Гэй, мой конiк,

гэй, мой сiвы!

Танканогi, даугагрывы!

Галавою страсанi,

Капытамi зазвiнi!

I  далека, мiлы мой,

Паiмчымся мы з табой! 

Ладачкi – ладкi!

Дзе былi? -  У  бабкi.

Што пiлi вы? – Малако.

А што елi? – Ко-ко-ко.

Доуга ж вы сядзелi?

Доуга пiлi – елi.

А мы не сядзелi-

Цэлы дзень дурэлi.

Мы I заутра пойдзем

Да бабулi нашай –

Абяцала бабка

   Бярозавай кашы. 

Плача коця на кухнi,

Ад слёз вочкi папухлi.

—Што з табою, мой каток,

Забалеу мо жываток?

— Мяу!—сказау варкоцiк, —

Не балiць жывоцiк.

У мяне душа балiць —

Як цяпер на свеце жыць.

Як мне жыць у хаце,

Калi хлусiць Каця:

Смятану злiзала –

       На мяне сказала. 

Iдзi,  iдзi, дожджыку,

Звару табе боршчыку,

Пастаулю падл аукаю,

Накрыю лапаткаю.

Пастаулю пад сенцамi,

Накрыю паленцамi.

Пастаулю пад елкаю,

Накрыю талеркаю.

Талерка не здымецца,

Дожджык не сунiмецца.

Дожджыку нам трэба,

    Каб было больш хлеба. 

Люлі, люлі, люлі,

Дзеткі ўсе паснулі.

Не спіць толькі коця,

Ходзіць па балоце.

Застудзіў ён лапку,

Прыйшоў грэцца ў хатку.

Недзе коцю дзецца,

Лапачцы пагрэцца.

Палез на палаткі,

Спалохаўся бабкі.

Палез ён на вышкі,

Там гулялі мышкі.

Так яны дурэлі —

Хвост кату ад’елі.

Пайшоў каток у лясок,

Знайшоў белы паясок,

А котачка ўзяла 

I дзіцяці аддала.

Пайшоў каток пад масток,

Злавіў рыбку за хвасток.

Ці самому з’есці,

Ці дадому несці?

Думаў, думаў каток,

Укусіў адзін разок

I панёс дадому 

Дзіцятку малому.

Коцiк басаногi

Па сняжку гуляў,

Адмарозiў лапкi

I заплакаў: — Мяў...

Што за дзiва гэта?

Трэба бегчы ў дом:

Снег такi халодны,

         А пячэ агнём... 

—  Хадзi, будзем апранацца...

—  Я сама! Я сама!

—  Хадзi, будзем умывацца...

—  Я сама! Я сама!

—  Дык хадзi хоць прычашу я...

       Я сама! Я сама!

—  Вось умелiца якая

              Наша Танечка малая! 

Закружылiся

Сняжынкi

Нiзка-нiзка

Над зямлёй.

Цiха лётаюць

Пушынкi

Незлiчонай

Чарадой.

Весяляцца

Нездарма—

Адамкнула

Усе замочкi

У небе iм

Сама зiма.

—Хто вас гонiць

3 горкi, санi?

—Ды нiхто,

Бяжым мы самi.

 —А чаго вам

Так спяшацца?

 —Трэба ж Яначку

              Катацца. 

— Дзе былі вы, гусанькі?

— Га-га-га!

На беразе рэчанькі,

На лугах.

—   Што рабілі, гусанькі?

—   Скублі муражок,

Але там

Нас высачыў

Злосны шэры воўк.

— Як уратавацца

Ад яго змаглі?

— Га-га-га!

На крылах

Хуценька ўцяклі.

Звер вядомы ён усiм

 —I старым, i дзецям:

Футра цёплае на iм,

   А завуць мядзведзем. 

Навастрыла вушы ліска, 

Пачала ўтлядацца:

Ці няма спажывы блізка — 

Птушкі або зайца? 

Закрываюць кветкi вочы,

Толькi Мiшка спаць не хоча.

Ён забраўся пад канапу

I ляжыць, узняўшы лапы.

Сам устаць нiяк не можа.

