Το αλφάβητο
H λογική σκέψη και η ανάπτυξη του καρδιακού-απτού νοητικού σώματος ή Επάφου τέκνου της Ιούς (Ιώδους περιβλήματος της αύρας)…
Στην τεχνική των ινδιάνων που παρουσιάζει ο ανθρωπολόγος Καστανέντα στα βιβλία του, για τον έλεγχο των ονείρων με την βοήθεια της θέας των χεριών. Αναφέρει μεταξύ των άλλων ότι ο θεός εμφανίζεται μέσα στην παλάμη-πεντάλφα, θυμίζοντας ανάλογες διδασκαλίες για την παλάμη-πέλμα του κ. Βούδα των ανατολικών ή την λατρεία του πεντάκτινου-τετρακτύος* των πυθαγορείων ή το χέρι του ελέους με τον κρίνο και της δύναμης με την ρομφαία των αποκρυφιστών…
Οι αναφορές της ελληνικής μυθολογίας ως διδασκαλία επάνω στην ανάπτυξη της συνείδησης-μνήμης των ονείρων, δηλ. τα σχετικά με την γέννηση και ανάπτυξη του νοητικού σώματος. Έχουν τεράστια έκταση δείχνοντας την μεγάλη γνώση των αρχαίων στην έρευνα επί του ασυνειδήτου κρυμμένη στις απόψεις τους για το ποιος έδωσε τους παλμούς των γραμμάτων.
Ο Αισχύλος λοιπόν αναφέρει ότι ο Προμηθέας έδωσε το αλφάβητο και καρφώθηκε από τον Ερμή στον βράχο, ενώ ο Ευριπίδης υποστηρίζει κατ αναλογία ότι το επινόησε ο Παλαμήδης που τιμωρήθηκε από τον Οδυσσέα-Ερμή κατηγορούμενος για προδοσία. Με τον Λουκιανό να εμβαθύνει περισσότερο στην γλωσσολογική εξέλιξη, ο οποίος στη Δίκη συμφώνων προσδίδει στον Παλαμήδη την επινόηση μερικών μόνο από τα γράμματα του αλφαβήτου, ενώ για τα υπόλοιπα αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στον Κάδμο και τους Φοίνικες όπως ο Ηρόδοτος.
Ο Πλούταρχος όμως και ο Διόδωρος Σικελιώτης αποδίνουν την πατρότητα του αλφαβήτου στις εννέα Μούσες (τον 9πέταλο λωτό της ψυχής στο κέντρο του οποίου ευρίσκεται ο Απόλλων ως Βούδας), μεταφέροντας την επίλυση του γρίφου στις ανάλογες μυήσεις που εξηγούν τις γραμματικές-αστρολογικές δονήσεις
Συγκρίνοντας τους μύθους αναγνωρίζει κανείς εύκολα στην δίκη του Παλαμήδη την δίκη του Σωκράτη από τους Σοφιστές ή του Χριστού λίγο αργότερα, την νοητική δίκη-κρίση της ψυχής Όμως ο συνθετικός μύθος του επι ξύλου κρεμάμενου (ποσειδώνιου υπερτέλειου 12 του ταρώ. το γράμμα Λάμδα ή πυθαγόρειο Λάβδωμα) Λιβιδικού Εωσφόρου-Διόνυσου τυλιγμένου στο νευροφυτικό μας σύστημα ή δένδρο της ζωής να δίνει την γνώση στους ανθρώπους εξακολουθεί να παραμένει άλυτος όπως μένει άγνωστος ο Αιθέρας . Αφού τον Παλαμήδη λάτρευαν οι Σοφιστές… (πολλά γέλια)
Τον αρχαίο αιθερικό γρίφο παρουσιάζει και η υπερβόρεια μυθολογία όπου ο πατέρας των θεών και ανθρώπων Όδινν, αντίστοιχος του Δία, θυσιάστηκε στο Δέντρο του Κόσμου, το Yggdrasill, για να αποκτήσει όλη την συμπαντική σοφία, διαπερνώντας με το ακόντιό του τον εαυτό του !!! (η απόκτηση φαλλικής αυτοσυνείδησης).
Για εννιά μέρες και εννιά νύχτες (όσες και οι Μούσες) αιωρείτο ώστε να μάθει τη σοφία αυτή μέσα από τους ρούνους. Όταν το κατάφερε, κατέβηκε από το δένδρο και τους χάραζε, με τον φαλλό-δόρυ του «Γκούνγκνιρρ», σε όσα μέρη περνούσε. Ώστε να μπορούν οι ψυχές να ανεβοκατεβάινουν στο δένδρο της ζωής... Βλ. τα σχετικά με τις 9 συζύγους του «πολυγραφότατου» Δία
Σε μια τέτοια περίπτωση όμως θα ήταν ο Κρόνος-Χρόνος αυτός που έδωσε τα γράμματα κόβοντας τον φαλλό του Ουρανού που έπεσε κάτω,,, (πολλά γέλια)** Αφού το γράμμα Καφ είναι το σύμβολο της παλάμης οπότε η αποκοπή της φαλλικής γραφίδας δηλώνει είτε τον αυνανισμό, είτε την ονείρωξη από την οποία γεννήθηκε ο φυσικός ηλεκτρομαγνητισμός της Αφροδίτης…
Με την ηλεκτρομαγνητική αλφάβητο να ταυτίζεται έτσι με τον περιοδικό πίνακα των στοιχείων, μια πάγια θέση της αλχημείας για το ΑΖΩΘ-Λόγο ή σπέρμα (πυρηνικό DNA ή ερμητικό κηρύκειο)
Τα περί Φοινίκων-Αιγυπτίων ή Αράβων-Ατλάντων, δείχνουν το φοινίκιο > κόκκινο χρώμα του αίματος, όπου τα ιδεογράμματα είναι οι φυλετικές πληροφορίες παγιδευμένες στο DNA ενώ ο Κάδμος ή Αδάμ > Αδάμας είναι ο πρώτος άνθρωπος. Έτσι όλα είναι συνώνυμα του καβαλιστικού 20εδρου-διαγράμματος της πλατωνικής υδραγωγίας στον Τίμαιο…
Τα περί Φοινίκων > Αράβων και τα της πυθαγόρειας αριθμοσοφίας των ιδεογραμματικών συμβόλων διατηρήθηκαν στην παλάμη-μάτι της Φατιμα κόρης του μεγάλου προφήτη Μωάμεθ. Το οποίο ονομάζουν και Χαμσα (όπως οι Ινδοί αποκαλούν την αναπνοή-ψυχή του τρίτου αφθαλμού).
΄΄Ομως όλα αυτά δείχνουν πως τα γράμματα αντιστοιχούν στην σύνθεση της αιματικής με την νευρική και την ορμονική λειτουργία στην ωρορινολαρυγγολογία. Για αυτά όμως θα ΄σκεφτούμε αύριο
*Η πεντάλφα και η τετρακτύς είναι το ίδιο σύμβολο καθώς 10 γραμμές συνδέουν τις 5 κορυφές
**... Μια δήλωση για τον νοητικό αυνανισμό: προσβολή-ύβρη κατά του αγίου πνεύματος που δημιούργησε το matrix της ύλης
Στην εικόνα ο Παλαμήδης (Π είναι το ιδεόγραμμα για το στόμα) αλλά δείχνει και την παλάμη...
Η απάντηση δίνεται μόνον στους δημιουργούς, που ελέγχοντας την σκέψη τους ελέγχουν ταυτόχρονα και την κίνηση των χεριών τους
Το γράμμα μέσα στην λέξη και το σύμβολο μέσα στην εικόνα.
Στον κόσμο της ανώτερης σκέψης δεν σκέπτεσαι απαραίτητα με λέξεις, αλλά με σύμβολα (μεταξύ των οποίων είναι και τα γράμματα). Η λέξη είναι το δάχτυλο που δείγνει το φεγγάρι. Πρέπει να κοιτάμε το ερμητικό φεγγάρι της Σοφίας κι όχι το δάχτυλο...
Το ίδιο συμβαίνει και με τις εικόνες. Yπάρχει μια κρυμμένη (αρχετυπική) εικόνα μέσα στην εικόνα των αισθήσεων , που έχει την δομή του συμβόλου της ιδέας που ψάχνουμε...
Αυτή είναι η αιτία που οι ανατολίτες εξακολοθούν να γράφουν με ιδέες-γράμματα δηλ. ιδεογράμματα. Έτσι διατηρούν το πλεονέκτημα ότι έχουν πάντα έτοιμη την γέφυρα προς τον ανώτερο ή αφηφημένο νου. ¨Όμως έχουν το μειονέκτημα ότι η η ομιλία τους χωρίς φθόγγους μένει αγραφη....
Το πρόβλημα είναι τεράστιο και οι γλωσσολόγοι χωρίς την μυητική εμπειρία της αναζήτησης των παγιομένων ροών της ενέργειας ή κραδασμών του φωτός, βαδίζουν στα τυφλά. Αναγνωρίζουν κοινές λεκτικές ρίζες, εκεί που θα έπερεπε να αναγνωρίσουν την παγκόσμια βάση των ιδεών...
Η απάντηση του γλωσσολογικού προβλήματος βρίσκεται στον πύργο της Βαβέλ (πύργο του ήλιου ή 16 του Ταρώ)... //Κτίσε ανάποδα, από τον ουρανό προς την γη//. Από την γη στον ουράνο είναι αδύνατον.... Κανέις δεν ανεβαίνει στον ουρανό παρά μόνον αυτός που κατέβηκε λέγει ο ευαγγελιστής....
Η απάντηση είναι να πουλήσεις της Αγελάδα=Αλεφ για να αγοράσεις ένα μαγικό φασόλι. Μόνον η μαγική φασολιά (η σπονδυλική στήλη) οδηγεί στον ουρανό... Έτσι υποχρεωτικά πρέπει να βρει κανέις την καβαλιστική οργανική σχέση που ενώνει τους γραμματικούς φθόγγους με τα τσάκρα...
Η κωδικοσειρά είναι διαφορετική στον καθένα και δίνεται στις μυήσεις εφόσον αυτή είναι η σκάλα προς τον ουρανό. Αυτή κατεβήκαμε για να έρθουμε εδώ.
εικ. Η παγκόσμια πεποίθηση ότι τα γράμματα έπεσαν από τον ουρανό των ιδεών ως ιδεογράμματα, οφείλεται στην εμπειρία των ονειρικών (αστρικών) σφραγίδων των κραδασμών του φωτός. Η μνήμη αυτή αποθηκεύεται λοιπόν σε αρχετυπικές ροές αυτού του πύρινου αιθέρα που οι ενορατικοί βλέπουν ως γράμματα ή πλανητικά-ζωδιακά σύμβολα-ιδεογράμματα..... Μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα που έχω αλιεύσει είναι τα ακόλουθα: το ελληνικό γράμμα (ξ=ξύλο βλ. ίδα=ξύλο < ιδέα) είναι το σταθερό συνθετικό των 24ων επιπλέον σύνθετων γραμμάτων που έχει το σανσκριτικό αλφάβητο των 47 γραμμάτων ... Το γράμμα 4 είναι το αστρολογικό σύμβολο του Δία ή τετρακτύος, το 1 της φαλλικής μονάδας, τα 6,9 είναι ο διπλός δράκος (ήλιος=6, σελήνη=9), το 8 είναι ο άπειρος αέρας (Ερμής)... Επίσημα η γλωσσολογία έχει δύο μεθόδους αντιμετώπισης των γλωσσών: Α) την «δομική» μέθοδο ή μεταφυσική που είναι η προτεινόμενη τόσο από την παγκόσμια μυθολογία: ινδουιστική-ελληνοαιγυπτιακή-φοινικική κλπ, όσο και τους πυθαγόρειους που ανέλυαν τις λέξεις στα γράμματα-σύμβολα των θεών-δυνάμεων της δημιουργίας. «Τα γράμματα-ιδέες λέγουν έπεσαν από τον ουρανό του πυρός ή Λόγο της δημιουργίας»Β) την ιστορική μέθοδο που βασίζεται αποκλειστικά στα γραπτά ευρήματα των αρχαιολόγων. Δυστυχώς επειδή η γλωσσολογία εμφανίστηκε αρχικά σαν κλάδος της αρχαιολογίας –ιστορίας η επίσημη ακαδημαϊκή κοινότητα ασπάστηκε την δεύτερη μέθοδο, παρά την εμφανέστατη ανεπάρκεια…
Τις τελευταίες δεκαετίες όμως η γλωσσολογία ανεξαρτητοποιήθηκε από τις κλασσικές σπουδές της ιστορίας – φιλολογίας, καθώς μελετά τις συμβολικές-γλώσσες που αναπτύσσονται ικανοποιώντας τις καταγραφικές ανάγκες σε όλο το φάσμα των επιστημών. Έτσι τείνει να ταυτιστεί με την Πληροφορική-Γενετική. Την οποία οι γλωσσολόγοι αποκαλούν Δομική μέθοδο, στον αντίποδα της Ιστορικής μεθόδου των κλασσικών σπουδών…
Το τραγικό σε αυτή την πρόοδο είναι πως η σύγχρονη ελληνική ακαδημία είναι ο πλέον αντιδραστικός ουραγός των εξελίξεων στην γλωσσολογία-πληροφορική…
Σε αντίθεση με την πλατωνική Ακαδημία που ανέδειξε εδώ και 2 χιλιετίες στον Κρατύλο τον δομισμό της γλώσσας σε αριθμητικά συμβολογράμματα-θεούς των πυθαγορείων. Αποκαλώντας μάλιστα την Πληροφορική: Φερσεφόνη=Περσεφόνη, δηλ. Ψυχή που αναπτύσσεται με βάση την πληροφορία που εξελίσσεται=Φέρεται μαζί με την λέξη…
Ο Πλάτωνας διακρίνει τις λέξεις σύμφωνα με τα 4 φιλοσοφικά στοιχεία σε:
Πυρ= τα συγκεκριμένα ουσιαστικά-μορφές-ζώα.
Γη= τα αφηρημένα-άμορφα ουσιαστικά-αρετές.
Ύδωρ= τα ρήματα-συναισθήματα.
Αέρα= τα επίθετα-προσδιορισμούς, οι αντωνυμίες, επιρρήματα, συνδετικά κλπ.
Ο μαθητής του Αριστοτέλης συνέχισε την φιλοσοφική εργασία της αναζήτησης των πρώτων φιλοσοφικών Γενών αποδίδοντας τις ιδιότητες του Λόγου σε δέκα κατηγορήματα, που επανάφερε στο προσκήνιο η κριτική εργασία του Κάντ, αποδεικνύοντας στους ευαίσθητους-νοήμονες πως πρόκειται για τα 10 - 12 ζώδια ή ψυχικές Πολιτείες-Δήμους… (Πολιτεία=Ψυχή κατά τον Πλάτωνα)
Στην διάρκεια των ελληνιστικών χρόνων οι νεοπλατωνικές συγκριτικές μελέτες γιγαντώθηκαν με τους Επιγόνους-Αποστόλους του ελληνισμού στην αυτοκρατορία των Μακεδόνων:
α) στο Αιγυπτιακό κράτος των Πτολεμαίων που έφθανε έως την Δεκάπολη της Συρίας-Παλαιστίνης: Γέρασα, Σκυθόπολη, Αντιόχεια (του Ίππου), Γάδαρα, Πέλλα, Φιλαδέλφεια (το σημερινό Αμμάν), Δίον (Καπιτωλιάς), Καναβάτη Συρίας, Ραφάνα Ιορδανίας (Άβιλα), βορειότερα η Δαμασκός πρωτεύουσα της σημερινής Συρίας…
β) Στο κράτος των Σελευκιδών που έφθασε την πολιτιστική ελληνιστική εξάπλωση μέχρι την Κεϋλάνη - Ιαπωνία (< η άπω Ιωνία) και απέδωσε σύμφωνα με τις αποκαλύψεις της σύγχρονης αρχαιολογίας σε Αφγανιστάν και Ιαπωνία: τον βουδισμό των 4ων Βουδών-Αρχαγγέλων ή φιλοσοφικών χερουβικών στοιχείων ή Ολύμπιων θεών (βλ. βοεικό πρόβλημα)…
Στην εικόνα που παραθέτω εμφανίζεται ένα ορθ. τρίγωνο (ειμαρμένης) να συνδέει την Λακωνική της ωραίας Ελένης-διάνοιας με το Ίλιον της Τροίας, και την πλανητική χρυσή τομή στην Μέκκα της Σαουδικής Αραβίας αφού διέλθει από τις εκκλησίες της αποκάλυψης, την δεκάπολη των Σάρδεων και την πυραμίδα της Αιγύπτου όπου ήταν φυλαγμένη από τον Νηρέα !!!
Με επίκεντρο των φιλοσοφικών ζυμώσεων αρχικά την Αλεξάνδρεια, οι νεοπλατωνιστές εργάστηκαν με στόχο να συνθέσουν τις διδασκαλίες του Πυθαγόρα, του Πλάτωνα, του Αριστοτέλη και των παγανιστικών Μυστηρίων της μέσης ανατολής σε ένα ενιαίο σύστημα, αναζωογονώντας την ψυχή του ελληνορωμαϊκού κόσμου που έβλεπαν να βυθίζεται γοργά στην πνευματική και την ηθική παρακμή.
Η ανταπόκριση ήταν εντυπωσιακή. Μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα η διδασκαλία τους διαδόθηκε στη Ρώμη και άλλες ρωμαϊκές μητροπόλεις, διαμορφώνοντας ιδιαίτερες σχολές: την Αλεξανδρινή, όπου διακρίνονται κυρίως ο Πλωτίνος και ο Πορφύριος, την Αθηναϊκή, με κύριο εκπρόσωπο τον Πρόκλο και τη Συριακή, με κορυφαίο τον Ιάμβλιχο. Σε αυτή την κατάταξη λησμονούν να τοποθετήσουν τον νεοπλατωνικό ευαγγελιστή του Λόγου=πυρός «Ιωάννη της αποκάλυψης» που έδρασε γύρω από την Έφεσο του Ηρακλείτου, παρουσιάζοντας την δεκάπολη-ζωδιακό των Σάρδεων της Ιωνίας ως οι «7 εκκλησίες της αποκάλυψης» και του πυθαγόρειου θηρίου ή λεξάριθμου 666=χξς της χρυσής τομής !!!
Οι Επίγονοι στο κράτος του Αντίχριστου Αλέξανδρου της ωρίμανσης του πολιτισμού εργάστηκαν σχολαστικά-μεθοδικά διασώζοντας-συγκεντρώνοντας ότι εύρισκαν από τις πανάρχαιες σημιτικές-αιγυπτιακές ατλαντικές παραδόσεις…
Επίσημα ο υπεύθυνος της απόδοσης αριθμητικών αξιών στα γράμματα είναι ο σχολαστικισμός του Ιάμβλιχου τον 3ο αιώνα που μελέτησε τις καβαλιστικές εννεάδες του Πλωτίνου αντιπροσωπεύοντας την εσωτερική εργασία του ομφαλού της Τύρου-Ιερουσαλήμ…
Ο Χριστός και ο Αντίχριστος έιναι οι Έρως και Αντέρως του Ιαμβλίχου... !!!
Ο ηλεκτρισμός του Λόγου στο ζώδιο του Ερμή
Συνεχίζοντας την εργασία της Α. Μπέιλι (Πλάτωνα) και της Ε. Μπλαβάτσκυ (Αριστοτέλη), δηλ. το να επικεντρώνουμε την νοητική αναλυτική και συνθετική εργασία μας γύρω από την αναζήτηση των πρώτων ΓεΝών-ΓωΝιών (angle=angel) που είναι οι Ευαγγελιστές-Αρχάγγελοι-Βούδες σε κάθε ζωδιακό μήνα. Θα συνεχίσουμε την συγκριτική των απόκρυφων παραδόσεων όπως είναι οι Διόσκουροι στο όνομα Ιησούς-Χριστός και οι αντίθετες έννοιες της «ατομικής ακτίνας» και της «ηλεκτροαρνητικότητας» που θίξαμε φευγαλέα σε προηγούμενο άρθρο μας για την τιμή 144 της ακτίνας του χρυσού…
Όπως είδαμε η επιστήμη της Γλωσσολογίας τα τελευταία χρόνια εξήλθε από το αδρανές-φέρετρο της «γης» ή αρχαιολογίας και τώρα βρίσκεται στο άλλο υπερδραστήριο άκρο του «αέρα» της Πληροφορικής-Γενετικής.
Για να εννοήσουμε καλύτερα την παλινδρόμηση του γλωσσολογικού εκκρεμούς μεταξύ των δύο πνευματικών άκρων ή Διδύμων-Διόσκουρων: της ψιλής και της δασείας του γράμματος Ήτα. Θα πρέπει να δούμε προσεκτικότερα την παλινδρόμηση του πυρός=Λόγου ή ηλεκτροαρνητικότητας στον περιοδικό πίνακα των στοιχείων ή 108+3 ενσαρκώσεων του ψυχικού ατόμου : από την αδράνεια των αλκαλικών γαιών (Αθηνά=ιωνικός ρυθμός) στην οξύτητα και ακτινοβολία των ευγενών αερίων (Ήρα=δωρικός ρυθμός)… Με τον συμβιβασμό τους στην μέση περιοχή της νοητικής πειθαρχίας της ελεύθερης σκέψης ή ελεύθερων ηλεκτρονίων του Απολλώνιου πνεύματος των μετάλλων (κορινθιακός ρυθμός) Όπως πολλάκις έχουμε παρατηρήσει έως τώρα, ο περιοδικός πίνακας των στοιχείων εμφανίζοντας 7 περιόδους και 18 ομάδες. Παρουσιάζει την λειτουργικότητα ενός ζωδιακού-20εδρου 18 20ημέρων (18Χ20=360) όπως ήταν αυτός των Ίνκας, που υπόκειται σε 7 περιόδους ηλιακών καταστροφών. Καθώς ένας ήλιος μπορεί να δημιουργήσει μόνο τα στοιχεία μιας περιόδου ταξιδεύοντας στην κύρια ακολουθία της κοσμικής εξέλιξης. Λ.Χ ο ήλιος μας αποτελούμενος από υδρογόνο και ήλιο έχει την δυνατότητα παρασκευής των στοιχείων μόνον της 2ης περιόδου (έως τον αλχημικό Άνθρακα= ο εύφλεκτος εμπαθής Πατέρας μας, το Οξυγόνο= η δραστήρια Μητέρα μας και το Άζωτο= ο αδρανής Υιός που προβάλει τα υδρογόνα ή αλχημικές νοητικές ακτίνες. Το υδρογόνο με ένα άτομο και ένα ηλεκτρόνιο χρησιμεύει σαν μέτρο-μήτρα των άλλων στοιχείων…) Έτσι ο προσκυνητής ενσαρκώνεται σαν άτομο του περιοδικού πίνακα 777=7Χ111= 7(108+3) φορές στην διάρκεια 7 ηλιακών συστημάτων: (οι 7 Πλειάδες που περιφέρονται γύρω από την Αλκυόνη) που ελέγχει ο Σείριος τρίτος οφθαλμός. (Ο Αριστοτέλης μας λέγει πως ο ήλιος μας είναι η χαμένη πλειάδα Μερόπη=ημέρα+οπή=οφθαλμός της ημέρας) Στην χημεία λοιπόν η έννοια της «ατομικής ακτίνας» ορίζεται ως ο πυθαγόρειος αριθμητικός μέσος, δηλ. το μισό της απόστασης μεταξύ των πυρήνων δύο γειτονικών ατόμων, όπως αυτά διατάσσονται στο κρυσταλλικό πλέγμα του χημικού στοιχείου.
Η «ατομική ακτίνα» ελαττώνεται από αριστερά προς τα δεξιά κατά μήκος μίας περιόδου του Περιοδικού Πίνακα. Ενώ σε μία ομάδα του Π.Π. η ατομική ακτίνα αυξάνεται από πάνω προς τα κάτω. Αντίθετα η «ηλεκτραρνητικότητα» αυξάνεται από αριστερά προς τα δεξιά κατά μήκος μιας περιόδου και από κάτω προς τα πάνω σε μια ομάδα του περιοδικού πίνακα.
Στην χημεία δηλαδή οι Διόσκουροι είναι η κυκλική Μητέρα πίσω από την «ατομική ακτίνα» και ο Υιός είναι ο σπειροειδής όφις της «Ηλεκτροαρνητικότητας»: ο σταυρωμένος ΙΗSους των ροδοσταύρων και των Οφιτών του γνωστικισμού
…
Παρόμοια θα πρέπει να σκεφτούμε πως η Πληροφορική ταυτίζεται με την Γενετική στον βαθμό που το software ταυτίζεται σταδιακά με το hardware στους υπολογιστές (μορφές). Καθώς η σκέψη, (το λογισμικό, ως κραδασμός των ηλεκτρονίων) στο υπόβαθρο, υποβόσκει και δημιουργεί στο αδρανές σημείο της ισορροπίας της το υλικό σημείο την έκφραση της μορφής.
Έτσι το hardware και το software ολοκληρώνουν τον πρώτο κύκλο της ισορροπίας τους στην ατομική ακτίνα του χρυσού με Α.Β 79 και ατομική ακτίνα 144, καθώς μετά αρχίζει ο κύκλος των βαρέων στοιχείων που συμπληρώνουν την 7η στιβάδα των ηλεκτρονίων με πρώτο τον Ερμή=Υδράργυρο με Α.Β. 80, που ξεκινά να κρίνει=διασπά τα άτομα στον ραδιενεργό κόσμο των υπεριωδών ακτινών της ομηρικής Ιοκάστης (< στολισμένης με ία=μωβ) στον Άδη-λο νοητικό κόσμο…
Η παγκόσμια πεποίθηση ότι τα γράμματα-αριθμοί έπεσαν από τον ουρανό των ιδεών ως ιδεογράμματα, οφείλεται στην μυστικιστική εμπειρία των ονειρικών (αστρικών) σφραγίδων των κραδασμών του φωτός.
Τα συμβολογράμματα αριθμοί δεν είναι λοιπόν ιδιοκτησία καμιάς φυλετικής μειονότητας, αλλά του ίδιου του Λόγου ή αιθερικού πυρός δηλ. της πυθαγόρειας συμμετρίας των διχοτομήσεων του κυκλικού πυρός ή τρίτου οφθαλμού. Λ.χ. ο Ιάμβλιχος στα θεολογούμενα της αριθμητικής αναφέρει την οριζόντια και κάθετη διχοτόμηση του ιδεογράμματος για τον τρίτο οφθαλμό Όμικρον σε Θήτα και Έψιλον στην παραγωγή της λέξης ΘΕΟΣ. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που η παγκόσμια θεοσοφία περιγράφει τις φάσεις-μερες της δημιουργίας…
Από εκεί και πέρα για όποιον μελετά τις πυθαγόρειες θεολογικές- μαθηματικές αντιλήψεις, τα περί σανσκριτικής και φοινικικής προτεραιότητας για μια γραπτή γλώσσα λίγων χιλιάδων ετών, είναι απίθανες φαιδρότητες που θυμίζουν τους δύο γαϊδάρους που τσακώνονται σε ξένο αχυρώνα για το άχυρο που δεν τους ανήκει…
Ευτυχώς στις μέρες μας η γλωσσολογία διασώζει την σοβαρότητά της από την λαίλαπα της ανοησίας των ιστορικών ερευνητών, καθώς γίνεται αντικείμενο μελέτης από όλες τις επιστήμες που ανακαλύπτουν την δική τους γλώσσα στον δομισμό της ίδιας της επιστήμης τους και όχι στην ιστορία της …
Στο φάσμα των επιστημών η σχέση του κατώτερου νου της συγκεκριμένης παρατήρησης επί των ελεγχόμενων συνθηκών του πειράματος, με την αφαιρετική νοητική λειτουργία του ανώτερου νου μελετάται στο πλαίσιο της συμβολικής γλώσσας που αναπτύσσουν οι ίδιες. Επιχειρώντας να μεταβούν από το φαίνεσθαι της εκδήλωσης δια του περιγραφικού προφορικού λόγου στην ανάδειξη της ουσίας ή των αιτίων δια του γραπτού λόγου των συμβόλων. Η σχέση αυτή αφορά την επιστημολογία των επιστημών ή την ρίζα της ανθρώπινης αντιληπτικότητας, η οποία ως Οιδίπους αναγκάζεται να αποδεχθεί ότι συνδημιουργεί τον κόσμο που ερευνά...
Έτσι στα εργαστήρια της φυσικής όπου αναζητάται ο τρόπος, με τον οποίο μετατράπηκαν οι ενεργειακοί κραδασμοί (σφραγίδες) των ακτινοβολιών στην σταθερή ηλεκτρονική δομή της μορφικής ύλης. Ανακαλύπτουν ότι για την σωματιδιακή έκφραση της ακτινοβολίας ευθύνεται η παρουσία παρατηρητή στο πείραμα. Το γεγονός ότι η αντιληπτικότητα ευθύνεται για την ανάπτυξη του λεγομένου πεδίου Χινγκς το οποίο αντιδρώντας στην διέλευση των κυμάτων δημιουργεί τον ομώνυμο στρόβιλο-σωματίδιο της υλικής υπόστασης... Βεβαιώνει την πυθαγόρεια αντίληψη ότι η ύλη των στοιχείων ή πλατωνικών στερεών, δημιουργείται από την αντίθεση των δύο ριζών της χρυσής τομής: της εξωστρεφούς θετικής (3ου Λόγου) και της εσωστρεφούς αρνητικής (2ου Λόγου), το άθροισμα των οποίων εκφράζει πάντα την φύση της Μονάδας.
Πρόκειται λοπόν για τον πόλεμο στον "ουρανό" της υποατομικής ύπαρξης, πατέρα πάντων κατά τον Ηράκλειτο. Όπου έλαβε χώρα το ανοσιούργημα της αποκοπής-ενεργοποίησης του κέντρου του Ουράνιου κύκλου από τον Κρόνο - γραμμικό χρόνο. Ακολούθησε η Τιτανομάχια των δυνάμεων που ισορροπούν δημιουργώντας την "ύλη" του κόσμου μας. Δηλαδή την σταθερή νησίδα της εγρήγορσης ανάμεσα στους 4 στοιχειακούς κόσμους της ψυχολογίας μας (ένστικτο-γη, συναίσθημα-ύδωρ, νόηση-πυρ, διαίσθηση-αέρας). Η πτώση των δυνάμεων του αέρα ως γεννεσιουργού ηχητικού κύματος (Κρόνου) δημιούργησε την αφή-σάρκα της σωματιδιακής ύλης (του παρατηρητή Δία). Πρόκειται δηλαδή για την εκρηκτική διασπορά του περιεχομένου του πρώτου κύκλου, πεδίου των συμβόλων (γέγραπται) στο δεύτερο πεδίο (λέγεται) δια της ενεργοποίησης του κέντρου του κύκλου ή ομιλίας των γεννητικών οργάνων, που παράγει την αιθερική ουσία και σταθεροποιεί δια των στροβίλων της κίνησης. Η ρίζα χρί του πυρός (βλ. Χρ-ιστός ο Υιός και Λόγος του θεού) είναι συνώνυμη της κινητήριας δύναμης του γραμμικού χρόνου που δημιουργεί το χρωματικό φάσμα (βλ. χρόνος, χρώμα, χρεία). Η εμφάνιση του πυρός-φωτός (Δία) σχετίζεται λοιπόν με την εκκίνηση της φυλετικής ομιλίας μας η οποία σταθεροποίησε τα νοητικά αρχέτυπα στον αιθερικό ιστό ή κοινωνικό χωρόχρονο. Επιβάλλοντας την τάξη των ολυμπίων θεών, στοιχείων ή αισθήσεων, που ξέρασε ο Κρόνος-Χρόνος, γεννήματα των Τιτανικών δυνάμεων του πολυδιάστατου φυλετικού ονείρου...
Η εκδοχή της κιβωτού του Λόγου που εξέρχεται από την θάλασσα, βρίσκεται στο γνωστικό ευαγγέλιο της παιδικής ηλικίας του Χριστού, στο περιστατικό με τον γραμματοδιδάσκαλο Ζακχαίο. Εκεί οι γνώσεις του Χριστού για την φύση των γραμμάτων αναγκάζουν τον Ζακχαίο να ομολογίσει ότι ο Χριστός είναι αρχαιότερος από την κιβωτό του Νώε... Η κιβωτός με τα ζώα-σφραγίδες του φωτός (άλεφ=βόδι, γκίμελ=γκαμήλα) όπως και το περιστατικό του πύργου της Βαβέλ (η κάρτα 16 του ταρώ), της πτώσης του θείου λόγου στις πολλές φυλετικές γλώσσες που ακολουθεί αμέσως μετά στην διήγηση της παλαιάς διαθήκης. Είναι αλληγορίες για την φύση του δημιουργικού Λόγου.
Το κοσμογονικό πρότυπο της πτώσης του Λόγου από τα λεγόμενα αιθερικά αρχεία (της θάλασσας του πυρός) της ινδουιστικής θεοσοφίας που ο ευαγγελιστής Ιωάννης περιγράφει στην μυστική θεολογία του τριαδικού Λόγου: Εν αρχή ήτο ο Λόγος, και ο Λόγος ήτο παρά τω Θεώ, και Θεός ήτο ο Λόγος..., για να καταλήξει στο και ο Λόγος σαρξ εγένετο, περιγράφοντας την τετρακτύ των διαστάσεων του εκδηλωμένου "υλικού" κόσμου μας
Η έννοια του Λόγου (το κοσμικό πυρ)
Η ονειρική πνευματική διδασκαλία μεταφέρεται στην συνείδηση με την μορφή μαθηματικών μύθων.
Η ιδέα της αιθερικής πραγματικότητας που υφαίνει ως δίχτυ ο Ήφαιστος με το πυρ του, αποτελεί μια κορύφωση για την Ελληνική μυθολογία.
Εννοώ ότι το αιθερικό δίχτυ με το οποίο παγίδευσε ο Ήφαιστος την συνεύρεση του Άρη με την Θεά του έρωτα, είναι ο Ναός της αρμονικής νοητικής μορφής. Όπου το ασύμμετρο πυρ των εμπαθών αισθήσεων του θεού και το πνευματικό πυρ της χρυσής Αφροδίτης (χρυσής τομής), εναρμονίζονται στο συμμετρικό αιθερικό ικρίωμα ενός εικοσάεδρου Αδάμ-αντα, λογοϊκού πρότυπου της σάρκινης πενταγωνικής μορφής.
"Δια του εικοσαέδρου (Νου) εγγράφεται το πενταγωνικό δωδεκάεδρο (της φυσικής μορφής) στον Σφαίρο του πνεύματος" 'Ιάμβλιχος'.
Ο Ήφαιστος σύντροφος της Αφροδίτης, είναι μια εκδοχή του τιμωρημένου Τιτάνα Προμηθέα, που δημιουργεί και εξελίσσει τις ανθρώπινες φυλές.
Ο σημαντικός αυτός μύθος περιγράφει τον απόκρυφο ερωτικό χαρακτήρα της σελήνης και του αρ. 13 των ετήσιων περιφορών της, που σαν την υφάντρια Πηνελόπη με την ηλακάτη της γνέθει-ξεγνέθει το χαλί των γεγονότων. Διαχωρίζει αργά τον νου των μορφικών επιθυμιών από την ψυχή με την ελπίδα της επιστροφής του ασώτου Οδυσσέα…
Στην διάρκεια των ευθυγραμμίσεων του ήλιου και της σελήνης, διέρχεται η σαΐτα του αργαλειού δίνοντας τις επιλογές των χρωμάτων για την ύφανση του ατελή πλανητικού αιθερικού ιστού [το δίχτυ του Ηφαίστου είναι το ίδιο με το δίχτυ της Τιβεριάδας λίμνης και τους 153 ιχθείς (βλ. 2/13=153846 ο ορμονικός κύκλος, (153, ο τριγωνικός αρ. 17, η τέχνη του ταρώ, το ζώδιο του υδροχόου)].
Ο Πλάτωνας μας πληροφορεί για την εργασία επί του αιθερικού ιστού στην αστρολογική αλληγορία των τριών υφαντριών-μοιρών στο βιβλίο της Πολιτείας. Οι εσωτερικοί πλανήτες της αστρονομίας: Ερμής-Αφροδίτη και Άρης κινούνται από την Λάχεσιν, που ορίζει το μήκος του νήματος των ενσαρκώσεων, δηλαδή τον μεταβλητό σταυρό. Ο Όμηρος τους παρουσιάζει να ερωτοτροπούν στο "κρεβάτι της πανσελήνου". Ο Ήφαιστος (ο απόκρυφος μεταλλουργός, ηλιακός δημιουργικός οφθαλμός 666 ή κύστη ιχθύος ή βάρκα του Ώρου ή βάρκα με τους 7 αποστόλους-ακτίνες στην Τιβεριάδα λίμνη) τους συλλαμβάνει στο δίχτυ και φωνάζει τον εξωτερικό κύκλο των μεγάλων πλανητών-θεών, που στο Πλατωνικό μοντέλο κινεί η νοητική μοίρα Άτροπος του σταθερού σταυρού αντίθετα από την φορά της Λαχέσεως. Αποκαλύπτοντας το νήμα, τον νοητκό ηλεκτρισμό του φυλετικού ρεύματος-ποταμού της ζωής του υποατομικού κόσμου των νεκρών... Κατανοείται δηλαδή η ώθηση της σκοτεινής φάσης (νέας σελήνης) από τον "νεκρό" Όσιρη -Σείριο, αποκαλύπτοντας μαζί με τους άλλους μεγάλους μακρινούς αστερισμούς το νήμα της μοίρας Κλωθούς.
Χάρις στην θυσία της Αφροδίτης (Προμηθέα), πολικού συντρόφου των ηφαιστειακών εγκάτων της Γης, η οποία συγχέεται στην μυθολογία με την πανσέληνο ως σελένη ή ωραία Ελένη. Παράγεται σε τριγωνισμό με τον Άρη των επιθυμιών της Λαχέσεως και τον νοητικό Ερμή της καθόδου εις τον Άδη της Ατρόπου, ο αιθερικός Ερμαφρόδιτος στις δύο φάσεις κτισίματος της πνευματικής γέφυρας ή συνευρέσεις της Αφροδίτης (με τον Άρη και τον Ερμή). Ο σεληνιακός Ερμαφρόδιτος (ο κ. Βούδας) είναι ο ολοκληρωμένος αιθερικός πλανητικός ιστός που δέχεται στην διάρκεια των ηλιακών ευθυγραμμίσεων των πανσελήνων τις πνευματικές ενέργειες από τους μακρινούς αστερισμούς.
Αυτή την πλανητική αιθερική ολοκλήρωση επιχειρεί να εκμεταλευτεί ο νοήμων άνθρωπος δια της ομοιότητας του φορέα του προς τον πλανήτη. Προκειμένου να λάβει επίγνωση του απόκρυφου πυρός της χρυσής αναλογίας (Φ) ή νήματος (Λόγου του πυρός της κόκκινης βουδικής οικογένειας) των μακρινών αστερισμών, που αντιστοιχούν στα κέντρα της κεφαλής του: Υπόφυση (Σείριος), Επίφυση (Μεγάλη άρκτος), Λαιμος (Πλειάδες), Ορίων (Αλτα Μαγιορ συνθεση των τεσσαρων κατώτερων κέντρων στο κεφάλι, Παρεγγεφαλίδα ο αρχέγονος εγκέφαλος του φιδιού)
Ο Λόγος των πυθαγορείων είχε την μαθηματική έννοια του κλάσματος Φ της χρυσής τομής (1+ριζα5)/2, δηλ. της αρμονίας:
Εν αρχή ην ο Λόγος και ο Λόγος ην προς την συμμετρία και συμμετρία ην ο Λόγος Εφόσον η αιτία της συμμετρίας των κανονικών στερεών ή αισθήσεων είναι ο χρυσός αρ. Φ
Ο ευαγγελιστής Ιωάννης παράφρασε το δεύτερο και τρίτο μέρος αντικαθιστώντας την έννοια της συμμετρίας με τον θεό: ο Λόγος ην παρά τω θεώ, δίνοντας βάρος στην διαλεκτική αντίθεση του ανεκδήλωτου πατέρα προς τον εκδηλωμένο υιό. Ενώ υποβίβασε στην τρίτη θέση το πνεύμα της δημιουργικής συμμετρίας που στην πυθαγόρεια αντίληψη του Λόγου ήταν η αρχαιότερη... Η γεωμετρική όμως προσέγγιση του Ιάμβλιχου στα γράμματα Θ,Ε,Ο δείχνει τις διχοτομίσεις του κύκλου και τον αρ. π=3,14... Ο π=3,14 και ο Φ^=1+Φ=2,618 προσεγγίζονται στα 10/12 του ζωδιακού κύκλου, στον αιγόκερω όπου εκδηλώνεται η χρυσή Αφροδίτη
Η γλωσσολογία είναι στην πραγματικότητα λοιπόν μια ολιστική επιστήμη η οποία στον σύγχρονο υλιστικό πολιτισμό του κατακερματισμού της μιας θεολογικής Επιστήμης αποτυγχάνει να ορίσει το αντικείμενο της. Παραμένει παθητική παρατηρητής του γλωσσικού γίγνεσθαι, ακολουθώντας ασυνείδητα την εκφυλιστική πορεία της θεολογίας σε έναν υλιστικό περιβάλον.
Περιορίζοντας την έρευνα της στις κοινωνικές επιστήμες αντιμετωπίζει το φαινόμενο των ανατολικών και των δυτικών γραφών. Όπου το κέντρο βάρους της ισορροπίας ανάμεσα στον γραπτό και τον προφορικό λόγο είναι μετατωπισμένο στα δύο άκρα. Στην ανατολή κυριαρχούν οι δύσχρηστες στην καθημερινή επικοινωνία συμβολικές γραφές εξαιτίας του μεγάλου πλήθους των ιδεογραμμάτων που περιέχουν. Τέτοιες είναι η κινεζική, ιαπωνική κλπ. Το πλεονέκτημα τους ευρίσκεται στην περιγραφική πληρότητα της εικόνας που μεταδίδουν οι γραμμές τους. Το μειονέκτημα τους όμως εμφανίζεται κατά την προφορική μετάδοση της πληροφορίας, καθώς οι φωνητικοί φθόγγοι δεν απεικονίζονται άμεσα... Οπότε η σύγχυση από τις πολλές ερμηνείες του εικονοσυμβόλου είναι αναπόφευκτη.
