Οι τρεις κυρίες που κάθονταν στην πρώτη σειρά έφυγαν αμέσως. Τι σοκάρει; Η αλήθεια, ή το θέαμα;
- Ούτε εδώ μπορώ να απαντήσω. Δε σοκαρίστηκαν όλοι, κάποιοι, ίσως γιατί είναι το ζωντανό… Σοκάρει με σώματα τα οποία τα νοιώθεις, αν και πιστεύω πως αυτές οι κυρίες μπορεί να κάναν το ίδιο και στην οθόνη. Είναι κάποιοι χαρακτήρες που το αντιμετωπίζουν έτσι.
Θα έπαιζες ποτέ σε ένα έργο από το θέατρο της σκληρότητας;
- Θα έπαιζα σ' ένα έργο που να με ενδιέφερε. Τώρα ποιο μπορεί να είναι αυτό; Δεν ξέρω…
Ας πούμε στο blasted της Σάρα Κέιν.
- Δεν το ξέρω το έργο…Αυτό που θέλω να πω είναι πως αν με καλύπτει ο ρόλος δε στέκομαι στη σκληρότητα …
Αυτό που θέλω να πω είναι πως αν θα χαλούσε την εικόνα σου…(με κόβει)
- Ποια εικόνα μου; Υπάρχει κάποια συγκεκριμένη εικόνα; Αν μου πουν πως η εικόνα σου είναι αυτή θα μπορούσα να αντιμετωπίσω κάπως τα πράγματα… Δεν έχω κάποια εικόνα συγκεκριμένη, γενικά έχει δηλωθεί πως έχω κάποια εικόνα συγκεκριμένη; Οι ρόλοι είναι ρόλοι.
Δηλαδή, δεν επιλέγεις με κάποιο κριτήριο τους ρόλους.
- Με το κριτήριο ότι μ' αρέσει, οι συνεργάτες και το έργο. Δε μπορώ να έχω κάποιο άλλο κριτήριο. Το έργο μπορεί να είναι σκληρό μπορεί να είναι μαλακό. Θα μπορούσα να αρνηθώ και ένα έργο που είναι γλυκό και ποιητικό, γιατί δε μ' αρέσει και να επιλέξω κάποιο πολύ σκληρό γιατί μ' αρέσει, και να είναι η βία για τη βία, έτσι για εντυπωσιασμό, να είναι τελείως επιφανειακό.
Στο "ποιος φοβάται τη Βιρζίνια Γουλφ" ποιος ήρωας σε τρομάζει περισσότερο; Ο Τζωρτζ ή η Μάρθα;
- Δε μπορώ να χρησιμοποιήσω αυτό το ρήμα. Πιστεύω πως είναι δύο άτομα δυστυχισμένα, μίζερα, μόνα τους, που έχουνε βρει ένα παραμύθι για να περπατάνε, δε μπορεί να γίνει κι αλλιώς. Δε με σοκάρουν. Δυο θλιβερά όντα είναι για μένα.
Οι ήρωες του έργου είναι κοινωνικά κατασκευάσματα ή αυτοφυείς;
- Δεν υπάρχει τίποτα αυτοφυές, κοινωνικά κατασκευάσματα είναι.
Καλά, σίγουρα δημιουργούνται πρότυπα μέσα από τις κοινωνικές συνθήκες…
- Οι συνθήκες ζωής τους φέρνουν σ' ένα σημείο, δε μπορεί να γεννήθηκαν έτσι, κανείς δε γεννιέται έτσι.
Είναι πιθανό όμως να τους κατασκεύασαν οι εμπειρίες τους, όχι τόσο τα κοινωνικά πρότυπα. Άρα είναι αυτοφυείς, όταν κάποιος δημιουργείται από τις εμπειρίες του και από την πορεία που είχε στη ζωή … (με κόβει)
- Αυτό δε λέγεται αυτοφυές αυτό λέγεται ζωή …
Εννοώ σε οποιοδήποτε πολιτικό καθεστώς, σε οποιαδήποτε ιστορική συνθήκη, σε οποιαδήποτε χώρα κι αν ήταν, θα έβγαιναν έτσι, αυτό εννοώ αυτοφυής χαρακτήρας.
- Τέλος πάντων, δε μπορώ να χρησιμοποιήσω αυτή τη λέξη, γιατί για μένα αυτοφυές σημαίνει κάτι άλλο, σημαίνει να είσαι από χέρι έτσι…
Μοιάζει να βλέπουν τη ζωή τους μέσα από ένα παιχνίδι αναζητώντας έτσι κάποιο ενδιαφέρον, άλλοτε αυτό το παιχνίδι βασίζεται στο ψέμα, άλλοτε στο σαρκασμό και στην ταπείνωση και άλλοτε στο συμβιβασμό. Υπάρχει ισορροπία σ΄ αυτή τη σχέση; Ή η ισορροπία θεωρείται μόνο η ανακωχή;
- Η ισορροπία είναι όσο περνάνε καλά με το παραμύθι τους, όταν το παραμύθι δεν υφίσταται, έρχονται οι ανατροπές.