Я паклала Мiшку ў ложак.

Спi, мой Мiшка, баю-бай,

На мяне не пазiрай.

Куры, гусi ўжо заснулi.

Клiча спаць мяне матуля.

Cпi, мой любы, люлi, люлi. 

Коцiк – варкоцiк

Лег на жывоцiк,

Лапкi пад вушка –

         Не трэба падушка. 

- Вушкi,   

   Вушкi,

Што вы чулi?

— Чулi песеньку Ганулi

"Гулi-Гулi,

Гулі-Гулi".

—   Вушкi, вушкi,

—   Што вы чулi?

—   Нам нiчога не чуваць,

Прыйшлi козы начаваць,

   Танцаваць ды прыпяваць:

«Не хоча Гануля

Вушкі свае мыць,

Будзем з казлянятамі

Тут, у вушках, жыць».

Сіненькія вочкі

Ў маленькай дочкі.

Кажуць вочкам матылькі:

- Вы не вочкі — васількі,

А можа, званочкі?

- Не, мы — вочкі, вочкі!

Гэта — вочкі,

Гэта — носік,

Гэта — роцік,

Гэта — вушкі,

Гэта — маміна

                 дачушка 

На гародзе ў бабулі

Многа морквы і цыбулі, 

Памідораў, агуркоў,

Часнаку і буракоў.

Я на грады пабягу

 I бабулі памагу:

Моркву з рэпай прапалю,

А пасля гуркі палью.

Пірагом з гарбатай

Мішку частавала,

Сподачкі і шклянкі

Са стала прыбрала,

Вымыла талерку,

Кубачак і лыжку

I закалыхала

Зморанага Мішку.

Зноў без адпачынку             

Завіхаўся Федзя:                   

Паламаў машынку,               

Разарваў мядзведзя,             

Паадкручваў вушы               

Шэранькаму зайку,

Перамазаў тушшу

Штонікі і майку.

3 гэтае прычыны

Цацкі паўцякалі:

Заяц да Яніны,

    А мядзведзь да Валі. 

Нас усiх у сад дзiцячы

Водзяць мамы. Мы не плачам.

Я дык нават вельмi рад,

Што iду у дзiцячы сад.

— Ластаўка, куды ты?

— На млынок.  

Намялю там жыта    

I спяку блінок.  

  Дзетак-малалетак

Накармлю.

Добра летам, добра летам,

      Лета я люблю. 

—   Матылёчкi-матылi,

Дзе ляталi, дзе былi?

—   Мы ляталi па лугах,

Начавалi на палях.

—   Матылёчкi-матылi,

Што вы елi, што пiлi?

—   Быу на кветачцы мядок,

      На траве салодкi сок. 

Чаравічкі ў нашай Славы —

Адзін левы, другі правы.

—   Справа — левы,

Злева — правы,

Скажы, Слава,

У чым справа?

—   Тут маёй няма віны:

           Паспрачаліся яны. 

Сеў за кола ганчар,

3 гліны выкруціў шар.

Горла. Вушка прырабіў.

Усё ў печы абпаліў.

I глядзіце: ужо гатовы

Залаты збаночак новы.

Пэўна, з Афрыкі ўцёк

Леў на дзедаў дыванок.

А лебедзі-гусі —

Нашы, з Беларусі.

А кветкі-вяргіні —

Ад бабкі Аўгінні.

Па сакрэту вам скажу:

Я на іх на сон гляджу. 

Каб сасніць дзівосны край,

          Які дзед заве: «Мой рай». 

Брудным быць не хоча коцік:

Мые спінку і жывоцік.

Мые лапкі, хвосцік мые...

Вучаць коціка малыя:

— Станет чыстым, коце мілы,

Калі будзеш мыцца з мылам.

На градзе сядзеў часнок

Пасярод гароду.

У расе сцюдзёнай мок,

Мёрз у непагоду.  

Тонкі быў. Ды вось чаго

Сталі пухнуць шчочкі?

Паглядзелі, а ў яго

Выраслі зубочкі. 

Дзед у садзе сліў натрое —

Поўны кош дамоў прынёс.

