μοναδολογία

Μοναδολογία

Η ατομική θεωρία βασίζεται στην άποψη ότι υπάρχουν άτμητα μέρη δηλαδή μη διαιρετά.

Αυτό είναι αληθές και λογικό, διότι η επ΄ άπειρον διαιρετότητα οδηγεί σε παραλογισμούς. Όπως ότι δεν υπάρχει κίνηση, γιατί το οποιοδήποτε αντικείμενο θα έπρεπε να διανύσει την απειρία των θέσεων από το ένα σημείο στο άλλο, γεγονός αδύνατο για τις άπειρες θέσεις που θα έπρεπε να διανύσει σε περιορισμένο χρόνο. Η λογική προτείνει σαν λύση τις τάξεις του απείρου, αλλά τελικά είναι κι αυτό νέος παραλογισμός. Γνωρίζουμε ότι τα άπειρα σημεία μιας ευθείας μπορούν να απεικονιστούν στα άπειρα σημεία ενός πεπερασμένου ευθυγράμμου τμήματος… Η άλλη λύση είναι, ότι δεν υπάρχει χρόνος και ότι όλα συμβαίνουν ταυτόχρονα (νέος παραλογισμός)… Δυστυχώς ή ευτυχώς η φύση της ολότητας- ενός είναι απροσπέλαστη… Κινούμαστε λοιπόν χωρίς να υπάρχει κίνηση, γιατί το ένα δεν μετακινείται από το ένα σημείο στο άλλο, μη έχοντας μέρη (αμερές-άτμητο)

Ο σύγχρονος υπαρξισμός έχει επαναφέρει στο προσκήνιο, την φύση της αγωνίας του παρατηρητή καθώς ανακαλύπτει ότι η πράξη του αυτή, τον διαχωρίζει από την ενότητα της εικόνας-κόσμου, τοποθετώντας την συνείδηση-παρατηρητή στο κενό ή μη ον.

Ας θυμηθούμε τον ζωγράφο Σεζάν που έλεγε ότι ο άνθρωπος όταν κοιτάζει το τοπίο πρέπει να είναι απών… καθώς του είναι αδύνατον να τοποθετήσει και τον εαυτό του μέσα σε αυτό, ως παρατηρητή.

Τον Ζαν Πωλ Σαρτρ με το Είναι του κόσμου και το Μηδέν της υπαρξιακής ρωγμής που εισάγει ως παρατηρητής... Ακόμη την περίφημη «ναυτία» που τον καταλάμβανε καθώς οι λέξεις έχαναν την σημασία τους επί των αντικειμένων (σιγή του νου, πνευματικη πτωχία) , αποκαλύπτοντας την φιλοσοφική θέα του Ενός με τις τρομακτικές της συνέπειες. (Άγχος απολίθωσης).

Βέβαια οι πρώτοι διδάξαντες την φιλοσοφία του Ενός ήταν οι Πυθαγόρειοι, όπως ο Παρμενίδης, την φράση του οποίου «είτε υπάρχουμε, είτε δεν υπάρχουμε» ήδη αναφέραμε.

Ευτυχώς οι αρχαίοι ήταν καλύτεροι φιλόσοφοι από τους σύγχρονους και στην θέση του κενού είχαν τοποθετήσει τον αριθμό δύο, το κάτοπτρο της ψυχής. Έτσι ο Περσέας αποκεφάλισε την μέδουσα και δεν απολιθώθηκε… Για τους αρχαίους δεν υπήρχε το μηδέν…

Μια άλλη συνέπεια της συνείδησης (δύο) είναι το αίτημα της αθανασίας, η οποία προκύπτει εξ αιτίας της ολότητας που παρουσιάζει ο κόσμος υπό το πρίσμα της συνείδησης του φιλοσόφου-παρατηρητή. Εφόσον «εγώ είμαι ο κόσμος», δεν πεθαίνω, γιατί ο κόσμος διαρκεί. Είναι η βεβαίωση της θέλησης δια μέσω της συνείδησης… Είναι η ενάργεια ή ηδονισμός του Επίκουρου στην θέα του Ενός κόσμου. (βλ. και κατανόηση της ινδουιστικής πράνα ή ζωτικότητας)

Η σωτήρια προσέγγιση στο απροσδιόριστο και τρομακτικό Ένα του Παρμενίδη, επιχειρείται από τις άτμητες μονάδες ή ψυχές. Η μονάδα είναι ά-τομο δηλαδή μη διαιρετό, άρα είναι αριθμός πρώτος (χωρίς διαιρέτες). Του επιτρέπεται να συμμετέχει στην φύση της ολότητας του Ενός, αλλά και στην πολλαπλότητα της δημιουργίας. Γι αυτό οι μονάδες (πρώτοι) είναι και οι μόνοι που υπάρχουν ως διάνοιες. Οι άλλοι αριθμοί-υποστάσεις δημιουργούνται απ αυτούς ως πολλαπλάσια τους. (το πρώτο κινούν ακίνητο).

Το ενδιαφέρον με τους πρώτους, είναι ότι οι πυθαγόρειοι τους αποκαλούσαν και κύκλωπες (ελλιπείς), επειδή είχαν άθροισμα διαιρετών μικρότερο από τον εαυτό τους, (οι πρώτοι δεν έχουν διαιρέτες). Στην αντίθετη περίπτωση λέγονται εκατόγχειρες… (υπεράφθονοι) (βλ. τέλειοι αριθμοί και αρετή). Αξίζει να σημειωθεί ότι η μελέτη των αριθμών προσέφερε στους νεοπλατωνικούς μια απίθανη κατανόηση της δαιμονολογίας…

Μια άλλη σκέψη για την ατομική θεωρία, είναι ότι οι ρητοί αριθμοί χρειάζονται έναν χώρο για να κινηθούν. Ο χώρος αυτός ονομαζόταν άβυσσος ή μη ον, από τους προσωκρατικούς φιλοσόφους, αλλά ήταν οντότητα (όχι μηδέν). Στο μη ον έχουν καταδικαστεί οι υπόλοιπες ομάδες των αριθμών των λεγομένων αρρήτων, φανταστικών κλπ. Απ όπου και η απέχθεια των πυθαγορείων για τις προσεγγιστικές μεθόδους…

Ο Ηράκλειτος συνιστούσε να διαιρείς σύμφωνα με την φύση… αποκαλύπτοντας δηλαδή την θέληση των μονάδων των πρώτων αριθμών.