Στην δύση η συλλαβογραφία των ονειρικών αιθερικών σπερματικών ήχων-ιδεών (ως ετυμολογικών ριζών) αν και ξεκίνησε με παρόμοιο τρόπο στις γραμμικές γραφές (λ.χ. ο δίσκος της Φαιστού)… Έλαβε βαθμηδόν στα φοινικικά αλφάβητα της ανατολικής μεσογείου την απλούστερη πρακτική μορφή των συλλαβικών φθογγοσήμων που κατέληξαν στην απεικόνιση των απλών ήχων - φθόγγων του ελληνικού και λατινικού αλφάβητου. Η εξέλιξη αυτή προφανώς επήλθε χάρις στην άγνωστη στον πολιτισμό μας τέχνη της ονοματοθεσίας. Που νομοθέτησαν οι μυημένοι ιερείς ως λειτουργικό μέρος της θεολογίας τους υπηρετώντας την ομαδική ζωή στις πόλεις-θρησκείες του παρελθόντος και του μέλλοντος. Καθώς η αποσύνδεση των ηχητικών στοιχείων της ομιλουμένης λέξης δ+έ+ν+δ+ρ+ο από τα εικονικά στοιχεία του δένδρου, επιτείνει την αλλοτροίωση αποξενώνοντας την κινητική λεκτική από την ακίνητη εικονική συνείδηση στα δύο ημισφαίρια του εγκεφάλου. Η ιστορία του ελληνορωμαϊκού πολιτισμού δείχνει ότι η σοφιστεία αναπτύχθηκε σαν ασθένεια μαζί με την ρητορική στις ελληνικές πόλεις διαφθείροντας την αγνή ένστικτη φυλετική αντίληψη της αλήθειας. Το αντίστοιχο φαινόμενο παρατηρείται κατά την έναρξη της ομιλίας στην παιδική ηλικία. Για να ακολουθήσει ως συνέπεια της διακοπής της επαφής με τον ανώτερο ευλαβικό νου της θέας των συμβόλων-θεών, η ανηθικότητα της ρωμαϊκής περιόδου (εφηβείας). Όμως ο διχασμός αυτός επιτάχυνε την ατομική διανοητική ανάπτυξη, που επιτυγχάνεται με τον οδυνηρό τρόπο των λανθασμένων επιλογών στην διάρκεια της ασωτίας των μάταιων ερωτικών αναζητήσεων στον κόσμο των αντικειμένων που προσφέρει αφειδώς ο υλικός πολιτισμός...
Οι γλωσσολόγοι αναζητώντας το σημείο της γέννησης του λόγου, σίγουρα δεν υπολογίζουν το φαινόμενο των ομιλούντων ήχων του ονείρου. Δηλαδή την ονειρική δυνατότητα της διάλυσης των πάντων στις δονήσεις της μαθηματικής-ομιλίας ή γλώσσας της θείας μηχανής (το Αζώθ=Α και Ω,Ζ των αλχημιστών). Αναφέρω ενδεικτικά την περίπτωση ενός βοσκού-συγγραφέα ο οποίος ονειροπολώντας ανακάλυψε αυτομυούμενος στα μυστικά της φύσης ότι τα βλάχικα είναι η γλώσσα του ανέμου... Όμως όλα αυτά και πολλά περισσότερα κρύβονται πίσω από την λατρεία της αστρικής βοής του ονείρου, δηλαδή της Κυβέλης ή Κυψέλης.
Ο μόνος τρόπος να μυηθεί κανείς στην ονοματοθετική τέχνη: σχέση των λέξεων με τα αντικείμενα. Είναι να συναντήσει την θεά Κυψέλη-Κυβήβη ή Κυβέλη, δηλ. το βουητό των αστρικών σπινθήρων-μελισσών-μυγών της Κύβης-Κεφαλής του: Τον Δία των εντόμων ή Βελζεβούλ (το ηλιακό (Bel) έντομο (Boob)). Εκεί καθώς συνειδητοποιεί την μετάβαση από το φυλετικό αστρικό στο αιθερικό του σώμα, ξεκινά να επαναλαμβάνει το φυλετικό μάθημα-τιμωρία των Λεμουρίων και την πτώση-έξοδο από τον αιθερικό παράδεισο στην φυσική ατομικοποίηση...
Μαθαίνει λοιπόν να ελέγχει το βουητό των αστρικών σπινθήρων στο κέντρο της καρδιάς του δημιουργώντας από αυτό μια συντεταγμένη σειρά λογικών σκέψεων. Ταυτόχρονα οι Άρπυες (στρόβιλοι-Λαίλαπες:Λαπίθες του βουητού) αποσύρονται και σταθεροιποιείται η φυσική μορφή του στο γνωστό σχήμα της 5άλφας...
εικ. το στοιχείο του νερού με τα 6 πέταλα γράμματα
Στο άλλο άκρο του σύγχρονου γλωσσολογικού αδιεξόδου ευρίσκεται η σανσκριτική, η ιερή γλώσσα των βραχμάνων ιερέων. Αφότου όρισε τα 48 φθογγόσημα της ως σπερματικούς ήχους (μπίτζα) ή αιθερικές δονήσεις που συνθέτουν τις 5 αισθήσεις-στοιχεία του κόσμου μας. Παρέμεινε αμετακίνητη για χιλιάδες χρόνια διαφυλάσσοντας την πνευματική θεολογική θέση, ενώ εμφανιζόταν γύρω της το απίστευτο συνοθύλευμα των γραμμικών γραφών των λαών της ινδικής χερσονήσου, δυσκολεύοντας αφάνταστα την ανάπτυξη της εθνικής συνείδησης για την διαμόρφωση ενός πολιτισμού που θα καλυτέρευε τις συνθήκες διαβίωσης των κατοίκων της.
Τα 48 γράμματα του σανσκριτικού αλαφαβήτου αντιστοιχούν στα αιθερικά νάντις ή πέταλα των 6 λωτών/στοιχειακών στροβίλων ενώ η σούμα Σ (...)= δίνει το άθροισμα στον κυρίαρχο τόνο... Πρώτος λωτός, γη = ∑(vam, sham, shham, sam)= Lam Δεύτερος λωτός, νερό = ∑(bam, bham, mam, yam, ram, lam)= Vam Τρίτος λωτός, πυρ = ∑(damm, dhamm, namm, tam, tham, dam, dham, nam, pam, pham)=Ram Τέταρτος λωτός, αέρας = ∑(kam, kham, gam, gham, nam, cam, cham, jam, jham, nyam, tam, tham)=Yam Πέμπτος λωτός, αιθέρας = ∑(am, aam, im, iim, um, uum, rim, riim, lrim, lriim, em, aim, om, aum, ham, aham)=Ham Έκτος λωτός, συνείδηση = ∑(ham, ksham)=ΑUM Δεδομένης της κοινής καταγωγής των λεγομένων ινδοευρωπαϊκών γλωσσών από τον παρελθόντα παγκόσμιο πολιτισμό της Ατλαντίδας. Υποχρεωνόμαστε να αναζητήσουμε τις αντιστοιχίσεις και του δυτικού ιερογλυφικού αλφαβήτου στις πύλες του αιθερικού σώματος.
Ο πρώτος Αδάμ-Κάδμος (αυτός που έφερε το αλφάβητο) θεμείωσε την αλφαβητική δομή του αιθερικού δένδρου των ιδεών (Ιδα=φυτό), ενώ ο δεύτερος Αδάμ, (ο Χρι-στός= Α και Ω) Εριχθόνιος όφις του πυρός είναι η επίγνωση αυτής της αλφαβήτου που εκδηλώνεται σε αντίστροφη φορά, ως νοητική, στο δεύτερο δένδρο, με το Φ πέμπτο γράμμα από το τέλος...
εικ. (Η σπονδυλική στήλη της ιερής γεωγραφίας της Ελλάδας και του ζωδιακού των Δελφών)
Το γράμμα Α (Αum) είναι υπεύθυνο της υλικής φαντασιοπληξίας (Στον Όλυμπο, ευρίσκεται το παγκόσμιο κέντρο ελέγχου του καιρού...)
Το γράμμα Η (Ham) είναι η δασεία και η ψιλή, ο αιθέρας των Διοσκούρων στις πολικοτήτες της σπονδυλικής στήλης.
Το γράμμα Υ (Yam) είναι η αντίληψη των αντιθέτων στον καρδιακό ομφαλό των Δελφών
Το γράμμα Ρ (Ram) είναι ο ήλιος των Μυκηνών
Το δεύτερο γράμμα Β (Vam) αντιστοιχεί στον Επικούρειο Απόλλωνα
Το γράμμα Λ (Lam) αντιστοιχεί στο Λας=Λίθος την πύλη του γήινου στοιχείου. Η Λα-κωνική γη αντιστοιχεί στο κέντρο της βάσης της Ελλάδος
O Λόγος και η σκέψη στην παραβολή του σπορέα της αλφαβήτου
Όπως υπάρχει σαφής διάκριση μεταξύ ανώτερων και κατώτερων συναισθημάτων έτσι υπάρχει σαφής διάκριση μεταξύ ανώτερων και κατώτερων σκέψεων… Αυτό που ξεχωρίζει το ανώτερο από το κατώτερο συναίσθημα είναι η αντοχή του στον χρόνο. Αντίθετα η ανώτερη από την κατώτερη σκέψη διακρίνεται από την φρεσκάδα της καθώς αναβλύζει αυθόρμητα από την ρωγμή του παρόντος…
Ο παρεξηγημένος Υπαρξισμός του Καρτέσιου στο σκέπτομαι άρα υπάρχω, δείχνει απλά την ανώτερη σκέψη ή Ύπαρξη, που αποκαταστάθηκε στις φαινομενολογικές προσεγγίσεις του Ζ. Π. Σαρτρ για την συνείδηση του παρόντος (cogito) που βιώνεται ως ρωγμή στην συνέχεια του φυσικού χωροχρόνου.
εικ. Ο Πλάτωνας στον Κρατύλο αποκαλύπτει την ονοματοθετική τέχνη επισημαίνοντας πως η πιο ωραία-ώριμη σκέψη για την κατανόηση της θεότητας επιτυγχάνεται ψάχνοντας την ετυμολογία του ονόματος της. Το οποίο όνομα θα αποκαλύψει με την σειρά του το κυρίαρχο γράμμα-σύμβολο και την δημιουργική ροή στην διαδοχή των γραμμάτων που υποδεικνύεται σε αυτό (το όνομα)… Έτσι τα συμβολογράμματα της αλφαβήτου είναι οι σπόροι του πνεύματος, που πέφτουν στον νοητικό αιθερικό αφρό της ουσίας, απαιτώντας για να φυτρώσουν την απλούστερη και ισχυρότερη από όλες τις γνωστές δυνάμεις… Αυτήν της εγωικής, ή ηλιακής δικαιοδοτικής βαρύτητας που υπάρχει μόνον στο έδαφος της αιωνιότητας του άδηλου νοητικού κόσμου… Τα ανώτερα συναισθήματα και σκέψεις που είναι τα συμβολογράμματα ή κάρτες του ταρώ, εξετάζονται όσο παραμένει ανοικτή η ωσάν ρωγμή πύλη του αιώνιου παρόντος της συνείδησης… Πρόκειται για την μηδενίζουσα υπαρξιακή ρωγμή ή χάσμα του Ζ.Π. Σαρτρ μέσα στο οποίο χάθηκε η Περσεφόνη, ο Γύγης βρήκε το δαχτυλίδι της ειμαρμένης και η Ελένη μετέβη στο Ίλιον της Τροίας, δίπλα στα Δαρδανέλια, (την αιθερική ρωγμή του κατακλυσμού του Δαρδάνου)…
Ή ομηρική διήγηση ξεκινά στον αιθερικό τόπο του κήπου των μήλων των εσπερίδων, όπου ο σοφός Πάρις ο ποιμένας των ταύρων-ουσιών, (το χρονικό παρόντης καρδιακής συνείδησης ), προσφέρει το μήλο της Έριδος (τον πνευματικό σπόρο ή ειμαρμένη) στην αιώνια ομορφιά της Αφροδίτης (την αρχαιοτέρα των Ολυμπίων)…
Μετά την επιλογή της οι δύο άλλες θεότητες αναλαμβάνουν υποχρεωτικά τα χρέη των φυλάκων του νοητικού κήπου: του Άτλαντα της αύρας η σύνώνυμη Ήρα-αύρα και του όφι Λάδωνα η Αθηνά καθώς είναι η κυρία των όφεων της σοφίας.
Ο Άτλας ελέγχει την αντοχή μας στο φορτίο των ταύρων-σταυρών της εμπειρίας στις 10 πλανητικές περιοχές της ζωδιακής μας αύρας, ενώ ο δράκος Λάδωνας εξετάζει την κίνηση ανάμεσα στις 22 διαδρομές τους εκφράζοντας την ταλάντωση (πολικότητα) της νοητικής μας μορφής, (βλ. το πυθαγόρειο Λάμβδωμα) που χρειάζεται να είναι σε απόλυτη ισορροπία.
Τον κοσμικό δράκο Λάδωνα τον αντιμετωπίζουμε στο ζώδιο των διδύμων. Γι αυτή την συνάντηση προετοιμαζόμαστε καθημερινά στο Άργος (βαλτώδη αγρό) της Λερναίας Ύδρας των φυλετικών-οικογενειακών σχέσεων, εκ των οποίων πρέπει να αποκοπούμε στο ζώδιο του σκορπιού…
Στην αρχή κάθε ζωδιακού μηνός, πέφτει στο έδαφος της αύρας μας ο αντίστοιχος πνευματικός σπόρος όπως οι κεφαλές των νεκρών Δαναών στον βάλτο της Λέρνης αναμένοντας την εξέλιξη…
Ο χρυσός σπόρος αποκτά ριζώματα στο έδαφος της προσωπικότητας στην νέα σελήνη όπου και αναπτύσσεται αρχικά στον σκοτεινό της κόλπο. Ο σπόρος ονομάζεται ενίοτε και δραχμή του πνευματικού εμπορίου (δραχμή < δράττω είναι η φούχτα των 5 βουδικών Ιδαίων δακτύλων-tattwas, ή στοιχείων). Στην πανσέληνο συλλέγεται ο ώριμος καρπός, αν υπάρχει, αποκαλύπτοντας ταυτόχρονα το όλο καβαλιστικό δένδρο της ώριμης νοητικής προσωπικότητας που τον δημιούργησε…
Όλα εξαρτώνται από την ποιότητα του συναισθηματικού μας εδάφους, δηλ. την ηθική παιδεία μας και την καθαρότητα του (εδάφους) από τις αιθερικές γραμμές των καθημερνών κατώτερων σκέψεων (των άλλων φυλετικών σπόρων), που κατατρώγουν ως ζιζάνια την ζωτικότητα της χρυσής καρδιακής γραμμής σκέψης του μοναδικού πολύτιμου σπόρου που φύτεψε στην αύρα μας ο βουδικός Αρχάγγελος του μηνός…
Τα γράμματα ή πρότυπες νοητικές μορφές-σύμβολα προμήθευσε ποιος άλλος, ο Τιτάνας όφις Προμηθέας-Εωσφόρος δημιουργώντας την σκάλα της ανόδου και της καθόδου στον κορμό του δένδρου-κεραυνού του Διός της ζωής…
Τα 9 κεφάλια της Ύδρας ή πυθαγόρειας εννεάδας…Το Νείκος του Εμπεδοκλή σχηματίζεται κατά την κατάρρευση της κεντρικής συμμετρίας του Σφαίρου σε αξονική. Τότε ξεκινά η ταλάντωση της διαμέτρου του κύκλου, ο χωρισμός του σε μέρη και η εκδήλωση των μορφών ως αποτέλεσμα αυτών των μερισμών και των ταλαντώσεων. Ο Αριστοτέλης μάλιστα μας υποδεικνύει τον χρονικό ρυθμό ως μέτρο-μήτρα αυτών των ταλαντώσεων, ταυτίζοντας τον χρόνο με το χρώμα (ύλη). Βλέπε σχετικά την μουσική θεωρία των πυθαγορείων, επάνω στις διαιρέσεις του μονόχορδου, δηλ. τις ταλαντώσεις των μερών της διαμέτρου…Ο ευαγγελιστής Ιωάννης, προχωρά ένα βήμα παραπέρα την πυθαγόρεια μελέτη αποκαλύπτοντας το κλειδί για την κατανόηση της συμμετρίας των ταλαντώσεων. Πρόκειται για τον Λόγο (ψυχή-κίνηση) των μερών που ταλαντώνονται … Έτσι οι δονήσεις ταξινομούνται ακολουθώντας τους νόμους της διαιρετότητας, αποδίδοντας τα 7 δημιουργικά κλάσματα (τις πυθαγόρειες νότες ή πλανητικά νοητικά αρχέτυπα).
Επί των ημερών μας χάρις στην ανάπτυξη των υπολογιστικών μηχανών οι επιστήμες μας αναγνωρίζουν πλέον τους καλειδοσκοπικούς νόμους της διαιρετότητας. Πρόκειται για τα περιοδικά υπόλοιπα στο δεκαδικό σύστημα. Λχ στο παράδειγμα του 6ψήφιου ηλιακού Λόγου του νεοπλατωνικού σουφισμού 1/7=0,142.857… Η κλασματική δόνηση φαίνεται πως αποθηκεύεται ως πληροφορία στην πενταδική δομή των ενεργών αμινοξέων που δομούν τα DNA-RNA. Τα 5 ζεύγη με άθροισμα 9 : (9+0, 8+1, 7+2, 6+3, 5+4) αντιστοιχούν στις ελεύθερες βάσεις: (ουρακίλη, γουανίνη, αδενίνη, θυμίνη, κυτοσίνη) που διαφυλάσσουν τις δομές όλων των πλανητικών οργανικών μορφικών δομών… Δείχνοντας την πυθαγόρεια δήλωση πως οι μορφές είναι εκδηλώσεις των αριθμών ως ρητών Λόγων…
Τώρα σε όλους εμάς που μελετάμε την πυθαγόρεια αριθμολογία ως θεολογική-επιστήμη, ανοίγεται το πεδίο της αποκρυπτογράφησης των ιερογλυφικών της αλφαβήτου ως πρωταρχικών Λόγων ή ψυχικών δονήσεων της δημιουργίας των εννεάδων (εννέα=εν+νοείν)Ο καβαλιστής Ιάμβλιχος μας επισήμανε πως τα 3 γράμματα στην λέξη ΘΕΟΣ προέρχονται από διχοτομήσεις του οφθαλμικού κύκλου Όμικρον (αγίν, < άγω=οδηγώ) οριζόντια σε Θήτα (9, η σελήνη) και καθέτως του Θήτα σε Έψιλον (5, η Κυθέρεια Αφροδίτη «Άρεια»). Συνεχίζοντας την αιγυπτιακή παράδοση των 12 διαμελισμών-διαιρετών του Ώρου: ήλιου-οφθαλμού 666 σε 12 ζώδια (γράμματα).Οι Βαβυλώνιοι μαθηματικοί ιερείς επέμεναν στην διαίρεση του ηλιακού κύκλου σε 360 ημέρες-μοίρες που έχει 24 διαιρέτες: (1,2,3,4,5,6,8,9,10,12,15,18, 20, 24, 30, 36, 40, 54, 60, 72, 90, 120, 180, 360) όσα τα γράμματα της ελληνιστικής αλφαβήτου… και οι 24 ραψωδίες του Ομήρου (με κεφαλαία η Ιλιάδα και μικρά η Οδύσσεια). Από αυτά αν αφαιρέσουμε το 1 και το 360 καθώς δείχνουν τον ίδιο τον κύκλο μένουμε σε 22 Λόγους ή ιερογλυφικά γράμματα-κάρτες του ταρώ.
Οι δύο ιχθύες-ΠέΛΜατα: η Αφροδίτη και ο Έρως=Άρης=Άρρωστος…
Το σημερινό μας θέμα είναι η δεξιόστροφη και η αριστερόστροφη Ροή του ΠαΛΜού στα ΠέΛΜατα και τις ΠαΛάΜες μας
Οι νοήμονες περί την παρετυμολογία αναγνώστες ήδη θα εννόησαν τον πύρινο Λόγο της χρυσής τομής, "πατέρα πάντων ΠόΛεΜο" του Ηρακλείτου ή τον Αριστοτελικό ΠαΛαΜήδη τον εφευρέτη των γραμμάτων: Σύμφωνα με ένα απόσπασμα του Στησιχόρου, και του Αριστοτέλη τα γράμματα είναι εφεύρεση του ΠαΛαΜήδη. Στησιχόρος: «...τον Παλαμήδην λέγειν ευρυκέναι (τα γράμματα)» (Αποσπάσματα 34, 8). Αριστοτέλης: «Ο Παλαμήδης άφωνα και φωνούντα συλλαβάς τεθείς εξεύρον ανθρώποισι γράμματα ειδέναι.» (Διόδωρος, βιβλιοθήκη 3, 76, 3) Στο χθεσινό μας άρθρο επισημάναμε τα αντίθετα σύμβολα της Αφροδίτης και του Άρη. Η Αφροδίτη έχει σαν σύμβολο τον κύκλο της αίσθησης επάνω από τον σταυρό της ιδεοποίησης, αντίθετα από τον Άρη που έχει το βέλος της ιδεοποιητικής σκέψης επάνω από τον κύκλο...
Ο Εωσφόρος=Αφροδίτη έχει την μοναδική ικανότητα να μορφοποιεί=ιδεοποιεί την άμορφη εύπλαστη ερωτική ουσία. Έτσι βρίσκεται να είναι η παραδοσιακή κυβερνήτης των ζωδίων του Ταύρου στα όνειρα και του Ζυγού της δικαιοσύνης την ημέρα.
Η ζωδιακή ουσία του Ταύρου είναι εκείνη του τρίτου αστρικού υποπεδίου που αντιστοιχεί στον κατώτερο-επιθυμητικό νου και διδάσκει την ονειρική μορφοποιητική τέχνη των ενστίκτων
Η ζωδιακή ουσία του Ζυγού είναι εκείνη του 3ου φυσικού υποπεδίου που αντιστοιχεί στο αφαιρετικό μαθηματικό δημιουργικό πνεύμα. Έτσι είναι ο φυσικός δικαστής (το ΑΝΚ) που αναγνωρίζει την αφηρημένη μαθηματική δομή πίσω από κάθε μορφή και ελέγχει την συμμετρία-αρετή που έχει επιτύχει…
Μετά από αυτές τις θεμελιώδεις νύξεις για την σχέση της άνοος Αφροδίτης ή αίσθησης - ιδεοποίησης στα ζώδια Ταύρου και Ζυγού θα εξετάσουμε την κοσμική έννοια του ετέρου άνοος Άρη ή Έρωτος, που μας εμβολιάζει την φιλοσοφική αρρώστια του έρωτος προς το άπειρο (1 και 8), στα ζώδια του Κριού-Αθηνάς (1) και του Σκορπιού-Άρη (8).
Ο φθοροποιός Άρης=Έρως είναι ο σύντροφος στο κάτοπτρο-κλίνη των γυναικών που μονίμως αναζητούν τα ίχνη της φθοράς στο πρόσωπό τους επιδιώκοντας την μορφική τελειότητα.
Ο Άρης-Έρως είναι κυβερνήτης του Κριού και του Σκορπιού, έτσι μας έχει προσφέρει δύο έθνη που είναι ερωτευμένα με την φιλοσοφία του θανάτου: τους Γερμανούς-Κριούς* και τους Ιάπωνες-Σκορπιούς. Ο πύρινος Άρης είναι ένας δημιουργικός καταστροφέας που θεωρεί καθήκον του να διαιρεί τις μορφές με το ξίφος του στα απλά τους μέρη, σε μια αιώνια αναζήτηση της καταγωγής του πυρός...
*Η ρομαντική φιλοσοφία του Χάιντεγκερ : «έρως προς θάνατον» μας έγινε ιδιαίτερα γνωστή στην φορά της αριστερόστροφης ναζιστικής σωβάστικας, που αντιπαρατέθηκε στην δεξιόστροφη φορά της Αθηνάς-σβάστικας των (τρελών καπέλων), Κριών-Άγγλων της έξαρσης του δημιουργικού απείρου ή «τρελού Ουρανού» των ενάρξεων.
Έτσι δεν είναι να απορεί κανείς για το πώς κατέληξαν τα μάρμαρα του ναού της Αθηνάς στην Αγγλία…
Στην εικόνα παραθέτω για μια ακόμη φορά την σχέση του ΠαΛαμΜήδη=ΠαΛΜού της ΠαΛάΜης μας με τα γράμματα της αλφαβήτου στους αιθέρες της αίθουσας ή χωρικής αίσθησης. Και την σβάστικά-σωβάστικα στα ΠέΛΜατα της ερωτικής ουσίας του Κάβειρου Ταύρου-Βούδα…
Εύχομαι καλή κατανόηση σε όλους μας…
Η υποσεξουαλικότητα του κατώτερου νοητικού…
Ο Αριστοτέλης όπως και όλοι οι αρχαίοι που ομιλούν για τον αιθέρα θεωρούν αυτονόητη την ύπαρξή του, καθώς ευθύνεται για τα όνειρα ενώ στην εγρήγορση τον παρατηρούν παντού, είτε με ανοικτά είτε με κλειστά μάτια.
Πρόκειται για τους σπινθηρισμούς στο υπόβαθρο της όρασης που οι ανατολικοί ονομάζουν καρδιακό φως. Ο Πλάτωνας όπως και ο Ηράκλειτος τους ονομάζει απείρως μικρούς τριγωνικούς σπινθήρες του πυρός που διαιρούνται επ άπειρον… Ενώ είναι φανερό πως σχετίζονται με την ορμονική διέγερση του αίματος, βλ. σεξουαλικότητα (φαλλός=λαμπερός), την αυπνία, την σωματική κόπωση, την στάση ή την περιστροφική κίνηση (ζάλη), την διατροφή, την ηλεκτροστατική φόρτιση του σώματος…
Η επίσημη επιστήμη ενώ έχει υπολογίσει πως ένα φωτόνιο είναι το όριο διέγερσης των φωτοευαίσθητων κωνίων… τους αγνοεί επιδεικτικά λες και δεν υπάρχουν.
Τους εξετάζει στο φαινόμενο του μετεικάσματος: της αρνητικής εικόνας που παραμένει στον αμφιβληστροειδή χιτώνα μετά τον εξωτερικό ερεθισμό ή στα πλαίσια διαφόρων «παραισθητικών-ονειρικών νευρολογικών παθήσεων». Όμως την καθαυτή υπόσταση του αστρικού αιθερικού σπινθήρα ως «βιολογικού φωτονίου» στο υπόβαθρο της μορφής, αδυνατεί να την αποδεχθεί, οπότε προτιμά να την αγνοεί είτε να την αποδίδει χονδροειδώς στην εγκεφαλική ηλεκτρική λειτουργία…
Ο Αριστοτέλης ως δεινός παρατηρητής των αισθήσεων δεν διστάζει να πει πως το «όραμα του κόσμου» οφείλεται στο φως που εξέρχεται εκ του (μετωπιαίου) οφθαλμού, υποδεικνύοντας το σπινθηροβόλο φαινόμενο των αιθερικών σπινθηρισμών που οργανώνεται γύρω από τον μετωπιαίο αδένα-οφθαλμό και, αναμιγνύεται με το εξωτερικό του ήλιου …
εικ. η ομιλία και η δημιουργία του νοητικού σώματος// Όσοι δεν είναι εξοικειωμένοι με τους 5 αιθέρες-κραδασμούς-στοιχεία του αιθερικού σώματος υπενθυμίζουμε ότι αυτοί αντιστοιχούν στην παλάμη του χεριού μας ως ακολούθως :
Από τον πεπτικό αιθέρα (ΣΑΜΑΝΑ στην περιοχή του στομάχου, Ερμής, ο μικρός δάκτυλος, πυρ).
Τον αναπαραγωγικό αιθέρα (ΑΠΑΝΑ στην περιοχή της βάσης, Δίας, ο δείκτης, ύδωρ, ).
Τον αιθέρα των αισθήσεων (ΠΡΑΝΑ στην περιοχή του στήθους, ο αντίχειρας, Αφροδίτη-ζωή).
Τον αιθέρα της ομιλίας (ΟΥΝΤΑΝΑ στην περιοχή της κεφαλής-λαιμού. Ήλιος, ο παράμεσος, αέρας).
Τον αιθέρα της μνήμης (ΒΥΑΝΑ περιβάλει όλο το σώμα. Κρόνος, ο μέσος δάκτυλος, γη).
Οι 5 αιθέρες είναι σωματοποιημένοι στις αντίστοιχες λειτουργίες: πρανά=αναπνοή > απανά=αναπαραγωγή > ουντανά=ομιλία > σαμανά=πέψη > βυανά=όραση //
Η ομιλία σταθεροποιεί το πλέγμα των αρχετύπων στον αιθερικό ιστό. Ο ιστός ολοκληρώνεται ακολουθώντας την ερωτική νοητική ανάπτυξη του ανθρώπου. Η ομιλία ωριμάζει μαζί με την σεξουαλικότητα στην παιδική ηλικία, καθώς την μεταφέρει στην περιοχή του λαιμού και την εκπολιτίζει με την εκπαίδευση. Στον ινδουισμό ο απανά της βάσης ωθείται προς την περιοχή του λαιμού, εκινώντας τον ουντανά της ομιλίας. Που καταλήγει ως σαμανά στην περιοχή του ομφαλού σταθεροποιώντας τα αντικείμενα στην τρισδιάστρατη οθόνη της αύρας μας (ο βυανά).
Ευτυχώς ο πολιτισμός (3η ακτίνα) ως φιλόστοργος μήτηρ προηγείται της όποιας συνειδητής κατανόησης (2η ακτίνας). Έτσι έχει προσομοιώσει την λειτουργία του φυσικού ήλιου στην διπλή λειτουργία της καθοδικής λυχνίας CRT των παλαιών τηλεοπτικών οθoνών. Οι οποίες όταν δεν δέχονται τηλεοπτικό σήμα παρουσιάζουν ένα γκρίζο χρώμα αποτελούμενο από διάχυτους λευκούς σπινθήρες, όπως εμείς όταν έχουμε τα βλέφαρα κλειστά…
Η εικόνα στις οθόνες CRT σχηματίζεται με τον εξής τρόπο: μια δέσμη ηλεκτρονίων, η λεγόμενη ακτίνα καθόδου, εστιάζεται και κατευθύνεται από ηλεκτρομαγνήτες (που προσομοιώνει ο συναισθηματικός μας στόμαχος) σε μια μεγάλη γυάλινη επιφάνεια επιστρωμένη με φώσφορο, την οθόνη, όπου βρίσκεται η άνοδος (δηλ. η αύρα μας). Τα ηλεκτρόνια (δηλ. ο αιθέρας Σαμανά) επιταχύνονται και πέφτουν πάνω στα μόρια του φωσφόρου με πολύ μεγάλη ταχύτητα, αναγκάζοντάς τα έτσι να εκπέμψουν φως, (προσπίπτουν δηλ. στον αιθέρα Βυανά ή ανακλαστική αστρική οθόνη του αδιαπέραστου δακτυλίου). Σχηματίζοντας έτσι την εικόνα που πρέπει να παρουσιαστεί σύμφωνα με τα πλανητικά αρχέτυπα (σπερματικά βασίλεια: ορυκτό, φυτικό, ζωικό) του κατώτερου νοητικού που διαφυλάσσονται στον λαιμό ή Άδη του συλλογικού λιβιδικού-σεληνιακού ασυνειδήτου και, εξαποστέλλονται στον ήλιο με τον αιθέρα Ουντανα της σεληνιακής ομιλίας, δηλ. το τηλεοπτικό σήμα !!!.
Με τον όρο υποσεξουαλικότητα υποδεικνύουμε την ατελή λειτουργία του νοητικού φορέα μας, ο οποίος όταν ωριμάσει (γίνει ωραίος) έρχεται σε «πολιτικό γάμο» με την εκκλησία του δήμου (ηλιακό άγγελο)…
Την λύση στο σύνθετο γλωσσικό ζήτημα της ταυτόχρονης εξυπηρέτησης του σπειροειδώς εξελισσόμενου υλικού πολιτισμού και της θεολογικής γέφυρας προς την πνευματικότητα. Πρότεινε ανεπιτυχώς ο αραβικός πολιτισμός (συνεχιστής του αρχαιοελληνικού) δια μέσου των μαθηματικών, αλλά δυστυχώς δεν έγινε κατανοητός, όπως και ο προκάτοχος του, εξαιτίας της έλλειψης των μυημένων νοητικών ιερέων... Διότι είναι πολύς ο καρπός του πολιτισμού και λίγοι οι θεριστές του.
Η λύση που παρέδωσαν στο οργανωτικό πρόβλημα του μεγάλου πλήθους των ψηφίων συμβόλων της μαθηματικής γλώσσας των αριθμών. Οφείλεται στην εισαγωγή της έννοιας της διαφορετικής δεκαδικής αξίας στις διαφορετικές θέσεις των ψηφίων επί των αριθμητικών συλλαβών, που οδήγησε στην επικράτηση του συμβολισμού των 10 αραβικών αριθμών. Προηγουμένως χρησιμοποιούνταν διαφορετικά σύμβολα για τις Δεκάδες (Δ) τις πενηντάδες (Π) τις εκατοντάδες (Ε) τις χιλιάδες ή μυριάδες (Μ). κλπ. Την ίδια διευκόλυνση παρέχει η χρήση του πενταγράμμου στην ταξινόμηση των ήχων και ο περιοδικός πίνακας ή εικοσάεδρο ή δένδρο της ζωής στην κατάταξη των υλικών ουσιών.
(βλ. την μέθοδο Tomatis που αναδεικνύει τις διαφορές των γλωσσικών εθνοφυλετικών συχνοτήτων που ελέγχουν την ακουστική μας ικανότητα)
Έτσι οι απλοί αριθμοί ψηφία: 1,2,3,4,5,6,7,8,9, αντιστοιχούν στις πνευματικές μονάδες των Θεοτήτων. Οι διψήφιες δεκάδες 10,20... αντιστοιχούν στις ψυχές ή ψυχολογικούς πλανήτες. Οι τριψήφιες εκατοντάδες στους ουράνιους νοητικούς ανθρώπους (εγκλωβισμένους στα τάρταρα των διαστάσεων του χρόνου) και οι τετραψήφιες χιλιάδες στα σύνθετα ψυχολογικά γεγονότα των λαχνών ή βίων του εκφρασμένου τρισδιάστατου κόσμου μας. Εδώ αναγνωρίζουμε την σημασία των τριών εννεάδων στο αλφάβητο των 27 γραμμάτων που αποδίδεται στους πυθαγόρειους και την σημασία των 27 ημερήσιων κραδασμών του σεληνιακού μήνα.
Η γλωσσολογία λοιπόν είναι ουσιαστικά η επιστήμη των κραδασμών του φωτός των λεξαρίθμων που χρησιμοποιούμε χωρίς να έχουμε επίγνωση της σημασίας τους, στην δράση της μηχανικής φαντασίας του φωτός δηλαδή του υποσυνειδήτου μας στην παρεγγεφαλίδα (ο πρωτόγονος εγκεφαλος του φιδιού).
Δομισμός και γενετικός μετασχηματισμός
Η μεταφυσική γραμμή προσέγγισης ανήκει στο ενεργητικό γλωσσολογικό ρεύμα του δομισμού, όταν το άλλο κυρίαρχο ρεύμα είναι το παθητικό της ιστορικής προσέγγισης του γενετικού μετασχηματισμού των ριζών-συλλαβών.
Το δεύτερο ρεύμα που είναι το κυρίαρχο στην ακαδημαϊκή κοινότητα, προέκυψε από την ιστορικοσυγκριτική γλωσσολογία που θεμελιώθηκε το 1816, με το έργο του Franz Bopp για τη σύγκριση του κλιτικού συστήματος της Σανσκριτικής με το αντίστοιχο της Ελληνικής, της Λατινικής, της Περσικής και της Γερμανικής. Εδώ επικρατεί η κοινή εύλογη πλάνη ότι η γραφή και η γλώσσα είναι δημιουργήματα του ανθρώπινου πολιτισμού που απλά μελετούν οι κοινωνικές επιστήμες, αναζητώντας στα γραπτά μνημεία την ιστορική της εξέλιξης. Έτσι η γλωσσολογία θεωρείτο αρχικά ως καθαρά ιστορική επιστήμη.
Η εκρηκτική διεύρυνση όμως που έφεραν οι επιστήμες του τεχνολογικού πολιτισμού μας στην αντίληψη για τις γλώσσες επικοινωνίας που αντιλαμβανόντουσαν στα ιδιαίτερα πεδία τους. Όπως λχ της πληροφορικής ως γλώσσας των μηχανών ή της γενετικής, επανέφερε το νεοπλατωνικό-πυθαγόρειο γλωσσολογικό ρεύμα του μαθηματικού δομισμού στο προσκήνιο. Ο δομισμός των λεξαρίθμων ευρίσκεται πλησιέστερα στην απόκρυφη αντίληψη του δημιουργικού Λόγου. Εφόσον με την πρόοδο της τεχνολογίας διαπιστώνουμε ότι το λογισμικό (software) τείνει προς μια τελική ταύτιση με το υλικό (hardware) της μηχανής... Κάτι που ήδη βεβαιώνουν οι γενετιστές μελετώντας τις πληροφορίες που περιέχονται στα γονίδια. Εδώ επικρατεί πλήρης ταύτιση της γλώσσας των αμινοξέων με το νήμα του DNA που υφαίνει τις έμβιες μορφές. Υποδεικνύοντας αυτά ως λεξαρίθμους που δομούν τα κύτταρα ! Η ρήση του ευαγγελιστή Ιωάννη για τον αιθέρα ή "Λόγο που έγινε σάρκα" ορίζει αποφθεγματικά το αντικείμενο της γενετικής, αλλά και της φωτογενετικής που αναμένεται να δημιουργηθεί από την μελέτη της συμπάθειας ανάμεσα στα φωτόνια και την δομική γλώσσα του DNA. Ορίζει ακόμη το "πανεπιστήμιο" της γλωσσολογίας που συμπίπτει με αυτό της αστρολογίας... ως πυθαγόρειας μουσικής των σφαιρών που άδουν οι 2 Σειρήνες του νομοθέτη Σείριου. Εκφράζοντας την Λευκωσία (λευκή ουσία) του πνευματικού πυρός του τρίτου συνθετικού οφθαλμού με τα δύο πέταλα των δημιουργικών δυνάμεων του ήχου και του φωτός: Αγλαόπης (λαμπρή στην όψη) και Θελξιέπειας (γοητευτικής στο λόγο). (εικ) Ο Πλάτων στον μύθο του Ηρός παρουσιάζει την αναπτυγμένη οκτάβα των 7 πεδίων-σφονδύλων που εξουσιάζουν οι αδυσώπητες σειρήνες (Κόρες του φυλετικού ρεύματος-ποταμού Αχελώου και των μουσών ή σφαιρών της φυσικής ανθρώπινης εμπειρίας: Υπενθυμίζουμε ότι στον διπέταλο τρίτο οφθαλμό των 2Χ48 πετάλων συντίθενται όλοι οι ήχοι-γράμματα (4+6+10+12+16) της σανσκριτικής, στο περίφημο ΩΜ (βλ. παραπάνω)
Η σχέση λοιπόν της ιδεογραφίας με την φθογγογραφία αντικατοπτρίζει την ιστορικά διαμορφωμένη κουλτούρα ανάμεσα στον ακίνητο ανώτερο νου των ιδεών με τον κατώτερο νου της δράσης των ομιλούντων ζωικών επιθυμιών, που έχει επιτευχεί στην διάρκεια ενός πολιτισμού... Όντας ο ίδιος το πεδίο της αποκάλυψης της σχέσης των γραμμάτων με τις ιδέες που αντιπροσωπεύουν…
Ο μεσογειακός πολιτισμός γεννήθηκε λοιπόν από την μυστηριώδη πτώση των 22 ιδεογραμμάτων του αιγυπτιακού ιερατείου στην ιωνική διάλεκτο δια μέσου των σημιτών-φοινίκων… Πτώση την οποία αν κατανοήσουμε δια της (Αδράστειας) αντιστροφής της θα έχουμε την γέφυρα προς το κόσμο των ιδεών !Διαπιστώνει λοιπόν η ιστορική έρευνα ότι η κρίσιμη εξέλιξη των συλλαβικών φθογγοσήμων της φοινίκης στους καθαρούς φθόγγους των ελληνικών γραμματοσειρών, επήλθε στην μεγάλη μεταβατική περίοδο των ελληνιστικών χρόνων, που ακολούθιησαν τον χρυσό αιώνα της αττικής δημοκρατίας, στο μεγάλο χωνευτήρι του Αλεξανδρινού γνωστικισμού... Που απέδωσε την μετάφραση των εβδομήκοντα της παλαιάς διαθήκης αλλά και των 24ων ραψωδιών του Ομήρου.
Το μυστικό της γέννησης των φθογγοσήμων εξακολουθεί να δηλώνει την παρουσία του, κρυμμένο στις δύο παραλαγές της ελληνικής γραφής που επικράτησαν: της Ιωνικής και της Λατινικής (εκ του αλφαβήτου της Χαλκίδος των Φωκαέων). Η ιστορία μας πληροφορεί ότι προκειμένου να ανταποκριθούν στις τοπικές φωνητικές ιδιαιτερότητες, όπως είδαμε να συμβαίνει στον 4ο αιώνα υιοθετήθηκε στην αττική από τον άρχοντα Ευκλείδη το 403 πχ το ιωνικό αλφάβητο καταργώντας το δίγαμμα και το Κόππα που είχαν απωλέσει την φωνητική αξία τους. Για να τελεσιδικίσει στους ελληνιστικούς χρόνους ως προϊόν των μεταφράσεων στην ιωνική και της ταξινόμησης των ραψωδιών του Ομήρου στα 24 γράμματα, που τότε πρωτοχρησιμοποιήθηκαν και ως αριθμοί… Οι λεξάριθμοι δηλαδή διαδόθηκαν από τον ελληνιστικό νεοπλατωνικό γνωστικισμό και αποδόθηκαν αναδρομικά στην πυθαγόρεια απόκρυφη παράδοση.
Το κρίσιμο ζήτημα του filioque, της μη εκπόρευσης του δημιουργικού πνεύματος εκ του υιού, αντιστοιχεί στο άγονο έδαφος της αλχημείας και την επιστροφή του ασώτου, δεύτερου Λόγου της θεολογίας στον οίκο του πατρός. Η Θέση αυτή που διαχωρίζει την εικονοκλαστική πλέον ανατολή από την εικονολατρική δύση, προσδιορίζεται στην γραμματολογική σημασία του 666, ΧΞS (ο εωσφόρος / αφροδίτη, ο νοητικός χαλκός της οικονομίας). Καθώς τα τρία γράμματα έχουν αποκτήσει διαφορετική θέση στα δύο αλφάβητα. Δηλώνοντας την εσωστρεφή άγονη στάση του διανοητικού χαλκού (χξς) της ορθόδοξης θεολογίας που αρνείται την μαγεία των νοητικών επιστημών του φυσικού κόσμου, απέναντι στο εξωστρεφές πνεύμα των Λατίνων. Η διαφορά δηλαδή στους φθόγγους των δύο ελληνικών γραμματοσειρών εκδήλωσε την ιστορική ανάγκη της απόσυρσης (ευνουχισμού) της αρχαιοελληνικής γλυπτικής δημιουργικότητας, που παρήγαγε το θαύμα του Παρθενώνα. Ο Αλέξανδρος κατάργησε την γλυπτική στην αττική επειδή προσπάθησε να διασώσει μια τέχνη ιερή από την ματαιοδοξία των ...νεόπλουτων που ανταγωνιζόντουσαν για το ποιός θα διακοσμίσει τον ωραιότερο τάφο. Δυστυχώς ο χρυσός αιώνας της αθηναϊκής δημοκρατίας δεν είχε μεγάλη εξωτερική διάρκεια...Με το επιχείρημα του χξς το οποίο έχει νόημα μόνον στην αρίθμηση του ελληνικού αλφάβητου. Προβάλλει η σημασία των εκφωνουμένων φθογγοσήμων στην έκτη περιοχή (6,6,6), καθώς ενεργοποιούν η αναστέλλουν την δημιουργική ικανότητα. Βλέπε επίσης το εκδηλωμένο πνεύμα (Γ) που αντικαθιστά τα: G,C της λατινικής. Οι ήχοι των οποίων (γκ, κ) ενεργοποιούν την κατώτερη γεννητική περιοχή.