Αν γνώριζες μία γυναίκα σαν τη Μάρθα θα προσπαθούσες να την υποτάξεις ή θα "το' βαζες στα πόδια";
- Δε θα το απαντήσω αυτό. Νοιώθω ότι είναι δικό μου πράγμα. Ξέρω τι θα έκανα. Αλλά δε θέλω να το συζητήσω.
Ποιον έλληνα σκηνοθέτη του θεάτρου εκτιμάς και δεν έτυχε να συνεργαστείς μαζί του, ενώ θα' θελες;
- Εκτιμάω πολλούς, αλλά δεν έχω δουλέψει με όλους. Λογικό. Υπάρχουν πάρα πολλοί ικανοί και πάρα πολλοί νέοι ικανοί, όχι μόνο παλιοί.
Σε αρχαίο δράμα δεν έχεις παίξει πολλές φορές, γιατί δεν σε ενδιαφέρει;
- Και γιατί δε με ενδιαφέρουν τα συγκεκριμένα έργα που κάποιες στιγμές συζητάμε και γιατί δεν ενδιαφέρω εγώ μάλλον. Κάποια στιγμή συμβαίνουν και τα δύο.
Έχεις ασχοληθεί και με τη μουσική. Παίζεις τζουρά και μπαγλαμαδάκι αν δεν κάνω λάθος, έχεις γράψει και κάποια τραγούδια. Επίσης σε μια ταινία του Γιάννη Πετρόπουλου στο "6 με 6" υποδύεσαι κάποιον ροκ τραγουδιστή. Θα μπορούσες να ήσουν μουσικός; Δε λέω αν θα σου άρεσε, γιατί από τη στιγμή που δουλεύεις ως ηθοποιός, από μόνο του το γεγονός δηλώνει την επιλογή σου. Απλά ρωτάω αν θα μπορούσες να το δεις και μέσα από κάποια μονιμότητα το επάγγελμα του μουσικού;
- Πολλά πράγματα θα' θελα να μπορώ να κάνω, αλλά είναι και θέμα ικανότητας, δε μπορώ να είμαι μουσικός γιατί δεν έχω τις γνώσεις ή είναι πολύ λίγες ώστε να σταθώ κάπου και να με πει κάποιος μουσικό. Η μουσική θέλει φοβερή παιδεία, φοβερή δουλειά και ατελείωτες ώρες μελέτης μέχρι την ώρα που πεθαίνεις, δε σταματάει ποτέ. Εγώ είμαι χομπίστας σ' αυτό, γιατί έχω ελάχιστες γνώσεις σ' αυτό που σημαίνει πραγματικός μουσικός. Ωραίο είναι, μ' αρέσει πάρα πολύ, αλλά δε μπορώ να είμαι.
Ευχαριστώ πολύ το Γιώργο Νινιό, που παρότι μου είχε πει πως δε δίνει συνεντεύξεις δέχτηκε τελικά να κάνουμε αυτή τη σύντομη κουβέντα.
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΝΙΝΙΟΣ
ΘΕΜΑ ΓΟΥΣΤΟΥ
Ηθοποιός σημαίνει φως; Καλή η ερώτηση βρε παιδί μου, αλλά... πολύ
συνηθισμένη. Αναγκαστήκαμε να την αλλάξουμε λίγο:
«Γιώργο, λαμβάνοντας υπόψη ότι ένας ηθοποιός σαν πρόεδρος των ΗΠΑ υπήρξε ο
ισχυρότερος άνδρας του πλανήτη, ποιος κατά τη γνώμη σου είναι ο πιο
αποτελεσματικός άνδρας, ο Τζέιμς Μποντ ή ο Πρόεδρος των Ηνωμένων
Πολιτειών»;
Δεν σκέφτεται πολύ, απαντάει αβίαστα:
«Ο Λούκυ Λουκ!»
TOY ΓΙΑΝΝΗ ΜΠΑΝΙΑ
Φαινόταν κακόκεφος, σαν όλο τον κόσμο που έχει ανάγκη τον πρωινό καφέ για
να ξυπνήσει, όταν πρωτοβρεθήκαμε, στο πολύ όμορφο χώρο του κοντά στο
Λυκαβηττό. Χάρη μας έκανε ο άνθρωπος, έδινε την ολοκαίνουρια μοτοσικλέτα
του (μια CRE 250) για δοκιμή και φωτογράφιση, ωστόσο νιώθαμε άβολα αφού
ελάχιστοι δίνουν μια γυαλιστερή μοτοσικλέτα για τεστ. Ξέραμε ότι την είχε
αγοράσει - βλέπαμε ότι δεν φαινόταν ιδιαίτερα πλούσιος, το μικρόβιο της
δημοσιογραφικής καχυποψίας μας διαπέρασε: «Γιατί την δίνει, περιμένει να
κερδίσει λίγη ακόμη προβολή;», ρωτάγαμε τον εαυτό μας...
