Το  αλφάβητο

Ο ηλεκτρισμός παρουσιάζεται ως  ροή ελεύθερων ηλεκτρονίων στην εξωτερική ηλεκτρονική στοιβάδα, μόνο στα μεταλλικά στοιχεία της μέσης περιοχής του περιοδικού πίνακα. Παρόμοια η συνείδηση εμφανίζεται στην μεσαία στήλη του δένδρου της ζωής.  Δεμένη στο κατάρτι της βάρκας-ψυχής ως Οδυσσέας.  Τα ηλεκτρόνια βρίσκονται δεσμευμένα με τα πρωτόνια ως νετρόνια στους πυρήνες των ατόμων. Η αποδέσμευση τους συμβαίνει  κατά την διάρκεια των εκρηκτικών μεταβολών στα μεγάλα άστρα (ήλιους) δημιουργώντας  την  οργανωμένη ύλη  των  7 ηλεκτρονικών στοιβάδων...   Παρόμοια  στην μεταφυσική   μυθολογική προσέγγιση του πολιτισμού ομιλούμε για 7 διαφορετικούς ήλιους και μεταλλικές διαβαθμίσεις στην  ελευθερία της συνείδησης που πραγματώνεται σε αντίστοιχες μεταλλικές περιόδους :  χρύσή εποχή, αργυρά, χάλκινη, σιδηρά...    Με τον Ηρόδοτο να μας πληροφορεί για την ψυχική φύση του ηλεκτρισμού που  έρχεται από  τον Άδη του υποατομικού πεδίου στις πλειάδες. Ας σημειωθεί ότι η ψυχή εκ του ρήματος ψύχω, δημιουργεί τα φαινόμενα της ηλεκτρικής υπεραγωγιμότητας...  Ερμηνεύοντας έτσι την βουδιστική πεποίθηση για τα εγκλωβισμένα προγονικά φαντάσματα ή τα προπατορικά αμαρτηματα του χριστιανισμού. 

Ο Ηρόδοτος στον υπαινιγμό του, μας λέγει ότι ο ηλεκτρισμός της ζωής ακολουθεί την οδό  του ουράνιου ποταμού των πεσμένων ψυχών,  Ηριδανού (Ιορδάνη), που ξεκινά από τα πόδια του αστερισμού του Ορίωνα των επιθυμιών καταδιωγμένο από τον αστερισμό του σκορπίου (πύλης του κόσμου των νεκρών). Επί πλέον παραλληλίζει  τον ουράνιο αστερισμό Ηριδανό με τον ποταμό της Ακρόπολης (το ιερό κέντρο της συνείδησης του πολιτεύματος). 

Τα χάσματα αυτά στην θεωρητική μας κατανόηση  γεφυρώνει η ερμητική νευροφυσιολογία  του ήπατος που υποδεικνύεται στην μυθολογική τιμωρία του δεσμώτη Προμηθέα. Ο αετός-Δίας σύμβολο του  αιθέρα  που εδράζεται στον σπλήνα,   τρέφεται από το ήπαρ-Προμηθέα, που ελέγχει της νοητική φύση της ανθρώπινης πεπτικής λειτουργίας. Το μυστήριο επιλύεται σε όσους εμβαθύνουν στην αλληλεπίδραση της σκέψης-ομιλίας με την κίνηση και την ορμονική λειτουργία. Καθώς πίσω από την φωτοευαισθησία των πεπτικών υγρών του ήπατος και του νεκρού αίματος στον σπλήνα  κρύβεται το μυστήριο της σάρκας ως νοητικής σραγίδας του φωτός...  Έτσι υπάρχουν θεμελιώδεις τομείς παρατηρήσεων που χρειάζεται να επεκταθούν όπως:

•   Ο έλεγχος του βαδίσματος κατά την παιδική ηλικία εξελίσσεται παράλληλα με την ικανότητα της ομιλίας και τον έλεγχο της φαντασίας του χώρου των 3ων διαστάσεων

• Η δυσλεξία συνδέεται με προβλήματα στην κίνηση-βάδιση. Δημοσιοποιήθηκε πρόσφατα  η περίπτωση μιας αθλήτριας η οποία μετά από επιπλοκή εξ αιτίας αντιγριπικού εμβολιασμού. Είχε την δυνατότητα να ομιλεί μόνον όταν έτρεχε. Ενώ όταν σταματούσε άρχιζε να τραυλίζει, ενώ αδυνατούσε να λάβει την όρθια στάση…   Έτσι επιχειρείται πλέον η χαρτογράφηση της λειτουργικότητας του νευρικού συτήματος παράλληλα με την δράση των εννοιών, των συλλαβών και των φθόγγων του αλφαβήτου... Αν και η σχετική εργασία βρίσκεται ήδη διατυπωμένη στην ινδουιστική θεωρία των αιθερικών τροχών (τσάκρα) με τα πέταλα των ήχων-φθόγγων. Δηλαδή τα πλέγματα των νεύρων και των  αδένων κατά μήκος της σπονδυλικής στήλης  (Στον τεκτονισμό αποκλείονται όσοι έχουν προβλήματα στην άρθρωση, επειδή αποτελεί ένδειξη της  δυσλειτουργίας του νευρικού τους συστήματος, που συνεπάγεται την κακή κυκλοφορία του αιθερικού πυρός).

•    Η εμπειρία όσων έχουν υποστεί εγκεφαλικό επεισόδιο προσδιορίζει τις διαφορετικές λειτουργίες των δύο όφεων ή ημισφαιρίων του εγκέφαλου. Δηλώνουν λοιπόν ότι στο δεξί της ψυχής επικρατεί η νοητική σιγή   και η ευτυχισμένη σύνδεση της μορφής με την Μία δημιουργία. Υπάρχει η αντίληψη της κυκλοφορούσας ενέργειας στον υλικό (αιθερικό) ιστό με την αίσθηση της αφής αλλοιωμένη ή καταργημένη καθώς δεν αναγνωρίζονται τα όρια της μορφής ως προς τα περιβάλλοντα αντικείμενα. Με τον τρόπο που η κοκίδωση της εικόνας πυρπολεί, αναιρώντας τις μορφές που επιχειρεί να συνθέσει το αριστερό ημισφαίριο της προσωπικότητας με την νομοθεσία της ομιλίας, την αντίληψη του χρόνου, το εγώ και την οργάνωση του κόσμου των διαφορετικών μορφικών μονάδων… 

Η ομιλία λοιπόν διαχωρίζει και οργανώνει σταθεροποιώντας τις διαφορετικές μορφές-έννοιες στον  κοινωνικό χωρόχρονο που ονομάζουμε αιθερικό ιστό.    Πρόκειται για την αντίληψη της προοπτικής του τριδιάστατου χώρου σε συνάρτηση με τον χρόνο που ορίζει το ηλιακό φως, που θεμελίωσε η περίφημη θεωρία της σχετικότητας.  Είναι η αλήθεια πίσω από την προμηθεϊκή τιμωρία του αετού-αιθέρα που κατατρώγει το ήπαρ της νοητικής-ορμονικής λειτουργίας... Είναι το κράτος και η βία της προσωπικότητας ή  γραμμικής αντίληψης του χρόνου που διαχωρίζει τις μορφές επιβάλοντας την ανάγκη της κίνησης στην ψευδαίσθηση του κόσμου των πολλών μορφών. Είναι ο Ερμής (τέκνον της της πρώτης ατλαντίδας φυλής Μαίας) που αλυσσοδένει την Προμηθεϊκή πνευματική Μονάδα μας στην εμπειρία της βαρύτητας,  βράχου της ψυχολογικής  γήινης πραγματικότητας των παθών αυτού του κοσμικού κύκλου, καθώς επιβάλει την δικαιοσύνη του υλικού αιθέρα των τριών διαστάσεων  Δία...

     Την λεξαριθμητική άποψη δείχνει με αναπάντεχο τρόπο  η ακόλουθη παράγραφος που αξίζει πολλών σχολιασμών:   "Σνφμύωα με μαι έυρενα στο Πμανιπσητετο του Κμτρπιαιζ, δεν πζαιει ρλόο με τι σρειά είναι τοθοπεμέτενα τα γτάμαμρα μσέα σε μία λξλέη, αεκρί το πώτρο κια το ταελείτυο γάμρμα να ενίαι στη στωσή θσέη. Τα υλοπιόπα μροπούν να ενίαι σε τχίυεας θιέεσς και να μροπετίε να τις δαβαιάεστε χρωίς πλβημόρα. Ατυό γνίταει γαιτί ο απρώνθονις εκέγλφοας δεν δαεβζιάι γάμρμα γάμρμα κθάε λξηέ αλλά την λξηέ σαν σνύλοο. Ατίπτσυεο ε;"

Στο υπόβαθρο αυτού του φαινόμενου, διαπιστώνουμε κατ αρχάς την μεταθετική ιδιότητα της πρόσθεσης. Δηλαδή ότι όπως το άθροισμα των αριθμών σε μια παρένθεση παραμένει ανεξάρτητο από τις μεταθέσεις των αριθμών. Έτσι και η εναλλαγή των γραμμάτων σε μια λέξη αν διατηρούνται τα ακραία γράμματα, δεν επηρεάζει την λέξη που παραμένει η ίδια. Η συμπεριφορά αυτή  θυμίζει τους λεγόμενους «λεξάριθμους». Δηλαδή την αντικατάσταση της λέξης από την αριθμητική αξία του αθροίσματος των γραμμάτων της, και την σύγκριση της με άλλες της ίδιας αριθμητικής αξίας, που  έχουν μια  παρεμφερή εννοιολογική σημασία.   

Σε μια δεύτερη ανάγνωση όμως οφείλουμε να διευκρινίσουμε ότι απομονώνοντας τις λέξεις από τα συμφραζόμενα η αναγνώριση γίνεται από δύσκολη έως αδύνατη. Λ.χ. [Κμτρπιαιζ ] και αναγνωρίσιμο [στο Πμανιπσητετο του Κμτρπιαιζ ]. Έτσι αντιλαμβανόμαστε ότι ο παράγοντας της ταχύτητας της ανάγνωσης είναι  καθοριστικός. Παρατηρούμε δηλαδή ότι όσο η ανάγνωση παραμένει στον μηχανισμό του ασυνείδητου κινητικού κέντρου της προσωπικότητας. Ο αναγνώστης ενδέχεται να μην προσέχει τις αλλοιωμένες λέξεις, συνεχίζοντας να διαβάζει το κείμενο κανονικά. Με την πρόταση να ομοιάζει με κινούμενο τραίνο, βαγόνια τις λέξεις και γράμματα τους επιβάτες που αλλάζουν θέσεις…  Κάτι ανάλογο φαίνεται πως συμβαίνει όταν περνάμε με μεγάλη ταχύτητα από μία λεωφόρο. Τα πολεοδομικά τετράγωνα αναγνωρίζονται από τα γωνιακά καταστήματα, καθώς η προσοχή του οδηγού αδιαφορεί για τις θέσεις των ενδιάμεσων καταστημάτων. Είναι προφανές, ότι ο κινητικός εγκέφαλος εργάζεται διεκπεραιωτικά ως προς τον στόχο του (την γενική ιδέα που τον κατέχει), αδιαφορώντας για τις λεπτομέρειες όσων αντιλαμβάνεται, εξαιτίας της περιορισμένης  επεξεργαστικής ισχύος του εγκεφάλου. Περιοριζόμενος στα βασικά στοιχεία που διατηρούν την κατεστημένη τάξη της εικόνας σταθερή...

Η επόμενη  παράδοξη παρατήρηση με παρόμοια δομή, είναι ικανή να μας σπρώξει ακόμη βαθύτερα στον χώρο της ασυνείδητης μηχανής. Αφορά την ταχύτητα ανάγνωσης της ηχογραφημένης φωνής των δελφινιών. Όπου η επιβράδυνση κατά μερικές μονάδες στην αναπαραγωγή του ήχου μεταβάλλει την χροιά της ομιλίας τους … σε ανθρώπινη.! 

Είναι βέβαιο ότι με ανάλογες επιβραδύνσεις-επιταχύνσεις όλοι οι ζωικοί ήχοι θα μεταμορφωθούν στην ανθρώπινη κλίμακα ομιλίας. Ειδικά αν αναλογιστούμε την παγκόσμια παράδοση για την ικανότητα ορισμένων ανθρώπων να αντιλαμβάνονται τις γλώσσες των ζώων…

Χάρις στην εργασία του ΩΡΛ κ. Tomatis, εννοήσαμε ότι το φυλετικό γλωσσικό ιδίωμα σχετίζεται με την ενδομήτρια εμπειρία επί της μητρικής φωνητικής συχνότητας. Συνδέοντας έτσι την μεγάλη ποικιλία των τόνων ή γραμμάτων με την έννοια του μουσικού διαστήματος.  Δηλαδή ότι ο χρονικός ρυθμός είναι διαφορετικός ανάμεσα στις γλώσσες που ορίζουν έτσι διαφορετικές αντιληπτικές γραμμές. Αν επεκτείνουμε την παρατήρηση του κ. Tomatis στις ομιλίες των ζώων και τις διαφορετικές αισθητηριακές αντιλήψεις που έχουν για το ίδιο περιβάλλον... θα αρχίσουμε να εννοούμε την έννοια της διαφορετικής νοητικής ακτίνας ή νότας αντίληψης της πραγματικότητας.

Θα συμφωνήσουμε λοιπόν ότι αυτό που αποκαλύπτει η παρατήρηση των ερευνητών του Καιμπριτζ, είναι η κορυφή του παγόβουνου των υποσυνείδητων διεργασιών της νοητικής μηχανής. Όπου όπως και στους υπολογιστές, όλα τα δεδομένα απλοποιούνται-αναλυόμενα στην μαθηματική γλώσσα της μηχανής, στο λεγόμενο κινητικό κέντρο (η παρεγγεφαλίδα, ο πρωτόγονος ερπετικός μας εγκέφαλλος) επεξεργάζονται και αποδίδονται πίσω  στον χρήστη. Που ανακαλύπτει με δέος ότι είναι και αυτός μέρος της ευρύτερης φυλετικής μηχανής...

 Την διάλυση του τρισδιάστατου κόσμου μας στην επόμενη πολυδιάστατη  ονειρική προσέγγισε γλαφυρά ο Ζαν Πωλ Σαρτρ όταν ενεπλάκη στην μελέτη της σχέσης των λέξεων με τα αντικείμενα, αποσπώντας το βραβείο νομπέλ για το βιβλίο του η «Ναυτία». Γράφει λοιπόν ότι ερχόμενος σε μία κατάσταση όπου η λέξη παύει να συνδέεται με το σημαινόμενο αντικείμενο, καταλαμβανόταν από ακατάσχετη τάση για έμετο… Που αν αντιλαμβάνομαι σωστά είναι ένα σύμπτωμα της εξόδου του ονειρικού σώματος, καθώς αρχίζει να παλινδρομεί ανεξάρτητα από το φυσικό. 

Ελαττώνοντας ο συγγραφέας, μελετητής της φύσης του είναι και του μηδενός, την ταχύτητα του κινητικού κέντρου που ελέγχει την ασυνείδητη εσωτερική ομιλία, αποκάλυψε την αδυναμία των βαγονιών του τραίνου της πολλαπλής  γραμμικής του προσωπικότητας να υπάρξουν μόνα τους. Ακυρώνοντας τους δεσμούς ή αντικρουστήρες που προσέφερε η κίνηση της ομιλίας. Αποδεικνύοντας ότι η συνεκτική ύπαρξη της προσωπικότητάς μας υφίσταται μόνον σε συνθήκες κίνησης της ομιλίας. Καθώς η διαρκής κίνηση επιτρέπει στους διαφορετικούς ομιλητές-φαντάσματα από τον Άδη να εισέρχονται στον τρισδιάστατο κόσμο μας για να ικανοποιήσουν τα πάθη τους...

