12 φιλόσοφοι-ζώδια
Το ζήτημα του χρόνου ή δημιουργικού πυρός των αριθμών…
Ο χρόνος είναι συνώνυμος της ψυχής ή μορφικής συνείδησης-Νου, γιατί όπως η συνείδηση είναι ο Λόγος της αντίληψης του παρατηρητή προς το παρατηρούμενο έτσι και η κίνηση ίδιον της μορφής δείχνει την αριθμητική σχέση (Λόγο) της μεταβολής των μεγεθών
Τον συνειδησιακό χρόνο παρουσίασε ο Πλάτωνας λέγοντας πως ο χρόνος κατασκευάζεται από τον Δημιουργό ως «κινητή εικόνα της ακίνητης αιωνιότητας». Ενώ την πυθαγόρεια αριθμητική πραγματιστική προσέγγιση εκμαίευσε ο Αριστοτέλης επισημαίνοντας πως αναγνωρίζουμε ότι έχει περάσει χρόνος όταν αντιληφθούμε στην κίνηση μια διάκριση του πριν και του μετά.
Τα επιχειρήματα του Αριστοτέλη στο να συνδέσει τον εξωκοσμικό "εισπνεόμενο" άπειρο χρόνο των πυθαγορείων με την συνείδηση και το Είναι του Αιώνος (το ορφικό Ωόν ή μέτρο της ζωής ?) μάλλον είναι παρόμοια με τις μυστικές διδασκαλίες των Ουπανισάδων περί της αναπνοής ή χρόνου των 4ων στοιχείων. Για τα οποία ο Χάιντεγκερ στο ομώνυμο έργο "Είναι και χρόνος" επιχείρησε να προσεγγίσει σχετίζοντας την ατομική συνείδηση (dasein) με την Άτροπο μοίρα > φυσική συνείδηση (ηλιακή πρανα) και την ομαδική (Dasein) με την Κλωθώ ή αστρική-σεληνιακή πράνα των ανατολικών και του Πλουτάρχου. Με τον μαθητή του Ζ.Π.Σαρτρ να ιππεύει την συνειδησιακή στιγμή (cogito) προς την αιωνιότητα (το δέυτερο ωοειδές-20εδρο από τα 4) χωρίς όμως και να καταφέρνει να οδηγήσει το ηλιακό άρμα της πράνα ακολουθώντας την τύχη του Φαέθοντα. (πολλά γέλια). Έτσι παρέμεινε στον εγκόσμιο αριστοτελικό χρόνο: "αριθμό κινήσεως κατα το πρότερον και ύστερον", χωρίς όμως να προσθέτει κάτι παραπάνω. Ότι το παρελθόν παρήλθε, το μέλλον δεν ήλθε, άρα και το παρόν ως σχέση μεταξύ των δύο δεν υφίσταται. Οπότε όλοι επανέρχονται στον ορισμό του Πλάτωνα για την κινητή εικόνα μιας ακίνητης αιωνιότητας.
Την πλατωνική θέση της ακίνητης αιωνιότητας: (ου γαρ κίνησις ο χρόνος αλλά αριθμός κινήσεως...Λόγος), παρουσίασαν ταυτοχρονα ο Όσκαρ Γουάιλντ στο διήγημα του μεταβαλλόμενου πορτρέτου του «Ντόριαν Γκρέυ» και ο Εντγκαρ Άλαν Πόε στον φυλακισμένο του «Φάρου». Όμως όποιοι μελετούν αστρολογία εννοούν πολύ γρήγορα πως ο Πλάτων δείχνει τις Μοίρες-πορτρέτα του ζωδιακού, δηλ. τους κλήρους της τύχης-κίνησης στο σεληνιακό λιβάδι του Ηρός.
Σημ. η πληροφορική λίμπιντο ή DNA συμπεριφερεται σαν δεκαδικό κυκλικό υπόλοιπο, δηλ. είναι ο ακίνητος Λόγος της μορφής. Εφόσον τα γονίδια είναι υπεύθυνα για την συμπεριφορά μας.
Τα μοιραία αυτά νοητικά πορτρέτα τα διατυμπανίζει η Ινδική και η Αιγυπτιακή αστρολογία βλ. αναλυτικά τα 360 πορτρέτα στην θέση https://sites.google.com/site/blueprintsofmyth/περίπενταγωνικούδωδεκαέδρου/oi-moires
Ο ιερός Αυγουστίνος επιχειρώντας να συνθέσει την πλατωνική-αστρολογική θέαση με την επιστημονική αριστοτελική εξομολογείται: «Τι είναι, λοιπόν, ο χρόνος; Αν δε με ρωτά κανείς, γνωρίζω. Αν, όμως, θέλω να το εξηγήσω σε κάποιον που με ρωτά, δε γνωρίζω.» (Εξομολογήσεις, ΧΙ, 14)
Κι ενώ λοιπόν οι γνωστοί φιλόσοφοι φαίνεται να σηκώνουν τα χέρια ψηλά ανίκανοι να γεφυρώσουν το χάσμα μεταξύ της ακίνητης αστρολογικής πλατωνικής θέασης και της αριστοτελικής επιστημονικής μέτρησης της κίνησης. Έρχεται ο πυθαγόρειος Αρχιμήδης να μας υποδείξει κάτι που είπε ο Αριστοτέλης και ο Πλάτωνας αλλά μας διέφυγε: ότι οι αριθμοί δείχνουν την μεταβολή όταν τοποθετούνται σε σειρά και ταυτόχρονα είναι ακίνητοι σε κύκλο όταν λογοδοτούν προς την αριθμητική Μονάδα . Λχ. το 1/13 =76923 που παρουσίασε ο Πλάτων στον γαμήλιο αριθμό της πολιτείας σχετίζεται με τον 153 της κύστης του ιχθύος στην οποία προσδιορίζει ο Αρχιμήδης την ριζα του 3 και την ταχύτητα του φωτός (μέτρο του χρόνου) 2/13=153.846 είναι η ορμονική κυκλοφορία… στο 9 γραμμα ή ζωδιακό της ψυχής...
7. «Εδωνά είναι»… (εδώ-να είναι) και η ηδονική εγωική ύπαρξη** ως σωφροσύνη.
Ο όρος αποτελεί ποιητική απόδοση του καθηγητή της φιλοσοφίας Γ. Τζαβάρα της γερμανικής λέξης Da-sein για την «ύπαρξη», που είναι θεμελιακή στην φαινομενολογία του Μάρτιν Χάιντεγκερ για το σύγγραμμα «Είναι και Χρόνος» το οποίο μετέφρασε στα ελληνικά.
Ο Χάιντεγκερ όπως και ο Νίτσε ιερουργούν στο ζώδιο του αναποφάσιστου Ζυγού, το πρώτο της δεύτερης εξάδας το οποίο είναι στραμμένο στο Άλλο, σε αντίθεση με τον Εγωικό Κριό που δεν διαχωρίζει τον νοητικό του σπινθήρα από την φυλετική φλόγα (το πυρ της γης) .