Περάσαμε μια σχεδόν ολόκληρη μέρα ταλαιπωρίας μαζί, κάναμε μέχρι και λίγο
εντούρο, τον είδαμε να «πολιορκείται» ακόμη και από ανθρώπους που είχαν
εκφραστεί αρνητικά γι' αυτόν. «Έλα μωρέ τώρα, ποιος, αυτός;/Εγώ δεν τον
πάω./Καλό το Βαμμένα κόκκινα μαλλιά' αλλά το βιβλίο είναι... μακράν/Σιγά
τον κουλό», είναι λίγα από αυτά που του είχαμε σούρει, όλοι εμείς που
βρισκόμαστε χαμογελαστοί δίπλα του... Τα είχε «δει» όλα ο άνθρωπος και η
μοτοσικλέτα του, δεν τον άκουσε κανένας όταν έλεγε πως βιάζεται λίγο γιατί
ήθελε να κάνει και λίγη προπόνηση μότοκρος - σε τρεις μέρες έτρεχε σε
αγώνα. Ηθοποιός ήταν, προβολή ήθελε, δεν ήταν «γρήγορος», τάπαμε κιόλας, τι
άλλο ήθελε;
Γυρνούσαμε κουρασμένοι μέσα στο NIVA του, η ερώτηση βγήκε κάπως αυθόρμητα
αν θυμάμαι καλά:
«Γιατί έγινες ηθοποιός Γιώργο;»
«Έγινα ηθοποιός γιατί ήθελα να νιώσω χαρακτήρες, που σαν Νινιός δεν θα
μπορούσα να ζήσω.»
Δεν είχε θλιμμένο ύφος όταν το έλεγε, πιστέψτε με.
Πέρασε καιρός από τότε, το Γιώργο σαν... Γιώργο τον συναντήσαμε σε διάφορα
μέρη, αντικρίζοντας πάντα έναν ήρεμο άνθρωπο χωρίς ίχνος βεντετισμού. Τον
είδαμε και στο θέατρο, η μεγάλη μας παρέα παρακολούθησε μια καλή παράσταση
ενός ευχάριστου έργου, ο Γιώργος, ήταν για δύο ώρες «ο Δον Ζουάν στο
Σικάγο». Θυμάμαι ότι έπαιζε κοιτώντας μακριά - ούτε μια στιγμή δεν κοίταξε
κάποιον στην πλατεία. Φευγάτος στον κόσμο του; Το γεγονός ήταν ότι ζούσε
την παράσταση και έβγαζε πολλά με το παίξιμό του, γι' αυτό και μας βοήθησε
να ζήσουμε κάτι που λείπει σήμερα, περάσαμε δύο ευχάριστες ώρες! H
παράσταση τελείωσε, ο ηθοποιός υποκλίθηκε στο κοινό και εξαφανίστηκε στα
παρασκήνια.
Φύγαμε με την πικρή εντύπωση ότι ο άνθρωπος, ό,τι κι αν ήταν, μόνο για
«βεντέτα» δεν έμοιαζε. Και εμείς που τον είχαμε ταλαιπωρήσει εκείνη τη μέρα
στο βουνό, μάλλον είχαμε φερθεί άδικα σε κάποιον απλό άνθρωπο που αν δεν
τον βάραινε η ιδιότητα του... δημοφιλούς ηθοποιού, θα ήταν ένας φίλος που
μας δάνεισε το μηχανάκι του. Έτσι απλά... Ήταν έτσι; Προσπαθήσαμε να
μάθουμε λίγα γι' αυτόν.
H ιστορία του Λούκι Λουκ...
Όταν έχεις να κάνεις μ' έναν άνθρωπο που λόγω επαγγέλματος ελέγχει σαφώς
καλύτερα από το μέσο όρο τα εκφραστικά του μέσα, το... σαράκι που κατατρώει
τα σωθικά, σε αναγκάζει να προσπαθείς όσο μπορείς να τον αιφνιδιάσεις, μπας
και κάτι που θα του «ξεφύγει», είναι η αλήθεια που ζητά ο κόσμος που σε
διαβάζει. Βλέπετε τα γραπτά έχουν την ιδιότητα να μένουν έτσι, ο καθένας,
έχει τη δυνατότητα να επανέλθει στο κείμενο, να ψάξει ένα σημείο. Μερικές
μάλιστα φορές και εμείς που παίρνουμε τη συνέντευξη, κάνουμε ακριβώς το
ίδιο! Αιτία;
Γιατί, βρε άνθρωπε, ο Λούκι Λουκ είναι πιο «αποτελεσματικός» από τον
Πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών αλλά και τον Τζέιμς Μποντ;
Γ.Ν.: Γιατί σε κοιτάει στα μάτια, είναι ενστικτώδης, ψύχραιμος χωρίς να το
παίζει cool, προσπερνάει τις καταστάσεις, δεν ντρέπεται για ό,τι έχει
κάνει, συνεχίζει σιγοσφυρίζοντας το ίδιο τραγούδι...
Ξέρεις, όλοι μας είμαστε καχύποπτοι προς έναν «ηθοποιό», νιώθουμε ότι
μπορεί εύκολα -αν θέλει- να μας κοροϊδέψει.
