Legitima apărare 

Legitima defensa

 Page start up on 06.06.2015_23.18 (UTC+1 / Paterna, España)

   Zilele acestea (azi 06 iunie 2015) este o alta zi dintre acele zile in care romanii (fiecare din alt motiv)  se intreaba sau se indeamna unii pe altii, daca sa iasa (sau nu) in strada spre a influenta, spre a da impuls  "vietii sociale", penduland intre a merge (sau nu) in directia pe care, fiecare in gandul lui, o vede ca fiind "buna".

De aici in jos am sa aduc (pe fragmente) textul in limba spaniola al temei "Legitima defensa (Legitima aparare) din Wikipedia, si am sa ii fac (in maniera proprie) traducerea si adaptarea in limba romana.

Fragmentele in rosu reprezinta varianta originala (conservata de mine in subpagina "Anexa: legitima aparare"), iar fragmentele in albastru reprezinta traducerea, adaptarea, facuta de mine.

Lamuririle la aceste intrebari ar trebui sa vina chiar si numai citind argumentele subiectului "Legitima defensa", dar dupa cum stiu ca se comporta spaniolii (tot ca si romanii) se confirma inca o data (desi nu mai era nevoie), ca dintre cei ce ajung sa parcurga niste randuri, putini sunt cei care nu trec prin ele, ca gasca prin apa.

Varianta spaniola (Legitima defensa" - Wikipedia) este mult mai completa (asa am gasit-o initial, asa o re-gasesc dupa ani) decat ce am gasit ca  varianta in limba romana (Legitima aparare-Noul Cod Penal).

Am facut prezentei pagini, o subpagina (Anexa; legitima aparare), in care am pus la pastrare "print screen"-ul textului din varianta spaniola, pentru ca textele pot suferi in viitor modificari, re-editari.

 La legítima defensa o defensa propia es, en Derecho penal, una causa que justifica la realización de una conducta sancionada penalmente, eximiendo de responsabilidad a su autor, y que en caso de cumplirse todos sus requisitos, permite reducir la pena aplicable a este último. En otras palabras, es una situación que permite eximir, o eventualmente reducir, la sanción ante la realización de una conducta generalmente prohibida.

Una definición más concreta revela que la defensa propia es: el contraataque o repulsa de una agresión actual, inminente e inmediata con el fin de proteger bienes jurídicos propios o ajenos.

/

"Legitima apărare" sau "auto-apărarea" este, în Dreptul penal, rationamentul dupa care se justifica punerea in practica a unui comportament sanctionat penal, cu exonerarea de responsabilitate pe autorul ei, astfel ca, in cazul in care nu i s-au incalcat prevederile (legitimei aparari), permite reducerea pedepsei faptuitorului ei. Cu alte cuvinte, aceasta este o situație care permite scutirea sau eventual, reducerea pedeapsei, unui subiect care pune in practica un comportament generalmente interzis.

Cu alte cuvinte "auto-apărarea" (legitima aparare) este: . . . contracararea sau respingerea unui "atac real, iminent și imediat", în scopul de a proteja "bunuri juridice proprii" sau "bunuri juridice ale alcuiva".

  La legítima defensa es un instituto jurídico de carácter universal, y que ha sido reconocido por todas las legislaciones del mundo, a tal punto que el Papa Juan Pablo II, en su encíclica Evangelium Vitae -El Evangelio de la Vida-, del 25 de marzo de 1995, la define claramente como El derecho a la vida y la obligación de preservarla.1 

/

 "Legitima aparare" este o "institutie oficială juridică de caracter universal", și a fost recunoscuta de către toate legislațiile din lume, până la punctul că insusi Papa Ioan Paul al II-lea, într-a sa enciclica "Evangelium Vitae - Evanghelia Vieții", din 25 martie 1995, o defineste clar ca "Dreptul persoanei la viață și obligația ei de a si-o prezerva".