Η ελληνική γλώσσα αναγραμματίζοντας την γεωγραφία σε εγω-γραφία είναι θριαμβεύουσα Αριστοτελική… Δηλ. αναγνωρίζει την αληθινή φύση του Εγώ στην ταύτιση με τον πολυδιάστατο Σφαίρο- Κάβειρο Πλανήτη, όπως ακριβώς στοχάζεται ο μύστης Αριστοτέλης στα μετεωρολογικά του. Έτσι αποφεύγει τον ορισμό της ύπαρξης μέσα από τον γραμμικό Χρόνο-Κρόνο τον ιεραρχικό κυβερνήτη του Ζυγού.
Ο Χάιντεγκερ λοιπόν δεν είναι Αριστοτελικός, τείνει προς τον Πλάτωνα αναζητώντας όπως και αυτός την «ιδανική πολιτεία» σε μια αρχαία Ελλάδα που ποτέ δεν υπήρξε στο φυσικό πεδίο … (πολλά γέλια). Είναι ένας κλασσικός Ζυγός. Μια αράχνη = νοητική αρχή που υφαίνει τον ιστό της στο πουθενά, στο Μηδέν > στο Μη Ον. Έτσι βρίσκεται διαρκώς αντιμέτωπος με τον Θάνατο και όχι με την Ζωή.
Η πλατωνική φιλοσοφία ως μια διαρκής μελέτη του θανάτου της μορφής είναι ορθή, όσον αφορά την ύπαρξη στις 3εις διαστάσεις και την 4η του χρόνου. Δηλ. της εναλλαγής του μέσα με το έξω > «του εγώ με το άλλο» που είναι ο «πόνος-χρόνος» της αιθερικής ύφανσης. Όμως δεν προχωρά όπως οι πυθαγόρειοι Πλάτωνας και Αριστοτέλης στο επέκεινα των πολυδιάστατων καθαρών μαθηματικών ιδεών, έτσι δεν ξεπερνά την ποιητική θανατολαγνεία… την οποία εξόρισε ο Πλάτωνας μαζί με τον Όμηρο από την Πολιτεία Του.
Ο Χάιντεγκερ χρησιμοποιεί την έκφραση Dasein για να αναφερθεί στην εμπειρία της ύπαρξης που έχει επίγνωση και πρέπει να αντιμετωπίσει την προσωπικότητα, την θνητότητα και το δίλημμα ή το παράδοξο του να ζει κανείς σε σχέση με άλλους ανθρώπους ενώ τελικά είναι μόνος με τον εαυτό του. Έτσι δηλώνει με χιούμορ πως όταν αισθάνεσαι άσχημα στην μοναχικότητά σου δεν έχεις καλή παρέα…
Το άγχος βέβαια είναι ο Κένταυρος-υφαντής της αύρας σου
**Η ηδονή στην δική μου αντίληψη είναι το φως της λίμπιντο (το άγιο δημιουργικό πνεύμα), το αριστοτελικό ειδέναι όπως ακριβώς δηλώνουν τα εκστατικά αιδοιόμορφα οράματα του λωτού-σφίγγας της ψυχής. (βλ. εικόνα)
Ο πόνος δηλ. η εγωική εργασία-κίνηση στο φυσικό πεδίο της πλάνης αποφεύγεται από τον φιλόσοφο
Ο χθόνιος Ερμής (Θεύθ) και η μνημοτεχνική μέθοδος…
Η αντιπαλότητα του Ηρακλείτου προς τον πολυμαθή Πυθαγόρα εκδηλώνεται στο (απόσπασμα 40):
Η πολυμάθεια δεν διδάσκει την ορθή κρίση· αλλιώς θα την είχε διδάξει στον Ησίοδο και στον Πυθαγόρα, καθώς ακόμη και στον Ξενοφάνη και στον Εκαταίο.
Όπως επίσης (απόσπασμα 129): ο Πυθαγόρας, γιος του Μνησάρχου, άσκησε την έρευνα περισσότερο από όλους τους ανθρώπους, και αφού έκανε μια επιλογή από τούτες τις γραφές, οικειοποιήθηκε τη σοφία, που δεν ήταν άλλο από την πολυμάθεια και την κακοτεχνία.
Εξετάζοντας αυτήν την αντιπαλότητα υπό το πρίσμα της δημιουργικής μάχης των αθάνατων στοιχείων που προσωποποιούν οι προσωκρατικοί φιλόσοφοι. Ο Ηράκλειτος ο φιλόσοφος του πυρός ονομάζει κακοτεχνία την πολυμάθεια που προσφέρει η γραφή, ίδιο του στοιχείου της γης που αντιπροσωπεύει ο γεωμέτρης Πυθαγόρας και η ελεατική Σχολή του Ξενοφάνη και του ιστοριογράφου Εκαταίου.
Στον πλατωνικό Φαίδρο, αναφέρεται ο φιλοσοφικός μύθος όπου «Ο Θευθ-Ερμής ανακαλύπτει το αλφάβητο» και μαζί με αυτό την μνημοτεχνική μέθοδο και την Δοκησισοφία-Σοφιστεία. Δηλαδή αυτό που ειρωνεύεται ο Ηράκλειτος στον Πυθαγόρα, πως αντί για τις ζώσες ιδέες οι άνθρωποι μέσα από την πολυμάθεια των βιβλίων θα ασχολούνται με τα σημεία και όχι με τα σημαινόμενα (τις ιδέες).
Όπως κάποιος που κοιτάζει το δάκτυλο και όχι την Μήνη-σελήνη που δείχνει .
Εδώ βέβαια οι πυθαγόρειοι μπορούν να αντιπαραθέσουν πως οι Δάκτυλοι είναι Ιδαίοι και φυλάσσουν τον σεληνιακό Δία των ιδεών εφόσον η Μήνη εκ του μένειν είναι η Μονάς (πολλά γέλια)
Είναι χαρακτηριστικό στην ιδεογραμματική Καδμία γλώσσα μας πως ο «Γεωργός είναι ο Γραφέας». Εφόσον ο "βουστρουφηδόν" καλλιεργητής της γης είναι ο γραφέας-γεωργός Ιασίων (Ιδαίος Δακτυλος) εραστής της Δήμητρας που γνωρισε στους γάμους του Κάδμου με την Αρμονία, δηλ καλλιεργητής της μνημης της γης …
Έτσι ο Ηράκλειτος του πυρός αναφέρεται ειρωνικά στον Πυθαγόρα ως υιό του Μνησάρχου δηλ. της μνημοτεχνικής του στοιχείου της γης. Υπενθυμίζοντας τον θανατο του θνητού Ιασίωνα (Ασκληπιού) από τον Δία...