Σχετικά με τον δημιουργικό Λόγο και τα μαθηματικά 

Όσοι επιχειρούν να χαλιναγωγήσουν τις σκέψεις τους, αντιλαμβάνονται όταν προσεγγίζουν το καρδιακό κέντρο στην δεύτερη μύηση δύο είδη σκέψεων:

Α. Την σεληνιακή φλυαρία του κινητικού κέντρου της φαντασίας τους που εδράζει στην περιοχή της παρεγκεφαλίδας. Η παρεγκεφαλίδα είναι απομεινάρι του πρωτόγονου οφιοειδή εγκέφαλου που διαχειρίζεται τα δεδομένα της αφής. Η αφή είναι εξέλιξη του εγκεφαλικού βουητού της Κύβης-Κυβέλης των ελκτικών και αποθητικών ήχων-δονήσεων… Η αφή< εκ του άπτω, είναι με την σειρά της αυτή που εγκυμονεί το φως της όρασης… Θα πρέπει λοιπόν να εννοήσουμε τους συναισθηματικούς κραδασμούς (θερμούς και ψυχρούς) που έχουν παγιωθεί σε αυτό που αντιλαμβανόμαστε ως σάρκα (τον Λόγο που έγινε σάρκα). Την επιδερμίδα της μορφής μας ως το ορατό μέρος της αιθερικής αύρας μας, και την άδηλο αναπνοή του δέρματος ως την ροή των εντυπώσεων-σκέψεων από την ώσμωση με το φυλετικό-πλανητικό πνεύμα

Β. Η ηλιακή όραση αποτελεί τον δείκτη της νοητικής μας συνείδησης. Όσο περισσότερο αναγνωρίζουμε στον φυσικό ήλιο την φύση της χαμένης ατλαντίδας πλειάδας Μερόπης < ημέρα + ωψ:οφθαλμός , δηλαδή το ηλιακό φως της ημέρας (του οφθαλμού 666), και τον ήλιο ως έναν φακό που δεν εκπέμπει αλλά διαχειρίζεται τον φωτοβόλο αιθέρα που μας περιβάλει. Τόσο θα αυξάνονται οι σπινθήρες του δικού μας καρδιακού φωτός και η ενορατική μας ικανότητα στο να αντικρύσουμε την ανταλλαγή της ζωής στην άδηλο αναπνοή του αιθερικού μας περιβλήματος. Αυξάνει δηλαδή η ελευθερία μας μαζί με την έλευση του φωτός που φωτίζει τα αόρατα πάθη στο αιθερικό μας περίβλημα.

Τα πάθη εμφανίζονται ως νοητικοί σκώληκες-δίνες που επιστατεί ο συναισθηματικός φυλετικός Δράκος/Κένταυρος της επιθυμίας. Οι ταχύτατοι αυτοί Κένταυροι (κεντούν την αύρα) παρασιτούν κατατρώγοντας τον αναπαραγωγικό αιθέρα πριν αυτός αποδώσει τον καρπό του στον ευγενικό φωτοβόλο αγγελικό αιθέρα των αισθήσεων (Λαπίθων)…

Όταν κατά την νικηφόρα τρίτη μύηση ο Απόλλων ακτινοβολήσει στο μέσον της διαμάχης Λαπίθων και Κενταύρων αποκαθιστώντας το σχέδιο στο ακτινοβόλο αιθερικό μας περίβλημα. Γίνεται κατανοητή η μαθηματική οικονομία του δημιουργικού Λόγου. Καθώς τότε η σκέψη μας συνδημιουργεί επαναλαμβάνοντας την εσωτερική διδασκαλία των λεόντων του νόμου του πυρός στον κυβικό θρόνο της Κυβέλης.

Τα γονίδια-λέξεις κρέμονται σαν τσαμπιά στην αιθερική άμπελο του φυλετικού ρεύματος (Διονύσου).

Η κίνηση της ομιλίας είναι η αστρική σφραγίδα φύλακας του φωτός (μορφή) που αναλαμβάνει την σύνταξη των μερών του λόγου:

συγκεκριμένα ουσιαστικά-πυρ, αφηρημένα ουσιαστικά-γη, ρήματα –ύδωρ και επίθετα επιρρήματα-αέρας, σταθεροποιώντας τον ομφαλό μας σε συγκεκριμένο σημείο της πολυδιάστατης σφαιρικής Ψυχής του κόσμου. Γεγονός που επιτρέπει την εκδήλωσή μας στο χωρόχρονο σε μια από τις μορφές που εξυπηρετούν το σχέδιο στον παρόντα κύκλο.

Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν ότι οι λεξάριθμοι είναι το εργαλείο των φωτισμένων ονοματοθετών, που αντιλαμβανόμενοι τον φοβερό ήχο της Κύβης αναλαμβάνουν να αναγνωρίσουν την ορθή διατύπωση της ακατάληπτης βοής σε λέξεις. Κατευθύνοντας τον μορφικό πολιτισμό προς την υπόδειξη της θεότητας.

Το φαινόμενο του Λόγου στον θρόνο των λεόντων της Κυβέλης το παρουσιάζει ο Ιωάννης της αποκάλυψης στο 10ο κεφάλαιο: … ΚΑΙ ΕΚΡΑΞΕ ΜΕΤΑ ΦΩΝΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΚΑΘΩΣ ΒΡΥΧΑΤΑΙ Ο ΛΕΩΝ ΚΑΙ ΟΤΕ ΕΚΡΑΞΕΝ ΕΛΑΛΗΣΑΝ ΑΙ ΕΠΤΑ ΒΡΟΝΤΑΙ ΤΑΣ ΕΑΥΤΩΝ ΦΩΝΑΣ …. ΚΑΙ Η ΦΩΝΗ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑΝ ΗΚΟΥΣΑ ΕΚ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ ΠΑΛΙΝ ΕΛΑΛΕΙ ΜΕΤ ΕΜΟΥ…

Επίσης αναφέρεται εκτεταμένα στην λειτουργία του μόνιμου ατόμου σε επταπλότητες (7 λυχνίες-7 εκκλησίες- 7 σάλπιγγες -7 βροντές- 7φιάλες οργής κλπ)

Ανακεφαλαιώνοντας τις καβαλιστικές απόψεις για τον δημιουργικό Λόγο ή πυρ.

Η  θέση που υποστηρίζουμε για τον Λόγο ή πυρ είναι ότι αφορά την διαιρετότητα. Το «να διαιρείς σύμφωνα με την φύση»  του Ηράκλειτου

Παρόμοια ο Ιάμβλιχος   υποδεικνύει την οριζόντια και κάθετη διαμετρο  του κύκλου για την παραγωγή των γραμμάτων: Ο,Θ,Ε  στην λέξη ΘΕΟΣ. Προτείνοντας γενικότερα  την  παραγωγή των γραμμάτων ως κατατμίσεις του κύκλου από την διάμετρο-ακτίνα του.

Η θεοσοφία ανέκαθεν συσχέτιζε τα 22 γράμματα   με τα διακριτά μέρη της ροής στον Σφαίρο του Εμπεδοκλή ή μόνιμο άτομο. Δηλαδή την πενταγωνική ροή στην σφαίρα του αιθέρα που διατρέχεται από την δημιουργική δίνη των ακτίνων. (Βλ. το κοσμικό δόγμα της Ντ. Φόρτσιουν). Τα γράμματα   δηλαδή απεικονίζουν  τις 22  επιμέρους ροές της δίνης… του δωδεκαέδρου-αιθέρα. Υπενθυμίζουμε ότι 12 σημεία ενώνονται με 66 γραμμές ή 22 τρίγωνα εφόσον 22*3=66…   

Από όσα γνωρίζει η επίσημη ιστορική έρευνα φαίνεται ότι οι βαβυλώνιοι ιερείς διατήρησαν και διέδωσαν τον κύκλο των 360 μοιρών. Μαζί με τα γράμματα που αντιστοιχούν κατ αυτόν τον τρόπο στους 24 διαιρέτες-γωνίες των 360 μοιρών του κύκλου.  Αν παραληφθούν το 1 και το 360 ως εκφράσεις του αδιαίρετου ή ανεκδήλωτου τότε οι διαιρέτες  γίνονται 22 ήτοι :{2,3,4,5,6,8,9,10,12,15,18,20,24,30,36,40,45,60,72 ,90,120,180}. 

Την ίδια ιδέα διατήρησε  η ομηρική μυθολογία στην ετυμολογία της μεγάλης ιέρειας Κίρκης < Circle= κύκλος. Όπου τα ζώα=γράμματα (Άλεφ=Βόδι, Γ=Γκαμήλα, ς=φίδι) είναι οι σύντροφοι του Οδυσσέα < ο Ούτις= ο κανένας=το μη Ον της συνείδησης – ο παρατηρητής < οφθαλμός που δεν ανήκει στο σύστημα που παρατηρεί. Οπότε ο Οδυσσέας (ξεκινά με το γράμμα Ο=μάτι) ακούει τις Σειρήνες < ο νόμος  του Σειρίου (Αγλαόπη-φως και θελξιέπεια-ήχος)  δεμένος στο κατάρτι < κάθετο άξονα της βάρκας ή ψυχής

Τα γράμματα λοιπόν οφείλουμε να αναγνωρίσουμε  επίσης  στις ενεργές γωνίες ενός ωροσκοπίου, που υποδεικνύουν  αντίστοιχες ψυχικές τάσεις  λχ η οργάνωση σε αντιθέσεις δείχνει το γράμμα Ι = η ισχύς που γειώνεται. Το γράμμα Κ (μια αντίθεση και ένα τετράγωνο) δείχνει το πάθος για την εκδήλωση (Κ)άτω. Η συμμετρία των συμβόλων δείχνει την αρετή λχ το Λ είναι η δικαιοσύνη των άστρων. Πολλοί είναι οι αστρολόγοι που εξετάζουν την αντιστοιχία των ακτίνων προς τις 7 βασικές γωνίες του κύκλου όπως: σύνοδος, τρίγωνο, τετράγωνο, πεντάγωνο, εξάγωνο, επτάγωνο, αντίθεση

Η μελέτη  που γίνεται  τώρα για τους λεξαρίθμους είναι αποκρυφιστικά  λανθασμένη. Αν συνεχιστεί συστηματικά πιθανόν να  αποδώσει την γραμματολογική  κλείδα της προσωπικότητας εκείνου που ερευνά και δημιουργεί τις νοητικές του αντιστοιχίες.  Στην πραγματικότητα ο ερευνητής δεν ανακαλύπτει αλλά επινοεί τις αντιστοιχίες, έτσι ο ίδιος αυτοπαγιδεύεται στον νόμο που ορίζει η νοητική του προσωπικότητα

Καθώς κανείς δεν ανεβαίνει στον ουρανό των φωτεινών συμβόλων (γραμμάτων) παρά μόνον  εκείνος που κατήλθε… Το απόκρυφο επεισόδιο της συνάντησης του Χριστού (χρι=πυρ του Λόγου ή Ψυχής) με τον γραμματοδιδάσκαλο  Ζακχαίο (η προσωπικότητα) όπου τον επικρίνει για την άγνοια του είναι διαφωτιστικό… «Πως τολμάς να μιλάς για την φύση του Ω όταν αγνοείς ακόμα και την σημασία των 3ων  γραμμών του Α»

Ο δομικός κώδικας:  Η γλωσσολογία ως  αλχημεία…

 Ο ιδεογραφικός –ιστορικός –μαθηματικός  γρίφος έχει τώρα  ως εξής:  Ήταν οι αρχαίοι Έλληνες οι δημιουργοί  του αρχαιότερου αιγυπτιακού πολιτισμού ?  Ισχύει η γνώμη ότι η ορθόδοξη  χριστιανική διδασκαλία  είναι  η αρχαία αιγυπτιακή  (του ορφισμού-γνωστικισμού) ?   Το αλφάβητο των τριών εννεάδων   ή 27 γραμμάτων, ανταποκρίνεται καλύτερα στην μεταφυσική γεωμετρία της δημιουργίας?   Είχε δίκιο λοιπόν ο Πλάτωνας που εξόρισε τον Όμηρο από την Πολιτεία του ? Αληθεύει  ότι το λατινικό αλφάβητο διαφυλάττει  την αρχαιοελληνική σοφία  καλύτερα από το νεοελληνικό ? 

     Η ιστορική αλήθεια  για την δημιουργία της  γραπτής γλώσσας,  μας είναι μάλλον άγνωστη.  Η επιστημονική  εκδοχή είναι ότι προήλθε συνθετικά όπως και ο μεσογειακός  πολιτισμός. Λ.χ.  στο  λήμμα  για το  γράμμα  [Α] διαβάζουμε :  Η αρχική πεποίθηση ότι όλα τα αλφάβητα προέρχονται από το φοινικικό κλονίστηκε σοβαρά στις μέρες μας, καθώς βρέθηκαν όστρακα με γράμματα ηλικίας 6000 ετών. Υποστηρίχτηκε  δηλ. η άποψη ότι το Α μπορεί να ήταν τύπος παλιάς ελληνικής γραφής, την οποία δανείστηκαν οι Φοίνικες, για να καταρτίσουν το δικό τους αλφάβητο και να το μεταδώσουν αργότερα (9ος αι. π.Χ.) με φοινικικά πλέον σχήματα στους Έλληνες των ιστορικών χρόνων. Οπωσδήποτε όμως το ελληνικό άλφα προήλθε από το φοινικικό άλεφ (άλεφ-α, άλφα), το οποίο οι Έλληνες άποικοι της Ιταλίας το μετέδωσαν στους Ετρούσκους και αργότερα στους Ρωμαίους.

Αντίθετα η μεταφυσική προσέγγιση του [Α] ή 1   είναι εύλογη,  εφόσον το Α είναι ένα ιδεόγραμμα της κεφαλής του ταύρου-αγελάδας, ζώδιο από το οποίο έρχεται η ζωή στο ηλιακό μας σύστημα. (βλ. πλειάδες ή  Ατλαντίδες)...  

Η αγελάδα είναι η ουσία (ους=αυτί είναι το σχήμα του αιθέρα). Το σύμβολο του Υδραργύρου ή Ερμή-Βούδα είναι το σύμβολο του ταύρου επάνω στον σταυρό  Πρόκειται δηλαδή για την θυσία του ταύρου ή της ηλιακής ουσίας που εξερχόμενη από το ηλιακό κέντρο δημιουργεί τον φυσικό χωρόχρονο. Η λατρεία του Μίθρα-Μπαφομέθ στις  22 Δεκεμβρίου στο χειμερινό ηλιοστάσιο, είναι η πυρολατρεία  του  Χρι-στού οπου (Χρ =χρόνος, χρώμα, χρήμα στον αιθερικό ιστό). Όπως επανειλημμένα έχουμε αναφέρει η φύση των τριών πυρών ή φώτων γίνεται γνωστή στην εξίσωση του πυθαγορείου θεωρήματος όπου ο Μινώταυρος της μορφής (Μήνη (σελήνη) + ταύρος) πεθαίνει προκειμένου να φανερωθεί η σχέση του φωτός της ειμαρμένης (αίροντας τον νόμο του τυχαίου) κρυμμένου στο άθροισμα της μορφής και της δράσης των επιθυμιών της…

Το ίδιο συμβαίνει με το γράμμα [Β] ή 2  που οι Φοίνικες το συμβόλιζαν με δύο τρίγωνα (ΔΔ), που παρίσταναν παράταξη σκηνών ή σπιτιών. Σπίτι όμως θεωρείται η ηλιακή καρδιά του Bel... Αργότερα  τα δύο τρίγωνα γράφονταν το ένα πάνω στο άλλο και από το σχήμα αυτό, με καμπύλωση των γωνιών, προήλθε η σημερινή γραφή του. Οι αρχαίοι το ονόμαζαν βήτα (άκλ.) κατά το φοινικικό μπεθ = σκηνή ή σπίτι.  Αλλά ένα διπλό τρίγωνο  παραπέμπει  ασφαλώς στον αριθμό 2 όπως και στο σύμπλεγμα των δύο τριγώνων  που είναι ένα σύμβολο της ηλιακής συνείδησης.

