ΦΟΒΟΙ ΚΑΙ ΑΝΑΣΦΑΛΕΙΕΣ

Πολλές φορές στη ζωή μας παρουσιάζονται αλλεπάλ­ληλα θλιβερά γεγονότα. Χρόνιες ασθένειες μέσα στην οικογένεια, προβλήματα αποκατα­στάσεως των παιδιών, αδιέξοδα στην εργασία μας, απεγνωσμένες κοπιώδεις προσπάθειες πού καταβάλλουμε για να επιτύχουμε αυτό πού ποθούμε, χωρίς να βλέπουμε ουσιαστικά αποτελέσματα, αποτελούν μέρος του καταλόγου των πολλαπλών δυσεπίλυτων προβλημά­των. Αυτά μας δημιουργούν φόβους μι­κρούς ή μεγάλους, καθώς και μία ανα­σφάλεια για το πώς θα διαμορφωθεί ή περαιτέρω πορεία της ζωής μας.Όταν αυτοί οι φόβοι μας προέρχον­ται από συγκεκριμένα μεγάλα προβλή­ματα μας, από αντικειμενικές δυσκολί­ες, είμαστε υποχρεωμένοι να λάβουμε τα απαραίτητα μέτρα και να κάνουμε ό,τι μπορούμε προς επίλυση τους. Δεν έχουμε δικαίωμα να αδιαφορήσουμε και να υποτιμήσουμε τις οδυνηρές συνέπει­ες πού μπορεί να έχουν για τη ζωή μας ή για τη ζωή των μελών της οικογενείας μας.

Όμως υπάρχουν και φόβοι πού προ­έρχονται από φανταστικούς κινδύνους. Συνήθως μεγαλοποιούμε με την αρρω­στημένη φαντασία μας ασήμαντα γεγο­νότα ή μικρά και άνευ σημασίας προ­βλήματα της καθημερινής ζωής. Επαυ­ξάνονται αυτοί οι φόβοι μας και με τις προεκτάσεις πού κάνουμε με τις ανυπό­στατες καχυποψίες μας. «Άκουσες πώς μου μίλησε; Πρόσεξες πώς με κοίταξε;». Αυτοί οι φανταστικοί επίμονοι φόβοι μας είναι πολύ επικίνδυνοι και μαρτυρικοί, γιατί επηρεάζουν αρνητικά όλο τον ψυ­χικό μας κόσμο, αφαιρούν την ειρήνη της ψυχής μας και δημιουργούν μια ανα­σφάλεια.

Φόβοι ακόμη μπορεί να δημιουργη­θούν, όταν μέσα μας ή δύναμη του παλαι­ού ανθρώπου μας σύρει προς το βάλτο της αμαρτίας, παρά την αμετάκλητη από­φαση πού έχουμε πάρει να συνεχίσουμε σταθερά την ανοδική πνευματική πορεία της εν Χριστώ ζωής μας. Επαυξάνονται αυτοί οι φόβοι ακόμα περισσότερο από το κακό και την αμαρτία πού υπάρχει γύ­ρω μας, πού σαν ορμητικός χείμαρρος σαρώνει και παρασύρει τα πάντα. «Τίς με ρύσεται έκ του σώματος του θανάτου τούτου;», είμαστε έτοιμοι να φωνάξουμε δυνατά (Ρωμ. ζ' 24).

Αυτές τις δύσκολες ώρες μοιάζουμε με τούς μαθητές του Κυρίου πού το πλοι­άριο τους «εις το μέσον της θαλάσσης ήν, βασανιζόμενον ύπό των κυμάτων» (Ματθ. ιδ' 24). Μπροστά στον κίνδυνο του ψυχικού μας ναυαγίου και αφανι­σμού μας, βγαίνει από τα βάθη της καρ­διάς μας ικετευτική κραυγή: «Γιατί, Κύριε, στέκεσαι μακριά μας; Γιατί παρουσιά­ζεσαι σαν να μη βλέπεις και να μη μας προσέχεις μέσα στις κρίσιμες περιστά­σεις πού ζούμε και είμαστε περικυκλω­μένοι από θλίψεις και φόβους;» (Ψαλμ. θ' 22). «Κύριε, σώσε μας» (Ματθ. ιδ' 30).

Στις δύσκολες όντως αυτές στιγμές, πού καταπτοημένοι και φοβισμένοι δει­νοπαθούμε, χρειάζεται προπάντων ψυ­χραιμία και θάρρος. Όχι πανικός και απόγνωση. Με θερμή και επίμονη προσ­ευχή να ζητούμε να επέμβει ό Κύριος στο σκάφος της ζωής μας. Εκείνος γνω­ρίζει τούς τρόπους να το κυβερνήσει με ασφάλεια, να κοπάσει την τρικυμία και να διαλύσει όλους τους φόβους μας για ενδεχόμενο ναυάγιο. Στους ταραγμένους και ανήσυχους μαθητές, στις κρίσιμες εκείνες ώρες της θαλασσοταραχής, όταν εμφανίσθηκε ό Κύριος, «έκόπασεν ό ά­νεμος» (Ματθ. ιδ' 32) και ησύχασαν οι μαθητές.

