ΚΑΤΑΓΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΙΘΗΚΟ;
Τί είναι ο άνθρωπος;
Το άρθρο αυτό γράφεται για σένα, αναγνώστη μου, πού μπορεί νά μη έφθασες ακόμη εις το αξιοθρήνητο σημείο νά κλοτσήσεις την χριστιανική μας πίστι και νά γίνεις ένας κράχτης της απιστίας, άλλ' επηρεασμένος από διάφορες αντιχριστιανικές ιδέες, που σαν καινούργια νομίσματα του Σατανά κυκλοφορούν σήμερα στην ανθρωπότητα, μπορεί, λέω, νά έχεις πολλές αμφιβολίες γύρω από το τεράστιο πρόβλημα: Τι είναι άνθρωπος;
Είναι κτήνος, όπως όλα τ' άλλα, πού βλέπομε νά περπατούν με τα τέσσαρα, ή, χωρίς πόδια, με την κοιλιά τους νά έρπουν επάνω στην γη; Είναι μία βελτιωμένη έκδοση του γορίλα και του χιμπατζή, πού ζουν στα άγρια δάση; Είναι μόνον ύλη; Ζυγίζει μόνον μερικά κιλά και τίποτε περισσότερο;Εάν μου απάντησης, ότι ο άνθρωπος είναι όπως τα κτήνη και δεν έχει ανώτερο προορισμό απ’ αυτά, τότε θα μου επιτρέψεις νά σου υποβάλω μερικά ερωτήματα, μερικά γιατί από τα άπειρα εκείνα γιατί, πού γεννά το μυστηριώδες αυτό όν, πού λέγεται άνθρωπος. Σε αυτά τα ερωτήματα θέλω νά σκεφθείς σοβαρώς και ν' απάντησης είλικρινώς.
Σε ερωτώ λοιπόν, αγαπητέ! Εάν ο προορισμός σου είναι ο ίδιος με τον προορισμό του κτήνους, γιατί τότε νά είσαι εφοδιασμένος με νου, ο όποιος δεν περιορίζεται σε ένα στενό κύκλο κινήσεων ενστίκτων, πού στερεοτύπως επαναλαμβάνουν τα κτήνη, άλλά με νου, πού με τις εξαιρετικές δεξιότητες της προσοχής, της μνήμης, της φαντασίας, της κρίσεως,πετά μέσα στο άπειρο σύμπαν, φθάνει έως τα άστρα, ζυγίζει χωρίς πλάστιγγες τις κινούμενες σφαίρες, ανακαλύπτει καινούργιους κόσμους, λύνει προβλήματα και ή σκέψη του προχωρά ακαταπαύστως προς το άπειρον; Εάν ήσουν κτήνος, όπως ισχυρίζονται οι υλιστές, γιατί τότε μέσα στα στήθη σου νά υπάρχει εν άλλο αόρατο όργανο εξαιρετικής λεπτότητας, ή συνείδηση, ή οποία σε χειροκροτεί όταν πράττεις το καλό, και σε μαστιγώνει αδυσώπητα όταν πράττεις το κακό;
Εάν ήσουν απλώς ένας εξάδελφος του χιμπατζή, γιατί τότε είσαι προικισμένος με ένα άλλο θαυμάσιο όργανο, την ελευθέρια της βουλήσεως, ή οποία δεν εννοεί νά υποταχθεί στην βία, άλλά προτιμά να υποστεί τα πάνδεινα, νά πεινάσει, νά κλειστεί στις φύλακές, νά μαρτυρήσει, παρά νά δεχθεί φίμωτρο στο στόμα για νά πάψει νά κηρύττει την αλήθεια και νά καταντήσει ένα απλό ρομπότ, πού νά το κινεί ή θέληση ενός τρίτου; Εάν είσαι απλώς ένα ων εφήμερο, που εξαφανίζεσαι μέσα στον λάκκο του τάφου σου, τότε γιατί δεν μένεις ποτέ ευχαριστημένος από την ζωή αυτή, άλλά μέσα σου μύριες φωνές φωνάζουν, ότι πλάστηκες για κάτι το ανώτερο;
Ουράνιο δένδρο
Στα ερωτήματα αυτά, που ζαλίζουν τους υλιστές, μία είναι ή λογική απάντηση, ότι ο άνθρωπος, που είναι εφοδιασμένος με αναντιρρήτως σπάνια, εξαίρετα, μοναδικά προσόντα, δεν μπορεί παρά νά έχει και εξαιρετικό προορισμό επί της γης, απείρως ανώτερο από τον προορισμό, πού έχουν τα διάφορα είδη της ζωολογικής κλίμακας.
Και ποίος ο προορισμός σου; Άνθρωπε, το φανερώνει τ' όνομα σου. Άνθρωπος, δηλαδή ων, πού βλέπει προς τα άνω. Ό άνθρωπος είναι δένδρο ουράνιο, του οποίου ή μεν ρίζα είναι στην γη, οι δε κλάδοι του ολοένα απλώνονται προς τον ουρανό, το άπειρο. Ό άνθρωπος είναι «είκών του Θεού», προορισμένος, εάν κάνη καλή χρήση των δυνάμεων του, νά ομοιωθεί προς τον Θεό. Και γι' αυτό μόνο στον Θεό βρίσκει την ανάπαυση, την ικανοποίηση» των πόθων του.