 Fundamentos

A lo largo del tiempo, la legítima defensa ha sido objeto de estudio de multitud de juristas, que trataban de encontrar una justificación que explicara por qué surgió el concepto, y por qué se ha mantenido. Especialmente Descartes, Hart, Bobbio, Kelsen y Monroy Cabra, se han puesto en la tarea de dar fundamentos de normas presupuestas dentro del sistema jurídico internacional, dando normas fundantes indispensables para la creación de constituciones y derechos adquiridos propios de cada una de las personas que conforman la colectividad nacional internacional, en contraposición a la opinio iuris y a la integración del contradictorio. 

 /

Ratiuni principale (fundamentale)

 De-a lungul timpului, "legitima aparare" (auto-apărarea) a fost obiect de studiu al mai multor avocați, încercându-se găsirea unor  justificari plauzibile care  sa explica cum (si de ce), a apărut acest concept (legitima aparare), și din ce ratiuni s-a pastrat.

 Mai ales Descartes, Hart, Bobbio, Kelsen și Monroy Cabra, s-au dedicat temei de a stabili standarde normelor presupuse a exista in sistemul juridic internațional, stabilind norme fundamentale indispensabile (esentiale) pentru crearea de constituții si drepturi dobandite, particulare fiecarei persoane, persoane dau con-formare comunitatilor nationale, in contrapozitia conceptului "opinio iuris" si in contrapozitia integrarii contradictoriului.

 Instinto de conservaciòn

Así pues, algunos trataron de ver en la figura una manifestación jurídica del instinto de conservación innato en el ser humano, es decir, aquel rasgo natural que pese al tránsito hacia la vida en sociedad, ni puede ni debe ser eliminado. Esta tesis está, hoy en día, superada por la doctrina, a la que no le basta una justificación que no puede explicar la legítima defensa de persona ajena, ni la defensa de bienes jurídicos sin alcance vital.

/

Instinctul de conservare

Asa deci, unii au încercat să vadă în aceasta figura (legitima aparare) o juridică manifestare a instinctului de conservare înnăscută în om, adică, acea "trasatură naturală" care, în ciuda trecerii la "viața în societate", nu poate și nu trebuie să fie eliminată. Această teză este, astăzi, depașita de "doctrina", de doctrina careia nu ii este suficienta o justificare ce nu poate explica legitima apărare fata de un outsider (sau apărarea "bunurilor juridice") fără necesitate vitala (fara sa poti demonstra ca amenintarea chiar era reala).

 Defensa del Derecho

También hubo un sector que afirmó que la legítima defensa respondía, en exclusiva, al interés que el Derecho tiene en prevalecer sobre el injusto, sobre la agresión al Ordenamiento jurídico. Pese a ello, la teoría fue rechazada por no tener en cuenta que la legítima defensa sólo puede realizarse por un ataque contra el Derecho que afecte a bienes jurídicos personales. 

Si esta fuera la explicación, la legítima defensa podría utilizarse para defender cualquier ataque contra el Derecho, sea de la naturaleza que sea, llegando a la absurda conclusión de que el Ordenamiento jurídico apoya la autotutela, negando de esta manera una de las principales justificaciones que se dan del Derecho como fenómeno social.

  Argumentatia adusa de materia numita "Drept"

  Au fost (de asemenea) argumente ce au susținut ca "legitima apărare", a corespuns, în exclusivitate, dorintei pe care il are Dreptul in a prevala asupra agresarii sistemului juridic.

  Cu toate acestea, aceasta argumentatie a fost respinsa pentru netinerea in seama a faptului că "legitima apărare" poate fi făcută doar impotriva unui atac asupra Drept-ului, atac care afectează "bunuri juridice personale". 

  Dacă aceasta ar fi argumentația, atunci "legitima-apărare" ar putea fi folosita pentru a apăra orice atac asupra conceptului "Drept", de orice natura ar fi (atacul) ajungandu-se la absurda concluzie ca "Sistemul Juridic" ar incuraja "autotutela", negandu-se deodata cu asta principalele ratiuni pentru care "Drept"-ul este considerat "fenomen social".

 Falta de proteccion estatal

Esta posición tuvo una especial repercusión, y atribuía la existencia de la legítima defensa a una situación en la que los bienes jurídicos a proteger no podían ser salvados por el Estado, de manera que la única forma de evitar que sean dañados es permitiendo que quien esté posibilitado para tal tarea, cuente con el respaldo jurídico del Derecho.