Γ.Ν.: Μα τι λες τώρα. Μπορείς να αισθάνεσαι... ηθοποιάρα και να σου πάρει
τα σώβρακα ο περιπτεράς στη γωνία! Κανέναν δεν μπορείς να κοροϊδέψεις. Τι
να σου πω τώρα, ότι είμαι καλός;
Μια φίλη τον ρωτά αν είναι καλός ο καφές που μόλις σερβιρίστηκε, «χάλια, να
βολέψω το κουταλάκι κάπου» (ήταν μέσα στο φλυτζάνι) «γιατί μπαίνει όλο στη
μύτη μου, είναι μεγάλη η μύτη μου και βρίσκει..».
Έχω σημειώσει μερικές ερωτήσεις: «Κάποιος λεπτός, σχεδόν ντελικάτος, έλαβε
για μια ακόμη φορά μέρος σε αγώνα μότοκρος. Γιατί αυτή η... οπλοφορία
Γιώργο»;
Γ.Ν.: Γιατί έλαβα μέρος σε αγώνες; Κοίταξε να δεις, πάντα ήθελα να τρέξω
αγώνα με μηχανάκι. Μου φαινόταν απίστευτο, αδύνατο, υπερμεγέθες, περίεργο
που θέλει ειδικές ικανότητες, «δεν πρόκειται να το κάνω ποτέ», έλεγα. Δεν
μου 'φευγε όμως με τίποτα. Είναι ένα ειδικό αγώνισμα, αλλά μπορείς
σιγά-σιγά να δοκιμάσεις σκέφτηκα. Τελικά ήταν πιο ωραίο απ' ό,τι
φανταζόμουνα και λέω «γιατί να μην τρέχω;». Αρχισα λοιπόν να τρέχω εντούρο.
Το μοτοκρός δε σε σχέση με το εντούρο μου φάνταζε... «δηλαδή δεν υπάρχει
περίπτωση - τι λόγους έχω εγώ να μπω εκεί μέσα; Είναι...».
... ο θάνατός σου η ζωή μου;
Γ.Ν.: Όχι «ο θάνατός σου η ζωή μου», είναι... θαύμαζα όλους αυτούς τους
ανθρώπους που κάνανε μότοκρος, βρε παιδί μου, μου φάνταζαν πολύ «ειδικά
άτομα». Όμως είναι ειδικά άτομα, είναι έτσι, όχι ότι είναι κάτι απλό, ούτε
απλοϊκό. Με τη δουλειά όμως, δεν κατάφερνα να παρακολουθώ τους αγώνες
εντούρο. Στο μότοκρος είναι αλλιώς, εκεί δεν υπάρχουν τα επτάωρα, εκεί
«πας, κτυπάς και μετά φεύγεις». Λέω «να το δοκιμάσω σε μιά περίοδο
καλοκαιριού που είμαι και αραχτός, ώστε αν κτυπήσω, να προλάβω να κάτσω
λίγο παραπάνω» και τέτοια και μόλις έτρεξα τον αγώνα αυτόν... τι να σου
πω... καψούρα μεγάλη! Αλλου είδους σε σχέση με το εντούρο, αλλά το γούσταρα
πάρα πολύ και είδα ότι με δουλειά...
Είναι «ζωντανή» η πίστα;
Γ.Ν.: Και το άλλο ζωντανό είναι! Απλώς η πίστα παίρνει άλλη τεχνική, είναι
το χρονόμετρο, αυτοί που ακούς συνέχεια γύρω σου, είναι η κίνηση.
... όταν πλησιάζεις τον κόσμο, τον «νιώθεις»...
Γ.Ν.: Είναι μερικές φορές που ξεκινάω και λέω «την εκκίνηση μόνο να κάνω,
να φύγω με τη δεύτερη(!) και μετά να σταματήσω» γιατί δεν ένιωθα καλά,
γιατί ήμουν ανήσυχος, κομπλαρισμένος, λέω «να πέσει η ράμπα -μετά μέχρι τη
στροφή- το... γκάααν και μετά να σταματήσω, να βγω». Βέβαια δεν το 'κανα
ποτέ (γελάει) γιατί μόλις πέσει η μπάρα... μετά είναι σαν να σου ανάβει το
λαμπάκι... Έπειτα το σκέφτηκα το πράγμα και είδα ότι με προπόνηση, με
κάποια ψιλοπροπόνηση, όχι για να υπάρξουν απαιτήσεις πρωταθληματικές βέβαια
-αυτό το ξεχνάμε- να, ωραία είναι! Να μπορώ να διασκεδάζω τον αγώνα μου: Να
μην ταλαιπωρούμαι, να μην πονάω, να μην τα φτύνω, να μην κουράζομαι αμέσως,
να μπορώ κι εγώ μέσα σ' αυτό το μισάωρο να κάνω τον αγώνα μου. Γιατί είναι
πολύ μεγάλη πίκρα να θέλεις να το ευχαριστηθείς και να μην αντέχεις.