Και όπως το ψάρι δεν μπορεί νά ζήση έξω από την θάλασσα, διότι το νερό είναι το απαραίτητο στοιχείο της ύπαρξής του, όπως το πουλί δεν μπορεί νά ζήση έξω από τον ατμοσφαιρικό αέρα, διότι ο αέρας είναι το απαραίτητο στοιχείο της ζωής του, έτσι και ο άνθρωπος δεν μπορεί νά ζήση την ζωή του, νά χαρεί την ζωή του, έξω από τον Θεό. Και εάν ζει χωρίς Θεό, θα είναι το αθλιότερο ων, πού υπάρχει στον πλανήτη μας. Ή ζωή του δεν θα είναι χαρά, ικανοποίηση, ανάπαυση, άλλά μία διαρκής αγωνία. Ό άνθρωπος αυτός θα μοιάζει με το ψάρι, πού το έβγαλαν από την θάλασσα και το δυστυχισμένο σπαρταρά επάνω στην αμμουδιά. Εάν μπορούσες νά το ερώτησης τι θέλει, και εάν αυτό είχε την ικανότητα νά σου απάντηση, θα σου έλεγε: «Αμάν, χάνομαι! Ή ξηρά είναι ο θάνατος μου. Δεν πλάστηκα για την ξηρά. Ρίξατε με, παρακαλώ, στην θάλασσα. Εκεί μέσα είναι ή ζωή μου, ή χαρά μου, ή ανάπαυσή μου»..
Δυστυχισμένε άνθρωπε! Πλάστηκες για τον Θεό. Αυτός σόι έδωσε νουν για νά τον σκέπτεσαι, καρδιά για νά τον αγαπάς, θέληση για νά τον ακόλουθης. Και συ έκοψες κάθε σύνδεσμο μαζί του. Και τώρα αγωνιάς· Τώρα αισθάνεσαι ένα κενό στα βάθη τής ψυχής σου, μία άπερί-γραπτη πικρία στην καρδιά σου. Και ή πικρία αυτή θ' αυξάνεται καθημερινώς. Νά είσαι βέβαιος, ότι ούτε τα πλούτη ενός Κροίσου, ούτε η δόξα ενός Μ. Αλεξάνδρου, ούτε οι ηδονές ενός Σαργώνος θα μπορέσουν νά σε ικανοποιήσουν. Ένα θα σε σώσει. Αποφάσισε νά πλησίασης τον Θεό, νά υποταχθείς στο άγιο θέλημα του, και τότε μέσα στην αγάπη του Θεού θα βρεις το μυστικό κλειδί της ευτυχίας σου, τον υψηλό προορισμό σου, την λύση του δράματος τής ζωής σου. Άλλως θα σπαρταράς, όπως το ψάρι επάνω στην αμμουδιά, έστω και αν ή αμμουδιά είναι από χρυσάφι.
Ω Θεέ μου! Μόνον σε σένα υπάρχει ή ανάπαυση των καρδιών μας.(π.Αυγουστίνος Καντιώτης)
Η ΑΞΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ
Τό βάρος ενός άνθρωπου
Είς την Βομβάην έγινε μία περίεργος εορτή. Έπί τη ευκαιρία του άδαμαντίνου ιωβηλαίου της άναρρήσεως είς το άξίωμα του «'Ιμάμη» τών Ισραηλιτών Μουσουλμάνων συνεκεντρώθησαν εις την μεγάλην αυτήν πόλιν τών 'Ινδιών άνω τών 50.000 όπαδοί. Έώρταζεν ό άρχηγός των ό Αγάς Χάν. Προς έκδήλωσιν δε της βαθείας εκτιμήσεως των προς το πρόσωπον του αρχηγού οί όπαδοί του τον . .. έζύγισαν, τον έζύγισαν όμως με γνήσια διαμάντια. Και ή άξία τών διαμαντιών αύτών, πού προέρχονται άπο δωρεάς τών θρησκευτικών όπαδών του, άντιπροσωπεύει 750.000 λίρας!