 Καμήλα ή γκαμήλα.  Σκέψεις για το τρίτο γράμμα  ( γ, c , g ).   Το γάμα στα αρχαία αλφάβητα παρουσιάζεται αρχικά ως 1 και αφού πήρε διάφορες μορφές, κατέληξε στο Γ της Θήρας. Στην αρχαία ελληνική γλώσσα προφερόταν ως γκ, όπως το g στις νεολατινικές γλώσσες. Ο φθόγγος που παριστάνεται στη νέα ελληνική με το γάμα είναι σύμφωνο ουρανικό, συνεχές, ηχηρό και ημίφωνο. Στην λατινική έχει αντικατασταθεί από το c, ενώ το G  γκ (God) κατέχει την έβδομη θέση...

Ο  μεταφυσικός σχολιασμός  αφορά την έννοια της ορθής γωνίας (ορίζεται από τρία σημεία), όπως και   ο συσχετισμός του τεκτονικού συμβόλου της ορθής γωνίας επάνω από το γράμμα G που ακτινοβολεί....Το γράμμα γάμμα σχετίζεται με το φοινικικό γίμελ που σημαίνει καμήλα.  Όσοι έχουν δει δράκο, όμως συμφωνούν ότι έχει κεφάλι καμήλας ...

Η    βικιπαίδεια στο γράμμα (c) αναφέρει :  «Γενικά πάντως, το οτι το λατινικό αλφάβητο βασίστηκε κυρίως στο ετρουσκικό είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός και αποδεικνύεται από τη φωνητική αξία του γράμματος C. Οι Ετρούσκοι δεν είχαν ηχηρά οδοντικά σύμφωνα, και γι αυτό ο χαρακτήρας C (προερχόμενος από το ελληνικό γάμμα) χρησιμοποιήθηκε για να δηλώσει το άηχο K της ετρουσκικής και της λατινικής. Ο J. Jensen σημειώνει οτι η αρχική χρήση των γραμμάτων C, K, Q προήλθε από την ετρουσκική: C εμπρός από /e και i/, K εμπρός από /a/, Q εμπρός από τα /u και o/. Συνεπώς τα γράμματα αυτά δηλώνουν διαφορετικά αλλόφωνα (allophones) του /k/. Αυτοί οι ορθογραφικοί κανόνες οφείλονται στα ονόματα εκείνων των γραμμάτων: γάμμα ή γέμμα, κάππα, κόππα ή κούπα (quppa). Στην ετρουσκική δεν υπήρχε φθόγγος /o/, γι αυτό το Q χρησιμοποιήθηκε εμπρός από τα /o/ και /u/ της λατινικής. Τα Y και Z είναι μεταγενέστερες προσθήκες από το Ελληνικό αλφάβητο. Κατά τον αρχαίο έλληνα ιστορικό Πλούταρχο, το G δημιουργήθηκε περί τον 3ο αι. π.Χ. από τον απελεύθερο Spurius Carvilius Ruga, με τροποποίηση του C. Στην ετρουσκική και λατινική, το δίγαμμα (F) δήλωνε το φθόγγο /w/ αλλά τελικά οι Ρωμαίοι απλοποίησαν το συνδυασμό H-/f/ σε F /f/. Τα ημίφωνα /w, j/ και τα φωνήεντα /u, u:, i, i:/ γράφονταν με τα αντίστοιχα γράμματα, δηλαδή τα V και I αντίστοιχα.»

Συνεχίζοντας την μάταιη  προσπάθεια  για την κατανόηση των δυνάμεων που δρουν πίσω από το φαινόμενο της ομιλίας. Θυμήθηκα  την αντιστοιχία που αναφέρεται πως υφίσταται ανάμεσα σε μέρη της  στοματικής κοιλότητας και τις αισθήσεις ( Ινδουισμός).  Ο ουρανίσκος σχετίζεται λοιπόν με την όραση και το φως. Η ρίζα και το μέσον της γλώσσας,  με την ακοή και την αφή. Η άκρη της γλώσσας, το  κατ εξοχή όργανο της βρεφικής αντιληπτικότητας- συνείδησης με την γεύση… Οπότε μπορούμε να σχετίσουμε τα ουρανικά σύμφωνα με το φως, τα λαρυγγικά με την ακοή, τα οδοντικά με την γεύση

Όσοι έχουν διαβάσει κάποιο βιβλίο για τους ήχους (Μπιτζα)  στα πέταλα των τροχών ή λουλουδιών των τσάκρας, θα προσέξουν ότι όλοι καταλήγουν σε ν(γκ)…  Είναι ο ήχος που απουσιάζει από την νεοελληνική καθώς ενεργοποιεί την γεννητική περιοχή. Πρόκειται για στοχευμένο ευνουχισμό...

Το [Δ] τέταρτο γράμμα του ελληνικού αλφάβητου.  Το σχήμα αλλά και η ονομασία του προέρχεται από το φοινικικό αλφάβητο όπου συμβολίζει σκηνή ή πόρτα και ονομαζόταν ντάλεθ. Κατά την αρχαιότητα προφερόταν όπως το λατινικό d (door), με το οποίο αντιστοιχεί. Η μεταφυσική του Δ ή πύλης σχετίζεται ασφαλώς με την «Διανοητική πύλη» που εμφανίζεται όταν ολοκληρωθεί η τετραπλή ή νοητική προσωπικότητα.

Το έψιλον το πέμπτο γράμμα προέρχεται από το σημιτικό σύμφωνο χε, που σήμαινε «μικρή πόρτα» και γραφόταν ανάποδα από το σημερινό (όπως το 3). Κατά την ιστορική του διαδρομή πήρε διάφορες μορφές, μέχρι να καταλήξει στο σημερινό Ε. Οι αρχαίοι Έλληνες το πρόφεραν έι. Η μεταφυσική  του Ε είναι το: "Γνώθι σαυτόν" και οι 3 οριζόντιες γραμμές του καβαλιστικού δένδρου,  καθώς είναι το τρίτο με αρχή το έβδομο και μάλλον συμβολίζει μαζί με το 3 τους δύο όφεις του 8 (ύλης-πνεύματος). Προφανώς η έννοια της μικρής πόρτας ταυτίζεται με την στενή είσοδο της συνείδησης  στην ευαγγελική προτροπή: "Εισέλθετε διά της στενής πύλης· διότι πλατεία είναι η πύλη και ευρύχωρος η οδός η φέρουσα εις την απώλειαν, και πολλοί είναι οι εισερχόμενοι δι' αυτής" 

[δίγαμα]  Το έκτο γράμμα του πανάρχαιου ελληνικού αλφάβητου. Ονομάστηκε δίγαμα από το σχήμα του (F). Το 405 π.Χ., όταν ο άρχοντας της Αθήνας Ευκλείδης μεταρρύθμισε το ελληνικό αλφάβητο, το δίγαμα είχε παραλειφτεί. Στα λατινικά έγινε φ. Αριθμητικά παρέμεινε εννοώντας το τελικό  ς (φίδι)

Το [ζήτα] έκτο γράμμα του ελληνικού αλφάβητου, προέρχεται από το ζάγκιν, το έβδομο γράμμα του φοινικικού αλφάβητου, που σήμαινε σκαπάνη ή όπλο. Η πρώτη του μορφή ήταν σαν το ιώτα ι. Ο φθόγγος που παριστάνεται με το γράμμα αυτό στη νέα ελληνική είναι σύμφωνο, διπλό, συριστικό, εξακολουθητικό, και ως προς την άρθρωση είναι φθόγγος γλωσσικός και φατνιακός. Η πρώτη του προφορά ήταν σδ και χρησιμοποιούνταν στην αττική και την αιολική διάλεκτο. Το ζ σχετίζεται με το Ι καθώς παραπέμπει στο  κεραυνοτσέκουρο της πνευματικής ζωής...

[ήτα] Το έβδομο γράμμα του ελληνικού αλφάβητου, που παριστάνει φωνηεντικό φθόγγο.  Προέρχεται από το σημιτικό Χεθ, που σήμαινε το «φραγμό» και δήλωνε έναν εξακολουθητικό φθόγγο. Από τον 6ο π.Χ. αι. χρησιμοποιείται στην ιωνική διάλεκτο και προφέρεται ως σ βραχύ. Ως ι άρχισε να προφέρεται από τον 6ο αι. μ.Χ. Στις νεολατινικές γλώσσες αντιπροσωπεύει τη δασεία, το φθόγγο Χ ή δεν προφέρεται καθόλου. Ας σημειωθεί ότι η αριστερή και η δεξιά πλευρά του  [Η] γέννησαν τα δύο πνεύματα (δασεία και ψιλή) των Διοσκούρων.

[θήτα] Το όγδοο γράμμα του ελληνικού αλφάβητου.  Προέρχεται από το φοινικικό τεθ, που σήμαινε «φίδι ή σπείρα» και παριστάνει ένα φθόγγο δασύ, βραχύ και οδοντόφωνο, αντίστοιχο με το τ και το δ. Κατά την αρχαιότητα αντιπροσώπευε το φθόγγο th, όπως στη λατινική γλώσσα. Στις αρχαίες ελληνικές διαλέκτους είχε διάφορες μορφές. Η σημερινή του μορφή καθιερώθηκε στην   Αθήνα  το 404 π.Χ., επί άρχοντα  Ευκλείδη.    Η μεταφυσική του σημασία  είναι ο κύκλος με το σημείο ή το σταυρό, δηλαδή το σύμβολο της δημιουργίας…

Η γλωσσολογία (Αζωθ), η αλχημεία και η χρυσή αναλογία…

Με το τετραγράμματο όνομα αζώθ αποκαλούσαν οι αλχημιστές τον υδράργυρο. Η λέξη αυτή συγκροτείται από το πρώτο και τελευταίο γράμμα τριών αλφαβήτων: της ελληνικής, λατινικής και εβραϊκής γλώσσας, δηλαδή από το πρώτο κοινό γράμμα Α, και από τα τελευταία Ζ (της λατινικής), Ω (της ελληνικής) και Θ ή Τ (της εβραϊκής γλώσσας). Οι αποκρυφολόγοι χρησιμοποιούσαν την λέξη αυτή με την έννοια και το συμβολισμό της αρχικής μονάδας η οποία και είναι η "πρωταρχική φύση" από την οποία απορρέουν τα πάντα. Κατ΄ ακολουθία το Αζώθ αποδίδει την εικόνα του Σύμπαντος κόσμου. Με τα τέσσερα γράμματα της λέξης αυτής στολίζονταν οι τέσσερις άκρες ιερών εικονογραφημάτων, μανδηλίων, τραπεζών κ.ά.

Όσον αφορά στην ένθεση του τετραγράμματου αυτού σε σταυρόνημα σύμβολα, ταυτίζεται κατά σειρά απολήξεων, στο μεν οριζόντιο κέρας Α-Ω (που δηλώνει αρχή και τέλος), στο δε κάθετο κέρας Ζ-Θ (που δηλώνει στην ελληνική γλώσσα ζωή και θάνατο). Εγκυκλοπαίδεια Ήλιος

Η χρυσή αναλογία ονομάζεται χρυσή, επειδή οδηγεί στην εναρμόνιση του ανεκδήλωτου πνεύματος με το υλικό πυρ, στο χρυσό φως των Βουδών της γης…

Οι όροι της χρυσής ακολουθίας Fibonacci, είναι τα αμαλγάματα του Υδραργύρου (Ερμή ή Χριστού).

Η αλχημική πύρωση και απόσταξη, πρανα και απανα, αποτελούν το ανάλογο της πρόσθεσης των διαδοχικών όρων της χρυσής ακολουθίας.

4 διαδοχικοί όροι α,β,γ,δ της ακολουθίας αποδίδουν μια ικανοποιητική προσέγγιση της χρυσής τομής, επειδή συνιστούν μια προσωπικότητα για την οποία ισχύει το πυθαγόρειο θεώρημα, μεταξύ των τριών ψυχών: αδ, 2βγ, β^2+γ^2 που οδηγούνται στην πυθαγόρεια σταύρωση…

Το αρχαιόμετρο (Αζωθ) της γλώσσας μας πληροφορεί ότι το Χρ-έος είναι Χρ-υσός. Εννοώντας ότι η ηθική, δηλαδή η κατανόηση του καθήκοντος και των υπο(χρ)εώσεων δεν είναι άλλη από την χρυσή ειμαρμένη… Εξ άλλου πνεύμα=πνοή=πόνος, αέρας=θλίψη

Ο αήρ ή ροή δημιουργεί τον άπειρο ή αδιαπέραστο δακτύλιο της μορφικής δημιουργίας, ήτοι το νέφος των ηλεκτρονίων και του ηλεκτρισμού.

Ο ήλιος έχοντας απορρίψει το νέφος των σκέψεων ή ηλεκτρονίων αποτελεί το πρότυπο για την ανθρώπινη εξέλιξη. (βλ. ηλιακός άγγελος)

Η γλωσσολογία είναι η αλχημεία της μιας γλώσσας, που ξέπεσε σε πολλές… Οπότε η κατανόηση των ιστορικών μεταλλάξεων της, όπως και ο καβαλιστικός μαθηματικός δομισμός της αποτελούν οδούς για την αντίληψη των τριών κοσμικών πυρών (Χρη-Χρι-Χρυ) Χρήμα-Χριστός-Χρυσός

Ο βουδισμός-ερμητισμός (Βούδας ή Ερμής) είναι συνώνυμος της αλχημείας: Η θέα των χρωμάτων Βουδών στην διάρκεια του διαλογισμού, αντιστοιχεί στις μεταβολές της πρώτης ύλης, δηλαδή του εγκλωβισμένου πνευματικού μας προμηθεϊκού σπινθήρα ή ουσίας (Α). (Ο Ερμής Χριστός είναι η ενεργός ακτίνα του βουδικού-ενορατικού πεδίου). Η αλχημεία δηλαδή ξεκινά με την λεγόμενη τρίτη μύηση της συνειδητής επαφής μας με την υπηρεσία της μέλανας αιθερικής μας πνευματικής μας Μονάδας. Ακολουθεί η λεύκανση: Η επαφή μας με την πλανητική ιεραρχία ως λευκή αδελφότητα υπό την εποπτεία των λευκών βουδών του ύδατος-αδάμαντα (Μανού) και η συνειδητοποίηση των καρμικών οφειλών μας με τις οδυνηρές υποδείξεις της πράσινης οικογένειας των βουδών του αέρα. Για να ολοκληρωθεί στην χρυσή οικογένεια των βουδών της ισοψυχίας του τοπίου όπου ταυτιζόμαστε με την πλανητική ύπαρξη. (Ω)

Η αντίληψη μας για το αλφάβητο ακολουθεί τον ονοματοθέτη… της Κυβέλης = Κυψέλης (της  δημιουργικής βοής στους κροτάφους). Το β αντικαθίσταται από το ψ. Τα δύο γράμματα όμως κατέχουν την δεύτερη θέση από την αρχή και το τέλος του αλφαβήτου των 24 γραμμάτων…

 Όσοι μελετούν την εσωτερική αστρολογία ως γεωμετρία του αιθέρα αντιλαμβάνονται ότι οι ενεργές γωνίες του ωροσκοπίου αντιπροσωπεύουν την  Λάχεση και το μέτρο  (angle=angel) των μοιρών-γωνιών του κύκλου

Οι γωνίες αυτές δημιουργούν μια φυλακή του φωτός, μια σφραγίδα, για την φυσική και την νοητική μορφή. Τα βασικά σύμβολα αυτής της αστρικής γεωμετρικής γραφής φυλάσσει το ελληνοφοινικικό αλφάβητο... Παρόμοια με το σανσκριτικό ανταποκρίνεται στους ήχους των πετάλων - εδρών των κανονικών στερεών.