  На здароўе еш, Ігнат, —

Вітамінаў у іх шмат.

Сліву ўнук пасмакаваў 

Дзеду костачку падаў:

  - Вось і праўда вітамін,

Ды шкада — усяго адзін.

—     Ехаў казачнік Бай

Цераз сёлы і гай.

Баіць ці не?

-Бай!

— Ён пытаўся ў мяне,

Што даць дзецям у сне?

Баіць ці не?

— Бай!

— Я прасіў: дзецям дай

Казку-песеньку, Бай!

Баіць ці не?

— Бай!

— Казку, — кажа, — я дам, 

Толькі выберу сам.

Баіць ці не?

-Бай!

— А найлепшую з іх

Дам для самых малых.

Баіць ці не?

— Бай!

— Тым, хто любіць мяне

I хто першы засне.

Баіць ці не?

-Не! 

— Галінка-вярбінка, —

Прасіў верабей, —

Мо, пакалыхала б

Маіх ты дзяцей?

Галінка не хоча

Дзяцей калыхаць.

— Ідзіце, казулі,

Галінку ламаць!

Казулі не хочуць.

— Ідзіце, ваўкі,

Лавіці, караці

Казуляў такіх,

Якія не хочуць

Галінку ламацъ,

Якая не хоча

Дзяцей калыхаць.

Ваўкі не схацелі.

— Прыходзьце, стральцы,

Каб непаслухмяных

Ваўкоў правучыць,

Якія не хочуць

Казуляў караць,

Якія ляняцца

Галінку ламаць,

Якая не хоча

Дзяцей калыхаць...

Пайшлі паляўнічыя

Ў лес на ваўкоў:

Спалохана зверы

Пабеглі з дуброў,

Пабеглі казуляў

Лавіць і караць;

Казулі пабеглі

Галінку ламаць,

Галінка ж вярбінка

Са страху хутчэй

Давай калыхаць

Вераб’іных дзяцей.

3 тых дзён без спачынку,

Каб кожны быў рад,

Калыша галінка

Малых птушанят.

3 раніцы ля хаты

Ходзяць кураняты —   

Курыцыны дзеткі, 

Жоўтыя, як кветкі. 

         Клічу куранятак,

         Сыплю ім зярнятак.

         Ды яны не чуюць —

         Між сабой ваююць. 

Мама ляльку

Падлячыла –

Ніткай ножку ёй

Прышыла.

Маме я

Дапамагла:

Медсястрой пры ёй была.

А цяпер

Сама лячу:

Прытачыла хвост

 Сычу.

Папугаю крылы

3 воску прыляпіла.

Палячыла

Салаўя...

Паглядзіце —

Доктар я!

Ах ты, мая птушачка,

Ах ты, шчабятушачка!

Хораша ты пела,

     Куды ж паляцела? 

Шчыра сонца пазірае, 

Апрануўся ў лісце гай.

Усё смяецца, усё спявае —    

Гэта — май, прыгожы май!    

         Птушкі гнёзды ўюць, спяваюць,

         Усе вясёлы ў гэты час.

         Шчыра ўсе вясну вітаюць

         I зварот яе да нас. 

Ганна сунічку

Знайшла на паляне.

Кажа сунічка-гарэзніца

Ганне:

— Мне пакланіся

Ты па ахвоце.

Стане

Соладка-соладка

   Ў роце. 

На двары — люстэркі луж:

Дождж сляды пакінуў.

Душ прымае верабей,

Сеўшы на каліну.

Крыльцамі трапеча ён

I лісткі кранае.

3 іх далоняў на яго

 Кроплі ападаюць.

Задаволен верабей

 Цішай, прахалодай.

— Жыў. Жыў. Жыў, —

заціўкаў ён

        Звонка. 3 асалодай. 

—   Дзе ты быў? Скажы, Алесь.

—   Па грыбы хадзіў я ў лес.

—   Што ж ты не набраў грыбоў

Маслякоў, баравікоў?

Памаўчаў Алесь з хвіліну:

—   Я вавёркам іх пакінуў.

Як агеньчыкі, у двары 

Скачуць, скачуць снегіры.

