Voor de laatste keer Koekenbier

Tot kort voor 28 november heerst er een weldadige stilteperiode, die wordt onderbroken door Henk Tromp die meldt dat hij bij Koekenbier een tafel heeft gereserveerd, waarvan vanaf 10.00 u. gebruik kan worden gemaakt.

Niet lang daarna meldt Joop B. zich af vanwege van hem verlangde werkzaamheden elders. De verwachting is dat er toch wel zo’n acht man (sorry, mens) aanwezig zal zijn. De keuze van 28 november blijkt prima te passen bij een toch wat treurige aangelegenheid als de sluiting van Koekenbier, want het blijkt een grauwe, regenachtige dag te zijn. Een opheffing per 1 augustus b.v. zou een stuk prettiger zijn geweest; we zouden dan nog een keer gezellig op het ruime terras hebben kunnen zitten.

Bij binnenkomst om half elf ontwaar ik in de hal twee RK6A petten met de heren Tromp en Vacano er onder, die zich van de regenkleding ontdoen. Henk's reservering is gewaardeerd met een lange tafel bij het raam voorzien van "gereserveerd". Een leuk Aziatisch meisje komt de bestelling opnemen en moet ons teleurstellen wat betreft de appeltaart. Vanwege de gestopte levering ervan is er slechts iets voorhanden waarvan ik de naam ben vergeten, maar waarvan banaan één der bestanddelen is. Herman en ik laten ons overhalen, Henk past en houdt het bij een cappuccino. Met de bestelling brengt de Aziatische tevens het lunchmenu mee. Het blijkt een zeer aangepast menu te zijn i.v.m. de aanstaande sluiting. Mijn thuis in het originele menu op voorhand uitgekozen "ommelet met gerookte zalm" staat er natuurlijk niet op.

Intussen stopt er voor ons raam een vrij grote taxi, van waaruit zich een oudere heer wurmt. Het blijkt Henk Willekes te zijn, die zich  vanuit Ermelo heeft laten vervoeren door de N.S. en het laatste stukje per limousine. Henk zat nog niet of we zien Hajo Steegstra arriveren, die zich vanaf de parkeerplaats via het terras een weg baant naar de hoofdingang. Hij brengt het aantal aanwezigen op vijf; het loopt dus niet echt storm. Het wachten is nog op de bedenker van dit alles, Wim van Slooten. Maar ja, Wim is altijd ietwat aan de late kant, dus wij maken ons niet ongerust. 

Als Wim uiteindelijk is gearriveerd, zal blijken dat het aantal aanwezigen de 6 niet gaat overstijgen. We zullen het met dit sextet moeten doen en dat gaat goed lukken zoals zal blijken.

Na de nodige koppen koffie en wat verdere consumpties deelt Henk Tromp - onlangs 80 jaren jong geworden - mee dat de genoten consumpties tot dat moment voor zijn rekening zijn en dat hij verder de gezamenlijke rekening zal beheren om ons later te crediteren.

Het is niet te geloven, maar nog steeds duiken er verhalen uit het verleden op die “nieuw” zijn. De opleiding komt vanzelfsprekend weer ter sprake, waarbij de lotgevallen op de Scheveningseweg 6 van sommigen de revue passeren. Vooral de techniek blijkt voor velen min of meer problemen te hebben opgeleverd. Natuurlijk ook voor mij! Nadat ik op het techniek examen de bordjes tot een zender heb kunnen laten veranderen en wat vragen te hebben beantwoord, werd mij gezegd even op de gang te wachten. 

Na te zijn binnengeroepen werd me meegedeeld, dat ik een twijfelgeval was en dat ik nog een vraag moest beantwoorden. “Tekent u maar een Huth-Kühn schema op het bord!”. Mijn hart sprong verheugd op; die schakeling kon ik met de ogen dicht tekenen, hetgeen ook gebeurde. Toen ik ook nog de werking kon uitleggen was ik geslaagd, maar moest wel 21 maanden mijn dienstplicht gaan vervullen bij de marine. Ik zou gezelschap krijgen van klasgenoot Theo Rave, die later aan boord van een schip zou overlijden.