750.000 λίραι! Τόση ή άξία του αρχηγού! Άλλ' ήμείς προχωρούεν και λέγομεν, ότι όχι μόνον ό Άγάς Χάν, άλλά και ό τελευταίος άνθρωπος είς οιανδήποτε ήπειρον και αν κατοική, οιονδήποτε χρώμα και αν εχη, οιανδήποτε γλώσσαν και αν λαλή, εχει άξίαν άπείρως μεγαλυτέραν άπο το ποσον τών 750.000 λιρών. Διότι ό άνθρωπος δεν είνε μόνον κόκκαλα, σάρκες, νεύρα, αίμα, πού εύκολα ζυγίζονται είς μίαν πλάστιγγα, άλλά μέσα του ό άνθρωπος, ό κάθε άνθρωπος, ό λευκός, άλλά και ό μαύρος και ό κίτρινος και ό έρυθρόδερμος, εγκλείει κάτι το άτίμητον, κάτι το άυλον, επί του όποίου έχει επιθέσει άνεξάλειπτον την σφραγίδα του το Πνεύμα. Ονομάζεται ψυχή, και άποτελεί το σπουδαιότερον, το άφθαρτον μέρος της άνθρωπίνης υπάρξεως. Προικισμένη αυτή με τά εξαίρετα δώρα του λογικού, της ελευθερίας, της συνειδήσεως, ώς άλλη βασίλισσα διευθύνει όλην την ύπαρξίν μας, και άναλόγως τών προτιμήσεων της, τών κλίσεων της, άλλοτε μεν υπό τά χειροκροτήματα τών άγγέλων πορεύεται την όδόν της άρετής, του καθήκοντος και παρουσιάζεται ώς φωτοειδης άγγελος, πού με τά λευκά πτερά του σκορπά γύρω άγάπην, χαράν, άρετήν, άλλοτε δε ύπό τά χειροκροτήματα τών δαιμόνων πορεύεται την όδόν τής κακίας και τότε παρουσιάζεται ώς σκοτεινός δαίμων, πού με τά μαύρα πτερά σκορπίζη γύρω μίσος, λύπην, δάκρυα, αίμα. Ή ψυχή! Αύτη είνε πού δημιουργεί τούς ήρωας, τούς οποίους στεφανώνει ή άνθρωπότης. Αύτη κυβερνά, ύποτάσσει τό σώμα, τό χρησιμοποιεί ώς όργανον δια να άνέλθη την ύψηλήν κλίμακα τών άρετων, ουχί δέ σπανίως καταστρέφει τό σώμα, τό θυσιάζει εύχαρίστως εΙς τόν βωμόν του καθήκοντος, και αίρεται τότε εις τοιαύτα ύψη, άπό τά οποία όλόκληρος ό ύλικός κόσμος μέ τα φόβητρα καί θέλγητρά του φαίνεται ώς κόκκος άμμου άξιος περιφρονήσεως. Ή ψυχή! Αύτή παρορμά εις τας γενναιοτέρας πράξεις του αλτρουισμού. Αύτή λέγει εις τήν άδελφήν νοσοκόμον «Δέν θα κοιμηθής άπόψε. Θα μείνης άγρυπνος παρά το προσκέφαλον του ασθενούς, του όποίου ή ζωή κινδυνεύει. θ' άντικαταστήσης τήν μητέρα, τήν σύζυγον, τήν άδελφήν». Αύτή λέγει εΙς τόν ιατρόν «θα μείνης εις τήν πόλιν, τήν όποίαν προσβάλλει μολυσματική άσθένεια. Θα τήν ύπηρετήσης μέ κίνδυνον τής ζωής σου». Αύτή είνε, ή όποία εντέλλεται εις τόν δικαστήν «Καταδίκασε τόν ενοχον. Δώσε τό δίκαιον εις τον αθώον, έστω και εάν γνωρίζης, ότι κατερχόμενος τής δικαστικής σου έδρας θα δεχθής μίαν σφαίραν εις τό κρανίον». Αύτή παροτρύνει τόν στρατιώτην τον μαχόμενον ύπέρ έστιών και βωμών «Έδώ είνε ό τόπος τής τιμής. Ή ταν ή έπί τας» . Αύτή σαλπίζει τα μυστικά της σαλπίσματα εις κάθε εύγενές τέκνον τής άνθρωπότητος. Ή ψυχή! Αύτή είνε πού χρησιμοποιεί τήν γλώσσαν δια να έκφράση τας άύλους ιδέας της, και άλλοτε συνθέτει ποιήματα, έμβατήρια και θούρια, ώς ό Ρήγας ό Φερραίος, και ξεσηκώνει σκλαβωμένους λαούς, άλλοτε ρητορεύει ώς Δημοσθένης και προκαλεί βαθυτάτας συγκινήσεις. Ή ψυχή! Αύτή είνε πού χρησιμοποιεί τό χέρι, ζωγραφίζει ώς ό Άπελής εικόνας, ή λαξεύει ως Φειδίας άγάλματα, ή συγγράφει ώς ό Πλάτων τούς άθανάτους διαλόγους. Ή ψυχή! Αύτή είνε πού διψά τό άπειρον και τίποτε άπό όσα έδώ εις τήν γην βλέπει, άκούει, άγαπά, επιθυμεί, δέν ημπορεί να τήν ίκανοποιήση. Δέν ημπορεί να τήν κάμη να είπη- 'Εχόρτασα πλέον. Δέν θέλω τίποτε άλλο.
Αύτήν τήν ψυχήν ποίος δύναται να ζυγίση, να μετρήση τήν άξίαν της; Άς κατασκευάσωμεν μέ τήν φαντασίαν μας μίαν πελωρίαν ζυγαριάν. Άς τήν κρεμάσωμεν άπό εν άστρον του ουρανού. Άς τήν βλέπουν ούρανός καί γή, άγγελοι, ανθρωποι και δαίμονες. Και έπειτα εις ένα άπό τούς δύο δίσκους τής ζυγαριάς ας συγκεντρώσουν, ας ρίψουν οί άνθρωποι ό,τι πολύτιμον υπάρχει εις τόν ύλικόν κόσμον. Κεφαλαιοκράται! Εμπρός άνοίξατε τα σιδερένια χρηματοκιβώτια, μέσα εις τα όποία μουχλιάζουν άχρηστα τα δισεκατομμύριά σας. Έργάται! Σκάψατε βαθειά εις τήν γήν καΙ μέσα άπό τα σπλάγχνα τής γής εξορύξατε όλα τα πολύτιμα μεταλλεύματα. Ναύται! Γενήτε δύται. Καί μέ τα σκάφανδρά σας βυθισθήτε μέσα είς τα βάθη των ώκεανων, δια ν' άνελκύσητε τους πολυτίμους θησαυρούς τής θαλάσσης. Και σεις άεροπόροι πετάξατε μέ τα πτερά του 'Ικάρου υψηλά, φθάσατε, εάν ήμπορήτε, τα άστρα, άνακαλύψατε νέους θησαυρούς, καί όλα αυτά τα διαμάντια, χρυσάφια, άσήμια, ό,τι πολύτιμον ύλικόν άγαθόν έχει ή γή, ή θάλασσα καί ό ούρανός, όλα αυτά ας τα ρίψωμεν εις ένα δίσκον τής πελωρίας ζυγαριάς. Καί εις τον αλλον δίσκον τί να βάλωμεν; Τήν ψυχήν. Τίνος ψυχήν; Τήν ψυχήν του Μ. Αλεξάνδρου, του Σολομώντος, του 'Ομήρου, του Πλάτωνος, του Αϊνστάιν; Όχι. Τήν ψυχήν ένός απλού άνθρώπου, ένός λούστρου, που γυαλίζει τα παπούτσια σας είς τόν δρόμον, καί δεν του δίδετε ίσως καμμίαν άξίαν. Έ λοιπόν! Μόλις ή ψυχή του μέ τα πτερά της έγγίση τόν δίσκον, αμέσως θα ίδητε κάτι τό έκπληκτικόν! Ή ζυγαριά θα κλίνη άμέσως πρός το μέρος τής Ψυχής. Όλα όσα είνε συγκεντρωμένα είς τόν άλλον δίσκον θα τα σηκώση ώς να ήσαν ελάχιστοι κόκκοι άμμου. Τόση είνε ή άξία τής ψυχής του ανθρώπου, πού εγκλείει είς τα στήθη του τόν άθάνατον αύτόν άγγελον.