Η μυθολογία μας είναι απίστευτη… Αυτούς τους αντιμαχόμενους προβληματισμούς τους έχει ωθήσει στα άκρα. Στον μύθο του Ιξίωνα (ξύλου) γενάρχη των Εκαταίων > Κενταύρων του δάσους των αιθερικών γραμμων, παρουσιάζει τον πατέρα του Λαπίθη-Γίγαντα Φλεγύα και εχθρό του Απόλλωνα (Πυθαγόρα) καταδικασμένο κάτω από μια πέτρα όπως ο Προμηθέας . Εδώ ο μυθογραφος ειρωνεύεται τον Ηρακλειτο αφού το πυρ είναι κρυμμενο μέσα στην κυβική πέτρα. Ο κύβος σχηματίζεται από τις δύο τριγωνικές πυραμίδες-πυρα των διαγωνίων του…
Παρόμοιες απόψεις συναντάμε και στους νεότερους χρόνους. Όπου ο Νίτσε δηλώνει τον θαυμασμό του για τον Ηράκλειτο μαζί με την συμπάθειά του για τους Προσωκρατικούς, όχι όμως και για τον Πυθαγόρα, τον οποίο μάλλον περιφρονεί λόγω των μυστικών θρησκευτικών και ηθικών του προκαταλήψεων. Βέβαια όποιος διαβάζει τον Νίτσε αντιλαμβάνεται κάποιον που δεν μπόρεσε να μυηθεί στον Πυθαγορισμό-Ταοϊσμό και κατέληξε στο φρενοκομείο. Αφού ο πυθαγορισμός-ταοϊσμός δηλ. η αστρολογία διδάσκεται μόνον στις μυστικές πλανητικες Σχολές των αγγέλων (μαγικών τετραγωνων του φωτός). Η Γαία είναι η Σβάστικα -Γοργόνειο > ο όρχις οφθαλμός-μήτρα που γέννησε τους σπινθήρες-σπέρματα του ουράνιου θόλου και όχι το ανάποδο …
12. Ο Αϊνστάιν και το ζώδιο της πυθαγόρειας κύστης ιχθύος 666
Το πεσμένο Κρόνιο εΓώ και η αλλόκοτη εΓωγραφία του μη γραμμικού φωτός**… Δεν μπορείτε να φανταστείτε την "ψυχαγωγία" που ασκούν οι πιστεύοντες στην σφαιρικότητα της γης σε εμάς τους άπιστους και ανόητους, που οραματιζόμαστε ενίοτε την τοροειδή κοίλη-κυλινδρική Γαία να περιέχει το σύμπαν, γιατί έχουν λέει ατράνταχτες αποδείξεις τις δορυφορικές φωτογραφίες της…
Όμως δεν σκέπτονται ότι η σφαιρικότητα οφείλεται στο όριο της ταχύτητας του φωτός από την οποία δεν διαφεύγει η ύλη* ΄και φυσικά οι φωτογραφίες της…
Όταν ο ίδιος ο διαλογιζόμενος Αϊνστάιν έχει υποδείξει στην θεωρία της σχετικότητας. Πως η αντίληψη της προοπτικής αλλάζει καθώς είναι συνάρτηση της ταχύτητας του παρατηρητή, δηλ. της συνείδησης που είναι το φως*
*Η ύλη είναι αποτέλεσμα της γραμμικής διάδοσης του φωτός.
Η υπέρβαση του ορίου της Κρόνιας διάδοσής του: 3Χ1οοΧ1οοο σημαίνει την κατάργηση της ευκλείδειας γεωμετρίας-εγωμετρίας του σημειακού παρατηρητή…
Μάλιστα στους διαλογισμούς του ο μεγάλος σοφός περιέγραψε πως μια πιθανή υπέρβαση του ορίου της ταχύτητας θα τον οδηγούσε στην τέταρτη διάσταση, δηλαδή εκτός φυσικού σώματος (βλ. δεύτερη παράλληλος από σημείο εκτός ευθείας), να κοιτάζει την τρισδιάστατη σφαίρα της εμπειρίας του σαν μέσα από κυλινδρικό πηγάδι…
Κύλινδρο ονομάζει ο Αναξίμανδρος το σχήμα του σύμπαντος όπως φαινόταν την εποχή των προηλιακών Αρκάδων του λεγόμενου αστρικού πεδίου της θεοσοφίας, τότε που η γη ήταν ενωμένη σε κάποια μέρη με τον γυάλινο ουρανό… !!!
Αντίθετα από ότι πιστεύει η τρελή Ωρείθυια επιστήμη του υλιστικού μας πολιτεύματος δεν υπάρχει ένας αντικειμενικός κόσμος που παρατηρούμε όντας τα μέρη του, αλλά μια απεικόνιση-αντανάκλαση του στον αιθέρα ή Νου μας…
Έτσι δεν υπάρχει τρόπος υπέρβασης του ορίου της ταχύτητας με υλικά μέσα, παρά μόνον σε συνδυασμό με τον ομαδικό οραματισμό…
Εφόσον η έξοδος-υπέρβαση των ορίων της μορφής στην επόμενη διάσταση-ανάκλαση λαμβάνει χώρα δια μέσου ενός άλλου διαφορετικού παρατηρητή (ανθρώπινου ή μη ανθρώπινου)…
Όσοι έχουν διαβάσει τον Πλάτωνα ή τον Καρτέσιο να μιλάνε για το πονηρό πνεύμα του νομοθέτη Τιτάνα Κρόνου δημιουργού της υλικής ψευδαίσθησης. Αντιλαμβάνονται πως ο Κρονίδης είναι η Άτροπος μοίρα που απέκοψε-μέτρησε με το Αδαμάντινο δρεπάνι της την ταχύτητα του φωτός. Ορίζοντας το στοιχείο του άνθρακα=αδάμαντα (άνθραξ > άνθρωπος=Αδάμ ή Αδάμας) το έσχατο στοιχείο που μπορεί να παράγει το ηλιακό μας άστρο…
Συνεπώς δεν πρόκειται να μας αφήσει να βγούμε από αυτό το σπήλαιο-παιχνίδι των αισθήσεων, υπόδουλων στην ταχύτητα του υλικού ή καλύτερα επιθυμητικού φωτός, που δημιουργεί η πίστη-επιθυμία μας για μορφική ύπαρξη
**Έτσι είναι αν έτσι εσείς νομίζεται λέει ο Κρόνος-Πιραντέλλο… βλέπε στην αλληγορία της εικόνας τον γέροντα Κρόνο κάτω από το ηλιακό σπήλαιο της αναπνοής ή μέτρου της συνείδησης της ταχύτητας του φωτός
Η φαινομενολογία του Φωτός και της αΦής: ο Λόγος που έγινε σάρκα…
O Αριστοτέλης περιγράφει την εικόνα του κόσμου ως μείξη του φωτός που εξέρχεται από το κωνάριο ή «οφθαλμό» και συντίθεται με το φως του ήλιου.
Φως του οφθαλμού εννοεί προφανώς τους άπειρους διάχυτους αιθερικούς σπινθήρες που βλέπουμε όταν κλείνουμε τα μάτια. Σήμερα τους αποδίδουμε στην ηλεκτρική λειτουργία των νευρώνων του εγκεφάλου μας.
Οι αιθερικοί αυτοί σπινθήρες που έχουν σεληνιακή-αστρική φύση στην θεοσοφική παράδοση, διεγείρονται στην διάρκεια του υπναγωγικού φαινομένου, όπου ξεκινά η διάλυση του κέντρου της ψυχολογικής βαρύτητας ή ημερήσιου-ηλιακού εγώ μας. Με αποτέλεσμα την δημιουργία μιας ταραγμένης θάλασσας από ονειρικές κυματομορφές με τις οποίες συμπάσχουμε…
Σημείωση: ο Εμπεδοκλής αποκαλεί τον ήλιο «φακό του αιθέρα», ενώ η σύγχρονη φυσική «βαρυτικό φακό» εφόσον καμπυλώνει τις ακτίνες του φωτός
Η μελέτη του υπναγωγικού φαινομένου αποκαλείται τέχνη του διαλογισμού για την «διάλυση του εγώ». VITRIOL είναι ο μεγάλος αστρικός διαλύτης στην ονειρική αλχημεία…
Ο μηχανισμός της διέγερσης του ονειρικού φωτισμού ξεκινά με την αλλοίωση των δεδομένων της αφής και της λογικής σκέψης που ανταποκρίνεται στην πενταγωνική συμμετρία της μορφής μας.
