Αιτιολογία της Πυλαίας Υπέρτασης

Α) Αυξημένη ροή προς το ήπαρ χωρίς απόφραξη

1 Αρτηριοφλεβώδης επικοινωνία ηπατικής αρτηρίας-πυλαίας φλέβας

2 Αρτηριοφλεβώδης επικοινωνία σπληνικών αγγείων

3 Σπληνικό αίτιο

Β) Εξωηπατική μεθηπατική αποφρακτική πάθηση

1 Σύνδρομο Budd-Chiari

2 Δεξιά καρδιακή ανεπάρκεια

Γ) Προηπατική απόφραξη του πυλαίου φλεβικού συστήματος

1 Συγγενής ατρησία

2 Σηραγγώδης μεταπλασία της πυλαίας φλέβας

3 Λοίμωξη

4 Τραύμα

5 Συμπίεση εκ των έξω

Δ) Ενδοηπατική απόφραξη

1 Κίρρωση οφειλόμενη σε παράγοντες της διατροφής

2 Μετανεκρωτική κίρρωση

3 Χολική κίρρωση

4 Άλλες νόσοι με ηπατική ίνωση

α Αιμοχρωμάτωση

β Νόσος του Wilson

γ Συγγενής ηπατική ίνωση

5 Διηθητικές νόσοι

6 Φλεβοαποφρακτικές νόσοι

α Δηλητηρίαση με senecio

β Σχιστοσωμίαση

ΝΟΣΟΙ ΤΩΝ ΦΛΕΒΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΛΕΜΦΙ ΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ

ΑΝΑΤΟΜΙΑ ΤΟΥ ΦΛΕΒΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ

Οι φλέβες των άκρων διαιρούνται σε τρία συστήματα.

1 εν τω βάθει σύστημα

2 επιπολής σύστημα

3. τέλος, υπάρχει ένα σύστημα επικοινωνούντων φλεβών. Οι <<διατιτραίνουσες φλέβες>>.

ΕΝ ΤΩ ΒΑθΕΙ ΦΛΕΒΙΚΗ ΘΡΟΜΒΟΣΗ

Τρεις μηχανισμούς για την ανάπτυξη της φλεβικής θρόμβωσης: Ενδοθηλιακή καταστροφή, υπερβολική ικανότητα του αίματος για πήξη και στάση. Οι. Θρόμβοι που συμβαίνουν σε περιοχές ταχείας αιματικής ροής (αρτηρίες) είναι γενικά γκριζωποί στο χρώμα και πρωταρχικά αποτελούνται από αιμοπετάλια. Αντίθετα, οι Θρόμβοι που συμβαίνουν σε συστήματα σχετικά αργής ροής (φλέβες) είναι χρώματος κόκκινου και αποτελούνται πρωταρχικά από ινωδογόνο και ερυθρά κύτταρα αίματος.

ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ ΠΟΥ ΣΧΕΤΙΖΟΝΤΑΙ ΜΕ ΘΡΟΜΒΩΤΙΚΗ ΔΙΑθΕΣΗ

Ι. Καταστροφή ενδοθηλιακών κυττάρων

Α.. Άνοση αγγειίτιδα

1 Συστηματικός ερυθηματώδης λύκος

2 Νόσος του Βuerger

3 Γιγαντοκυτταρική αρτηρίτιδα

4 Νόσος του TaKayasu

5 Αγγειίτιδα με αντικαρδιολιπινικό παράγοντα

ΙΙ. Υπερβολική πηκτικότητα του αίματος (άσκοπη τοποθέτηση ινώδους)

Α. Διάχυτη ενδαγγειακή πήξη

Β Έλλειψη αντιθρομβίνης

Γ Έλλειψη πρωτεΐνης C

Δ. Δυσινωδογοναιμία

ΙΙΙ Στάση

Α. Συμφορητική καρδιακή ανεπάρκεια

Β. Υπεργλοιότητα

Γ. Μακρόχρονη παραμονή στο κρεβάτι (κλινοστατισμός)

Δ. Νευρολογικές διαταραχές με απώλεια της μυϊκής αντλίας

ΑΝΕΥΡΥΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΘΩΡΑΚΙΚΗΣ ΑΟΡΤΗΣ

Ι. Α. Πέντε κύριες ομάδες: ανιούσα αορτή, εγκάρσιο τόξο, τραυματικά, κατιόντα θωρακικά και θωρακοκοιλιακά ανευρύσματα.