Ο άνθρωπος φορεύς ύπερτάτης άξίας
Καί που όφείλομεν τήν μεγαλειώδη αύτήν διδασκαλίαν περί τής άξίας, την όποίαν έχει κάθε άνθρωπος, ώς μία ίδιαιτέρα λογική και ελευθέρα προσωπικότης; Εις ποίον άλλον παρά μόνον είς τόν Χριστιανισμόν; Διότι μία άπό τας σωτηριώδεις διδασκαλίας του, πού άπεκάλυψεν ό Θεάνθρωπος Ιδρυτής του, είνε καί αύτή, ότι ό ταπεινότερος άνθρωπος, τό άσημότερον παιδίον λαϊκής συνοικίας, πού με τόσην άγρίαν περιφρόνησιν ποδοπατούν οί ισχυροί τής ήμέρας, είνε φορεύς όπερτάτης, άπείρου άξίας, θείας εικόνος, ενώπιον τής όποιας μέ προσοχήν πρέπει να σταθή καί ό ισχυρότερος άνθρωπος. Προσοχή! Φωνάζει τό πνεύμα του Χριστιανισμού· «Μή περιφρονείτε, μή άδικείτε, μή έκμεταλλεύεσθε, μή εκμηδενίζετε τήν προσωπικότητα του άνθρώπου». Και όπως άναπτύσσει τό γνήσιον πνεύμα του Χριστιανισμού ό χριστιανός Ρώσσος φιλόσοφος Ν. Μπερδιάγεφ, «ουδεμία όργάνωσις, ούτε τό κράτος, ούτε οιαδήποτε σωματεία, ούτε άλλαι φυσικαί η φυσιολογικαί λειτουργίαι δύνανται να έχουν άξίαν καθ’ έαυτάς καί να λειτουργούν είς βάρος τής προσωπικότητος του άνθρώπου. 'Όλα αυτά είνε μέσα, και μόνος σκοπός είνε ό άνθρωπος». Και δια να πεισθής, άναγνωστά μου, ότι αύτό είνε τό πνεύμα του Χριστιανισμού, παρακαλώ ν' άνοίξης δύο ρητά, πού ώς διαμάντια ακτινοβολούν θεϊκόν φως. Τό εν είνε· «Όράτε (προσέχετε) μη καταφρονήσητε ένός τών μικρών τούτων λέγω γαρ ύμίν ότι οί άγγελοι αύτών εv ούρανοίς διά παντός βλέπουσι τό πρόσωπον τού Πατρός μου τού έν ούρανοίς. Ήλθε γάρ ό υιός τού ανθρώπου σώσαι το άπο-λωλός» (Ματθ. 18, 10-11). Το δέ άλλο ρητόν, έπάνω είς τό όποίον θεμελιώνεται ή ιδέα τής προσωπικότητος του άνθρώπου, τής άπείρου του άξίας, ή όποία δέν ύπάρχει μέτρον δια να μετρηθή και ζυγαριά δια να ζυγισθή, είνε τούτο· «Τί ωφελήσει άνθρωπον έάν κερδήση τον κόσμον όλον καί ζημιωθή την ψυχήν αύτού; η τι δώσει άνθρωπος αντάλλαγμα τής ψυχής 8,36-37).
Ώ Ιησού! Ευλογημένη είς αιώνας αιώνων ας είνε ή στιγμή, πού τα άγια χείλη σου προέφερον τα άθάνατα λόγια σου. Μάς έδίδαξεις όποία είνε ή άξία μας, όποία είνε ή άξία ένός έκάστου άνθρώπου. Τόση ή άξία, ώστε, καί έαν άκόμη ένας άνθρωπος μόνον κατοικούσε είς τόν πλανήτην μας, σύ θα κατήρχεσο είς τήν γήν δια να σταυρωθής καί να τόν σώσης. Σύ, Κύριε, έκήρυξες καί έσεβάσθης όσον ούδείς άλλοις τήν έλευθερίαν τού άνθρώπου. Άλλα δυστυχώς ήμείς περιεφρονήσαμεν τα πολύτιμα διδάγματά σου καί δι' αύτό ό άνθρωπος στενάζει καί ύποφέρει κάτω άπό σύγχρονα άντιχριστιανικα συστήματα, μέσα είς τα όποία, ύπό διαφόρους μορφάς, περιφρονείται μέχρις έκμηδενίσεως ή άξία, ή προσωπικότης τού άνθρώπου
(Άπό το βιβλίο «Φλογέρα Α’» τού μητρ/του πρ. Φλωρίνης Αυγουστίνου, σελ, 64 68).