  Η μεταφυσική προσέγγιση σχετίζεται με την δημιουργική αρχή του ήχου-λόγου και την ξυλοποίηση ή ιδεοποίηση της …αμπέλου (ιδα = ξύλο). Εμείς δηλώνουμε αμπελοφιλόσοφοι εφόσον ο Χριστός είναι η άμπελος που προηγήθηκε της κατασκευής των άστρων. Η άμπελος είναι ο αιθερικός ιστός των γραμμάτων-ιδεών και ο Χριστός είναι απλά το Χρ=πυρ του Λόγου στον ιστό !!!

Η αντίληψη μας για το αλφάβητο ακολουθεί τον ονοματοθέτη… της Κυβέλης = Κυψέλης (της  δημιουργικής βοής στους κροτάφους). Το β αντικαθίσταται από το ψ. Τα δύο γράμματα όμως κατέχουν την δεύτερη θέση από την αρχή και το τέλος του αλφαβήτου των 24 γραμμάτων…

 Όσοι μελετούν την εσωτερική αστρολογία ως γεωμετρία του αιθέρα αντιλαμβάνονται ότι οι ενεργές γωνίες του ωροσκοπίου αντιπροσωπεύουν την  Λάχεση και το μέτρο  (angle=angel) των μοιρών-γωνιών του κύκλου

Οι γωνίες αυτές δημιουργούν μια φυλακή του φωτός, μια σφραγίδα, για την φυσική και την νοητική μορφή. Τα βασικά σύμβολα αυτής της αστρικής γεωμετρικής γραφής φυλάσσει το ελληνοφοινικικό αλφάβητο... Παρόμοια με το σανσκριτικό ανταποκρίνεται στους ήχους των πετάλων - εδρών των κανονικών στερεών.

•       Συμπληρώνοντας την πρώτη εννεάδα των γραμμάτων, συγκεντρώσαμε τις αναγκαίες πληροφορίες για ορισμένους συλλογισμούς…

•      Οι τρεις αιθερικές οκτάβες είναι η πεπτική, η αναπαραγωγική (αναπνοής) και των αισθήσεων (εντυπώσεων) βλ. το εννεάγραμμα του σουφισμού.

Ο αλχημικός χορός της ΠειΘούς  

Η Πειθώ ως θεότητα είναι η προσωποποίηση του ανθρώπινου λόγου. Η ύπαρξή της μας βοηθά να εμβαθύνουμε στην μυθοπλαστική επιστήμη της ονοματοθεσίας, καθώς αρχικά εμφανίζεται ως θεότητα όχι του λόγου, αλλά της ερωτικής δράσεως, δηλαδή του έρωτα και του γάμου.

Αναφέρεται, ως κόρη της Αφροδίτης και του Ερμή, είναι δηλ. Ερμαφρόδιτη… Είναι επίθετο, προσωνύμιο της Αρτέμιδος-πειθούς, της Αφροδίτης-πειθούς, και επίκουρος του Πόθου, του Ιμέρου, των Ωρών και των Χαρίτων.

Στο όνομα της υπάρχει ο συνδιασμός του Π+Θ, δηλ. η είσοδος στην Πύλη που διαχωρίζει το επάνω με το κάτω στην οριζόντια γραμμή του Θήτα (Θανάτου). Η σύνθεση π+ε+θ στο ρήμα <πΕθ>αίνω δείχνει την μετάβαση της αντίληψης στην άλλη πλευρά του καΘρΈΠτη, όμως η συνΕΊδηση απαιτεί και την παρουσία της κάθετης βούλησις του Ιώτα στο Απολλώνειο ΕΙ... Ενώ η παρεμβολή του Ν στο πέ(ν)θος δείχνει την νοητική εστίαση. Δεν υπάρχει λοιπόν αμφιβολία πως η θεά Πειθώ αναφέρεται στην αλχημεία της λιβιδικής μεταβολής των ερωτικών ενστίκτων σε νόηση.

1. Αυτό φαίνεται στην διαδοχική αντικατάσταση των φωνηέντων-μετάλλων από το κυκλικό Όμικρον (αδιαπέραστο δακτύλιο) του σκοτεινού πΌθου, όπου δηλώνεται η αδυναμία χειρισμού των δυνάμεων στον Οφθαλμό (Αγίν) του πυρός καθώς λείπει το κενροσημείο: ο βιασμός-βία του Κρόνου «ο μόλυβδος».

2. Ακολουθεί το πΆθος του Άρη, «ο σίδηρος» όπου ανατέλλει το Α της γονιμοποιού ουσίας στην εξωστρεφή φορΆ του αέρα.

3. Ακολουθεί το γράμμα Ήτα στο πΉθω (πάσχω από αδυναμία < ανα+πΗρία), γεγονός που μας φέρνει στον νου τον Ήφαιστο-Ζυγό (χαλκό), κάποιον που παγιδεύει με την διπλωματία των τεχνουργημάτων του πυρός=λόγου, αποκαλύπτοντας τις κρυφές προθέσεις-αδυναμίες των άλλων, (του Άρη-Ήρας)…

4. Εδώ επεμβαίνει ο Απόλλων αντικαθιστώντας τον Άρη με τον Ερμή (υδράργυρο) στην σεληνιακή ερωτική κλίνη της αλχημείας: Το «ΕΙ» της Απολλώνιας ερωτικής ηλιακής συνείδησης της Πειθούς εκδηλώνεται στον αντίποδα της πανσελήνου της Αρτέμιδος… Είναι η γραμμή Τοξότη-Διδύμων

5. Το γράμμα Ύψιλον της Πυθίας, μας ανοίγει την ενορατική διάσταση της θείας δύναμης ως πόθου ή εκστατικού πάθους που εκφράζεται όμως δια μέσου της ενορατικής αυτογνωσίας των δύο σκελών του Υ, σταυρώνοντας κυριολεκτικά την Ύπαρξη με το καρφί (Υ)

6. Ο κύκλος των μεταβολών του πόθου φαίνεται πως προχωρεί στο γράμμα Ιώτα ως έκφραση της κάθετης θείας βούλησης. Αυτής που ορθοτομεί τον Λόγο της αληθείας καθιστώντας «πιθ»ανό** τον γάμο της πρόνοιας με την ειμαρμένη. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει το όνομα «πίθ»ηκος, ένα ζώο που εκφράζει έντονη την πρώτη ακτίνα της βούλησης…

7. Τέλος το γράμμα Ωμέγα εκφράζεται στο πΏθι: στην προστακτική αορίστου του πίνω το ποθούμενο νέκταρ…

Παρόμοιες αλχημικές μεταβολές των εννοιών με την αντικατάσταση των μεταλλικών φωνηέντων πρέπει να τις θεωρήσουμε κανόνα στην υπέροχη γλώσσα μας. Άλλο ένα παράδειγμα που αλίευσα ευρίσκεται στο όνομα Καρδία-Κερδία και κερδώος Ερμής… Εδώ ο Κραδασμός του ενστίκτου πνεύματος, δηλ. της Καρδίας στην παρουσία του Ερμή (υδραργύρου) των μεταβολών της συνείδησης στην διάρκεια της πορνείας-αλχημείας του εμπορίου (πέρνυμι=πουλώ**) μετατρέπεται σε νοητική ουσία ή κΈρδος της συνείδησης. Έτσι το όνομα του Ερμή μπορεί να παρετυμολογηθεί από την αντικατάσταση του Α με το Ε στο άΡΜα-έρμα της ψυχής που σωρεύει τους λίθους της εμπειρίας…

** Η φράση «παίζω την ζωή μου στα ζάρια» είναι συνώνυμη με την είσοδο στον πιθανολογικό κόσμο του πυρός, τον Άδη: όπου διαλέγω τυχαία, δηλ. συναντώ την μοίρα Λάχεση < λαγχάνω < λαχνός… Ο καλύτερος έμπορος δεν πουλά το αντικείμενο αλλά τον εαυτό του στην εικόνα του τυχαίου αντικειμένου που εμπορεύεται…

Το δένδρο της ζωής  και οι 22 ατραποί του 20-εδρου

    Ο αριθμός 32 των 10 Σεφιρώθ-αριθμών και των 22 διαδρομών που τις ενώνουν, ανευρίσκεται επίσης στο άθροισμα  κορυφών και εδρών  12 + 20 για το εικοσάεδρο και 20 + 12 για το δωδεκάεδρο

 Όμως πως θα εξηγήσει κάποιος το γεγονός ότι η απλούστατη αντιστοιχία που υφίσταται ανάμεσα στα 7 ηλιακά συστήματα και τον περιοδικό πίνακα των 7 περιόδων των στοιχείων ουδέποτε διατυπώθηκε επίσημα…  Πέρα από τις συμβολικές γκραβούρες των αλχημιστών που έβλεπαν τους ήλιους-άστρα ή χημικά στοιχεία να λάμπουν μέσα στους υάλινους στομάχους/φιάλες των εργαστηρίων τους ?         Το σύστημα Α και Ω

Το όνομα Α και Ω προτείνεται από την ομάδα «Ι ΑΜ» ως εκείνο του κεντρικού ήλιου για το σύμπλεγμα των 7 ηλιακών συστημάτων. Κάνοντας έτσι μια παράδοξη νύξη για την σχέση που υφίσταται μεταξύ του αλφαβήτου των 7 φωνηέντων και των 7 πεδίων-ηλίων…

Την ίδια νύξη έχει κάνει και ο Ιάμβλιχος προσδιορίζοντας τις διχοτομήσεις του Ο σε Θ και Ε υποδεικνύοντας την τρισήλιο ΘΕΌτητα...

Εμείς τώρα εφόσον αποτολμήσαμε να συγκρίνουμε τις 7 περιόδους του πίνακα των στοιχείων με τα 7 συστήματα ηλίων που δίνουν το έναυσμα για την παραγωγή της ηλεκτρονικής σύστασης των στοιχείων που συμπληρώνουν τις αντίστοιχες περιόδους. Δεν μπορούμε να αγνοήσουμε την σύμπτωση μεταξύ των 7 ηλίων με τα 7 φωνήεντα κατά την οριζόντιο εξάπλωση στον πίνακα των στοιχείων. Και τις 18 κάθετες στήλες στις οποίες κατατάσσονται τα στοιχεία του χημικού πίνακα συμπληρώνοντας την τρίτη ηλεκτρονική τους στοιβάδα* με τα 18(?) σύμφωνα του αλφαβήτου...

Μια παρόμοια αντιστοιχία είχαμε διαπιστώσει στην κιονοστοιχία 8Χ17 του Παρθενώνα. (8 κίονες σημαίνουν 7 διαστήματα ή μουσικά φωνήεντα)

Τα 18 υποπεδία της ώριμης προσωπικότητας φαίνεται να αντιστοιχούν έτσι με τα σύμφωνα που μετέφερε με αντιδάνειο ο Κάδμος από το συμφωνογραφικό φοινικικό αλφάβητο.

*Υπενθυμίζουμε ότι οι στοιβάδες συμπληρώνονται βάσει του τύπου 2η^2 ήτοι 2,8,18 …

 Η Δονητική των γραμμάτων

Αν παραμείνουμε συνεπείς  στην αντιστοιχία των 7 φωνηέντων με τις 7 οριζόντιες περιόδους του πίνακα των στοιχείων και των 18 κάθετων ομάδων με τα σύμφωνα. Τότε προκύπτει μια ιδιαίτερα γνώριμη αντιστοιχία ανάμεσα στους  μονοσύλλαβους συνδυασμούς και τα στοιχεία του περιοδικού πίνακα: ΒΑ, ΒΕ, ΒΗ, ΒΙ, ΒΟ, ΒΥ, ΒΩ και ΓΑ, ΓΕ, ΓΗ, ΓΙ … και  ΔΑ, ΔΕ, ΔΗ… και ΖΑ, ΖΕ, ΖΗ, ΖΙ…  κοκ 

Παρόμοια  κατάταξη φαίνεται να υποστηρίζει και η  σανσκριτική, η ιερή γλώσσα των βραχμάνων ιερέων. Η σανσκριτική   όρισε τα 48 φθογγόσημα της ως σπερματικούς ήχους (μπίτζα) ή αιθερικές  δονήσεις υπόβαθρο των 5 αισθήσεων-στοιχείων του κόσμου μας.     Τα 48 γράμματα του σανσκριτικού αλαφαβήτου αντιστοιχούν στα αιθερικά νάντις ή πέταλα των 5 λωτών/στοιχειακών στροβίλων που  η σούμα Σ (...)= δίνει το άθροισμα  στον κυρίαρχο τόνο κάθε πεδίου:  Λαμ + Βαμ + Ραμ + Γιαμ + Χαμ = Αουμ

 Τα 48 γράμματα συντίθενται στο ΑUΜ  του έκτου λωτού

Πρώτος λωτός, γη = ∑(vam, sham, shham, sam)= Lam

Δεύτερος λωτός, νερό = ∑(bam, bham, mam, yam, ram, lam)= Vam

Τρίτος λωτός, πυρ = ∑(damm, dhamm, namm, tam, tham, dam, dham, nam, pam, pham)=Ram

Τέταρτος λωτός, αέρας = ∑(kam, kham, gam, gham, nam, cam, cham, jam, jham, nyam, tam, tham)=Yam

Πέμπτος λωτός, αιθέρας = ∑(am, aam, im, iim, um, uum, rim, riim, lrim, lriim, em, aim, om, aum, ham, aham)=Ham

Έκτος λωτός, συνείδηση = ∑(ham, ksham)=ΑUM

Όποιος επιθυμεί να εμβαθύνει απαγγέλοντας τις δονήσεις των συλλαβών που δομούν την μορφή του   θα χρειαστεί να λάβει υπόψη του. Ότι η αφή αφορά τις δύο εξωτερικές στοιβάδες των ηλεκτρονίων με τα δύο και τα οκτώ ηλεκτρόνια, ενώ τα διάφορα είδη όρασης του χρόνου (παρελθόν-γεύση και όσφρηση-μέλλον) αφορούν τα στοιχεία που συμπληρώνουν την τρίτη στοιβάδα των δεκαοκτώ ηλεκτρονίων… Ενώ η αρχή του ήχου εκδηλώνεται στην δόνηση των πυρήνων των ατόμων

 Ο διπέταλος λωτός (οφθαλμός) ΑUM = ham + ksham.  Ο Αδάμ+Κάδμος  των Θηβών και η αναζήτηση της ευρείας όρασης/Ευρώπης

Εισερχόμενοι στις ενέργειες του ζωδίου των ιχθύων ο συλλογισμός μας για την αλχημική γλώσσα των εκδηλωμένων στοιχείων ή φθόγγων του αλφαβήτου, βρίσκει συνοδοιπόρο την μυθολογία των Θηβών…

Η μυθολογία των λαών της ανατολικής μεσογείου είναι κοινή. Οπότε δεν παραξενευόμαστε με την γνώμη του  R. Guenon που εμβαθύνοντας στον μύθο του Αδάμ-Κάδμου ιδρυτή της πόλεως των Θηβών. Προσδιορίζει την ονομασία  Θήβαι από την φοινικική/εβραϊκή Τεμπάχ = η Κιβωτός  του κατακλυσμού.

Όπως έχουμε αναφέρει ο κύκλος των 108  ζωών που ελέγχει μια ψυχή στην διάρκεια του κύκλου  των 25.000 ετών της ζωδιακής οπισθοδρόμησης του εαρινού σημείου, λαμβάνει τέλος στο ζώδιο του υδροχόου. Το γεγονός αυτό αντιστοιχεί στην τέταρτη μύηση όπου καθαρίζουν δια του κατακλυσμού (των δύο ποταμών της 2ης και 3ης ακτίνας) οι σταύλοι του Άδη (Αυγεία) από την κόπρο των οξειδώσεων των ουσιών-αγελάδων. Τελειώνοντας δηλαδή ο ζωδιακός κύκλος της ψυχικής εμπειρίας χρειάζεται να καθαρίσει το σεληνιακό Limbo της αναμονής προκειμένου να δεχθεί τις ψυχικές ουσίες του επόμενου   δημιουργικού κύκλου των 108 ζωών του σπειροειδούς.