Και το δικό σου πρωτάθλημα μέσα στο πρωτάθλημα, ποιο είναι;
Γ.Ν.: Έχω βάλει ένα στόχο, θα 'θελα (χάνεται ...) επειδή στους τελευταίους
αγώνες κατάφερνα να είμαι όγδοος σε δοκιμαστικά, δέκατος στον αγώνα -στην
κατηγορία open γιατί τους «άλλους» τους ξεχνάμε βέβαια- να, βλέπεις σε
τρεις αγώνες αφού ο άλλος δεν μέτρησε, μου 'ρθε το νούμερο 33, θα 'θελα να
καταφέρω να πάρω το 10.
Κοίταζε μακριά, κάποια στιγμή, το έρημο το κεφάλι του (καλά να πάθεις
Γιώργο) έγινε αντικείμενο μανιώδους φωτογράφισης, άρχιζε να αποκαλύπτει
σιγά-σιγά ένα πολύ γνωστό πρόσωπο: Το πρόσωπο όλων εκείνων που τολμούν «για
πάρτη τους» που λένε και δεν τους νοιάζει να πείσουν κανέναν γι' αυτό.
Φαίνεται παράδοξο, αλλά ένας άνθρωπος που η ζωή του είναι «θέαμα μέσα στον
κόσμο», αποζητά τη μοναξιά μόνος με την μπάρα και τη μηχανή του, σ' ένα
θέαμα όπως είναι για τους πολλούς το μότοκρος; Γιατί;
Γ.Ν.: Πρόσεξε τι εννοώ. Δεν θα 'θελα να πάρω το 10 τουριστάδικα. Τρέχοντας
θα 'θελα να το πάρω! Όταν τρέχω, θέλω να πάω πρώτος, ξέροντας ότι δεν
γίνεται όμως. Δεν μπορώ να πάω όπως όταν ξεκίνησα που έλεγα «και τελευταίος
να βγω δεν με νοιάζει». Μετά, σε νοιάζει! Γιατί βλέπεις ότι πάντα κάτι
γίνεται και πάντα κάποιος είναι πίσω σου...
Και εγώ στον πρώτο αγώνα που έτρεξα βγήκα προτελευταίος, έναν, τον πέρασα!
Γ.Ν.: (Γελάει και επιτέλους σταματάει να καπνίζει διαρκώς.) Και όμως η
κολοφαρδία έ... Στα Βρασνά, ένας έπεσε, ένας έκανε κάποιο λάθος και πήρα
ένα κύπελλο. Τρίτος! Δεν το πίστευα. Το 'βλεπα και ακόμα το κοιτάω!! Γιατί
σου βάζει σαράκι μετά αυτό!!! Βέβαια ξέρω ότι δεν πρόκειται να υπάρξουνε
πρωτιές, αλλά θέλω να ξεκινάω σαν να θέλω να πάω πρώτος. Τώρα, αν βγω
τελευταίος, δεν μ' ενδιαφέρει. Κόλλησα λοιπόν εκεί και είναι ωραία!
Επόμενη μπάρα: «Το σφίξιμο των μαθηματικών».
Καλοί οι «μοναχικοί περίπατοι», υπάρχουν και όταν το επάγγελμα είναι
ηθοποιός. Ακόμη όμως και αυτοί οι σε κοινή θέα άνθρωποι, δεν παύουν να
έχουν ανθρώπους που νοιάζονται γι' αυτούς, κρυμμένοι συχνά στην αθέατη για
εμάς τους πολλούς πλευρά. «Σταυρός» μερικές φορές η δημοσιότητα...
H... γκεστάπο, μου είπε ότι στην πρώτη τούμπα φοβάσαι πολύ, μετά λιγότερο,
όλο και λιγότερο. Δεν ξέρει όμως αν αυτό είναι και τόσο καλό.
Γ.Ν.: Αυτό το «φοβάσαι» πώς το εννοεί, υποκειμενικά ή αντικειμενικά;
Γενικό συμπέρασμα - όπως όλος ο κόσμος.
Γ.Ν.: Εξαρτάται σε ποια ηλικία την τρώς! Αν την φας σε μικρή ηλικία όπως
την έφαγα εγώ, δεν θυμάμαι να μ' ανησύχησε κάτι. Νιώθεις ότι ανησυχείς άμα
χτυπήσεις πάρα πολύ. Πας να σηκωθείς και νιώθεις ένα χέρι το οποίο δεν
υπακούει. Εκεί τρελαίνεσαι, αλλά πάλι την άλλη μέρα είσαι μια χαρά. Αν την
φας σε μεγάλη ηλικία... (χάνεται λίγο)... η Αννα -που δεν τις γούσταρε τις
μηχανές αφού ο αδελφός της τής έκανε πολλά καψόνια- ανέβηκε σε μένα και την
πρώτη τούμπα την έφαγε μαζί μου. Πριν από τέσσερα χρόνια.
Και εγώ έριξα τη μάνα μου όταν πήρα το δίπλωμα. Δεν με πήρε η στροφή και να
'σου το πεζοδρόμιο. Έξι μήνες πριν το πάρω την κυνήγαγα ν' ανέβει και...
πάρε τη μάνα μου κάτω.
