Siedlce

HISTORIA

Wieś położona około 7 km na wschód od Lubina. Najstarsze ślady pobytu człowieka w tym regionie pochodzą z młodszej epoki kamiennej – neolitu. Niestety ślady te są jeszcze stosunkowo słabo rozpoznane. O pobycie pierwszych ludzi świadczą jedynie znaleziska pojedynczych przedmiotów lub ich fragmenty. Bardziej udokumentowany jest okres tzw. kultury uniteckiej ( I i II okres epoki brązu). Z tych właśnie czasów pochodzi tzw. skarb unitecki, który znaleziono w Siedlcach w 1875 roku. Z kilku zausznic brązowych, okucia pasa, naszyjnika oraz luźnych fragmentów ozdób – do naszych czasów zachowało się jedynie gliniane naczynie, w którym wspomniane przedmioty były przechowywane.

Pierwsza wzmianka o miejscowości pojawia się w 1257 roku, w dokumencie lokacyjnym wystawionym w Głogowie przez księcia Konrada I głogowskiego, w którym wymieniona jest kaplica i sołtys Berthold. W bulli papieskiej z 1267 roku papieża Klemensa IV, w której potwierdzone są dobra klasztoru trzebnickiego, oraz wykaz osad płacących dziesięcinę klasztorowi w Trzebnicy, wśród których wymienione są "Sedlce". Wraz ze wzrostem wpływów niemieckich Siedlce zmieniały nazwę: Zedlice (1289), Czedlicz (1376), Zedlitz. Od 1411 roku wieś należała do rodziny von Nostitz, którzy w 1724 r. sprzedali majątek rodzinie von Schmettau. W ich posiadaniu posiadłość była tylko do roku 1751 roku, kiedy to wieś oraz posiadłość nabył oficer armii pruskiej Ludwik Anton von Wechmar. Przedstawiciele tego rodu gospodarzyli w Siedlcach do 1945 r. Ostatnim właścicielem posiadłości był Hans Heinrich von Wechmar.

ZABYTKI

We wsi zachowało się kilka ciekawych obiektów o charakterze zabytkowym, do których należą: kościół parafialny pod wezwaniem świętego Michała Archanioła, przykościelna dzwonnica oraz ruiny barokowego pałacu.

KOŚCIÓŁ PARAFIALNY POD WEZWANIEM ŚWIĘTEGO MICHAŁA ARCHANIOŁA

O budowie w osadzie katolickiej kaplicy mówi dokument lokujący wieś Sedlec na prawie magdeburskim. Został on wystawiony przez księcia głogowskiego, Konrada II Garbatego w dniu 23 listopada 1257 roku.

W niespełna sto lat później, w roku 1335, w miejscu kaplicy rozpoczęto budowę murowanego z kamienia i cegły kościoła, który w 1372 roku przebudowano i poświęcono Najświętszej Marii Pannie oraz św. Janowi. Świątynia była wielokrotnie przebudowywana w 1534 roku, XVIII i XIX wieku. Obecnie jest to gotycka budowla orientowana, jednonawowa, z wyodrębnionym, prostokątnym prezbiterium nakrytym trójdzielnym sklepieniem krzyżowo-żebrowym. Nad nawą znajduje się drewniany późnorenesansowy strop kasetonowy z około 1618 roku. Jego kompozycja tworzy sześć oktagonów (ośmioboków) wyznaczonych szerokimi listwami pomalowanymi na kolor niebieski, które na złączach są zdobione ornamentami w kolorze złota. Zachodzące na siebie oktagony wyodrębniają pola w kształcie kwadratów i leżących sześcioboków. W nich umieszczone są malowidła przedstawiające sceny biblijne. Na ukosie (fasecie) łączącym ściany z sufitem znajduje się sześć szlacheckich kartuszy herbowych z herbami rodowymi: von Berg, von Glaubitz, von Schkopp, von Sack, von Kietlitz oraz szósty - niezidentyfikowany. Z wyposażenia kościoła na uwagę zasługują także: drewniana ambona i takaż chrzcielnica z około 1597 roku, barokowy krucyfiks, loża kolatorska oraz empory z około 1620 roku, także zdobione malowidłami ze scenami biblijnymi. W zewnętrznych murach kościoła zachowały kamienne nagrobki z lat 1535 – 1695. Obok kościoła znajduje się wolnostojąca dzwonnica z XIX wieku. Jej drewniana konstrukcja szalowana jest deskami. Dach budowli jest czterospadowy z nadbudówką, kryty blachą (wcześniej – gontem). Otwory okienne i drzwiowy są o wykrojach prostokątnych. Na XIV - wiecznym cmentarzu przykościelnym w doskonałym stanie zachował się barokowy nagrobek Otto von Nostitza z około 1750 roku oraz zespół grobowców rodziny von Wehmar (Wechmar). Znajduje się tu również zbiorowa mogiła żołnierzy polskich z kampanii wrześniowej 1939 roku, zmarłych w tutejszym podobozie jenieckim. Obok kościoła, przy bramie wejściowej znajduje się XIX wieczna dzwonnica. Wykonana jest w całości z drewna. Ściany szalowane są deskami, z prostokątnymi otworami okiennymi. Budowla przykryta jest czterospadowym dachem pokrytym blachą (pierwotnie łupkiem). Jest to jeden z nielicznych przykładów architektury drewnianej na terenie powiatu. Pozostałe, to dzwonnica w Czerńcu k/Lubina, dzwonnica w Dąbrowie Górnej i wiatrak – kożlak w Buszkowicach k/Ścinawy.

RUINY PAŁACU

Około 150 metrów na wschód od kościoła znajdują się ruiny XVIII wiecznego pałacu, który wybudowano dla Caspara Ottona von Nostitz około 1730 roku, w miejsce renesansowego dworu.

Obiekt wzniesiono na rzucie prostokąta z ryzalitami środkowymi i krótkimi skrzydłami bocznymi, według projektu Martina Frantza z Rewla. Była to murowana z cegły budowla jednokondygnacyjna, dwutraktowa, nakryta czterospadowym, ceramicznym dachem mansardowym z lukarnami. Zachowane fragmenty elewacji posiadają bardzo bogaty, barokowy wystrój w postaci pilastrów, obramień okiennych, gzymsów i portali. Nad ryzalitami znajduje się pięknie zdobiony mur attykowy z alegorycznymi, kamiennymi rzeźbami i wazonami, z których zachowały się nieliczne, silnie zniszczone fragmenty. W centralnej części pałacu znajdował się reprezentacyjny ciąg złożony z westybulu, klatki schodowej i obszernej sali balowej.W 1945 roku majątek przejęli Rosjanie. Ogołocony, z co wartościowszych przedmiotów oraz sprzętów, pałac stopniowo popadał w ruinę, chociaż jeszcze w latach 60. poczyniono próby zabezpieczenia konserwatorskiego. Obecnie pozostały tylko ruiny. W bardzo zniszczonym i zaniedbanym parku przypałacowym zachowały się pojedyncze okazy drzewostanu oraz zarastający staw.

Przez Siedlce przebiega LUBIŃSKI SZLAK ROWEROWY.