m.s. Bali/PCXT

Kustreis    

 24 april 1967 - 05 mei 1967 

    Van alle 13 schepen waarop ik heb gevaren, had dit schip de vreemdste plaats voor een radiostation. Het leek erop of men bij de bouw was vergeten een radiostation te plannen, want het meest leek het nog op een precies voor de schoorsteen neergezette container. Deze container was in tweeën gedeeld, een deel radiostation en een deel zit-/slaaphut. Aan weerszijden zaten twee deuren, waardoor men aan bakboord- en stuurboordzijde van het brugdek kwam. Een toilet en een douche bevonden zich een dek lager! Ik moest m’n slaapkamer uit, drie meter over het dek, een deur door, de trap af en ik kon naar het toilet. Dit overkwam me éénmaal ’s nachts; ik moest me gedeeltelijk aankleden om naar het toilet te kunnen.

    Het radiostation zelf was één brok antiek. Een knots van een (mij onbekende) zender met daaraan rood geschilderde antenneleidingen, die in het plafond verdwenen en naar het antenne dek boven op de “container” leidden. Eén ontvanger kwam me bekend voor, nl. de H2L7U noodontvanger,  dezelfde als op de “Wonosari”. De hoofdontvanger was de Marconi CR 300, evenals de zenders nieuw voor mij. Het geheel was een donker, mistroostig hok. Ik had echter één vrij modern apparaat tot mijn beschikking, dat weliswaar niet in de radiohut stond, maar waarover ik wel de supervisie had. Dat was de richtingzoeker, van het type dat ik ben vergeten. Natuurlijk gaf die bij het aanzetten de geest. Na een half uurtje had ik het apparaat weer aan de praat.

     Dit kustreisje staat in mijn geheugen gegrift als de reis waarop ik aan tafel in de messroom telkens weer huilend van het lachen met moeite mijn eten naar binnen kon krijgen. Tranen met tuiten  heb ik daar gelachen, hoofdzakelijk om een 3e wtk, die zó ontzettend slap kon lullen dat hij zijn eigen verhalen ging geloven. De 2e stuurman, de electriciën, de 2e wtk, 3e stuurman, de 3e wtk en ik zaten aan een ronde tafel; ’s middags in de éne samenstelling, ’s avonds weer in een andere, afhankelijk van de te lopen wachten. De 3e wtk kwam van Texel of Terschelling en beschikte over een onuitputtelijke hoeveelheid verhalen en moppen. Een ware verademing ten opzichte van de Ceres was het eten. De traditionele rijsttafel op de zondag ontbrak natuurlijk niet en was, zoals op alle SMN-schepen, weer van grote klasse, evenals de maaltijden op de overige dagen.

    De 2e stuurman bleek voorheen radio-officier te zijn geweest, die na enkele jaren varen terug naar de zeevaartschool was gegaan om in een enigszins andere richting verder te studeren. Alleen de kapitein, 2e stuurman en 3e wtk kan ik me nog vaag herinneren van deze korte kustreis. Een kustreis van zo’n 1½ week met een schip van een voor mij vreemde maatschappij was niet echt geschikt om goed kennis met de mensen aan boord te maken.

Startpagina                      Vrachtschepen