Η ΝΙΚΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
Ομολογείται από πολλούς ότι ζούμε σε κρίσιμη εποχή. Μερικοί την χαρακτηρίζουν ως εποχή του Αντίχριστου. 'Άλλοι ομιλούν για την δύσι της ελευθερίας του άνθρωπου με τα ηλεκτρονικά φακελώματα. 'Άλλοι υποβαθμίζουν την σοβαρότητα των γεγονότων και προσπαθούν να αμβλύνουν την φωτισμένη συνείδηση των πιστών. Να τους απονευρώσουν πνευματικά και να τους οδηγήσουν σε πνευματικόν εφησυχασμό. 'Άλλοι επιδιώκουν να αποσπάσουν τους ανθρώπους από την αφοσίωσή τους στα ιδανικά και τις μεγάλες άξιες, και να τους προσανατολίσουν μόνον σε οικονομικά και υλικά μεγέθη της ζωής.
Ό Χριστιανός, καθώς βλέπει και ακούει αυτά, φυσικό είναι να προβληματίζεται πώς θα ξεπεράσει όλες αυτές τις δυσκολίες και θα πολιτεύεται σταθερά και αμετακίνητα μέχρι τέλους της ζωής του με οδηγό την αλήθεια του Ευαγγελίου.
Όντως, όπως κάθε εποχή, και ή σημερινή έχει τις ιδικές της δυσκολίες και τα προβλήματα της.
Ό Κύριος ημών Ιησούς Χριστός άρχισε την δημοσία του δράση εις μίαν εποχή πού οι άνθρωποι ζούσαν μακράν του Θεού. Ό απόστολος Παύλος περιγράφει με τα πλέον μελανά χρώματα την ζωή των ανθρώπων εκείνης της εποχής. «Φάσκοντες είναι σοφοί έμωράνθησαν, και ήλλαξαν την δόξαν του άφθαρτου Θεού έν όμοιώματι εικόνος φθαρτού άνθρωπου και πετεινών και τετραπόδων και ερπετών...» (Ρωμ. α' 22έ). Έσκοτίσθη ό νους τους. Έγιναν ανόητοι και μωροί. Αμαρτία και διαστροφή, έργα άπρεπη και ποικίλη αμαρτία πλεόναζε στη ζωή τους. Οι θρησκεύοντες άνθρωποι, και μάλιστα οι Γραμματείς και Φαρισαίοι, κάθε άλλο παρά εικόνα ανθρώπων του Θεού εμφάνιζαν. Υποκρισία, αδιαφορία, μίσος και συκοφαντία αντιμετώπιζε συνεχώς ό Κύριος. Τον βλασφημούσαν ότι έχει «δαιμόνιον» ή ότι «εν τω άρχοντι των δαιμονίων έκβάλλει τα δαιμόνια» (Ιω. ζ' 20-Ματθ. θ' 34). Τον συκοφαντούσαν ότι καταργεί την αργία του Σαββάτου (πρβλ. Ίω. ε' 18). Εις το τέλος Τον οδήγησαν στόν Σταυρό.
Ό απολογισμός του έργου του εις το τέλος της δημοσίας δράσεως του φαινομενικώς θα είναι λίγοι αγράμματοι ψαράδες ως μαθητές, και αυτοί φοβισμένοι και κατατρομαγμένοι. Δύο από τούς επισήμους, ό Νικόδημος και ό Ιωσήφ, και αυτοί μαθητές, άλλ' εν κρύπτω. Από τον στενό δε κύκλο των μαθητών του ένας Τον αρνείται, άλλος Τον προδίδει και οι πάντες Τον εγκαταλείπουν μετά την σύλληψή του στην Γεθσημανή.
Ό Κύριος εν τούτοις μας ομιλεί περί επιτελέσεως μεγάλου έργου, το όποιο έπρεπε να συνεχίσουν οι Μαθητές του. Τούς καλούσε να πορευθούν και να κηρύξουν το Ευαγγέλιο σε όλο τον κόσμο. Διότι κάτω από την φαινομενική αδυναμία του Σταύρου έκρύπτετο ό θρίαμβος της δυνάμεως του Θεού.
Αυτό θα φάνει ιδιαιτέρως στην ζωή των Αποστόλων, ευθύς μετά την Άνάσταση του Κυρίου και προ πάντων μετά την Πεντηκοστή. Οι περίφοβοι και περίτρομοι Μαθητές με την εξ ύψους δύναμη έκήρυτταν με θάρρος τον λόγο του Θεού. Οι άνθρωποι κατά χιλιάδες πιστεύουν, μετανοούν και επιστρέφουν στον Χριστό.