Στον ερμητισμό, το αλφάβητο αντιστοιχεί στις γραμμές του αιθερικού εικοσαέδρου ή δένδρου της ζωής. (βλ. Μελίες νύμφες). Το οποίο αποτελεί το ικρίωμα της δημιουργίας... Οι αρχαίοι Έλληνες απέδιδαν ομόφωνα στην θεϊκή παρέμβαση την δημιουργία του πρώτου αλφάβητου. Όντας οραματιστές είχαν επίγνωση των λεγομένων Λογοϊκών ή ακασικών πεδίων της θαλασσας του ουρανίου πυρός από την οποία προβάλουν κατακρημνιζόμενα τα ιδεογράμματα-σφραγίδες των ροών που ακολουθεί η δημιουργία... Προφανώς τα σύγχρονα δυτικά αλφάβητα είναι κληρονομιά των ιδεογραμμάτων του Αιγυπτιακού πολιτισμού δηλ. των Ατλάντων. (Σύμφωνα με τον Πλίνιο, ο Επιγένης υποστήριζε, ότι η γραφή ήταν γνωστή στους Ασσύριους 720.000 χρόνια πριν από την εποχή του… )
Οι αρχαίοι Έλληνες είχαν διάφορους μύθους για το ποιος δημιούργησε το πρώτο αλφάβητο: Η Αθηνά, ο Προμηθέας, ο Ορφέας, οι Μούσες, ο Κέκροπας, ο Σίσυφος, ο Φοίνιξ (Φοινίκη) και η κόρη του Ακταίωνα. Πηγαίνοντας πίσω στη γραπτή παράδοση, βρίσκουμε διάφορες αναφορές περί του πώς πίστευαν οι Αρχαίοι ότι εξελίχθηκε το αλφάβητο. Σύμφωνα με τον Πλάτωνα, οι Αιγύπτιοι δέχτηκαν τη γραφή ως δώρο του θεού Θωθ (αντίστοιχος του ελληνικού Ερμή), ο οποίος δημιούργησε τα γράμματα του αλφαβήτου. Ο Αντικλείδης ισχυριζόταν επίσης την ανακάλυψη του αλφαβήτου από τους Αιγυπτίους και συγκεκριμένα από κάποιον ονόματι Μένωνα που έδρασε δεκαπέντε χρόνια πριν τον Φορωνέα, γιο του Ινάχου. Ο Θεόκριτος λέει ότι τα γράμματα τα δίδαξε στους γεροντότερους ο Λίνος, ενώ ο Διόδωρος και ο Ηρόδοτος λένε ότι τα γράμματα τα έφερε από την Φοινίκη ο Κάδμος. Άλλοι πάλι λένε ότι, σύμφωνα με τον Πυθόδωρο, ο Δαναός (εξ Αιγύπτου) έφερε τα γράμματα, πριν από τον Κάδμο της Φοινίκης. Άλλοι λένε ότι ο Κάδμος από τη Μίλητο επινόησε το ελληνικό αλφάβητο, ενώ κάποιοι άλλοι ισχυρίζονται ότι αυτός επινόησε μόνον τα γράμματα Θ, Φ και Χ. Οι τρεις Μοίρες δημιούργησαν τα γράμματα Α, Β, Η, Τ, Ι και Υ. Ο Σιμωνίδης λένε ότι πρόσθεσε τα γράμματα Ζ, Ξ, Θ, Φ, Χ, Ε, Ο, Υ, Η και Ω στο ελληνικό αλφάβητο Ο Επίχαρμος λένε ανακάλυψε τα γράμματα Π, Ζ, Ξ, Ψ, Θ, Φ και Χ. Άλλοι μύθοι λένε ότι τα γράμματα «έπεσαν» από τον ουρανό στην «πόλη του Φοίνικα» κοντά στην Έφεσο, ενώ ο Δοσιάδης ισχυρίζεται ότι τα ανακάλυψαν οι κάτοικοι της αρχαίας Κρήτης. Μερικοί αρχαίοι σχολιαστές λένε ότι η γραφή ήταν γνωστή στους αρχαίους Έλληνες από την εποχή του Βελλεροφόντη, ίσως και ενωρίτερα, αφού αυτός μετέφερε μια επιστολή του Πρωτέα στον βασιλιά της Λυδίας
Τα 22 γράμματα του αιγυπτιακού ιερατείου που διαδόθηκαν ως φοινικικό-σημιτικό αλφάβητο συνδέονται με τις 22 κάρτες ή βασικές αιθερικές γραμμές στον εικοσάεδρο Αδάμ-αντα της αστρολογίας. (οι 12 κορυφές συνδέονται με 66 γραμμές ή 22 δημιουργικά τρίγωνα). Δηλάδή την ψυχολογική γεωμετρία των κατατμήσεων του κύκλου ή έτους. Πχ. Η εκδήλωση του πνεύματος σημειώνεται στο αντίθετο του ηλιακού σημείου. Η αντίθεση όμως δηλώνεται με το κάθετο ή φαλλικό Ιώτα… Ο Ιάμβλιχος πάλιν μας έχει υποδείξει τα γράμματα Θ, Ε, Ο, ως διχοτομίσεις του κύκλου. Οι τρεις Μοίρες δημιούργησαν τα γράμματα Α, Β, Η, Τ, Ι και Υ. Εδώ μας δίνεται κι άλλη υπόδειξη για την σχέση των τριών μοιρών ή τριών αστρολογικών σταυρών με την αλφάβητο... Από την οποία προκύπτει μια ενδιαφέρουσα ερμηνευτική προσέγγιση στα ωροσκόπια δια μέσου της αναγνώρισης των γραμμάτων στις γωνίες του. Πχ. Στην γέννηση της 4/2/1958 = 29 = 11 = Κ συμβαίνει οι πλανήτες να είναι διατεταγμένοι σε μια αντίθεση και μια ορθή γωνία όπως οι γραμμές του Κ. Η ψυχολογία του ατόμου δείχνει την προσπάθεια του Κάτω, δηλαδή της γείωσης των «ουράνιων επαγγελμάτων»
Προσοχή λοιπόν διότι για τις απόκρυφες καβαλιστικές προσεγγίσεις ισχύει ο γνωστός ευαγγελικός περιορισμός: ότι κανείς δεν ανέρχεται στον ουρανό (ουρ/πυρ+άνω) των πύρινων ιδεών (γραμμάτων) παρά μόνον αυτός που κατ-ήλθε. Το γραμματολογικό-ετυμολογικό κλειδί αποκτά σημασία μόνον κατά την ερμηνευτική καταγραφή των δεδομένων του αποδεδειγμένου διαλογισμού, ενός επαρκώς εκπαιδευμένου νου.
O Τοξότης Βελλεροφόντης-Ιωσήφ και το αλφάβητο…
Οι αρχαίοι θεολόγοι σχολιαστές της μυθολογίας έχουν κάνει υπέροχες νύξεις για την καταγωγή του αλφαβήτου από τις γραμματοσφραγίδες ή κραδασμούς των φωτισμών, που παρατηρούνται στην διάρκεια της μυητικής διάλυσης-διαίρεσης της φυσικής μορφής στα εξ ων συνετέθη. Βλ. τα σχετικά με τον Λόγο που έγινε σάρκα και την ετυμολογία της αφής < άπτω το φως, όταν ο Λόγος = το πυρ…
Μας κάνουν λοιπόν ένα μεγάλο δώρο όταν μας υποδεικνύουν πως ο Βελλεροφόντης = (ο φονεύς του Βέλλερου), όπως ας πούμε ο Αργοφονιάς (ο φονεύς του Άργους) ή ο Οιδίπους (ο φονεύς του Λάιου). ο Ερμής-Θωθ είναι αυτός που φέρει την γλώσσα στους ανθρώπους. Καθώς ο Βελλεροφών μεταφέρει γραπτή επιστολή από τον Πρωτέα της φαντασίας προς τον Ιοβάτη < περιπατητή στο ιόχρουν ή νοητικό Άδη...
Μας λέγουν μάλιστα ότι η επιστολή μεταφέρει την εντολή για την θανάτωση του Βελλεροφόντη- Οιδίποδα (Ερμή-υδραργύρου). Κι αυτή είναι η αλήθεια γιατί όποιος κατανοεί την γλώσσα που ομιλεί διαλύει την μορφή του, εφόσον τα τάγματα των αγγέλων ή ηλεκτρονίων-σκεπτονίων είναι οι εννεάδες-επτάδες των δομητών ή γραμμάτων…
Επειδή η ρίζα της παγκόσμιας μυθολογίας ευρίσκεται στην κοινή φύση των οραμάτων που λαμβάνονται κατά την εσωτερική κατανόηση της αιματικής λειτουργίας ή υδραγωγίας της μορφής όπως τόσο εύστοχα την παρουσίασε ο Πλάτων στον Τίμαιο και την επανέλαβε ατελώς ο νεοπλατωνικός κ Γκουρτζίεφ στο πυθαγόρειο 9γραμμα και η Α. Μπέιλι στον 9πέταλο λωτό. Αποτελεί ένδειξη της κατανόησης που έχουμε επιτύχει η ικανότητά μας να συγκρίνουμε και να τοποθετούμε τους μύθους επάνω στο καβαλιστικό 9γραμμα των δομητών αγγέλων…
Οι τρεις αγγελικοί χοροί είναι οι τρεις εννεάδες των 27 γραμμάτων ή οι τρεις οκτάβες των 24ων γραμμάτων ή οι τρεις επτάδες των Αιγυπτιακών ιερογλυφικών του ταρώ.
Ο Πήγασος= η πηγή των άσων- στοιχείων είναι το δισκοπότηρο ή ιπτάμενο Δέπας-Άρμα=όραμα της ψυχής.
Χάριν ψυχαγωγίας θα συγκρίνουμε τον βιβλικό μύθο του Ιωσήφ ως κλέπτη του δισκοπότηρου στην παλαιά διαθήκη είτε ως συνοδού του δισκοπότηρου (Μαρίας) στην καινή διαθήκη, είτε ως ΙωΣΗΦ=ΗΦαίΣτου συζύγου της Αφροδίτης… Είτε ως Οιδίποδα-Βελλεροφόντη-Ιωσήφ- κλπ
Ο Βελλερεφόντης, ή Βελλερεφών, είναι ήρωας της Ελληνικής μυθολογίας. Αναφέρεται ως υιός του βασιλέα της Κορίνθου (ή Εφύρας) Γλαύκου (και επομένως έγγονος του Σίσυφου) και της Ευρυνόμης .
Μετά τον φόνο του Βέλλερου εξορίζεται από την Κόρινθο και καταφεύγει στην γειτονική Τίρυνθα, στην αυλή του βασιλέα Προίτου . Εκεί η βασίλισσα Σθενέβοια (ή Άντεια= η Άδηλη Γαία) τον ερωτεύεται, όπως τον Ιωσήφ η γυναίκα του Πετεφρή.
Ο Βελλερεφόντης την αποκρούει και εκείνη τον κατηγορεί στον σύζυγό της.
Θέλοντας να τον απομακρύνει από την Τίρυνθα, ο βασιλέας Προίτος (Πρωτέας) τον αποστέλλει στον πεθερό του Ιοβάτη, βασιλέα της Λυκίας στη Δυτική Μικρά Ασία (έχοντας ένα κλειστό γράμμα από τον Προίτο, στο οποίο ο αποστολέας παράγγειλε στον αποδέκτη να φονεύσει τον φέροντα).
Τότε ο βασιλέας Ιοβάτης (Άδης) του αναθέτει τρεις επικίνδυνες αποστολές: να αντιμετωπίσει τους τρεις ζωδιακούς σταυρούς όπως ο Ευρυσθέας στέλνει τον Ηρακλή στους ζωδιακούς άθλους1. Να αντιμετωπίσει τους Σόλυμους (την ανθρώπινη εμπειρία). Η φοινικική ρίζα σλμ = ειρήνη, βλ. και Ιεροσόλυμα, όπου σταυρώθηκε ο Ερμής-Χριστός. Ο βασικός σταυρός 2. Να αντιμετωπίσει τις Τιτανίδες Αμαζόνες (< θαυμαστές ζώνες = κυκλικές ζωές των ενστίκτων ). Ο μεταβλητός σταυρός3. Να αντιμετωπίσει τη Χίμαιρα (φοβερό, πυρίπνουν και τρικέφαλο τέρας που στο εμπρόσθιο μέρος του είχε κεφαλές λέοντα και τράγου και η ουρά του κατέληγε σε κεφαλή δράκοντα). Δηλαδή το τριεγκέφαλο νοητικό του, αποτελούμενο από τους δύο εγκεφαλικούς λοβούς με τρίτο τον αρχέγονο ουραίο δρακοειδή της παρεγκεφαλίδας του Ο Βελλερεφόντης ιππεύοντας τον Πήγασο (το άρμα=όραμα της ψυχής) κατάφερε να την φονεύσει. Σημ. ο Ιωσήφ όπως και ο Βελλεροφών με παρέμβαση της θεότητας (Αθηνάς) είδε σε όνειρο την λύση του άθλου… Ο σταθερός σταυρός.Τέλος αφού εξόντωσε τους επιφανείς Λύκιους (< λύκους=φυλετικά φώτα, βλ. Παλλαντίδες κλπ) που του έστησαν ενέδρα (με διαταγή του Ιοβάτη) επέστρεψε θριαμβευτής στην Λυκία όπου ο βασιλέας αναγκάστηκε να του προσφέρει τη θυγατέρα του Αμφίκλεια (ή Φιλονόη, ή Αρμονία κλπ.) ως σύζυγο καθώς και τη διαδοχή του βασιλείου.Πλήρης από έπαρση για τη δύναμή του Λόγου , ο Βελλερεφόντης αποφασίζει με το φτερωτό ά-Λογό της ψυχής του να ανέβει στον ουρανό (Όλυμπο) και να ανακαλύψει την κατοικία των θεών. Τότε ο Δίας, εξοργισμένος από το θράσος του, του έριξε κεραυνό με αποτέλεσμα ο Βελλερεφόντης (<το ζώδιο του βέλους=βούλησης, ο τοξότης) να πέσει από το άλογό του (ως άλλος Φαέθων) σε έναν ακανθώνα και να μείνει τυφλός και χωλός, χάνοντας τόσο τη βασιλική αρχή όσο και τον Πήγασο (που του «τον πήραν οι θεοί»).
Παρόμοιο τέλος είχε ο Ορφέας, ο Οιδίποδας, ο Μωυσής, ο Άδωνις, ο Ιησούς καθώς η μορφή δεν είναι δυνατόν να εισέλθει στον άμορφο πνευματικό κόσμο…
Η προσέγγιση λοιπόν στις ιδέες που γέννησαν το αλφάβητο ακολουθεί την μυητική πορεία που διαφυλάσει η εικονογραφία των αιγυπτιακών ιερογλυφικών του ταρώ ή ο ελευθεροτεκτονισμός στους 32 βαθμούς-σπονδύλους της ανόδου του πυρός στην σπονδυλική στήλη του Αδάμ-αντα ή αιθερικού εικοσαέδρου (των επτάπυλων θηβών του Αδάμ-Κάδμου). Έτσι οι διάφοροι κώδικες που έρχονται στο φως της δημοσιότητας επιχειρούν μια θορυβώδη προσέγγιση της γραπτής γλώσσας, προσπαθώντας να εκλαϊκεύσουν το ετυμολογικό κλειδί των αρχαίων ιερέων ονοματοθετών. Που όμως ήταν ανέκαθεν γνωστό ως σχέση μεταξύ των γραμμάτων-αριθμών… στους Ινδούς, Σημίτες, Έλληνες... Έτσι πέραν των αγαθών συνεπειών της επιμόρφωσης, εμφανίζονται όλες οι προϋποθέσεις για την δημιουργία χάους ανάλογου με εκείνο των μαθηματικών ερευνητών των λεξαρίθμων…
Στον ακόλουθο πίνακα δίνεται μια γενικά αποδεκτή αντιστοιχία των τριών εννεάδων των γραμμάτων με τα 22 αστρολογικά ιερογλυφικά του ταρώ
1. Α= Αρχή… αγελάδα (η ουσία) // Ερμής ή Υδράργυρος. // ΑΜΝΟΣ=ΜΟΝΑΣ
2. Β= Βοή… ( της Κυβήβης-Κυβέλης )// σκηνή// Σελήνη η Ιέρεια// ( δύο τρίγωνα, η Βάπτιση)
3. Γ= Γή… // Γκαμήλα (ο δράκος)// Αφροδίτη
4. Δ= Δύναμη… //πόρτα (της φυσικής εκδήλωσης)// Κριός (πυρ: τριγωνική θύρα)
5. Ε= Παρόν… //μικρή πόρτα (η στενή πύλη)//,(νήμα ή δικαστήριο),// μισό Θ,// Ταύρος //ο ήλιος = η Μερόπη//
6. F,ς = δίγαμμα// (διπλός δράκος-κηρύκειο) // Δίδυμοι
7. Ζ = Ζωή…// όπλο (κεραυνός ή σφυρί) // Καρκίνος (ο σκοτεινός αιθέρας)
8. Η= ψιλή και δασεία, //οι Διόσκουροι=διπλή φορά… φράκτης // ο άπειρος-αδιαπέραστος δακτύλιος, Ζυγός (ο δίκαιος αιθέρας). Το δασύ έψιλον = He = Ήτα
9. Θ= Θέαση…// σπείρα ή φίδι// … Παρθένος // Το μισό όμικρον
10. Ι = Ισχύς… // Ορθοτομούμε τον Λόγο της αληθείας. Δίας
11. Κ= (20) Κάτω… //φοίνικας… Κάππα (με α),// Βαβυλώνα Λέων (βαβέλ, η πτώση της μορφής)// (το μισό του Χ=22)
12. Λ= Άστρα … //(30) (οι 36 δεκανοί, δίκαιοι άνθρωποι του ζωδιακού)// Ποσειδών (η κοίλη γη)
13. Μ=Νερό …//(40) (Λ+Λ) (Μήτρα, σκότος, το μέσον της αλφαβήτου)// Σκορπιός
14. Ν= Νους … //(50) ο ιχθύς// (έρως) //Το Ζ ή 7 σε περιστροφή // Τοξότης
15. Ξ=ΚΣ= ξύλο (ίδα, ιδέα)//, φαλλός//…(60) Σάμεχ //(ο ηλιακός δράκος ή διάβολος)// Αιγόκερως
16. Ο=ορατός χώρος… //μάτι //(70) (η σιδηρά εποπτεία, Νέμεση) Άρης
17. Π=Πυρ, (80) //Πνοή-Πόρτα της ζωής… //στόμα// Υδροχόος
18. Q=Κόππα (με Ο) (90) // Ιχθείς // (θηλυκό, η έξαρση της Αφροδίτης) //q+p=φ
19. Ρ=Ροή… κεφάλι // (100)// Ήλιος (Royal)
20. Σ= Πτώση… δόντι ή δένδρο (200) Πλούτων (τα δόντια του δράκου-δένδρου της ζωής)
21. Τ=Στερέωση… //σημείο// (300) Κρόνος (ο κρυσταλλοποιός χρόνος)
22. Υ= σωρευμένη δύναμη από αυτοπαρατήρηση //καρφί…// (400) Υ=ου Ουρανός ( ηλεκτρισμός)
23. Φ=Φώς // (500)// η κάθετη διχοτόμηση του οφθαλμού κύκλου
24. Χ= Χους //ο υλικός σταυρός// (600) ,// Διπλό Τ=2Χ300=600
25. Ψ=ΠΣ= εσωτερικό πυρ,// (το ψυχρό πυρ της ψυχής)// (700)
26. Ω= Ο χώρος // (800)
27. Σαμπί= ςς // Ίς-Ις //, η σβάστικα) (900)
Η γλωσσολογία ως επιστήμη που μελετά τους μετασχηματισμούς των εννοιών-λέξεων κατά την μεταφορά της πληροφορίας (ενέργειας) ανάμεσα στις διαφορετικές εκδηλώσεις του πολιτισμού. Χρειάζεται να διευρύνει το θεωρητικό της αντικείμενο συμπεριλαμβάνοντας και τις εφαρμοσμένες επιστήμες, αντικαθιστώντας την παρακμασμένη πλέον θεολογία. Η διεύρυνση θεωρείται αναπόφευκτη καθώς χρειάζεται να ερευνηθεί η έννοια του παρατηρητή-νου ως δραστικού παράγοντα στην δημιουργία των σωματιδίων της ύλης...
Παρόμοιο φαίνεται πως είναι το ερώτημα για τον αγνώστου ακόμη φύσεως ηλεκτρισμό, που ως Λόγος δίνει υπόσταση στην ύλη. Αναγνωρίζοντας σε αυτόν τον φορέα της σκέψης-αιθέρα που δημιουργεί την σύνθετη ψυχολογική ύλη των 4ων στοιχείων ή αισθήσεων... Εφόσον οι αισθήσεις μας είναι οι τρόποι της αντίληψης του ηλεκτρισμού. (Η αφή σχετίζεται με την πίεση στην εξωτερική στοιβάδα των ηλεκτρονίων, η όραση με την εκπομπή φωτονίων κατά την διάλυση των ηλεκτρονικών στοιβάδων, ο ήχος-χώρος με την μεταφορά της δόνησης σε αυτές κλπ)
Ο ηλεκτρισμός παρουσιάζεται ως ροή ελεύθερων ηλεκτρονίων στην εξωτερική ηλεκτρονική στοιβάδα, μόνο στα μεταλλικά στοιχεία της μέσης περιοχής του περιοδικού πίνακα. Παρόμοια η συνείδηση εμφανίζεται στην μεσαία στήλη του δένδρου της ζωής. Δεμένη στο κατάρτι της βάρκας-ψυχής ως Οδυσσέας. Τα ηλεκτρόνια βρίσκονται δεσμευμένα με τα πρωτόνια ως νετρόνια στους πυρήνες των ατόμων. Η αποδέσμευση τους συμβαίνει κατά την διάρκεια των εκρηκτικών μεταβολών στα μεγάλα άστρα (ήλιους) δημιουργώντας την οργανωμένη ύλη των 7 ηλεκτρονικών στοιβάδων... Παρόμοια στην μεταφυσική μυθολογική προσέγγιση του πολιτισμού ομιλούμε για 7 διαφορετικούς ήλιους και μεταλλικές διαβαθμίσεις στην ελευθερία της συνείδησης που πραγματώνεται σε αντίστοιχες μεταλλικές περιόδους : χρύσή εποχή, αργυρά, χάλκινη, σιδηρά... Με τον Ηρόδοτο να μας πληροφορεί για την ψυχική φύση του ηλεκτρισμού που έρχεται από τον Άδη του υποατομικού πεδίου στις πλειάδες. Ας σημειωθεί ότι η ψυχή εκ του ρήματος ψύχω, δημιουργεί τα φαινόμενα της ηλεκτρικής υπεραγωγιμότητας... Ερμηνεύοντας έτσι την βουδιστική πεποίθηση για τα εγκλωβισμένα προγονικά φαντάσματα ή τα προπατορικά αμαρτηματα του χριστιανισμού.
Ο Ηρόδοτος στον υπαινιγμό του, μας λέγει ότι ο ηλεκτρισμός της ζωής ακολουθεί την οδό του ουράνιου ποταμού των πεσμένων ψυχών, Ηριδανού (Ιορδάνη), που ξεκινά από τα πόδια του αστερισμού του Ορίωνα των επιθυμιών καταδιωγμένο από τον αστερισμό του σκορπίου (πύλης του κόσμου των νεκρών). Επί πλέον παραλληλίζει τον ουράνιο αστερισμό Ηριδανό με τον ποταμό της Ακρόπολης (το ιερό κέντρο της συνείδησης του πολιτεύματος).
Τα χάσματα αυτά στην θεωρητική μας κατανόηση γεφυρώνει η ερμητική νευροφυσιολογία του ήπατος που υποδεικνύεται στην μυθολογική τιμωρία του δεσμώτη Προμηθέα. Ο αετός-Δίας σύμβολο του αιθέρα που εδράζεται στον σπλήνα, τρέφεται από το ήπαρ-Προμηθέα, που ελέγχει της νοητική φύση της ανθρώπινης πεπτικής λειτουργίας. Το μυστήριο επιλύεται σε όσους εμβαθύνουν στην αλληλεπίδραση της σκέψης-ομιλίας με την κίνηση και την ορμονική λειτουργία. Καθώς πίσω από την φωτοευαισθησία των πεπτικών υγρών του ήπατος και του νεκρού αίματος στον σπλήνα κρύβεται το μυστήριο της σάρκας ως νοητικής σραγίδας του φωτός... Έτσι υπάρχουν θεμελιώδεις τομείς παρατηρήσεων που χρειάζεται να επεκταθούν όπως:
Ο έλεγχος του βαδίσματος κατά την παιδική ηλικία εξελίσσεται παράλληλα με την ικανότητα της ομιλίας και τον έλεγχο της φαντασίας του χώρου των 3ων διαστάσεων
Η δυσλεξία συνδέεται με προβλήματα στην κίνηση-βάδιση. Δημοσιοποιήθηκε πρόσφατα η περίπτωση μιας αθλήτριας η οποία μετά από επιπλοκή εξ αιτίας αντιγριπικού εμβολιασμού. Είχε την δυνατότητα να ομιλεί μόνον όταν έτρεχε. Ενώ όταν σταματούσε άρχιζε να τραυλίζει, ενώ αδυνατούσε να λάβει την όρθια στάση… Έτσι επιχειρείται πλέον η χαρτογράφηση της λειτουργικότητας του νευρικού συτήματος παράλληλα με την δράση των εννοιών, των συλλαβών και των φθόγγων του αλφαβήτου... Αν και η σχετική εργασία βρίσκεται ήδη διατυπωμένη στην ινδουιστική θεωρία των αιθερικών τροχών (τσάκρα) με τα πέταλα των ήχων-φθόγγων. Δηλαδή τα πλέγματα των νεύρων και των αδένων κατά μήκος της σπονδυλικής στήλης (Στον τεκτονισμό αποκλείονται όσοι έχουν προβλήματα στην άρθρωση, επειδή αποτελεί ένδειξη της δυσλειτουργίας του νευρικού τους συστήματος, που συνεπάγεται την κακή κυκλοφορία του αιθερικού πυρός).
Η εμπειρία όσων έχουν υποστεί εγκεφαλικό επεισόδιο προσδιορίζει τις διαφορετικές λειτουργίες των δύο όφεων ή ημισφαιρίων του εγκέφαλου. Δηλώνουν λοιπόν ότι στο δεξί της ψυχής επικρατεί η νοητική σιγή και η ευτυχισμένη σύνδεση της μορφής με την Μία δημιουργία. Υπάρχει η αντίληψη της κυκλοφορούσας ενέργειας στον υλικό (αιθερικό) ιστό με την αίσθηση της αφής αλλοιωμένη ή καταργημένη καθώς δεν αναγνωρίζονται τα όρια της μορφής ως προς τα περιβάλλοντα αντικείμενα. Με τον τρόπο που η κοκίδωση της εικόνας πυρπολεί, αναιρώντας τις μορφές που επιχειρεί να συνθέσει το αριστερό ημισφαίριο της προσωπικότητας με την νομοθεσία της ομιλίας, την αντίληψη του χρόνου, το εγώ και την οργάνωση του κόσμου των διαφορετικών μορφικών μονάδων…
Η ομιλία λοιπόν διαχωρίζει και οργανώνει σταθεροποιώντας τις διαφορετικές μορφές-έννοιες στον κοινωνικό χωρόχρονο που ονομάζουμε αιθερικό ιστό. Πρόκειται για την αντίληψη της προοπτικής του τριδιάστατου χώρου σε συνάρτηση με τον χρόνο που ορίζει το ηλιακό φως, που θεμελίωσε η περίφημη θεωρία της σχετικότητας. Είναι η αλήθεια πίσω από την προμηθεϊκή τιμωρία του αετού-αιθέρα που κατατρώγει το ήπαρ της νοητικής-ορμονικής λειτουργίας... Είναι το κράτος και η βία της προσωπικότητας ή γραμμικής αντίληψης του χρόνου που διαχωρίζει τις μορφές επιβάλοντας την ανάγκη της κίνησης στην ψευδαίσθηση του κόσμου των πολλών μορφών. Είναι ο Ερμής (τέκνον της της πρώτης ατλαντίδας φυλής Μαίας) που αλυσσοδένει την Προμηθεϊκή πνευματική Μονάδα μας στην εμπειρία της βαρύτητας, βράχου της ψυχολογικής γήινης πραγματικότητας των παθών αυτού του κοσμικού κύκλου, καθώς επιβάλει την δικαιοσύνη του υλικού αιθέρα των τριών διαστάσεων Δία...
Την λεξαριθμητική άποψη δείχνει με αναπάντεχο τρόπο η ακόλουθη παράγραφος που αξίζει πολλών σχολιασμών: "Σνφμύωα με μαι έυρενα στο Πμανιπσητετο του Κμτρπιαιζ, δεν πζαιει ρλόο με τι σρειά είναι τοθοπεμέτενα τα γτάμαμρα μσέα σε μία λξλέη, αεκρί το πώτρο κια το ταελείτυο γάμρμα να ενίαι στη στωσή θσέη. Τα υλοπιόπα μροπούν να ενίαι σε τχίυεας θιέεσς και να μροπετίε να τις δαβαιάεστε χρωίς πλβημόρα. Ατυό γνίταει γαιτί ο απρώνθονις εκέγλφοας δεν δαεβζιάι γάμρμα γάμρμα κθάε λξηέ αλλά την λξηέ σαν σνύλοο. Ατίπτσυεο ε;"
Στο υπόβαθρο αυτού του φαινόμενου, διαπιστώνουμε κατ αρχάς την μεταθετική ιδιότητα της πρόσθεσης. Δηλαδή ότι όπως το άθροισμα των αριθμών σε μια παρένθεση παραμένει ανεξάρτητο από τις μεταθέσεις των αριθμών. Έτσι και η εναλλαγή των γραμμάτων σε μια λέξη αν διατηρούνται τα ακραία γράμματα, δεν επηρεάζει την λέξη που παραμένει η ίδια. Η συμπεριφορά αυτή θυμίζει τους λεγόμενους «λεξάριθμους». Δηλαδή την αντικατάσταση της λέξης από την αριθμητική αξία του αθροίσματος των γραμμάτων της, και την σύγκριση της με άλλες της ίδιας αριθμητικής αξίας, που έχουν μια παρεμφερή εννοιολογική σημασία.
Σε μια δεύτερη ανάγνωση όμως οφείλουμε να διευκρινίσουμε ότι απομονώνοντας τις λέξεις από τα συμφραζόμενα η αναγνώριση γίνεται από δύσκολη έως αδύνατη. Λ.χ. [Κμτρπιαιζ ] και αναγνωρίσιμο [στο Πμανιπσητετο του Κμτρπιαιζ ]. Έτσι αντιλαμβανόμαστε ότι ο παράγοντας της ταχύτητας της ανάγνωσης είναι καθοριστικός. Παρατηρούμε δηλαδή ότι όσο η ανάγνωση παραμένει στον μηχανισμό του ασυνείδητου κινητικού κέντρου της προσωπικότητας. Ο αναγνώστης ενδέχεται να μην προσέχει τις αλλοιωμένες λέξεις, συνεχίζοντας να διαβάζει το κείμενο κανονικά. Με την πρόταση να ομοιάζει με κινούμενο τραίνο, βαγόνια τις λέξεις και γράμματα τους επιβάτες που αλλάζουν θέσεις… Κάτι ανάλογο φαίνεται πως συμβαίνει όταν περνάμε με μεγάλη ταχύτητα από μία λεωφόρο. Τα πολεοδομικά τετράγωνα αναγνωρίζονται από τα γωνιακά καταστήματα, καθώς η προσοχή του οδηγού αδιαφορεί για τις θέσεις των ενδιάμεσων καταστημάτων. Είναι προφανές, ότι ο κινητικός εγκέφαλος εργάζεται διεκπεραιωτικά ως προς τον στόχο του (την γενική ιδέα που τον κατέχει), αδιαφορώντας για τις λεπτομέρειες όσων αντιλαμβάνεται, εξαιτίας της περιορισμένης επεξεργαστικής ισχύος του εγκεφάλου. Περιοριζόμενος στα βασικά στοιχεία που διατηρούν την κατεστημένη τάξη της εικόνας σταθερή...
Η επόμενη παράδοξη παρατήρηση με παρόμοια δομή, είναι ικανή να μας σπρώξει ακόμη βαθύτερα στον χώρο της ασυνείδητης μηχανής. Αφορά την ταχύτητα ανάγνωσης της ηχογραφημένης φωνής των δελφινιών. Όπου η επιβράδυνση κατά μερικές μονάδες στην αναπαραγωγή του ήχου μεταβάλλει την χροιά της ομιλίας τους … σε ανθρώπινη.!
Είναι βέβαιο ότι με ανάλογες επιβραδύνσεις-επιταχύνσεις όλοι οι ζωικοί ήχοι θα μεταμορφωθούν στην ανθρώπινη κλίμακα ομιλίας. Ειδικά αν αναλογιστούμε την παγκόσμια παράδοση για την ικανότητα ορισμένων ανθρώπων να αντιλαμβάνονται τις γλώσσες των ζώων…
Χάρις στην εργασία του ΩΡΛ κ. Tomatis, εννοήσαμε ότι το φυλετικό γλωσσικό ιδίωμα σχετίζεται με την ενδομήτρια εμπειρία επί της μητρικής φωνητικής συχνότητας. Συνδέοντας έτσι την μεγάλη ποικιλία των τόνων ή γραμμάτων με την έννοια του μουσικού διαστήματος. Δηλαδή ότι ο χρονικός ρυθμός είναι διαφορετικός ανάμεσα στις γλώσσες που ορίζουν έτσι διαφορετικές αντιληπτικές γραμμές. Αν επεκτείνουμε την παρατήρηση του κ. Tomatis στις ομιλίες των ζώων και τις διαφορετικές αισθητηριακές αντιλήψεις που έχουν για το ίδιο περιβάλλον... θα αρχίσουμε να εννοούμε την έννοια της διαφορετικής νοητικής ακτίνας ή νότας αντίληψης της πραγματικότητας.
Θα συμφωνήσουμε λοιπόν ότι αυτό που αποκαλύπτει η παρατήρηση των ερευνητών του Καιμπριτζ, είναι η κορυφή του παγόβουνου των υποσυνείδητων διεργασιών της νοητικής μηχανής. Όπου όπως και στους υπολογιστές, όλα τα δεδομένα απλοποιούνται-αναλυόμενα στην μαθηματική γλώσσα της μηχανής, στο λεγόμενο κινητικό κέντρο (η παρεγγεφαλίδα, ο πρωτόγονος ερπετικός μας εγκέφαλλος) επεξεργάζονται και αποδίδονται πίσω στον χρήστη. Που ανακαλύπτει με δέος ότι είναι και αυτός μέρος της ευρύτερης φυλετικής μηχανής...
Την διάλυση του τρισδιάστατου κόσμου μας στην επόμενη πολυδιάστατη ονειρική προσέγγισε γλαφυρά ο Ζαν Πωλ Σαρτρ όταν ενεπλάκη στην μελέτη της σχέσης των λέξεων με τα αντικείμενα, αποσπώντας το βραβείο νομπέλ για το βιβλίο του η «Ναυτία». Γράφει λοιπόν ότι ερχόμενος σε μία κατάσταση όπου η λέξη παύει να συνδέεται με το σημαινόμενο αντικείμενο, καταλαμβανόταν από ακατάσχετη τάση για έμετο… Που αν αντιλαμβάνομαι σωστά είναι ένα σύμπτωμα της εξόδου του ονειρικού σώματος, καθώς αρχίζει να παλινδρομεί ανεξάρτητα από το φυσικό.
Ελαττώνοντας ο συγγραφέας, μελετητής της φύσης του είναι και του μηδενός, την ταχύτητα του κινητικού κέντρου που ελέγχει την ασυνείδητη εσωτερική ομιλία, αποκάλυψε την αδυναμία των βαγονιών του τραίνου της πολλαπλής γραμμικής του προσωπικότητας να υπάρξουν μόνα τους. Ακυρώνοντας τους δεσμούς ή αντικρουστήρες που προσέφερε η κίνηση της ομιλίας. Αποδεικνύοντας ότι η συνεκτική ύπαρξη της προσωπικότητάς μας υφίσταται μόνον σε συνθήκες κίνησης της ομιλίας. Καθώς η διαρκής κίνηση επιτρέπει στους διαφορετικούς ομιλητές-φαντάσματα από τον Άδη να εισέρχονται στον τρισδιάστατο κόσμο μας για να ικανοποιήσουν τα πάθη τους...
Σχετικά με τον δημιουργικό Λόγο και τα μαθηματικά
Όσοι επιχειρούν να χαλιναγωγήσουν τις σκέψεις τους, αντιλαμβάνονται όταν προσεγγίζουν το καρδιακό κέντρο στην δεύτερη μύηση δύο είδη σκέψεων:
Α. Την σεληνιακή φλυαρία του κινητικού κέντρου της φαντασίας τους που εδράζει στην περιοχή της παρεγκεφαλίδας. Η παρεγκεφαλίδα είναι απομεινάρι του πρωτόγονου οφιοειδή εγκέφαλου που διαχειρίζεται τα δεδομένα της αφής. Η αφή είναι εξέλιξη του εγκεφαλικού βουητού της Κύβης-Κυβέλης των ελκτικών και αποθητικών ήχων-δονήσεων… Η αφή< εκ του άπτω, είναι με την σειρά της αυτή που εγκυμονεί το φως της όρασης… Θα πρέπει λοιπόν να εννοήσουμε τους συναισθηματικούς κραδασμούς (θερμούς και ψυχρούς) που έχουν παγιωθεί σε αυτό που αντιλαμβανόμαστε ως σάρκα (τον Λόγο που έγινε σάρκα). Την επιδερμίδα της μορφής μας ως το ορατό μέρος της αιθερικής αύρας μας, και την άδηλο αναπνοή του δέρματος ως την ροή των εντυπώσεων-σκέψεων από την ώσμωση με το φυλετικό-πλανητικό πνεύμα
Β. Η ηλιακή όραση αποτελεί τον δείκτη της νοητικής μας συνείδησης. Όσο περισσότερο αναγνωρίζουμε στον φυσικό ήλιο την φύση της χαμένης ατλαντίδας πλειάδας Μερόπης < ημέρα + ωψ:οφθαλμός , δηλαδή το ηλιακό φως της ημέρας (του οφθαλμού 666), και τον ήλιο ως έναν φακό που δεν εκπέμπει αλλά διαχειρίζεται τον φωτοβόλο αιθέρα που μας περιβάλει. Τόσο θα αυξάνονται οι σπινθήρες του δικού μας καρδιακού φωτός και η ενορατική μας ικανότητα στο να αντικρύσουμε την ανταλλαγή της ζωής στην άδηλο αναπνοή του αιθερικού μας περιβλήματος. Αυξάνει δηλαδή η ελευθερία μας μαζί με την έλευση του φωτός που φωτίζει τα αόρατα πάθη στο αιθερικό μας περίβλημα.
Τα πάθη εμφανίζονται ως νοητικοί σκώληκες-δίνες που επιστατεί ο συναισθηματικός φυλετικός Δράκος/Κένταυρος της επιθυμίας. Οι ταχύτατοι αυτοί Κένταυροι (κεντούν την αύρα) παρασιτούν κατατρώγοντας τον αναπαραγωγικό αιθέρα πριν αυτός αποδώσει τον καρπό του στον ευγενικό φωτοβόλο αγγελικό αιθέρα των αισθήσεων (Λαπίθων)…
Όταν κατά την νικηφόρα τρίτη μύηση ο Απόλλων ακτινοβολήσει στο μέσον της διαμάχης Λαπίθων και Κενταύρων αποκαθιστώντας το σχέδιο στο ακτινοβόλο αιθερικό μας περίβλημα. Γίνεται κατανοητή η μαθηματική οικονομία του δημιουργικού Λόγου. Καθώς τότε η σκέψη μας συνδημιουργεί επαναλαμβάνοντας την εσωτερική διδασκαλία των λεόντων του νόμου του πυρός στον κυβικό θρόνο της Κυβέλης.
Τα γονίδια-λέξεις κρέμονται σαν τσαμπιά στην αιθερική άμπελο του φυλετικού ρεύματος (Διονύσου).
Η κίνηση της ομιλίας είναι η αστρική σφραγίδα φύλακας του φωτός (μορφή) που αναλαμβάνει την σύνταξη των μερών του λόγου:
συγκεκριμένα ουσιαστικά-πυρ, αφηρημένα ουσιαστικά-γη, ρήματα –ύδωρ και επίθετα επιρρήματα-αέρας, σταθεροποιώντας τον ομφαλό μας σε συγκεκριμένο σημείο της πολυδιάστατης σφαιρικής Ψυχής του κόσμου. Γεγονός που επιτρέπει την εκδήλωσή μας στο χωρόχρονο σε μια από τις μορφές που εξυπηρετούν το σχέδιο στον παρόντα κύκλο.
Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν ότι οι λεξάριθμοι είναι το εργαλείο των φωτισμένων ονοματοθετών, που αντιλαμβανόμενοι τον φοβερό ήχο της Κύβης αναλαμβάνουν να αναγνωρίσουν την ορθή διατύπωση της ακατάληπτης βοής σε λέξεις. Κατευθύνοντας τον μορφικό πολιτισμό προς την υπόδειξη της θεότητας.