Προχωρώντας η συνείδηση στην νοητική θεωρία των ιχθύων αντιμετωπίζει το   σύμβολο των ηλιακών αγελάδων-πεδίων (7Χ7=49) που συντίθενται στο πρόσωπο του Απόλλωνα της 50ης αγελάδας… Η 19η κάρτα του ταρώ είναι ο ήλιος που εποπτεύει τον κύκλο των σεληνιακών πανσελήνων-αγελάδων σε κύκλους των 19 ηλιακών ετών…

Όσοι παρακολουθούν το αστρολογικό σκεπτικό αντιλαμβάνονται ότι ο Παρνασσός είναι το ελληνικό Αραράτ. Εκεί εγκατέστησε ο ηλιακός άγγελος, Απόλλων  τις   ψυχικές ουσίες/ζώα της κιβωτού, Μούσες ή ηλιακές αγελάδες, εκκινώντας τον επόμενο δραματικό κύκλο της εμπειρίωσης, στην κοιλάδα των εκατοντάπυλων Θηβών. (πύλη = ενσάρκωση)

Έτσι τα 16 γράμματα που μετέφερε ο Αδάμ-Κάδμος από την Φοινίκη δεν είναι τίποτα άλλο από την κληρονομιά της Ατλαντίδας/Φοινίκης  που ήρθε να εμπλουτιστεί στο πεδίο του Άρεως (Αρεία φυλή) του θηβαϊκού κύκλου της γλώσσας-εμπειρίας.  Υπενθυμίζουμε ότι αι Θήβαι βρίσκονται  στο ζώδιο του σκορπιού/Λόγου ως προς τον ζωδιακό ομφαλό των Δελφών…

  Σημειώσεις:

 1. Θήβος= Θαύμα (Ησίοδος)  Θάμα το αξιοθέατον  επί γυναικός  (βλ. Ευρώπη)

 2. Ο Αδάμ-Κάδμος είναι ο πρώτος άνθρωπος  (Αδάμας στην ελληνική μυθολογία) που μετά τον αιθερικό κατακλυσμό της ατλαντίδας   αναζητά σταθερό έδαφος για να εποικίσει την γη. Το σταθερό έδαφος βρίσκει στο όρος Παρνασσό, το ελληνικό Αραράτ

 3. Ο Απόλλων με τις 9 μούσες στον Παρνασσό είναι η αρχαιοελληνική εκδοχή των 9 καβαλιστικών Σεφιρώθ/σφαιρών στο σώμα του Αδάμ-Κάδμου 

 4. Οι θήβες υπήρξαν κέντρον λατρείας των Καβείρων. Τα Καβείρια μυστήρια σχετίζονται με την λατρεία του Ερμή-Υδραργύρου, της Δήμητρας-Περσεφόνης και του Πλούτωνα. Πρόκειται για αντίστοιχη λατρεία με τον Βουδισμό-Ερμητισμό της αλχημείας/υδραργύρου-Ερμή. Ο μύθος του Οιδίποδα είναι η μυθολογική προσέγγιση της αλχημείας. Το σύμβολο του υδραργύρου είναι ο θυσιασμένος ταύρος επάνω στον σταυρό. Βόδια είναι οι βούδες/αιθέρας που αλλάζουν  χρώματα όπως η αγελάδα που ακολουθούσε ο Κάδμος αναζητώντας την Ευρώπη/εύρος+οπή= ευρεία όραση.  Πρόκειται για την λατρεία του αιγυπτιακού οφθαλμού/Ώρου εντός του οποίου μεταφέρονται οι αγελάδες/ουσίες  όπως στο Δέπας του Ηρακλή ή κιβωτό του Νώε... Οι Θήβες επομένως είναι το  δισκοπότηρο/Δέπας των σπερματικών ουσιών που μεταφέρονται από τον ένα αιθερικό δημιουργικό κύκλο στον επόμενο… 

Η χείρα  του πυρός-Λόγου…

Αναζητώντας τους συνδυασμούς των γραμμάτων της συλλαβής Χρι του πυρός. Ερχόμαστε αντιμέτωποι με την έννοια του χεριού. Το χέρι (της δικαιοσύνης) εμφανίζεται στον διαλογισμό παρέχοντας αρχικά το έλεος της τέταρτης σφαίρας του Δία. Αλλά γρήγορα επανεμφανίζεται από την πέμπτη σφαίρα του καβαλιστικού Άρη, κρατώντας την πύρινη ρομφαία του Λόγου, αποδίδοντας την δικαιοσύνη στην επαναστατημένη νοητική μας χώρα.

Έχουμε αναφέρει ότι η ολοκλήρωση της θέας ενός ζεύγους κανονικών χεριών στο όνειρο ισοδυναμεί με την δόμηση του νοητικού μας φορέα (κανονικού πεντάκτινου, ή ΥΓΕΙΑ των πυθαγορείων)

Ο βουδισμός παρέχει πλήρη διδασκαλία για την παλάμη και το πέλμα του Βούδα, όργανα της νοητικής δράσης. Η διδασκαλία αυτή μας γίνεται έμμεσα γνωστή από τον ρεφλεξολογικό χάρτη του πενταγωνικού μας σώματος στα χέρια και τα πέλματα. Όμως ο μωαμεθανισμός έχει διαφυλάξει την πυθαγόρεια παράδοση της σχέσης του αλφάβητου με τον πεντάκτινο, στην παλάμη της Φάτιμα (μία από τις τέσσερεις κόρες του μεγάλου προφήτη)

Τα 27 γράμματα της μεγάλης ιέρειας Ομιλίας, (σελήνης) της ελληνολατινικής αλφαβήτου αντιστοιχούν επίσης στους 5 αιθέρες που απαρτίζουν την ολοκληρωμένη λειτουργία του νοητικού μας σώματος:

Ο πρανα αντιστοιχεί στο νοητικό στήθος και τον αντίχειρα της ζωής-Αφροδίτης

Ο απανα στην απεκριτική ώθηση της λεκάνης και τον επιθετικό δείκτη του Δία

Ο σαμανα στην ένστικτη πεπτική νοητική διαιρετότητα του στομάχου και τον μικρό δάκτυλο του Ερμή

Ο ουντανα στην ομιλία και την σκέψη στην περιοχή της κεφαλής, τον ηλιακό παράμεσο

Ο βυανα στον αξεπέραστο δακτύλιο, ωοειδές περίβλημα και τον μέσο δάκτυλο του Κρόνου

Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν ότι το χέρι του ελέους ή θεραπείας και της ρομφαιοφόρου δικαιοσύνης είναι οι εμφανίσεις της συνειδητής χρήσης της αλφαβήτου-φαντασίας του πυρός.

Ο υιός της χήρας (Ητα είναι τα δύο ένστικτα πνεύματα-Διόσκουροι) είναι η χείρα (ΕΙ ο Δελφικός Απόλλων)

Η παλάμη του κ. Βούδα * (το άδειο χέρι, καρατε, των πολεμικών τεχνών), το ολογραφικό σύμπαν ή φράκταλ των κατοπτρισμών του αιθέρα, είναι όλα εκφράσεις του πενταγώνου της χρυσής τομής ή Λόγου-Συμμετρίας της δημιουργίας στο δεκαδικό σύστημα (2Χ5)

Τα 13 πρώτα γράμματα του αλαφαβήτου αποδίδονται στις φάλαγγες των δακτύλων ως εξής:

Α,Ε.Θ στις φάλαγγες του μικρού δάκτυλου του Ερμή

Β,F,Ι στις φάλαγγες του Ηλιακού παράμεσου

Γ,Ζ,Κ στις φάλαγγες του Κρόνιου μέσου

Δ,Η,Λ στις φάλαγγες του δείκτη Δία

τα Μ,Ν στον αντίχειρα Νού της Αφροδίτης

Τα υπόλοιπα γράμματα τοποθετούνται στα πλανητικά όρη της παλάμης και την κοιλάδα του Άρη

Ο  «τρόμος των υδάτων» αναφέρεται στην ιερή συλλαβή-μαντραμ «τραμ» της γης, η οποία είναι προφανώς έκφραση της ετυμολογικής ρίζας «μτρ» μήτρα-δελφύς. Που υπαινίσσεται την φυλετική μήτρα (γλώσσα) ως το μέτρο του πυρός που θα χρησιμοποιήσει ένας κλάδος πολιτισμού…

Η ενσωμάτωση του τεχνολογικού πολιτισμού στους διαφόρων ειδών φυλετικούς-εθνικούς κύκλους, προσφέρει μια σπάνια ευκαιρία για την κατανόηση της σύστασης των βαθμίδων της κόλασης του νοητικού πυρός, καθώς διαμορφώνει βίαια τον μηχανισμό της επιθυμίας-ομιλίας, μήτρα της εκδηλωμένης σκέψης και των φθογγοσήμων της.

Αφορμή γι αυτή την προσέγγιση δίνουν οι τεχνικές που εφαρμόστηκαν τα τελευταία χρόνια, επιτυγχάνοντας την αύξηση στην ταχύτητα του διαδικτύου: είτε εξ αιτίας της αξιοποίησης περισσοτέρων σημείων στην ημιτονοειδή καμπύλη του αναλογικού ηλεκτρομαγνητικού σήματος (που μεταφέρουν τα χάλκινα καλώδια) κατά την μετατροπή του σε ψηφιακό, είτε χάρις στην αντικατάσταση του ηλεκτρομαγνητικού παλμού από την φωτεινή δέσμη του lazer που ταξιδεύει ανακλώμενη ολικά εντός της οδηγού οπτικής ίνας.

Η αντικατάσταση της ηλεκτρομαγνητικής τεχνολογίας και των χάλκινων καλωδίων των επικοινωνιών από αυτήν των φωτονίων στο δίκτυο των οπτικών ινών, έχει το αντίστοιχό της στην έναρξη της λειτουργίας των υαλωδών ινών, του αιθερικού σώματος…

Άλλη αιτία αύξησης στην ποιότητα της αισθητής εικόνας και του ήχου επήλθε με τους πολύπλοκους αλγόριθμους συμπίεσης του ψηφιακού σήματος. Δηλαδή χάρις στον (βίαιο-Κρόνιο) περιορισμό του παρεχομένου σήματος και της ποσότητας των πληροφοριών στις περιοχές των συχνοτήτων που δύνανται να αντιληφθούν οι αισθήσεις μας… Γεγονός που θέτει έμεσα το ζήτημα της συνειδητής χρήσης τους.

Αυτές οι παρατηρήσεις δείχνουν ότι ο πολιτισμός μας μετά τους μεγάλους πολέμους (κύκλος του Άρη στις Δαντικές κολάσεις) που εκτόξευσαν την τεχνολογία, έχει διαβεί πλέον την πύλη του κάστρου της κόλασης. Έχει εισέλθει δηλαδή στο τέταρτο νοητικό υποπεδίο όπου η αφύπνιση της συνείδησης είναι υποχρεωτική. Αυτό άρχισε να διαπιστώνεται νωρίς από τον Κάφκα που μελετώντας το φαινόμενο της γραφειοκρατίας στις ώριμες αστικές αυτοκρατορίες του 19ου αιώνα και του συνδικαλισμού-ομαδικότητας του εργατικού κινήματος, περιέγραψε την συνείδηση του πυρός των εντόμων. (βλ. Βάαλ, ο Δίας των μυγών, ο αλχημικός πυρώδης λόφος των σοφών εντόμων). Που ο Δάντης προσέφερε στο όραμα του κύκλου του Δία: των ανοικτών τάφων (γραφείων) και της πύρινης βροχής (ο ανελέητος γραμμικός κοινωνικός χρόνος).

Επί των ημερών μας εισερχόμαστε πλέον στον κύκλο της βίας του (Κρ)όνου ως (Κρ)άτους, που επιχειρεί την πάταξη της σπατάλης (Δία) που εκφράζει η γραφειοκρατία, χάρις στην ανάπτυξη του αιθερικού δικτύου των επικοινωνιών… Γεγονός που θα μας φέρει σύντομα ενώπιον του φαινομένου της αποκάλυψης των ψυχικών σχεδίων που θα εκφραστούν στις 10 κατηγορίες των άστρων-επαγγελμάτων (κύκλος του Ουρανού). Οδηγώντας αναπόφευκτα στην προδοσία της φύσης των μυστηρίων (κύκλος του Ποσειδώνα) και το τέλος αυτού του πολιτισμικού κύκλου

Η τεχνική του περιορισμού του εύρους του διαβιβαζομένου σήματος είναι έμφυτη στην φυλετική γλώσσα, η οποία επαναπροσδιορίζει διαρκώς το ηχητικό περιεχόμενο των φθογγόσημων της προκειμένου να διεκπεραιώσει το βασικό για την επιβίωση επικοινωνιακό καθήκον της, όπου η ταχύτητα αποτελεί το κύριο μέλημα. Κάθε γεωγραφική περιοχή τείνει λοιπόν να διαμορφώσει την δική της χροιά εκφώνησης. (λχ στην Θεσσαλία το γουρούνι προφέρεται «γρν», στα νησιά κάνουν συντμήσεις ολόκληρων προτάσεων σε λέξεις, ενώ αλλού χρησιμοποιούν μόνον σφυρίγματα ή φωνήεντα προκειμένου να εξασφαλίσουν καλύτερη ακουστικότητα).

Ο τεχνολογικός πολιτισμός τείνει να ενοποιήσει τον γραπτό με τον προφορικό λόγο, εφόσον μεταφράζει και τους δύο σε δυαδική γλώσσα μηχανής. Δίνοντας την ώθηση για την αντίστοιχη ενοποίηση του δίπολου της ψυχής με την προσωπικότητα στον αιθερικό ερμαφρόδιτο

Εμείς διαπιστώσαμε ότι στην διάρκεια των ελληνιστικών χρόνων το έθνος μας αυτό-ευνουχίστηκε ή αυτό-τυφλώθηκε ως Οιδίποδας, καταργώντας τους λαρυγγικούς φθόγγους g,q (γκ) που ενεργοποιούν τα γεννητικά όργανα. Καθώς ο αρχαιοελληνικός πολιτισμός του πυρός ολοκλήρωσε τον δημιουργικό κύκλο του φανερώνοντας την δόξα του ερμητικού-βουδικού πεδίου, όταν πρόδωσε στο έσχατο και κορυφαίο σημείο της εκδήλωσης του την φύση των μυστηρίων, δημιουργώντας τον Παρθενώνα και συγγράφοντας τραγωδίες…

Ασφαλώς είναι ιδιαίτερα δύσκολο να συνδυάσει ο νους μας έννοιες τόσο διαφορετικές όπως ο ηλεκτρισμός και η …γλώσσα, στα πλαίσια της κατανόησης που επιτρέπει η εκπαίδευση στον υλιστικό πολιτισμό μας.

Πιστεύω όμως ότι ο διαλογισμός ως η ικανότητα να μετέχουμε στην ομαδική ύπαρξη που είναι το κρίσιμο σημείο για αυτή την κατανόηση, έχει προσεγγιστεί αρκετά από τον όμιλο των ψυχών, που έχουν αναλάβει αυτή την σύνδεση…

Πιο συγκεκριμένα οι έννοιες της πολιτικής και της θρησκείας προσεγγίζονται με δύο διαφορετικούς αριθμολογικούς τρόπους, προσφέροντας δύο διαφορετικά αποτελέσματα. Στα σημερινά γεγονότα του εμφύλιου σπαραγμού της Αιγύπτου η πολιτική (1) αθροίζεται με την θρησκεία (2) και τον πολιτισμό (3), 1+2+3=6 δίνοντας τον όλεθρο-πόλεμο του Άρη (6).

Όταν ο νοητικός στόχος είναι η σύνδεση πρώτα του πολιτισμού 3 με την θρησκεία 2 στην κατανόηση της λειτουργίας του 5 πεντάκτινου (αιθέρα-ηλεκτρισμού-γλώσσας, η νοητική ΥΓΕΙΑ των πυθαγορείων) και της χρυσής τομής του ανώτερου νου των αντιστοιχιών μεταξύ ορατών και αοράτων που επιτρέπει η αντίληψη του διαλογισμού στον σπειροειδή Φ=1,618… του πεντάκτινου.

