Embedded Files
Post date: Aug 30, 2014 11:24:49 AM
Joe en Woelie, vader en zoon, weten het aardig te rooien met z´n tweeën, al is hun leven verre van doorsnee. Zeventienjarige Woelie zit de hele dag thuis, want hij durft overdag de straat niet op, Woelies moeder woont al jaren in een psychiatrische inrichting en vader Joe brengt zijn dagen door in een winkel voor tweedehands spullen, maar verdient zijn geld met het organiseren van illegale pokeravonden. Woelie begluurt ondertussen de buurvrouw die hem seksueel opwindt en kijkt urenlang naar Rail Away dvd´s, want volgens Woelie is niets beter tegen rondslingerende gedachten dan kijken naar een rijdende trein in zijn rechte baan. Het evenwicht wordt verstoord als Joe ernstig ziek blijkt te zijn. Tien tot veertien dagen geeft de dokter hem als Joe besluit iedere behandeling te weigeren en naar huis te gaan. Joe wil zijn laatste voornemen naar beste kunnen uitvoeren: samen met Woelie een treinreis door Europa maken. Joe en ik is het eerste boek voor jongeren van Mireille Geus. Eerder schreef ze succesvolle kinderboeken, waaronder Big waarvoor ze in 2006 de Gouden Griffel kreeg. Geus is een schrijfster die tussen de regels door emoties laat stromen. Achter de woorden ´Dag Woelie, dag Woelietje, mijn liedje´ hoort de lezer hoeveel Woelies moeder van haar zoon houdt, maar ook dat hij altijd Woelietje zal blijven, want een volwassen Woe kan ze niet aan. De sterke band tussen Joe en zijn zoon wordt direct duidelijk als Joe aan het begin van het verhaal Tok appt en Woelie dan weet dat hij snel zijn jas aan moet trekken, zijn angst moet overwinnen en naar zijn vader in de winkel moet gaan: het gaat leuk worden!
Ook voor de lezer is het duidelijk dat Joe er de man niet naar is om op tijd naar de dokter te gaan. Hij laat de dingen graag op zijn beloop. (´Ik ben een beginner. Ik bedoel, ik hou meer van iets beginnen dan van alles wat erna komt. En dat kan ik ook beter´.) Maar als de dood zich onontkoombaar binnen enkele dagen zal melden neemt zijn liefde voor Woelie de regie. In de korte tijd die hem nog rest wil hij zijn zoon voorbereiden op een leven zonder vader. Het wordt geen mooie reis die vader en zoon zal verzoenen met het naderende einde. Het is eerder een rommelige poging er het beste van te maken; een poging die Woelie echter wel helpt om op eigen benen te leren staan.
Het is jammer dat de schrijfster ervoor gekozen heeft de hoofdstukken vooraf te laten gaan door een commentaar van Woelie. Hij deelt in deze stukjes hoe het schrijfproces verloopt, in het verhaal is Woelie de verteller, en hij geeft hier en daar commentaar op de gebeurtenissen. Zijn gedachtegang lijkt vooral te draaien om het feit dat het leven veel begin- en eindpunten kent: ´Is opnieuw beginnen steeds een sprong in de tijd of is opnieuw beginnen ook een nieuw moment beschrijven, iets vormgeven wat er daarvoor niet was! Waardoor jij het niet kan weten!´
De toon en schrijfstijl van deze commentaren wijken af van de sfeer in de rest van het verhaal en voegen aan dat verhaal nauwelijks iets toe. Het legt dingen uit die ook uit de tekst zijn op te maken en potsierlijk worden door ze expliciet te benoemen. De commentaren bij de laatste hoofdstukken, waarin gesuggereerd wordt dat het verhaal ook anders geëindigd kan zijn, verstoren de mooie beschrijvingen over het uiteindelijke onvermijdelijke afscheid. Geus moet niet gaan uitleggen, dat heeft haar verhaal niet nodig. Mireille Geus is op haar best als ze ´gewoon´ haar verhaal vertelt.
Joe & ik
Mireille Geus
Lemniscaat, 2014 €17,95
Google Sites
Report abuse