Το φαινόμενο του Λόγου στον θρόνο των λεόντων της Κυβέλης το παρουσιάζει ο Ιωάννης της αποκάλυψης στο 10ο κεφάλαιο: … ΚΑΙ ΕΚΡΑΞΕ ΜΕΤΑ ΦΩΝΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΚΑΘΩΣ ΒΡΥΧΑΤΑΙ Ο ΛΕΩΝ ΚΑΙ ΟΤΕ ΕΚΡΑΞΕΝ ΕΛΑΛΗΣΑΝ ΑΙ ΕΠΤΑ ΒΡΟΝΤΑΙ ΤΑΣ ΕΑΥΤΩΝ ΦΩΝΑΣ …. ΚΑΙ Η ΦΩΝΗ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑΝ ΗΚΟΥΣΑ ΕΚ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ ΠΑΛΙΝ ΕΛΑΛΕΙ ΜΕΤ ΕΜΟΥ…
Επίσης αναφέρεται εκτεταμένα στην λειτουργία του μόνιμου ατόμου σε επταπλότητες (7 λυχνίες-7 εκκλησίες- 7 σάλπιγγες -7 βροντές- 7φιάλες οργής κλπ)
Ανακεφαλαιώνοντας τις καβαλιστικές απόψεις για τον δημιουργικό Λόγο ή πυρ.
Η θέση που υποστηρίζουμε για τον Λόγο ή πυρ είναι ότι αφορά την διαιρετότητα. Το «να διαιρείς σύμφωνα με την φύση» του Ηράκλειτου
Παρόμοια ο Ιάμβλιχος υποδεικνύει την οριζόντια και κάθετη διαμετρο του κύκλου για την παραγωγή των γραμμάτων: Ο,Θ,Ε στην λέξη ΘΕΟΣ. Προτείνοντας γενικότερα την παραγωγή των γραμμάτων ως κατατμίσεις του κύκλου από την διάμετρο-ακτίνα του.
Η θεοσοφία ανέκαθεν συσχέτιζε τα 22 γράμματα με τα διακριτά μέρη της ροής στον Σφαίρο του Εμπεδοκλή ή μόνιμο άτομο. Δηλαδή την πενταγωνική ροή στην σφαίρα του αιθέρα που διατρέχεται από την δημιουργική δίνη των ακτίνων. (Βλ. το κοσμικό δόγμα της Ντ. Φόρτσιουν). Τα γράμματα δηλαδή απεικονίζουν τις 22 επιμέρους ροές της δίνης… του δωδεκαέδρου-αιθέρα. Υπενθυμίζουμε ότι 12 σημεία ενώνονται με 66 γραμμές ή 22 τρίγωνα εφόσον 22*3=66…
Από όσα γνωρίζει η επίσημη ιστορική έρευνα φαίνεται ότι οι βαβυλώνιοι ιερείς διατήρησαν και διέδωσαν τον κύκλο των 360 μοιρών. Μαζί με τα γράμματα που αντιστοιχούν κατ αυτόν τον τρόπο στους 24 διαιρέτες-γωνίες των 360 μοιρών του κύκλου. Αν παραληφθούν το 1 και το 360 ως εκφράσεις του αδιαίρετου ή ανεκδήλωτου τότε οι διαιρέτες γίνονται 22 ήτοι :{2,3,4,5,6,8,9,10,12,15,18,20,24,30,36,40,45,60,72 ,90,120,180}.
Την ίδια ιδέα διατήρησε η ομηρική μυθολογία στην ετυμολογία της μεγάλης ιέρειας Κίρκης < Circle= κύκλος. Όπου τα ζώα=γράμματα (Άλεφ=Βόδι, Γ=Γκαμήλα, ς=φίδι) είναι οι σύντροφοι του Οδυσσέα < ο Ούτις= ο κανένας=το μη Ον της συνείδησης – ο παρατηρητής < οφθαλμός που δεν ανήκει στο σύστημα που παρατηρεί. Οπότε ο Οδυσσέας (ξεκινά με το γράμμα Ο=μάτι) ακούει τις Σειρήνες < ο νόμος του Σειρίου (Αγλαόπη-φως και θελξιέπεια-ήχος) δεμένος στο κατάρτι < κάθετο άξονα της βάρκας ή ψυχής
Τα γράμματα λοιπόν οφείλουμε να αναγνωρίσουμε επίσης στις ενεργές γωνίες ενός ωροσκοπίου, που υποδεικνύουν αντίστοιχες ψυχικές τάσεις λχ η οργάνωση σε αντιθέσεις δείχνει το γράμμα Ι = η ισχύς που γειώνεται. Το γράμμα Κ (μια αντίθεση και ένα τετράγωνο) δείχνει το πάθος για την εκδήλωση (Κ)άτω. Η συμμετρία των συμβόλων δείχνει την αρετή λχ το Λ είναι η δικαιοσύνη των άστρων. Πολλοί είναι οι αστρολόγοι που εξετάζουν την αντιστοιχία των ακτίνων προς τις 7 βασικές γωνίες του κύκλου όπως: σύνοδος, τρίγωνο, τετράγωνο, πεντάγωνο, εξάγωνο, επτάγωνο, αντίθεση
Η μελέτη που γίνεται τώρα για τους λεξαρίθμους είναι αποκρυφιστικά λανθασμένη. Αν συνεχιστεί συστηματικά πιθανόν να αποδώσει την γραμματολογική κλείδα της προσωπικότητας εκείνου που ερευνά και δημιουργεί τις νοητικές του αντιστοιχίες. Στην πραγματικότητα ο ερευνητής δεν ανακαλύπτει αλλά επινοεί τις αντιστοιχίες, έτσι ο ίδιος αυτοπαγιδεύεται στον νόμο που ορίζει η νοητική του προσωπικότητα
Καθώς κανείς δεν ανεβαίνει στον ουρανό των φωτεινών συμβόλων (γραμμάτων) παρά μόνον εκείνος που κατήλθε… Το απόκρυφο επεισόδιο της συνάντησης του Χριστού (χρι=πυρ του Λόγου ή Ψυχής) με τον γραμματοδιδάσκαλο Ζακχαίο (η προσωπικότητα) όπου τον επικρίνει για την άγνοια του είναι διαφωτιστικό… «Πως τολμάς να μιλάς για την φύση του Ω όταν αγνοείς ακόμα και την σημασία των 3ων γραμμών του Α»
Ο δομικός κώδικας: Η γλωσσολογία ως αλχημεία…
Ο ιδεογραφικός –ιστορικός –μαθηματικός γρίφος έχει τώρα ως εξής: Ήταν οι αρχαίοι Έλληνες οι δημιουργοί του αρχαιότερου αιγυπτιακού πολιτισμού ? Ισχύει η γνώμη ότι η ορθόδοξη χριστιανική διδασκαλία είναι η αρχαία αιγυπτιακή (του ορφισμού-γνωστικισμού) ? Το αλφάβητο των τριών εννεάδων ή 27 γραμμάτων, ανταποκρίνεται καλύτερα στην μεταφυσική γεωμετρία της δημιουργίας? Είχε δίκιο λοιπόν ο Πλάτωνας που εξόρισε τον Όμηρο από την Πολιτεία του ? Αληθεύει ότι το λατινικό αλφάβητο διαφυλάττει την αρχαιοελληνική σοφία καλύτερα από το νεοελληνικό ?
Η ιστορική αλήθεια για την δημιουργία της γραπτής γλώσσας, μας είναι μάλλον άγνωστη. Η επιστημονική εκδοχή είναι ότι προήλθε συνθετικά όπως και ο μεσογειακός πολιτισμός. Λ.χ. στο λήμμα για το γράμμα [Α] διαβάζουμε : Η αρχική πεποίθηση ότι όλα τα αλφάβητα προέρχονται από το φοινικικό κλονίστηκε σοβαρά στις μέρες μας, καθώς βρέθηκαν όστρακα με γράμματα ηλικίας 6000 ετών. Υποστηρίχτηκε δηλ. η άποψη ότι το Α μπορεί να ήταν τύπος παλιάς ελληνικής γραφής, την οποία δανείστηκαν οι Φοίνικες, για να καταρτίσουν το δικό τους αλφάβητο και να το μεταδώσουν αργότερα (9ος αι. π.Χ.) με φοινικικά πλέον σχήματα στους Έλληνες των ιστορικών χρόνων. Οπωσδήποτε όμως το ελληνικό άλφα προήλθε από το φοινικικό άλεφ (άλεφ-α, άλφα), το οποίο οι Έλληνες άποικοι της Ιταλίας το μετέδωσαν στους Ετρούσκους και αργότερα στους Ρωμαίους.
Αντίθετα η μεταφυσική προσέγγιση του [Α] ή 1 είναι εύλογη, εφόσον το Α είναι ένα ιδεόγραμμα της κεφαλής του ταύρου-αγελάδας, ζώδιο από το οποίο έρχεται η ζωή στο ηλιακό μας σύστημα. (βλ. πλειάδες ή Ατλαντίδες)...
Η αγελάδα είναι η ουσία (ους=αυτί είναι το σχήμα του αιθέρα). Το σύμβολο του Υδραργύρου ή Ερμή-Βούδα είναι το σύμβολο του ταύρου επάνω στον σταυρό Πρόκειται δηλαδή για την θυσία του ταύρου ή της ηλιακής ουσίας που εξερχόμενη από το ηλιακό κέντρο δημιουργεί τον φυσικό χωρόχρονο. Η λατρεία του Μίθρα-Μπαφομέθ στις 22 Δεκεμβρίου στο χειμερινό ηλιοστάσιο, είναι η πυρολατρεία του Χρι-στού οπου (Χρ =χρόνος, χρώμα, χρήμα στον αιθερικό ιστό). Όπως επανειλημμένα έχουμε αναφέρει η φύση των τριών πυρών ή φώτων γίνεται γνωστή στην εξίσωση του πυθαγορείου θεωρήματος όπου ο Μινώταυρος της μορφής (Μήνη (σελήνη) + ταύρος) πεθαίνει προκειμένου να φανερωθεί η σχέση του φωτός της ειμαρμένης (αίροντας τον νόμο του τυχαίου) κρυμμένου στο άθροισμα της μορφής και της δράσης των επιθυμιών της…
Το ίδιο συμβαίνει με το γράμμα [Β] ή 2 που οι Φοίνικες το συμβόλιζαν με δύο τρίγωνα (ΔΔ), που παρίσταναν παράταξη σκηνών ή σπιτιών. Σπίτι όμως θεωρείται η ηλιακή καρδιά του Bel... Αργότερα τα δύο τρίγωνα γράφονταν το ένα πάνω στο άλλο και από το σχήμα αυτό, με καμπύλωση των γωνιών, προήλθε η σημερινή γραφή του. Οι αρχαίοι το ονόμαζαν βήτα (άκλ.) κατά το φοινικικό μπεθ = σκηνή ή σπίτι. Αλλά ένα διπλό τρίγωνο παραπέμπει ασφαλώς στον αριθμό 2 όπως και στο σύμπλεγμα των δύο τριγώνων που είναι ένα σύμβολο της ηλιακής συνείδησης.
Καμήλα ή γκαμήλα. Σκέψεις για το τρίτο γράμμα ( γ, c , g ). Το γάμα στα αρχαία αλφάβητα παρουσιάζεται αρχικά ως 1 και αφού πήρε διάφορες μορφές, κατέληξε στο Γ της Θήρας. Στην αρχαία ελληνική γλώσσα προφερόταν ως γκ, όπως το g στις νεολατινικές γλώσσες. Ο φθόγγος που παριστάνεται στη νέα ελληνική με το γάμα είναι σύμφωνο ουρανικό, συνεχές, ηχηρό και ημίφωνο. Στην λατινική έχει αντικατασταθεί από το c, ενώ το G γκ (God) κατέχει την έβδομη θέση...
Ο μεταφυσικός σχολιασμός αφορά την έννοια της ορθής γωνίας (ορίζεται από τρία σημεία), όπως και ο συσχετισμός του τεκτονικού συμβόλου της ορθής γωνίας επάνω από το γράμμα G που ακτινοβολεί....Το γράμμα γάμμα σχετίζεται με το φοινικικό γίμελ που σημαίνει καμήλα. Όσοι έχουν δει δράκο, όμως συμφωνούν ότι έχει κεφάλι καμήλας ...
Η βικιπαίδεια στο γράμμα (c) αναφέρει : «Γενικά πάντως, το οτι το λατινικό αλφάβητο βασίστηκε κυρίως στο ετρουσκικό είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός και αποδεικνύεται από τη φωνητική αξία του γράμματος C. Οι Ετρούσκοι δεν είχαν ηχηρά οδοντικά σύμφωνα, και γι αυτό ο χαρακτήρας C (προερχόμενος από το ελληνικό γάμμα) χρησιμοποιήθηκε για να δηλώσει το άηχο K της ετρουσκικής και της λατινικής. Ο J. Jensen σημειώνει οτι η αρχική χρήση των γραμμάτων C, K, Q προήλθε από την ετρουσκική: C εμπρός από /e και i/, K εμπρός από /a/, Q εμπρός από τα /u και o/. Συνεπώς τα γράμματα αυτά δηλώνουν διαφορετικά αλλόφωνα (allophones) του /k/. Αυτοί οι ορθογραφικοί κανόνες οφείλονται στα ονόματα εκείνων των γραμμάτων: γάμμα ή γέμμα, κάππα, κόππα ή κούπα (quppa). Στην ετρουσκική δεν υπήρχε φθόγγος /o/, γι αυτό το Q χρησιμοποιήθηκε εμπρός από τα /o/ και /u/ της λατινικής. Τα Y και Z είναι μεταγενέστερες προσθήκες από το Ελληνικό αλφάβητο. Κατά τον αρχαίο έλληνα ιστορικό Πλούταρχο, το G δημιουργήθηκε περί τον 3ο αι. π.Χ. από τον απελεύθερο Spurius Carvilius Ruga, με τροποποίηση του C. Στην ετρουσκική και λατινική, το δίγαμμα (F) δήλωνε το φθόγγο /w/ αλλά τελικά οι Ρωμαίοι απλοποίησαν το συνδυασμό H-/f/ σε F /f/. Τα ημίφωνα /w, j/ και τα φωνήεντα /u, u:, i, i:/ γράφονταν με τα αντίστοιχα γράμματα, δηλαδή τα V και I αντίστοιχα.»
Συνεχίζοντας την μάταιη προσπάθεια για την κατανόηση των δυνάμεων που δρουν πίσω από το φαινόμενο της ομιλίας. Θυμήθηκα την αντιστοιχία που αναφέρεται πως υφίσταται ανάμεσα σε μέρη της στοματικής κοιλότητας και τις αισθήσεις ( Ινδουισμός). Ο ουρανίσκος σχετίζεται λοιπόν με την όραση και το φως. Η ρίζα και το μέσον της γλώσσας, με την ακοή και την αφή. Η άκρη της γλώσσας, το κατ εξοχή όργανο της βρεφικής αντιληπτικότητας- συνείδησης με την γεύση… Οπότε μπορούμε να σχετίσουμε τα ουρανικά σύμφωνα με το φως, τα λαρυγγικά με την ακοή, τα οδοντικά με την γεύση
Όσοι έχουν διαβάσει κάποιο βιβλίο για τους ήχους (Μπιτζα) στα πέταλα των τροχών ή λουλουδιών των τσάκρας, θα προσέξουν ότι όλοι καταλήγουν σε ν(γκ)… Είναι ο ήχος που απουσιάζει από την νεοελληνική καθώς ενεργοποιεί την γεννητική περιοχή. Πρόκειται για στοχευμένο ευνουχισμό...
Το [Δ] τέταρτο γράμμα του ελληνικού αλφάβητου. Το σχήμα αλλά και η ονομασία του προέρχεται από το φοινικικό αλφάβητο όπου συμβολίζει σκηνή ή πόρτα και ονομαζόταν ντάλεθ. Κατά την αρχαιότητα προφερόταν όπως το λατινικό d (door), με το οποίο αντιστοιχεί. Η μεταφυσική του Δ ή πύλης σχετίζεται ασφαλώς με την «Διανοητική πύλη» που εμφανίζεται όταν ολοκληρωθεί η τετραπλή ή νοητική προσωπικότητα.
Το έψιλον το πέμπτο γράμμα προέρχεται από το σημιτικό σύμφωνο χε, που σήμαινε «μικρή πόρτα» και γραφόταν ανάποδα από το σημερινό (όπως το 3). Κατά την ιστορική του διαδρομή πήρε διάφορες μορφές, μέχρι να καταλήξει στο σημερινό Ε. Οι αρχαίοι Έλληνες το πρόφεραν έι. Η μεταφυσική του Ε είναι το: "Γνώθι σαυτόν" και οι 3 οριζόντιες γραμμές του καβαλιστικού δένδρου, καθώς είναι το τρίτο με αρχή το έβδομο και μάλλον συμβολίζει μαζί με το 3 τους δύο όφεις του 8 (ύλης-πνεύματος). Προφανώς η έννοια της μικρής πόρτας ταυτίζεται με την στενή είσοδο της συνείδησης στην ευαγγελική προτροπή: "Εισέλθετε διά της στενής πύλης· διότι πλατεία είναι η πύλη και ευρύχωρος η οδός η φέρουσα εις την απώλειαν, και πολλοί είναι οι εισερχόμενοι δι' αυτής"
[δίγαμα] Το έκτο γράμμα του πανάρχαιου ελληνικού αλφάβητου. Ονομάστηκε δίγαμα από το σχήμα του (F). Το 405 π.Χ., όταν ο άρχοντας της Αθήνας Ευκλείδης μεταρρύθμισε το ελληνικό αλφάβητο, το δίγαμα είχε παραλειφτεί. Στα λατινικά έγινε φ. Αριθμητικά παρέμεινε εννοώντας το τελικό ς (φίδι)
Το [ζήτα] έκτο γράμμα του ελληνικού αλφάβητου, προέρχεται από το ζάγκιν, το έβδομο γράμμα του φοινικικού αλφάβητου, που σήμαινε σκαπάνη ή όπλο. Η πρώτη του μορφή ήταν σαν το ιώτα ι. Ο φθόγγος που παριστάνεται με το γράμμα αυτό στη νέα ελληνική είναι σύμφωνο, διπλό, συριστικό, εξακολουθητικό, και ως προς την άρθρωση είναι φθόγγος γλωσσικός και φατνιακός. Η πρώτη του προφορά ήταν σδ και χρησιμοποιούνταν στην αττική και την αιολική διάλεκτο. Το ζ σχετίζεται με το Ι καθώς παραπέμπει στο κεραυνοτσέκουρο της πνευματικής ζωής...
[ήτα] Το έβδομο γράμμα του ελληνικού αλφάβητου, που παριστάνει φωνηεντικό φθόγγο. Προέρχεται από το σημιτικό Χεθ, που σήμαινε το «φραγμό» και δήλωνε έναν εξακολουθητικό φθόγγο. Από τον 6ο π.Χ. αι. χρησιμοποιείται στην ιωνική διάλεκτο και προφέρεται ως σ βραχύ. Ως ι άρχισε να προφέρεται από τον 6ο αι. μ.Χ. Στις νεολατινικές γλώσσες αντιπροσωπεύει τη δασεία, το φθόγγο Χ ή δεν προφέρεται καθόλου. Ας σημειωθεί ότι η αριστερή και η δεξιά πλευρά του [Η] γέννησαν τα δύο πνεύματα (δασεία και ψιλή) των Διοσκούρων.
[θήτα] Το όγδοο γράμμα του ελληνικού αλφάβητου. Προέρχεται από το φοινικικό τεθ, που σήμαινε «φίδι ή σπείρα» και παριστάνει ένα φθόγγο δασύ, βραχύ και οδοντόφωνο, αντίστοιχο με το τ και το δ. Κατά την αρχαιότητα αντιπροσώπευε το φθόγγο th, όπως στη λατινική γλώσσα. Στις αρχαίες ελληνικές διαλέκτους είχε διάφορες μορφές. Η σημερινή του μορφή καθιερώθηκε στην Αθήνα το 404 π.Χ., επί άρχοντα Ευκλείδη. Η μεταφυσική του σημασία είναι ο κύκλος με το σημείο ή το σταυρό, δηλαδή το σύμβολο της δημιουργίας…
Η γλωσσολογία (Αζωθ), η αλχημεία και η χρυσή αναλογία…
Με το τετραγράμματο όνομα αζώθ αποκαλούσαν οι αλχημιστές τον υδράργυρο. Η λέξη αυτή συγκροτείται από το πρώτο και τελευταίο γράμμα τριών αλφαβήτων: της ελληνικής, λατινικής και εβραϊκής γλώσσας, δηλαδή από το πρώτο κοινό γράμμα Α, και από τα τελευταία Ζ (της λατινικής), Ω (της ελληνικής) και Θ ή Τ (της εβραϊκής γλώσσας). Οι αποκρυφολόγοι χρησιμοποιούσαν την λέξη αυτή με την έννοια και το συμβολισμό της αρχικής μονάδας η οποία και είναι η "πρωταρχική φύση" από την οποία απορρέουν τα πάντα. Κατ΄ ακολουθία το Αζώθ αποδίδει την εικόνα του Σύμπαντος κόσμου. Με τα τέσσερα γράμματα της λέξης αυτής στολίζονταν οι τέσσερις άκρες ιερών εικονογραφημάτων, μανδηλίων, τραπεζών κ.ά.
Όσον αφορά στην ένθεση του τετραγράμματου αυτού σε σταυρόνημα σύμβολα, ταυτίζεται κατά σειρά απολήξεων, στο μεν οριζόντιο κέρας Α-Ω (που δηλώνει αρχή και τέλος), στο δε κάθετο κέρας Ζ-Θ (που δηλώνει στην ελληνική γλώσσα ζωή και θάνατο). Εγκυκλοπαίδεια Ήλιος
Η χρυσή αναλογία ονομάζεται χρυσή, επειδή οδηγεί στην εναρμόνιση του ανεκδήλωτου πνεύματος με το υλικό πυρ, στο χρυσό φως των Βουδών της γης…
Οι όροι της χρυσής ακολουθίας Fibonacci, είναι τα αμαλγάματα του Υδραργύρου (Ερμή ή Χριστού).
Η αλχημική πύρωση και απόσταξη, πρανα και απανα, αποτελούν το ανάλογο της πρόσθεσης των διαδοχικών όρων της χρυσής ακολουθίας.
4 διαδοχικοί όροι α,β,γ,δ της ακολουθίας αποδίδουν μια ικανοποιητική προσέγγιση της χρυσής τομής, επειδή συνιστούν μια προσωπικότητα για την οποία ισχύει το πυθαγόρειο θεώρημα, μεταξύ των τριών ψυχών: αδ, 2βγ, β^2+γ^2 που οδηγούνται στην πυθαγόρεια σταύρωση…
Το αρχαιόμετρο (Αζωθ) της γλώσσας μας πληροφορεί ότι το Χρ-έος είναι Χρ-υσός. Εννοώντας ότι η ηθική, δηλαδή η κατανόηση του καθήκοντος και των υπο(χρ)εώσεων δεν είναι άλλη από την χρυσή ειμαρμένη… Εξ άλλου πνεύμα=πνοή=πόνος, αέρας=θλίψη
Ο αήρ ή ροή δημιουργεί τον άπειρο ή αδιαπέραστο δακτύλιο της μορφικής δημιουργίας, ήτοι το νέφος των ηλεκτρονίων και του ηλεκτρισμού.
Ο ήλιος έχοντας απορρίψει το νέφος των σκέψεων ή ηλεκτρονίων αποτελεί το πρότυπο για την ανθρώπινη εξέλιξη. (βλ. ηλιακός άγγελος)
Η γλωσσολογία είναι η αλχημεία της μιας γλώσσας, που ξέπεσε σε πολλές… Οπότε η κατανόηση των ιστορικών μεταλλάξεων της, όπως και ο καβαλιστικός μαθηματικός δομισμός της αποτελούν οδούς για την αντίληψη των τριών κοσμικών πυρών (Χρη-Χρι-Χρυ) Χρήμα-Χριστός-Χρυσός
Ο βουδισμός-ερμητισμός (Βούδας ή Ερμής) είναι συνώνυμος της αλχημείας: Η θέα των χρωμάτων Βουδών στην διάρκεια του διαλογισμού, αντιστοιχεί στις μεταβολές της πρώτης ύλης, δηλαδή του εγκλωβισμένου πνευματικού μας προμηθεϊκού σπινθήρα ή ουσίας (Α). (Ο Ερμής Χριστός είναι η ενεργός ακτίνα του βουδικού-ενορατικού πεδίου). Η αλχημεία δηλαδή ξεκινά με την λεγόμενη τρίτη μύηση της συνειδητής επαφής μας με την υπηρεσία της μέλανας αιθερικής μας πνευματικής μας Μονάδας. Ακολουθεί η λεύκανση: Η επαφή μας με την πλανητική ιεραρχία ως λευκή αδελφότητα υπό την εποπτεία των λευκών βουδών του ύδατος-αδάμαντα (Μανού) και η συνειδητοποίηση των καρμικών οφειλών μας με τις οδυνηρές υποδείξεις της πράσινης οικογένειας των βουδών του αέρα. Για να ολοκληρωθεί στην χρυσή οικογένεια των βουδών της ισοψυχίας του τοπίου όπου ταυτιζόμαστε με την πλανητική ύπαρξη. (Ω)
Η αντίληψη μας για το αλφάβητο ακολουθεί τον ονοματοθέτη… της Κυβέλης = Κυψέλης (της δημιουργικής βοής στους κροτάφους). Το β αντικαθίσταται από το ψ. Τα δύο γράμματα όμως κατέχουν την δεύτερη θέση από την αρχή και το τέλος του αλφαβήτου των 24 γραμμάτων…
Όσοι μελετούν την εσωτερική αστρολογία ως γεωμετρία του αιθέρα αντιλαμβάνονται ότι οι ενεργές γωνίες του ωροσκοπίου αντιπροσωπεύουν την Λάχεση και το μέτρο (angle=angel) των μοιρών-γωνιών του κύκλου
Οι γωνίες αυτές δημιουργούν μια φυλακή του φωτός, μια σφραγίδα, για την φυσική και την νοητική μορφή. Τα βασικά σύμβολα αυτής της αστρικής γεωμετρικής γραφής φυλάσσει το ελληνοφοινικικό αλφάβητο... Παρόμοια με το σανσκριτικό ανταποκρίνεται στους ήχους των πετάλων - εδρών των κανονικών στερεών.
Η μεταφυσική προσέγγιση σχετίζεται με την δημιουργική αρχή του ήχου-λόγου και την ξυλοποίηση ή ιδεοποίηση της …αμπέλου (ιδα = ξύλο). Εμείς δηλώνουμε αμπελοφιλόσοφοι εφόσον ο Χριστός είναι η άμπελος που προηγήθηκε της κατασκευής των άστρων. Η άμπελος είναι ο αιθερικός ιστός των γραμμάτων-ιδεών και ο Χριστός είναι απλά το Χρ=πυρ του Λόγου στον ιστό !!!
Η αντίληψη μας για το αλφάβητο ακολουθεί τον ονοματοθέτη… της Κυβέλης = Κυψέλης (της δημιουργικής βοής στους κροτάφους). Το β αντικαθίσταται από το ψ. Τα δύο γράμματα όμως κατέχουν την δεύτερη θέση από την αρχή και το τέλος του αλφαβήτου των 24 γραμμάτων…
Όσοι μελετούν την εσωτερική αστρολογία ως γεωμετρία του αιθέρα αντιλαμβάνονται ότι οι ενεργές γωνίες του ωροσκοπίου αντιπροσωπεύουν την Λάχεση και το μέτρο (angle=angel) των μοιρών-γωνιών του κύκλου
Οι γωνίες αυτές δημιουργούν μια φυλακή του φωτός, μια σφραγίδα, για την φυσική και την νοητική μορφή. Τα βασικά σύμβολα αυτής της αστρικής γεωμετρικής γραφής φυλάσσει το ελληνοφοινικικό αλφάβητο... Παρόμοια με το σανσκριτικό ανταποκρίνεται στους ήχους των πετάλων - εδρών των κανονικών στερεών.
Συμπληρώνοντας την πρώτη εννεάδα των γραμμάτων, συγκεντρώσαμε τις αναγκαίες πληροφορίες για ορισμένους συλλογισμούς…
Οι τρεις αιθερικές οκτάβες είναι η πεπτική, η αναπαραγωγική (αναπνοής) και των αισθήσεων (εντυπώσεων) βλ. το εννεάγραμμα του σουφισμού.
Ο αλχημικός χορός της ΠειΘούς
Η Πειθώ ως θεότητα είναι η προσωποποίηση του ανθρώπινου λόγου. Η ύπαρξή της μας βοηθά να εμβαθύνουμε στην μυθοπλαστική επιστήμη της ονοματοθεσίας, καθώς αρχικά εμφανίζεται ως θεότητα όχι του λόγου, αλλά της ερωτικής δράσεως, δηλαδή του έρωτα και του γάμου.
Αναφέρεται, ως κόρη της Αφροδίτης και του Ερμή, είναι δηλ. Ερμαφρόδιτη… Είναι επίθετο, προσωνύμιο της Αρτέμιδος-πειθούς, της Αφροδίτης-πειθούς, και επίκουρος του Πόθου, του Ιμέρου, των Ωρών και των Χαρίτων.
Στο όνομα της υπάρχει ο συνδιασμός του Π+Θ, δηλ. η είσοδος στην Πύλη που διαχωρίζει το επάνω με το κάτω στην οριζόντια γραμμή του Θήτα (Θανάτου). Η σύνθεση π+ε+θ στο ρήμα <πΕθ>αίνω δείχνει την μετάβαση της αντίληψης στην άλλη πλευρά του καΘρΈΠτη, όμως η συνΕΊδηση απαιτεί και την παρουσία της κάθετης βούλησις του Ιώτα στο Απολλώνειο ΕΙ... Ενώ η παρεμβολή του Ν στο πέ(ν)θος δείχνει την νοητική εστίαση. Δεν υπάρχει λοιπόν αμφιβολία πως η θεά Πειθώ αναφέρεται στην αλχημεία της λιβιδικής μεταβολής των ερωτικών ενστίκτων σε νόηση.
1. Αυτό φαίνεται στην διαδοχική αντικατάσταση των φωνηέντων-μετάλλων από το κυκλικό Όμικρον (αδιαπέραστο δακτύλιο) του σκοτεινού πΌθου, όπου δηλώνεται η αδυναμία χειρισμού των δυνάμεων στον Οφθαλμό (Αγίν) του πυρός καθώς λείπει το κενροσημείο: ο βιασμός-βία του Κρόνου «ο μόλυβδος».
2. Ακολουθεί το πΆθος του Άρη, «ο σίδηρος» όπου ανατέλλει το Α της γονιμοποιού ουσίας στην εξωστρεφή φορΆ του αέρα.
3. Ακολουθεί το γράμμα Ήτα στο πΉθω (πάσχω από αδυναμία < ανα+πΗρία), γεγονός που μας φέρνει στον νου τον Ήφαιστο-Ζυγό (χαλκό), κάποιον που παγιδεύει με την διπλωματία των τεχνουργημάτων του πυρός=λόγου, αποκαλύπτοντας τις κρυφές προθέσεις-αδυναμίες των άλλων, (του Άρη-Ήρας)…
4. Εδώ επεμβαίνει ο Απόλλων αντικαθιστώντας τον Άρη με τον Ερμή (υδράργυρο) στην σεληνιακή ερωτική κλίνη της αλχημείας: Το «ΕΙ» της Απολλώνιας ερωτικής ηλιακής συνείδησης της Πειθούς εκδηλώνεται στον αντίποδα της πανσελήνου της Αρτέμιδος… Είναι η γραμμή Τοξότη-Διδύμων
5. Το γράμμα Ύψιλον της Πυθίας, μας ανοίγει την ενορατική διάσταση της θείας δύναμης ως πόθου ή εκστατικού πάθους που εκφράζεται όμως δια μέσου της ενορατικής αυτογνωσίας των δύο σκελών του Υ, σταυρώνοντας κυριολεκτικά την Ύπαρξη με το καρφί (Υ)
6. Ο κύκλος των μεταβολών του πόθου φαίνεται πως προχωρεί στο γράμμα Ιώτα ως έκφραση της κάθετης θείας βούλησης. Αυτής που ορθοτομεί τον Λόγο της αληθείας καθιστώντας «πιθ»ανό** τον γάμο της πρόνοιας με την ειμαρμένη. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει το όνομα «πίθ»ηκος, ένα ζώο που εκφράζει έντονη την πρώτη ακτίνα της βούλησης…
7. Τέλος το γράμμα Ωμέγα εκφράζεται στο πΏθι: στην προστακτική αορίστου του πίνω το ποθούμενο νέκταρ…
Παρόμοιες αλχημικές μεταβολές των εννοιών με την αντικατάσταση των μεταλλικών φωνηέντων πρέπει να τις θεωρήσουμε κανόνα στην υπέροχη γλώσσα μας. Άλλο ένα παράδειγμα που αλίευσα ευρίσκεται στο όνομα Καρδία-Κερδία και κερδώος Ερμής… Εδώ ο Κραδασμός του ενστίκτου πνεύματος, δηλ. της Καρδίας στην παρουσία του Ερμή (υδραργύρου) των μεταβολών της συνείδησης στην διάρκεια της πορνείας-αλχημείας του εμπορίου (πέρνυμι=πουλώ**) μετατρέπεται σε νοητική ουσία ή κΈρδος της συνείδησης. Έτσι το όνομα του Ερμή μπορεί να παρετυμολογηθεί από την αντικατάσταση του Α με το Ε στο άΡΜα-έρμα της ψυχής που σωρεύει τους λίθους της εμπειρίας…
** Η φράση «παίζω την ζωή μου στα ζάρια» είναι συνώνυμη με την είσοδο στον πιθανολογικό κόσμο του πυρός, τον Άδη: όπου διαλέγω τυχαία, δηλ. συναντώ την μοίρα Λάχεση < λαγχάνω < λαχνός… Ο καλύτερος έμπορος δεν πουλά το αντικείμενο αλλά τον εαυτό του στην εικόνα του τυχαίου αντικειμένου που εμπορεύεται…
Το δένδρο της ζωής και οι 22 ατραποί του 20-εδρου
Ο αριθμός 32 των 10 Σεφιρώθ-αριθμών και των 22 διαδρομών που τις ενώνουν, ανευρίσκεται επίσης στο άθροισμα κορυφών και εδρών 12 + 20 για το εικοσάεδρο και 20 + 12 για το δωδεκάεδρο
ΟΙ 22 κάρτες του ταρότ, τα γράμματα και τα αστρολογικά σύμβολα
Το δένδρο της ζωής, μας έχει γίνει γνωστό από τις 22 κάρτες του ταρο που συνδέουν τις σεφιρώθ. Το γεγονός ότι 12 σημεία ενώνονται με 12Χ11 / 2 = 66 = 3 Χ 22 γραμμές. Ήτοι 22 τρίγωνα. Μας θέτει το ζήτημα του προσδιορισμού τους επάνω στο εικοσάεδρο…
Υπάρχουν λοιπόν 8 ισόπλευρα τρίγωνα (μικρά) στην εξωτερική επιφάνεια του στερεού σχηματισμένα από την ένωση των διαδοχικών κορυφών.
Υπάρχουν άλλα 8 ισόπλευρα τρίγωνα (μεγάλα) στο εσωτερικό του, σχηματιζόμενα από την ένωση των μη διαδοχικών κορυφών.
Τέλος υπάρχουν 6 ορθογώνια τρίγωνα με υποτείνουσες τις 6 διαμετρικές των 12 κορυφών.
Τα 6 αυτά τρίγωνα συνθέτουν 3 ορθογώνια παραλληλόγραμμα κάθετα μεταξύ τους.
Εάν τα ορθογώνια παραλληλόγραμμα προβληθούν στην μεγάλη πλευρά τους, το εικοσάεδρο μεταπίπτει σε οκτάεδρο.
Ο τραύος !!!
Στην έρευνα επί της ετυμολογίας των λέξεων έχει κυριαρχήσει η εύλογη ιστορική κατεύθυνση. Οι φιλόλογοι αναζητούν την χρήση και το περιεχόμενο των εννοιών σε γραπτά κείμενα και επιχειρούν την μετάφραση τους στην σύγχρονη χρήση… Αδυνατώντας να εμβαθύνουν περισσότερο στην σχέση των λέξεων με το δημιουργικό νοητικό γίγνεσθαι.
Όμως οι μυημένοι ιερείς της ανατολής και της δύσης έχουν υποδείξει την κατεύθυνση της γραμματολογικής ανάλυσης των λέξεων. Ότι δηλ. μια λέξη περιέχει σε σύνθεση τις κινήσεις που περιγράφουν οι αρχετυπικές σφραγίδες-κραδασμοί του φωτός που περιέχουν τα γράμματα που τις αποτελούν…
Τα θεμέλια της ετυμολογικής επιστήμης τα υποδεικνύει η ελληνική μυθολογία του Αδάμαντα ή Αδάμ-Κάδμου με το φοινικικό αντιδάνειο των Θηβών. (Τον επαναπατρισμό δηλαδή των ατλάντιων συμβόλων της ελληνικής γλώσσας).
Πρόκειται για το σύστημα της ταρο-λογίας των 22 γραμμάτων-συμβόλων της προσωπικότητας (4+5+6+7=22). Δηλ. των 12 πρωταρχικών Καντιανών-Αριστοτελικών κατηγοριών των εννοιών που ονομάζουμε ζωδιακό. Και της επταδικής νοητικής διαχείρισης των τριπλοτήτων των στοιχείων (22=12+7+3) που επιχειρούν οι πλανήτες…
Υπενθυμίζουμε ότι τα πλανητικά σύμβολα δημιουργούν τα τρία σύμβολα: του ηλιακού κύκλου του πυρός, του σεληνικού μηνίσκου του ύδατος και ο γάμος τους στον σταυρό ή τετράγωνο της γης-αέρα. Η σταθερότητα της γης οφείλεται στο σπιν του στροβιλιζόμενου αέρα-ηλεκτρονίων. (Η αφή είναι εκδήλωση του στοιχείου του αέρα στην καρδιά και όχι της γης του ενστίκτου στην βάση).
Αυτήν την προσέγγιση μπορούν να την τολμήσουν χωρίς να απωλέσουν τα λογικά τους μόνον όσοι διαθέτουν την στοιχειώδη μαθηματική παιδεία και την διάθεση να διαφωτιστούν όπως θα έλεγε ο Καντ…
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της νοοτροπίας είναι η προσέγγιση που προτείνουμε δια της λέξεως «τραύος». Κάτι ανάμεσα στις λέξεις ταύρος, τράγος, σταυρός. Εδώ η γραφή του ιδεογράμματος (γ) που θυμίζει τα προς τα κάτω στραμμένα κέρατα του ζωδιακού κριού, αντικαθίσταται από τη κοιλότητα του σεληνιακού μηνίσκου του γράμματος (υ) που σχηματίζουν τα προς τα άνω στραμμένα κέρατα του ταύρου-αγελάδας.
Υπενθυμίζουμε τις δύο φορές του περιστρεφόμενου αγκυλωτού σταυρού: της σβάστικα, σωβάστικα που κρύβεται στα δύο πρώτα ζώδια. Η αριστερόστροφη σωβάστικα (κριός) δημιουργεί την φυσική μορφή των ουσιαστικών και η δεξιόστροφη σβάστικα (ταύρος), η μηρυκαστική, την ανάδρομη νοητική των αφηρημένων ουσιαστικών-αρετών… Εδώ χρειάζεται να εμβαθύνουμε στην μυθολογία του Ερμή-Λόγου που φέρει στην κορυφή του συμβόλου του τον σεληνιακό μηνίσκο. Που είναι από τις θεότητες που για τις δραστηριότητες τους χρησιμοποιούν τη σκοτεινή Νύχτα και για αυτό θεωρείται πως έχει πολύ καλή σχέση με τη Σελήνη. Μάλιστα αναφέρεται ότι το βράδυ που έκλεψε τα ιερά βόδια του Απόλλωνα (τα ουσιαστικά), μόλις την «τέταρτη» μέρα από τη γέννησή του, η Σελήνη βγήκε δυο φορές (2+2=4=5-1), για να τον διευκολύνει στη μετακίνησή του από την Πιερία μέχρι τα όρη της Κυλλήνης.
Τα 24 γράμματα του Ελληνικού αλφάβητου
Ας σημειωθεί ότι ο αριθμός 360 έχει 24 διαιρέτες, 22 από τους οποίους (εκτός του Ι και του 2) αντιστοιχούν στις πλευρές 22 αντίστοιχα εγγεγραμμένων πολυγώνων (3, 4, 5, 6, 8, 9, 10, 12, 15, 18, 20, 24, 30, 36, 40. 45, 60, 72, 90, 120, 180, 360), όσα ακριβώς είναι και τα γράμματα των αλφαβήτων (αιγυπτιακού, εβραϊκού). Με αυτή την έννοια μπορεί η διαίρεση του κύκλου σε 360 μοίρες να μην έγινε τυχαία ή για χάρη ευκολίας υπολογισμών, αλλά για ιδιαίτερους «εσωτερικούς λόγους» αντιστοιχίας με τα αλφάβητα.
Τα 22 αυτά κανονικά πολύγωνα αντιστοιχούν και στους λεγόμενους 22 μείζονες αριθμούς που «καθένας αντικατοπτρίζει τον άλλον με ένα μείζονα τρόπο», όπως αναφέρει ο Μπορίς Μουράβιεφ στην τριλογία του Γνώση για τον «εσωτερικό Χριστιανισμό». Οι 22 αυτοί αριθμοί ερμηνεύονται από αυτόν ως εξής:
1. Αγάπη (απόρροια του Απόλυτου Ι), Βεβαίωση, Ασύλληπτο Φως.
2. Αγάπη (απόρροια του Απόλυτου II), Λόγος.
3. Αγάπη (απόρροια της Θηλυκής Αρχής), Βασίλισσα των Ουρανών.
4. Αγάπη (απόρροια του Απόλυτου III), ο Άρχων του Κόσμου Τούτου.
5. Θρέψη
6. Αναγέννηση, Ανανέωση.
7. Ζώσα Ύλη.
8. Ομιλία.
9. Γράμμα.
10. Ζωή, Αιώνια Δόνηση.
11. Αναζητήσεις, Πορεία.
12. Προσοχή.
13. Πτώση, Αποσύνδεση, Θάνατος.
14. Χρόνος.
15. Σκέψη, Υπολογισμός, Ψεύδος, Πλάνη.
16. Ανόρθωση, Ανύψωση, Επανασύνδεση.
17. Κλήση.
18. Σταθεροποίηση, Αναμονή.
19. Επάνοδος
20. Η πραγμάτωση .
21. Το Σημείο, ο Χρόνος της Παύσεως, το υλικό Σημείο.
22. O Ανδρόγυνος.
Και όπως παρατηρεί:
Οι ορισμοί 1-21 συνιστούν τρεις κλίμακες από 7 φθόγγους. Αυτές οι τρεις κλίμακες βρίσκονται κατά κάποιον τρόπο περικλεισμένες μέσα σε ένα Όλον που αποδίδεται με τον αριθμό 22 και αυτός με τη σειρά του σχηματίζεται από το τελευταίο εγγεγραμμένο πολύγωνο με τις 360 πλευρές. Σύμφωνα με την αρχή της ατέλειας, το πολύγωνο αυτό ταυτίζεται, σχεδόν ολοκληρωτικά με τον κύκλο, σχεδόν αλλά όχι απόλυτα...
