3. จนเราเจอกันอีก....

วันที่โพสต์: Nov 03, 2013 2:43:49 PM

จนเราเจอกันอีก....

จาก........ศิริพร เยาว์ธานี

ม.ศ. 5 วิทยาศาสตร์

ขอให้พระอยู่ด้วยจนเจอกันอีก เผ้าปกป้องประครองท่าน

ทรงบันดาลแต่สุขเกษมศาสนต์ โปรดสถิตอยู่ด้วยจนเจอกันอีก

จนเราเจอ.....จนเราเจอ............. จนเราเจอที่บาทพระองค์

จนเราเจอ.....จนเราเจอ............. โปรดสถิตอยู่ด้วยจนเจอกันอีก

ขอให้พระอยู่ด้วยจนเจอกันอีก ทรงปกป้องท่านด้วยหัตถา

และพระองค์ประธานเม็ดมานา โปรดสถิตอยู่ด้วยจนเจอกันอีก

ขอให้พระอยู่ด้วยจนเจอกันอีก เมื่อโพยภัยมาก่อนท่านมากมาย

ขอพระหัตถ์พระองค์นำพาไป โปรดสถิตอยู่ด้วยจนเจอกันอีก

ขอให้พระอยู่ด้วยจนเจอกันอีก คงชูธงความรักไว้เหนือท่าน

แล้วต้านคลื่นความตายเบื้องหน้าท่าน โปรดสถิตอยู่ด้วยจนเจอกันอีก

“แน่นอนเราจะต้องเจอกันอีกเราจะต้องเจอกันอีก แล้วเราจะเจอกันที่ไหนหละ แล้วก็เมื่อไหร่ไม่มีใครรู้ นอกเสียจากกาลและเวลาเป็นผู้ตัด” และ “ทำไมนะ การพบต้องจบด้วยการจาก ทำไมถึงเป็นอย่างนี้ ข้าพเจ้าไม่เข้าใจและมักจะถามตัวเองเสมอ” เนื้อเพลงข้างบนที่กล่าวมานี้ ข้าพเจ้ารู้สึกประทับใจมาก ซึ่งมีปรากฏอยู่ในหนังสือ “เพลงนมัสการของกองคริสเตียนบรรณศาสตร์” เป็นเพลงทีพวกเราชาวหอชอบนำมาร้องเสมอในวันที่เราจะจากกัน มันทำไมถึงเศร้าเช่นนี้ เรารู้สึกอาลัยอาวรณ์ซึ่งกันและกัน บางคนถึงกับน้ำตาคลอ พวกเราทุกคนอยู่ด้วยกันอย่างพี่น้องพวกเรามากันจากถิ่นใกล้ไกล บางคนพูดสำเนียงผิดกัน ถึงแม้ในบางครั้งพวกเราอาจจะมีการทะเลาะเบาะแว้งกันบ้างก็เป็นของธรรมดา อันว่าลิ้นกับฟันอยู่ใกล้กันก็มีการกระทบกันบ้าง แต่พวกเราก็ไม่เคยปักใจอาฆาต พยาบาทซึ่งกันและกัน เรารักกันฉันพี่น้อง เรากินข้าวหม้อเดียวกันช่วยเหลือซึ่งกันและกัน พวกเรามีกันตั้งแต่เสกสุดอายุราว ๆ 8 ขวบ – 19 ปี ช่วงระยะเวลาที่เราได้รู้จักกันอยู่ร่วมกัน มีคุณแม่ที่ใจดีเป็นผู้ปกครอง ทำไมมีนรวดเร็วนัก ข้าพเจ้าอยากจะให้โลกทั้งโลกหยุดหมุน เผื่อว่าเราจะได้ใช้เวลานั้น มาใช้ชีวิตร่วมกัน ทำความเข้าใจซึ่งกันและกันให้ลึกซึ่งยิ่งกว่านี้ แต่มันก็เป็นไปไม่ได้ เราทำทุกสิ่งสารพัดได้ แต่ไม่ใช่ทุกสิ่งนั้นจะทำให้เราเจริญขึ้น คนเรานับวันก็จะก้าวไปข้างหน้าไม่มีใครถอยหลัง ข้าพเจ้าไม่อยากจะจากพวกเพื่อน ๆ น้อง ๆ ไปเลข ชีวิตนักเรียนหอทำให้ข้าพเจ้าประทับใจอยู่เสมอไม่รู้เลือน พวกเรามากันจากที่หลายแห่งแต่ก็หัวอกเดียวกัน ต้องจากบ้าน พ่อ-แม่-พี่-น้อง แต่เรามาเพื่อการศึกษาและอนาคตทุกคน มีจุดมุ่งหมายอันเดียวกัน เมื่อเราอยู่ด้วยกันเราจึงรักกัน เมื่อเราต้องจากกันมันทำให้รู้สึกสะเทือนอยู่ไม่น้อย แต่ถึงแม้ว่าพวกเราจะจากกันไปไกลสักเท่าไหร่ก็ตาม ข้าพเจ้าอยากจะขอฝากเนื้อเพลงไว้กับเพื่อน-พี่-น้องทุกคนก่อนจาก

ความรักเป็นสานสัมพันธ์ ยึดมั่นในเราทั้งหลาย

ให้สามัคคีไม่มีวันคลาย ดังสายสัมพันธ์เมืองแมน

ตรงพักต์พระเจ้าเรามา วันทาและอธิฐาน

ความกลัวความหวังทุกข์สุข สำราญเรารับร่วมกันทุกคน

ยามทุกข์ร่วมทุกข์ทุกวัน แบ่งภาระกันแบกไป

น้ำใจน้ำพาน้ำตาเราไหล ร้องไห้เพราะรักไม่ลืม

เมื่อยามจำพรากจากกัน โศกศัลย์ปวดร้าวอุรา

หวังใจพบกันในวันข้างหน้า เพราะดวงวิญญาณผูกพัน

เราเสรีไร้ทุกข์ยาก บาปเจ็บปวดร้าวอุรา

หวังใจพบกันในวันข้างหน้า เพราะดวงวิญญาณผูกพัน

เราเสรีไร้ทุกข์ยาก บาปเจ็บปวดมากมลาย

ความรักและมิตรภาพกำจาย ธำรงคงอยู่นิรันดร

ขอให้ทุกสิ่งหรือความเป็นมิตรซึ่งกันและกัน จงอยู่ในความทรงจำของพวกเราชาวหอทุกคนตราบเท่าชีวิตจะหาไม่

*****************************

ที่มา : หนังสือ ดารา 14