Β. Πιο συχνές αιτίες

1 Αρτηριοσκλήρωση

2 Αορτικός διαχωρισμός

3 Νόσος εκφυλιστική του κολλαγόνου (π.χ. σύνδρομο Μarfan)

4 Ιδιοπαθής αορτική διεύρυνση του δακτυλίου

5 Τραύμα (ειδικές τοπικές περιοχές)

6 Σύφιλη (τώρα σπάνια)

7 Κοκκιωματώδης νόσος

Γ. Η φυσική πορεία είναι προοδευτική μεγέθυνση με τελική ρήξη

1 Μετατραυματικά ανευρύσματα τείνουν να μεγαλώσουν πιο αργά

2 Η ολική επιβίωση, αν δεν αντιμετωπιστούν, είναι 60% και 20% στο 1 και στα 5 χρόνια αντίστοιχα.

Δ Κλινικές εκδηλώσεις

1 Συνήθως συμπτωματικά, μέχρι να γίνουν αρκετά μεγάλα

2 Η πλειονότητα ανακαλύπτεται σε ακτινογραφία ρουτίνας

3 Σε εκείνους που αναπτύσσουν συμπτώματα, πόνο και συμπτώματα από συμπίεση γειτονικών κατά- σκευών (άνω κοίλη φλέβα, τραχεία, παλίνδρομο νεύρο) είναι πιο συνηθισμένα.

Ε. Διάγνωση: Ηχοκαρδιογραφία, αξονική τομογραφία και αορτογραφία (η πιο σταθερή)

ΣΤ Αντιμετώπιση: Γενικά, περιλαμβάνει διάνοιξη των ανευρυσμάτων, αφαίρεση θρόμβων εισαγωγή μοσχεύματος από dacron και περιτύλιξη του μοσχεύματος με το Τοίχωμα του κανονικού ανευρύσματος

ΙΙ Ειδικά ανευρύσματα

Α. Ανευρύσματα ανιούσας αορτής

1 Αιτιολογία: συνήθως δευτεροπαθή από εκφύλιση του μέσου χιτώνα, όπως στο σύνδρομο Μarfan.

2 Παθολογοανατομία

α. Αναπτύσσεται στην εγγύς αορτή και προκαλεί διεύρυνση του αορτικού δακτυλίου, με α αποτέλεσμα αορτική ανεπάρκεια

1. β. Η καρδιακή ανεπάρκεια συχνά παρουσιάζει κλινικό πρόβλημα και. η εξέλιξη είναι συνήθως ι γρήγορη, αφότου αναπτύσσεται αορτική ανεπάρκεια

2. 3. Κλινικά: συμπτώματα κυμαίνονται από κανένα μέχρι εκείνα της οξείας αορτικής ανεπάρκειας. το φύσημα της αορτικής ανεπάρκειας είναι; συχνά το μόνο ανώμαλο φυσικό εύρημα της εξέτασης

3. 4 Διάγνωση γίνεται με αξονική τομογραφία ή αορτογραφία

4. 5 Αντιμετώπίση

5. α. Ενδείκνυται όταν υπάρχει αορτική ανεπάρκεια ή το μέγεθος >6 εκ.

6. β. Τεχνική είναι η αντικατάσταση με μόσχευμα είτε με ανάρτηση της αορτικής βαλβίδας ή (λιγότερο συχνά) με αντικατάσταση βαλβίδάς, όταν υπάρχει αορτική ανεπάρκεια αν απαιτείται αντικατάσταση αορτικής βαλβίδας, χρησιμοποιείται το κύκλωμα της βαλβίδας με επανεμφύτευση των στεφανιαίων αρτηριών.