Η αντινομία που προκύπτει από την σύγκριση των 10 (σεφιρώθ-αριθμών) με τις 12 κορυφές του εικοσάεδρου, αίρεται στο σύνθετο τετραπλό εικοσάεδρο, καθώς τα σχήματα συμπληρώνονται από την αμοιβαία διαπλοκή τους…
Το τετραπλό εικοσάεδρο, δηλαδή 4 επαναλαμβανόμενα στερεά ενωμένα σε σειρά. Είναι περισσότερο γνωστό ως αναπτυγμένο δένδρο της ζωής με τέσσερα επιμέρους δένδρα, που αντιστοιχούν στις κοσμικές έννοιες των 4 στοιχείων της δημιουργίας. Η γη και το φυσικό μέρος της δημιουργίας. Το νερό και η κοσμική ιδεοπλασία. Η φωτιά και οι ιδέες. Τέλος ο συνθετικός πύρινος αέρας από τον οποίο εκπορεύονται… (βλ. ο αέρας του Αναξιμένη).
Το αιθερικό σώμα αναπτύσσεται και λαμβάνει την τελική μορφή του εικοσαέδρου μαζί με το νοητικό. Κατά την ολοκλήρωση του εξελικτικού κύκλου της "υλικής" ουσίας στο εκλεπτυσμένο σημείο του αιθέρα ή αμνού της μνήμης. Τα στάδια αυτής της πορείας καταγράφονται στα σύμβολα της ελληνικής αλφάβητου καταταγμένα σε 3 εννεάδες ή οκτάβες
Το αλφάβητο στο αλχημικό εργαστήριο...Τα γράμματα ως αλχημικά δοχεία μεταμορφώσεις του δισκοπότηρου της ψυχής: Λ, Μ, Ν ο αΜΝός και το ΜήΛο…
Για να αναπτύξουμε το θέμα της γλωσσολογίας ή αλχημείας ή φωτομηχανικής θα χρησιμοποιήσουμε κάποια από τα άφθονα παραδείγματα που προσφέρει ο δομισμός της γλώσσας μας.
Ο Όμηρος στην Οδύσσεια αναφέρει σε 3 ραψωδίες τους «αμνούς ως μήλα»*: στην δ ραψωδία (στην Λακεδαιμονία), την ι (στον Κύκλωπα) και την λ (στον Άδη, Νέκυια).
Στο σπήλαιο του κρανίου, ο Κύκλωψ, ο «τηρός = ο φύλαξ-τηρητής» τρίτος οφθαλμός, εμφανίζεται ως βοσκός λευκών αμνών και παρασκευαστής «τυρού»… !!! Ενώ ο αλχημιστής Οδυσσέας χρειάζεται να αναμείξει το κόκκινο αίμα-οίνο με το λευκό σπέρμα (γάλα-τυρό) σε κυκεώνα ώστε να τυφλώσει τον εμπαθή σαρκοφάγο φυσικό τρίτο οφθαλμό-στόμαχο της δικαιοδοτικής οικονομίας των ενστίκτων.
Κατόπιν χρειάζεται να μεταμορφωθεί σε λευκό φως ως ΑΜΝΟΣ=ΜΟΝΑΣ, το (λυκώο φως) του αγίου πνεύματος, για να διαφύγει από το σπήλαιο (ΜΑΤΡΙΞ) που δημιούργησε η εμπαθής δεύτερη Ησιόδεια φυλή των Κυκλώπων – τρίτων οφθαλμών…
Μάλιστα η μαθηματική ταχυδακτυλουργία-πανουργία του Ερμή-Οδυσσέα προχωρεί και στον νοητικό κόσμο, όπου παγιδεύει τον κυκλικό οφθαλμό (Κύκλωπα) φέρνοντας την ενστικτώδη καταβροχθιστική φωτομηχανική των ενστίκτων αντιμέτωπη με τον Κανένα, το «μη όν = μηδέν» του δεύτερου καβαλιστικού δένδρου ή Λαβδώματος Λ+Λ=Μ
Παρόμοια στην δ ραψωδία, ο Τηλέμαχος (ο Υιός), δηλ. η διαλογιζόμενη ή τηλεμαχόμενη νοητική Μονάδα του Οδυσσέα, ακούει στην Λακεδαιμονία για τον «αμνό-μήλο» της παλάμης=πεντάλφα: την νοητική λαβή με την οποία ο Μενέλαος και η Ελένη ακύρωσαν τις μεταμορφώσεις της πρώτης ουσίας (Πρωτέα ή ΝηΡέα της νοητική ροής) της φαντασίας…
Η εμφάνιση του μήλου-αμνού (δηλ. του άγιου δισκοπότηρου ή μήλου της Εσπερίας) επαναλαμβάνεται κατά την αναζήτηση της Ιοκάστης ( θείας Μητέρας, Εκάτης) στον πάτο του Άδη. Ραψωδία λ…
*Το μήλο ή αμνός είναι το συνθετικό λευκό φως της μαγικής πεντάλφα της Μονάδας μας (το άγιο πνεύμα). Το λευκό μήλο ωριμάζοντας λαμβάνει τα χρώματα των μάγων της αλχημείας (πράσινο-κίτρινο-κόκκινο) ενώ έχει την συμμετρία των 5 σπόρων στην δομή του.
Ο Αμνός του θεού είναι το γράμμα Αλεφ=άλφα της Άρνησης του κόσμου…
Οι Εννεάδες του Πλατωνισμού-Σουφισμού…
Χάρις στην υπόδειξη του Ευαγγελιστή για τον χξς (666) τοποθετήσαμε τα 3*9=27 γράμματα του αλφάβητου στον 9πέταλο λωτό της ψυχής…
1 2 3 4 5 6 7 8 9
α β γ δ ε ς ζ η θ
ι κ λ μ ν ξ ο π q (κόπα)
ρ σ τ υ φ χ ψ ω ςς (σαμπί ή δίσιγμα)
(α έως θ) η οκτάβα της τροφής (κύκλος της οικονομίας)
(ι έως q ) η οκτάβα του αέρα (κύκλος της ψυχής)
(ρ έως ςς) η οκτάβα των εντυπώσεων (κύκλος του πνεύματος)
Οι ενάρξεις των οκτάβων γίνονται από τις εκατοντάδες 111, 333, 666:
111 (ρια) είναι ο «πεινασμένος» τοξότης της τροφικής οκτάβας. (βλ. πεπτικός αιθέρας στους Ροδόσταυρους)
333 (τλγ) είναι ο υδροχόος της κατανόησης των tattwas δηλ. του διπλού ρεύματος της αναπνοής (ηλιακής και σεληνιακής) της οκτάβας του αέρα. (βλ. αναπαραγωγικός αιθέρας στους Ροδόσταυρους)
Ενώ ο παρεξηγημένος 666 (χξς) είναι «το θηρίο» δηλ. ο μύστης ηλιακός άγγελος, ο αντίπαλος της προσωπικότητας, ο οποίος ελέγχει με το φοβερό μάτι-ρομφαία (Έστι δίκης οφθαλμός, ος τα πανθ' ορά) τις ουσίες της οκτάβας των εντυπώσεων (βλ. αιθέρα των αισθήσεων στους Ροδόσταυρους) που εκδηλώνονται κρινόμενες ως εφέσεις της τελειοποιημένης νοητικά γήινης προσωπικότητας.
Το τραπεζικό σύστημα προδήλως είναι ένα κακέκτυπο του λωτού-ζωδιακού 666 ή ηλιακού αγγέλου ο οποίος διοχετεύει ή στερεί το χρήμα-ενέργεια προς την ολοκληρωμένη προσωπικότητα για τις δράσεις της…
Το χάραγμα του θηρίου είναι απαραίτητο για τις αγοραπωλησίες της μορφής-προσωπικότητας… Εδώ δηλώνεται κατηγορηματικά ότι πρόσβαση στις ενέργειες του λωτού-ζωδιακού της ψυχής έχουν μόνο οι «χαραγμένοι» δηλαδή οι μυημένοι*. Όσοι έχουν επίγνωση του τριψήφιου αριθμού που χαρακτηρίζει τον εσωτερικό άνθρωπο: Αριθμός Μονάδας-Δεκάδας ή ψυχής-Εκατοντάδας ή Νου. Το θέμα του χαράγματος απλώς επαναλαμβάνει το περιστατικό με το σημάδι στο «μέτωπο του Κάιν» από την παλαιά διαθήκη. Που είχε γίνει το σύμβολο των αλχημιστών Γνωστικών ή Καϊνιτών. Δηλαδή αυτών που συμετείχαν στις οργιαστικές τελετές του φόνου-γάμου του Άβελ (Εύας)
*Οι μυημένοι σε όλες τις παραδόσεις λαμβάνουν νέο όνομα και το σημείο της ιεροσύνης
999 είναι η εσωτερική Σχολή στον Σουφισμό ή ο αιθέρας της μνήμης στους Ροδόσταυρους…
Το κλειδί της αλφαβήτου που ανοίγει την πύλη είναι εξωφρενικά …απλό. Τα σύμβολα του αλφάβητου είναι σπαράγματα του καρδιοειδούς πενταγωνικού δωδεκάεδρου, δηλαδή των σωματικών στάσεων του πενταγωνικού δωδεκάεδρου της μορφής μας. Η φυσική μορφή 1/64 επικαλείται την νοητική αναπαραγωγή της 1/64 και το άθροισμα των 7 κλασμάτων συμπληρώνει την μονάδα…
Η ολοκλήρωση των εργασιών επί των πέντε στοιχείων της προσωπικότητας του ανθρώπου σημαίνει την τρίτη μύηση. Η λερναία ύδρα της φαντασίας έχει υποταχθεί χάρις στο φως του Μανού της μορφής (του Αδάμ-αντα). Η αλφάβητος των δακτύλων έχει συμπληρωθεί (βλ το πυθαγόρειο χέρι της ΦΑΤΙΜΑ). Οι πέντε πνοές της φυσικής μορφής (πρανα, απανα,ουντανα, σαμανα, βυανα) έχουν ολοκληρώσει την εργασία τους δομώντας το νοητικό σώμα (την παλάμη του Βούδα). Ο ζηλωτής μαθαίνει πλέον να οραματίζεται εντός του ονείρου μεταφέροντας τον λέοντα της φυσικής του μορφής εις τόπον νοητικό…
Ο Σίσυφος και το αλφάβητο.
Την εποχή της Λεμουρίας και του Σισύφου διαχωρίστηκε από τον ερμαφρόδιτο χοϊκό Αδάμ-αντα η γυναικεία μορφή οδηγώντας τους αιθερικούς Γίγαντες της εποχής στην πορνεία και την υλική πτώση. Καθώς η τελειότητα των πενταγωνικών γυναικείων μορφών βασισμένων στους απροσδιόριστους-ασύμμετρους αριθμούς (άρρητους λόγους) της χαοτικής Ενάδας δημιούργησε έλξη, η οποία δεν ήταν δυνατόν να ελεγχθεί χωρίς την παρουσία της συνείδησης. Η συνείδηση σχετίζεται με τους ρητούς λόγους της αυτοπαρατήρησης. (βλ. ακολουθία Fibonacci …89/144)
Οι Πυθαγόρειοι θεωρούσαν ότι η ίδια η Σοφία είναι οι (ακέραιοι) αριθμοί, ενώ δεύτερο μετά τον αριθμό σε σοφία έρχεται: ”o τοις πράγμασιν τα ονόματα θέμενος” (δηλαδή εκείνος που έδωσε τις ονομασίες σε κάθε πράγμα). Επομένως το ρητό "Αρχή σοφίας, η των ονομάτων επίσκεψις" που αποδίδεται στον Αντισθένη, έχει πυθαγόρεια προέλευση. Με την σοφία να ευρίσκεται στην κατανόηση της ετυμολογικής ανάλυσης των λέξεων και του αλφάβητου. Δηλαδή των θεοτήτων ως κοσμικών δυνάμεων που επικαλούμαστε εκφωνώντας τα γράμματα-αριθμούς...
Οι αρχαίοι Έλληνες απέδιδαν ομόφωνα στην θεϊκή παρέμβαση την δημιουργία του πρώτου αλφάβητου: στην Αθηνά, στον Προμηθέα, στον Ορφέα, στις Μούσες των 9 αριθμών ή τον Αδάμ-Κάδμο (του δένδρου της ζωής), στον Κέκροπα, στον Σίσυφο (τον Μανού ? της τρίτης φυλής), στον Φοίνικα, στην κόρη του Ακταίωνα… Προφανώς τα σύγχρονα δυτικά αλφάβητα είναι κληρονομιά του συνοθυλεύματος των ιδεογραμμάτων του Αιγυπτιακού-Κρητικού πολιτισμού διαδόχων των Ατλάντων. Σύμφωνα με τον Πλίνιο, ο Επιγένης υποστήριζε, ότι η γραφή ήταν γνωστή στους Ασσύριους 720.000 χρόνια πριν από την εποχή του…
Η προσέγγιση λοιπόν στις ιδέες που γέννησαν το αλφάβητο ακολουθεί την μυητική πορεία που διαφυλάσει η εικονογραφία των αιγυπτιακών καρτών του ταρώ ή ο ελευθεροτεκτονισμός στους 33 βαθμούς της σπονδυλικής στήλης του 2ου Αδάμ-αντα.
, όπως απαντάται στους αρχαίους Έλληνες θεωρητικούς συγγραφείς. Ως τόνους ονομάζουν γενικώς τα διαστήματα που καθορίζονται από δύο διαδοχικούς φθόγγους κάποιας κλίμακας. Κατ' αυτόν τον τρόπο προκύπτουν πολλά είδη τόνων: τόνοι μείζονες, ελάσσονες, ελάχιστοι, υπερμείζονες. Η έκφραση όλων αυτών των τόνων με μαθηματικούς λόγους, ποικίλει μεταξύ των διαφόρων αρχαίων θεωρητικών συγγραφέων. Αντίστοιχα, και οι βυζαντινοί και οι μεταβυζαντινοί θεωρητικοί της εκκλησιαστικής μουσικής ακολουθούν την αρχαιοελληνική ορολογία για τον προσδιορισμό του τόνου, διαφοροποιούμενοι ως προς τον μαθηματικό προσδιορισμό των ποικιλιών του, και από τους αρχαίους Έλληνες θεωρητικούς, αλλά και μεταξύ των.
Ο όρος τόνος συνδυαζόμενος μάλιστα με τα επίθετα Δώριος, Φρύγιος, Λύδιος, κλπ, στην αρχαιοελληνική μουσική θεωρία, αλλά και σε ορισμένους θεωρητικούς της βυζαντινής μουσικής, σημαίνει κλίμακα, τρόπος, αρμονία.
Οι δύο μεγάλοι σύγχρονοι ενορατικοί Έλληνες μουσικοσυνθέτες, Χατζηδάκης και Θεοδωράκης που είχαν την ικανότητα να ακούνε την μουσική της ψυχής τους αλλά και των συνανθρώπων τους. Αντιλήφθηκαν ότι χωρίς την ακαδημαϊκή εκπαίδευση στην θεωρία της μουσικής δεν θα είχαν το νοητικό εργαλείο για να καταγράψουν ένα τμήμα από αυτήν. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τις «μουσικές έννοιες» που κατατάσσονται με την βοήθεια των τριών πενταγωνικών αριθμών 5,12,22 στις αντίστοιχες κλίμακες. Η εκπαίδευση λοιπόν του νου στα πενταγωνικά γεωμετρικά ή αστρολογικά συστήματα των ψυχολογικών εννοιών είναι ο απαραίτητος όρος για την διατήρηση των φρένων μας από την σύγχυση που προκαλούν οι ονειρώδεις εμπειρίες του διαλογισμού…
Το όνειρο του Μεντελέγιεφ…
Ο κος Γκουρτζίεφ στις αρχές του 20 ου αιώνα έλεγε ότι του ήταν αδύνατον να ανεχθεί τον οκνηρό άνθρωπο και ότι ο έξυπνος άνθρωπος του 4ου δρόμου της συνείδησης, συνδυάζει αυτό που κατανοεί η μεταφυσική της ανατολής με τις γνώσεις της δύσης ψάχνοντας… Εννοώντας την παραδοσιακή καβαλιστική εργασία στο εννεάγραμμα ή δένδρο των αντιστοιχιών που διέδωσε η θεοσοφία τον 19 ο αιώνα…
Στην εποχή του διαδικτύου η έρευνα αυτή είναι ιδιαίτερα εύκολη, καθώς οι πληροφορίες για την φύση των άστρων/ χημ. στοιχείων που άλλοτε ήταν προνόμιο των μυστών της αλχημείας τώρα είναι προσιτές στον καθένα που διαλογίζεται ως ψυχομέτρης με τις ιδιότητες των κρυσταλλικών πλεγμάτων των στοιχείων.
Όμως πως θα εξηγήσει κάποιος το γεγονός ότι η απλούστατη αντιστοιχία που υφίσταται ανάμεσα στα 7 ηλιακά συστήματα και τον περιοδικό πίνακα των 7 περιόδων των στοιχείων ουδέποτε διατυπώθηκε επίσημα… Πέρα από τις συμβολικές γκραβούρες των αλχημιστών που έβλεπαν τους ήλιους-άστρα ή χημικά στοιχεία να λάμπουν μέσα στους υάλινους στομάχους/φιάλες των εργαστηρίων τους ? Το σύστημα Α και Ω
Το όνομα Α και Ω προτείνεται από την ομάδα «Ι ΑΜ» ως εκείνο του κεντρικού ήλιου για το σύμπλεγμα των 7 ηλιακών συστημάτων. Κάνοντας έτσι μια παράδοξη νύξη για την σχέση που υφίσταται μεταξύ του αλφαβήτου των 7 φωνηέντων και των 7 πεδίων-ηλίων…
Την ίδια νύξη έχει κάνει και ο Ιάμβλιχος προσδιορίζοντας τις διχοτομήσεις του Ο σε Θ και Ε υποδεικνύοντας την τρισήλιο ΘΕΌτητα...
Εμείς τώρα εφόσον αποτολμήσαμε να συγκρίνουμε τις 7 περιόδους του πίνακα των στοιχείων με τα 7 συστήματα ηλίων που δίνουν το έναυσμα για την παραγωγή της ηλεκτρονικής σύστασης των στοιχείων που συμπληρώνουν τις αντίστοιχες περιόδους. Δεν μπορούμε να αγνοήσουμε την σύμπτωση μεταξύ των 7 ηλίων με τα 7 φωνήεντα κατά την οριζόντιο εξάπλωση στον πίνακα των στοιχείων. Και τις 18 κάθετες στήλες στις οποίες κατατάσσονται τα στοιχεία του χημικού πίνακα συμπληρώνοντας την τρίτη ηλεκτρονική τους στοιβάδα* με τα 18(?) σύμφωνα του αλφαβήτου...
Μια παρόμοια αντιστοιχία είχαμε διαπιστώσει στην κιονοστοιχία 8Χ17 του Παρθενώνα. (8 κίονες σημαίνουν 7 διαστήματα ή μουσικά φωνήεντα)
Τα 18 υποπεδία της ώριμης προσωπικότητας φαίνεται να αντιστοιχούν έτσι με τα σύμφωνα που μετέφερε με αντιδάνειο ο Κάδμος από το συμφωνογραφικό φοινικικό αλφάβητο.
*Υπενθυμίζουμε ότι οι στοιβάδες συμπληρώνονται βάσει του τύπου 2η^2 ήτοι 2,8,18 …
Η Δονητική των γραμμάτων
Αν παραμείνουμε συνεπείς στην αντιστοιχία των 7 φωνηέντων με τις 7 οριζόντιες περιόδους του πίνακα των στοιχείων και των 18 κάθετων ομάδων με τα σύμφωνα. Τότε προκύπτει μια ιδιαίτερα γνώριμη αντιστοιχία ανάμεσα στους μονοσύλλαβους συνδυασμούς και τα στοιχεία του περιοδικού πίνακα: ΒΑ, ΒΕ, ΒΗ, ΒΙ, ΒΟ, ΒΥ, ΒΩ και ΓΑ, ΓΕ, ΓΗ, ΓΙ … και ΔΑ, ΔΕ, ΔΗ… και ΖΑ, ΖΕ, ΖΗ, ΖΙ… κοκ
Παρόμοια κατάταξη φαίνεται να υποστηρίζει και η σανσκριτική, η ιερή γλώσσα των βραχμάνων ιερέων. Η σανσκριτική όρισε τα 48 φθογγόσημα της ως σπερματικούς ήχους (μπίτζα) ή αιθερικές δονήσεις υπόβαθρο των 5 αισθήσεων-στοιχείων του κόσμου μας. Τα 48 γράμματα του σανσκριτικού αλαφαβήτου αντιστοιχούν στα αιθερικά νάντις ή πέταλα των 5 λωτών/στοιχειακών στροβίλων που η σούμα Σ (...)= δίνει το άθροισμα στον κυρίαρχο τόνο κάθε πεδίου: Λαμ + Βαμ + Ραμ + Γιαμ + Χαμ = Αουμ
Τα 48 γράμματα συντίθενται στο ΑUΜ του έκτου λωτού
Πρώτος λωτός, γη = ∑(vam, sham, shham, sam)= Lam
Δεύτερος λωτός, νερό = ∑(bam, bham, mam, yam, ram, lam)= Vam
Τρίτος λωτός, πυρ = ∑(damm, dhamm, namm, tam, tham, dam, dham, nam, pam, pham)=Ram
Τέταρτος λωτός, αέρας = ∑(kam, kham, gam, gham, nam, cam, cham, jam, jham, nyam, tam, tham)=Yam
Πέμπτος λωτός, αιθέρας = ∑(am, aam, im, iim, um, uum, rim, riim, lrim, lriim, em, aim, om, aum, ham, aham)=Ham
Έκτος λωτός, συνείδηση = ∑(ham, ksham)=ΑUM
Όποιος επιθυμεί να εμβαθύνει απαγγέλοντας τις δονήσεις των συλλαβών που δομούν την μορφή του θα χρειαστεί να λάβει υπόψη του. Ότι η αφή αφορά τις δύο εξωτερικές στοιβάδες των ηλεκτρονίων με τα δύο και τα οκτώ ηλεκτρόνια, ενώ τα διάφορα είδη όρασης του χρόνου (παρελθόν-γεύση και όσφρηση-μέλλον) αφορούν τα στοιχεία που συμπληρώνουν την τρίτη στοιβάδα των δεκαοκτώ ηλεκτρονίων… Ενώ η αρχή του ήχου εκδηλώνεται στην δόνηση των πυρήνων των ατόμων
Ο διπέταλος λωτός (οφθαλμός) ΑUM = ham + ksham. Ο Αδάμ+Κάδμος των Θηβών και η αναζήτηση της ευρείας όρασης/Ευρώπης
Εισερχόμενοι στις ενέργειες του ζωδίου των ιχθύων ο συλλογισμός μας για την αλχημική γλώσσα των εκδηλωμένων στοιχείων ή φθόγγων του αλφαβήτου, βρίσκει συνοδοιπόρο την μυθολογία των Θηβών…
Η μυθολογία των λαών της ανατολικής μεσογείου είναι κοινή. Οπότε δεν παραξενευόμαστε με την γνώμη του R. Guenon που εμβαθύνοντας στον μύθο του Αδάμ-Κάδμου ιδρυτή της πόλεως των Θηβών. Προσδιορίζει την ονομασία Θήβαι από την φοινικική/εβραϊκή Τεμπάχ = η Κιβωτός του κατακλυσμού.
Όπως έχουμε αναφέρει ο κύκλος των 108 ζωών που ελέγχει μια ψυχή στην διάρκεια του κύκλου των 25.000 ετών της ζωδιακής οπισθοδρόμησης του εαρινού σημείου, λαμβάνει τέλος στο ζώδιο του υδροχόου. Το γεγονός αυτό αντιστοιχεί στην τέταρτη μύηση όπου καθαρίζουν δια του κατακλυσμού (των δύο ποταμών της 2ης και 3ης ακτίνας) οι σταύλοι του Άδη (Αυγεία) από την κόπρο των οξειδώσεων των ουσιών-αγελάδων. Τελειώνοντας δηλαδή ο ζωδιακός κύκλος της ψυχικής εμπειρίας χρειάζεται να καθαρίσει το σεληνιακό Limbo της αναμονής προκειμένου να δεχθεί τις ψυχικές ουσίες του επόμενου δημιουργικού κύκλου των 108 ζωών του σπειροειδούς.
Προχωρώντας η συνείδηση στην νοητική θεωρία των ιχθύων αντιμετωπίζει το σύμβολο των ηλιακών αγελάδων-πεδίων (7Χ7=49) που συντίθενται στο πρόσωπο του Απόλλωνα της 50ης αγελάδας… Η 19η κάρτα του ταρώ είναι ο ήλιος που εποπτεύει τον κύκλο των σεληνιακών πανσελήνων-αγελάδων σε κύκλους των 19 ηλιακών ετών…
Όσοι παρακολουθούν το αστρολογικό σκεπτικό αντιλαμβάνονται ότι ο Παρνασσός είναι το ελληνικό Αραράτ. Εκεί εγκατέστησε ο ηλιακός άγγελος, Απόλλων τις ψυχικές ουσίες/ζώα της κιβωτού, Μούσες ή ηλιακές αγελάδες, εκκινώντας τον επόμενο δραματικό κύκλο της εμπειρίωσης, στην κοιλάδα των εκατοντάπυλων Θηβών. (πύλη = ενσάρκωση)
Έτσι τα 16 γράμματα που μετέφερε ο Αδάμ-Κάδμος από την Φοινίκη δεν είναι τίποτα άλλο από την κληρονομιά της Ατλαντίδας/Φοινίκης που ήρθε να εμπλουτιστεί στο πεδίο του Άρεως (Αρεία φυλή) του θηβαϊκού κύκλου της γλώσσας-εμπειρίας. Υπενθυμίζουμε ότι αι Θήβαι βρίσκονται στο ζώδιο του σκορπιού/Λόγου ως προς τον ζωδιακό ομφαλό των Δελφών…
Σημειώσεις:
1. Θήβος= Θαύμα (Ησίοδος) Θάμα το αξιοθέατον επί γυναικός (βλ. Ευρώπη)
2. Ο Αδάμ-Κάδμος είναι ο πρώτος άνθρωπος (Αδάμας στην ελληνική μυθολογία) που μετά τον αιθερικό κατακλυσμό της ατλαντίδας αναζητά σταθερό έδαφος για να εποικίσει την γη. Το σταθερό έδαφος βρίσκει στο όρος Παρνασσό, το ελληνικό Αραράτ
3. Ο Απόλλων με τις 9 μούσες στον Παρνασσό είναι η αρχαιοελληνική εκδοχή των 9 καβαλιστικών Σεφιρώθ/σφαιρών στο σώμα του Αδάμ-Κάδμου
4. Οι θήβες υπήρξαν κέντρον λατρείας των Καβείρων. Τα Καβείρια μυστήρια σχετίζονται με την λατρεία του Ερμή-Υδραργύρου, της Δήμητρας-Περσεφόνης και του Πλούτωνα. Πρόκειται για αντίστοιχη λατρεία με τον Βουδισμό-Ερμητισμό της αλχημείας/υδραργύρου-Ερμή. Ο μύθος του Οιδίποδα είναι η μυθολογική προσέγγιση της αλχημείας. Το σύμβολο του υδραργύρου είναι ο θυσιασμένος ταύρος επάνω στον σταυρό. Βόδια είναι οι βούδες/αιθέρας που αλλάζουν χρώματα όπως η αγελάδα που ακολουθούσε ο Κάδμος αναζητώντας την Ευρώπη/εύρος+οπή= ευρεία όραση. Πρόκειται για την λατρεία του αιγυπτιακού οφθαλμού/Ώρου εντός του οποίου μεταφέρονται οι αγελάδες/ουσίες όπως στο Δέπας του Ηρακλή ή κιβωτό του Νώε... Οι Θήβες επομένως είναι το δισκοπότηρο/Δέπας των σπερματικών ουσιών που μεταφέρονται από τον ένα αιθερικό δημιουργικό κύκλο στον επόμενο…
Η χείρα του πυρός-Λόγου…
Αναζητώντας τους συνδυασμούς των γραμμάτων της συλλαβής Χρι του πυρός. Ερχόμαστε αντιμέτωποι με την έννοια του χεριού. Το χέρι (της δικαιοσύνης) εμφανίζεται στον διαλογισμό παρέχοντας αρχικά το έλεος της τέταρτης σφαίρας του Δία. Αλλά γρήγορα επανεμφανίζεται από την πέμπτη σφαίρα του καβαλιστικού Άρη, κρατώντας την πύρινη ρομφαία του Λόγου, αποδίδοντας την δικαιοσύνη στην επαναστατημένη νοητική μας χώρα.
Έχουμε αναφέρει ότι η ολοκλήρωση της θέας ενός ζεύγους κανονικών χεριών στο όνειρο ισοδυναμεί με την δόμηση του νοητικού μας φορέα (κανονικού πεντάκτινου, ή ΥΓΕΙΑ των πυθαγορείων)
Ο βουδισμός παρέχει πλήρη διδασκαλία για την παλάμη και το πέλμα του Βούδα, όργανα της νοητικής δράσης. Η διδασκαλία αυτή μας γίνεται έμμεσα γνωστή από τον ρεφλεξολογικό χάρτη του πενταγωνικού μας σώματος στα χέρια και τα πέλματα. Όμως ο μωαμεθανισμός έχει διαφυλάξει την πυθαγόρεια παράδοση της σχέσης του αλφάβητου με τον πεντάκτινο, στην παλάμη της Φάτιμα (μία από τις τέσσερεις κόρες του μεγάλου προφήτη)
Τα 27 γράμματα της μεγάλης ιέρειας Ομιλίας, (σελήνης) της ελληνολατινικής αλφαβήτου αντιστοιχούν επίσης στους 5 αιθέρες που απαρτίζουν την ολοκληρωμένη λειτουργία του νοητικού μας σώματος:
Ο πρανα αντιστοιχεί στο νοητικό στήθος και τον αντίχειρα της ζωής-Αφροδίτης
Ο απανα στην απεκριτική ώθηση της λεκάνης και τον επιθετικό δείκτη του Δία
Ο σαμανα στην ένστικτη πεπτική νοητική διαιρετότητα του στομάχου και τον μικρό δάκτυλο του Ερμή
Ο ουντανα στην ομιλία και την σκέψη στην περιοχή της κεφαλής, τον ηλιακό παράμεσο
Ο βυανα στον αξεπέραστο δακτύλιο, ωοειδές περίβλημα και τον μέσο δάκτυλο του Κρόνου
Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν ότι το χέρι του ελέους ή θεραπείας και της ρομφαιοφόρου δικαιοσύνης είναι οι εμφανίσεις της συνειδητής χρήσης της αλφαβήτου-φαντασίας του πυρός.
Ο υιός της χήρας (Ητα είναι τα δύο ένστικτα πνεύματα-Διόσκουροι) είναι η χείρα (ΕΙ ο Δελφικός Απόλλων)
Η παλάμη του κ. Βούδα * (το άδειο χέρι, καρατε, των πολεμικών τεχνών), το ολογραφικό σύμπαν ή φράκταλ των κατοπτρισμών του αιθέρα, είναι όλα εκφράσεις του πενταγώνου της χρυσής τομής ή Λόγου-Συμμετρίας της δημιουργίας στο δεκαδικό σύστημα (2Χ5)
Τα 13 πρώτα γράμματα του αλαφαβήτου αποδίδονται στις φάλαγγες των δακτύλων ως εξής:
Α,Ε.Θ στις φάλαγγες του μικρού δάκτυλου του Ερμή
Β,F,Ι στις φάλαγγες του Ηλιακού παράμεσου
Γ,Ζ,Κ στις φάλαγγες του Κρόνιου μέσου
Δ,Η,Λ στις φάλαγγες του δείκτη Δία
τα Μ,Ν στον αντίχειρα Νού της Αφροδίτης
Τα υπόλοιπα γράμματα τοποθετούνται στα πλανητικά όρη της παλάμης και την κοιλάδα του Άρη
Ο «τρόμος των υδάτων» αναφέρεται στην ιερή συλλαβή-μαντραμ «τραμ» της γης, η οποία είναι προφανώς έκφραση της ετυμολογικής ρίζας «μτρ» μήτρα-δελφύς. Που υπαινίσσεται την φυλετική μήτρα (γλώσσα) ως το μέτρο του πυρός που θα χρησιμοποιήσει ένας κλάδος πολιτισμού…
Η ενσωμάτωση του τεχνολογικού πολιτισμού στους διαφόρων ειδών φυλετικούς-εθνικούς κύκλους, προσφέρει μια σπάνια ευκαιρία για την κατανόηση της σύστασης των βαθμίδων της κόλασης του νοητικού πυρός, καθώς διαμορφώνει βίαια τον μηχανισμό της επιθυμίας-ομιλίας, μήτρα της εκδηλωμένης σκέψης και των φθογγοσήμων της.
Αφορμή γι αυτή την προσέγγιση δίνουν οι τεχνικές που εφαρμόστηκαν τα τελευταία χρόνια, επιτυγχάνοντας την αύξηση στην ταχύτητα του διαδικτύου: είτε εξ αιτίας της αξιοποίησης περισσοτέρων σημείων στην ημιτονοειδή καμπύλη του αναλογικού ηλεκτρομαγνητικού σήματος (που μεταφέρουν τα χάλκινα καλώδια) κατά την μετατροπή του σε ψηφιακό, είτε χάρις στην αντικατάσταση του ηλεκτρομαγνητικού παλμού από την φωτεινή δέσμη του lazer που ταξιδεύει ανακλώμενη ολικά εντός της οδηγού οπτικής ίνας.
Η αντικατάσταση της ηλεκτρομαγνητικής τεχνολογίας και των χάλκινων καλωδίων των επικοινωνιών από αυτήν των φωτονίων στο δίκτυο των οπτικών ινών, έχει το αντίστοιχό της στην έναρξη της λειτουργίας των υαλωδών ινών, του αιθερικού σώματος…
Άλλη αιτία αύξησης στην ποιότητα της αισθητής εικόνας και του ήχου επήλθε με τους πολύπλοκους αλγόριθμους συμπίεσης του ψηφιακού σήματος. Δηλαδή χάρις στον (βίαιο-Κρόνιο) περιορισμό του παρεχομένου σήματος και της ποσότητας των πληροφοριών στις περιοχές των συχνοτήτων που δύνανται να αντιληφθούν οι αισθήσεις μας… Γεγονός που θέτει έμεσα το ζήτημα της συνειδητής χρήσης τους.
Αυτές οι παρατηρήσεις δείχνουν ότι ο πολιτισμός μας μετά τους μεγάλους πολέμους (κύκλος του Άρη στις Δαντικές κολάσεις) που εκτόξευσαν την τεχνολογία, έχει διαβεί πλέον την πύλη του κάστρου της κόλασης. Έχει εισέλθει δηλαδή στο τέταρτο νοητικό υποπεδίο όπου η αφύπνιση της συνείδησης είναι υποχρεωτική. Αυτό άρχισε να διαπιστώνεται νωρίς από τον Κάφκα που μελετώντας το φαινόμενο της γραφειοκρατίας στις ώριμες αστικές αυτοκρατορίες του 19ου αιώνα και του συνδικαλισμού-ομαδικότητας του εργατικού κινήματος, περιέγραψε την συνείδηση του πυρός των εντόμων. (βλ. Βάαλ, ο Δίας των μυγών, ο αλχημικός πυρώδης λόφος των σοφών εντόμων). Που ο Δάντης προσέφερε στο όραμα του κύκλου του Δία: των ανοικτών τάφων (γραφείων) και της πύρινης βροχής (ο ανελέητος γραμμικός κοινωνικός χρόνος).
Επί των ημερών μας εισερχόμαστε πλέον στον κύκλο της βίας του (Κρ)όνου ως (Κρ)άτους, που επιχειρεί την πάταξη της σπατάλης (Δία) που εκφράζει η γραφειοκρατία, χάρις στην ανάπτυξη του αιθερικού δικτύου των επικοινωνιών… Γεγονός που θα μας φέρει σύντομα ενώπιον του φαινομένου της αποκάλυψης των ψυχικών σχεδίων που θα εκφραστούν στις 10 κατηγορίες των άστρων-επαγγελμάτων (κύκλος του Ουρανού). Οδηγώντας αναπόφευκτα στην προδοσία της φύσης των μυστηρίων (κύκλος του Ποσειδώνα) και το τέλος αυτού του πολιτισμικού κύκλου
Η τεχνική του περιορισμού του εύρους του διαβιβαζομένου σήματος είναι έμφυτη στην φυλετική γλώσσα, η οποία επαναπροσδιορίζει διαρκώς το ηχητικό περιεχόμενο των φθογγόσημων της προκειμένου να διεκπεραιώσει το βασικό για την επιβίωση επικοινωνιακό καθήκον της, όπου η ταχύτητα αποτελεί το κύριο μέλημα. Κάθε γεωγραφική περιοχή τείνει λοιπόν να διαμορφώσει την δική της χροιά εκφώνησης. (λχ στην Θεσσαλία το γουρούνι προφέρεται «γρν», στα νησιά κάνουν συντμήσεις ολόκληρων προτάσεων σε λέξεις, ενώ αλλού χρησιμοποιούν μόνον σφυρίγματα ή φωνήεντα προκειμένου να εξασφαλίσουν καλύτερη ακουστικότητα).
Ο τεχνολογικός πολιτισμός τείνει να ενοποιήσει τον γραπτό με τον προφορικό λόγο, εφόσον μεταφράζει και τους δύο σε δυαδική γλώσσα μηχανής. Δίνοντας την ώθηση για την αντίστοιχη ενοποίηση του δίπολου της ψυχής με την προσωπικότητα στον αιθερικό ερμαφρόδιτο
Εμείς διαπιστώσαμε ότι στην διάρκεια των ελληνιστικών χρόνων το έθνος μας αυτό-ευνουχίστηκε ή αυτό-τυφλώθηκε ως Οιδίποδας, καταργώντας τους λαρυγγικούς φθόγγους g,q (γκ) που ενεργοποιούν τα γεννητικά όργανα. Καθώς ο αρχαιοελληνικός πολιτισμός του πυρός ολοκλήρωσε τον δημιουργικό κύκλο του φανερώνοντας την δόξα του ερμητικού-βουδικού πεδίου, όταν πρόδωσε στο έσχατο και κορυφαίο σημείο της εκδήλωσης του την φύση των μυστηρίων, δημιουργώντας τον Παρθενώνα και συγγράφοντας τραγωδίες…
Ασφαλώς είναι ιδιαίτερα δύσκολο να συνδυάσει ο νους μας έννοιες τόσο διαφορετικές όπως ο ηλεκτρισμός και η …γλώσσα, στα πλαίσια της κατανόησης που επιτρέπει η εκπαίδευση στον υλιστικό πολιτισμό μας.
Πιστεύω όμως ότι ο διαλογισμός ως η ικανότητα να μετέχουμε στην ομαδική ύπαρξη που είναι το κρίσιμο σημείο για αυτή την κατανόηση, έχει προσεγγιστεί αρκετά από τον όμιλο των ψυχών, που έχουν αναλάβει αυτή την σύνδεση…
Πιο συγκεκριμένα οι έννοιες της πολιτικής και της θρησκείας προσεγγίζονται με δύο διαφορετικούς αριθμολογικούς τρόπους, προσφέροντας δύο διαφορετικά αποτελέσματα. Στα σημερινά γεγονότα του εμφύλιου σπαραγμού της Αιγύπτου η πολιτική (1) αθροίζεται με την θρησκεία (2) και τον πολιτισμό (3), 1+2+3=6 δίνοντας τον όλεθρο-πόλεμο του Άρη (6).
Όταν ο νοητικός στόχος είναι η σύνδεση πρώτα του πολιτισμού 3 με την θρησκεία 2 στην κατανόηση της λειτουργίας του 5 πεντάκτινου (αιθέρα-ηλεκτρισμού-γλώσσας, η νοητική ΥΓΕΙΑ των πυθαγορείων) και της χρυσής τομής του ανώτερου νου των αντιστοιχιών μεταξύ ορατών και αοράτων που επιτρέπει η αντίληψη του διαλογισμού στον σπειροειδή Φ=1,618… του πεντάκτινου.
Κατόπιν από το κέντρο του πεντάκτινου προβάλει ακίνδυνα ο ηλιακός εξάκτινος της πανσελήνου (ο πράσινος-λευκός λέων της αλχημείας που κατατρώγει τον ήλιο-Άρη λέοντα, την σιδηρά ράβδο, του φυσικού φανατισμού-οργής των εκδηλωμένων αγελαίων ομαδοποιήσεων του μεταβλητού αστρολογικού σταυρού)
Η κατανόηση του αιθέρα-πρανα (αντίχειρα) συμβαίνει μόνον σε όσους προσεύχονται-αντιλαμβάνονται την ομαδική συνείδηση σε μια πόλη-θρησκεία. Σε όσους δηλαδή ενώνουν την πρώτη φάλαγγα (λογική) του αντίχειρα δημιουργώντας κύκλους με τις άλλες 12 φάλαγγες-ζώδια των υπολοίπων δακτύλων.