ΘΕΟΣ Η ΚΤΗΝΟΣ;
Ο Ψαλμός φαίνεται ότι είναι πολύ παλιός. Γράφτηκε σε χρόνους πού προσεγγίζουν τούς χρόνους του βασιλιά Δαβίδ. Είναι γραμμένος με δύναμη και τέχνη και θέτει μπροστά μας πρόβλημα παλιό άλλα και σύγχρονο, πανανθρώπινο. Ποιο το πρόβλημα; Ή στάση του άνθρωπου απέναντι στη ζωή και το θάνατο. Ό Ψαλμός έχει γραφεί από απόγονο του Λευίτη Κορέ και μάς παρουσιάζει τη νοοτροπία των ανθρώπων πού ζητούν τα αγαθά της παρούσας ζωής και λησμονούν τι ζητεί ο Θεός και ο νόμος του Θεού. Είναι αυτή νοοτροπία πού χαρακτηρίζει ιδιαίτερα και την εποχή μας, ή όποια στόχο της έχει την απόκτηση των υλικών αγαθών και έργο της έχει κάνει την άνεση και τις απολαύσεις του παρόντος κόσμου. Και ο θεόπνευστος Ψαλμωδός με φωνή ισχυρή και ευκρινή επανειλημμένως οικτίρει αυτό τον τρόπο σκέψεως και ζωής. Και διακηρύττει: «Καί άνθρωπος έν τιμή ών ού συνήκε, παρασυνεβλήθη τοις κτήνεσι τοις άνοήτοις και ώμοιώθη αύτοίς» (Ψαλ. μη' [48] 13 καί 21). Ταλαίπωρος ο άνθρωπος! Ενώ έχει τιμή και άξια ως δημιουργημένος κατ' εικόνα Θεού, δεν αντελήφθη και δεν κατενόησε τούτο: κατέρριψε και εξίσωσε τον εαυτό του προς τα κτήνη τα ανόητα, πού δεν έχουν νου και λογικό όπως αυτός, και ομοιώθηκε με αυτά, σαν κτήνος ζώντας και αυτός και σαν κτήνος πεθαίνοντας.
Εδώ είναι το πρόβλημα το μέγα. Ό άνθρωπος έχει τιμηθεί από τον Θεό. Ό άνθρωπος έχει δημιουργηθεί κατ' εικόνα Θεού με προορισμό νά ομοιωθεί και ηθικώς προς τον Θεό. Ό άνθρωπος έχει λογικό, έχει σκέψη και κρίση. Ό άνθρωπος έχει προικισθεί με το χάρισμα νά δημιουργεί. Νά βλέπει μακριά. Νά ποθεί την τελειότητα. Νά υπερβεί αυτό το σπουδαίο πού είναι και νά εξελιχθεί σε ηθικό ομοίωμα του Θεού. Νά γίνει μιμητής Θεού. Και αυτά σύμφωνα με την αποκάλυψη τής Παλαιάς Διαθήκης.
Άλλά ή Καινή Διαθήκη μάς προσέθεσε και άλλα χαρίσματα του άνθρωπου, πού τονίζουν το μεγαλείο του. Ό Θεός, παρά τα λάθη του άνθρωπου, παρά το ότι αυτός περιφρόνησε τον Δημιουργό του και αμάρτησε, δεν έπαυσε νά τον αγαπά. Έλαβε ιδιαίτερη φροντίδα γι' αυτόν. Με πατριάρχες, με προφήτες τον ετοίμασε ώστε από άνθρωπο, την ευλογημένη Θεοτόκο Μαρία, ο ασώματος και άίδιος Θεός Λόγος νά λάβει σάρκα και νά εμφανισθεί και νά ζήσει σαν όμοιος μας άνθρωπος κοντά μας. Νά μάς υπηρετήσει, νά μάς διδάξει. Νά μάς τονίσει ότι μάς αγαπά, πολύ μάς αγαπά. Πόσο μάς αγαπά; Για νά μάς σώσει ανέβηκε στο Σταυρό, δέχθηκε την περιφρόνηση του κόσμου. Εγκαταλείφθηκε από τα σύμπαντα. Έχυσε το αίμα του, απέθανε, για νά ακουστεί και κατανοηθεί καλύτερα το: «τόσο πολύ αγάπησε ο Θεός τον κόσμο των ανθρώπων πού ζούσαν στην αμαρτία, ώστε παρέδωσε σε θάνατο τον μονάκριβο Υιό του, για νά μη χαθεί στον αιώνιο θάνατο όποιος πιστεύει σ' Αυτόν, άλλά νά έχει ζωή αιώνια» (Ιω. γ' 16).
