Αβραάμ Ευαγγελία

Μην αγχώνεσαι

Μην αγχώνεσαι.

Μην ανησυχείς.

Μην στεναχωριέσαι.

Όλα θα πάνε καλά.

Όλα για έναν λόγο γίνονται.

Αυτές είναι κάποιες τυποποιημένες φράσεις που χρησιμοποιούμε κατά κόρον, προκειμένου να παρηγορήσουμε κάποιον που περνά δύσκολα, που υποφέρει, νιώθει αδύναμος ή καταβεβλημένος.

Όλοι ή σχεδόν όλοι έχουμε βρεθεί σε θέση παρηγορητή ή παρηγορούμενου. Τελικά όμως πόσο βοηθάμε τους άλλους ή πόσο βοηθιόμαστε και οι ίδιοι ακούγοντας αυτές τις φράσεις;

Πως άραγε μπορεί κάποιος να πάψει να στεναχωριέται, να ανησυχεί, να αγχώνεσαι ακούγοντας αυτές τις κοινωνικά τυποποιημένες παραινέσεις από τους άλλους;

Πως ξέρουμε εν τέλει πως όλα θα πάνε καλά; Υπάρχουν τόσες φορές άλλωστε που αποδεικνύουν πως τελικά όλα δεν πήγαν καλά.

Και τέλος πως ξέρουμε πως, όλα για έναν λόγο γίνονται; Όσο κι αν η φράση αυτή εμπεριέχει μεταφυσικά, καθησυχαστικά στοιχεία και ως εκ τούτου, δεν χωρά εύκολα αμφισβήτηση ή περισσότερο εξήγηση, πόσο παρηγορητική μπορεί να είναι την ώρα του πόνου, υπονοώντας στον πάσχοντα πως είναι μέρος ο ίδιος, ενός καλοπροαίρετου σχεδίου που μπορεί να μη το γνωρίζει σήμερα όμως θα ενεργήσει στο τέλος υπέρ του;

Πόσο βοηθητικές τελικά μπορεί να είναι όλες τούτες, οι παραινέσεις- ρήσεις, για τον άνθρωπο που υποφέρει και πόσο μπορεί τις ακούει και να τον ησυχάσουν όταν ζει τη δική του δύνη; Μήπως τελικά η μόνη ανάγκη του ανθρώπου που διηγείται τον πόνο του και την ιστορία του είναι απλά να τον αφουγκραστούμε, να αποδεχτούμε το συναίσθημα του, την αγωνία του και να τον συντροφεύσουμε αν και εφόσον μπορούμε στον πόνο του; Γιατί πολλές φορές η ουσιαστική συμπαράσταση, προκύπτει από την συμπόνια και είναι ενεργητικά σιωπηλή.