Τα γράμματα Μ,Ν (13,14) της μήνης-σελήνης των φαλάγγων του αντίχειρα-Αφροδίτης της λογικής και της θέλησης, ευρίσκονται στο μέσον του ζωδιακού της αλφαβήτου. Κατά παράδοξο τρόπο ο κινέζικος ζωδιακός αντιστοιχεί στον δυτικό ζωδιακό με τη διαφορά ότι οι ενάρξεις των αντιστοιχούντων ζωδιακών σημείων γίνονται στο μέσον τους (βλ πνευματική μεσότητα). Η έναρξη γίνεται 5 ή 6 του μηνός και όχι 21 ή 22. Για την πληροφόρηση η οποία λείπει, χαρακτηριστικό της μη κατανόησης, από τις περισσότερες σχετικές μελέτες αναφέρουμε ότι:
Κριός είναι ο Δράκος, Ταύρος το Φίδι, Δίδυμοι το Άλογο, Καρκίνος το Πρόβατο, Λέων ο Πίθηκος, Παρθένος ο Πετεινός, Ζυγός ο Σκύλος, Σκορπιός ο Χοίρος, Τοξότης ο Ποντικός, Αιγόκερως ο Βούβαλος, Υδροχόος ο Τίγρης και Ιχθείς ο Λαγός
Αυτές οι συνδέσεις όμως ανάμεσα στο ανατολικό και το δυτικό ωροσκόπιο ως ημισφαίρια του εγκέφαλου μας συμβαίνουν μόνον σε όσους εννοούν (βλ πρανική κατανόηση) την κλίμακα του πυρός των κολάσεων στην πόλη-πολιτισμό. "Ότι τα άστρα έπεσαν και τα κατανάλωσαν οι χοίροι (πεπτίδες) των συναισθημάτων…"
Επαναλαμβάνουμε την κλίμακα του Δάντη:
Η εκκλησία της θρησκείας-Δήμου (ομαδική συνείδηση) σχετίζεται με την έννοια της βαπτίσεως στον ηλεκτρικό ποταμό Ηριδανό-Ιορδάνη (των νεκρών) της φυλετικής γλώσσας, που διαφυλάσσει η μεγάλη σεληνιακή ιέρεια Περσεφόνη. Με τις έννοιες-λέξεις να σταθεροποιούν το αιθερικό πλέγμα της φυλετικής σκεπτομορφής
Οι αβάπτιστοι, δηλαδή οι ειδωλολάτρες της μορφικής ύπαρξης αναγκαστικά υποπίπτουν στο αμάρτημα της λαγνείας, καθώς είναι ο μοναδικός τρόπος της φυσικής μορφής για να συνδεθεί με τον αιθερικό ιστό, στο ιερό λεγόμενο κέντρο. Πρόκειται για την κόλαση του Ερμή που ερωτοτροπεί διαρκώς στο γόνιμο έδαφος των χρήσεων του πολιτισμού και όχι στο άγονο της αλχημείας με την νύμφη Σαλμακίδα, που τον μετατρέπει σε δικέφαλο Ιανό της αυτοπαρατήρησης…
Ακολουθεί η κόλαση της λαιμαργίας ή καταναλωτισμού της νοητικής Αφροδίτης που επιχειρεί να κατασπαράξει ανεπιτυχώς τα είδωλα-αντικείμενα των ιδεών ως προϊόντα του υλικού πολιτισμού.
Σαν συνέπεια ανακαλύπτει ο νους των επιθυμιών την λειτουργία του χρήματος-πυρός ως μέτρου ανάλυσης των υλικών-ιδεών ή αντικειμένων εισερχόμενος στον κολασμένο περιβάλλον του ηλιακού χρηματιστηρίου των αξιών. Παγιδευόμενος στον ατέλειωτο κύκλο των καθημερινών ισοτιμιών της προσφοράς και της ζήτησης που επιφέρουν οι πλανητικές όψεις περιφερόμενες γύρω από την ηλιακή βαρύτητα του ψυχολογικού φυλετκού εγώ.
Η οικονομική ανισσοροπία της πλεονεξίας ή άγνοιας των φυλετικών χρεών, οδηγεί αναπόφευκτα στην καπιταλιστική κρίση των πολέμων και την κόλαση του τρόμου του Άρη (η θέα του άλλου ως διαφορετικού). Ολοκληρώνοντας τον ασυνείδητο κύκλο του προαύλιου του κάστρου της κόλασης-πολιτισμού του πυρός. (βλ ο πόλεμος έξω από τα τείχη της Τροίας)
Η είσοδος στο κάστρο ισοδυναμεί με την οργάνωση του κράτους-δικαίου που ξεκινά με την έξαρση της γραφειοκρατίας των σχέσεων του αιθέρα Δία, όπου τα αξιώματα-γραφεία δεν έχουν επίγνωση του λειτουργήματος που επιτελούν, θυμίζοντας το στάδιο των σπινθήρων-εντόμων που οργανώνονται σε ενστικτώδεις κυψέλες. (βλ. στάδιο των Κενταύρων)
Η εμφάνιση του (Κρ)άτους ως (Κρ)όνου ή ως (Κρ)ίσης της δικαιοσύνης σχετίζεται ασφαλώς με την βίαιη επιβολή του Νου-Νόμου στο φυσικό πεδίο. Το Χρ του πυρός εκδηλώνεται Κάτω ως Κρ ή βίαιος γραμμικός Χρόνος-Κρόνος. (Κρ)υσταλλοποιώντας τον κοινωνικό ιστό και αυξάνοντας τον ηλεκτρισμό που ρέει έντονα στην επιφάνεια των δομημένων κανονικών (κρ)υστάλλων στερεών. Αφυπνίζεται δηλαδή η σχέση της συνείδησης του ηλεκτρισμού-γλώσσας-σκέψης με τις φυσικές ηλεκτρικές αισθήσεις
Η επιβληθείσα ζωδιακή τάξη των κανονικών στερεών στον κοινωνικό ιστό υποχρεώνει σε εκδήλωση την ουράνια τάξη των 10 ουράνιων επαγγελμάτων ή αγγελικών δημιουργικών δυνάμεων του διπλού πεντάκτινου της χρυσής τομής. Οι οποίες μη έχοντας επίγνωση του συνολικού σχεδιασμού μετατρέπονται σε δαιμόνιους απατεώνες των συνανθρώπων τους…
Ακολουθεί η δημόσια έκθεση-προδοσία των μυστηρίων (Διοσκούρων όφεων) που ελέγχει ο Ποσειδώνας της κοσμικής φαντασίας. Εδώ στον δεύτερο θάνατο (δικαστήριο του Άριου βράχου) κλείνει υποχρεωτικά ο κύκλος του πολιτισμού ως εκδηλωμένου φυλετικού ποταμού της ζωής για να ξεκινήσει ο επόμενος ποταμός παρακλάδι του μοναδιαίου ωκεάνιου ρεύματος.
Η ευκαιρία μας πλέον ως ανθρωπότητα ευρίσκεται στον γνωστό μύθο της κρίσης μεταξύ του Ποσειδώνα των φυλετικών κύκλων και της Αθηνάς-Βούδα του συνειδητού πολιτεύματος… για τον έλεγχο της καρδιάς της Πόλης.
Ο Ζυγός της αυτογνωσίας και το το Ε των Δελφών…
Οι αριθμοί των ουσιαστικών (πυρών), όπως και των άλλων πτωτικών, είναι τρεις: ο ενικός, ο δυϊκός και ο πληθυντικός. Το δυϊκό σύστημα (που δεν υφίσταται στην νέα ελληνική) ήταν εύχρηστο στην αρχαία, και μάλιστα στην αττική διάλεκτο. Αφορούσε τα συγκεκριμένα ουσιαστικά που δηλώνοντας πολικά αντικείμενα εμφανίζονται σε ζεύγη: τὼ ὀφθαλμὼ (=οι δύο οφθαλμοί), τὼ πόδε (=τα δύο πόδια), τὼ χεῖρε (=τα δύο χέρια). Επίσης ο δυϊκός συνηθιζόταν για δύο πρόσωπα, ζώα ή πράγματα που ήταν γνωστό ότι ήταν δύο (και αναφερόταν μαζί) ή χρησιμοποιούνται κατά δύο ζεύγη: τὼ ἀδελφὼ (=οι δύο αδελφοί), τὼ Διοσκούρω (=οι δύο Διόσκουροι), τὼ βόε (=τα δύο βόδια) κ.λπ.
Η κατάργηση της χρήσης του δυϊκού αριθμού οφείλεται προφανώς στο γεγονός ότι το εκπαιδευτικό μας σύστημα δεν αντιλαμβάνεται πλέον την σημασία του…
Ο Δυϊκός αριθμός είναι η ηθική διδασκαλία, την οποία παρέδωσε ο Κρίσνα στον τοξότη Αρτζούτνα ως οδηγός του άρματος της ψυχής του… Η Μπαγκαβάτ Γκίτα, ή Μπαγκαβαντγκίτα, ή Γκίτοπανισαντ είναι το θείο τραγούδι που σημαίνει «Ας γίνει το θέλημά Του» είναι ένα από τα σημαντικότερα ιερά κείμενα του Ινδουϊσμού.
Η αντίστοιχη αρχαιοελληνική διδασκαλία βρίσκεται κρυμμένη στα περιστατικά που προηγήθηκαν της άλωσης της Τροίας και είναι περισσότερο αναλυτική από εκείνη της ινδικής μυθοπλασίας… Περιλαμβάνοντας:
Α) Την άρνηση του Αχιλλέα να πολεμήσει καθώς ο Αγαμέμνων (η εμπαθής-ασύμμετρη προσωπικότητα, πυρ του Λέοντα) δεν αντιλαμβάνεται την φύση του Αχιλλέα (το ιερό κέντρο των γεννητικών οργάνων) και των μαγικών όπλων του… βλ. το σπαθί της σεξουαλικής βούλησης, την ασπίδα-αύρα και τον νοητικό θώρακα, όλα δώρα του Ηφαίστου-ΙΑΩ
Β) Την ανάγκη κλήσης του τοξότη Φιλοκτήτη κληρονόμου του τόξου του Ηρακλή… που παρέμενε ως ενορατικός Οιδίπους (=με πληγωμένο πόδι) εξόριστος στην Λήμνο, το νησί του Ηφαίστου. Καθώς το Ίλιον της Τροίας (το καρδιακό κέντρο) κατακτάται μόνον με την τέχνη του τόξου-λύρας της ψυχής, που γνωρίζει ο Ερμής-Απόλλων… και όχι με το σπαθί της θέλησης του θεού Άρη-Ισαάκ ή Αχιλλέα που χρειάζεται να θυσιαστεί-αντικατασταθεί επί του όρους της σπονδυλικής στήλης… κτυπημένος στο σημείο της ενόρασης από το βέλος του Πάρη=Παρόν για να σκοτωθεί κι αυτός με την σειρά του από το βέλος του Φιλοκτήτη...
Γ) Την θυσία του Πατρόκλου (<κλέος+πατήρ) δηλαδή την πρόωρη απόπειρα εμφάνισης της πνευματικής βούλησης ή κατανόησης της Ειμαρμένης στο ζώδιο του Ζυγού. Που έχει σαν συνέπεια την διατάραξη της σχέσης της ψυχής-συνείδησης με το φυλετικό πνεύμα. Ο φυλετικός ηνίοχος Αχιλλέας σέρνει νεκρό στο άρμα της ψυχής τον Έκτορα, σύμβολο της πατρικής βούλησης ορίζοντας τον κύκλο της νοητικής ή καρδιακής διάστασης του κάστρου. (σημ. Ο Όμηρος-Βυάσα βάζει στο στόμα του Έκτορα τα λόγια: «Είς οιωνός άριστος, αμύνεσθαι περί πάτρης». Αντίστοιχο με το Σωκρατικό: «Μητρός τε και πατρός και των άλλων προγόνων απάντων τιμιώτερόν εστιν η Πατρὶς και σεμνότερον και αγιώτερον και εν μείζονι μοίρα και παρα θεοίς και παρ᾿ ανθρώποις τοις νουν έχουσι»). Η πυρά επί της οποίας θρηνεί ο Αχιλλέας τον νεκρό Πάτροκλο είναι η επίκληση του απόκρυφου τριγώνου των επινεφριδίων με τον τρίτο οφθαλμό (άξονας νεφρών-κεφαλής: Κριού-Ζυγού)
Δ) Ο Νεοπτόλεμος-Πύρρος (=Νέος στον πόλεμο-πυρ) ο αγνός και απαίδευτος γιός του Αχιλλέα στέλνεται από τον πανούργο Οδυσσέα-Ερμή να πείσει τον Φιλοκτήτη να επιστρέψει στο πεδίο της μάχης...
Ο Σοφοκλής, εννοώντας την σημασία του τοξότη Φιλοκτήτη-Αρτζούτνα =ο Κατακτητής, που δείχνει και την ετυμολογία του Φιλο+κτήτης. Δηλαδή της τοξοβολίας ως ενορατικής ικανότητας για πνευματική κτήση-ταύτιση με τον θεϊκό στόχο της φιλότητας κατά τον διαλογισμό της 5ης διάστασης. Μετέδωσε στην ομώνυμη τραγωδία «Φιλοκτήτης» όλη την ηθική διδασκαλία της Μπαγκαβαντγκίτα περί του πνευματικού καθήκοντος, υπερνικώντας την αντιπαλότητα των συλλογισμών της προσωπικότητας και της ψυχής. Ο Σοφοκλής αποκαλύπτει το πνευματικό θέλημα εμφανίζοντας στην σκηνή σαν από μηχανής θεό τον ίδιο τον Ηρακλή...
(Ο Φιλοκτήτης είναι τραγωδία του Σοφοκλή, με κεντρικό πρόσωπο τον ομώνυμο ομηρικό ήρωα. Το έργο πραγματεύεται το θέμα της σύγκρουσης του συναισθήματος του πατριωτισμού με τον ανθρωπισμό. Που λύνεται με την ενορατική αντίλήψη της πνευματικής Ειμαρμένης ή καθήκοντος... Παρουσιάστηκε στα Διονύσια το 409 π.Χ. και κέρδισε το πρώτο βραβείο).
Ε) Ο Δούρειος ίππος. Η πανουργία (ατραπός του τοξότη) του Οδυσσέα και ο δούρειος ίππος που χρησιμοποίησε με την υπόδειξη της Αθηνάς για να εισέλθει στον πνευματικό κόσμο είχαν σαν ολέθρια συνέπεια την βεβήλωση της καρδιάς… Ο Δούρειος ίππος είναι ο θάνατος των Κενταύρων (των παιχνιδιών-αρχετύπων της παιδικής ηλικίας και του κατώτερου νου) με τον μαθητή να δίνει τα 3 συμβολικά κτυπήματα στην πύλη του ναού της καρδιάς του: Δεν είμαι αφελής (τοκ). Δεν είμαι λάγνος (τοκ). Δεν μισώ (τοκ).
Πρόκειται για την δήλωση της στοιχειώδους τριπλής επίγνωσης που χρειάζεται να έχει ο μαθητής που πλησιάζει στην πύλη της μύησης:
Για να αλλάξει φορά το εξωστρεφές ρεύμα της προσοχής και από τον εξωστρεφή μεταβλητό αστρολογικό σταυρό της Παρθένου-ουσίας να περιέλθει στην εξωστρέφεια του βασικού σταυρού ή Δασκάλου (η εσωστρέφεια του μαθητή είναι η εξωστρέφεια του διδασκάλου) χρειάζεται να περάσει από τον σταθερό σταυρό της μαθητείας επί του Παρόντος…
Σχετικά με το Ο, το Υ και την γέννηση των γραμμάτων…
Ο κοσμογονικός μύθος του (Ο) κύκλου-ζώνης ή αιΔοίου της Ιππολύτης κάνει πολλαπλές νύξεις, στην κοιλότητα του Δισκοπότηρου ή Οφθαλμικής κοιλότητας… με τα εμπαθή πυρά: Αμαζόνες-Κενταύρους.
Ο= το φοινικικό Αγίν = Οφθαλμός /// Ο οφθαλμικός κύκλος και οι κατατμήσεις του είναι η γεννήτρια-μήτρα των φώτων-γραμματομορφών. Παρόμοια είδαμε την Αιγυπτιακή μεταφυσική να διχοτομεί τον οφθαλμό του Ώρου σε μια σειρά 6 κλασματικών μερών ή σπερμάτων το άθροισμα των οποίων τείνει στον μοναδιαίο κύκλο.
Το ίδιο σκεπτικό επαναλαμβάνεται από τους Βαβυλώνιους ιερείς, που επιλέγουν ως μέτρο του κύκλου τον αρ. των 360 μοιρών με τους 24 διαιρέτες, υπονοώντας τα 24 γράμματα στον κυκλικό οφθαλμό του φωτός ή δισκοπότηρο-ψυχή. Ενώ η αριθμολογία ταρώ υποδεικνύει τον δυϊσμό της ψυχής στην κάρτα 11=1+1=2 της Δύναμης με την περίοδο των δέκα διψήφιων υπολοίπων της … (Βλ. Βαβυλώνα η Μεγάλη πόρνη του φυλετικού ρεύματος (θηλυκού Λόγου) με τα 7 κεφάλια-κέρατα-βασιλείς… αυτή που μιγνύει το αίμα των αγίων (ηχητικό ρεύμα) μετά των βδελυγμάτων-σπερμάτων της γης).
Το όμικρον είναι το πέμπτο φωνήεν-ακτίνα του πεντάκτινου-μήτρας της δημιουργικής χρυσής τομής…
Δ=το φοινικικό Ντάλεθ = Σκηνή του μαρτυρίου ή Πύλη ή Δελφύς αιΔοίον-φλόγα του φωτός. Δηλαδή το Δισκοπότηρο-Πύλη του φωτός, καθώς η οφθαλμική κοιλότητα και το είδωλο του φωτός είναι ένα και το αυτό. (Η Μήτηρ-Υιός Δ=4=1+2+3+4=10=1+0) Το τετράγωνο του 4 είναι το 16 δηλ το γράμμα (Π)ύλη. Ενώ το τετράγωνο-φως του 10 είναι το 100 των Κενταύρων…
Το γράμμα ύψιλον είναι το εικοστό γράμμα του ελληνικού αλφαβήτου, με αριθμητική αξία υ´ = 400 = 20Χ20. Με αυτό ξεκινά η λέξη-στοιχείο Ύδωρ=Ύδρα στο οποίο αποδίδεται το 20εδρο-Αδάμας που γεννά τις μορφές: ο μεγάλος δράκος (Λ)εβιάθαν των κοσμικών Υδάτων (ΛΥγρός=ολέθριος, καταστροφικός. Λάμδα = τα άστρα και Λάβδωμα = η αστρολογία, Γαλαξίας = Λευκό Γάλα και Αμαζών (<α+μαζός= μαστός)
Το Υ είναι το έκτο φωνήεν-ακτίνα (του ύδατος ή αστρικού πεδίου) που δρα ως «καρφί»-άστρο επιστρέφοντας εστιασμένη την ενέργεια που δέχεται… ως ειμαρμένη. Ως …έκτο χρησιμοποιήθηκε και για τον ρόλο του δίγαμμα (Ϝ, ϝ) το έκτο γράμμα !!!, οποίο είναι ημίφωνο και όχι φωνήεν αλλά απαρχαιώθηκε ήδη από την αρχαιότητα. Στη νέα ελληνική έχει αυτόν τον ρόλο αποκλειστικά όταν βρίσκεται μετά από τα α, ε, η. Σημαίνοντας ότι 6=1+2+3=1Χ2Χ3, εφόσον (α,ε,η) είναι: η πρώτη, η δεύτερη και η τρίτη ακτίνα… !!!
Μεταφερμένος ο μύθος του Οφθαλμού Δισκοπότηρου ή μήτρας (Δελφύς) ή κοσμικής Παρθένου ή Ψυχής-ζώνης, Ιππολύτης (< αυτή που λύνει τα άλογα-δράκους Κενταύρους ή πύρινους ολέθριους λευκούς σπινθήρες-Αμαζόνες) στο μέτρο της ανθρωπογέννεσης. Στα εξιστορούμενα για τις φυλές μετά την αιθερική πτώση-έξωση που υπέστη η τρίτη φυλή από τον παράδεισο της θείας ενότητας ή άγνοιας-αγνότητας της παιδικής ηλικίας του Λέοντα. Δείχνει την αλλόκοτη συνεύρεση των παραδείσιων αιθερικών Γιγάντων (Κυκλώπων*) απογόνων του Σηθ που διήγαγαν ακόμα αγγελικό βίο, με τις χθόνιες-χθαμαλές εξόριστες κόρες των ανθρώπων (βλ. Λιλ ή Λιλίθ), απογόνων του καταραμένου Κάιν της γνώσης, γεννώντας τους Νεφιλείμ (πεπτωκότες) που χωρίστηκαν σε εβδομήντα δύο ανθρώπινα είδη (πενθήμερα του κύκλου-έτους), που ονομάζονται "οι αρχικές ρίζες της ανθρώπινης φυλής και έφεραν γρήγορα τον αιθερικό κατακλυσμό του Νώε…
*βλ. Την όπερα Άκις και Γαλάτεια του Handel και του Mozart, βασισμένη στα «Ειδύλλια» του Θεόκριτου. Τον μύθο του έρωτα του Πολύφημου για την Αφροδίτη-Γαλάτεια (πνευματικό ολέθριο λευκό πυρ ή γάλα). Άκις ο ποταμός του φυλετικού ρεύματος
«Ούτως οι γνωστικοί έλάτρευον τον Κάιν, τον Χαναάν, τον Ήσαυ, τον Κόρε, τον Δόθαν, τον Άβιρών. Εκ των αποστόλων ετίμων τον Ίούδαν, του οποίου ή προδοσία, κατά το λέγειν των ήτο πράξις φιλοσοφικής αρετής. Δεν καταδίκαζαν τους κατοίκους των Σοδόμων καί Γομόρρων, μη βλέποντες είς αυτούς ή ευγενή θύματα, άπαρτίζοντα την αληθή κοινωνίαν Σοφίας».
«Ο Θουβάλ-Κάιν είναι ο ζωδιακός θεός Ήφαιστος-ζυγός του δωδεκαθέου και ο Βαθμός του Δασκάλου τέκτονος».
Ο (Ζ)υγός-σταυρός του (Υ)ιού της (Y)oga : Νoύς υγιής εν σώματι υγιή, η αντικατάσταση του (Ά)ρη από τον (Ε)ρμή και τούμπαλιν…
Η λέξη yoga πρoέρχεται από την σανσκριτική λέξη jugam, πoυ σημαίνει τον γεωργικό μηχανισμό ή «ζυγόν» των βoδιών σε …όλες τις ινδοευρωπαϊκές γλώσσες όπως: η περσική yugh, η Χιττιτική iúkán, η γoτθική juk, η τευτονική joch, η λατινική iugum, η σλαβική igo, η λιθoυανική jungas, η αγγλική yoke, η γαλλική joug, ή η ισπανική yugo, αλλά και σε μη ‘ινδoευρωπαϊκες’ γλώσσες όπως η Αραβική, (zawg) που σημαίνει το ζεύγoς !
Ως συμβoλική έννoια συμπυκνώνει σε μία λέξη, την ιδέα της κοινής εργασίας ή «γάμου» των υπoζυγίων (σώματος και ψυχής) πoυ έλκoυν πρoς την ίδια κατεύθυνση υπό την καθoδήγηση τoυ γεωργoύ (πνεύματος).
Εκφράζει έτσι την τεχνική της σύζευξης των πνευματικών με τις σωματικές δυνάμεις, γεγονός που δίνει το αληθινό περιεχόμενο του αρχαιοελληνικού ρητού : «Νoύς υγιής εν σώματι υγιή», και του αθλητισμού (εκ του άθλος-λάθος) ως ασκητικής ή μετανοίας του εκπεσόντος πνεύματος…
Στην ελληνική γλώσσα το θέμα του Ζυγού αποκτά ιδιαίτερο αριθμολογικό ενδιαφέρον όπως υπαινιχθήκαμε στον τίτλο «Ο Ζυγός της αυτογνωσίας και το το Ε των Δελφών…» Καθώς τα γράμματα (Δ)ελφύς, (Ε) και (Ζ)υγός είναι διαδοχικά. Ενώ το γραμματολογικό μυστήριο επιτείνεται όταν αναλογιζόμαστε ότι το έκτο γράμμα F (δί-Γαμμα) απουσιάζει όπως και το Γαμμάδιον (ο αρχαιοελληνικός σταυρός σβάστικα). Το γράμμα Ζ είναι λοιπόν το έβδομο-γράμμα Ζώδιο, του σταυροειδούς Ζυγού… αναγκάζοντάς μας να αποδώσουμε το Δ(=πύλη) στην αστρολογική πύλη του Καρκίνου ή τέταρτου ζωδίου και το Ε της ηλιακής συνείδησης που αλλού στο ζώδιο του Λέοντα (=Λυγρός+Ε+Ον)… Η ζωδιακή ερμηνεία του αλφαβήτου συνεχίζεται στο Η (όγδοο γράμμα) της συγκρουσιακής σύνθεσης των δύο πνευμάτων-Διοσκούρων (Η=ψιλή+δασεία) στο ζώδιο του σκορπιού με ιεραρχική έξαρση του όγδοου αιώνα ή Ψυχοπομπού - Ερμή που κληρονομεί το θανατηφόρο δηλητήριο του σκορπιού ή «Οιδιπόδειου τραύματος» της ενόρασης (βλ. σκορπιός=το ενορατικό πεδίο) στο ένατο ζώδιο του Φιλοκτήτη-τοξότη ή γράμματος (Θ)άνατος βλ. ιεραρχική έξαρση του Άρη…
Συνεχίζοντας την αριθμολογική αντιστοιχία γραμμάτων και ζωδίων, καλούμαστε να αποδώσουμε το Ι (Ιωδ=χέρι) στον Αιγόκερω, το Κ(Καφ=παλάμη) στον Υδροχόο και το Λ(Λάμεντ=μαστίγιο) στους Ιχθείς. Πράγμα που επιτυγχάνεται σχετικά εύκολα με το Ι να δείχνει τον Ιεχωβά-Κρόνο στον Αιγόκερω (το χέρι του θεού). Το Κ την αιθερική παλάμη των 5 δακτύλων που ελέγχει τα φυσικά στοιχεία (η παλάμη του βούδα. Το Κ έιναι τρίγραμμο όπως και το Α=Βόδι). Το Λ των Ιχθύων παραπέμπει στο Λυγρός=ολέθριος, των άστρων της ειμαρμένης που ελέγχει ο ήλιος 666 και το μαστίγιο-φίδι της θέλησης, όταν στην φοινικική το Ν (Νουν=ιχθύς ή φίδι) υποδηλώνει τους τρεις εγκεφάλους νόες=κύνες (Σείριος, Όρθος, Κέρβερος ήτοι: αίσθηση-αντίληψη-ιδέα) του υγρού στοιχείου στα (Λ,Μ,Ν)
εικ. (Το Φ είναι το κάθετο Θ). Με τον πανούργο (Ο)δυσσέα να τρέχει πανικόβλητος κυνηγημένος από τα βέλη (Ι) του (Φ)ιλοκτήτη. Το τι συμβαίνει στην έκτη θέση του απουσιάζοντος γράμματος F=δίγαμμα η γλώσσα το δηλώνει με την υποκατάσταση του F από το Υ στους διφθόγγους (αυ,ευ,ηυ). Στο γράμμα Υ οι πυθαγόρειοι λάτρευαν την αυτοπαρατήρηση (τι έκανα, τι έπρεπε να κάνω) του δυϊκού αριθμού ή ηλιακού αγγέλου που εξαφανίστηκε μαζί με την ηθική μας υπόσταση ως Απολλώνια συνείδηση του Ε…
Στο 9γραμμα του ψυχικού λωτού, το 6 αντιστοιχεί στο σοκ (τοκ) της θυσιαστικής αυτοπαρατήρησης ή σημείο έναρξης της οκτάβας των εντυπώσεων (βλ. Την διατροφή των αγγέλων εκ της μετανοίας των ψυχών)
Διαισθητική ετυμολογία και μαγικοί επωδοί
Η λέξη ετυμολογία παράγεται από το έτυμος=πραγματικός. Οπότε η ετυμολογική μέθοδος που ακολουθεί ο ονοματοθέτης νους είναι απόρροια της γενικότερης πραγματολογικής του στάσης που διαχωρίζεται στις δύο βασικές μεθοδολογικές κατευθύνσεις: Η πρώτη είναι η επικρατούσα «ιστορική» επιστημονική μεθοδολογική εκδοχή, κατά την οποία ελέγχονται οι λέξεις και οι επιγενέσεις τους στα υπάρχοντα γραπτά κείμενα. Η δεύτερη και αρχαιότερη είναι η μεταφυσική «δομική» μέθοδος κατά την οποία οι λέξεις αναλύονται διαισθητικά στις απλούστερες έννοιες και στα σύμβολα των γραμμάτων που τις απαρτίζουν και ερμηνεύονται ανάλογα…
Η διαισθητική μέθοδος βασίζεται στην απόκρυφη δράση του δημιουργικού Λόγου, όπως έχει καταγραφεί από του μυημένους στις αστρικές σφραγίδες των κραδασμών της φωτεινής ουσίας και έχει καταγραφεί στην αστρολογική καβαλιστική παράδοση του ταρότ «ιερατικού φοινικικού αλφαβήτου» ή την «πυθαγόρεια αριθμολογία» της αντιστοίχησης των γραμμάτων με τους δεκαδικούς αριθμούς που πρωτοεμφανίστηκε στους ελληνιστικούς χρόνους…
Σύμφωνα με την ινδουιστική απόκρυφη παράδοση οι 48 φθόγγοι-σύμβολα των γραμμάτων της σανσκριτικής, αντιστοιχούν στα πέταλα των 6 τροχών-τσάκρας κατά μήκος της σπονδυλικής στήλης που καταβροχθίζονται από τον τρίτο οφθαλμό «αετό» ΟΜ ή ΑΔΑΜαντα Απόλλωνα της ενόρασης.
Έτσι η πυθαγόρεια αριθμολογία των ευαγγελίων παραπέμπει στον λωτό των 9 πετάλων-αριθμών, με τον διαβόητο «666 ή χξς δράκο-θηρίο της ενόρασης» (δράκος <δέρκομαι=διαβλέπω) να υποδεικνύει την σημασία της αφύπνισης του 6ου πετάλου που σηματοδοτεί την εμφάνιση της τρίτης ή θυσιαστικής πνευματικής οκτάβας των εντυπώσεων ή αιθέρα του αγγελικού βασιλείου των αισθήσεων (Λαπίθων) που μάχεται τον δεύτερο ή αναπνευστικό-λιβιδικό αιθέρα της σκέψης (των διδασκάλων της παιδικής ηλικίας: Κενταύρων-Ιξιονιδών. Βλ. αναπνοή=ο τροχός του Ιξίωνος)
Το ζώδιο της δεύτερης μύησης (ο σκορπιός, το πυρ του θανάτου, βλ. Βελζεβούλ των εντόμων), αντιστοιχεί στο ομηρικό επεισόδιο της πτώσης του Ιλίου ή κάστρου της καρδίας. Όπου ο πανούργος Σίσυφος- Οδυσσέας αφού κατανόησε με την βοήθεια της θεονόας Αθηνάς την Κενταυρική λειτουργία της ομιλίας. Δηλ. την σταθεροποίηση των λέξεων-αρχετύπων στο αιθερικό πλέγμα της αύρας, (ασπίδας του Αχιλλέα των γενν. οργάνων): την προοπτική των όγκων και των χρωμάτων των φυσικών αντικειμένων. Κατασκεύασε «συνειδητά», επαναλαμβάνοντας το μάθημα της παιδικής ηλικίας, έναν ξύλινο (Δούρειο ή Κένταυρο) Ίππο της ομιλίας. Εδώ ο Κένταυρος ταυτίζεται πλέον με την έννοια της σκεπτομορφής και ο Οδυσσέας ως ζηλωτής των μυστηρίων, δηλώνει ότι αφού έλεγξε τα πάθη του χοίρου-κάπρου της μήτρας-προσωπικότητάς του στον ζυγό. Πως είναι έτοιμος πλέον να χειριστεί συνειδητά το κέντρο του δημιουργικού λόγου στον λαιμό (πρώτη μύηση) και να τα κατευθυνθεί δια μέσου της κεφαλής (Αθηνάς) στο κέντρο-κάστρο της καρδίας των πυρών του Λόγου… Κατακτώντας πανηγυρικά το κέντρο των μαγικών επωδών της καρδίας-κερδίας του Ερμή-Λόγου… (βλ. μαντρίκα γιόγκα, βλ. την πανηγυρική είσοδο του Ερμή-Χριστού στην Ιερουσαλήμ πριν την εβδομάδα των παθών ή επανάληψη των 7 ημερών της δημιουργίας)…
Την μεταφυσική ή μαγική ετυμολογία των λέξεων υπέδειξε ο Πλάτων στον διάλογο του Κρατύλου. Υπέδειξε δηλαδή τις αρχές της τέχνης για την δημιουργία λέξεων ή Δούρειων ίππων (Κενταύρων-σκεπτομορφών). Με την βοήθεια λοιπόν της ετυμολογίας επιβεβαιώνουμε αυτή την τέχνη:
Δούρειος ίππος = Ξύλινος ίππος ή Κέντ+αυρος. Δούρειος (< εκ της Δρυός=ξύλου του Διός=ο φυτικός αιθήρ. Παράγωγα: Δόρυ το ακόντιο (σπονδυλική στήλη) και Δόρυ το πλοίο (ψυχή), ύδωρ=δρόσος, ρόδι, ρόδαξ πεντάφυλλος, και δραχμή= δράττω δια της παλάμης των 5 δακτύλων (5=ο αιθήρ), δρόμος=ο κινούμενος ταχαίος ως αιθήρ=αει+θειν <τρέχειν). Κατ επέκτασιν: Ύδωρ= η Ροή Δέλτα. (Το γράμμα Δ είναι ο Δίας, ο αιθέρας πατέρας των 4ων στοιχείων και η ιερή τριγωνική τετρακτύς των πυθαγορείων. Που συντίθενται στο πέμπτο ή υποατομικό στοιχείο του τριγωνικού συμπλέγματος των κουαρκ…)
Επί πλέον την «ροή Δ» του ύδατος την συναντάμε στην λέξη (Λ)υγρός και στο περίφημο πλατωνικό (Λ)άβδωμα ή καβαλιστικό δένδρο-εικοσάεδρο του ύδατος. Μια γνώση που διαφύλαξε η αρχαιότητα στο όνομα της «Λάκαινας-Λύκαινας» ή ενορατικής Δράκαινας δηλ. της γυναίκας της (Λ)ακωνίας* και του πολιτεύματος που βασίστηκε στους «νόμους του Δράκοντα». Η γυναίκα αυτή δεν είναι άλλη από την Ελένη (δάδα της σπονδυλικής στήλης του Λόγου των 24-48 γραμμάτων) και η λατρεία της είναι η ΕΛ-ΛΑΣ των Ελλόπων-Ιχθύων ή Χριστιανών βλ. (Yunan=ο έλλην, Οάννης ή Ιωάννης o άνθρωπος-ψάρι της πρώτης φυλής που διέδωσε τον πολιτισμό)
*Το φιλοσοφικόν Λακωνίζειν ταυτίζεται λοιπόν με την ενόραση…
Το διπλό ΛΛ, το Μ, το Ν, και η Λερναία Ύδρα της αναπνοής-σκέψης
Ασκώντας την τέχνη των «ονοματοθετών της ενορατικής παρετυμολογίας», ανακαλύπτεις γρήγορα ότι πρόκειται για την τέχνη της αλιείας ψυχών, (<αλς, άλας, θάλασσα του αιθερικού πυρός) όπου οι λέξεις είναι το άλας της σοφίας…
Η αλιευτική μας έγινε ιδιαίτερα γνωστή από τα καβαλιστικά ευαγγέλια των 12 αλιέων, μαθητών του ΙΧΘΥΟΣ-Χριστού. (Λέοντα-Λόγου της πρώτης-έσχατης ρίζας φυλής των Ελλόπων). «Υμείς εστέ το άλας της γης, εάν δε το άλας μωρανθή, εν τίνι αλισθήσεται;» Ματθαίου .5.13.
Υπονοώντας τα 12 μορφικά κατηγορήματα του Υιού και Λόγου του θεού… στον οφθαλμό 666 με τους 12 ζωδιακούς διαιρέτες ή τα 153 ψάρια στο δίχτυ του τριγωνικού 17=6+5+6
Η αλιευτική αυτή τέχνη ταυτίζεται με εκείνη της απόκρυφης ετυμολογίας των λέξεων που βασίζεται στις μεθόδους: της Γκεμάτρια (λεξαριθμητική), του Νοταρικόν (ακρωνύμια) και της Τεμούρα (ανασυνδυασμοί των συμφώνων μιας λέξης).
Οι τεχνικές αυτές των ονοματοθετών φαίνεται πως ήταν ανέκαθεν γνωστές: Όποιος έχει νου ας υπολογίσει τον αριθμό του θηρίου 666 «χξς» προτρέπει ο Ιωάννης-Οάννης, ο Έλλοψ–ιχθύς, συγγραφέας της αποκάλυψης. Ενώ οι υποδείξεις των ευαγγελίων σχετικά με το πυρ της λογοϊκής θάλασσας του πυρός, εστιάζονται στο πρόσωπο του πρώτου των αποστόλων Πέτρου (το ζώδιο του Κριού) μετονομάζοντας τον Σίμωνα τον μαθητή του Ιωάννη του προδρόμου, τέκνου κάποιου «Ιωνά-Ιωάννη», σε Πέτρο-Κηφά (κηφάς =729 ο κύβος του αλφαβήτου-λόγου, των 3ων οκτάβων, 9Χ9Χ9=729) θεμέλιο λίθο-πέτρα της εκκλησίας του Λόγου. Του παιδιού (ο Ερμής στον κριό) που ρίχνει τους κύβους των λέξεων στον αιθερικό Ναό σύμφωνα με τον Ηράκλειτο.
Όμως η ετυμολογική απόκρυφη τέχνη φαίνεται πως παραμένει περιέργως παντελώς άγνωστη στην επίσημη «ακαδημαϊκή κοινότητα» των σχολαστικών φιλολόγων. Που παραμένει κολλημένη στο ερώτημα αν το φοινικικό αλφάβητο προηγήθηκε του ελληνικού, καθώς αδυνατεί να εμβαθύνει στο μεταφυσικό γλωσσικό γίγνεσθαι*...
*Η απάντηση σε αυτό το μάλλον ανόητο ερώτημα, είναι ότι η παγκόσμια προκατακλυσμιαία γλώσσα ήταν μία και διασώθηκε στα 22 ιερατικά Αιγυπτιακά ιερογλυφικά που διαφύλαξαν οι Σημίτες. Οι ΈΛΛηνες είχαν την εξυπνάδα να προσθέσουν 7 φωνήεντα και να δημιουργήσουν λέξεις που εξυπηρετούν τον Νοητικό πολιτισμό των ποΛΛών.
Τα γράμματα Λ και Ρ λέγονται «υγρά»: Ο όρος υγρά προέρχεται από τους αλεξανδρινούς φιλολόγους και είναι αρκετά φαινομενολογικός. Καθώς κατά την πραγμάτωση των υγρών ο αέρας περνά ελεύθερα (ή σχετικά ελεύθερα) από τη στοματική κοιλότητα, χωρίς να υπάρχει κάποιο εμπόδιο που να δημιουργεί αναταραχή ή έντονη διακοπή στην εκφορά τους. Ως προς το χαρακτηριστικό αυτό μοιάζουν με τα φωνήεντα αλλά και με τα έρρινα σύμφωνα (Μ,Ν), τα οποία πραγματώνονται μέσω της διόδου του αέρα από τη ρινική κοιλότητα.
Το ζώδιο του σκορπιού όπως και της παρθένου έχουν ως σύμβολο το Μ των υδάτων. Η διαφορά τους βρίσκεται στο βέλος στην ουρά του σκορπιού που δηλώνει την αναστροφή της φοράς… Τα γράμματα Λ,Μ,Ν (12,13,14) στην σειρά του αλφάβητου των τριών εννεάδων = 27 γραμμάτων, αποτελούνται από 2,4 και 3 γραμμές αντίστοιχα. Το Ν=7+7=14 ή 5 είναι ο τρί-γραμμος Νους, ο σεληνιακός όΝος-ΣΕΘ. Το Λ ή Λάβδωμα το παρουσιάζει ο Πλάτωνας ως καβαλιστικό δένδρο ή εικοσάεδρο του ύδατος με τις 12 κορυφές, ενίοτε εμφανίζεται ως (Λ)έων η γεννήτρια των μορφών-πυρών στο κεντρικό κεφάλι της Ύδρας.(<ύδωρ). Το Μ=13 είναι η μήνη-σελήνη το Δισκοπότηρο-Μήτρα της ζωής-θανάτου.
Το διπλό ΛΛ εμφανίζεται στις σύνθετες λέξεις με πρώτο συνθετικό: συν, παν, εν με μετατροπή του ν σε λ ή σε έννοιες που γεννούν την συνείδηση: άλλος, μέλλον, θάλλος, φαλλός, φύλλον, έλλην, μέταλλο, πολλαπλασιασμός, πολλή, μάλλον, παλλάδιον, ψύλλος*, φελλός*, τρελλός κάλλιστος κλπ. Η ιδέα ότι το διπλό Λ δηλώνει το διπλό καβαλιστικό δένδρο (φυσικό+νοητικό) υπάρχει στην χρήση του ονόματος Αχιλλέας με δύο ή με ένα Λ στο ομηρικό κείμενο... Δηλώνοντας ποιητική αδεία την διπλή φύση του θνητού-αθάνατου Αχιλ(λ)έα !
*Ο ψύλλος είναι ο σοφός διατρητής της αύρας, ο φελλός όπως και ο τρελλός είναι ελαφρός (< εκ του αρχ. τρηρός=ελαφρύς)
Το Μ=ΛΛ που εξισώνει την τρέΛΛα με την Μήτρα υφίσταται ως αστείο στην διασκευασμένη έκφραση του:
Μάννα ζουρλή, μάννα τρελλή, μάννα ξεμυαλισμένη
από τον λαογράφο Μιχ. Λελέκο σε:
Μήτερ μωρά, μήτερ τραυλή, φρενών, ω μήτερ, έξω...
Με την υπόνοια ότι τρελός=τραυλός.
βλ. Λαβδακισμός (η αδυναμία προφοράς του Λ)
Ο Ποσειδών της ευθείας οραματικής εξέλιξης… το 69 και το 96 της λογοϊκής συμμετρίας (το εν Δελφοίς διπλό Ε)
Ο διαλογισμός στο σύμβολο του καρκίνου (69) είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτικός για την Ποσειδώνια φύση του οραματισμού… στο πυρ (6=1+2+3) του Σίβα-Άρη.
Από την στιγμή που αναγνωρίσαμε στους αρ. 69 και 96, τα δύο ζώδια του νερού: καρκίνο και ιχθείς όπου κυβερνά ο Ποσειδώνας, εσωτερικά και εξωτερικά. Μας δίνεται η ευκαιρία να εμβαθύνουμε έτι περαιτέρω στις 3 φορές-κινήσεις (κυκλική, ευθεία, επταδική-σπειροειδή) που δημιουργούν ο ηλιακός (6) και ο σεληνιακός κατοπτρικός πόλος (9).
Τα σύμβολα των αρ.: 6 και 9 παρουσιάζουν κεντρική, περιστροφική συμμετρία. Ας σημειωθεί ότι η κεντρική συμμετρία είναι μια περίπτωση περιστροφικής συμμετρίας, αφού προκύπτει από μία στροφή γύρω από το κέντρο της κατά γωνία 180 μοιρών. Την υπόνοια για κατοπτρική συμμετρία παρουσιάζουν οι αρ.: 2 και 5, ενώ κατοπτρική και περιστροφική οι αρ. 4 και 7. (Συμπληρώνοντας έτσι τα τρία είδη συμμετρίας, μεταξύ αρ. που διαφέρουν κατά 3 !!!)
Υπενθυμίζουμε πως οι δημιουργικοί αριθμοί ή ημέρες είναι 6+1=7...