Άλλά δεν παρέμεινε νεκρός. Άνεστήθη εκ των νεκρών, πανένδοξος κάθισε στα δεξιά του Πατρός του αιώνιος Άρ-χιερεύς μας, και έργο του έκαμε νά μεσιτεύει για τη σωτηρία μας, για την αιώνια μας λύτρωση. Συγχρόνως στη γη μάς άφησε την Εκκλησία του, πού ως μητέρα φιλόστοργη με τα άγια Μυστήρια της μάς λούζει και καθαρίζει και μάς αγιάζει και - το κορύφωμα πάντων - μάς τρέφει με το πανάγιο Σώμα και το τίμιο Αίμα του Σωτήρος Χριστού. Πόση τιμή για τον άνθρωπο! Τι δόξα, τι προοπτική γι' αυτόν, ο όποιος με τη Χάρη του αγίου Τριαδικού Θεού μεταποιείται σε άλλον κατά χάριν θεό!
Άλλ' αυτή την αλήθεια, ή όποια καθημερινώς μάς αποκαλύπτεται, ο ταλαίπωρος άνθρωπος «ού συνήκε», δεν την κατανόησε, δεν θέλησε νά την κατανοήσει. Και τι έκαμε; Κατέβασε τον εαυτό του στο επίπεδο των κτηνών. Επιδίωξη του και έργο του και τρυφή του και αγώνα του έκαμε νά τρώει, νά πίνει, νά ασωτεύει, νά χαίρεται τα αγαθά της γης και νά ζει με την αυταπάτη ότι αυτό είναι ευτυχία. Όντως ταλαίπωρος και θλιβερός είναι ο αποστάτης και αμετανόητος αμαρτωλός άνθρωπος, διότι ή ζωή του εδώ στη γη είναι προσωρινή. Υπάρχει ο θάνατος. Και με τον θάνατο χάνει ό,τι υλικό και πρόσκαιρο είχε αποκτήσει, και μένει πτωχός και μένει έρημος και πεθαίνει εχθρός τού Θεού. Δηλαδή έχουμε καταστροφή, έχουμε κόλαση, αιώνια κόλαση. Αυτό λέγει ο Ψαλμός, αυτό λέγει ή άγια θρησκεία μας, αυτό λέγει ή πραγματικότητα.
Το συμπέρασμα: Νά ξυπνήσουμε, νά συνέλθουμε, νά λογικευθούμε, νά μετανοήσουμε, νά πιστέψουμε στον Χριστό.
Ή μετάνοια, ή ζωντανή πίστη μάς δίνουν την εξουσία νά είμαστε τέκνα Θεού. Νά γίνουμε κληρονόμοι Θεού και συγκληρονόμοι του Σωτήρος, του παμβασιλέως Σωτήρος Χρίστου. Νά το ευχηθούμε εις εαυτούς και αλλήλους και ας εργασθούμε πολλοί νά κατανοήσουν τη σωτήρια αυτή αλήθεια. Για νά σωθούν πολλοί, εις δόξαν του πανάγαθου Σωτήρος Θεού (Από τον "ΣΩΤΗΡΑ")
ΚΑΤΑΓΕΤΑΙ ΑΠ' ΤΟΝ ΠΙΘΗΚΟ;
Πολύς θόρυβος γίνεται κάθε λίγο για την καταγωγή μας. "Ορισμένοι θέλουν τους προγόνους τους όχι μέσα στον παράδεισο, άλλα μέσα σ' ένα ζωολογικό κήπο. Και ή υπόθεση της καταγωγής μας δεν σταματάει έως εδώ. Παίρνει άλλες προεκτάσεις. Μας λένε, πως ό άνθρωπος κατάγεται από τον πίθηκο. Και αφού κατάγεται από τον πίθηκο, άρα δημιουργήθηκε τυχαία. Και επομένως Θεός δεν υπάρχει.
Αυτό είναι τό μεγάλο ψέμα. Γιατί «ή θεωρία τής εξελίξεως» δεν παύει να είναι μία θεωρία. Δεν προσφέρει αποδείξεις παρά μόνο υποθέσεις. Και πολύ περισσότερο δεν προσφέρει αποδείξεις για την ανυπαρξία τού Θεού. Ούτε υποστηρίζει την αυτόματη ή τυχαία δημιουργία τού κόσμου και τού ανθρώπου. Ό ίδιος ό Δαρβίνος στο έργο του για την καταγωγή τού ανθρώπου, γράφει: «Το ζήτημα, αν υπάρχει Δημιουργός και Κυβερνήτης τού Σύμπαντος, είναι εντελώς ξεχωριστό. Και στο ερώτημα αυτό απαντούν καταφατικά τα μεγάλα πνεύματα πού έζησαν ανά τους αιώνες».