 Las críticas a esta justificación se centraron en destacar que no tiene por qué suponer un fundamento material de la autorización de la defensa particular, y que en multitud de ocasiones, la ausencia de la protección estatal no indica necesaria y definitivamente la aparición de una legítima defensa, así como la presencia de tal protección tampoco supone la imposibilidad de aplicar la figura.

  Absenta protectiei statale

 Acest subiect a avut un impact deosebit, si atribuia existența "legitimei apărari" unei specifice situații în care "bunurile juridice" de protejat, nu puteau fi aparate si salvate de Stat, astfel încât singurul mod de a evita deteriorarea acestora era aceea de a permite oricui era in stare, sa-si asume o astfel de sarcină (contand astfel pe acceptarea juridica din partea "Drept"-ului)

Criticile aduse acestei argumentatii s-au axat pe evidențierea faptului ca nu are de ce sa fie  presupus un fundament material al autorizarii defensivei particulare, și ca intr-o multime de ocazii, absenta de "protecție din partea statului" nu indica ca definitivă necesitatea apariției "legitimei-apărari", dupa cum prezența unei astfel de protecții, nu se exclude (nu face imposibilă) aplicarea acestei figuri.

Mai altfel spus, daca apelezi, ca persoana, la serviciul "legitimei aparari" trebuie sa fi constient ca trebuie sa demonstrezi cu lux de probe si de amanunte ca dintr-un 100% posibilitati, ai epuizat 99,9% si nu ti-a mai ramas ca valida decat aceasta ultima solutie, legitima aparare.

 Tesis dominantes

La práctica totalidad de la doctrina penalista contemporánea coincide en señalar que la fundamentación de la legítima defensa se apoya sobre dos pilares, una doble fundamentación que se centra en el aspecto individual y supraindividual del concepto.

  Por un lado, el aspecto individual se centra en señalar que existe una necesidad de defensa del bien jurídico personal, algo que además de descartar la defensa de bienes jurídicos colectivos, explica con claridad la importancia que el Derecho da a la protección del bien de esa naturaleza, que ha sido puesto en riesgo por una agresión ilegítima.

 Respecto al aspecto supraindividual, se afirma que el Derecho busca atacar y frenar las conductas antijurídicas, las agresiones ilegítimas que ponen en suspenso su soberanía en las relaciones sociales. La doctrina alemana tiende a usar un principio, según el cual, "el Derecho no ha de ceder frente al injusto". Entiéndase injusto en el sentido del componente enumerado en la teoría del delito. Debido precisamente a ese carácter de injusto, los bienes del agresor pierden importancia con respecto a los del defensor, quedando parcialmente desprotegidos al no exigirse una reacción proporcional o subsidiaria.

 Cabe destacar que el plano supraindividual supone un efecto disuasorio para aquel que vaya a agredir el bien jurídico, pues produce un efecto de prevención general, añadiendo así a la justificación de la figura una nota de carácter funcional.

  Teze dominante

 Aproape toate doctrina penală contemporană coincide în a indica faptul că fundamentarea "legitimei auto-apărari" se sprijină pe doi piloni, o dubla fundamentare care se concentrează pe aspectul individual și supraindividual al conceptului.

  Pe de o parte, aspectul individual se concentrează pe a remarca că există o necesitate pentru apărarea juridică a personalului bun, ceea ce ar exclude, de asemenea, din apărarea drepturilor legale colective, explică în mod clar importanța pe care legea dă la protecția binele natura, care a fost pusă în pericol de violență ilegale.

 În ceea ce privește conceptul "supraindividual", se afirma ca "Drept"-ul își propune sa atace și sa reduca comportamentele anti-juridice, agresiuni ilegitime, care a pus în stare de suspensie suveranitatea (individului) în relațiile sociale. Doctrina germană tinde să utilizeze un principiu, potrivit căruia "Drept"-ul nu trebuie să cedeze în fața celor ne-"Drept"-ului.

 A se intelege conceptul "injust" în sensul celor enumerate în "teoria delictului". 

 Tocmai din cauza acestui caracter injust, bunurile juridice ale agresorului  isi pierd din importanță în raport cu bunurile juridice ale celui ce se apara, ramanand parțial neprotejate prin aceea ca nu necesită o 

 reacție proportională sau subsidiară.