Запытала ў брата Таня:

— Можа, снег ад іх растане?

Захварэла ласяня.

3 лесу збеглася радня:

Тата, мама, бабка, дзед,

Брат, сястрычка і сусед.

Плача, енчыць ласяня:

— Мне не вытрываць да дня.

Паліць, торгае, скубе

За вушамі і на лбе,

3 боку ў бок мяне вядзе,

Галава, як звон, гудзе,

     Жар абсыпаў галаву. 

Носіць зорны парасон

I нячутна ходзіць сон,

Ціха голасам бабулі

Ён спявае: «Люлі-люлі,

Люлі-люлі, люлі-люлі,

Дзеткі ўсе даўно заснулі.

Зоркі спяць у вышыні,

Дык і ты хутчэй засні.

Залаты маладзічок 

Лёг у небе на бачок,

На канапе дрэмле Мішка,

Пад сталом заснула мышка.

—   Люлі-люлі, а-а-а, —

Шэпча росная трава.

—   Баю-бай, — спявае слон

—   I вядзе ў дзівосны сон,

На пуховыя падушкі

I ў краіну райскай птушкі.

Усё заснула ў цішыні,

Дык і ты хутчэй засні,

Люлі-люлі, баю-бай,

Спі, дзіцятка, засынай,

Дарам вочкі не сляпі,

Спі спакойна, спі, спі.

А-а-а... А-а-а...»

Я гляджу, як з гары,

На сцягі, на шары,

Кветкі і плакаты!

Мне так весела глядзець!

Мне так хораша сядзець

       На плячах у таты! 

Коця коўзацца хадзіў,

Сабе лапкі застудзіў.

Прыбег да Алёнкі:

— Пазыч мне валёнкі!

Я зімою панашу,

А вясною прынясу!

—    Я-чу, я-чу!

На кані скачу.

Ані ў кога,

ані ў кога

Не было каня такога! Гоп-гоп!

Гой-гой!

— Ты куды, герой?

Ты куды на коніку, 

Коніку-услоніку?

— Я скачу дахаты!

Там баран рагаты 

Абаранкі дае,

Забаўлянкі пяе!

Гоп-гоп!

Гой-гой!

—    Можна мне з табой? 

Нібы лазовы кошык,

Відзён ля сцежкі вожык.

Ён не надоўга тут,

Бо мае свой маршрут.

Туп ды туп,

Чмых ды чмых —

Да малых паўзе сваіх.

Адно ён нас убачыў —

Скруціўся. Як іначай?

Чужыя мы, і проста жах —

На даўжэзных шчэ нагах.

Пагладжу вожыка вазьму,

Бо мы не ворагі яму.

Туп ды туп,

Чмых ды чмых —

      Да малых паўзі сваіх. 

Весняй зараначкай свеціць, 

Лашчыць,

Як звон ручая,

Самая, самая лепшая ў свеце 

Мама мая.

Сонца парой залатою

Будзіць

У росных гаях,

Жаўранкаў просіць спяваць 

Над зямлёю

Мама мая.

3 ёй весялейшыя песні, 

Радасць мілей

Удвая!

    Самая, самая лепшая ў свеце

    Мама мая. 

Шпак вясёлы на шпакоўні,

У яго настрой цудоўны.

Не праспаў ён ранне,

Не праспаў сняданне.

Накарміў сваіх дзяцей,

Славіць сонца чыстае.

Тых, хто спіць за ўсіх пазней,

  Ён цяпер абсвіствае. 

Запыталася Аленка

У вясёлкі залатой:

—      Хто табе купіў сукенку?

У мяне няма такой.

— 3 чыстых промняў, нібы з нітак,

Клапатліваю рукой

Летні дожджык яе выткаў 

3 ясным сонцам раніцой.

Усе дрэвы голыя,   

А рабінка ў полымі.  

Агністыя гронкі      

Палаюць, як зоркі. 

I стаіць рабінка,

 Як сястра Ірынка,

 На яе галоўцы

       Чырвоная хусцінка. 