7. Β. Ανευρύσματα του εγκάρσιου αορτικού τόξου

ΠΑΓΡΕΑΤΙΤΙΔΑ

Οξεία παγκρεατίτιδα

ΑΙΤΙΟΛΟΓΙΑ.40%προκαλειται από χολολιθίαση. Ο μηχανισμός είναι ασαφής. Η παλινδρόμηση χολής (θεωρία του κοινού καναλιού) μπορεί να παίζεί κάποιο ρόλο, αλλά η στείρα χολή στον παγκρεατικό πόρο η οποία δε βρίσκεται υπό πίεση δεν προκαλεί παγκρεατίτιδα. Τα αποσυζευγμένα χολικά άλατα και η λυσολεκιθίνη είναι τοξικά για το πάγκρεας. Ένα άλλο 40% οφείλεται στον αλκοολισμό, πιθανώς εξαιτίας της αυξημένης πίεσης στον παγκρεατικό πόρο μαζί με υπερέκκριση και καθίζηση πρωτεϊνών. Η υπερτριγλυκεριδαιμία που προκαλείται. από επιβαρημένοι δίαιτα μπορεί να παίζει κάποιο ρόλο στους αλκοολικούς. Η μετεγχειρητική παγκρεατίτιδα που μπορεί να συμβεί μετά από επεμβάσεις στα χοληφόρα, στο στόμαχο και στο σπλήνα έχει υψηλή (~50%) θνητ6τητα.Μεταβολικοί παράγοντες έχουν συσχετιστεί όπως υπερπαραθυρεοειδισμός, αμινοξυουρία, υπερτριγλυκεριδαιμία (τύπος ΙV) και ίσως η Αιμοχρωμάτωση. Άλλοι παράγοντες είναι. η αγγειακή στάση, φάρμακα και τοξίνες (μεθυλική αλκοόλη, χλωροθειαζίδη) και ιογενείς λοιμώξεις (ιός παρωτίτιδας, ιός Coxsackie).

Κλινικές εκδηλώσεις .Δριμύς μεσοεπιγαστρικός πόνος που ακτινοβολεί πίσω στην οσφύ, ανακουφίζεται στην καθιστή θέση και συνοδεύεται από πολύ έντονη ναυτία. Ευαισθησία στην άνω κοιλιακή χώρα και μυϊκή σύσπαση στην ψηλάφηση.90% παρουσιάζουν πυρετό, λευκοκυττάρωση και ταχυκαρδία. Ο ειλεός είναι συνήθης. Καταπληξία μπορεί να παρουσιασθεί εξαιτίας της απώλειας υγρών και της καταστολής του μυοκαρδίου. Ίκτερος υπάρχει σε 20-30%. Μερικές φορές συμβαίνει τετανικός σπασμός λόγω υπασβεστιαιμίας (το χέρι του μαιευτήρα).

Εργαστηριακές εξετάσεις. Μπορεί να δείξουν υπεραμυλασαιμία, η οποία όμως δεν είναι ειδική της νόσου. Η χόλου οστίτιδα, η χολαγγειίτιδα, η διάτρηση πεπτικού έλκους, η απόφραξη του λεπτού εντέρου οφειλόμενη σε περίσφιξή; ή σαλπιγγίτιδα, η νεφρική ανεπάρκεια, η μακροαμυλασαιμία και η παρωτίτιδα συγκαταλέγονται μέσα στις πολλές παθήσεις που μπορεί να προκαλέσουν άνοδο της αμυλάσης. Η λιπάση του ορού είναι ειδική για το πάγκρεας. Η κάθαρση αμυλάσης ούρων δεν είναι χρήσιμη. Η τιμή του ασβεστίου μπορεί να ελαττωθεί. Τιμές <7,5 υποδεικνύουν φτωχή πρόγνωση. Οι ακτινογραφίες μπορεί να δείξου την παρουσία «έλικας φρουρού» του εντέρου με αέρα. Η αξονική τομογραφία μπορεί να είναι πολύ χρήσιμη στην πρόβλεψη της βαρύτητας της νόσου.

Θεραπεία Κρισιμότητα για τη θεραπεία έχουν η αναπλήρωση των απωλειών σε υγρά και ηλεκτρολύτες, η καταγραφή του ενδοαγειακού όγκου η επανειλημμένη εκτίμηση του αιματοκρίτη και των ηλεκτρολυτών και η ανάπαυση του εντέρου. Η χειρουργική επέμβαση έχει θεραπευτική αξία μόνο στη χολολιθιασιακή παγκρεατίτιδα.