Ακόμη να μάθουμε να προχωρούμε στη ζωή μας με ταπείνωση, χωρίς έπαρση και αλαζονεία. Οι ικανότητες μας, όποιες και όσες και αν είναι αυτές, καθώς και οι ακμαίες διανοητικές και σωματικές αν­θρώπινες δυνάμεις μας, έχουν όρια και δεν μπορούμε να στηριζόμαστε ποτέ αποκλειστικά και μόνο σ' αυτές. Οι μα­θητές ήταν ικανοί ψαράδες. Γνώριζαν καλά τα μυστικά της λίμνης, και μάλιστα ό πεπειραμένος ψαράς, ό Πέτρος. Και όμως κινδύνευσαν να πνιγούν, εάν δεν επενέβαινε ό Κύριος. Οι δυσκολίες απο­τελούν αφορμή για να μας προσγειώ­νουν και να μην το παίρνουμε επάνω μας. Ό απόστολος Παύλος σημειώνει για τον εαυτό του ότι για τις πολλές του αποκαλύψεις του έδωσε ό Θεός «σκόλοπα τη σαρκί», για να μην ύπεραίρεται (Β' Κορ. ιβ' 7).

Όλοι οι άνθρωποι αντιμετωπίζουμε τούς ίδιους κινδύνους και τα ίδια πολλα­πλά καθημερινά προβλήματα, πού μας δημιουργούν φόβους και ανασφάλειες. Οι πιστοί όμως χριστιανοί βοηθούμαστε στις δύσκολες αυτές ώρες, γιατί γνωρί­ζουμε να καταφεύγουμε στο θρόνο του πάνσοφου και παντοδύναμου Κυβερ­νήτη της ζωής μας. Στην επίκληση μας «Κύριε, σώσε μας», έρχεται ή απάντηση «Έχετε θάρρος, μη φοβάσθε (βλ. Ματθ. ιδ' 27· πρβλ. Ψαλ. ριζ' 7,10,14).

Λοιπόν, ό,τι και να συμβαίνει στην καθημερινή μας ζωή, ας μην αφήνουμε τις δυσκολίες, μικρές ή μεγάλες, να πα­ραλύουν τις ψυχικές μας δυνάμεις και να κάμπτουν το αγωνιστικό φρόνημα μας. Δεν είμαστε μόνοι. «Δεν θα σε εγ­καταλείψω, αλλά θα εξακολουθώ να σε συνοδεύω στο δρόμο αυτό στον ό­ποιο πρέπει να βαδίζεις. Τα μάτια μου δεν θα αποσπασθούν από σένα, αλλά θα είναι προσηλωμένα και στηριγμέ­να επάνω σου για να σε προφυλάττω» (Ψαλ. λα' [31] 8). Αυτά τα λόγια και οι υποσχέσεις του θεού δεν επιδέχονται καμία αμφισβήτηση.

Πάντοτε, προπάντων όμως όταν φό­βοι μικροί ή μεγάλοι και ανασφάλειες κα­τακλύζουν τον εσωτερικό μας κόσμο, ό λόγος του ενισχυτικός ας ηχεί συνεχώς μέσα μας: «Έχετε θάρρος. Μη φοβά­σθε». (Από τον «ΣΩΤΗΡΑ»)

ΝΑ ΦΟΒΟΥΜΕΘΑ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗ ΦΟΒΟΥΜΕΘΑ

Συχνά μας κυριεύει ό φόβος. Ή αγωνία εφορ­μά, μας αιφνιδιάζει και αχρηστεύει τις ψυχι­κές μας δυνάμεις. Ό φόβος όμως δεν είναι πάντοτε αρνητικός. Υπάρχουν περιπτώσεις που εί­ναι ευεργετικός. Ενεργεί ως σήμα κινδύνου. Πλάι στους καταλυτικούς φόβους υπάρχουν και οι αφυπνιστικοί. Όπως υπάρχει φόβος εξοντωτικός, υπάρ­χει και φόβος σωτήριος. Ό φόβος να μην πέσω. πού με κρατάει σε προσοχή και εγρήγορση, είναι προσ­τατευτικός. Ό φόβος πού δεν με αφήνει να βαδίσω, για να μην πέσω, είναι καταστροφικός.

Αυτό τό ξεκαθάρισμα κάνει ό Κύριος στους μαθητάς Του, όταν τούς προλέγει τούς διωγμούς πού θα αντιμετωπίσουν. Ή χριστιανική ζωή απαιτεί αγώ­να, διωγμούς και μαρτύρια. Γι' αυτό οι πιστοί πρέπει να είναι αποφασισμένοι για όλα. Αλύγιστοι στην αποστολή τους. Ανυποχώρητοι στις αρχές τους. Ατρόμητοι στην ομολογία τής πίστεως τους.