Πιό συγκεκριμένα είναι γνωστό στην νευρολογία πως η σκέψη-ομιλία, συνδέεται άμεσα με το κινητικό κέντρο της πενταγωνικής μας μορφής. Εφόσον τα παιδιά μαθαίνουν να μιλάνε και να περπατάνε ταυτόχρονα. Έτσι η ολοκλήρωση μιας λογικής πρότασης ισοδυναμεί με την μετακίνηση της μορφής προς τον στόχο που έθεσε...
Το κλειδί για την κατανόηση της λειτουργίας του υπναγωγικού οραματικού φαινομένου είναι η μεταβολή της πενταγωνικής συμμετρίας της μορφής μας σε αξονική. Καθώς η παρατήρηση βεβαιώνει πως για να μας πάρει ο ύπνος, τα άκρα μας (το περιφερικό νευρικό σύστημα) αποτραβιέται στον άξονα της σπονδυλικής μας στήλης (το κεντρικό νευρικό σύστημα), για να περάσουμε στην πρωτόγονη ερπετοειδή συνείδηση και να κοιμηθούμε-κινηθούμε στα όνειρα.
Όσοι καταφέρνουν να αφυπνίζονται στα όνειρα (βλ. δεύτερη μύηση), βεβαιώνουν πως ο αστρικός μας φορέας έρπει καθώς δεν διαθέτει πόδια. Γιαυτό ο Πλάτωνας παρετυμολογεί τον θεό των οραμάτων Ποσειδώνα = πόδια+δεμένα, δηλ. φίδι ή Ποσειδών= ποιῶν+εἴδη, δηλ. αυτός που δημιουργεί τα παράξενα ονειρικά είδη…
Ο Ποσειδώνας στην ανατολή ονομάζεται Βαρούνα, ο άρχοντας των φιλανθρωπων όφεων ναγκάς. (βλέπε, ναγουάλ, ναγουαλισμός : η ονειρική συνείδηση)
Σύμφωνα με αυτό το φαινομενολογικό σκεπτικό το ηλιακό φως επιβάλει το πενταγωνικό ανθρώπινο μορφικό πρότυπο. Εμποδίζοντας το περιφερικό νευρικό μας σύστημα να αποσυρθεί στο κεντρικό νευρικό σύστημα…
Προσπαθώ να επισημάνω την σχέση του ανθρώπου με το ηλιακό άστρο, γιατί στην θεογονία-θεοσοφία του Ησιόδου το ανθρώπινο είδος: (οι Πελασγοί), παρουσιάστηκε μαζί με την σελήνη και τον ήλιο, μετά την τρίτη ριζική φυλή των Κενταύρων και την δεύτερη των Γιγάντων-Κυκλώπων… Καθώς η μυθολογία αναφέρει την ευτυχισμένη διαβίωση των προσεληνιαίων - προηλιακών στην αιθερική Αρκαδία όπου κυριαρχούσε το διάχυτο φως αλλά δεν είχαν εμφανιστεί ακόμη τα άστρα της σελήνης και του ήλιου…
Προκειμένου να δείξω πως στην φαινομενολογία του διαμελισμού του Διονύσου ή ηλιακού έγώ σε 14 μέρη από τους Τιτάνες του υπναγωγικού φαινομένου. Προσβάλλονται πρώτα οι αντιλήψεις από τα περιφερικά νεύρα για την: αφή, πίεση, πόνο, θερμοκρασία αλλά όχι οι ειδικές αισθήσεις που μεταφέρονται με τα κεντρικά εγκεφαλικά νεύρα, δηλ. της : όσφρησης, όρασης, γεύσης, ακοής και ισορροπίας…
Η μεταβαλλόμενη αφή είναι μια αίσθηση που δημιουργήθηκε μετά από εκείνη της ακοής-σκέψης στο κέντρο του Άτλαντα ή λαιμού, (πατέρα των Πλειάδων ή 14ων Ατλαντίδων) και αποδίδεται στο ηλιακό καρδιακό κέντρο, δηλ. τον νοητικό θώρακα.
Συνεπώς η αφή-πίεση σχετίζεται άμεσα με την λειτουργία της ενεργητικής λογικής σκέψης που εδράζει στον θώρακα, ενώ η παθητική σκέψη σχετίζεται με τους αυτοματισμούς των άλλων αισθήσεων που έχουν παθητική φύση και συγκεντρώνονται στον ενστικτώδη εγκέφαλο του ηλιακού πλέγματος…
Το φως λοιπόν περιέχει πληροφορίες που υπενθυμίζουν πως έχουμε 5 άκρα !!! Πράγματι ο αρ. 666 που αποδίδεται στον φυσικό ήλιο ή αριθμό του "ανθρώπου" έχουμε επισημάνει πως σχετίζεται με τις γωνίες του πενταγώνου 2Χ360-54=666… Η βασική ιδέα για το πώς μεταφέρει αυτές τις πληροφορίες το φως, είναι η διαπίστωση της αλληλεπίδρασης του φωτός με τα DNA…
Τα φωτόνια αντιστοιχούν στους παραδοσιακούς αγγέλους** του φωτός που μεταφέρουν τις δομητικές πληροφορίες. Ο Αριστοτέλης στο περί ψυχής παρουσιάζει την αίσθηση της όρασης σαν σπίτι που δομείται από διαφορετικούς εργάτες: Άλλος φέρνει τα σχέδια, αλλος τα υλικά, άλλος κτίζει και άλλος βάφει...
Σύμφωνα με τις πυθαγόρειες αντιλήψεις οι δομητές-άγγελοι είναι «αριθμητικοί λόγοι», ψυχές, δομητικές πληροφορίες όπως τα DNA… Οι Αρχαίοι μιλούσαν για την αέναη διαιρετότητα του πυρός ως περί Λόγου ή Συμμετρίας που έγινε σάρκα… λχ 1/7=142.857 είναι η δομή της κυκλοφορίας του αίματος στην καβαλιστική συμμετρία του ψυχικού εννέα=εν+νοείν εφόσον 142+857=999
1. Οι άθλοι των φιλοσόφων: ο Κριός-Καρτέσιος…
Στην εποχή μας είναι πολύ εύκολο να αντιπαραβάλεις το ωροσκόπιο ενός φιλοσόφου με τις βασικές θέσεις που πρότεινε και να αντιληφθείς την λειτουργία της ψυχής του, σαν ένα βουλητικό αλγόριθμο που διαχειρίζεται τις γνώσεις και τα αρχέτυπα όπως μια μηχανή διαχειρίζεται τα αντικείμενα. Στον άθλο του Κριού όπου κυριαρχεί το θέμα της σύλληψης των αλόγων-αισθήσεων αναγνώρισα τον μονήρη Κριό Καρτέσιο (31/03/1596). Ο οποίος προτιμούσε να τα ανακαλύπτει όλα μόνος του, εφόσον είχε τους περισσότερους πλανήτες του συγκεντρωμένους στον σπερματικό Κριό και τον Ταύρο μήτρα που τον υποδέχεται: τα 2 από τα 4 ζώδια της εγκυμοσύνης του νοητικού εαυτού που θα εκδηλωθεί στο 5ο ζώδιο του Λέοντα.