Κατόπιν από το κέντρο του πεντάκτινου προβάλει ακίνδυνα ο ηλιακός εξάκτινος της πανσελήνου (ο πράσινος-λευκός λέων της αλχημείας που κατατρώγει τον ήλιο-Άρη λέοντα, την σιδηρά ράβδο, του φυσικού φανατισμού-οργής των εκδηλωμένων αγελαίων ομαδοποιήσεων του μεταβλητού αστρολογικού σταυρού)

Η κατανόηση του αιθέρα-πρανα (αντίχειρα) συμβαίνει μόνον σε όσους προσεύχονται-αντιλαμβάνονται την ομαδική συνείδηση σε μια πόλη-θρησκεία. Σε όσους δηλαδή ενώνουν την πρώτη φάλαγγα (λογική) του αντίχειρα δημιουργώντας κύκλους με τις άλλες 12 φάλαγγες-ζώδια των υπολοίπων δακτύλων.

Τα γράμματα Μ,Ν (13,14) της μήνης-σελήνης των φαλάγγων του αντίχειρα-Αφροδίτης της λογικής και της θέλησης, ευρίσκονται στο μέσον του ζωδιακού της αλφαβήτου. Κατά παράδοξο τρόπο ο κινέζικος ζωδιακός αντιστοιχεί στον δυτικό ζωδιακό με τη διαφορά ότι οι ενάρξεις των αντιστοιχούντων ζωδιακών σημείων γίνονται στο μέσον τους (βλ πνευματική μεσότητα). Η έναρξη γίνεται 5 ή 6 του μηνός και όχι 21 ή 22. Για την πληροφόρηση η οποία λείπει, χαρακτηριστικό της μη κατανόησης, από τις περισσότερες σχετικές μελέτες αναφέρουμε ότι:

Κριός είναι ο Δράκος, Ταύρος το Φίδι, Δίδυμοι το Άλογο, Καρκίνος το Πρόβατο, Λέων ο Πίθηκος, Παρθένος ο Πετεινός, Ζυγός ο Σκύλος, Σκορπιός ο Χοίρος, Τοξότης ο Ποντικός, Αιγόκερως ο Βούβαλος, Υδροχόος ο Τίγρης και Ιχθείς ο Λαγός

Αυτές οι συνδέσεις όμως ανάμεσα στο ανατολικό και το δυτικό ωροσκόπιο ως ημισφαίρια του εγκέφαλου μας συμβαίνουν μόνον σε όσους εννοούν (βλ πρανική κατανόηση) την κλίμακα του πυρός των κολάσεων στην πόλη-πολιτισμό. "Ότι τα άστρα έπεσαν και τα κατανάλωσαν οι χοίροι (πεπτίδες) των συναισθημάτων…"

Επαναλαμβάνουμε την κλίμακα του Δάντη:

Η εκκλησία της θρησκείας-Δήμου (ομαδική συνείδηση) σχετίζεται με την έννοια της βαπτίσεως στον ηλεκτρικό ποταμό Ηριδανό-Ιορδάνη (των νεκρών) της φυλετικής γλώσσας, που διαφυλάσσει η μεγάλη σεληνιακή ιέρεια Περσεφόνη. Με τις έννοιες-λέξεις να σταθεροποιούν το αιθερικό πλέγμα της φυλετικής σκεπτομορφής

Οι αβάπτιστοι, δηλαδή οι ειδωλολάτρες της μορφικής ύπαρξης αναγκαστικά υποπίπτουν στο αμάρτημα της λαγνείας, καθώς είναι ο μοναδικός τρόπος της φυσικής μορφής για να συνδεθεί με τον αιθερικό ιστό, στο ιερό λεγόμενο κέντρο. Πρόκειται για την κόλαση του Ερμή που ερωτοτροπεί διαρκώς στο γόνιμο έδαφος των χρήσεων του πολιτισμού και όχι στο άγονο της αλχημείας με την νύμφη Σαλμακίδα, που τον μετατρέπει σε δικέφαλο Ιανό της αυτοπαρατήρησης…

Ακολουθεί η κόλαση της λαιμαργίας ή καταναλωτισμού της νοητικής Αφροδίτης που επιχειρεί να κατασπαράξει ανεπιτυχώς τα είδωλα-αντικείμενα των ιδεών ως προϊόντα του υλικού πολιτισμού.

Σαν συνέπεια ανακαλύπτει ο νους των επιθυμιών την λειτουργία του χρήματος-πυρός ως μέτρου ανάλυσης των υλικών-ιδεών ή αντικειμένων εισερχόμενος στον κολασμένο περιβάλλον του ηλιακού χρηματιστηρίου των αξιών. Παγιδευόμενος στον ατέλειωτο κύκλο των καθημερινών ισοτιμιών της προσφοράς και της ζήτησης που επιφέρουν οι πλανητικές όψεις περιφερόμενες γύρω από την ηλιακή βαρύτητα του ψυχολογικού φυλετκού εγώ.

Η οικονομική ανισσοροπία της πλεονεξίας ή άγνοιας των φυλετικών χρεών, οδηγεί αναπόφευκτα στην καπιταλιστική κρίση των πολέμων και την κόλαση του τρόμου του Άρη (η θέα του άλλου ως διαφορετικού). Ολοκληρώνοντας τον ασυνείδητο κύκλο του προαύλιου του κάστρου της κόλασης-πολιτισμού του πυρός. (βλ ο πόλεμος έξω από τα τείχη της Τροίας)

Η είσοδος στο κάστρο ισοδυναμεί με την οργάνωση του κράτους-δικαίου που ξεκινά με την έξαρση της γραφειοκρατίας των σχέσεων του αιθέρα Δία, όπου τα αξιώματα-γραφεία δεν έχουν επίγνωση του λειτουργήματος που επιτελούν, θυμίζοντας το στάδιο των σπινθήρων-εντόμων που οργανώνονται σε ενστικτώδεις κυψέλες. (βλ. στάδιο των Κενταύρων)

Η εμφάνιση του (Κρ)άτους ως (Κρ)όνου ή ως (Κρ)ίσης της δικαιοσύνης σχετίζεται ασφαλώς με την βίαιη επιβολή του Νου-Νόμου στο φυσικό πεδίο. Το Χρ του πυρός εκδηλώνεται Κάτω ως Κρ ή βίαιος γραμμικός Χρόνος-Κρόνος. (Κρ)υσταλλοποιώντας τον κοινωνικό ιστό και αυξάνοντας τον ηλεκτρισμό που ρέει έντονα στην επιφάνεια των δομημένων κανονικών (κρ)υστάλλων στερεών. Αφυπνίζεται δηλαδή η σχέση της συνείδησης του ηλεκτρισμού-γλώσσας-σκέψης με τις φυσικές ηλεκτρικές αισθήσεις

Η επιβληθείσα ζωδιακή τάξη των κανονικών στερεών στον κοινωνικό ιστό υποχρεώνει σε εκδήλωση την ουράνια τάξη των 10 ουράνιων επαγγελμάτων ή αγγελικών δημιουργικών δυνάμεων του διπλού πεντάκτινου της χρυσής τομής. Οι οποίες μη έχοντας επίγνωση του συνολικού σχεδιασμού μετατρέπονται σε δαιμόνιους απατεώνες των συνανθρώπων τους…

Ακολουθεί η δημόσια έκθεση-προδοσία των μυστηρίων (Διοσκούρων όφεων) που ελέγχει ο Ποσειδώνας της κοσμικής φαντασίας. Εδώ στον δεύτερο θάνατο (δικαστήριο του Άριου βράχου) κλείνει υποχρεωτικά ο κύκλος του πολιτισμού ως εκδηλωμένου φυλετικού ποταμού της ζωής για να ξεκινήσει ο επόμενος ποταμός παρακλάδι του μοναδιαίου ωκεάνιου ρεύματος.

Η ευκαιρία μας πλέον ως ανθρωπότητα ευρίσκεται στον γνωστό μύθο της κρίσης μεταξύ του Ποσειδώνα των φυλετικών κύκλων και της Αθηνάς-Βούδα του συνειδητού πολιτεύματος… για τον έλεγχο της καρδιάς της Πόλης. 

Ο Ζυγός της αυτογνωσίας και το το Ε των Δελφών…

Οι αριθμοί των ουσιαστικών (πυρών), όπως και των άλλων πτωτικών, είναι τρεις: ο ενικός, ο δυϊκός και ο πληθυντικός. Το δυϊκό σύστημα (που δεν υφίσταται στην νέα ελληνική) ήταν εύχρηστο στην αρχαία, και μάλιστα στην αττική διάλεκτο. Αφορούσε τα συγκεκριμένα ουσιαστικά που δηλώνοντας πολικά αντικείμενα εμφανίζονται σε ζεύγη: τὼ ὀφθαλμὼ (=οι δύο οφθαλμοί), τὼ πόδε (=τα δύο πόδια), τὼ χεῖρε (=τα δύο χέρια). Επίσης ο δυϊκός συνηθιζόταν για δύο πρόσωπα, ζώα ή πράγματα που ήταν γνωστό ότι ήταν δύο (και αναφερόταν μαζί) ή χρησιμοποιούνται κατά δύο ζεύγη: τὼ ἀδελφὼ (=οι δύο αδελφοί), τὼ Διοσκούρω (=οι δύο Διόσκουροι), τὼ βόε (=τα δύο βόδια) κ.λπ.

Η κατάργηση της χρήσης του δυϊκού αριθμού οφείλεται προφανώς στο γεγονός ότι το εκπαιδευτικό μας σύστημα δεν αντιλαμβάνεται πλέον την σημασία του…

Ο Δυϊκός αριθμός είναι η ηθική διδασκαλία, την οποία παρέδωσε ο Κρίσνα στον τοξότη Αρτζούτνα ως οδηγός του άρματος της ψυχής του… Η Μπαγκαβάτ Γκίτα, ή Μπαγκαβαντγκίτα, ή Γκίτοπανισαντ είναι το θείο τραγούδι που σημαίνει «Ας γίνει το θέλημά Του» είναι ένα από τα σημαντικότερα ιερά κείμενα του Ινδουϊσμού.

Η αντίστοιχη αρχαιοελληνική διδασκαλία βρίσκεται κρυμμένη στα περιστατικά που προηγήθηκαν της άλωσης της Τροίας και είναι περισσότερο αναλυτική από εκείνη της ινδικής μυθοπλασίας… Περιλαμβάνοντας:

Α) Την άρνηση του Αχιλλέα να πολεμήσει καθώς ο Αγαμέμνων (η εμπαθής-ασύμμετρη προσωπικότητα, πυρ του Λέοντα) δεν αντιλαμβάνεται την φύση του Αχιλλέα (το ιερό κέντρο των γεννητικών οργάνων) και των μαγικών όπλων του… βλ. το σπαθί της σεξουαλικής βούλησης, την ασπίδα-αύρα και τον νοητικό θώρακα, όλα δώρα του Ηφαίστου-ΙΑΩ

Β) Την ανάγκη κλήσης του τοξότη Φιλοκτήτη κληρονόμου του τόξου του Ηρακλή… που παρέμενε ως ενορατικός Οιδίπους (=με πληγωμένο πόδι) εξόριστος στην Λήμνο, το νησί του Ηφαίστου. Καθώς το Ίλιον της Τροίας (το καρδιακό κέντρο) κατακτάται μόνον με την τέχνη του τόξου-λύρας της ψυχής, που γνωρίζει ο Ερμής-Απόλλων… και όχι με το σπαθί της θέλησης του θεού Άρη-Ισαάκ ή Αχιλλέα που χρειάζεται να θυσιαστεί-αντικατασταθεί επί του όρους της σπονδυλικής στήλης… κτυπημένος στο σημείο της ενόρασης από το βέλος του Πάρη=Παρόν για να σκοτωθεί κι αυτός με την σειρά του από το βέλος του Φιλοκτήτη...

Γ) Την θυσία του Πατρόκλου (<κλέος+πατήρ) δηλαδή την πρόωρη απόπειρα εμφάνισης της πνευματικής βούλησης ή κατανόησης της Ειμαρμένης στο ζώδιο του Ζυγού. Που έχει σαν συνέπεια την διατάραξη της σχέσης της ψυχής-συνείδησης με το φυλετικό πνεύμα. Ο φυλετικός ηνίοχος Αχιλλέας σέρνει νεκρό στο άρμα της ψυχής τον Έκτορα, σύμβολο της πατρικής βούλησης ορίζοντας τον κύκλο της νοητικής ή καρδιακής διάστασης του κάστρου. (σημ. Ο Όμηρος-Βυάσα βάζει στο στόμα του Έκτορα τα λόγια: «Είς οιωνός άριστος, αμύνεσθαι περί πάτρης». Αντίστοιχο με το Σωκρατικό: «Μητρός τε και πατρός και των άλλων προγόνων απάντων τιμιώτερόν εστιν η Πατρὶς και σεμνότερον και αγιώτερον και εν μείζονι μοίρα και παρα θεοίς και παρ᾿ ανθρώποις τοις νουν έχουσι»). Η πυρά επί της οποίας θρηνεί ο Αχιλλέας τον νεκρό Πάτροκλο είναι η επίκληση του απόκρυφου τριγώνου των επινεφριδίων με τον τρίτο οφθαλμό (άξονας νεφρών-κεφαλής: Κριού-Ζυγού)

Δ) Ο Νεοπτόλεμος-Πύρρος (=Νέος στον πόλεμο-πυρ) ο αγνός και απαίδευτος γιός του Αχιλλέα στέλνεται από τον πανούργο Οδυσσέα-Ερμή να πείσει τον Φιλοκτήτη να επιστρέψει στο πεδίο της μάχης...

Ο Σοφοκλής, εννοώντας την σημασία του τοξότη Φιλοκτήτη-Αρτζούτνα =ο Κατακτητής, που δείχνει και την ετυμολογία του Φιλο+κτήτης. Δηλαδή της τοξοβολίας ως ενορατικής ικανότητας για πνευματική κτήση-ταύτιση με τον θεϊκό στόχο της φιλότητας κατά τον διαλογισμό της 5ης διάστασης. Μετέδωσε στην ομώνυμη τραγωδία «Φιλοκτήτης» όλη την ηθική διδασκαλία της Μπαγκαβαντγκίτα περί του πνευματικού καθήκοντος, υπερνικώντας την αντιπαλότητα των συλλογισμών της προσωπικότητας και της ψυχής. Ο Σοφοκλής αποκαλύπτει το πνευματικό θέλημα εμφανίζοντας στην σκηνή σαν από μηχανής θεό τον ίδιο τον Ηρακλή...

(Ο Φιλοκτήτης είναι τραγωδία του Σοφοκλή, με κεντρικό πρόσωπο τον ομώνυμο ομηρικό ήρωα. Το έργο πραγματεύεται το θέμα της σύγκρουσης του συναισθήματος του πατριωτισμού με τον ανθρωπισμό. Που λύνεται με την ενορατική αντίλήψη της πνευματικής Ειμαρμένης ή καθήκοντος... Παρουσιάστηκε στα Διονύσια το 409 π.Χ. και κέρδισε το πρώτο βραβείο).

Ε) Ο Δούρειος ίππος. Η πανουργία (ατραπός του τοξότη) του Οδυσσέα και ο δούρειος ίππος που χρησιμοποίησε με την υπόδειξη της Αθηνάς για να εισέλθει στον πνευματικό κόσμο είχαν σαν ολέθρια συνέπεια την βεβήλωση της καρδιάς… Ο Δούρειος ίππος είναι ο θάνατος των Κενταύρων (των παιχνιδιών-αρχετύπων της παιδικής ηλικίας και του κατώτερου νου) με τον μαθητή να δίνει τα 3 συμβολικά κτυπήματα στην πύλη του ναού της καρδιάς του: Δεν είμαι αφελής (τοκ). Δεν είμαι λάγνος (τοκ). Δεν μισώ (τοκ).