«Μή φοβηθήτε»! (Ματθ. ι' 26) τούς επαναλαμ­βάνει. Μη φοβηθήτε τούς διώκτες σας. Μη λυγίσετε από τις απειλές τους. Μη σιωπήσετε από τον φόβο τής ειρωνείας ή των βασανιστηρίων. Ό φόβος είναι ό χειρότερος σύμβουλος. Προσφέρει λύσεις πανικού και αχρηστεύει όλο τό δυναμικό τής ψυχής. Εσείς δεν έχετε κανένα λόγω νά φοβήσθε. "Έχετε, αντίθετα, κάθε λόγο να μην ταράσσεσθε και να μη δειλιάτε.

Γιατί να φοβηθήτε; Και ποιόν να φοβηθήτε; Το έργο σας δεν είναι υπόθεση φόβου. Είναι υπόθεση χαράς. Φοβάται ό ένοχος, εκείνος πού δεν αντέχει τό φως τής δημοσιότητος. Το δικό σας έργο είναι σωτήριο, είναι ή πιο μεγάλη ευεργεσία για τούς αν­θρώπους. Ή διαβολή παροδική θα είναι. Ή αλήθεια θα λάμψη. Το θαύμα τής πίστεως θα αποκαλυφθεί στις καλοπροαίρετες ψυχές. Ακόμα και οι διώκτες θα εκπλαγούν μπροστά στα μεγαλεία τής αγάπης και τής δυνάμεως τού Θεού. «Ουδέν έστι κεκαλυμμένον ο ουκ άποκαλυφθήσεται, και κρυπτόν ο ού γνωσθήσεται» (Ματθ. ι' 26). Οι συκοφαντίες θα πέσουν και όλα θα αποκαλυφθούν. Βέβαιος ό θρίαμβος τής πί­στεως και των πιστών. Εσάς πού σήμερα σάς διαβάλλουν και σάς πολεμούν, θα έλθη ώρα πού θα σάς αναγνωρίσουν ως ευεργέτες τής οικουμένης.

Μη, λοιπόν, φοβηθήτε. Και πράγματι ή προστα­γή αυτή τού Χριστού, πού δεν αντήχησε μία μόνο φορά, αλλά αντηχεί αδιάκοπα, έγινε πηγή ανεξάντλη­του θάρρους για όλους τούς πιστούς. Με τη δύναμη Εκείνου αντιμετώπισαν τυράννους και δήμιους, γυμνά ξίφη και ικριώματα και φωτιές. Με αυτή τη δύναμη και στις ήμερες μας δίνουν την μαρτυρία τής πίστεως πολυάριθμοι πιστοί. Και δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις πού αντί να λυγίσουν τα θύματα, λύγι­σαν οι διώκτες.

«Φοβηθήτε μάλλον...». Ό Κύριος πού μας είπε να μη φοβούμεθα, ό ίδιος μάς λέει, πώς πρέπει και να φοβούμεθα. Υπάρχουν και φόβοι σωτήριοι για εκείνους πού θέλουν να ακολουθήσουν τον Χριστό. Φόβοι πού μάς κρατούν σε κατάσταση εγρηγόρσεως. Οι φόβοι αυτοί δεν είναι φόβος. Είναι δυνάμεις υγείας, συνειδητοποιήσεως ευθύνης για την διαφύ­λαξη μεγάλων πνευματικών θησαυρών.

Ναι, να φοβηθούμε μήπως κρύψουμε τό μήνυμα τού Ευαγγελίου, τό χαρμόσυνο άγγελμα τής σωτη­ρίας. Μήπως με τη σιωπή μας, με την ηττοπάθεια μας, γίνουμε αφορμή να τεθή τό φως τού Χρίστου «υπό τον μόδιον» και όχι «έπί τήν λυχνίαν» (Ματθ. ε' 15) και έτσι να τό στερηθούν ψυχές πού τό αναζη­τούν και ταλαιπωρούνται στα σκοτάδια τής αμαρ­τίας και τής πλάνης. Να φοβηθούμε μήπως θάψουμε τό τάλαντο, πού μάς εμπιστεύθηκε ή αγάπη τού Θεού, με τό να αφήσουμε ανενεργό τη θεϊκή χάρη, τη λυ­τρωτική δύναμη Του. Να φοβηθούμε μήπως μάς τρο­μάζει ή ομολογία τού ονόματος τού Χριστού και δεν μάς τρομάζει ή άρνηση Του ενώπιον των ανθρώπων.

Ναι, ό Χριστιανός δεν φοβάται και φοβάται. Δεν φοβάται τούς ανθρώπους. Δεν φοβάται τούς ισχυ­ρούς τής γης. Δεν φοβάται τις σκοτεινές δυνάμεις ούτε αυτόν τον Σατανά. Κανένα δεν φοβάται σύμ­φωνα με την εντολή τού Χριστού. "Ένα φόβο μόνο έχει, τον σωτήριο φόβο τού Θεού. Μήπως παραβή τό θέλημα Του. Μήπως δεν ευαρεστήση ενώπιον Του. Αλλά ό φόβος αυτός είναι δύναμη. Ό φόβος τού Θεού νικάει τούς φόβους των ανθρώπων. Με τον φόβο αυτόν ό πιστός διώχνει τούς φόβους. «Ή τε­λεία αγάπη έξω βάλλει τόν φόβον» (Α' Ίωάν. δ' 18).(Από την "ΖΩΗ")

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