Σε πολλά σημεία η φιλοσοφική του στάση θυμίζει τον Επίκουρο που διαβιούσε στον ιερό κήπο της Δήμητρας των καταστηματικών πνευματικών ηδονών.
Στα γράμματα που αντάλλασσε παρακαλούσε να μην αποκαλύψουν την διαμονή του γιατί περνούσε θαυμάσια στην ησυχία του και τις μελέτες του. Παρατηρούσε οραματικά τον εαυτό σου, σαν ένα πράγμα που σκέπτεται-κινείται (είχε τον ενορατικό Ποσειδώνα σε έξαρση στον Λέοντα να τριγωνίζει την μεγάλη σύνοδο των πλανητών του στον κριό).
Είχε διαμορφώσει αντιλήψεις παρόμοιες με αυτές των ανατολικών ασκητών για δαιμονιώδεις σκέψεις-στροβίλους που εισέρχονται από τους πόρους του δέρματος στην κυκλοφορία του αίματος για να καταλήξουν στο κωνάριο, δημιουργώντας του την ονειρώδη κατάσταση ότι υπάρχει και κινείται…
Με αυτή ακριβώς την στάση ο Ηρακλής συνέλαβε τις άγριες φορβάδες-Αισθήσεις του Γίγαντα Διομήδη (δηλ. της αύρας του). Όμως όταν τις παρέδωσε στον Άβδηρο, δηλ. στην ανώριμη νοητική του προσωπικότητα προς φύλαξη, αυτές τον κατασπάραξαν καθώς δεν γνώριζε την τέχνη της απόσυρσής τους στον στάβλο του βουδικού πεδίου των δυνάμεων (οι στάβλοι του Αυγεία-Υδροχόου)
2 Ο Εμ. Καντ και ο ταύρος της Κρήτης-Κρίσης
Ο Εμ. Καντ γεννήθηκε στις 22/04/1724, οπότε o πνευματικός προσκυνητής βρέθηκε αντιμέτωπος με την ζωδιακή πύλη του Ταύρου και την εντολή για την σύλληψή του στον νοητικό λαβύρινθο της Κρήτης=Κρίσης.
Το φιλοσοφικό του έργο εξαντλεί την κριτική ικανότητα, ερευνώντας τον Νου που οι αρχαίοι ονόμαζαν ανακλαστικό αιθέρα ή αενάως διαιρούμενο πυρ του «οφθαλμού».
Το πυρ λέγει ο Αριστοτέλης εξέρχεται από τον οφθαλμό (ο μετωπιαίος λοβός ή κωνάριο) και δημιουργεί αναμειγνυόμενο με το φως του ήλιου** τα αντικείμενα του κόσμου…
Ο Καντ ονομάζει κριτική ικανότητα την συνείδηση που στέκεται εμπρός στην εικόνα του κόσμου, όπως κάποιος που στέκεται εμπρός από έναν καθρεπτη και αναλογίζεται πως παράχθηκε το είδωλο που αντικρύζει… Επειδή μάλιστα υποψιάζεται πως η συνείδηση είναι ένα σύστημα κθρεπτών κάνει λόγο για κριτική της κριτικής στάσης
Οπωσδήποτε δεν περιμέναμε τον Καντ για να ξεστραβωθούμε, αλλά οφείλουμε να υποκλιθούμε στο μεγαλείο της σκέψης του, που αποπειράται να αποκαλύψει το κατοπτρικό νοητικό φαινόμενο της δαιδαλώδους-πολυδιάστατης χερουβικής ουσίας ή αιθέρα. (ΧεΡουβ=ταύρος=σταυρός=χιαστί ροή= ΧΡ=πυρ). Όταν έχει προηγηθεί η αναλυτικότατη περιγραφή των αιθερικών κατοπτρισμών στην περίπλοκη μυθολογία του Μίνωα > Μονάς > Μήνη = η κατοπτρική σελήνη. Με τον Μινώταυρο και τον δαιδαλώδη λαβύρινθο (κατώτερο νου) κάτω από το παλάτι του Μίνωα στην Κρήτη-Κρίση
Είναι ανώφελο να ασχοληθεί κάποιος με τον Καντ, αλλά και με την φιλοσοφία-μυθολογία γενικότερα αν δεν έχει την δική του ζώσα μαρτυρία πως τα αντικείμενα του κόσμου παραμένουν σταθερά εξαιτίας του φυλετικού εγωισμού του. Καθώς μόλις κάποιος αναρωτηθεί σοβαρά για την ψυχολογική του πραγματικότητα τα αντικείμενα του κόσμου μεταβάλλονται σε ονειρικές παραισθήσεις…
Ο Κολόμβος όταν έφθασε στην Αμερική εξεπλάγη με την ανικανότητα των ινδιάνων να δουν τα πλοία του, επειδή ο πολιτισμός τους δεν είχε την κατασκευαστική ιδέα μιας τόσο μεγάλης βάρκας…
Έτσι έγινε κατανοητό πως μπορούμε να δούμε μόνο ότι έχει νομοθετήσει=ιδεοποιήσει ο φυλετικός πολιτισμός μας.
Ο Πλάτωνας το γνώριζε πολύ καλά γιαυτό απαγόρευε στην Πολιτειακή του ουτοπία να νομοθετούν οι πολίτες «πραγματικότητες» χωρίς την εποπτεία των σοφών …
Σε συντομία το έργο του Καντ παρουσιάζει στην «Κριτική του καθαρού λόγου» την διάνοια να αλληλοεπιδρά με τα φαινόμενα (όπως είδαμε στο περίφημο παράδειγμα του πλοίου, παραλλαγή του οποίου υπάρχει και στην βουδιστική διδασκαλία), αλλά όχι με τα καθαρά νοούμενα …
Ο κατώτερος νοητικός κόσμος που προβάλει τα είδωλα του επιθυμητικού μας, διαχωρίζεται με το κάτοπτρο της κριτικής συνείδησης από τον ανώτερο, όπου παρουσιάζεται η Ενόραση και τα ζωδιακά αρχέτυπα ηθικά κατηγορήματα της ψυχής. (βλ. καβαλιστικό 9γραμμα).
Έτσι το 9γραμμα ή άρμα της ψυχής μας σέρνεται από δύο άλογα-αισθήσεις: το μαύρο επιθυμητικό (ο Κάστωρ) των φυσικών αισθήσεων και, το λευκό των λεπτοφυών αισθήσεων της ενόρασης (ο Πολυδεύκης).