Верабейчык, верабей,

Шэранькая    птушка,

Не    чырыкай на вярбе,

Не будзi дачушкi.

Спiць яна салодкiм сном

На падушцы белай,

I прыцiх увесь наш дом,

Быццам анямелы.

Толькi ты   адзiн   у нас

Гэткi несвядомы:

На   галiнцы   ля   акна

Цiукаеш без стомы.

Цi маленькiх у цябе

Не было нiколi,

Што на сонечнай вярбе

Ты шумiш, сваволiш.

 Верабейчык,  верабей,

Шэранькая     птушка,

Не    чырыкай на вярбе,

Не  будзi  дачушкi!

Бяжыць вожык —

Тупу-туп!

Сам калючы,

Востры зуб.

— Вожык, вожык,

Ты куды?

Ад якой бяжыш

Бяды?

Вожык лапкамі

Туп-туп!

Вожык вочкамі

Луп-луп!

Навакол

Пануе ціш.

Чуе вожык —

У лісці мыш.

Ён да лісця

Тапу-тап!

I лапкаю мышку —

Цап!

Пасінеў на рэках лёд,

Неба ў ясных зорках.

Зноў прыйшоў к нам Новы год

3 песнямі і ёлкай.

Водзіць з намі карагод

Сам Мароз-дзядуля.

Многа казак у яго

I вясёлых гульняў.

Мне прывезлі коніка,

Коніка-куплёніка,

3 цёмнай грывай стрыгунка,

3 цёмнай грывай скакунка.

Мяне конік панясе

Па мураўцы, па расе.

Капыткамі загрукоча,

Ручаінку пераскоча,

Паімчыць, нібы віхор,

За лужок, за сіні бор.

—   Куд-кудак!.. Куд-кудак!..

Яйка знесла я з кулак, —

Узняла Чубатка крык.

—   Так, так, так!.. — сказаў Індык.

Ім карова кажа: — М-му!..

А каму?

I авечка,

Як прачула пра яечка,

Забляяла:

—   Ме-ме-ме!..

Можа, мне?

Гусак крыкнуў:

—   Ого-го!

Захацела ты чаго!

Тут прыйшла якраз Марынка,

Невялічкая дзяўчынка:

—   Яйка курачка знясла!..

I сабе яго ўзяла.

Закружыліся сняжынкі,

Ну нібыта матылькі,

Надзя — шустрая дзяўчынка —

Ловіць іх у дзве рукі.

А ў самой сняжок

На вейках,

На плячах,

На каўняры —

Нібы гэта не Надзейка,

А снягурка на двары.

Ляльцы хочацца катлеткi —

 Я катлетку ёй даю.

I зiмою, i у летку

Чаем я яе паю.

Чышчу ляльцы чаравiкi,

Мыю белы фартушок,

Бант завязваю вялiкi,

Што як жоуты матылёк.

Я вучу яе смяяцца,

Маляваць i размауляць,

3 мамай ранiцай вiтацца,

3 кошкай Муркай сябраваць.

Сінічка-сястрычка,                                  

Ля вокнаў звіні,                

Сінімі будуць

Марозныя дні.                  

Сіняе неба,                        

Сіні лясок,                         

Сіняй рачулкі                   

Даўгі паясок.  

Сінічка, ты крыламі

Сінь расхіні

I сонцу чырвонаму

Ў вочы зірні!

Паружавее

Ракі паясок,

Павесялее

Сіні лясок

Дабрадушная карова

Кожны дзень дзяцей гатова

3 добрай раніцай вітаць,

Сырадоем частаваць.

Вельмі хочацца авечцы 

Пакупацца ў гэтай рэчцы,

Пакупацца, паныраць —

     Ды кажух не можа зняць! 

От гаробчык, спрытны хлопчык,

Каля хат сягае,

Сюды-туды, убок, узад

Ножкі выхіляе.

Дзяўбе з ранку да вечара —

I тут, і там кража,

А спытайся: ці наеўся?

— Чуць жыў, — ён адкажа. 

Год за годам — карагодам,

I ўжо сёння з Новым годам

Я сардэчна, ад душы

Вас віншую, малышы!

А чаго ж я вам жадаю?