Στο δεκαδικό σύστημα αρίθμησης όπου επιτυγχάνεται η μορφική έκφραση του ηλιακού μας συστήματος προστίθενται οι αριθμητικές έννοιες: του 8 (το άπειρο), του 9 (η σεληνιακή μήτρα των κατοπτρισμών) και του 0 (η μηδενική συνείδηση του κενού).
βλ. [ ένα (πατήρ) + μηδέν (υιός) = άπειρο (μήτηρ)], των Πυθαγορείων
Οι αρ. 69 και 96 εμφανίζουν την λειτουργία του συμβόλου (Γιν-Γιανγκ): την κυκλική και την ευθυγραμμισμένη κίνηση ανάμεσα στους συμμετρικούς πόλους του ηλιακού 6 και του σεληνιακού 9. Η κίνηση παρουσιάζεται συμβολικά με την κορδέλα που ενώνει τους δύο ιχθύες…
Παρακάτω επεκτείνουμε την συγκριτική μελέτη που παρουσιάστηκε στο περιοδικό ΙΧΩΡ για τον μέγα καλούμενο Ἰχθύ: Ποσειδώνα-Βίσνου. Ότι η λατρεία του Ιερού Ιχθύος, θεού πάσης της υγρής φύσεως, είναι εκείνη του Διόνυσου- Βάκχου- Ίακχου, που προσαρμόστηκε στο πρωτοχριστιανικό σύμβολο του Ιχθύος ...
Ο ιχθύς σύμφωνα με τον δομισμό της λέξης παράγεται από το ίκω-ικάνω=φθάνω + θύω =ορμώ-θυσιάζω• ό κινούμενος ορμητικά ιχθύς ή ικθύς. Παραπέμποντας στην φύση των γραμμάτων (χ=κίνηση χιαστί, κ=κίνηση κάτω. Το κ=11 είναι το μισό του χ=22).
Στην αρχαιοελληνική γραμματεία ο Διόνυσος-Χριστός (ο χρισμένος) είναι ο κύριος των Υδάτων του οραματισμού. Θεωρείται ψάρι, θυσιασμένος Έλοπας της πρώτης ριζικής φυλής. Βλ. Π(έλοπας), στην θυσία του οποίου βασίστηκε η υπόσχεση της σωτηρίας δια των ελευσινίων του φωτός μυστηρίων…
Άλλα γνωστά ιερά ψάρια είναι ο ιχθυόμορφος Γλαύκος=λαμπερός: η άρρωστη ψυχή του Αιγόκερω στην Πλατωνική Πολιτεία. Στον κύκλο του Αρθούρου είναι οι Λάνσελοτ-Πέρσιβαλ (Άρης-Ερμής) που σχετίζονται με το αθάνατο νερό στο δισκοπότηρο αλλά δεν καταφέρνουν να το φέρουν στον Αρθούρο (Μεγάλη Άρκτο)...
Ο Ανθίας ή καλλίχθυς είναι ο Γκάλαχαντ ο υιός του Λάνσελοτ, ο πρώτος εκ των ιερών ιχθύων, ή καλλιώνυμος και έλοπας ή λύκος ή λάβρος ανθίας ή χάννος ή αυλωπίας ή ιερός ιχθύς.
Ο αιγυπτιακός όνος Σεθ: Όνος ή Γάδος (βακαλάος) είναι το όνομα του Φάνη-Ίακχου-Βάκχου-Κλαυθμού της τραγωδίας του θυσιασμένου πνεύματος (ο βακαλάος εσθίεται κατά τον ευαγγελισμό της θεοτόκου στην εαρινή ισημερία). Καταδεικνύοντας την προαναφερθείσα θυσία του Πέλοπα στο υπερβόρειο γεύμα, (η ομαδική ενέργεια παρουσιάζεται ως Συμπόσιο μετά των Θεών), αποσπώντας τελικά την εύνοια και την υπόσχεση της σωτηρίας από την φιλάνθρωπο Δήμητρα.
Σε αυτό το γεύμα ο Τάνταλος (η πνευματική Μονάδα) επιχείρησε να κλέψει την αμβροσία και το νέκταρ των Θεών. Στο ζώδιο του καρκίνου επιχειρείται η κλοπή της συνείδησης των θείων ιδεών (η Κερυνίτις Έλαφος) από την ανώριμη Προσωπικότητα.
«Ο Γλαύκος ως μυθολογικός ιχθυόμορφος ήρωας συνδέεται με το γλαύκιο βοτάνι ή την «αείζων άφθιτον πόαν» ή την αθάνατη πηγή —το αθάνατο βοτάνι ή το αθάνατο νερό και γενικότερα την αθανασία στους περισσότερους μύθους όπου εμφανίζεται. Ενώ θεωρείται δε ως μια ακόμα ονομασία του Παλαίμονος/ Μελικέρτη υιού της Ινούς ή Λευκοθέας, και πρωτοξαδέρφου και ομογάλακτου του Διονύσου. Όπου Μελι-κέρτης ο υιός που (εκ του κιρνώ, κίρνημι) αναμειγνεύει, ανακατώνει υγρά σε κράμα, μετριάζει, βάζει κρασί και νερό στο ποτήρι, χύνει (εκ του Κιρνώ ) τον οίνο με το ύδωρ και ποιεί κράμα μαζί με μέλι ή ο υιός της μελίκρας ή το μελίκρατον του κράματος μελιού και γάλατος που χύνεται προς τιμή των χθόνιων θεών και των νεκρών, το υδρόμελι, το οινόμελι ή το μέλι με το νερό …Ο μελικτάς ο ψάλτης και ο τραγουδιστής και ο αοιδός, με το μέλος και τα μελωδικά μέρη… δες και Μελικέρτης/Παλαίμωνας, υιός της Δυνατής Δίνης, ο Δύνος/Δίνο, Διόνυσος που ανευρέθει πνιγμένος πλησίον Πίτυος στις Σκυρωνίδες Πέτρες από τον Σίσυφο. Ενώ αντιστοιχο μύθο αναφέρουν οι Κρητικοί και οι αντίστοιχοι Αιγινήτικοι μύθοι για την Βριτομάρτη».
Όσοι αντιλαμβάνονται την σημασία των ανωτέρω θα αντιληφθούν και τις αριθμολογικές σημασίες: 96=88+8, 666=6+6+6, όταν 9-6=3 η δημιουργία εξ ανακλάσεως του ηλιακού αιθέρα στην σελήνη* και 69=66+3, 96=66+30 (δεκάς είναι η ψυχή). 69=48+(3Χ7). Η σπειροειδής επταδική κίνηση γίνεται αντιληπτή στο ερμητικό ή ενορατικό πεδίο ως η Λερναία Ύδρα του σκορπιού (το δεύτερο υδάτινο ζώδιο όπου αντιμετωπίζεται ο δημιουργικός λαβύρινθος του 7)
*Η κατοπτρική μετάθεση του 69 σε 96 δημιουργεί ένα πολλαπλάσιο του 9 ήτοι 96-69=27 δηλ τα 27 γράμματα του αρχαιοελληνικού αλφαβήτου που συνιστούν την οδό της σωτηρίας των 27 ημερών-γραμμάτων του σεληνιακού κύκλου Α-Ω αρχής-τέλους, αλχημικού ΑΖΩΘ ή Λόγου.
Οι άθλοι έχουν ως αιτία την αποτυχημένη προσπάθεια της κλοπής της θεϊκής γνώσης-τροφής. Οδηγώντας στην πτώση της ψυχής στην πύλη του καρκίνου και την ηρωική της έξοδο στην πύλη του αιθέρα Γλαύκου-Αιγόκερω. Ακολουθεί η σωτηρία μετά την συστημική κρίση του ηλεκτρισμού των πλειάδων στην Υδροχοϊκή Αλκυόνη…
Στην «Πολιτεία» του Πλάτωνος ο Γλαύκος-Αιγόκερως αποτελεί είδος «άρρωστης» ψυχής όπου έχει προσκολληθεί στα γήινα υλικά αγαθά και έχει χάσει την αρχαία της – καθαρή και φωτεινή, θεία φύση καθώς Γλαυκός= ακτινοβόλος, είναι η εγκλωβισμένη ουσία στο φως της μορφής (βλ νεροβούβαλος στον ανατολικό ζωδιακό). Ενώ στα κείμενα του «Φαίδρου» γίνεται πραγματικά η αποκατάσταση της ψυχής, με τον Γλαύκο να αναδύεται από τη θάλασσα της ύλης και να εορτάζει την ανάστασή του.
Άλλοι ιεροί ιχθύες είναι τα Δελφίνια και οι Πόμπιλοι. Στον Αθήναιο και στους «Δειπνοσοφιστές» Δελφίνιον το ιερό του Απόλλωνος αλλά και το Δελφινίω Δικαστήριο, Δελφίς ο ιχθύς αλλά και Δελφοί το ιερόν του Απόλλωνος, Δελφύς η μήτρα, Διώνη η Αφροδίτη.
Ο Πομπίλος (<πομπός + η χρυσή ρίζα ιλ) είναι ο οδηγός των ψαράδων, θεωρείται και προπομπός, απόστολος και απεσταλμένος, γεννημένος από το το αίμα του Κρόνου, και γεννημένος μαζί με την Αφροδίτη, ερωτικός και ιερός ιχθύς. Ένας και μόνος ο Ιλ καὶ Ελ καὶ Αλ δὲ καὶ ὁ θεὸς, κατ’ ἐξοχὴν ὁ Ἀπόλλων καὶ ὁ Ἑλλάνιος Ζεὺς. (Αθηναγόρας)
Οι: Βράχμα-Βίσνου-Σίβα είναι προφανώς οι: Δίας-Ποσειδών-Πλούτων
Οι δέκα Αβατάρες, (= ενσαρκώσεις), του συντηρητή Βισνού-Ποσειδώνα αντιπροσωπεύουν την εξέλιξη της ζωής και της ανθρωπότητας.
1. Μάτσγια ή Ματσέγια, το ψάρι. (οι Έλοπες της πρώτης ρίζας φυλής)
2. Κούρμα, η χελώνα. (στο καβούκι της στηρίζεται η ιερή γιάντρα της δημιουργίας)
3. Βαράχα, ο αγριόχοιρος, συμβολίζει τη ζωή στη στεριά.
4. Ναρασίμχα, ο άνθρωπος-λιοντάρι, συμβολίζει την αρχή της εξελίξεως του ανθρώπου.
5. Βαμάνα, ο νάνος, συμβολίζει την εξέλιξη της στοιχειακής συνείδησης.
6. Παρασουράμα, ο κάτοικος του δάσους (ξύλα= οι ιδέες)
7. Ράμα, ο βασιλιάς της εθνικής συνείδησης
8. Κρίσνα, εξειδικευμένος σε 64 τομείς της επιστήμης, αντιπροσωπεύει την πολιτιστική εξέλιξη του ανθρώπου.
9. Βούδας, ο Πεφωτισμένος, συμβολίζει την πνευματική εξέλιξη και φώτιση του ανθρώπου.
10. Κάλκι, η αβατάρα του λευκού αλόγου, αντιπροσωπεύει την τελική απελευθέρωση του ανθρώπου και την ανακάλυψη της θείας φύσης του. Λευκό άλογο-ταύρος είναι η πρωταρχική μορφή της χερουβικής ουσίας (< χερουβ=λευκός ταύρος) της ιεραρχίας του καρκίνου που εποπτεύει την υλική εξέλιξη και αποτελεί την αγαπημένη εμφάνιση του Ποσειδώνα. (< ο με δεμένα πόδια Πλατωνικός ιχθύς)
Η Ανθυφαίρεση
Ανθυφαίρεση ονομάζεται ο αλγόριθμος του Ευκλείδη για την εύρεση του Μ.Κ.Δ. (Μέγιστου. Κοινού. Διαιρέτη) δύο ακεραίων αναλυμένων σε γινόμενο πρώτων παραγόντων. Η πλατωνική φιλοσοφία βασίζεται στην μέθοδο της αναλογικής-επαγωγικής σκέψης που θεμελιώνεται στην ανεύρεση των αναλογιών (κοινών διαιρετών) μεταξύ των ιδεών-αριθμών, επομένως είναι «ανθυφαιρετική».
Η δημιουργία βασίζεται στις Διαιρέσεις του Σφαίρου ή Ουράνιου Χάους που γεννά από το εκρηκτικό κέντρο του τα πρωτογενή άτομα: Τα κανονικά πολύγωνα-αστέρες ή Μονάδες. (Ο Ουρανός=ουρ+άνω= πυρ+άνω, εκδηλώνεται εντός της δημιουργίας στο πρόσωπο του Σίβα-Άρη, τον πύρινο Λόγο=πηλίκο των συμμετρικών παραδοξοτήτων)
Οι πολυγωνικές αυτές Μονάδες αναλύονται σε τρίγωνα. Οι πυθαγόρειοι αντιλαμβανόμενοι την σημασία των τριγωνικών αρ. τους ονόμασαν ακτίνες. (βλ. τετρακτύς =1+2+3+4). Αν και τα μερικά αυτά αθροίσματα είναι άπειρα… Η μελέτη τους δείχνει ότι τα τρία πρώτα από αυτά είναι εκείνα που προσφέρουν τα ποιοτικά χαρακτηριστικά.
Α. Τα τρίγωνα είναι οι δομικές μονάδες της ουσίας (πρώτος Λόγος). Κρόνος
Β. Τα τετράγωνα = αθροίσματα δύο διαδοχικών τριγωνικών αρ., προσφέρουν το φως ( δεύτερος λόγος) Δίας
Γ. Τα πεντάγωνα = άθροισμα τετραγώνου και τριγωνικού αρ. (προσωπικότητας και ψυχής) προσφέρουν στην σχέση διαγώνιου-πλευράς την συμμετρία της χρυσής τομής (Χρυσής Αφροδίτης) που γεννά το ικρίωμα των κανονικών στερεών, για την ηλεκτρομαγνητική διάταξη των ατόμων-μορίων της ύλης στον τρισδιάστατο χώρο. (τρίτος Λόγος)
Στο Βουδικό πεδίο τα 5 κανονικά στερεά ή φιλοσοφικά στοιχεία-αισθήσεις: Πυρ ή τριγ. πυραμίς=όραση… Ύδωρ ή Εικοσάεδρο=γεύση… Αήρ ή Οκτάεδρο=αφή… Γη ή κύβος=όσφρηση… Χώρος ή δωδεκάεδρο =ακοή, αναγνωρίζονται στα μέρη της ερμητικής σεληνιακής ομιλίας: Ουσιαστικά-πυρ… Ρήματα-ύδωρ… Προσδιορισμοί-αήρ… Αφηρημένα ουσιαστικά-γη, καθώς η συνείδηση ενεργοποιεί την βουδική ακτίνα. Ο Μαθητής της μαντρίκα γιόγκα (ρητορικής) επαναλαμβάνει την ασυνείδητη παιδική μύηση (βάπτιση στην φυλετική ομιλία) που υπέστη κατά τον Οιδιπόδειο διαχωρισμό από την μητρική αύρα… Οπότε υποχρεώθηκε να σταθεροποιήσει ομιλώντας τα αντικείμενα του κόσμου στο καρτεσιανό πλέγμα της δικής του ανεξάρτητης αύρας…
Δυστυχώς επειδή άσκησε την αναλογική ανθυφαίρεση των εννοιών χωρίς συνείδηση, φόνευσε τον πατέρα του όπως ο Οιδίπους και, γέννησε τα 4 παιδιά-στοιχεία εκδηλώνοντας τα πάθη των Κενταύρων της μητρικής σεληνιακής αλύσου… Ιοκάστης.
Στην μεγάλη διάρκεια μεταξύ της δεύτερης και της τρίτης μύησης ο σπουδαστής συνειδητοποιεί τους συντακτικούς κανόνες που σταθεροποιούν τις νοητικές μορφές (έννοιες) στο αιθερικό Καρτεσιανό ικρίωμα μαζί με τα αντικείμενα του κόσμου ολόγυρα του… Αποσυμβολίζοντας-ταξινομώντας στα όνειρα των 27-28 σεληνιακών ημερών τις κατατμήσεις της πανσελήνου που αποδίδουν την ονειρική αλφάβητο των κέντρων Λάγια και τα τάττβας-γράμματα στα αιθερικά άνθη της «φυτικής ή καβαλιστικής» σπονδυλικής του στήλης…
Οι 153 λέξεις (Σημχαμφόρες) της ελληνικής γλώσσας.
Ευχαριστώντας τον αρχάγγελο Γαβριήλ-Ποσειδώνα των υδάτων τον μεγάλο φύλακα του πνευματικού νόμου (Ντάρμα), ο οποίος μας βοηθά να ερευνούμε τις γραφές όλων των θρησκειών* (Ο Μωάμεθ αναφέρει ότι συνέγραψε το Κοράνι καθ’ υπόδειξη του Γαβριήλ), προτείνει να ασχοληθούμε για μια ακόμη φορά με τον αρ. 153
*Η αρχέγονη φαλλική λατρεία της σταυροειδούς σύνθεσης των ιερών: Λίνγκαμ-Γιονί (σβάστικας) στον Ινδουισμό ή του Ηρακλή με το φαλλικό ρόπαλο ή η ερωτική σταύρωση-ανάσταση του Χριστού την άνοιξη, αφορούν την γαμήλια μεταφορά της αιθερικής οκτάβας των εντυπώσεων των αισθήσεων από το νευρικό σύστημα στην κυκλοφορία του αίματος-πνεύματος δια μέσου της ερωτικής-ορμονικής λειτουργίας των γεν. οργάνων. (Το δένδρο της γνώσης του καλού και του κακού). Πρόκειται δηλαδή για την μεταφορά της γεωμετρίας του πυθαγορείου θεωρήματος (φαλλικής καθετότητας) σε όρους μορφικής ψυχολογίας ή εγωμετρίας
Ο Βουδισμός όπως και ο Χριστιανισμός αποτελούν διδασκαλίες της Σαμπάλα ή Καμπάλα Πρόκειται για διδασκαλίες πλήρεις και ακριβοδίκαιες όπως τα μαθηματικά θεωρήματα. Μάλιστα για να μην το λησμονούμε οι ευαγγελιστές ενσωματώνουν την αρχαία πυθαγόρεια-αιγυπτιακή θεωρία για την μέση οδό της: αριθμητικής ουσίας, γεωμετρικής νόησης, αρμονικής ψυχής με ιδιαίτερες παραβολές σε αριθμητικούς γρίφους για όσους θέλουν να βυθομετρήσουν την ατέρμονη νοητική εξέλιξη…
Δύο τέτοιοι αριθμητικοί γρίφοι είναι οι 666 και 153. Ο 666=153+513 =2Χ360-54 προσδιορίζει την χρυσή τομή (Αγ. Πνεύμα) και ο 153 τον ιερό Ερμαφρόδιτο…
Έχουμε ήδη συλλέξει πάρα πολλές ιδιότητες για τον 153. Όμως ο αρχάγγελος ισχυρίζεται ότι ακόμα είμαστε στην αρχή της κατανόησης. Αυτή την φορά μας προτρέπει να συνεχίσουμε την ερευνά μας συγκρίνοντας την Κιβωτό του Νώε στην κορυφή του Αραράτ με τον Παρθενώνα στην κορυφή της Ακρόπολις !!!
Όντως ο Παρθενώνας είναι μια κιβωτός πληροφοριών. Είναι ο τόπος του Κρανίου, όπου ο αρχάγγελος των υδάτων διασώζει τις ζωικές πληροφορίες μετά από έναν Υδροχοϊκό κατακλυσμό (2ο θάνατο της ψυχής ή αποχώρηση του ηλιακού αγγέλου, βλ. 4η μύηση) στον επόμενο δημιουργικό κύκλο των ιχθύων (5η μύηση). Η μεταφορά των ουσιών-αγελάδων από τον Ηρακλή στο Δέπας-δισκοπότηρο υποδεικνύεται παρόμοια στον ζωδιακό μύθο του Γηρυόνη των Ιχθύων (5η μύηση) αλλά και στην μεταφορά της κεφαλής του Ιωάννη επάνω σε δίσκο (βλ. Οάννες, ο Άνθρωπος-ιχθύς), εφόσον η κοιλότητα της κεφαλής συνιστά το κύπελο.
Οι 92 μετόπες του Παρθενώνα είναι ανάγλυφες πλάκες που είναι τοποθετημένες επάνω στο επιστήλιο του ναού και μεταξύ των τριγλύφων αυτού. Είναι διαμοιρασμένες σε 32 ανά πλευρά (βορεινή, νότια) και 14 ανά άκρη (ανατολική, δυτική) του ναού. Έχω μάλιστα την υποψία πως αν προσθέσουμε σε αυτές το ανατολικό και το δυτικό αέτωμα (4 ορθ. τρίγωνα των 72 μοιρών) θα προκύψουν τα 96 πέταλα του μετωπιαίου οφθαλμού…
Τα 96 πέταλα στον ινδουισμό είναι τα 48 γράμματα-πέταλα των λωτών της σπονδυλικής στήλης 4+6+10+12+16=48 που διπλασιάζονται στον μετωπιαίο λοβό. Παρόμοιες συμμετρίες διπλασιασμούς δηλώνουν τα 24-27 γράμματα της ελληνικής: 4Χ24=96 και 4Χ27=108. Έτσι η διαφορά 108-96=12 δηλώνει την μεταφορά της καρδιάς (12 πέταλα) στο κεφάλι…
Παλιότερα είχαμε συγκρίνει τους 17 και 8-1=7 κίονες του Παρθενώνα με τα 17 σύμφωνα και τα 7 φωνήεντα της Ελληνικής γλώσσας. Την σύγκριση αυτή με την γλώσσα επιδιώκει ο ελληνιστής ευαγγελιστής περιγράφοντας την επανεμφάνιση του αναστάντος Χριστού στην λίμνη Τιβεριάδα στην βάρκα-ψυχή με τους 7 μαθητές-ακτίνες-φωνήεντα και τα 153-ψάρια-λέξεις στο δίχτυ-αιθερικό ικρίωμα.
Οι 153 λέξεις-ψάρια είναι αυτές που σταθεροποιούν τις έννοιες, αντικείμενα του φυσικού κόσμου στο αιθερικό ικρίωμα της αύρας μας. Είναι οι Σημχαμφόρες (<σχήμα+φερω) της ελληνικής γλώσσας. Στον αστέρα των 17 κορυφών (βλ. η 17η ιεραρχία του Σειρίου) ο τριγωνικός 17 = 153=136+17.
Τοποθετώντας τα 17 σύμφωνα-ουσίες στις κορυφές του αστέρα λαμβάνουμε 136 συνδυασμούς ανά δύο* ή 136=100+36 αιθερικές γραμμές. Υπενθυμίζουμε ότι 100=10Χ10 είναι το φως στο τσάκρα του ηλιακού πλέγματος από όπου προβάλλουν οι Κένταυροι στην αύρα μας ως αντικείμενα… (βλ. Σαμανά-Βυανά). Ενώ 6Χ6=36 είναι το φως του ιερού κέντρου που μεταφέρει τα 64=8Χ8 γονιδιώματα από τον λαιμό στο ηλιακό πλέγμα κατά την γενετήσια προεργασία της ομιλίας (βλ. Απανά-Ουντανά). Σε αυτές θα πρέπει να προσθέσουμε τις 17 λέξεις με ένα σύμφωνο (δηλαδή την κατανόηση των 17 γραμμάτων-κόμβων ή υποπεδίων 7+7+3 του συγκεκριμένου νου), έτσι οι πρωταρχικές λέξεις της ελληνικής γίνονται 153…
*Μελετώντας τις λέξεις στον διαλογισμό ανακαλύπτει κανείς πως οι συνδυασμοί των συμφώνων ανά 2 ομοιάζουν με συγχορδίες. Οι λέξεις με 3 ή περισσότερα σύμφωνα-ουσίες θα πρέπει να θεωρηθούν σύνθετες. Γιατί οι σύνθετοι συνδυασμοί είναι ψυχικά κακόηχοι…
Αστέρες, Ιεραρχίες και Μυήσεις …
Ο τύπος που δίνει το πλήθος πλευρών και διαγώνιων σε ένα πολύγωνο είναι ν(ν-1)/2, όπου ν είναι οι κορυφές του πολυγώνου. Ενώ ν(ν+1)/2 είναι ο αντίστοιχος τριγωνικός αριθμός. Αντιλαμβανόμαστε έτσι την δομική σημασία των τριγωνικών αρ., εφόσον το πλήθος των γραμμών στους αστέρες-πολύγωνα είναι ένας τριγωνικός αριθμός. Ενώ δύο διαδοχικοί τριγωνικοί αρ. αθροιζόμενοι δίνουν την ακτινοβολία ενός «τετραγώνου του φωτός»
Πράγματι: ν(ν+1)/2 + ν(ν-1)/2 = 2ν^2/2= ν^2. Το γεγονός αυτό καταγράφεται ως μύηση ή φωτισμός που συμβαίνει καθώς η ουσία αλλάζει πολυγωνική τάξη από υποπεδίο σε υποπεδίο, ανερχόμενη την κλίμακα των νοητικών φωτισμών.
Υπενθυμίζουμε πως:
Α) η πρώτη μύηση αφορά την αντίληψη των σπερμάτων του 7ου νοητικού υποπεδίου ή ορυκτού βασιλείου με την βοήθεια των: Ήφαιστου και Πλούτωνα. Δηλαδή την αντίληψη του εγκλωβισμού μας στο matrix του πλατωνικού σπηλαίου (το σπήλαιο της γέννησης) των νοητικών λεκτικών αρχετύπων ή Κενταύρων-υφαντών (βλ. Νέσσος< νήθω )
Β) η δεύτερη μύηση αφορά την αντίληψη των σπερμάτων του 6ου ή αιθεροφυτικού βασιλείου με την βοήθεια των: Δία και Αφροδίτης. Δηλαδή την εργασία ολοκλήρωσης του αιθερικού σώματος που προσφέρει ο ηλεκτρικός φυλετικός ποταμός Ηριδανός των νεκρών (ο Ιορδάνης)
Γ) η τρίτη μύηση αφορά την ανάφλεξη των σπερμάτων του 5ου υποπεδίου ή ζωικού βασιλείου κατά την θυσιαστική μύηση των σεληνιακών Κενταυρικών μορφών από τους σφαγιαστικούς Κυρίους του Άρη. (βλ. προφήτης Ηλίας, ο σφαγέας των ιερέων του Βάαλ)
Οι τάξεις των αστέρων είναι γνωστές από τους Βαβυλώνιους αστρολόγους και είναι οι ακόλουθες:
Κρόνος = 3γωνο, 3 γραμμές
Δίας = 4γωνο, 6 γραμμές
Άρης = 5γωνο, 10 γραμμές
Ήλιος = 6γωνο, 15 γραμμές
Αφροδίτη = 7γωνο, 21 γραμμές
Ερμής = 8γωνο, 28 γραμμές
Σελήνη = 9γωνο, 36 γραμμές
Παρατηρούμε δηλαδή πως μόλις συμπληρωθούν οι αιθερικές γραμμές σε έναν αστέρα, ανατέλλει από το γεν. κέντρο η κορυφή του αστέρα της επόμενης τάξης-υποπεδίου: 3+3=6 δηλ οι γραμμές στο τετράγωνο , 4+6=10 δηλ.οι γραμμές στο πεντάγωνο , 5+10=15 δηλ. οι γραμμές στο εξάγωνο κλπ.
Έτσι η μαθηματική μυθολογία μας γνωστοποιεί πως ο Κρόνος–Ιεχωβά (3) γέννησε τον Αβραάμ-Δία (4) και αυτός τον Ισαάκ-Άρη (5) και αυτός τον Ιακώβ-Ήλιο (6) έως τον άφωνο μάγο των ενστίκτων Μωυσή της σφαίρας της Αφροδίτης (7) και τον Ααρών-Ερμή της σφαίρας της λογικής ομιλίας (8) για να καταλήξουν όλοι στο δισκοπότηρο του δεκαδικού συστήματος, τον Ιωσήφ-Σελήνη (9) που εξορίστηκε από τα αδέλφια του στην Γη (10) της Αιγύπτου...
Παρόμοια, οι 7 αστέρες (τριγωνικοί αρ. ή ακτίνες, βλ τετρακτύς =1+2+3+4=10) παράγουν τα 7 υποπεδία-ιεραρχίες του κοσμικού αστρικού πεδίου: οι ιεραρχίες 7 έως 14 και εκείνες του κοσμικού νοητικού πεδίου: ιεραρχίες 14 έως 21 κλπ.
Πάντως οι πυθαγόρειοι σταματούσαν την αρίθμηση στον αρ. 17, λέγοντας πως δεν γνωρίζουν αρ. πέραν του 17 !!!. Εννοώντας προφανώς ότι πέραν της 17ης Ιεραρχίας ή 3ης του κοσμικού νοητικού πεδίου που επιβλέπει ο Σείριος, 17=7+7+3 δεν υπάρχει νους για να καταγράψει άλλους αριθμούς… Η περεταίρω κοσμική εξέλιξη είναι μάλλον συλλογική.
Έτσι ο Φύλακας της κοσμικής συλλογικής εξέλιξης φαίνεται να είναι ο αστέρας των 18 κορυφών με πλήθος πλευρών + διαγώνιων = 153. Πράγματι ο αρ. 18 αντιστοιχεί σύμφωνα με την αιγυπτιακή αστρολογία των 12 διαιρετών του 666, στην Ιεραρχία της Παρθένου, έδρα του Μοναδιαίου πεδίου ή συλλογικής ύπαρξης των Μονάδων μας.
Το επόμενο ζώδιο του Ζυγού ή ατμικού (ατομικού πεδίου) που αντιπροσωπεύεται από τον αρ. 37 συνειδητοποιούμε πως έχει πλήθος πλευρών + διαγώνιων = 666. Ο Αντίχριστος λοιπόν φαίνεται πως σχετίζεται άμεσα με τον εγκλωβισμένο στην ύλη πνευματικό μας σπινθήρα !!!
Δ) η τέταρτη μύηση αφορά την κρίση ή ενσάρκωση στον νοητικό κόσμο. Δηλαδή την κατάκτηση της νοητικής ατομικότητας από τον ζωάνθρωπο στο 4ο υποπεδίο, υπό την εποπτεία του κρυσταλλοποιού Κρόνου και της Ερμητικής συνείδησης ή Χριστού. Εδώ λαμβάνει χώρα η ανακεφαλαίωση στην εμπειρία του ζωδιακού ή 666 σε έναν κύκλο 108 ζωών με την βοήθεια των 3ων Κριτών: Μίνωα, Ραδάμανθυ, Αιακού 666+108+3=777
Η πτώση του Λόγου που έγινε σάρκα και η μετάνοια δια του Λόγου που γίνεται ιερό βιβλίο…
(Η εικονολατρία του πολιτισμού και η εικονοκλασία της μουσουλμανικής θρησκείας)
Όταν εμφανίστηκε τον 6ο αιώνα ο Μωαμεθανισμός στο χωνευτήρι των θρησκειών της μέσης ανατολής. Ο άγιος Χρυσόστομος είδε σε αυτήν την υπ. αριθ. (ρα) ή εκατοστή πρώτη χριστιανική αίρεση ή διαστρέβλωση της «ενιαίας τριαδικής αρχής»: κάτι μεταξύ Αρειανισμού, Νεστοριανισμού, Μονοφυσιτισμού
[Σημ.] Ο Άρειος τόνιζε ότι ο Ιησούς ήταν δημιούργημα και όχι υπόσταση του Θεού. Ο Νεστόριος περιγράφει το δόγμα σύμφωνα με το οποίο ο Ιησούς Χριστός υπήρξε ως δύο πρόσωπα, δηλ. πως ο άνθρωπος Ιησούς και ο θεϊκός Υιός και Λόγος του Θεού δεν ήταν ενιαίο πρόσωπο. Ο Μονοφυσιτισμός ή Ευτυχιανισμός αποδίδεται στην εκστατική προσέγγιση του μοναχού Ευτυχή πως η θεία φύση του Χριστού απορρόφησε την ανθρώπινη και την εξαφάνισε…
Όταν κάποιος ερευνά την ιστορική εξέλιξη των νοητικών ανθών στην Μέση Ανατολή , αντιλαμβάνεται αργά ή γρήγορα πως οι θρησκείες αποτελούν έναν δείκτη της διαφορετικής ανάπτυξης που ακολουθούν τα δύο ημισφαίρια του εγκεφάλου (εικονολατρκό και εικονοκλαστικό ή λογολατρικό) στις διαφορετικές εθνικές φυλετικές ομάδες.
Η περίοδος της εικονομαχίας στο Βυζάντιο αναδείκνυε νικήτρια την εικονοκλασία ή την εικονολατρία ανάλογα με την διαδοχή των ανατολικών ή των δυτικών δυναστειών στον αυτοκρατορικό θρόνο…
Οι ορθόδοξοι χριστιανοί, όπως και οι ορθόδοξοι σουνίτες* μουσουλμάνοι είναι εικονοκλάστες συγκρινόμενοι με τους καθολικούς χριστιανούς και τους διαλλακτικούς σιίτες μουσουλμάνους αντίστοιχα, που πιστεύουν στην πνευματική ανάπτυξη με την υπόθαλψη των τεχνών και των επιστημών…
*Οι σουνίτες αποτελούν τη συντριπτική πλειονότητα των μουσουλμάνων ανά τον κόσμο. Όπως και οι Ορθόδοξοι χριστιανοί δεν δέχονται αλλαγές στην θρησκευτική νομοθεσία τις τελετές και τα μυστήρια.
Στο Θιβέτ την Ινδία και την Κίνα υπήρχε μια παρόμοια διαμάχη ανάμεσα στην κάστα των ιερέων και τις υπόλοιπες οι οποίες λαμβάνουν υπόσταση εντός του πολιτισμού ως οπλίτες-πολίτες-εργάτες. Στα πλαίσια αυτής της διαμάχης θα πρέπει να δούμε και την σύγχρονη εξέλιξη της κατάληψης του Θεοκρατικού Θιβέτ από τους Κινέζους εργάτες…
Στην Δύση η υποβόσκουσα διαμάχη ιερέων και πολιτών έχει λάβει εθνικά χαρακτηριστικά. Οι Εβραίοι αντιστοιχούν στην αλαζονική κάστα των Βραχμάνων ιερέων-τραπεζιτών της πίστης-χρήματος και οι Έλληνες-Ρωμαίοι στις υποδεέστερες τάξεις των ΠοΛιτών στα όΠΛα...
Η «εικονομαχία των Διόσκουρων» δηλ. των πολικοτήτων στα δύο ημισφαίρια του εγκεφάλου μας σχετίζεται με τα δύο φύλα: άρρεν και θήλυ. Όμως η ζωτική τους αντιπαλότητα-συμπληρωματικότητα αποκαλύπτεται στην διάρκεια των 4ων μυήσεων στην καθετότητα του πυθ. θεωρήματος, δηλ. στους κόσμους των 4ων στοιχείων ή 4ων βημάτων της χρυσής τομής (βλ. παρακάτω, ο 5ος προφήτης Μωάμεθ), που κορυφώνονται στην κρίση της 4ης μύησης του αέρα. Όταν οι Βαλκυρίες-Αμαζόνες από Ερινύες στο ζώδιο της Παρθένου (γη) μετατρέπονται σε Ευμενίδες στο ζώδιο του Υδροχόου (αέρας).
Επαναλαμβάνουμε: 1η μύηση = γη, γέννηση της συνείδησης. 2η = ύδωρ, είσοδος στον φυλετικό ποταμό της μνήμης. 3η =πυρ, μεταμόρφωση σε φως (η μορφή είναι φύλακας φωτός). 4η =αήρ, η ανάσταση στον κόσμο των πατέρων…
Ο αέρας-εΡΜής-Μωάμεθ της εΡήΜου, είναι ο γραφέας (υδράργυρος) που καταχωρεί τα πεπραγμένα του εκπεσόντος στην σάρκα Λόγου (ο πειράζον, Κρόνος-Δίας) και την ηρωική του επάνοδο στο βιβλίο της ζωής των Πατέρων ή Μονάδων του Μοναδιαίου πεδίου…
Αυτό είναι το ΚήΡυγμα=ΚοΡάνι του Μωαμεθανισμού, μιας μυστικιστικής συνθετικής θρησκείας που ισχυρίζεται πως έχει λάβει υπόψη της τα διδάγματα από τις προηγούμενες : Ινδουισμό, Ιουδαϊσμό, Χριστιανισμό
Οι Μουσουλμάνοι ισχυρίζονται πως ο ΠαΡάΚΛηΤος (άγιο πνεύμα, αιθήρ) είναι διαστρέβλωση του ΠεΡίΚΛυΤος (ένδοξος δηλ . του ονόματος Μωάμεθ*) για τον οποίο προφήτευσε ο Χριστός στo εδάφιο Ιω. 14:15-17: «Αν με αγαπάτε, φυλάξτε τις εντολές μου. 6 Και εγώ θα παρακαλέσω τον Πατέρα, και θα σας δώσει έναν άλλον ΠαΡάΚΛηΤο, για να μένει μαζί σας στον αιώνα, 17 το Πνεύμα της αλήθειας, το οποίο ο κόσμος δεν μπορεί να λάβει, επειδή δεν το βλέπει ούτε το γνωρίζει• εσείς, όμως, το γνωρίζετε, επειδή μένει μαζί σας, και μέσα σας θα είναι»
Άρα λοιπόν κατά τους ισλαμιστές αυτούς, στο κατά Ιωάννην ο Ιησούς προλέγει τον Μοχάμμεντ!
*Το όνομα Αχμάντ είναι συνώνυμο του Μοχάμμεντ που σημαίνει παινεμένος, ένδοξος (το aHMaD και muHaMmaD μοιράζονται τα σύμφωνα-ρίζες H, M, D. - Στη σημιτική κατηγορία γλωσσών η κάθε λέξη, ως δομή και ως προφορά "κτίζεται" αποκλειστικά πάνω σε σύμφωνα-ρίζες. Τα φωνήεντα συνήθως δεν υποδηλώνονται.)
Εδώ οι χριστιανοί θεολόγοι αντιλέγουν πως επειδή στην ελληνική δεν γράφουμε μόνο τα σύμφωνα όπως στην αραβική, αλλά γράφουμε ΚΑΙ τα φωνήεντα, δεν αρκούν τα κοινά σύμφωνα στις λέξεις "ΠαΡάΚΛυΤοΝ" και "ΠεΡιΚΛηΤόΝ" για να τις βγάλουμε συνώνυμες, όπως συμβαίνει π.χ. στην αραβική με τα ονόματα Αχμάντ (η Άχμεντ) και Μοχάμμεντ.
Δυστυχώς για την χριστιανική θεολογία φαίνεται πως οι Άραβες έχουν δίκιο. Η ελληνική γλώσσα υποδεικνύει με τα 17 σύμφωνα τις «οριζόντιες ουσίες» των 17 υποπεδίων: 7 φυσικές +7 αστρικές +3 νοητικές που δημιουργούν τις μορφές. Ενώ με τα 7 φωνήεντα δείχνουν τις «κάθετες γραμμές» (ακτίνες). Όπως έχουμε ήδη πολλάκις αναφέρει σημασία έχουν μόνον τα σύμφωνα-ουσίες. Μάλιστα αυτή μας η νεοπλατωνική αντίληψη θεμελιώνεται στον τριγωνικό 17 ή τις 153 γραμματολογικές ρίζες-ψάρια ή συνδυασμούς συμφώνων που προτείνει το ευαγγέλιο για το αιθερικό δίχτυ του αναστάντος Λόγου !!!
Ας ευχαριστήσουμε λοιπόν τους μουσουλμάνους μυστικιστές για την υψηλής στάθμης θεολογική τους υπόδειξη…
Το Κοράνιο αναφερόμενο σε 5 προφήτες : Αδάμ=γη, Νώε=ύδωρ, Αβραάμ=πυρ, Ιησούς=αήρ, Μωάμεθ=αιθήρ, παραδίδει μαθήματα καβαλιστικής ερωτικής αλχημείας… Γι αυτό άλλωστε επιτρέπει και την πολυγαμία.
OX ή περί Α+σθενείας…
Ο Χθόνιος Ερμής (ο ιΧθύς-έρως), ο απόκρυφος, είναι ο κυβερνήτης της Παρθένου. Ο Ερμής σε όποιο πεδίο (ζωδιακό οίκο) μεταβαίνει αντιγράφει τον κύριο του πεδίου και γίνεται αυτός ο κύριος... Είναι η συνθετική νοητική αρχή που μετατρέπει τον πολυθεϊσμό σε μονοθεϊσμόΣτην ελληνική μυθολογία ο νεογέννητος Ερμής έκλεψε τα όπλα όλων των θεών, δείχνοντας ιδιαίτερο ενδιαφέρον στις αγελάδες (ηλιακές ουσίες) του Απόλλωνα. Η μεγάλη του περιέργεια για τα όπλα-πυρά των θεών που τους χάρισε ο Ήφαιστος, (το υποατομικό πυρ ή Λόγος) τον καθιστούν θεό της ιδεοκλοπής αλλά και της παραγωγής νέων δια της φιλοσοφίας. Αφού τελικά επιστρέφει πίσω τις ιδέες-πυρά μαζί με κάποιο δώρο-εκδούλευση, που αφορά μεταξύ άλλων και την τελειοποίηση τους…
Ο μονοθεϊσμός - Βουδισμός του Άλεφ=βοδιού φθάνει στο άλλο άκρο. Εδώ δεν υπάρχουν άλλοι θεοί. Αναγνωρίζεται μόνον ο Ερμής=Βούδας ή αλχημικός υδράργυρος, που αλλάζει χρώματα σαν την Αγελάδα του Κάδμου. (< Καδώς=Άγιος. Άγιος με δασεία =ευλαβής. Άγιος με ψιλή =ανευλαβής )
Η ελληνική γλώσσα είναι ένας θαυμαστός κήπος για την καλλιέργεια των λεκτικών ανθέων ή παρετυμολογήσεων. Στο κέντρο του οποίου καίει η επτακάντηλος των 7 φωνηέντων επάνω στον βωμό των 17 συμφώνων.
Η γλώσσα μιμείται την λειτουργία των 9 δημιουργικών αγγελικών χωρωδιών του Διονυσίου (Διονύσου ή Ερμή-Χριστού ή ΑΩ ή ΑΖΩΘ ). Έιναι ένας διαρκής δημιουργικός διαλογισμός που υπηρετεί την ενόραση όπως το μαντείο των Δελφών. Που έδινε πάντοτε διττές απαντήσεις και άφθονο χώρο για να αναπτυχθεί το ελευθέριο της σκέψεως-βουλήσεως .