//Στο άρμα του Αχιλλέα είναι ο Βαλίος και ο Ξάνθος τέκνα της της Ποδάργης και του Ζέφυρου κλπ//…
Στην αντίθετη φορά της κριτικής ανάκλασης ή «πρακτικού λόγου» στον Καντ αντιλαμβανόμαστε τις λογικές ιδέες ως αιτήματα για την γέννηση των αντικειμενικών γεγονότων.
Αυτή είναι η ρίζα του ιστορικού διαλεκτικού ιδεαλισμού που εξέφρασε αναλυτικά ο Χέγκελ...
Στην «κριτική του πρακτικού λόγου» ο Καντ παρουσιάζει την ηθική συνείδηση ή καθήκον ως έκφραση του ελευθέριου της πνευματικής μας βούλησης. Να πραγματώνεται στο βασίλειο της «αιώνιας ειρήνης» του παγκόσμιου πολίτη, που ο χριστιανικός ιδεαλισμός του Χέγκελ ήλπιζε να λάβει υπόσταση στην κυβική ουράνια πόλη (Ιερουσαλήμ) στο «ευαγγέλιο-αποκάλυψη του Ιωάννη»…
Όμως έχει προηγηθεί κατά πολύ το Δήλιο πρόβλημα του διπλασιασμού του κύβου ή κυβικού τάφου-αύρας του Γλαύκου (γλαυκού φωτός) υιού του Μίνωα=πνευματικής Μονάδας...
Στην "κριτική της κριτικής ικανότητας" αντιμετωπίζει ποικίλα εννοιολογικά θέματα όπου το γενικό ταυτίζεται με το νοητό. Αυτή όμως είναι η κλασσική πλατωνική θέση για την αναζήτηση των γενικότερων γενών ή ιδεών…
** Η υπεροχή του Αριστοτέλη απέναντι στον Καντ φαίνεται στο γεγονός πως εμβαθύνει πολύ περισσότερο στο φαινόμενο της πολιτειακής νομοθεσίας που μας κάνει να βλέπουμε τα αντικείμενα, ονομάζοντας τον συλλογικό φυλετικό-επιθυμητικό νου ως την χαμένη Πλειάδα Μερόπη=μέρα +οφθαλμός = ο ήλιος-Τάλως, ο φύλακας της Κρήτης-Κρίσης…
Ο Καντ, ο Όιλερ και η αντίληψη της προοπτικής…
Ανάμεσα στον Κριό (Όιλερ) και τον Ταύρο (Καντ) φαίνεται πως ευδοκιμεί η "νοητική τοπολογία"
Πολλές φορές αναρωτιέμαι για την φύση της προοπτικής στα όνειρά μου και λαμβάνω διδασκαλίες που σχετίζονται με το ψυχολογικό εγώ.
Πράγματι το σημείο φυγής της προοπτικής σχετίζεται με την σημειακή αντίληψη ενός παρατηρητή. Όμως ενίοτε στην διάρκεια κάποιου ομαδικού διαλογισμού σου δίνεται η ευκαιρία να κοιτάξεις μέσα από το πολυόματο «χερούβ» μιας ομάδας και να αντικρύσεις την αλήθεια της μύγας που συνθέτει την εικόνα από τα πάρα πολλά μάτια της. Όπως δηλαδή συμβαίνει περίπου με τα μικροσκοπικά μέρη σε μια οθόνη τηλεόρασης…
Οι φυσιοδίφες μάλιστα λένε πως αυτή η πολυόματη όραση επιτρέπει την ταχύτερη αντίδραση της μύγας. Καθώς σχηματίζονται ταχύτερα τα διαδοχικά στιγμιότυπα στην οθόνη του εγκεφάλου της…
Αλλά η απόλυτη πραγματικότητα που βιώνεις στον διαλογισμό σου, δείχνει πως η πολυόματη όραση του πανόπτη οφθαλμού, δεν αναγνωρίζει υποκείμενο και αντικείμενο στην παρατήρηση...
Αλλά τις μεταμορφώσεις του κ. Βούδα ή Απόλλωνα (< ο χωρίς πόλους) σαν μια φλόγα με άπειρους μικρούς σπινθήρες-pixel στην τηλεοπτική οθόνη ως τοπολογικό αιθερικό πλέγμα-κόμβων. Δυστυχώς αλλά ο περιορισμός του αιθέρα-Νου σε μια μορφή αντιστοιχεί στην προοπτική θέα από έναν και μόνο τοπολογικό κόμβο-εγώ, που επαναλαμβάνει την προβολή του πλέγματος από την θέση που την αντικρύζει …
Παρόμοια όποιος μελετά την μυθολογία του πανόπτη Γίγαντα Άργου φύλακα της αγελάδας Ιούς ερωμένης του αιθέρα Δία και, την μύγα «Οίστρο» που της έστειλε η Ήρα, για να την ταλαιπωρεί με τα τσιμπήματα της ζήλιας της μετά τον θάνατο του Άργου από τον Ερμή. Αρχίζει να θυμάται τον Σωκράτη ως αλογόμυγα να βασανίζει την αγελαία συνείδηση των Αθηναίων… Επειδή τα μυθολογικά πρόσωπα (Ιδέες) είναι σύμφωνα με τον Καντ φιλοσοφικά αιτήματα που πραγματώνονται σε ιστορικό χρόνο. Αναγνώρισα την αγελάδα Ιώ στον ταύρο-Καντ και την αλογόμυγα-Οίστρο στην απίστευτη μαθηματική ιδιοφυία του σχεδόν τυφλού συγχρόνου του Όιλερ, (θαυμαστή της φιλοσοφικής αγελάδας-Καντ), πατέρα και της τοπολογίας, χάρις στην οποία μελετάται η πολυδιάστατη δομή των νευρώνων του εγκεφάλου μας… Ο οποίος θεμελίωσε στην σφαιρική τριγωνομετρία την αμφισβήτηση του Καντιανού δόγματος για την αδυναμία της νοητικής απεικόνισης των περισσοτέρων των 3ων διαστάσεων στον ανθρώπινο εγκέφαλο…
7. Ο Ζυγός -Νίτσε και τα μετεωρολογικά της 4ης νεκρικής διάστασης…
Ο κυκλώνας της φιλοσοφίας του Νίτσε δημιουργήθηκε όταν οι μελετητές του ανακάλυψαν πως μπορούν να ερμηνεύουν κατά το δοκούν τις πομπώδεις απόψεις του. Η τεχνική της γραφής του συνίσταται στη άμεση έκθεση του αφηρημένου και αδιαμφισβήτητου πυρήνα της κυκλωνικής σκέψης του, την οποία συντηρεί μανιωδώς με πληθώρα παραδειγμάτων. Με αποτέλεσμα ο σπειροειδής «Δείνος» να παρασύρει τους πάντες στο πέρασμά του.