Χρόνια Παγκρεατίτιδα

Συνήθως με τον όρο αυτό εννοούνται οι μεταβολές που προκαλούνται στο πάγκρεας μετά από επανειλημμένα επεισόδια οξείας παγκρεατίτιδας. Το πάγκρεας γίνεται μικρό, σκληρυμένο, οζώδες, με τα λοβίδια και νησίδια περικυκλωμένα με ινώδη ιστό.

Κλινικές εκδηλώσεις. Υπάρχουν συνεχής επιγαστρικός πόνος, και πόνος στην οσφύ, ανορεξία και απώλεια βάρους. Οι εμετοί επισυμβαίνουν οξέως. Στεατόρροια και διαβήτης μπορεί να συνυπάρχουν.

Διάγνωση. Είναι δύσκολη. Η ενδοσκοπική ανάστροφη χοληδοχοπαγκρεατογραφία και η αξονική τομογραφία είναι χρήσιμες. Οι τιμές αμυλάσης και λιπάσης έχουν μικρή αξία.

Θεραπεία. Η υποτροπιάζουσα παγκρεατίτιδα χολολιθιασικής αιτιολογίας αντιμετωπίζεται πολύ καλά με χολοκυστεκτομή και διερεύνηση του χοληδόχου πόρου.

ΠΑΘΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΠΕΡΙΤΟΝΑΙΟΥ

Φλεγμοναί του περιτοναίου

Η φλεγμονώδης αντίδρασης του περιτοναίου οφείλεται, εις ολας σχεδόν τάς περιπτώσεις, εις φλεγγμονάς του εντερικού σωλήνος,. Σπανίως περιτοναϊκή φλεγμονή οφείλεται εις άμεσο μόλυνσιν του περιτοναίου επί τραυμάτων των κοιλιακών τοιχωμάτων η εις είσοδον μικροβίων από των σαλπίγγων. Κλασσικήν εικόνα της φλεγμονής: εξοίδησις, κυτταρική διήθησης .Λόγω της καταργήσεως της κινητικότητας à διάτασης, λιμνάσεις του περιεχομένου του και πλήρωσις του διατεταμένου αυλού υπό όρού .Γενικώς επέρχεται μεγάλη απώλεια υγρών εκ του κυκλοφορούντος όγκου αίματος προς την περιτοναϊκή κοιλότητα.

Απώλεια υγρών + παραγόμενε υπό των μικροοργανισμών τοξίναι + οξέωσηςà τοξική καταπληξίαàπεραιτέρω στάσιν.

Η φλεγμονή του περιτοναίου δύναται να είναι έντετοπισμένη η διάχυτος, οξεία η χρονία και καλείται περιτονίτιδα

Α) Οξεία αρχομένη περιτονιτις

Οφείλεται:

1) Εις φλεγμονή, διατρησιν, ρηξιν η γάγγραινα, λόγω κακής αίματωσεως, οιουδήποτε τμήματος του πεπτικού σωλήνα

2) Εις παρομιας παθήσεις άλλων κοίλων οργάνων,

3) Εις κακώσεις η φλεγμονάς των έσω γεννητικών οργάνων των θηλέων.

4) Εις αίματογενεϊς μολύνσεις.

5) Εις έπίδρασιν ερεθιστικών, άλλων. ασήπτων υγρών,

6) Σπανίως εις έπέκτασιν μολύνσεων εκ του κοιλιακού τοιχώματος

Κλινική εικών.Η περιτονίτις άρχεται εις την περιοχή του πάσχοντος οργάνου. Τα συμπτώματα κατ’ αρχήν συγχέονται με τα της αρχικής παθήσεως. Βύθιο συνεχές άλγος, , διάχυτο ή περιομφαλικόν. Ευαισθησία εις τινά περιοχή της κοιλιάς. Εμφάνισης άλγους κατά την αιφνίδια αρσιν της πιέσεως υπό της εξεταζούσης χειρος.Οι μύες έμπροσθεν της περιοχής ταύτης είναι συνεσπασμενοι και δεν κινούνται κατά την αναπνοή.Η αναπνοή είναι θωρακική. Απουσία περισταλτικών κινήσεων εις την περιοχή. Η γλώσσα είναι ξηρά και κεκαλυμμένη υπό φαιού επιχρίσματος και ή αναπνοή κάκοσμος. Αναστολή αποβαλής κοπράνων. Η θερμοκρασία ανέρχεται εις τους 38-38,5 και οι σφύξεις επιταχύνονται. Το προσωπείο καθίσταται αγχώδες και παρατηρείται εφίδρωσης επί του μετώπου