Πρόκειται για την δήλωση της στοιχειώδους τριπλής επίγνωσης που χρειάζεται να έχει ο μαθητής που πλησιάζει στην πύλη της μύησης:

Για να αλλάξει φορά το εξωστρεφές ρεύμα της προσοχής και από τον εξωστρεφή μεταβλητό αστρολογικό σταυρό της Παρθένου-ουσίας να περιέλθει στην εξωστρέφεια του βασικού σταυρού ή Δασκάλου (η εσωστρέφεια του μαθητή είναι η εξωστρέφεια του διδασκάλου) χρειάζεται να περάσει από τον σταθερό σταυρό της μαθητείας επί του Παρόντος…

Σχετικά με το Ο, το Υ και την γέννηση των γραμμάτων…

Ο κοσμογονικός μύθος του (Ο) κύκλου-ζώνης ή αιΔοίου της Ιππολύτης κάνει πολλαπλές νύξεις, στην κοιλότητα του Δισκοπότηρου ή Οφθαλμικής κοιλότητας… με τα εμπαθή πυρά: Αμαζόνες-Κενταύρους.

Ο= το φοινικικό Αγίν = Οφθαλμός /// Ο οφθαλμικός κύκλος και οι κατατμήσεις του είναι η γεννήτρια-μήτρα των φώτων-γραμματομορφών. Παρόμοια είδαμε την Αιγυπτιακή μεταφυσική να διχοτομεί τον οφθαλμό του Ώρου σε μια σειρά 6 κλασματικών μερών ή σπερμάτων το άθροισμα των οποίων τείνει στον μοναδιαίο κύκλο.

Το ίδιο σκεπτικό επαναλαμβάνεται από τους Βαβυλώνιους ιερείς, που επιλέγουν ως μέτρο του κύκλου τον αρ. των 360 μοιρών με τους 24 διαιρέτες, υπονοώντας τα 24 γράμματα στον κυκλικό οφθαλμό του φωτός ή δισκοπότηρο-ψυχή. Ενώ η αριθμολογία ταρώ υποδεικνύει τον δυϊσμό της ψυχής στην κάρτα 11=1+1=2 της Δύναμης με την περίοδο των δέκα διψήφιων υπολοίπων της … (Βλ. Βαβυλώνα η Μεγάλη πόρνη του φυλετικού ρεύματος (θηλυκού Λόγου) με τα 7 κεφάλια-κέρατα-βασιλείς… αυτή που μιγνύει το αίμα των αγίων (ηχητικό ρεύμα) μετά των βδελυγμάτων-σπερμάτων της γης).

Το όμικρον είναι το πέμπτο φωνήεν-ακτίνα του πεντάκτινου-μήτρας της δημιουργικής χρυσής τομής…

Δ=το φοινικικό Ντάλεθ = Σκηνή του μαρτυρίου ή Πύλη ή Δελφύς αιΔοίον-φλόγα του φωτός. Δηλαδή το Δισκοπότηρο-Πύλη του φωτός, καθώς η οφθαλμική κοιλότητα και το είδωλο του φωτός είναι ένα και το αυτό. (Η Μήτηρ-Υιός Δ=4=1+2+3+4=10=1+0) Το τετράγωνο του 4 είναι το 16 δηλ το γράμμα (Π)ύλη. Ενώ το τετράγωνο-φως του 10 είναι το 100 των Κενταύρων…

Το γράμμα ύψιλον είναι το εικοστό γράμμα του ελληνικού αλφαβήτου, με αριθμητική αξία υ´ = 400 = 20Χ20. Με αυτό ξεκινά η λέξη-στοιχείο Ύδωρ=Ύδρα στο οποίο αποδίδεται το 20εδρο-Αδάμας που γεννά τις μορφές: ο μεγάλος δράκος (Λ)εβιάθαν των κοσμικών Υδάτων (ΛΥγρός=ολέθριος, καταστροφικός. Λάμδα = τα άστρα και Λάβδωμα = η αστρολογία, Γαλαξίας = Λευκό Γάλα και Αμαζών (<α+μαζός= μαστός)

Το Υ είναι το έκτο φωνήεν-ακτίνα (του ύδατος ή αστρικού πεδίου) που δρα ως «καρφί»-άστρο επιστρέφοντας εστιασμένη την ενέργεια που δέχεται… ως ειμαρμένη. Ως …έκτο χρησιμοποιήθηκε και για τον ρόλο του δίγαμμα (Ϝ, ϝ) το έκτο γράμμα !!!, οποίο είναι ημίφωνο και όχι φωνήεν αλλά απαρχαιώθηκε ήδη από την αρχαιότητα. Στη νέα ελληνική έχει αυτόν τον ρόλο αποκλειστικά όταν βρίσκεται μετά από τα α, ε, η. Σημαίνοντας ότι 6=1+2+3=1Χ2Χ3, εφόσον (α,ε,η) είναι: η πρώτη, η δεύτερη και η τρίτη ακτίνα… !!!

Μεταφερμένος ο μύθος του Οφθαλμού Δισκοπότηρου ή μήτρας (Δελφύς) ή κοσμικής Παρθένου ή Ψυχής-ζώνης, Ιππολύτης (< αυτή που λύνει τα άλογα-δράκους Κενταύρους ή πύρινους ολέθριους λευκούς σπινθήρες-Αμαζόνες) στο μέτρο της ανθρωπογέννεσης. Στα εξιστορούμενα για τις φυλές μετά την αιθερική πτώση-έξωση που υπέστη η τρίτη φυλή από τον παράδεισο της θείας ενότητας ή άγνοιας-αγνότητας της παιδικής ηλικίας του Λέοντα. Δείχνει την αλλόκοτη συνεύρεση των παραδείσιων αιθερικών Γιγάντων (Κυκλώπων*) απογόνων του Σηθ που διήγαγαν ακόμα αγγελικό βίο, με τις χθόνιες-χθαμαλές εξόριστες κόρες των ανθρώπων (βλ. Λιλ ή Λιλίθ), απογόνων του καταραμένου Κάιν της γνώσης, γεννώντας τους Νεφιλείμ (πεπτωκότες) που χωρίστηκαν σε εβδομήντα δύο ανθρώπινα είδη (πενθήμερα του κύκλου-έτους), που ονομάζονται "οι αρχικές ρίζες της ανθρώπινης φυλής και έφεραν γρήγορα τον αιθερικό κατακλυσμό του Νώε…

*βλ. Την όπερα Άκις και Γαλάτεια του Handel και του Mozart, βασισμένη στα «Ειδύλλια» του Θεόκριτου. Τον μύθο του έρωτα του Πολύφημου για την Αφροδίτη-Γαλάτεια (πνευματικό ολέθριο λευκό πυρ ή γάλα). Άκις ο ποταμός του φυλετικού ρεύματος

«Ούτως οι γνωστικοί έλάτρευον τον Κάιν, τον Χαναάν, τον Ήσαυ, τον Κόρε, τον Δόθαν, τον Άβιρών. Εκ των αποστόλων ετίμων τον Ίούδαν, του οποίου ή προδοσία, κατά το λέγειν των ήτο πράξις φιλοσοφικής αρετής. Δεν καταδίκαζαν τους κατοίκους των Σοδόμων καί Γομόρρων, μη βλέποντες είς αυτούς ή ευγενή θύματα, άπαρτίζοντα την αληθή κοινωνίαν Σοφίας».

«Ο Θουβάλ-Κάιν είναι ο ζωδιακός θεός Ήφαιστος-ζυγός του δωδεκαθέου και ο Βαθμός του Δασκάλου τέκτονος».

Ο (Ζ)υγός-σταυρός του (Υ)ιού της  (Y)oga :  Νoύς υγιής εν σώματι υγιή,  η αντικατάσταση του (Ά)ρη από τον (Ε)ρμή και τούμπαλιν…

Η   λέξη yoga πρoέρχεται από την σανσκριτική λέξη jugam, πoυ σημαίνει τον γεωργικό μηχανισμό ή «ζυγόν»  των βoδιών σε …όλες τις ινδοευρωπαϊκές  γλώσσες όπως: η περσική yugh, η Χιττιτική iúkán, η γoτθική juk, η τευτονική joch, η λατινική iugum, η σλαβική igo, η λιθoυανική jungas, η αγγλική yoke, η γαλλική joug, ή η ισπανική yugo,  αλλά  και σε μη ‘ινδoευρωπαϊκες’ γλώσσες όπως η Αραβική, (zawg) που σημαίνει το ζεύγoς !

Ως συμβoλική έννoια   συμπυκνώνει σε μία   λέξη, την ιδέα της κοινής εργασίας ή «γάμου» των  υπoζυγίων (σώματος και ψυχής) πoυ έλκoυν πρoς την ίδια κατεύθυνση   υπό την καθoδήγηση τoυ γεωργoύ (πνεύματος).

Εκφράζει έτσι την τεχνική της σύζευξης των πνευματικών με τις  σωματικές δυνάμεις, γεγονός που δίνει το αληθινό περιεχόμενο του αρχαιοελληνικού ρητού :  «Νoύς υγιής εν σώματι υγιή», και του  αθλητισμού (εκ του άθλος-λάθος) ως ασκητικής ή μετανοίας του εκπεσόντος πνεύματος…

Στην ελληνική γλώσσα το θέμα του Ζυγού αποκτά  ιδιαίτερο αριθμολογικό  ενδιαφέρον όπως  υπαινιχθήκαμε στον τίτλο  «Ο Ζυγός της αυτογνωσίας και το το Ε των Δελφών…» Καθώς τα γράμματα  (Δ)ελφύς, (Ε) και (Ζ)υγός  είναι διαδοχικά. Ενώ το γραμματολογικό μυστήριο επιτείνεται όταν αναλογιζόμαστε ότι το έκτο γράμμα F (δί-Γαμμα) απουσιάζει όπως και το Γαμμάδιον (ο αρχαιοελληνικός σταυρός σβάστικα). Το γράμμα Ζ είναι λοιπόν το έβδομο-γράμμα Ζώδιο, του σταυροειδούς Ζυγού… αναγκάζοντάς μας να αποδώσουμε το Δ(=πύλη) στην αστρολογική πύλη του Καρκίνου ή τέταρτου ζωδίου και το Ε της ηλιακής συνείδησης που αλλού στο ζώδιο του Λέοντα (=Λυγρός+Ε+Ον)…  Η ζωδιακή ερμηνεία του αλφαβήτου συνεχίζεται στο Η (όγδοο γράμμα) της συγκρουσιακής σύνθεσης των δύο πνευμάτων-Διοσκούρων (Η=ψιλή+δασεία) στο ζώδιο του σκορπιού   με ιεραρχική έξαρση του όγδοου αιώνα ή Ψυχοπομπού - Ερμή  που κληρονομεί το θανατηφόρο δηλητήριο του σκορπιού ή «Οιδιπόδειου τραύματος» της ενόρασης (βλ. σκορπιός=το ενορατικό πεδίο) στο ένατο ζώδιο του Φιλοκτήτη-τοξότη ή γράμματος (Θ)άνατος βλ. ιεραρχική έξαρση του Άρη…

Συνεχίζοντας την αριθμολογική αντιστοιχία γραμμάτων και ζωδίων, καλούμαστε να αποδώσουμε το Ι (Ιωδ=χέρι) στον Αιγόκερω, το Κ(Καφ=παλάμη) στον Υδροχόο και το Λ(Λάμεντ=μαστίγιο)  στους Ιχθείς. Πράγμα που επιτυγχάνεται σχετικά εύκολα με το Ι να δείχνει τον Ιεχωβά-Κρόνο στον Αιγόκερω (το χέρι του θεού). Το Κ την αιθερική παλάμη των 5 δακτύλων που ελέγχει τα φυσικά στοιχεία (η παλάμη του βούδα. Το Κ έιναι τρίγραμμο όπως και το Α=Βόδι). Το Λ των Ιχθύων παραπέμπει στο Λυγρός=ολέθριος, των  άστρων της ειμαρμένης  που ελέγχει ο ήλιος 666 και το μαστίγιο-φίδι της θέλησης, όταν στην φοινικική το Ν (Νουν=ιχθύς ή φίδι) υποδηλώνει τους τρεις   εγκεφάλους νόες=κύνες  (Σείριος, Όρθος, Κέρβερος ήτοι: αίσθηση-αντίληψη-ιδέα) του υγρού στοιχείου στα (Λ,Μ,Ν)

εικ. (Το Φ είναι το κάθετο Θ). Με τον πανούργο (Ο)δυσσέα να τρέχει πανικόβλητος κυνηγημένος από τα βέλη (Ι) του (Φ)ιλοκτήτη.              Το τι συμβαίνει στην έκτη θέση  του απουσιάζοντος  γράμματος F=δίγαμμα  η γλώσσα το δηλώνει με την υποκατάσταση του F από το Υ στους διφθόγγους (αυ,ευ,ηυ). Στο γράμμα Υ οι πυθαγόρειοι λάτρευαν την αυτοπαρατήρηση (τι έκανα, τι έπρεπε να κάνω) του δυϊκού αριθμού ή ηλιακού αγγέλου που εξαφανίστηκε μαζί με την ηθική μας υπόσταση ως Απολλώνια  συνείδηση του Ε…    

Στο 9γραμμα του ψυχικού λωτού, το 6 αντιστοιχεί στο σοκ (τοκ) της θυσιαστικής αυτοπαρατήρησης ή  σημείο έναρξης της οκτάβας των εντυπώσεων (βλ. Την διατροφή των αγγέλων εκ της μετανοίας των ψυχών)

Οι 153 λέξεις-ψάρια  είναι αυτές που σταθεροποιούν τις έννοιες,  αντικείμενα του φυσικού κόσμου   στο αιθερικό ικρίωμα της αύρας μας. Είναι οι Σημχαμφόρες (<σχήμα+φερω)  της ελληνικής γλώσσας. Στον αστέρα των 17 κορυφών (βλ. η 17η ιεραρχία του Σειρίου)  ο τριγωνικός 17 = 153=136+17.

 Τοποθετώντας   τα 17 σύμφωνα-ουσίες στις κορυφές του αστέρα λαμβάνουμε 136 συνδυασμούς ανά δύο*  ή  136=100+36 αιθερικές γραμμές. Υπενθυμίζουμε ότι 100=10Χ10 είναι  το φως στο τσάκρα του ηλιακού πλέγματος από όπου προβάλλουν οι Κένταυροι στην αύρα μας ως αντικείμενα…  (βλ. Σαμανά-Βυανά). Ενώ 6Χ6=36  είναι το φως του ιερού κέντρου που μεταφέρει τα 64=8Χ8 γονιδιώματα  από τον λαιμό στο ηλιακό πλέγμα κατά την γενετήσια προεργασία της ομιλίας (βλ. Απανά-Ουντανά).    Σε αυτές θα πρέπει να προσθέσουμε τις  17 λέξεις με ένα σύμφωνο (δηλαδή την κατανόηση των 17 γραμμάτων-κόμβων ή υποπεδίων 7+7+3 του συγκεκριμένου νου), έτσι οι πρωταρχικές λέξεις της ελληνικής γίνονται  153…  

*Μελετώντας τις λέξεις στον διαλογισμό ανακαλύπτει κανείς πως  οι συνδυασμοί των συμφώνων ανά 2 ομοιάζουν με συγχορδίες. Οι λέξεις με 3 ή  περισσότερα σύμφωνα-ουσίες θα πρέπει να θεωρηθούν σύνθετες. Γιατί οι σύνθετοι   συνδυασμοί  είναι ψυχικά κακόηχοι…

Αστέρες, Ιεραρχίες και Μυήσεις … 

Ο τύπος που δίνει το πλήθος πλευρών και διαγώνιων σε ένα πολύγωνο είναι ν(ν-1)/2, όπου ν είναι οι κορυφές του πολυγώνου. Ενώ ν(ν+1)/2 είναι ο αντίστοιχος τριγωνικός αριθμός. Αντιλαμβανόμαστε έτσι την δομική σημασία των τριγωνικών αρ., εφόσον το πλήθος των γραμμών στους αστέρες-πολύγωνα είναι ένας τριγωνικός αριθμός. Ενώ δύο διαδοχικοί τριγωνικοί αρ. αθροιζόμενοι δίνουν την ακτινοβολία ενός «τετραγώνου του φωτός»

Πράγματι: ν(ν+1)/2 + ν(ν-1)/2 = 2ν^2/2= ν^2. Το γεγονός αυτό καταγράφεται ως μύηση ή φωτισμός που συμβαίνει καθώς η ουσία αλλάζει πολυγωνική τάξη από υποπεδίο σε υποπεδίο, ανερχόμενη την κλίμακα των νοητικών φωτισμών.