Ο Νίτσε ήταν Ζυγός το ζώδιο με σύνοδο Δία-Ουρανού στην ακμή Κριού και Ιχθύων. Έτσι οι ζηλωτές της εσωτερικής αστρολογίας έχουν εμπρός τους το ιδανικό παράδειγμα του Άβδηρου ή του Πατρόκλου που αδυνατώντας να συγκρατήσει τις ορμητικές απόψεις των αλόγων ή των αχίλλειων όπλων της αθάνατης σκέψης του καταλήγει σύντομα στο άδηλο φρενοκομείο της Κυβέλης των εννοιών …
Στην «Γέννηση της Τραγωδίας» ο Νίτσε υπερασπιζόμενος την αναγέννηση της ελληνικής δραματουργίας στις όπερες του Βάγκνερ που αντλούν όμως την θεματολογία τους από την βόρεια μυθολογία και όχι την ελληνική. Αφήνει εμβρόντητο ακόμα και τον ίδιο τον μέντορά του τον Βάγκνερ όταν διάβασε το αντίτυπο του βιβλίου που του έστειλε. Λέγει ότι «η τέχνη είναι το υπέρτατο καθήκον και η αληθινή μεταφυσική δραστηριότητα αυτής της ζωής, πως η τέχνη αντλεί την διαρκή εξέλιξή της από την διττότητα του απολλώνιου και του διονυσιακού».
Με αυτές τις φράσεις που θα ζήλευε ακόμη και ο Αριστοτέλης στον ορισμό της τραγωδίας, συμπεριλαμβάνει μέχρι και την υπαρξιστική φαινομενολογία** την οποία όμως δεν φαίνεται να εννοεί καλά. Αναγκάζοντας έτσι τον Χάιντεγκερ τον κύριο εκπρόσωπο του κινήματος να υπερασπιστεί τις εξιδανικευμένες εφέσεις του Νίτσε, που τελικά έθρεψαν το ολέθριο μεταρομαντικό κίνημα της λατρείας του θανάτου (Ναζισμού).
** «Η διττότητα του απολλώνιου και διονυσιακού» παρουσιάζεται στον υπαρξισμό του Ίψεν για την αντιφατική αναζήτηση στο «καθαυτό κρεμμύδι».
Δηλ. το διαρκές απολλώνιο ξεφλούδισμα της διονυσιακής ακολουθίας των ψυχολογικών μασκών που καταλήγουν στον κενό πυρήνα του κρεμμυδιού…
Η ψυχή είναι ένας μικρός κύκλος που ταξιδεύει από πέταλο σε πέταλο στον εμπαθή λωτό της καρδιάς. Αλλά μόνον όταν κάθεται στο κέντρο του λωτού γνωρίζει και τραγουδά ευτυχισμένη την ύπαρξή της, αναφέρουν οι ουπανισάδες. (βλ. εικόνα)
Δυστυχώς ο υπαρξισμός παρέμεινε δυσοίωνος μέχρι το τέλος του διαβάλλοντας την χαροποιό κενότητα της θεολογίας. Ενώ ο Νίτσε αναγνώρισε την «χαρούμενη γνώση» στην ταξινομητική επιστήμη των ανακλάσεων της σελήνης στην μόνιμα ταραγμένη επιφάνεια του συγκεκριμένου νου…
Ο Άδης της κοίλης Γαίας και το Νιτσεϊκό «στιλ»…
Συνεχίζοντας την αναφορά στον Νίτσε, χαρακτηριστικό αντιπρόσωπο του ζωδίου του Ζυγού, τον οποίο ενδιέφερε κυρίως η αισθητική (το στιλ). Γι αυτό και υπήρξε ακόλουθος, κριτής των άλλων και μάλλον ηθικολόγος αντιφατικός προφήτης, όταν προσπάθησε να εκφράσει τον ανώτερο εαυτό του με τον «Ζαρατούστρα».
Δεν κατάφερε δηλ. ποτέ να διαβεί την "ηθική γέφυρα" του ουράνιου τόξου της μεταφυσικής, που όπως ο ίδιος έλεγε τρελαμένος από την σύφιλη «ενώνει την άβυσσο ανάμεσα στο κτήνος του ενστίκτου με τον υπεράνθρωπο της αρετής».
Σήμερα λοιπόν θα επιχειρήσουμε τον Νιτσεϊκό βηματισμό επάνω από την Άβυσσο στην γέφυρα της θανατηφόρου φιληδονίας > φιλομάθειας, που ο Αριστοτέλης ονομάζει για να μην προσβάλει τα χρηστά ήθη: «ορμή για γνώση», δηλ. ερμητικό θηλασμό της Ενδελέχειας-Ήρας. Αντίθετα από τους μάλλον αρνητικούς πλατωνικούς ερωτικούς ορισμούς της φιλοσοφίας ως «μελέτης του θανάτου» ή «ορθής παιδεραστίας» !!!
Δυστυχώς τόσο δύσκολη είναι η περιγραφή του ερωτικού αιγυπτιακού πυθαγορείου θεωρήματος ως γενεσιουργού φαλλικού νήματος της Κλωθούς > δηλ. του γαλαξιακού φωτός των μακρινών αστερισμών της Νουτ-Ήρας. Που η φαινομενολογία του Ζ.Π. Σαρτρ και ο Αϊνστάιν νωρίτερα αναγνώρισαν στο υπναγωγικό νεκρικό φαινόμενο της 4ης διάστασης της φαντασίας τους.
(βλ. την χαρακτηριστική αιγυπτιακή εικονογραφία)
Ο Νίτσε κατάφερε τελικά με ηθικά μισόλογα όπως όλοι, να περιγράψει την γενετήσια σαδομαζοχιστική γέφυρα-νήμα της Κλωθούς των γεννήσεων και επαναγεννήσεων** στα αποφθέγματα της αριστοτελικής ορμής ή «Χαρούμενης Γνώσης» του.
Το ουράνιο νήμα του φωτός της ζωής ή ηθική γέφυρα της φωτισμένης διαβίωσης πρέπει κανείς να την διαβεί όπως λέγουν οι μύστες: ισορροπώντας ανάμεσα στο καλό και το κακό με χάρι και σβελτάδα…
Το αιθερικό νήμα της Κλωθούς ονομάζει η θεοσοφία αιθερικό ή μαγνητικό σώμα, αλλά μετά την αισθητική ηθική αναθεώρηση των καλλιτεχνών φαινομενολόγων ιμπρεσιονιστών, (εντυπωσιαστών ή κυβιστών οπαδών της Κυβέλης ?!), συνδέθηκε με την ονειρική παραισθητική όραση, που αμφισβήτησε κάθε είδους προηγούμενη ακαδημαϊκή γνώση για τους νόμους της προοπτικής στην αρχή του 20ου αιώνα.
Αν και την αμφισβήτηση είχε ξεκινήσει ήδη ο Ελβετός χαρτογράφος των ορέων και πρίγκιπας των μαθηματικών Λέοναρντ Όιλερ από τα μέσα του 18ου αιώνα, εισάγοντας τα σφαιρικά τρίγωνα, θαυμαστής του Καντ αλλά όχι και της εμμονής του στις 3εις διαστάσεις …
Όμως τόσους αιώνες μετά, το κάστρο της τρισδιάστατης αστρονομικής επιστήμης εξακολουθεί να παραμένει απόρθητο μαζί με το αδιαπέραστο αστρολογικό Κρόνιο πυθαγόρειο όριο 3Χ100Χ1000 της ταχύτητας του φωτός ή Δείνου των ησιόδειων φυλών. Κρύβοντας επιμελώς την πύλη της 4ης διάστασης, που είναι η εγωική γνώση ή «αυτοπαρατήρηση» επάνω στο μαγνητικό > υπναγωγικό σώμα.