ΟΙΣΟΦΑΓΟΣ ΚΑΙ ΔΙΑΦΡΑΓΜΑΤΟΚΗΛΕΣ

ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΕΣ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ

ΑΧΑΛΑΣΙΑ Είναι η κατάσταση στην οποία απουσιάζει ο περισταλτισμός από το σώμα του οισοφάγου και ο κάτω οισοφαγικός σφιχτηρας δε χαλαρώνει κατά την κατάποση. Υπάρχει απουσία ή εκφύλιση των γαγγλιακών κυττάρων ή του πλέγματος του Auerbach στον οισοφάγο πολλών ασθενών με τη νόσο αυτή.

Κλινικές Εκδηλώσεις Συχνότητα σε άνδρες και γυναίκες, πιο ο συχνά μεταξύ των 30 και 50 ετών. Δυσκολία στην κατάποση, η οποία αρχικά μπορεί να είναι διαλείπουσα, αργότερα όμως γίνεται μόνιμη. Η αναγωγή τροφών που λήφθηκαν και υγρών .Ο πόνος είναι σπάνιος. Το κλασικό ακτινολογικό εύρημα είναι η διάταση του οισοφάγου, με τον κατώτερο οισοφάγο να καταλήγει σε ένα περιφερικό εστενωμενο τμήμα.

Θεραπεία Η μηχανική διάταση με Αέρα και η υδροστατική διάταση λέγεται ότι είναι επιτυχείς σε 60% περίπου των περιπτώσεων. Η χειρουργική επέμβαση γενικά είναι δημοφιλέστερη. Εξαιρετικά αποτελέσματα. Σπάνια χρειάζεται να εκτελεστεί οισοφαγογαστρεκτομή.

ΔΙΑΧΥΤΟΣ ΣΠΑΣΜΟΣ

Κλινικές εκδηλώσεις. Πόνος που μπορεί να προκαλείται από το φαγητό ή να παρουσιάζεται αυτόματα. 0é ακτινολογικές ανωμαλίες δεν είναι συνήθεις, μπορεί όμως να υπάρχει μία μικρή διαφραγματοκήλη. Οι μανομετρικές μελέτες μπορεί να δείξουν υπερτονικότητα ή υπερσυσταλτικότητα του κατώτερου οισοφαγικού σφιγκτήρα.

Θεραπεία Εκτελείται μυοτομή όπως και στην αχαλασία. Πρέπει να εκτελείται χειρουργική διόρθωση της συνυπάρχουσας διαφραγματοκήλης.

Γαστροοισοφαγική παλινδρόμηση

Αυτή προκαλείται από ανεπάρκεια της γαστροοισοφαγικής συμβολής. Η καυσαλγία Είναι ένα κλασικό σύμπτωμα και περιγράφεται ως οπισθοστερνική δυσφορία που εμφανίζεται συνηθέστερα τη νύχτα. Τα συμπτώματα μπορεί να ελέγχονται με αντιόξινα,, απώλεια βάρους και ύπνο σε θέση τέτοια, ώστε η κεφαλή του κρεβατιού να είναι,. ανυψωμένη. Αν αποτύχει η συντηρητική θεραπεία, ενδείκνυται η θολοπλαστική.

ΟΙΣΟΦΛΓΙΤΙΔΑ ΚΑΙ ΠΑΛΙΝΔΡΟΜΗΣΗ

Απαιτείται ενδοσκόπηση για τη διάγνωση της οισοφαγίτιδας. Όταν η οισοφαγίτιδα είναι σοβαρή, οι ασθενείς παραπονούνται για επώδυνη κατάποση Η σοβαρή οισοφαγίτιδα απαιτεί συνήθως επέμβαση κατά της παλινδρόμησης.