Παρ' όλα αυτά μερικοί υπέρμαχοι τής θεωρίας πηγαίνουν πίσω, πολύ πίσω και ψάχνουν να βρουν τον ενδιάμεσο κρίκο ανάμεσα στον άνθρωπο και τον πίθηκο. Και τον ενδιάμεσο αυτόν τον ονόμασαν «πιθηκάνθρωπο». Μόνο πού τον ονόμασαν κατά φαντασία, γιατί φυσικά πουθενά δεν μπόρεσαν να τον βρουν.Και εδώ είναι ένα ερώτημα πού ζητάει μία στοιχειώδη απάντηση. Ζούμε εμείς οι άνθρωποι. Παρά τούς εξοντωτικούς πολέμους και τις θανατηφόρες επιδημίες, δεν εξαφανίσθηκε τό ανθρώπινο γένος. Ζουν ακόμα οι πίθηκοι πού είναι παλαιότεροι. Και οι πιθηκάνθρωποι; Οι πιθηκάνθρωποι πού είναι νεότεροι, τι έγιναν; Όλοι εξαφανίσθηκαν; Ούτε ένας τέλος πάντων για δείγμα δεν έμεινε;
Μάλιστα, είπαν, δεν έχουμε ζωντανό πιθηκάνθρωπο να σας φέρουμε. Θα σάς φέρουμε όμως τα κόκκαλά του. Τότε ζήτησαν τη βοήθεια της Παλαιοντολογίας. Και αυτή άρχισε να ψάχνει. Και από τα δισεκατομμύρια, πού υποτίθεται, πώς έζησαν στη γη, δεν μπόρεσαν να βρουν ούτε ένα σκελετό. Μας φέρνουν ένα δόντι, ένα κρανίο, ένα κόκκαλο. Και αυτά πάντα αμφισβητήσιμα. Και είναι τόσο φυσικό. Απλούστατα γιατί πιθηκάνθρωπος δεν υπήρξε. "Αν υπήρχε, αυτός ό τόσο στενός συγγενής τού ανθρώπου, γιατί να μη μάς αφήσει και μερικά μνημεία πολιτισμού πού να μοιάζουν κάπως με τα δικά μας; "Ύστερα τό να ζητάμε από την Παλαιοντολογία αποδείξεις και ακριβή γενεαλογικά δένδρα, είναι σαν να ζητάμε από την Ιστορία να επαναλάβει ομηρικές μάχες.
Παρ' όλα αυτά και πάλι δεν τό βάζουν εύκολα κάτω. Μάς λένε, πώς τό ανθρώπινο σώμα παρουσιάζει πολλές ομοιότητες με τό σώμα τού πιθήκου. Ανατομικά οι πίθηκοι είναι αρκετά κοντά στον άνθρωπο. Κάτι περισσότερο. Παρουσιάζουν νοητικές εκδηλώσεις πού ταιριάζουν μονάχα στον άνθρωπο! "Άρα...
Ό χιμπατζής, επί παραδείγματι, όταν κατάλληλα ασκηθεί, είναι ικανός να ανοίγει κλειδαριές. Μεταχειρίζεται ραβδί, για να τραβήξει κοντά του φρούτα πού τού βάζουν μπροστά την κλούβα του. Μπορεί να ενώνει δυο καλάμια, για να κάνη ένα πιο μακρύ. Μαθαίνει να χρησιμοποιεί κέρματα, για να παίρνει από αυτόματες μηχανές τρόφιμα ή αναψυκτικά.
Αλλά αν υπάρχουν μερικές στοιχειώδεις ομοιότητες, υπάρχουν και αβυσσώδεις διαφορές πού χωρίζουν τον άνθρωπο από τον πίθηκο. Οι διαφορές αυτές είναι και σωματικές. Εκεί όμως πού δεν υπάρχει καμιά σύγκριση είναι οι διαφορές στον πνευματικό χώρο.Οι δήθεν «νοητικές ικανότητες» τού χιμπατζή δεν είναι τίποτε άλλο από αυστηρά καθορισμένες μηχανικές κινήσεις. Δεν έχει τη λεγόμενη αφαιρετική ικανότητα, ούτε τη συνθετική τού ανθρώπου. Το κέρμα δεν τό χρησιμοποιεί ως σύμβολο με αγοραστική αξία. Το χρησιμοποιεί όπως τό ραβδί του. "Ο,τι συμβαίνει και με τον παπαγάλο. Ό παπαγάλος μπορεί να επαναλαμβάνει λέξεις. Δεν έχει όμως και την Ικανότητα τού λόγου. Μέσα σ' ένα καθρέφτη ό χιμπατζής αναγνωρίζει τους συντρόφους του ή τούς φυλακές του. Ποτέ όμως τον εαυτό του.
Εκείνοι, λοιπόν, πού μάς λένε, πώς ό άνθρωπος κατάγεται από τον πίθηκο, μάς δείχνουν ποια άβυσσος τούς χωρίζει. Και υπάρχει άβυσσος ανάμεσα στο ένστικτο τού ζώου και την ανθρώπινη συνείδηση, την ανθρώπινη ελευθερία, την ανθρώπινη αγάπη. Ό άνθρωπος θα μένει πάντα ασύγκριτος με τα πνευματικά και ψυχικά χαρίσματα πού τού χάρισε ό Δημιουργός του. (Από την "ΖΩΗ")
ΤΙΜΗ ΣΤΟΝ...ΔΑΡΒΙΝΟ
Σύµφωνα µέ πρόσφατα δηµοσιεύµατα στον τύπο "διάφορες οργανώσεις αθεϊστών, αγνωστικιστών και ουµανιστών από την Άµερική, την Ευρώπη και την Ασία έχουν ξεκινήσει µία εκστρατεία µε σκοπό την καθιέρωση της 12ης Φεβρουαρίου ως διεθνούς «ήµέρας του Δαρβίνου», ελπίζοντας, οτι θα έχουν επιτύχει τον στόχο τους έως το 2009, όπότε θα εορτασθεί ή 200ή επέτειος από τη γέννηση του!