Γ.Ν.: Ναι, συμβαίνουν αυτά αλλά αν σε θέλει ο συνεπιβάτης, μετά συνηθίζει
και την ταχύτητα... πρόσεξε μεταστροφή: Στον πρώτο αγώνα μότοκρος που
έτρεξα και είδε η Αννα, είχε φοβερό γέλιο. Ήταν θυμάμαι στα Βρασνά, είχε
ογδόντα βαθμούς ζέστη, εγώ σ' οποιονδήποτε αγώνα (είτε MX είτε εντούρο) το
προηγούμενο βράδυ δεν κοιμάμαι, δεν μπορώ, είναι σαν να με πηγαίνουν στο
απόσπασμα, είναι ακριβώς το ίδιο όπως όταν πήγαινα να γράψω μαθηματικά! Το
ίδιο πράγμα το έχω στην πρεμιέρα του θεάτρου και στις παραστάσεις - πολύ
λιγότερο βέβαια. Και το έχω πει: Είναι το σφίξιμο των μαθηματικών! Είναι
ακριβώς το ίδιο πράγμα όπως με τα σιχαμένα τα μαθηματικά - το 'λεγα εγώ...
Ξεκίνησα πάντως, συνέχιζα με την ψυχή στο στόμα αλλά από κάποια στιγμή και
μετά, έβλεπα το τέλος μου (σ.σ.:!!!) και μου φώναζε η Αννα όταν πέρναγα από
μπροστά της: «Αντε βρε παιδάκι μου, σιγά, τι φοβάσαι μην χάσεις το
Πρωτάθλημα; Έβγα έξω!». Να όμως που εγώ δεν έβγαινα... Και κει που τα 'χα
φτύσει και μου είχαν βγάλει την ταμπέλα για τα 10 λεπτά -που μου φάνηκαν 10
αιώνες εμένα-, βγαίνει και αρχίζει να βρίζει! H Αννα! «Αντε βρε παιδάκι μου
-πώς πας έτσι- σήκω τον... κώλο σου - κουνήσου!». Το τι μπινελίκι έφαγα,
δεν λέγεται... Αφού μου 'ρθε να κατέβω και να της πω «βρε πούστη, για όνομα
του Θεού και συ Βρούτε;».
Τερμάτισες;
Γ.Ν.: Τερμάτισα!
Τον ρωτάμε αν στην εκκίνηση του κόβονται τα πόδια και απαντά ότι είναι η
στιγμή που τον κάνει να προτιμά να γίνει σεισμός, να χιονίσει, κάτι να
συμβεί για να μην γίνει ο αγώνας! H «μπάρα», αυτή η μοναδική αίσθηση,
σταματά;
Γ.Ν.: Μόλις ακούσω και τους άλλους γύρω μου. Τότε όλα σταματούν και δεν
θυμάμαι πια τίποτε! Έχω «κενό μνήμης» μετά...
Σκληροπυρηνικότητες
Κενό, ξεκενό μνήμης, είναι μια εμπειρία που αξίζει να συσταθεί σαν
απαραίτητη για όλο τον κόσμο;
Γ.Ν.: Κάπως είναι... Είναι κάτι το διαφορετικό που δεν περιγράφεται εύκολα
- πρέπει να το ζήσει κανείς. Εξάλλου δεν σου απαγορεύει κανείς όσο καιρό
θέλεις να τρέχεις, να τρέχεις! Δηλαδή, αν τώρα ο πατέρας μου ήταν...
φτιαγμένος και ήθελε να τρέξει έναν αγώνα, αυτό είναι το όμορφο! Ακόμα κι
αν δεν καταφέρεις να βγάλεις όλο τον αγώνα, αξίζει να μπεις για δέκα λεπτά,
βρε παιδάκι μου. Και στο μότοκρος, θα μπεις στα δοκιμαστικά, θα κάνεις την
πίστα - δεν μας κάνεις κύριε; Θα βγεις, αλλά θα έχεις συμμετάσχει- δεν
είναι σαν το ποδόσφαιρο.
Γ.Ν.: Δεν μπορεί να μπει κανένας στο ποδόσφαιρο, να μπει από τον πάγκο και
να πει: «Παιδιά συγνώμη... να μπω»! Δεν είναι τέννις, δεν είναι μπάσκετ
όπου μόνο στην αλάνα μπορείς να συμμετάσχεις. Είναι το μόνο άθλημα που
μπορείς και συ -όποιος κι αν είσαι- «να συμμετάσχεις το ίδιο», είναι ένα
πολύ ωραίο συναίσθημα, γι' αυτό το MX είναι ένα πολύ ωραίο άθλημα. Είναι
ένα ανοικτό άθλημα! Μεγάλη η χαρά και όσων είναι στη διοργάνωση, φαντάσου
να είσαι οργανωτής και να έλθει ο «άσχετος» και να του πεις: «Έμπα μέσα!».
Και να βγει, θα του πεις «ευχαριστούμε μπήκες, είδες, έβγα τώρα έξω γιατί
εμποδίζεις τους άλλους, ξαναπροσπάθησε μια άλλη φορά». Και στο εντούρο το
ίδιο. Και έχεις τη μυρωδιά και τη γεύση και μπορείς ογδόντα χρονών να
θέλεις ακόμη!! Γιατί μπορείς!!! Δεν είναι άσχημο που η αγωνιστική άδεια και
τα δοκιμαστικά είναι ανοικτά σε όλους όσους θέλουν. Να 'μαστε καλά να το
κάνω και στα ογδόντα μου!