Geen der vijf aanwezigen wist zich iets van de Huth-Kühn te kunnen herinneren. Vandaar iets uit het schrift "Radiotechniek" zoals toentertijd gedicteerd door Ravensteijn.

Nadat allen genoeg hadden van de koffie worden wat sterkere en/of dorstlessende consumpties besteld bij het Chinese (?) meisje, dat het aanmerkelijk drukker ging krijgen. M'n eerste biertje staat nog niet op tafel of ik gooi het glas om. Je moet tenslotte wat doen om aandacht te trekken. Met een dweiltje verzamel ik zoveel mogelijk bier en wring het uit in het lege glas om vervolgens de tafel zo droog mogelijk te maken. Niet lang daarna wordt ik aangesproken door Miss Alkmaar 1954 (zie reünie aug. 2016), die mij complimenteert met m'n schoonmaakwerkzaamheden. "Wat deed u dat goed; uw vrouw zal wel blij zijn met zo'n handige man", kraait ze. Mijn snedige antwoord hoort ze niet, want ze kraait maar door. Ik vraag haar of ze ons nog herkent van 2016 op het trerras, maar zover terug reikt haar geheugen niet en ze was alweer op weg naar haar hondje. Hoogstwaarschijnlijk dezelfde die het in 2016 zo goed kon vinden met Wim !

Dat ik een glas bier omgooide, is een soort voorteken. Want het vandaag geschonken biertje haalt het niet bij het Docqmans biertje, dat normaliter in Koekenbier werd geschonken. Het contract met Docqmans zal beeindigd zijn i.v.m.de komende sluiting. Wat er voor in de plaats is gekomen, neigt meer naar 0,0 dan naar een stevige pint. De overgang naar een Palm is dus snel gemaakt, waarna de door ons bestelde lunch arriveert. Alle zes hebben een uitsmijter gekozen, de één met spek de ander met ham en kaas.

Wim vraagt op een gegeven moment wie er nog in het bezit is van het RH-herdenkingsbordje t.g.v. het 50-jarig bestaan in 1966. Slechts zij die dat jaar in werkelijke dienst waren, kregen zo’n bordje toegestuurd. Veel bordjes hebben het niet lang volgehouden en niet iedereen was in 1966 (nog) in dienst van RH. Hoe Wim aan twee bordjes komt, is mij niet bekend. Hij is echter bereid een der bordjes af te staan. Met algemene stemmen gaat één der bordjes - een originele Porceleyne Fles - naar Hajo.

    Henk W. vindt het op een gegeven moment welletjes mede met het oog op een nogal lange treinreis terug naar Ermelo. Henk T. biedt aan hem naar het station te rijden, wat na enig tegensputteren in dank wordt aanvaard. Na Henk's terugkeer worden er nog enkele pinten, whiskies en cola's genuttigd. Als finalenummer komt Miss Alkmaar 1954 nog mededelen, dat ze zich ons wel degelijk herinnert. Wij gaan daar maar niet op in en laten haar in de waan nog een goed geheugen te hebben.

Na nog een keer duidelijk kenbaar te maken, dat op de tweede donderdag van april 2020 de volgende reünie zal plaatsvinden in visrestaurant Van Es te IJmuiden besluiten we er een punt achter te zetten. Hajo, Herman en Henk begeven zich naar de respectievelijke auto's en Wim en ik begeven ons via een dichtstbijzijnde bushalte naar Alkmaar CS. Gewoontegetrouw reizen we niet naar resp. Leiden of Enkhuizen maar naar Amsterdam voor een zalmpje (Wim) en een ossenhaasje (ik) in het Italiaans restaurantje La Madonna op de Haarlemmerdijk. Direct daarna lopen we naar het C.S., waar ik net op tijd ben voor de trein naar Enkhuizen. Zo heb ik een uur de tijd om de hele dag de revue te laten passeren en de hierboven geschreven wetenswaardigheden in mijn geheugen te prenten. Een leuke, gezellige dag; voor herhaling vatbaar zoals Henk Willekes mij later toevertrouwde.

                        Startpagina                                                  Reünies