Зараз, зараз прыгадаю...

Каб бадзёрымі былі вы,

Каб разумнымі раслі,

Каб прынёс вам Новы год

Многа радасных прыгод

I здароўя ў вашы хаты —

Каб былі здаровы самі,

Каб былі здаровы мамы,

Каб былі здаровы таты,

Каб не ведалі напасці,

Каб і я за вас быў рад.

3 Новым годам!

3 новым шчасцем!

Вас віншуе дзед Кандрат.

Навальніца, 

Навальніца, 

Неба можа   

Абваліцца.   

Гром грыміць, 

Маланкі блішчуць,

Лупіць дождж,

А вецер — свішча!

Годзе вам усім

Сварыцца!

Сціхні,

      Сварка-навальніца! 

Я люблю ў затоках гразь,

I завуся я — карась.

У гразі на самым дне

 Шчупакі не страшны мне.

Рэчка, сажалка, рака

Добра знаюць шчупака.

Ён плыве за ўсіх шпарчэй, 

Рыбкам гора: не ўцячэш.

Ды пражэрлівы такі

Сам трапляе на кручкі,

На жыўца,

Часамі ў нерат —

Ні назад тады, ні ўперад.

Плача, скардзіцца Наташка:

—   Захварэў мой Чабурашка.

Паламаў сабе нагу,

Можа, я дапамагу...

Забінтую мякка ножку,

Чабурашку пакладу,

А сама — у двор пайду.

Можа, там знайду, сустрэну

Кракадзіла-сябра Гену,

Раскажу пра сваё гора:

Чабурашка дужа хворы.

Ціха ноч ступае                    

3 зорнаю сявенькай.            

Па сінім Дунаі                      

Дзед плыве сівенькі.           

А вязе ён кадку,                    

Мёд салодкі ў кадцы.          

Кожнаму дзіцятку —          

Па цікавай казцы.                 

Мёдам вочкі мажа,              

Доўга казку кажа.                

А гэтага дзеда                       

Дзеткам ведаць трэба.

Не рыпнуць завесы,

Калі зойдзе ў хату.

Добрым сном завецца

Дзядок барадаты.

Ты, дзядок, у лодку

Забяры Ілонку —

Няхай засынае

На сінім Дунаі.

Як засне — да мамы

Прывязі малую.

Хвалі б’юць памалу,

Месячык вяслуе.

Плыві, плыві, лодка,

Засынай, Ілонка!

Лю-лі, лю-лі, лю-лі!

Зоранькі паснулі. 

У мяне аж два кані.

Калі хочаш — дагані.

Мчыцца конік сівы

Колькі мае сілы.

Пераскочыў рэчку,

Не змачыў вуздэчку.

А найлепшы конь буланы:

Ён прывёз мяне да мамы.

Сонца свеціць

там над намі,

Снег іскрыцца

             пад нагамі,

Мароз цісне,

               дакучае,

А наш Янка

             і не дбае:

3 гор на саначках

                     нясецца —

Гараць вочкі

         сэрца б’ецца. 

Шэранькі козлік      

Жыў у бабулькі,      

Быццам у роднай,    

Мілай матулькі.

Козліка бабка           

Дужа любіла,           

Свежай травою        

Часта карміла.

Шчыра дзень кожны

Яго даглядала,         

Смачнага пойла       

Ўранні давала.

У сенцах на сене     

Клаўся ён спаці,      

У гай разам з бабкай  

Бегаў гуляці.

Козлік задумаў

Бегчы ў лясочак:

Стаў яму цесен

           Бліжні гаёчак.

       Ураз разбурыў ён

       Тын ля дамочка

       I апынуўся

       Ў цёмным лясочку.

У лесе, дзе густа

Сосны стаялі,

Козліка зверы 

Хутка дагналі...      

Плакала доўга

  Ў хаце бабулька,

  Як па дзіцяці

         Плача матулька. 

Лапкай мяккай, без вады,

Умываюцца каты.

Мыюць вушы, і насы,

I на спінцы валасы.

Так, як мамы,

Так, як таты,

Мыюцца і кацяняты.