Υπενθυμίζουμε πως:

Α) η πρώτη μύηση αφορά την αντίληψη των σπερμάτων του 7ου νοητικού υποπεδίου ή ορυκτού βασιλείου με την βοήθεια των: Ήφαιστου και Πλούτωνα. Δηλαδή την αντίληψη του εγκλωβισμού μας στο matrix του πλατωνικού σπηλαίου (το σπήλαιο της γέννησης) των νοητικών λεκτικών αρχετύπων ή Κενταύρων-υφαντών (βλ. Νέσσος< νήθω )

Β) η δεύτερη μύηση αφορά την αντίληψη των σπερμάτων του 6ου ή αιθεροφυτικού βασιλείου με την βοήθεια των: Δία και Αφροδίτης. Δηλαδή την εργασία ολοκλήρωσης του αιθερικού σώματος που προσφέρει ο ηλεκτρικός φυλετικός ποταμός Ηριδανός των νεκρών (ο Ιορδάνης)

Γ) η τρίτη μύηση αφορά την ανάφλεξη των σπερμάτων του 5ου υποπεδίου ή ζωικού βασιλείου κατά την θυσιαστική μύηση των σεληνιακών Κενταυρικών μορφών από τους σφαγιαστικούς Κυρίους του Άρη. (βλ. προφήτης Ηλίας, ο σφαγέας των ιερέων του Βάαλ)

Οι τάξεις των αστέρων είναι γνωστές από τους Βαβυλώνιους αστρολόγους και είναι οι ακόλουθες:

Κρόνος = 3γωνο, 3 γραμμές

Δίας = 4γωνο, 6 γραμμές

Άρης = 5γωνο, 10 γραμμές

Ήλιος = 6γωνο, 15 γραμμές

Αφροδίτη = 7γωνο, 21 γραμμές

Ερμής = 8γωνο, 28 γραμμές

Σελήνη = 9γωνο, 36 γραμμές

Παρατηρούμε δηλαδή πως μόλις συμπληρωθούν οι αιθερικές γραμμές σε έναν αστέρα, ανατέλλει από το γεν. κέντρο η κορυφή του αστέρα της επόμενης τάξης-υποπεδίου: 3+3=6 δηλ οι γραμμές στο τετράγωνο , 4+6=10 δηλ.οι γραμμές στο πεντάγωνο , 5+10=15 δηλ. οι γραμμές στο εξάγωνο κλπ.

Έτσι η μαθηματική μυθολογία μας γνωστοποιεί πως ο Κρόνος–Ιεχωβά (3) γέννησε τον Αβραάμ-Δία (4) και αυτός τον Ισαάκ-Άρη (5) και αυτός τον Ιακώβ-Ήλιο (6) έως τον άφωνο μάγο των ενστίκτων Μωυσή της σφαίρας της Αφροδίτης (7) και τον Ααρών-Ερμή της σφαίρας της λογικής ομιλίας (8) για να καταλήξουν όλοι στο δισκοπότηρο του δεκαδικού συστήματος, τον Ιωσήφ-Σελήνη (9) που εξορίστηκε από τα αδέλφια του στην Γη (10) της Αιγύπτου...

Παρόμοια, οι 7 αστέρες (τριγωνικοί αρ. ή ακτίνες, βλ τετρακτύς =1+2+3+4=10) παράγουν τα 7 υποπεδία-ιεραρχίες του κοσμικού αστρικού πεδίου: οι ιεραρχίες 7 έως 14 και εκείνες του κοσμικού νοητικού πεδίου: ιεραρχίες 14 έως 21 κλπ.

Πάντως οι πυθαγόρειοι σταματούσαν την αρίθμηση στον αρ. 17, λέγοντας πως δεν γνωρίζουν αρ. πέραν του 17 !!!. Εννοώντας προφανώς ότι πέραν της 17ης Ιεραρχίας ή 3ης του κοσμικού νοητικού πεδίου που επιβλέπει ο Σείριος, 17=7+7+3 δεν υπάρχει νους για να καταγράψει άλλους αριθμούς… Η περεταίρω κοσμική εξέλιξη είναι μάλλον συλλογική.

Έτσι ο Φύλακας της κοσμικής συλλογικής εξέλιξης φαίνεται να είναι ο αστέρας των 18 κορυφών με πλήθος πλευρών + διαγώνιων = 153. Πράγματι ο αρ. 18 αντιστοιχεί σύμφωνα με την αιγυπτιακή αστρολογία των 12 διαιρετών του 666, στην Ιεραρχία της Παρθένου, έδρα του Μοναδιαίου πεδίου ή συλλογικής ύπαρξης των Μονάδων μας.

Το επόμενο ζώδιο του Ζυγού ή ατμικού (ατομικού πεδίου) που αντιπροσωπεύεται από τον αρ. 37 συνειδητοποιούμε πως έχει πλήθος πλευρών + διαγώνιων = 666. Ο Αντίχριστος λοιπόν φαίνεται πως σχετίζεται άμεσα με τον εγκλωβισμένο στην ύλη πνευματικό μας σπινθήρα !!!

Δ) η τέταρτη μύηση αφορά την κρίση ή ενσάρκωση στον νοητικό κόσμο. Δηλαδή την κατάκτηση της νοητικής ατομικότητας από τον ζωάνθρωπο στο 4ο υποπεδίο, υπό την εποπτεία του κρυσταλλοποιού Κρόνου και της Ερμητικής συνείδησης ή Χριστού. Εδώ λαμβάνει χώρα η ανακεφαλαίωση στην εμπειρία του ζωδιακού ή 666 σε έναν κύκλο 108 ζωών με την βοήθεια των 3ων Κριτών: Μίνωα, Ραδάμανθυ, Αιακού 666+108+3=777

Η πτώση του Λόγου που έγινε σάρκα και η μετάνοια δια του Λόγου που γίνεται ιερό βιβλίο… 

(Η εικονολατρία του πολιτισμού και η εικονοκλασία της μουσουλμανικής θρησκείας) 

Όταν εμφανίστηκε τον 6ο αιώνα ο Μωαμεθανισμός στο χωνευτήρι των θρησκειών της μέσης ανατολής. Ο άγιος Χρυσόστομος είδε σε αυτήν την υπ. αριθ. (ρα) ή εκατοστή πρώτη χριστιανική αίρεση ή διαστρέβλωση της «ενιαίας τριαδικής αρχής»: κάτι μεταξύ Αρειανισμού, Νεστοριανισμού, Μονοφυσιτισμού

[Σημ.] Ο Άρειος τόνιζε ότι ο Ιησούς ήταν δημιούργημα και όχι υπόσταση του Θεού. Ο Νεστόριος περιγράφει το δόγμα σύμφωνα με το οποίο ο Ιησούς Χριστός υπήρξε ως δύο πρόσωπα, δηλ. πως ο άνθρωπος Ιησούς και ο θεϊκός Υιός και Λόγος του Θεού δεν ήταν ενιαίο πρόσωπο. Ο Μονοφυσιτισμός ή Ευτυχιανισμός αποδίδεται στην εκστατική προσέγγιση του μοναχού Ευτυχή πως η θεία φύση του Χριστού απορρόφησε την ανθρώπινη και την εξαφάνισε…

Όταν κάποιος ερευνά την ιστορική εξέλιξη των νοητικών ανθών στην Μέση Ανατολή , αντιλαμβάνεται αργά ή γρήγορα πως οι θρησκείες αποτελούν έναν δείκτη της διαφορετικής ανάπτυξης που ακολουθούν τα δύο ημισφαίρια του εγκεφάλου (εικονολατρκό και εικονοκλαστικό ή λογολατρικό) στις διαφορετικές εθνικές φυλετικές ομάδες.

Η περίοδος της εικονομαχίας στο Βυζάντιο αναδείκνυε νικήτρια την εικονοκλασία ή την εικονολατρία ανάλογα με την διαδοχή των ανατολικών ή των δυτικών δυναστειών στον αυτοκρατορικό θρόνο…

Οι ορθόδοξοι χριστιανοί, όπως και οι ορθόδοξοι σουνίτες* μουσουλμάνοι είναι εικονοκλάστες συγκρινόμενοι με τους καθολικούς χριστιανούς και τους διαλλακτικούς σιίτες μουσουλμάνους αντίστοιχα, που πιστεύουν στην πνευματική ανάπτυξη με την υπόθαλψη των τεχνών και των επιστημών…

*Οι σουνίτες αποτελούν τη συντριπτική πλειονότητα των μουσουλμάνων ανά τον κόσμο. Όπως και οι Ορθόδοξοι χριστιανοί δεν δέχονται αλλαγές στην θρησκευτική νομοθεσία τις τελετές και τα μυστήρια.

Στο Θιβέτ την Ινδία και την Κίνα υπήρχε μια παρόμοια διαμάχη ανάμεσα στην κάστα των ιερέων και τις υπόλοιπες οι οποίες λαμβάνουν υπόσταση εντός του πολιτισμού ως οπλίτες-πολίτες-εργάτες. Στα πλαίσια αυτής της διαμάχης θα πρέπει να δούμε και την σύγχρονη εξέλιξη της κατάληψης του Θεοκρατικού Θιβέτ από τους Κινέζους εργάτες…

Στην Δύση η υποβόσκουσα διαμάχη ιερέων και πολιτών έχει λάβει εθνικά χαρακτηριστικά. Οι Εβραίοι αντιστοιχούν στην αλαζονική κάστα των Βραχμάνων ιερέων-τραπεζιτών της πίστης-χρήματος και οι Έλληνες-Ρωμαίοι στις υποδεέστερες τάξεις των ΠοΛιτών στα όΠΛα...

Η «εικονομαχία των Διόσκουρων» δηλ. των πολικοτήτων στα δύο ημισφαίρια του εγκεφάλου μας σχετίζεται με τα δύο φύλα: άρρεν και θήλυ. Όμως η ζωτική τους αντιπαλότητα-συμπληρωματικότητα αποκαλύπτεται στην διάρκεια των 4ων μυήσεων στην καθετότητα του πυθ. θεωρήματος, δηλ. στους κόσμους των 4ων στοιχείων ή 4ων βημάτων της χρυσής τομής (βλ. παρακάτω, ο 5ος προφήτης Μωάμεθ), που κορυφώνονται στην κρίση της 4ης μύησης του αέρα. Όταν οι Βαλκυρίες-Αμαζόνες από Ερινύες στο ζώδιο της Παρθένου (γη) μετατρέπονται σε Ευμενίδες στο ζώδιο του Υδροχόου (αέρας).

Επαναλαμβάνουμε: 1η μύηση = γη, γέννηση της συνείδησης. 2η = ύδωρ, είσοδος στον φυλετικό ποταμό της μνήμης. 3η =πυρ, μεταμόρφωση σε φως (η μορφή είναι φύλακας φωτός). 4η =αήρ, η ανάσταση στον κόσμο των πατέρων…

Ο αέρας-εΡΜής-Μωάμεθ της εΡήΜου, είναι ο γραφέας (υδράργυρος) που καταχωρεί τα πεπραγμένα του εκπεσόντος στην σάρκα Λόγου (ο πειράζον, Κρόνος-Δίας) και την ηρωική του επάνοδο στο βιβλίο της ζωής των Πατέρων ή Μονάδων του Μοναδιαίου πεδίου…

Αυτό είναι το ΚήΡυγμα=ΚοΡάνι του Μωαμεθανισμού, μιας μυστικιστικής συνθετικής θρησκείας που ισχυρίζεται πως έχει λάβει υπόψη της τα διδάγματα από τις προηγούμενες : Ινδουισμό, Ιουδαϊσμό, Χριστιανισμό

Οι Μουσουλμάνοι ισχυρίζονται πως ο ΠαΡάΚΛηΤος (άγιο πνεύμα, αιθήρ) είναι διαστρέβλωση του ΠεΡίΚΛυΤος (ένδοξος δηλ . του ονόματος Μωάμεθ*) για τον οποίο προφήτευσε ο Χριστός στo εδάφιο Ιω. 14:15-17: «Αν με αγαπάτε, φυλάξτε τις εντολές μου. 6 Και εγώ θα παρακαλέσω τον Πατέρα, και θα σας δώσει έναν άλλον ΠαΡάΚΛηΤο, για να μένει μαζί σας στον αιώνα, 17 το Πνεύμα της αλήθειας, το οποίο ο κόσμος δεν μπορεί να λάβει, επειδή δεν το βλέπει ούτε το γνωρίζει• εσείς, όμως, το γνωρίζετε, επειδή μένει μαζί σας, και μέσα σας θα είναι»

Άρα λοιπόν κατά τους ισλαμιστές αυτούς, στο κατά Ιωάννην ο Ιησούς προλέγει τον Μοχάμμεντ!

*Το όνομα Αχμάντ είναι συνώνυμο του Μοχάμμεντ που σημαίνει παινεμένος, ένδοξος (το aHMaD και muHaMmaD μοιράζονται τα σύμφωνα-ρίζες H, M, D. - Στη σημιτική κατηγορία γλωσσών η κάθε λέξη, ως δομή και ως προφορά "κτίζεται" αποκλειστικά πάνω σε σύμφωνα-ρίζες. Τα φωνήεντα συνήθως δεν υποδηλώνονται.)

Εδώ οι χριστιανοί θεολόγοι αντιλέγουν πως επειδή στην ελληνική δεν γράφουμε μόνο τα σύμφωνα όπως στην αραβική, αλλά γράφουμε ΚΑΙ τα φωνήεντα, δεν αρκούν τα κοινά σύμφωνα στις λέξεις "ΠαΡάΚΛυΤοΝ" και "ΠεΡιΚΛηΤόΝ" για να τις βγάλουμε συνώνυμες, όπως συμβαίνει π.χ. στην αραβική με τα ονόματα Αχμάντ (η Άχμεντ) και Μοχάμμεντ.

Δυστυχώς για την χριστιανική θεολογία φαίνεται πως οι Άραβες έχουν δίκιο. Η ελληνική γλώσσα υποδεικνύει με τα 17 σύμφωνα τις «οριζόντιες ουσίες» των 17 υποπεδίων: 7 φυσικές +7 αστρικές +3 νοητικές που δημιουργούν τις μορφές. Ενώ με τα 7 φωνήεντα δείχνουν τις «κάθετες γραμμές» (ακτίνες). Όπως έχουμε ήδη πολλάκις αναφέρει σημασία έχουν μόνον τα σύμφωνα-ουσίες. Μάλιστα αυτή μας η νεοπλατωνική αντίληψη θεμελιώνεται στον τριγωνικό 17 ή τις 153 γραμματολογικές ρίζες-ψάρια ή συνδυασμούς συμφώνων που προτείνει το ευαγγέλιο για το αιθερικό δίχτυ του αναστάντος Λόγου !!!

Ας ευχαριστήσουμε λοιπόν τους μουσουλμάνους μυστικιστές για την υψηλής στάθμης θεολογική τους υπόδειξη…

Το Κοράνιο αναφερόμενο σε 5 προφήτες : Αδάμ=γη, Νώε=ύδωρ, Αβραάμ=πυρ, Ιησούς=αήρ, Μωάμεθ=αιθήρ, παραδίδει μαθήματα καβαλιστικής ερωτικής αλχημείας… Γι αυτό άλλωστε επιτρέπει και την πολυγαμία.

OX ή περί Α+σθενείας…