 Merita spus ca . . . conceptul "superindividual" se constituie intr-un factor de descurajare pentru acela care isi propune sa aduca agresiune conceptului "bun juridic", producand un efect de preventie generala, adauganduse astfel la justificarea  acestei figuri (a conceptului "superindividual") o nota a caracterului ei functional.

 Efectos

Siguiendo el esquema de la teoría del delito, la legítima defensa es una causa de justificación de una acción típica que impide que la conducta sea calificada como antijurídica, de manera que se aplica la eximente completa o la eximente incompleta, que supondrá la ausencia de pena en el primer caso (eximente completa), y su reducción en el segundo (eximente incompleta).

 Urmand schema teoriei criminalității, legitima apărare este o cauza de justificare a unei acțiuni tipice care împiedică ca actiunea (de auto-aparare) sa fie calificata ca anti-juridica, ceea ce presupune absenta penalizarii, in primul din cazuri (atenuare completa a pedepsei, scutire), și reducerea penalizarii în al doilea dintre cazuri (atenuare partiala a pedepsei).


 Así pues, las características de la figura han sido tradicionalmente expuestas en forma de requisitos esenciales e inesenciales, cuyo cumplimiento determina el grado de la eximente (requisitos inesenciales) o incluso la aplicabilidad o no de la legítima defensa (requisitos esenciales). por eso

 Astfel, caracteristicile acestei figuri (super-individualitatea) au fost în mod tradițional expuse sub formă de "conditii esențiale" și de "conditii neesențiale", ale carei indepliniri conduce la posibilitatea determinării gradului de atenuare a pedepsei (legat de "condițiile neesențiale") inclusiv aplicabilitatea sau ne-aplicabilitatea legitimei apărari (legat de "condițiile esențiale), prin urmare.

 Necesidad de defensa

Según éste requisito, la agresión ilegítima que se dirige a un bien jurídico ha de suponer que sea necesaria la intervención que impida o repela el ataque. Así pues, la defensa es una conducta típica o atípica, activa u omisiva cuyo fin es defender un bien jurídico de una agresión típica y antijurídica. 

 Parte objetiva

 Parte subjetiva

El fin perseguido por el sujeto no tiene por qué ser la defensa. Aunque será necesaria la presencia de una voluntad de defensa, vinculada a la consciencia que exista de la situación defensiva. Así, una vez que el sujeto entre en conocimiento de la situación de defensa, bastará con que haya voluntad defensiva, no siendo necesario un ánimo defensivo.

No obstante, en el supuesto de que el sujeto no conozca la situación de defensa, y actúe pensando que no existe causa de justificación posible, se incumplirá el requisito subjetivo de la necesidad de defensa. (Ejemplo: Sujeto A y B, ambos con arma de fuego, tienen una riña, y cuando el sujeto A se da la vuelta para marcharse, se gira bruscamente a los pocos metros y dispara al sujeto B, siendo en ese momento consciente de que el sujeto B iba a dispararle a él, con lo que ha ejecutado una defensa legítima, salvo por el hecho de que desconocía la existencia de la situación de defensa, con lo que no cabe causa de justificación).

 Requisitos no esenciales

Una vez se cumplan los requisitos esenciales, habrá que determinar si también se cumplen los requisitos inesenciales. En caso de que no se cumplan, se produce la eximente incompleta. Si se cumplen tanto los requisitos esenciales como los inesenciales se procederá a aplicar la eximente completa.

 Racionalidad del medio empleado: Este requisito implica que el medio que se ha utilizado en la defensa era proporcional al peligro creado por la agresión ilegítima. No significa que el bien que se dañe haya de ser proporcional al bien que se proteja, pues tal requisito sólo será necesario en el estado de necesidad. En cambio, en la legítima defensa, no debe existir proporcionalidad de bienes, pero sí, proporcionalidad de medios. De esta manera, el medio utilizado para evitar o repeler la agresión ha de ser proporcional con respecto al medio utilizado para tal agresión. Además, debe de ser un medio proporcionado "ex ante", es decir, un medio previsiblemente eficaz de antemano para detener la agresión.