Οι «εξελικτικοί» οπαδοί του Δαρβίνου βλέπουν µε ανησυχία τα τελευταία χρόνια, ότι τα πράγµατα δεν εξελίσσονται ευνοϊκά γι' αυτούς και την διάτρητη θεωρία τους. Ή πτώση των αθεϊστικών καθεστώτων στην ανατολική Ευρώπη και ή µαζική επιστροφή των λαών αυτών στην ελεύθερη λατρεία του αληθινού Θεού είχαν ως αποτέλεσµα ο Δαρβινισµός να παραµένει στα «αζήτητα» προϊόντα του «σουπερµάρκετ» της αθεΐας τους και να κινδυνεύει να παταχθεί στα σκουπίδια λόγω λήξεως της ηµεροµηνίας του! Στις δε H.Π.A. δηµοσκόπηση, που έγινε το 2002, έδειξε, ότι το 45% του Άµερικανικού λαού πιστεύει «πώς µία παντοδύναµη θεότητα δηµιούργησε το σύµπαν και όλες τις µορφές ζωής που υπάρχουν σ' αυτό µέσα στα τελευταία 10.000 χρόνια», ολοένα δε και πληθαίνουν οι φωνές, που ζητούν να σταµατήσει ή διδασκαλία της εξελίξεως στα σχολεία. Μη αντέχοντας λοιπόν Άµερικανοί και άλλοι Δαρβινισταί στην εκτεταµένη επίθεση «των οπαδών του δόγµατος της εκ του µηδενός δηµιουργίας του κόσµου» και τρέµοντας στην ιδέα, ότι ή ιδεολογία τους τείνει να καταρρεύσει, περνούν στην αντεπίθεση, προσπαθώντας να επιτύχουν την επίσηµη διεθνή αναγνώριση και καθιέρωση του αρχηγού τους, ελπίζοντας να παρατείνουν έτσι µε <<µηχανική υποστήριξη» την κλινικώς νεκρή πλέον θεωρία τους. Μια θεωρία, που και Έλληνες αθεράπευτοι ύποστηρικταί της κάνουν το παν να διατηρήσουν στη ζωή. 'Ένας απ’ αυτούς, ο δηµοσιογράφος Γιώργος Αγγελόπουλος, γράφει: «Άλλα οι ιδέες του Δαρβίνου είναι πλέον σήµερα ευρέως αποδεκτές.
Άκόµη και θρησκευτικοί ηγέτες 'Εκκλησιών, που άλλοτε τον κατήγγειλαν ως αιρετικό, δέχονται σήµερα, ότι ή ζωή στη Γη εξελίχθηκε µέσα σε διάστηµα τριών δισεκατοµµυρίων ετών από πρωτόγονες µορφές>> (ΤΑ ΝΕΑ, .12-2-2004, σελ. 59). Αποδεκτές, κ. Αγγελόπουλε, πιθανόν να είναι οι ιδέες του Δαρβίνου στο στενό και ασφυκτικό, λόγω ελλείψεως πνευµατικού οξυγόνου,χώρο της αθέου διανοήσεως, της ψευδοκουλτούρας και της ψευδοεπιστήµης, µιας «επιστήµης» που παραφρόνησε ,και τρέφει τα φυτοφάγα ζώα µε αλεσµένα κρεατάλευρα και ζητεί να κλωνοποιήση τον άνθρωπο, για να τον θεραπεύσει από τις ασθένειές του! Όχι όµως αποδεκτές και από την αληθινή Επιστήµη και τους πιστούς ανθρώπους.'Όσο για την αποδοχή του Δαρβινισµού από κάποιους θρησκευτικούς ηγέτες 'Εκκλησιών, αυτό δεν σηµαίνει τίπoτε. Πάντοτε υπήρχαν άξιοι και ανάξιοι εκπρόσωποι του Χριστού. Οι άξιοι πιστεύουν στη θεοπνευστία της Αγίας Γραφής, που οµιλεί για δηµιουργία του κόσµου και του ανθρώπου από τον Θεό, και απορρίπτουν τη θεωρία του Δαρβίνου ώς ένα επιστηµονικό παραµύθι.
Οι ανάξιοι, υπερήφανα πνεύµατα, άνθρωποι µε χαλαρές ως επί το πλείστον ηθικές αντιλήψεις, «ναvαγήσαντες περί την πίστιν», αυτοί θαυµάζουν τον Δαρβινισµό ως µία µεγάλη δήθεν Επιστηµονική αλήθεια, και καταφρονούν και απορρίπτουν τις αιώνιες αλήθειες του Ευαγγελίου ωσάν να ήσαν παραµύθια. Και έχουν σοβαρό λόγο να το κάνουν αυτό. Λόγω του αντιευαγγελικού βίου και της σκανδαλώδους πολιτείας των προτιµούν να πιστεύουν, ότι κατάγονται από τον πίθηκο, και ως καταγόµενοι από τα ζώα να τύχουν µεταχειρίσεως που αρµόζει σε ζώα και να µην έχουν ηθικό καταλογισµό των πονηρών τους έργων! Το πνευµατικό αυτό κατάντηµα του ανθρώπου περιγράφει και ή Γραφή: «'Άνθρωπος έν τιµή ών ου σvνήκε παρασυνεβλήθη τοίς κτήνεσι τοίς ανοήτοις καί ώµοιώθη αυτοίς» (Ψαλµ 48,13). Υπάρχουν όµως και θα υπάρχουν πάντοτε και οι πιστοί. Αυτοί που ακράδαντα πιστεύουν, ότι πλάσθηκαν από τον Τριαδικό Θεό «κατ’εικόνα και οµοίωσίν» Του, ότι έχουν ψυχή αθάνατη και αιώνιο προορισµό. 'Όλοι αυτοί µε µία φωνή, επ' ευκαιρία των γενεθλίων του Δαρβίνου, εύχονται στους δυστυχείς οπαδούς του να χαίρονται την «ευγενή» καταγωγή τους. (Από τον "ΣΤΑΥΡΟ")