Απόδειξη ακόμη της θριαμβευτικής νίκης του Χριστού θα είναι το «σκεύος τής εκλογής» (Πράξ. θ' 15), ό απόστολος Παύλος. Ό πρώην διώκτης γίνεται Απόστολος των Εθνών. Κανένα εμπόδιο δεν μπορούσε να τον ανακόψει από το έργο, στο οποίο ό Κύριος τον κάλεσε. Το κήρυγμα του Σταυρού και το Ευαγγέλιο κατακτούσε τις ψυχές ολονέν και περισσοτέρων ανθρώπων (Ρωμ. ιε' 23). Αυτά έγράφοντο είκοσι πέντε μόλις χρόνια περίπου μετά την Σταύρωση.
Μετά τούς αποστολικούς και μεταποστολικούς χρόνους, οι ιστορικοί καταγράφουν περί τούς δέκα επισήμους διωγμούς. Επί Νέρωνος 64 μ.Χ., επί Δομιτιανού 95 μ.Χ., επί Τραϊανού 111 μ.Χ., επί Αδριανού 126 μ.Χ., επί Άντωνίνου και Αντωνίου 126 μ.Χ., επί Σεβήρου 202 μ.Χ., επί Μαξιμίνου 223 μ.Χ., επί Δεκίου 250 μ.Χ., επί Οΰαλεριανοΰ 258 μ.Χ., επί Διοκλητιανοΰ 302 μ.Χ.
Ανθρωπίνως, με όλα τα σκληρά και απάνθρωπα βασανιστήρια των διωκτών εναντίον των πιστών, δεν θα έπρεπε σήμερα να υπάρχει ίχνος Χριστιανού. Και όμως ό άγιος Ιουστίνος ό Μάρτυς θα γράψει: «"Οσον οι Χριστιανοί κατεδιώκοντο και όσον περισσότεροι εξ αυτών έστεφανούντο διά του μαρτυρίου, τοσούτω μάλλον άλλοι πλείονες πιστοί και θεοσεβείς διά του ονόματος του Ιησού Χριστού καθίσταντο...». «Νικώμεν όταν φονευώμεθα, και διασωζόμεθα ακριβώς τότε, όταν κατανικώμεθα». Ό Διοκλητιανός ετοιμάζει τον μεγάλον διωγμόν, και την ιδίαν περίοδον ή σύζυγος του ή Βαλερία και ή κόρη του Πρίσκα είναι κατηχούμενες.
Στους χρόνους μας οι πολέμιοι του Χριστιανισμού κατεδάφισαν Ναούς, οδήγησαν στο μαρτύριο χιλιάδες Χριστιανούς. Όμως οι εκκλησιές ξαναχτίζονται. Οι πιστοί κατακλύζουν ασφυκτικά τούς Ναούς. Ό Χριστός και το Ευαγγέλιο κηρύσσεται παντού και θριαμβεύει.
Στις ήμερες μας ό Χριστός πολεμείται από το υλιστικό πνεύμα, πού θέλει τον άνθρωπο μία οικονομική μονάδα, χωρίς πνευματικές αναζητήσεις, χωρίς κανένα πνευματικό υπόβαθρο. Πολεμείται από το πνεύμα του συγκρητισμού, πού θέλει μία θρησκεία χωρίς την ηθική του Ευαγγελίου. Θέλει την Εκκλησία του Χριστού να μη έχει ενεργό δράση μέσα στην κοινωνία των ανθρώπων. Όμως όλες αυτές οι αντίξοες συνθήκες μας βοηθούν να αυξήσουμε το αγωνιστικό φρόνημα μας. Να επιμεληθούμε ακόμη περισσότερο την ποιότητα της πνευματικής μας ζωής, για να ελκύουμε περισσοτέρη Χάριν Θεού εις ημάς και εις τούς γύρω μας. «Ή Εκκλησία είναι θεανθρωπίνη αίωνιότης, ενσαρκωμένη εις τα όρια του χρόνου», γράφει ό π. Ιουστίνος Πόποβιτς. «Ευρίσκεται εις τον κόσμο αυτόν, αλλά δεν είναι έκ του κόσμου τούτου (Ιω. ιη' 36). Ευρίσκεται εις αυτόν τον κόσμον, διά να άνυψώση αυτόν μέχρι του ουρανού, από όπου προέρχεται και ή ιδία».
Άς προχωρούμε λοιπόν οι Χριστιανοί με θάρρος και ακλόνητη πίστη προς τον τροπαιούχο Κύριό μας 'Ιησού Χριστό. Θα αναδείξει και εμάς νικητές. «Το άρνίον νικήσει αυτούς, ότι κύριος κυρίων εστί και βασιλεύς βασιλέων, και οι μετ' αυτού κλητοί και εκλεκτοί και πιστοί» (Άποκ. ιζ' 14). Κλητοί είμεθα. Να προσπαθούμε με την Χάριν του Θεού να μείνουμε πιστοί μέχρι τέλους και να αναδειχθούμε και εκλεκτοί. Άς μη πτοούμεθα. Συνεχής αγώνας για μίαν ζωή θεάρεστη και αγία. Προσπάθεια να έλθει ή βασιλεία του Θεού στην γη μας. Ή νίκη είναι του Θεού (Β'Μακ. ιγ'15). ■(Από τον «ΣΩΤΗΡΑ»)