Μας ξαφνιάζει με το ρομαντισμό του αλλά και με τον εντοπισμό μιας
μοναδικότητας του συγκεκριμένου χώρου που κανείς μας δεν σκέφτηκε, είναι
πράγματι ωραίο το όραμα μιας ανοικτής σε όλο τον κόσμο γεύσης, ακολουθεί
όμως τον ίδιο κώδικα και σε ό,τι ο ίδιος προσφέρει (λόγω εργασίας) στο
κοινό;
Να κάνουμε ένα υποθετικό ερώτημα: Στη θεατρική σου ζωή επιλέγεις όσο
μπορείς τους ρόλους που παίζεις;
Γ.Ν.: (Συνοφρυωμένος) Όχι «όσο μπορώ», δεν υπάρχει αυτό το «όσο μπορώ».
Πάντα «όσο μπορείς», δηλαδή τι κάνεις, θα κάτσεις να πεινάσεις;
Γ.Ν.: Είναι πολύ εύκολο το να πεις και το «ναι» και το «όχι», υπάρχει πάντα
το ανάλογο αντίτιμο. Σαν άνθρωπος είσαι πάντα ελεύθερος κάθε στιγμή να
επιλέγεις.
Και θα κάτσεις να πεινάσεις;
Γ.Ν.: Σου είπα: Υπάρχει το ανάλογο αντίτιμο. Όσο αντέχω, ακυρώνω δουλειές.
Αν νιώσω ότι δεν αντέχω άλλο (κομπιάζει λίγο, σαν ψίθυρος βγαίνει η
λέξη)... εντάξει.
Ξεχνάμε για λίγο το περιοδικό και θυμόμαστε ότι ο Γιώργος είναι και
«ίνδαλμα» - η μύτη του έχει... πολλές προεκτάσεις στο «ασθενές φύλο».
Και στην προσωπική σου ζωή το ίδιο;
Γ.Ν.: Ανθρώπους και τέτοια εννοείς; Πάντα επιλέγεις. Δηλαδή αν δεν σου
αρέσει ένας άνθρωπος, πώς να τον κάνεις παρέα; Επιλέγοντας «ταξικά»;
Μαλάκας είσαι;
Μέχρι ποια όρια φθάνουν οι επιλογές αυτές;
Γ.Ν.: Δεν μπορώ να το πω με μία λέξη. Είναι αυτό που λέμε «να ταιριάζουν τα
χνώτα μας». Όποιος να 'ναι, ό,τι να 'ναι...
Ποια είναι τα... χνώτα σου;
Γ.Ν. : Εσύ άμα με γνωρίσεις θα τα ξέρεις - εγώ δεν τα ξέρω! Οι άλλοι ξέρουν
τι είμαι. Κι αν αρχίσω τώρα να λέω τι είμαι και τι δεν είμαι, μαλακίες θα
πω! Γιατί νομίζω ότι «είμαι έτσι». Στα λόγια όλοι καλοί είμαστε, στην πράξη
είναι που δεν ξέρουμε...
Σου αρέσει να διασκεδάζεις ή να ψυχαγωγείς τον κόσμο;
Γ.Ν.: Μου αρέσει να παίρνει κάτι ο άλλος από εμένα. Αυτό που νομίζω ότι του
έχω δώσει, αυτό και εκείνος να έχει πάρει. Υπάρχουν ορισμοί λέξεων που λίγο
έχουν παρερμηνευτεί, λίγο έχουνε χαθεί. H ψυχαγωγία, η διασκέδαση... Το
θέμα είναι να έχω επαφή με τον κόσμο.
Κάνοντας τέχνη, είσαι υποχρεωμένος να έχεις αποτέλεσμα!
Γ.Ν.: Δεν είμαι υποχρεωμένος για τίποτα! Το μόνο που υπάρχει, είναι
απέναντι σ' αυτόν που ήλθε και έχει πληρώσει να με δει, να μην είμαι
«τάχαμ' δήθεν».
Ασφυκτικός περίγυρος
Απέναντί μας βρίσκεται ένας άντρας κοντά στα 40 που διαρκώς βρίσκεται
αντιμέτωπος με την καχυποψία των ανθρώπων που τον περιτριγυρίζουν, τίμημα
μιας «διασημότητας» που φορτώνει σαν καμπούρα στην πλάτη η οποιαδήποτε
επιτυχία στο επάγγελμά του. Διασημότητα που όλοι μας ζηλεύουμε - είναι
γνωστό ότι τη δόξα, ουδείς εμίσησεν... Και ο άντρας αυτός, χωρίς καμιά
στιγμή να γίνεται πομπώδης, μυρίζει έντονα περηφάνεια! Ναι, δεν μιλάει ποτέ
για το αποτέλεσμα - δεν μιλάει για την επιτυχία, συνέχεια για τη διαδικασία
της προσπάθειας μιλάει.