Μάλιστα στον διπρόσωπο Ερμή εκτός από το πρώτο «στερητικό, αθροιστικό» γράμμα Α, αποδίδουν και το όγδοο γράμμα Ήτα, (άθροισμα των Διόσκουρων φορών ή πνευμάτων: ψιλής και δασείας )
Όποιος διαλογίζεται με στωικότητα=σοβαρότητα και σεβασμό απέναντι στον Εαυτό του είναι μονοθεϊστής. (Όλοι οι υπόλοιποι στέκουν ως Φαρισαίοι ενώπιον δήθεν «θεών και διδασκάλων», δηλ. των εφέσεων-ανακλάσεων/διαιρέσεων του υπερφίαλου ηλιακού εγώ).
Αντιλαμβάνεται το στερητικό Άλφα να μεταβάλλεται σε αθροιστικό (ερμητικό < έρμα =άθροισμα). Το άπειρο=α+πέρας=αδιαπέραστο μεταβάλλεται σε ήπειρο χώρα = άπειρο χώρα ή Δήμητρα=άπειρο υπερδιαστατική Γαία και η ασθένεια=α+σθένος σε υπερβολή μιας αιθερικής γραμμής ή κεραύνιου Δίινου σθένους.
Η ασθένεια=σκέψη είναι η θεία πρόνοια, (Προμηθέας), που μας επιτρέπει να αντιγράψουμε τα όπλα=πυρά των θεών και μετά να τα επιστρέψουμε. Αφού πρώτα έχουμε αυτοτιμωρηθεί αρκετά από την κακή τους πολιτισμική χρήση…
Το λεξικό των ομοίων του Αμμωνίου…
Παρακολούθησα την πολύ ενδιαφέρουσα παρουσίαση του βιβλίου του λεξικού των ομοίων του Αμμώνιου από τους ελληνιστικούς χρόνους…
https://www.youtube.com/watch?v=gjbABBvS-UE&t=1469s
Μπορώ να πω ότι έμαθα πολλά από τον ομιλητή "όμως" εννόησα περισσότερα για τον δομισμό της γλώσσας μας…
1. Ξεκίνησε την ομιλία με την λέξη ώμος που διαφοροποιείται από το ωμός κατά τον τονισμό και μόνο… Δυστυχώς ο Αμμώνιος δεν τοποθέτησε στην κατηγορία των ομοίων τον ομόηχο αντιθετικό σύνδεσμο «όμως». Τις τρεις αυτές λέξεις μόνον ο μεταφυσικός δομισμός-καβαλισμός του ονοματοθέτη θα μπορούσε να συνδέσει…
Μόνο κάποιος που έχει συναντήσει το όραμα της αυστηρής ρομφαίας της δικαιοσύνης να προβάλει από τον αριστερό του «ώμο» και το χέρι του θεϊκού ελέους από τον δεξιό του. Αντιλαμβάνεται την «ωμότητα» με την οποία εκδηλώνονται οι δύο όψεις τις δικαιοσύνης από τον νοητικό θώρακα και τους αντιθετικούς ώμους της θεϊκής κρίσης. Οπόταν εννοεί και τον αντιθετικό σύνδεσμο του «όμως». Δηλαδή πως όταν κάποιος δικάζει πρέπει να ακούει και την αντίθετη άποψη…
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν οι Γάλλοι, (πύρινοι λέοντες στο ζώδιο), που έχουν μανία να μεταφέρουν τον τονισμό στην λήγουσα, επιδεικνύοντας την έντονη μορφοποιητική τάση του νου τους. Παρόμοια με τους επίσης λέοντες Ιταλούς που χρησιμοποιούν ιδιαίτερα το καταληκτικό γράμμα m*, δηλ. την matter=ύλη. Αντίθετα με τους Έλληνες που τα επαναφέρουν όλα στο καταληκτικό νοητικό γράμμα Ν (ο νους) και το οφιοειδές σίγμα: (η αθερική ταλάντωση του τριγωνικού σπινθήρος, το δόντι του δράκου ή το καβαλιστικό δένδρο που είναι ένα με τον δράκο > δέρκω της ενόρασης)…
*Βλέπε την μυστικιστική σημασία της αιθερικής ρίζας «ΟΜ», που ενώνει το πνεύμα με την ύλη στον Οφθαλμό της (ομ)αδικής ενόρασης ή της φυλετικής (ομ)ιλίας. Αντίθετα από το διπλό οο=ωμέγα ή ου στην λατινική, που δηλώνει τον υλικό χώρο της μυστικής γήινης ρίζας Χουμ
2. Ακολουθεί η παρουσίαση μιας δεύτερης κατηγορίας ομοίων που σχετίζεται με την μεταβολη της σημασίας κατά την αλλαγή του τονισμού σε μια λέξη
_Ασφοδελός είναι το φυσικό φυτό, ενώ ο τόπος των ασφοδέλων είναι ο νοητικός Άδης
_Αμυγδάλη= ο καρπός, Αμυγδαλή= το δένδρο
_Άγροικος= ο σκαιός-απότομος στους τρόπους (το πνεύμα). Αγροίκος=ο αγρότης = ο βίαιος καλλιεργητής
Ο τονισμός στην λήγουσα δείχνει λοιπόν την φυσική εκδήλωση, η παραλήγουσα την νοητική και η προπαραλήγουσα το πνεύμα. Όμως η τριπλή φύση της ψυχής δεν φαίνεται να εννοείται από τους φιλόλογους και ειδικά τους δημοτικιστές που ανεβάζουν τον τόνο στην προπαραλήγουσα...
Παρόμοιο ρόλο φαίνεται να έχει η ψιλή (η υλική κατεύθυνση) από την δασεία (την πνευματική)… λχ Άρα με δασεία = το νοητικό συμπέρασμα και, άρα με ψιλή =άραγε που δηλώνει την νοητική αμφιβολία
3. Μια τρίτη κατηγορία ομοίων αφορά στην διαφοροποίηση της σημασίας εξαιτίας του διπλασιασμού των γραμμάτων
_Λήμα=το παράστημα της ψυχής και Λήμμα=το λαμβανόμενο. Εδώ το απλό Μ δηλώνει το ζώδιο των παρθένων πνευμάτων που τίκτουν, ενώ το διπλό ΜΜ το σύμβολο του υδροχόου. Ο υδροχόος δεν παράγει, μόνο λαμβάνει διαχειριζόμενος τα των άλλων…
Το θέμα της αλλαγής εξαιτίας του διπλασιασμού είναι γνωστό και έχει απασχολήσει τους ομηριστές στην διπλή γραφή του ονόματος Αχιλέας με ένα ή δύο λλ υποδεικνύοντας την θνητή και την αθάνατη φύση του. Το ίδιο συμβάινει με την καταστροφική -δημιουργική φύση στο όνομα Απόλων-λλων. Το υποδεικνύει ο Πλάτωνας στον Κρατύλο
Η διαφορά του ενστίκτου από τον νοητικό διπλασιασμό-κατοπτρισμό της συνείδησης φανερώνεται στην παρουσία του α και του ε που δηλώνουν την ασυνειδησία και την συνείδηση αντίστοιχα
λχ. Αδ(ε)ής=α+δέος= άφοβος από το αδ(α)ής=α+δάω,γνωρίζω= αμαθής
Δόξ(α)=ο αναγνωρισμένος από τους πολλούς, Κλ(έ)ος= ο επαινούμενος από τους σπουδαίους
Π(ε)ίρα=εμπειρία ως ενεργητική εκδήλωση της συνείδησης . Π(ή)ρα=ο αποθηκευτικός σάκος ή το βιβλίο, δηλ. η ανενεργός συνείδηση
3. Μια άλλη κατηγορία αφορά τις διαφορετικές σημασίες ανάλογα με το φυλετικό γένος της λέξης
_Η στύραξ=το θυμίαμα, Ο στύραξ=το ακόντιο. Εδώ ο Αμμώνιος έχει ανοίξει πολλά μέτωπα. Το Ήτα είναι το θηλυκό άρθρο και το Όμικρον το αρσενικό. Όμως το Ήτα δηλώνει τα δύο ημικύκλια ή πνεύματα ενωμένα με μια οριζόντια γραμμή πράγμα που κάνει και το Θήτα=όμικρον με γραμμή, το οποίο έχει εξαλειφθεί στην λατινική…
Επί πλέον το Θυμίαμα είναι ένα φονικό όπλο στον νοητικό κόσμο όπως είναι το ακόντιο στον φυσικό…
_Η χάραξ δηλώνει τον πάσσαλο της αμπέλου, ενώ ο χάραξ είναι το διαχωριστικό πολεμικό χαράκωμα. Όμως ο Διόνυσος είναι ο πολεμικός θεός της αμπέλου και, ΧΡ είναι η ρίζα του πυρός
_Το άνδρο (φυσικό σπήλαιο) διαφοροποιείται από το σπήλαιο που έχει δεχθεί την ανθρώπινη παρέμβαση. Όμως το θηλυκό σπήλαιο, η κοιλία του πολιτισμού, δηλ. της ανθρώπινης παρέμβασης τίκτει την συνείδηση και όχι το άνδρο των Νυμφών (τα γεν. όργανα). Το άνδρο από το σπήλαιο διαφέρει λοιπόν όσο ο γεννητικός άνδρας από την τίκτουσα γυναίκα (σπλ > σπήλαιο, σπλάχνο, λάσπη, σπλην)
Δεν αναλύω την υπόλοιπη μισή ομιλία γιατί η σκέψη μου είναι δομική-αποκρυφιστική και διαφέρει από την φιλολογική-ιστορική προσέγγιση του ομιλητή…
O Παλαμήδης και οι Κουρήτες ή Ιδαίοι δάκτυλοι φύλακες του αιθέρα Δία…
Επειδή η αγαπημένη μου άσκηση στο όνειρο είναι να κοιτάω τις μεταμορφώσεις των παλαμών στο αστρικό μου σώμα. Αντιλήφθηκα γρήγορα την φύση του Παλαμήδη, τον φορέα της αλφαβήτου κατά τον Αριστοτέλη… Στην αρχή όταν δεν έλεγχα καθόλου τις σκέψεις μου, τα ονειρικά δάχτυλα εμφανιζόντουσαν σαν πολυάριθμα φύκια που κυμάτιζαν. Με την πάροδο των ετών άρχισαν να παίρνουν σχήμα φαλλών μέχρι να καταλήξουν σε ανθρώπινα δάκτυλα. Με αυτόν τον τρόπο βεβαιώθηκα πως οι παλάμες και τα δάκτυλα μορφοποιούν την ομιλούσα σκέψη.
Το θέμα της σχέσης της ομιλίας με τους ονειρικούς δακτύλους φαίνεται πως ήταν ανέκαθεν γνωστό στις λαϊκές παραδόσεις. Στην ελληνική μυθολογία οι Ιδαίοι Δάκτυλοι ήταν δαίμονες που κατάγονταν από το βουνό Ίδη της Κρήτης ή της Φρυγίας. (Το βουνό σημαίνει πάντα την σπονδυλική στήλη).
Οι Ιδαίοι Δάκτυλοι αποτελούσαν την ακολουθία της μητέρας των θεών, της Ρέας -Κυβέλης ή Αγχιάλης-Αχελώ (ερωτικό άγχος-άχος βλ. Αχιλλέας-αγχόνη) , δηλ. είναι εκδήλωση του βουητού=Ροής της κύβης=κεφαλής, Ρ=Ρες=κεφάλι. Τους ονόμασαν «Δακτύλους» επειδή ήταν 5 τον αριθμό, όσα δηλαδή και τα δάκτυλα του ενός χεριού, ή επειδή ήταν πολύ επιδέξιοι στην κατεργασία των μετάλλων. Κάθε δάκτυλος, αντιστοιχεί σε διαφορετικό πλανητικό μέταλλο :
1. Αφροδίτη=αντίχειρας , χαλκός
2. Δίας=δείκτης, ψευδάργυρος
3. Κρόνος=μέσος, μόλυβδος
4. Απόλλων= παράμεσος, χρυσός
5. Ερμής=μικρός, υδράργυρος
Ο Άρης=σίδηρος αντιστοιχεί στην παλάμη ενώ η σελήνη=άργυρος αντιστοιχεί στην εξωτερική πλευρά της κάτω από τον ΄μικρό δάκτυλο του Ερμή
Αναφέρονται και περισσότεροι από 5 Δάκτυλοι, εφόσον είμαστε πολυπρόσωπα Όντα. Σύμφωνα με άλλη παράδοση, οι εκατό πρώτοι άνδρες που γεννήθηκαν ποτέ στην Κρήτη ονομάσθηκαν «Ιδαίοι Δάκτυλοι». Ο αρ. εκατό όπως και η Κρήτη=Κριτής δηλώνουν τον νοητικό κόσμο…
Στην δική μου αντίληψη σημαίνουν το μέτρο του αιθέρα, γιατί οι στοιχειονάνοι της γης, έχουν μέγεθος δακτύλου…
Οι Δάκτυλοι υποτίθεται ότι βρήκαν και κατεργάσθηκαν πρώτοι τον σίδηρο, ενώ κάποιες πηγές τους αποδίδουν και την καθιέρωση των Μυστηρίων. Σύμφωνα με την παράδοση, που τους ταυτίζει με τους Κουρήτες, στους Δακτύλους εμπιστεύθηκε η Ρέα τη φύλαξη του βρέφους της, του φυσικού αιθέρα Δία. Μία παράδοση των Ηλείων δίνει και τα ονόματα των 5: Ηρακλής , Παιωναίος, Επιμήδης, Ιάσιος και Ίδας
Παρόμοιες παραδόσεις υπάρχουν στην παγκόσμια λαογραφία. Οι ινδιάνοι Τολτέκοι λένε λχ για την ανάγκη τοποθέτησης μεταλλικών λεπίδων ανάμεσα στα δάκτυλα προκειμένου να ελεγχθεί η σκέψη. Δείχνοντας μας την φύση της ονειρικής αλχημείας για την χρυσοχοεία της καθαρής λογικής.
Ενώ οι μωαμεθανοί λατρεύουν το χέρι της Φατιμά Ζαχρά (Αφροδίτη=Εωσφόρο, κυρία του φωτός, ζοχάρ=φως) την κόρη του μεγάλου προφήτη Μωάμεθ (τρίτου οφθαλμού)… Που συμβολίζουν με τον 16πέταλο λωτό του λαιμού-ομιλίας
Η κυρία του φωτός είναι η Αφροδίτη-Εωσφόρος ή πεντάκτινος της χρυσής τομής. Η ανθρώπινη μορφή είναι ένα πεντάκτινο φράκταλ 2ης τάξης, καθώς από κάθε κορυφή του αστέρα προβάλει η σειρά των 5 Ιδαίων ή ολυμπιακών δακτύλων…
Τώρα ας έλθουμε στην αποκαλυπτική νύξη του Αριστοτέλη που δείχνει κατά την γνώμη μου που έγκειται ακριβώς η διαφορά ανάμεσα στα ελληνικά και τα αρχαία αραβικά αλφάβητα…
Αριστοτέλης: «Ο Παλαμήδης άφωνα και φωνούντα συλλαβάς τεθείς εξεύρον ανθρώποισι γράμματα ειδέναι.»
Πιστεύω πως οι Έλληνες ελέγχοντας την ομιλία και διατυπώνοντας λογικούς κανόνες, επέτυχαν πρώτοι την νοητική ατομικότητα του ανεξάρτητου πολίτη στο καρδιακό κέντρο από το οποίο προβάλουν τα ΄χερια. Με αποτέλεσμα να αντικρύσουν τις ροές των ανεξάρτητων φωνητικών γραμμάτων προς τις φάλαγγες των δακτύλων.
΄Οταν οι άλλοι ανατολικοί λαοί αντίκρυζαν την ενιαία ροή των συλλαβογραμμάτων στο φυλετικό αστρικό σώμα του Αχελώου (ερωτικού άχους) από τα πόδια προς το κεφάλι τους, καθώς οι Πολιτείες τους ήταν αγελαίες…
Η ερμητική οκτάβα των εντυπώσεων και οι 136 ωραίες ελληνίδες λέξεις στον αστέρα των 17 κορυφών της ελπίδας-ίβιδας του Σειρίου…
Η ιδέα που θα επιχειρήσουμε να αναπτύξουμε στο σημερινό μας άρθρο είναι πως η πυθαγόρεια τριάδα των Διόσκουρων με την Ελένη αναφέρεται όπως είναι λογικό επόμενο. Στις σχέσεις μεταξύ των διαπλεκομένων 4ων στοιχείων ή αισθήσεων στην Διοφαντική ακολουθία Fibonacci
Επαναλαμβάνω τον πίνακα των στοιχείων ή βημάτων της ακολουθίας ή έρματος των σκάντας (εντυπώσεων)
α. Η γη του ενστίκτου. Η οσμή-ενόραση των επερχόμενων γεγονότων. Ο λωτός-ρόδακας του 4.
Rūpa (μορφή, όπως αυτή του φυσικού σώματος) /κύβος
β. Το ύδωρ των συναισθημάτων. Η γεύση-ενόραση των παρελθόντων γεγονότων. Ο λωτός-ρόδακας του 6.
Vedanā (συναισθήματα και συναισθηματική αντιδραστικότητα) /20εδρο
γ. Το πεπτικό πυρ. Η όραση του Αριστοτέλη. Ο ρόδακας του 10=4+6.
Sannā (αισθητηριακή αντίληψη, ή επίγνωση) /4εδρο
δ. Ο αιθέρας. Ακοή. Η διαλεκτική των σχέσεων. Ο ρόδακας του 16=10+6
Sankhāra (εντυπώσεις που δημιουργούνται από τις δυο προηγούμενες κατηγορίες: vedanā και sannā) /8εδρο
Εφόσον α+β=γ, β+γ=δ => [αδ, 2βγ, ββ+γγ] συνιστούν πυθαγόρεια τριάδα δηλ. πλευρές ορθ. τριγώνου.
Στην τριάδα αυτή αναγνωρίσαμε:
1. Τον Κάστορα (αδ) δηλ. την 1η μύηση του εκπολιτισμού της λίμπιντο από την βάση του ενστίκτου (α) στον λαιμό (δ). Όπου αδ=4*16=64 (η οσμή των 64 γεγονότων του Ι-Τσινγκ)
2. Τον Πολυδεύκη (2βγ) δηλ. την 2η μύηση της εισόδου στον Ηριδανό-Ιορδάνη ποταμό της ονειρικής φυλετικής Νύμφης της ζωής-θανάτου. Όπου 2βγ=2*6*10=120=66+54 δηλ. η κατασκευή του διπλού αιθερικού ή 20έδρου (οι κρανιακές γεύσεις που ρέουν ως φωτεινός καταρράκτης από τον θρόνο-στέμμα του υψίστου)
3. Την δάδα Ελένη-κουνταλίνι ή 7κάνδηλος λυχνία ως ακτινοβολία διπλού τετραγώνου (ρόδακα).
Όπου ββ+γγ=10*10+6*6=136. Όταν 136 είναι οι ριζικοί συνδυασμοί των 17 συμφώνων (ο αστέρας του Σειρίου των 17 κορυφών) στην ελληνική αλφάβητο.
Ο αέρας. Ο ενσαρκωθείς Λόγος στην καρδία. Η Αφή. Ο ρόδακας του 12.
Vinnāna (συνειδητότητα η οποία προκύπτει από την δυαδικότητα μεταξύ υποκειμένου και αντικειμένου-απτομένου). /12εδρο
Το άθροισμα 136+64+120=320=10Χ32. Όταν 32=20+12 είναι η πολική συμμετρία εδρών-κορυφών του 12έδρου-20έδρου που εγγράφεται στην σφαίρα του πνεύματος λέγει ο Ιάμβλιχος
Στην εικόνα ο διπλός μακεδονικός ρόδακας του 8 =16, ή 8*8=64 και η ερμητική Ίβιδα. Στον Άδη της Ελευσίνας εμφανίζεται ο ρόδακας-σίφωνας του 5. Ο Ρόδακας είναι σύμβολο των μυητικών μεταβολών της ψυχής. Έτσι συναντάται με 4, 7, 12 κλπ πέταλα…
Η Άρτεμις σελήνη και οι 36 σκύλοι-tattwas του Ακταίωνα (α μέρος)
Οι ανατολίτες κατονομάζουν τα 36 απόκρυφα σεληνιακά πυρά που δημιουργούν τα όνειρα (tattwas). Όταν οι Έλληνες τα σχετίζουν με τα ονόματα των 36 σκύλων του Ακταίωνα* που τον κατασπάραξαν επειδή είδε γυμνή την Αρτέμιδα και τις 60 Νύμφες χορεύτριες της
Αν θαυμάζει κανείς τον μαθηματικό Ταοϊσμό που έχει συντηρήσει το σεληνιακό-Δίινο ημερολόγιο στο περίπλοκο σύστημα των 64 6γραμμων του Ι-Τσινγκ. Δεν μπορεί να μην αναγνωρίσει την ταοϊστική διδασκαλία στους χορούς της Αρτέμιδας και των 60 Νυμφών συνοδών της που καταλήγουν μετά από 5Χ12=60 έτη στα γόνατα του πατέρα Δία.
*Ο Ακταίων στην ελληνική μυθολογία ήταν γιος του Αρισταίου (Κάστωρ ή άριστος είναι η ολοκληρωμένη προσωπικότητα) και της Αυτονόης (συνείδησης) , κόρης του βασιλιά της Θήβας Κάδμου > Αδάμα δηλ. του ουράνιου Ανθρώπου. Αφού η επτάπυλος Θήβα είναι το αιθερικό μας σώμα
Τον Ακταίωνα ανέθρεψε ο Κένταυρος Χείρων 64+36=100 τέκνο του Κρόνου (χρόνου) στο Πήλιο (το ζώδιο του Τοξότη) και έγινε σπουδαίος κυνηγός. Kυνηγούσε καθημερινά στα δάση με τα 36 σκυλιά του. Όταν αντίκρυσε μια μέρα την Άρτεμη να λούζεται σε μια πηγή (η πανσέληνος), μαζί με τις Νύμφες της. Η θεά τότε οργισμένη καθώς την προκάλεσε στην τέχνη της φώτισης Ζεν > ο Ζευς της ενόρασης-τοξοβολίας, μεταμόρφωσε > μύησε τον Ακταίωνα σε καρδιακή έλαφο και έτσι τον κατασπάραξαν τα ίδια του τα σκυλιά-tattwas. Δηλ οι αιθερικές δονήσεις της ίδιας του της συνείδησης.**
Όπως διαπιστώνει πλέον η αρχαιολογική σκαπάνη η ελληνική θρησκεία είναι ταυτόσημη με τον Απολλώνιο ελληνοβουδισμό των Κάβειρων > Βουδών. Οπότε δεν δημιουργεί έκπληξη το γεγονός πως οι επίγονοι του Αλέξανδρου διέδωσαν τον Βουδισμό-Ζεν στην Ασία και τιμώνται πλέον ως άγιοι εκεί, ενώ εδώ εμείς ακόμη αναρωτιόμαστε για την θεϊκότητα του Αλέξανδρου. Αφού από την ελληνιστική του αυτοκρατορία πρόκυψε ο γεωμετρικός καβαλιστικός συγκρητισμός του γνωστικισμού-χριστιανισμού, Ενώ ο Δημήτριος ο Φαληρέας οργανωτής της αλεξανδρινής βιβλιοθήκης ήταν αυτός που συγκέντρωσε τις δοξασίες των Εβραίων στην παλαιά διαθήκη των εβδομήκοντα… αντιλαμβανόμενος πως ο ινδικός Βράχμα > Αβραχάμ των εβραίων είναι ο αιθέρας Δίας με τις πολλές γυναίκες του (πολλά γέλια)
Το γεγονός πως ξαναβρίσκουμε τώρα μέσα από την κοπιώδη εργασία τόσων πολλών το χαμένο αιθερικό νήμα της συνθετικής σκέψης-σελήνης είναι πολύ σημαντικό για την επιβίωση του έθνους μας, μαζί με την σΕλληνίδα ακτίνα της Σχολής του Σειρίου τρίτου οφθαλμού…
Το όνομα Ακταίων (> ακτογραμμή) σημαίνει την αίσθηση της καρδιακής αφής > ελάφου που πεθαίνει για την μουσική. Το όνομα επομένως είναι συνώνυμο του Επάφου (ο επί της αφής) τέκνου της Ιούς που τον γέννησε στην Αίγυπτο αφού διένυσε την ακτογραμμή όλου του κόσμου… σύμφωνα με την προφητεία του Προμηθέα
Αυτά είναι υπεραρκετά για να εννοήσει κανείς πως τα σκυλιά του Ακταίωνα είναι τα γράμματα-δονήσεις της σεληνιακής αλφαβήτου η εκφορά των οποίων οδηγεί τον Λόγο σε απτή ενσάρκωση στην επιφάνεια της γαίας-Αιγύπτου…
**Στην εικόνα οι κύνες-νόμοι του Ακταίωνα-Επάφου 4+6+10+16=36 είναι τα πέταλα-γράμματα εκτός της 12πέταλης καρδιακής ελάφου (Ακταίωνα)
Ο ηλιακός πρωκτός - Άμμων Δίας και η θυσία του κεντρικού πυρός ή Άβδηρου (α+ βδέω, βρομάω) = ο κλανιάρης … (α μέρος)
Με την ευκαιρία της πανσελήνου στον Κριό μας δίνεται η ευκαιρία να δούμε τον τρόπο που εργάζεται το δημιουργικό αντεστραμμένο τριγωνικό πυρ, που συμβολίζεται με το κριάρι > αίγα > αιγίδα, δηλ. τον κεραύνιο γονιμοποιό κερασφόρο Άμμωνα Δία… ή αιθέρα «απανά» των ανατολικών.
Ο αιθέρας αυτός έχει εκρηκτική συμπεριφορά και εκδηλώνεται με τις πορδές, την ούρηση** και τις οργασμικές κενώσεις του εντέρου που εκκινούν την ομιλία στο πρωκτικό στάδιο της παιδοψυχολογίας. Πριν αντικατασταθούν στην ώριμη ηλικία από τις ηδονές των βίαιων εκσπερματώσεων και τους πόνους της γέννας της Αθηνάς στους πονοκεφάλους του Δία (πολλά γέλια)
**Η νευροψυχολογία και η γενετική μόλις ξεκινούν να ανακαλύπτουν το αλχημικό Άζωτο, δηλ. τον κύκλο της πεσμένης ομιλίας (ΑΖΩΘ) ή Ουρίας > το πεσμένο ουράνιο πυρ ή ουρ. Μελετώντας το γονιδιακό υπόβαθρο της δυσλεξίας, δηλ. της λανθασμένης συντακτικής ροής (ούρησης) των πληροφοριών: γραμμάτων και λέξεων στο κεντρικό νευρικό σύστημα και τα υγρά του κρανίου.
Όμως η επιστήμη της γέννησης του κόσμου από την ονοματοθεσία των λέξεων όντας απόκρυφη, δεν είναι δυνατόν να μελετηθεί στους πάσχοντες άλλους. Η μόνη μελέτη που μπορεί να υπάρξει είναι στο υπναγωγικό-αλχημικό φαινόμενο που ανακυκλώνει το Άζωτο της ουρίας οικοδομώντας το αιθερικό 20εδρο-12εδρο ή νοητικό σώμα της συνείδησης.
Η πολεμική που έχει αναπτύξει η θρησκεία και η επιστήμη ενάντια στον 12εδρο αιθέρα της αστρολογίας, δείχνει απλά την κατάντια της φιλοσοφίας στις μέρες μας. Που στέκεται εμπρός στον σπασμένο καθρέφτη των πολλών επιστημών της αδυνατώντας να αναγνωρίσει το πρόσωπό της στις πολλές ανακλάσεις. Η συνδετική αστρολογία όντας η πλατωνική φιλοσοφία για τα μέρη του συντακτικού Λόγου (πυρ = τα ονόματα, ύδωρ = τα ρήματα, γη = τα αφηρημένα ουσιαστικά, αέρας = επίθετα, αντωνυμίες, συδετικά κλπ ) δηλ. την κατανόηση της άθροισης των λεξάριθμων στις ακμές του αιθερικού 20εδρου της χρυσής τομής. Πρόκειται να μετατραπεί σύντομα εξαιτίας της ελαύνουσας εποχής του Υδροχόου της 5ης-7ης ακτίνας σε κανονική επιστημονική λατρεία όπως ήταν σε όλον τον αρχαίο κόσμο.
Αυτό θα συμβεί καθώς θα αναγνωρίζεται η λειτουργία του Αζώτου, 7ου στοιχείου στον περιοδικό πίνακα. Που αφορά την κατανόηση του αδρανούς κατοπτρικού αιθέρα ή Λόγου-ΑΖΩΘ των αλχημιστών (ΑΖΩΘ = το αιθερικό σώμα που δημιουργεί η ομιλία-σκέψη μας )…
Το θέμα της ανακύκλωσης της 12εδρικής γωνίας του Αζώτου ώστε να επιτευχθεί η κατασκευή του νοητικού σώματος. Διατυπώνεται ευθαρσώς πλέον από τους βιολόγους που σχετίζουν την έλλειψη του ενζύμου της ουρικάσης με την ανάπτυξη της ευφυίας στους πιθήκους τους ανθρώπους και κάποιους σκύλους… Η ουρικάση είναι ένα ομοτετραμερές ένζυμο αποτελούμενο από 300 έως 400 αμινοξέα, που βοηθά στην αποβολή του ουρικού οξέος. Διαφέρει από τις άλλες οξειδάσες κατά το ότι ""δεν χρειάζεται ένα μεταλλικό άτομο"" για την καταλυτική του δράση.
Οπότε η μεταβολή δια μέσου της μεταλλικής ανθρώπινης σκέψης ξεκλειδώνει τον αλχημικό μεταλλικό συντακτικό κώδικα
Το δράμα της επιστημοσύνης στον πολιτισμό μας είναι λοιπόν μεθοδολογικό. Καθώς χρησιμοποιώντας διαφορετικό μέτρο από την μεταλλική συνείδηση του ερμητικού παρατηρητή-επιστήμονα. Αδυνατεί να κάνει τις ακριβείς φαινομενολογικές μετρήσεις του αγίου δημιουργικού πνεύματος της χρυσής τομής*. Έτσι αφήνει διαρκώς υπόλοιπα, δηλ. έδαφος στην άγνοια που τον αναγκάζει να πιστεύει, σαν σκύλος που κοιτάζει σαστισμένος το είδωλό του, πως δεν είναι ο ίδιος…
Φαντάσου δηλ. τα γέλια που κάνουν οι άγγελοι των περισσοτέρων διαστάσεων με μας, που δεν αναγνωρίζουμε το είδωλο της φυλετικής σκέψης μας σε αυτά που βλέπουμε γύρω μας
*Η δημιουργική ομιλία αφορά τον προσδιορισμό του ηλεκτρονικού φορτίου της σκέψης !!! στην τιμή του 1.6 αντί της κανονικής 1,618033 της χρυσής τομής. Καθώς τότε δεν θα υπήρχαν ηλεκτρόνια αλλά μόνον άτομα και το ηλεκτρικό είδωλο, (η σκέψη των ηλεκτρονικών στιβάδων ή αισθήσεων) θα εξαφανιζόταν στο καθαρό Απολλώνιο φως της Νιρβάνα…
Κουράγιο φίλε νοητικέ σκύλε-αναγνώστη θα τα καταφέρουμε , το άστρο του κυνός είναι μαζί μας
ο Άβδηρος και οι άλογες συναισθηματικές αισθήσεις πόρνες-κόρες του Διομήδη… (β μέρος)
Όσοι έχουν επιτύχει κάποιο έλεγχο-ηρεμία στην «στάση του σωματικού τους φορέα» μπορούν να επιχειρήσουν τον άθλο του Ηρακλή στον Κριό. Δηλ. στο να εμβαθύνουν στην φιλοσοφική πλατωνική παιδεραστία ή επάνοδο στο πρωκτικό στάδιο της παιδοψυχολογίας τους.
Στο στάδιο αυτό τα παιδιά μαθαίνουν να περπατούν και να ομιλούν, ταυτόχρονα με την πρόοδο της πεπτικής μεταβολής των τροφών στα έντερά τους, (τα όνειρα του Αριστοτέλη). Εφόσον η κινητική ισορροπία είναι ο απαραίτητος όρος για να περπατήσουν και να ομιλήσουν διανύοντας αρχικά μικρές αποστάσεις-προτάσεις, συνδέοντας τα ουσιαστικά με τα ενεργητικά κινητήρια ρήματα και τους συνδέσμους (τα στοιχείο του ύδατος και του αέρα). Το καταφέρνουν είτε στραβοπατώντας, είτε μπερδεύοντας τα μέρη-στοιχεία του πλατωνικού λόγου > μορφικού πυρός θέτοντας σε κίνηση το τριπλό άρμα της ψυχής τους. Υπενθυμίζω πως σύμφωνα με τον Πλάτωνα η μορφή είναι συνώνυμη της πύρινης ουσίας. Ουσιαστικά καλεί τα ονόματα – μορφές
Ας σημειωθεί ότι τα παιδιά μπορούν να κάνουν χρήση μόνον των ενεργητικών ρημάτων σε ενεστώτα χρόνο, αφού ούτε τον γραμμικό χρόνο εννοούν ούτε έχουν δομήσει μια προσωπικότητα ώστε να χρησιμοποιήσουν τα παθητικά ρήματα που δηλώνουν την τάση για ενδοσκόπηση-αυτοπαρατήρηση
Το πόσο σύνθετο είναι το επιχείρημα αυτό της παιδικής ηλικίας φαίνεται σε όσους τραυματίζουν το κεντρικό νευρικό τους σύστημα. Αυτοί χάνοντας την νευρική συνέχεια αδυνατούν να μιλήσουν και ταυτόχρονα να κινηθούν. Έτσι είναι αναγκασμένοι να επαναλάβουν υπομονετικά το βρεφονηπιακό στάδιο δημιουργώντας πάλι όλες τις αναγκαίες νευρικές συνάψεις για να κινηθούν. Ανακαλύπτουν τότε πως άλλο είναι η συναισθηματική σκέψη και άλλο η ομιλία, δηλ. η ένωση της ψυχής με γέφυρα τις λέξεις στην μορφή τους. Πολλοί περιγράφουν αυτήν την κατάστασή σαν να έχουν πέσει σε βαθύ πηγάδι από το οποίο αναδύονται σε κάθε λέξη που καταφέρνουν να εκφωνήσουν…
Η ομιλία λοιπόν στην φαινομενολογία της συνείδησης, παράγεται κατά την προώθηση των υπολειμμάτων της τροφής στο έντερο. Τότε οι λιβιδικές συσπάσεις στην έδρα συνεργάζονται με το καρδιαναπνευστικό κέντρο στην παρεγκεφαλίδα * ενεργοποιώντας το σύνολο των κέντρων κατά μήκος της σπονδυλικής στήλης κάνοντας την έναρξη της ομιλίας στο κέντρο του λαιμού-κεφαλής
(βλ. στην εικόνα την αντιστοιχία του γραμμικού χρόνου της αστρολογίας των εντέρων με τον άτροπο κυκλικό χρόνο της αστρολογικής κεφαλής)
* Στην παρεγκεφαλίδα που λειτουργεί σαν αντλία για τα υγρά του κρανίου στο πηγάδι της σπονδυλικής στήλης, αποκτούμε σταδιακά τον έλεγχο κατά στην διάρκεια της υπναγωγικής-τελολογικής διαδικασίας.
Στην μυθολογία η παρεγκεφαλίδα ονομάζεται Ωρίων ή Άβδηρος-Ηρακλής να κυνηγά τις Πλειάδες περιστερές που σέρνουν το κοσμικό άρμα της σκέψης > Αφροδίτης (το κέντρο της ομιλίας του λαιμού). Όπου και συναντά τον Θάνατο-Σκορπιό, καθώς η θηρευτική μελέτη των λέξεων =μορφών από τον Ωρίωνα μόνον στο πύρινο βασίλειο του Πλούτωνα μπορει να τελεσφορήσει θετικά (πολλά γέλια)
Ο δύσμοιρος υπναγωγός Ηνίοχος (Ωρίων)του άρματος της σκέψης είναι βέβαια ο Οδυσσέας που προσομοιώνει την μετατόπιση του αιθερικού φορέα από το φυσικό σώμα και την μάχη για την κατάκτηση του Ιλίου (η άνοδος στο καρδιακό κέντρο), και από εκεί να επιστρέψει στον ανώτερο αστρικό κόσμο της Ιθάκης > η καντιανή Ηθική > θεία νόηση.
Οπόταν στην διάρκεια της υπναγωγικής αυτοκριτικής μας στάσης λαμβάνει χώρα ο διαλογισμός, όχι ως μετατόπιση, αλλά ως οικοδόμηση του αιθερικού σώματος (ο διπλασιασμός του κύβου). Έτσι ονόμαζαν στην αρχαιότητα τον υπερκύβο > τεσσαράκτιο δηλ. την συνειδητή ύπαρξη στην 4η ονειρική διάσταση…
Ο Άβδηρος ηνίοχος της ομιλίας και οι άλογες ασυγκράτητες αισθήσεις κόρες του Διομήδη… (γ μέρος)
Σύμφωνα με την βουδιστική θεοσοφία: «τα αντικείμενα του κόσμου που αντικρύζουμε είναι τα πεπτικά προϊόντα της ομιλίας μας» !!!
Στα ιερά βιβλία των Βεδών επιχειρείται μια αναλυτικότερη φαινομενολογική περιγραφή της αισθητηριακής πλάνης, η οποία είναι ίδια με την περιγραφή στον Τίμαιο για την κυκλική υδραγωγία της μορφής.
Η ενορατική περιγραφή βέβαια αν και γίνεται πλήρως κατανοητή στην διάρκεια των μυήσεων. Προσεγγίζεται από τον κοινό νου, όπως ήδη αναφέραμε χθες, χάρις στις πληροφορίες που λαμβάνουμε από τους ασθενείς οι οποίοι λειτουργούν ως ιερείς του άδηλου. Έτσι φανερώνεται και η ανάγκη της λατρείας του αλχημιστή ιατρού Ασκληπιού-Απόλλωνα (Ιάσωνα-Ιησού) ως σωτήρα της ανθρωπότητας
Η Βεδική περιγραφή ακολουθεί την γεωμετρία των 5 αιθερικών στοιχείων (κανονικών στερεών). Ξεκινώντας λοιπόν από τον αιθέρα της προσλαμβανόμενης τροφής ο οποίος για μεν τα αθάνατα θεία Όντα είναι ο «πρανα» που έχει για στόμαχο την στοματική μας κοιλότητα ενώ για τον άνθρωπο-ζώο είναι ο «απανα-γη» της βάσης, δηλ. ο κοπρώδης χυλός της τροφής στα έντερα με φορά προς τα κάτω και έξω. Αυτός θέτει σε κίνηση τον αιθέρα «ουντανα» στον λαιμό της ομιλίας. Τότε οι παραγόμενες λέξεις διοχετεύονται προς τον πυρώδη κοιλιακό αιθέρα «σαμανα», από όπου και προβάλλονται στον αιθέρα «βιανα» που περιβάλει το σώμα σαν τρισδιάστατη οθόνη-αύρα γινόμενες έτσι οι λέξεις-αιτίες για τα αντικείμενα που βλέπουμε γύρω μας…
Η άποψη αυτή αν και αλλόκοτη σε πρώτη εξέταση, μεταφέρει την απλή ιδέα ότι οι γονιδιακές πληροφορίες από τα τρόφιμα, δημιουργούν το σώμα μας σαν μια πλανητική βάση δεδομένων. Η οποία στην συνέχεια προβάλλεται δια των αισθήσεων "έξω" επάνω στην τρισδιάστατη οθόνη της αύρας μας, χάρις στον μηχανισμό της ομιλίας μας. Δημιουργώντας έτσι την σαν πλανητάριο > πλάνη του κόσμου που αντικρύζουμε…
Το δυσνόητο σημείο του όλου μηχανισμού και το εύλογο ερώτημα που προκύπτει είναι, για το πως στο καλό γίνεται η αισθητηριακή λειτουργία να είναι αποτέλεσμα της ομιλίας μας.
Ευτυχώς ο Αριστοτέλης παρατηρώντας ότι η πεπτική λειτουργία είναι υπεύθυνη για τις ονειρικές οράσεις των μορφών, δίνει το πύρινο πυθαγόρειο γεωμετρικό κλειδί για τους τριγωνικούς αριθμούς γεννήτορες των μορφών** . Ενώ στον Τίμαιο η πεπτική λειτουργία εξετάζεται ως μέρος της γενικότερης αιθερικής υδραγωγίας της μορφής. Παραπέμποντας στην πλατωνική ιδέα της αιματικής υδραγωγίας: «δηλ. πως ο φορέας των αισθήσεων είναι η κυκλοφορία του αίματος»…
Την ιδέα επανάφερε βέβαια πάλι στο προσκήνιο ο σουφισμός του Γκουρτζίεφ και η θεοσοφία της Α.Μπέιλι, για το 9γραμμα της Δεκάδας ψυχής και την κυκλοφορία του αίματος. Αλλά με τόσο μεγάλα θεωρητικά κενά στην διατύπωση, που χρειάζεται να τα καλύψουμε διαλογιζόμενοι πάλι και πάλι επάνω στο κείμενο του Τίμαιου, τους μύθους της πλατωνικής Πολιτείας αλλά και σε κάθε είδος μύθου προκειμένου να εννοήσουμε τις λέξεις από τις διαφορετικές ορολογίες…
**Η επιβεβαιωμένη πλέον άποψη πως τα γονίδια κωδικοποιούν τις εικόνες που βλέπουμε. Μάλιστα κατάφεραν εσχάτως να κωδικοποιήσουν ολόκληρη ταινία σε τεχνητό γονιδίωμα. !!! Δικαιολογεί την αρχαία αντίληψη που έμοιαζε παράλογη πριν μερικές δεκαετίες, ότι στο αίμα κυκλοφορούν οι αισθητηριακές εντυπώσεις. Όπως δηλαδή οι πληροφορίες στους υπολογιστές μεταμορφωμένες σε έναν δυαδικό κώδικα βασισμένο στις καύσεις του άνθρακα, δηλ. την ένωση του αλχημικού πατέρα-άνθρακα με την μητέρα -οξυγόνο επάνω στο πενταγωνικό αδρανές ικρίωμα του υιού-αζώτου. (το γονιδίωμα).
Έτσι ενώ η πληροφορική φαίνεται να έχει γειώσει πλήρως την αρχαία μεταφυσική. Ο κοινός νους μας και οι φιλόλογοι στοχαστές αρνούνται να παρακολουθήσουν την εποχή παραμένοντας προσκολλημένοι σε χονδροειδείς αντιλήψεις για μάτια φωτογραφικές μηχανές και λέξεις πτερόεσσες . Καθώς αυτό θα κάνει τους οπτικούς και πολλούς ωρυόμενους ιατρούς ή φιλόλογους να χάσουν την δουλειά τους (πολλά γέλια)
Πάντως ο Οιδίπους Τύραννος όταν εννόησε τελικά τον αιμομικτικό μηχανισμό της όρασης του με την βοήθεια του απολλώνιου μαντείου, προτίμησε να τυφλωθεί από την ντροπή του…