 Caso del sujeto A, que procede a golpear el coche del sujeto B, y éste último saca un arma de fuego y le mata. Se trataría de un medio no proporcional, con lo que habría eximente incompleta.

 Caso del sujeto C, que intenta atracar la farmacia del sujeto D con un arma de fuego, y el sujeto D, poseedor también de una pistola, mata al atracador C. Entonces, descubre que el arma que portaba el atracador era una imitación de plástico. Se trataría de un medio adecuado, debido a que la valoración "ex ante" indicaba que la pistola era de verdad, aunque "ex post" haya resultado falsa.

 Falta de provocación suficiente: Pese a la falta de acuerdo doctrinal y jurisprudencial sobre los puntos concretos de este requisito inesencial, cabe destacar que el sujeto que actúa en legítima defensa, lo hace enarbolando una defensa del Derecho (bien jurídico) que está permitida por el propio Derecho. No cabe pues otro fin que no sea el proteger la legalidad establecida, y en todo caso, no cabe que el sujeto provoque deliberadamente al agresor, con el fin de que agreda y le permita actuar, refugiándose después en la legítima defensa.  Por ello, se construye un complejo concepto de "provocación" y de "suficiencia" según los cuales, la provocación suficiente supondría que por medios legítimos o ilegítimos se compele al agresor a realizar la agresión de manera que su conducta pierde gran parte de la antijuridicidad que tendría en caso de no existir provocación suficiente. La mayor dificultad está en establecer el límite que diga dónde hay suficiencia de la provocación, y dónde insuficiencia. Por otro lado, en caso de riña o pelea mutuamente consentida, en la que los dos contendientes asumen resolver el asunto de una manera interna, sin recurrir al Derecho, cabe decir que no cabe la legítima defensa.  Y no cabe precisamente porque los actores han renunciado a resolver acorde a Derecho, no quedando igual de protegidos que si su motivación hubiera sido la protección de un bien jurídico, o la intimidación de un agresor que ponga tal bien en peligro. El ejemplo clásico será el duelo, donde dos personas acuerdan resolver sus diferencias utilizando la violencia, y en este caso concreto, utilizan armas de fuego. Uno mata al otro, pero no podrá beneficiarse de la eximente completa de legítima defensa, sino que habrá de recibir la eximente incompleta, reduciéndose en uno o dos grados su pena.

Bunul juridic particular: este un "bun juridic" apartinator unei determinate  persoane fizice, astfel că nu este considerata "legitimă  apărare" actiunea cuiva de a apara (in aceasta idee)  bunuri juridice colective, comunitare sau suprapersonale, datorita inidoneitatii sau pericolului pe care il presupune imputernicirea persoanei particulare de a actiona in apararea acestui fel de bunuri ("bunuri juridice colective)

Parte a doctrinei afirmă că, pentru a distinge "bunurile juridice particulare", nu trebuie să se acorde atenție doar asupra aspectului de titularitate asupra acestor bunuri, ci si faptului ca incluse intre bunurile ce apartin Statului, se pot distinge acele bunuri asupra carora particularul se identifica ca proprietar, de asa maniera ca in astfel de cazuri sigur ca se poate vorbi de "legitima apărare". Conform acestei abordări, putem distinge două tipuri de exemple care se pot da cu referire la  "bunuri juridice aflate în proprietatea publică":

 Huligani care distrugand un felinar (stradal), și un subiect ii amenință sau chiar ii ataca. Felinarul (in cauză) este proprietate publică, dar are o similară proprietate cu cea corespunzătoare a unei companii private, putandu-se da exemplu  că felinarul aparține unei companii de caracter privat a cărei participare este majoritarmente publică.

Un subiect umbla beat în stradă perturband ordinea publică. In acele momente, un trecator se apropie si il agreseaza. In acest caz nu avem de-a face cu o "legitima-apărare", cu toate ca "bunul juridic" ("ordinea publică" este un bun juridic) exista, pentru ca acest bun (ordinea publica) apartine si cade exclusivitate in sarcina conceptului "Stat".

 Captura-actualizare facuta azi 14.12.2020

 Captura-actualización hecha hoy, 14.12.2020.