Osiek

HISTORIA

Wieś położona odległości około 3 km na południowy wschód od Lubina, przy drodze krajowej do Wrocławia. Z okolic miejscowości pochodzą luźne znaleziska kamiennych narzędzi, których rodowód wywodzi się z młodszej epoki kamiennej – neolitu. Na tym też terenie zachowały się ślady osadnictwa z epoki brązu i z okresu wpływów rzymskich oraz wczesnośredniowieczne cmentarzysko. Po raz pierwszy nazwa Osiek (Osek) pojawiła się w bulli kanonizacyjnej św. Jadwigi, wystawionej przez papieża Klemensa IV w kwietniu 1267 roku. Według niektórych źródeł wzmianki dotyczące osady sięgać mają aż roku 1203 (?). Z dużym prawdopodobieństwem można przyjąć, iż nazwa miejscowości pochodzi od słowiańskiego określenia osady „osieczonej”, czyli otoczonej drewnianymi zasiekami. Wraz z upływającym czasem oraz wzrostem wpływów niemieckich zmieniała się forma nazwy osady: Osek (1267), Ossek (1359), Osseck (1410), Ossing (XV – XVI w.), Ossig (od XVII w. do 1945 r.). Najbardziej znaną postacią pochodzącą z Osieka był urodzony w rodzinie miejscowej szlachty Caspar von Schwenckfeld vel Caspar Schwenckfeld von Ossig (1489 – 1561). Ten uczony, kaznodzieja, pisarz i uduchowiony myśliciel był jednym z głównych krzewicieli i przywódców protestantyzmu na Śląsku. Do ciekawszych epizodów w historii osady należy pobyt niewielkiego (około 20 osób) oddziału polskich ułanów, którzy w nocy z 19 na 20 II 1813 r. zostali wzięci do niewoli przez podjazd kozacki pułkownika Orłowa. Według współczesnej „Schlesische Privilegierte Zeitung” dowódca rosyjski wydał Polakom przepustki z nakazem wolnego powrotu do domów. W czasie II wojny światowej we wsi znajdował się podobóz jeniecki, w którym przetrzymywano kilkudziesięciu jeńców rosyjskich i francuskich. Miejscowość wyzwolono 8.II.1945 r.

ZABYTKI

KOŚCIÓŁ FILIALNY POD WEZWANIEM  CHRYSTUSA KRÓLA

Prawdopodobnie świątynia została wzniesiona z kamienia oraz cegły na przełomie XV i XVI wieku. Po pożarze w początkach XVII w. odbudowano ją w 1610 roku przez ówczesnych właścicieli wsi, rodzinę von Stosch. W 1755 roku do kościoła dobudowano zakrystię. Poważnym uszkodzeniom obiekt uległ w trakcie działań wojennych, w lutym 1945 roku. Całkowita odbudowa świątyni nastąpiła dopiero w latach 1967 – 1969. Kościół jest jednonawową budowlą zorientowaną o założeniu późnogotyckim z przyporami. Dwuprzęsłowa nawa zwieńczona jest sklepieniem krzyżowym, do której przylega jednoprzęsłowe, prostokątne prezbiterium także nakryte sklepieniem krzyżowym. Na osi świątyni od strony zachodniej znajduje się prostokątna, przechodząca w ośmiobok wieża, przykryta stromym, ostrosłupowym hełmem. Od strony północnej przylega do niej jednokondygnacyjna zakrystia, zaś do części nawowej kościoła, od południa – prostokątna kruchta. Otwory okienne o wykroju odcinkowym lub prostokątne, zamknięte kamiennymi obramieniami renesansowymi. Dachy świątyni ceramiczne, dwuspadowe lub pulpitowe. Ostatniej gruntownej renowacji kościoła dokonano w latach 1997-1999. W skromnie wyposażonych wnętrzach na uwagę zasługuje malowana, drewniana balustrada loży kolatorskiej z 1610 roku oraz liczne renesansowe kamienne płyty nagrobkowe. W południowej części muru okalającego teren kościelny znajduje się krzyż pokutny.

PAŁAC

Do ostatnich właścicieli 380 ha majątku należeli m.in.: Oskar Biess, Bruno Kauklisch, Wilhelm Schmidt i Tschöpe. W zachowanym do chwili obecnej pałacu po wojnie przez jakiś czas funkcjonowała szkoła, a później mieściły się tu także biura miejscowego PGR-u.Obecnie ten dwukondygnacyjny budynek wzniesiony na rzucie prostokąta i przykryty wysokim dachem naczółkowym zamieszkuje kilka rodzin. Stan ogólny budynku jest dobry.