ΣΤΕΝΩΣΗ ΤΟΥ ΟΙΣΟΦΑΓΟΥ Προκαλείται από χρόνια υποτροπιάζουσα φλεγμονή και παρουσιάζεται στα χαμηλότερα εκατοστά Του οισοφάγου. Οι περισσότερες στενωτικές βλάβες επιδέχονται διάταση. Αν τα συμπτώματα υποτροπιάσουν ή η παλινδρόμηση παραμένει, ενδείκνυται επέμβαση κατά της παλινδρόμησης.

ΒΡΑΧΥΝΣΗ ΤΟΥ ΟΙΣΟΦΑΓΟΥ

Είναι το αποτέλεσμα γραμμικής ρίκνωσης του οισοφάγου εξαιτίας επανειλημμένης φλεγμονής. Στις περισσότερες περιπτώσεις ενδείκνυται η εγχείρηση.

ΟΙΣΟΦΑΓΟΣ ΒΑRRΕTT

Στην περίπτωση αυτή, ο κατώτερος οισοφάγος καλύπτεται από κυλινδρικό επιθήλιο ως συνέπεια της καταστροφής του φυσιολογικού πλακώδους επιθηλίου από τη διαβρωτική επίδραση της γαστροοισοφαγικής παλινδρόμησης. Το ανώμαλο αυτό επιθήλιο μπορεί να εκτείνεται ως το επίπεδο του αορτικού τόξου ή Ψηλότερα. Ο κίνδυνος ,ανάπτυξης αδενοκαρκινώματος σε αυτούς τους ασθενείς είναι μεγαλύτερος από ό,τι στο γενικό πληθυσμό. Η εγχείρηση ενδείκνυται για τον έλεγχο της παλινδρόμησης και συνήθως αρκεί μία απλή αντιπαλινδρομική επέμβαση.

ΔΙΑΦΡΑΓΜΑΤΟΚΗΛΗ

ΚΑΤ’ ΕΠΟΛΙΣΘΗΣΗ ΔΙΑΦΡΛΓΜΑΤΟΚΗΛΗ

Το 90% των κηλων του οισοφάγειου τρήματος είναι αυτού του τύπου. Έχει κλινική σημασία λόγω της συνυπάρχουσας γαστροοισοφαγικής παλινδρόμησης.

ΠΑΡΑΟΙΣΟΦΑΓΙΚΗ ΔΙΑΦΡΑΓΜΑΤΟΚΗΛΗ

Η αμιγής παραοισοφαγική διαφραγματοκήλη είναι σπάνια και συνήθως υπάρχει συνδυασμός της κατ’επολίσθηση και της Παραοισοφαγικής διαφραγματοκήλης. Η πιο συχνή επιπλοκή είναι η χρόνια υποτροπιάζουσα μικροσκοπική απώλεια αίματος από το πεπτικό. Η δεύτερη σε συχνότητα είναι. η συστροφή του στομάχου, που απαντάται σχεδόν αποκλειστικά σε πολύ μεγάλες παραοισοφαγικές διαφραγματοκήλες, όπου το μεγαλύτερό ή όλος ο στόμαχος βρίσκεται στο θώρακα πίσω από την καρδιά. Εξαιτίας της μεγάλης συχνότητας αιμορραγίας σε συστροφή, η χειρουργική αποκατάσταση ενδείκνυται, γενικά ακόμα και όταν δεν υπάρχουν συμπτώματα ή επιπλοκές σε ασθενείς με παραοισοφαγική διαφραγματοκήλη. Κατά την αποκατάσταση, η λειτουργία του κατώτερου οισοφαγικού σφιγχτήρα είναι φυσιολογική και η γαστροοισοφαγική συμβολή δε διαταράσσεται. Ο στόμαχος που προσπίπτει ανατάσσεται, ο κηλικός σάκος εκτέμνεται και το διευρυμένο τρήμα συγκλείετε με την τοποθέτηση ραμμάτων στα σκέλη. Στις περισσότερες περιπτώσεις γίνεται και μία επέμβαση κατά της παλινδρόμησης.