Τι σε ενοχλεί στον τρόπο που οι άλλοι σε αντιμετωπίζουν;
Γ.Ν.: H ανυπόγραφη κριτική που συχνά υπάρχει στις εφημερίδες. Δεν είναι
ανθρώπινο αυτό!
Τι λες τώρα...
Γ.Ν.: Μπορεί κάποιος να πιστεύει ό,τι θέλει για μένα, μπορεί να γράψει ό,τι
θέλει. Αρκεί να είναι ενυπόγραφο. Να ξέρω κι εγώ που βρίσκομαι, να έχω τη
δυνατότητα να του απαντήσω, να του πω γιατί, να καταλάβω!
Ανασφάλεια;
Γ.Ν.: Είμαι και εγώ ανασφαλής όπως πολλοί άνθρωποι, αλλά δεν είναι αυτό.
Ζητώ από τον άλλο να έχει το θάρρος της γνώμης του, όπως κι εγώ δεν κρύβω
τη δική μου. Τη στιγμή που κάνω κάτι σε δημόσιο χώρο, θα δεχτώ κριτική, την
έχω ανάγκη για να εντοπίσω και λάθη που μου διαφεύγουν. Μου την δίνει το
ανώνυμο γιατί εμπιστεύομαι το επώνυμο - έτσι απλά.
Έρχεται η σκέψη (ξαφνικά είναι η αλήθεια) ότι ο άνθρωπος αυτός κάνει κάτι
που ελάχιστοι θα τολμούσαμε: Τρέχει σε αγώνες μότοκρος, όπου αν κτυπήσει,
κινδυνεύει να χάσει το εισόδημα μιας χρονιάς! Ποιος θα τον αντικαταστήσει
στο θέατρο ή στα γυρίσματα του φιλμ; Μήπως θ' αλλάξει ο ρόλος και θα
απολαμβάνουμε έναν «Δον Ζουάν με πατερίτσες»; Όχι. O άνθρωπος δεν ήρθε στο
χώρο για να κάνει το κομμάτι του «να 'χει να λέει» μετά στα καλλιτεχνικά
στέκια (όπου δεν πολυκυκλοφορεί άλλωστε). Όχι. O άνθρωπος συνεχίζει τους
αγώνες, γυρνώντας με όση ταχύτητα του επιτρέπει η σύνθετη ζωή του, ξέροντας
ότι πολλοί από τους χαμογελαστούς γύρω του κάτι από «ανώνυμη κριτική
εφημερίδας» θυμίζουν. Ναι, είναι πολύ γρήγορος, το σώμα από το οποίο
διασφαλίζεται η επιβίωσή του, είναι η μοναδική τροχοπέδη.
Πρέπει να σου αρέσει πολύ η μοτοσικλέτα...
Γ.Ν.: ...(κοιτάει μακριά)
Παραλλήλισέ μου τα δύο σου σημεία, το θέατρο και τη μοτοσικλέτα.
Γ.Ν.: Βλέπεις τα λάθη της προηγούμενης παράστασης και τα διορθώνεις.
Ηθοποιός;
Γ.Ν.: H λέξη έχει μέσα της εξακόσιες ακόμη λέξεις.
Θεατής;
Γ.Ν.: Έχεις περάσει όμορφα όταν συνειδητοποιείς ότι σου αρκεί και μόνο ότι
υπάρχεις εκεί... Γίνεσαι «συνένοχος της παράστασης», βλέπεις τι πέρασε σε
κάποια στιγμή της ζωής του ο άνθρωπος που υποδύεται ο ηθοποιός. Και στους
αγώνες πιστεύω ότι γίνεται το ίδιο.
Ποια πιστεύεις ότι είναι η κεντρική ιδέα του συγγραφέα στο έργο που έχετε
ανεβάσει στο θέατρο;
Γ.Ν.: Απλοϊκή ερώτηση!
Επιμένω!
Γ.Ν.: Προσπαθεί να δείξει τη διαφορά ανάμεσα στο τι πιστεύει ο κόσμος για
τον... Δον και στο ποια είναι η καθημερινότητα που βιώνει ο τελευταίος.
Αυτοβιογραφικότητα μου μυρίζει...
Γ.Ν.: «Εξακόσιες λέξεις»...
Μηχανόβιος;
Γ.Ν.: O μοτοσικλετιστής που βλέπει τη ζωή με άλλα χιλιόμετρα!
Τι εννοείς;
Γ.Ν.: Όλα όσα υπάρχουν γύρω μας κινούνται, δημιουργώντας ένα ρυθμό. Με τη
μοτοσικλέτα, έστω για λόγους ασφάλειας, είσαι πάντα ένα «κλικ» μπροστά απ'
τα γεγονότα, σε έναν καθαρά δικό σου χώρο και χρόνο.
Είσαι σκληροπυρηνικός;
Γ.Ν.: Όχι, είναι θέμα γούστου.
Δύο ωραίες στιγμές;
Γ.Ν.: Όταν γεννήθηκα και η άλλη... δεν ξέρω!
Τελικά, είσαι ένας φτωχός και μόνος καουμπόι;
Γ.Ν.: Νιώθω ένας πλούσιος και με παρέα καουμπόι!
http://library.techlink.gr