ΕΚΚΟΛΠΩΜΑΤΑ

Τα εκκολπώματα του οισοφάγου είναι επίκτητες βλάβες και δημιουργούνται από την πρόπτωση του βλεννογόνου δι’ενός ελλείμματος στη μυϊκή στιβάδα του οισοφάγου (γνωστά ως εκκολπώματα από ώση) ή (από την ελκτική επίδραση παρακείμενων παραβρογχικών λεμφαδένων που παρουσιάζουν χρόνια κοκκιωματώδη φλεγμονή (γνωστά ως εκκολπώματα από έλξη).

ΔΙΑΤΡΗΣΗ ΤΟΥ ΟΙΣΟΦΑΓΟΥ

Οι περισσότερες διατρήσεις του οισοφάγου προκαλούνται από χειρισμούς με όργανα. Άλλες προκαλούνται από την τυχαία κατάποση ξένων σωμάτων ή την προσπάθεια εμετού .Σπάνια η διάτρηση του οισοφάγου μπορεί να είναι το αποτέλεσμα διαμπερούς ή μη τραύματος. Η συνηθέστερη θέση της διάτρησης που σχετίζεται με όργανα βρίσκεται στην είσοδο του οισοφάγου. Η δεύτερη συνηθέστερη θέση διάτρησης από όργανα είναι ο κατώτερος οισοφάγος, εμμέσως άνωθεν της περιοχής όπου το όργανο περνά δια του τρήματος του διαφράγματος.

Κλινικές εκδηλώσεις Υπόνοια για διάτρηση του ανώτερου οισοφάγου τίθεται, όταν εμφανίζεται αύξηση της θερμο- κρασίας, πόνος και κριγμός στο θώρακα. Συνήθως δεν υπάρχει ευαισθησία. Η διατήρηση του κατώτερου οισοφάγου και η υποδιαφραγματική διάτρηση του οισοφάγου συνοδεύονται καρδιοαναπνευστικά προβλήματα shock, κυάνωση και κοιλιακό πόνο. Οι ακτινολογικές εξετάσεις βοηθούν πολύ δείχνοντας αέρα στο μεσοθωράκιο.

Θεραπεία Οι περισσότερες διατρήσεις του οισοφάγου αντιμετωπίζονται καλύτερα με άμεση χειρουργική διερεύνηση, αποκατάσταση και παροχέτευση.

ΠΕΡΙΤΟΝΙΤΙΔΑ ΚΑΙ ΕΝΔΟΚΟΙΛΙΑΚΑ ΑΠΟΣΤΗΜΑΤΑ

ΔΟΜΗ

Το περιτόναιο είναι ένα μονήρες στρώμα από μεσοθηλιακά κύτταρα πάνω σε μία ινοελαστική βάση. Διακρίνεται στο σπλαχνικό πέταλο που καλύπτει το έντερο και το μεσεντέριο και το τοιχωματικό πέταλο που καλύπτει το κοιλιακό τοίχωμα, σε επαφή με τη μυϊκή περιτονία. Η αιμάτωση του προέρχεται από τα υποκείμενα όργανα. .Η νεύρωσή του είναι πιο ειδική. Το σπλαχνικό περιτόναιο είναι σχετικά αναίσθητο ανταποκρινόμενο μόνο στην έλξη και στη διάταση. Το τοιχωματικό περιτόναιο έχει και σωματική και σπλαχνική νεύρωση και επιτρέπει την εντόπιση επιβλαβών ερεθισμάτων προκαλώντας τη μυϊκή σύσπαση και την αναπηδώσα ευαισθησία (στην ψηλάφηση).

ΠΑΧΥ ΕΝΤΕΡΟ

Έρευνα του παχέος εντέρου

1) Η μικροσκοπική εξέταση των κοπράνων .

2) Κυτταρολογική εξέταση με την μέθοδο Παπανικολάου.

3) Αντίδραση Μάyer.

4) Απλές ακτινογραφίες κοιλίας.

5) Βαριούχος υποκλυσμός (double air contrast)

6) Αρτηριογραφία (για αιμορραγία)

7) Αξονική τομογραφία και υπερηχογράφημα

8) Ορθοσκόπηση , σιγμοειδοσκόπηση, κολονοσκόπηóç

9) Κυρίως για ερευνητικούς σκοπούς αλλά χρησιμοποιείται και στην κλινική πράξη η μέτρηση των ενδοαυλικων πιέσεων και της κινητικότητας του κόλου.

Όσον αφορά την ενδοσκοπική εξέταση, είναι απαραίτητη σε περιπτώσεις που έχουμε : αμφίβολα ευρήματα από τον βáñéïõ÷ï υποκλισμό, ανεξήγητα συμπτώματα από το κόλον, αιμορραγία από το κατώτερο πεπτικό, ακτινολογικά ευρήματα μετά από εγχειρήσεις στο παχύ έντερο και υποψίες για φλεγμογώδεις παθήσεις αυτού. Η κλινική εξέταση του ασθενούς σε συνδυασμό πάντοτε με την δακτυλική εξέταση του ορθού δίνει σημαντικές πληροφορίες τόσο στην διάγνωση παθήσεων του παχέος ,εντέρου όσο και στην διαφοροδιαγνωση από άλλες ενδοκοιλιακές παθήσεις.

Φλεγμογώδεις παθήσεις

1) Μη ειδική ελκώδης κολίτιδα

2) Κολίτιδα του Crohn

3) Αμοιβδική κολίτιδα

4) Βιλαρζιαση του κόλου και του ορθού

5) Ψευδομεμβρανώδης εντεροκολίτιδα

6) Ακτινομύκωση του π. εντέρου

7) Υπερπλαστική φυματιώδης εντερίτιδα

8) Γαγγραινώδης νεκρωτική κολίτιδα

9) Εκκολπωματική νόσος

10) Φλεγμονή των επιπλοικων αποφύσεων

11) Σκωληκοειδίτις

Μετα- ακτινική κολίτιδα

Φλεγμονή εκκολπώματος δ. κόλου .

Ισχαιμική κολίτιδα

***************

11) Σκωληκοειδίτις

Ορισμός: Σκωληκοειδίτις είναι η φλεγμονή της σκωληκοειδούς αποφύσεως

Εμφανίζεται σε οποιαδήποτε ηλικία. Είναι όμως συχνότερη στην νεαρή και εφηβική ηλικία. πιο συχνά στους άνδρες, και είναι ιδιαίτερα σοβαρή στα Παιδία κάτω των 10 ετών και στους ηλικιωμένους.

Συγγενείς ανωμαλίες της σκωληκοειδούς αποφύσεως:1) αγενεσια η εγκολεασμός, 2) διπλή σκωληκοειδής. 3) αριστερά θέση της σκωληκοειδούς

Έχει συνήθως μήκος 5-10 εκ. Εκφύεται από το τυφλό κατά το όριο του έσω και οπισθίου τοιχώματος :αυτού και μάλιστα 3-5 εκ. κάτω από την έκφυση του ειλεού .Η σκωληκοειδής περιβάλλεται από περιτόναιο.από παντού αγγει ουται δε από κλάδο της ειλεοτυφλίκη αρτηρίας. Τα αγγεία της σκωληκοειδούς φέρονται προς αυτήν με το μεσεντε- ριδιο το οποίο δεν εκτείνεται μέχρι .της κορυφής της.

Αιτιολογία - Παθογένεια: Προδιαθεσικοί παραγοντες:1) διαιτολόγιο, 2) κοινωνικό επίπεδο, 3) οικογενειακή προδιάθεση, 4) απόφραξη του αυλού, 5) χρήση καθαρτικών, 6) επιδημία ( στρεπτοκοκκική αμυγδαλιτις)

Κλινική εικόνα (ανάλογα με τις παθολογοανατομικες μορφές) :

1) Καταρροϊκή μορφή, στην οποία η σκωληκοειδής είναι οιδηματώδης, υπεραιμική με νεόπλαστα αγγεία, έχουμε:Πόνο στο δεξιό λαγόνιο βόθρο, πυρετό 37,2-37,5. Έμετο ή τάση προς έμετο και λευκά λίγο αυξημένα έως καθόλου.Επίσης ,παρατηρείται αιμωδία του δεξιού κάτω άκρου. Στο 95% των περιπτώσεων η Καταρροϊκή μορφή υποχωρεί με παγοκύστη, ακινησία, αντιβίωση και μη κυτταρινουχο δίαιτα κατά τα δύο πρώτα 24ωρα.