Και όμως η τοπολογική πύλη εισόδου στην αντίστοιχη κοσμική διάσταση της κοίλης μαγνητικής Γαίας παρουσιάστηκε από τον διάσημο θεόσοφο αστρονόμο της αναγέννησης Έντμουντ Χάλεϊ. Αλλά η άποψη απαξιώθηκε σύντομα όπως άλλωστε και το πρότυπο ηλιακό σύστημα των κανονικών στερεών του Κοπέρνικου
**Το αιθερικό νήμα της Κλωθούς (κοσμικής μνήμης) είναι λοιπόν κομμένο στην περιοχή του λαιμού (η καβαλιστική Άβυσσος) από την Κρόνια Άτροπο Μοίρα με το δρέπανο του χρόνου, και έτσι μένουμε εγκλωβισμένοι στην οπτική του ενός παρατηρητή στις 3εις διαστάσεις. Με την κάθε είδους θεοσοφική διδασκαλία να έχει αποτύχει να περιγράψει το Νιτσεϊκό αισθητικό-αιθερικό σώμα, που η μυθολογία ονομάζει νοητικό Λαβύρινθο της λαγνείας του Κενταύρου της Πασιφάης (Μινώταυρου). Αφού εκεί η Αριάδνη, δηλ. η μοίρα Κλωθώ (Άρια + αγνή ομαδική νόηση) προσφέρει τον μίτο της, δηλ. την θεία έμπνευση ή θυσιαστική βούληση υπέρ των άλλων ως Θησέα για να οδηγηθεί στην καρδιακή Νάξο (< αξία) ώστε να αποθεωθεί συναντώντας τον Διόνυσο…
Η "Χαρούμενη Γνώση" του Νίτσε συνοψίζεται λοιπόν στο απόφθεγμα για την «έκταση του ηθικού στοιχείου»:
Την εικόνα που βλέπουμε για πρώτη φορά την κατασκευάζουμε αμέσως με την βοήθεια όλων των παλιών εμπειριών μας. Όλες οι βιωμένες εμπειρίες είναι ηθικές εμπειρίες, ακόμη και στην περιοχή της αισθητηριακής αντίληψης.
Για να ακολουθήσει η απίστευτη δήλωση:
"Ο εγωισμός είναι ο νόμος της προοπτικής της αντίληψης"
δηλ. ,,, τύφλα ο Αϊνστάιν... που δεν γνωρίζουμε αν εννόησε τελικά πως ο εγωισμός είναι το "άκαμπτο μέτρο της ταχύτητας του φωτός" που ορίζει το προοπτικό σημείο φυγής επάνω στον αδιαπέραστο ορίζοντα-τείχος των πυθαγόρειων γεγονότων του τρωικού βίου μας.
(πολλά γέλια)
5. Τα σπέρματα και ο δυσοίωνος νοητικός κόσμος (Άδης) του Άλντους Χάξλεϋ…
Ο Α. Χάξλεϋ 26/7/1894 είναι Λέων με τον ήλιο του κτυπημένο σε Ταυ τετραγώνων από την αντίθεση Κρόνου-Άρη, έτσι τυφλώθηκε νωρίς. Ήταν γόνος οικογένειας βιολόγων οπαδών του Δαρβίνου. Ο παππούς του Τόμας, διάσημος βιολόγος αποκαλείτο "το μπουλντόγκ του Δαρβίνου" (Darwin's Bulldog). Τα αδέλφια του υπήρξαν επίσης διάσημοι βιολόγοι-φιλόσοφοι. Ο μεγαλύτερος αδελφός του διετέλεσε διευθυντής της Ουνέσκο και ιδρυτικό μέλος της WWF, ενώ ο Άντριου έλαβε το Νόμπελ ιατρικής-φυσιολογίας του 1963.
Η αναφορά στην οικογένεια Χάξλεϋ κρίνεται απαραίτητη προκειμένου να εννοήσουμε το βάθος της θεωρίας του Δαρβίνου στο υπόβαθρο της προτεσταντικής Αγγλικανικής αυτοκρατορίας. Δηλαδή «την εξέλιξη των ειδών ως αναγραμματισμό των αριστοτελικών ιδεών», (πολλά γέλια), στο διασημότερο έργο του Άλντους Χάξλεϋ: «ο θαυμαστός καινούργιος κόσμος»* πρόδρομο πολλών παρομοίων έργων επιστημονικής φαντασίας όπως λ.χ. το «1984» του Όργουελ γραμμενο το (1948)
*«Brave New World» είναι έκφραση του Σαίξπηρ (από την «Τρικυμία»... Η αυτοκτονία στον φαρο είναι αναφορά στην αυτοκριτική Ερινύα (το τρίτο μάτι)
Όσοι έχουν επισκεφτεί στα όνειρά τους το αλχημικό εργαστήριο του Κάβειρου Ηφαίστου, περιγράφουν μια πολύ καλά οργανωμένη αποθήκη, με τα «σπέρματα»** των βασιλείων της φύσης διατεταγμένα σε υάλινες φιάλες σε 7 ράφια. Κάτω βρίσκονται τα σπέρματα του ορυκτού βασιλείου (τα άτομα της ύλης). Μετά βρίσκονται τα σπέρματα του φυτικού βασιλείου, μετά των ζώων και του ανθρώπινου 4ου βασιλείου ή λιβαδιού όπου λαμβανει χώρα ο πολιτειακός μύθος του Ηρός. Η ανώτερη τριάδα αντιστοιχεί στους 3εις χορούς των αγγέλων (Άτροπο-Λάχεση-Κλωθώ).
Κάνω αυτήν την παρένθεση επειδή το μυθιστόρημα του τυφλού Άλντους είναι μια περιγραφή του άδηλου νοητικού κόσμου ως αλχημικού εργαστηρίου κατά το έτος 2540 μ.Χ. (1η μοιρα της εποχής του Υδροχόου ?) ή «έτος 632 μ. Φόρντ » Στο μυθιστόρημα, ο βιομήχανος Χένρυ Φορντ είναι αντικείμενο υποχρεωτικής θρησκευτικής λατρείας. Σε αυτή την αλχημική δυστοπική Πολιτεία η σεξουαλική αναπαραγωγή όπως την καταλαβαίνουμε σήμερα έχει εξαφανιστεί εντελώς. Τα ανθρώπινα όντα δημιουργούνται όλα σε εργαστήρια και κλωνοποιούνται, τα έμβρυα εξελίσσονται εκεί σε φιαλίδια και ρυθμίζονται κατά την παιδική τους ηλικία. Οι νοητικές θεραπείες που υφίστανται τα έμβρυα κατά την ανάπτυξή τους (βλ. εκπαιδευτικό σύστημα), καθορίζουν τις μελλοντικές τους προτιμήσεις, δεξιότητες, συμπεριφορές, σύμφωνα με τη μελλοντική τους θέση στην κοινωνική ιεραρχία. Έτσι, στα έμβρυα της κατώτερης κάστας (Ε) χορηγείται μια ουσία και ορμόνες που εμποδίζουν την ανάπτυξή τους. Αυτή η τεχνική καθιστά δυνατή την επίλυση προβλημάτων που συνδέονται με την αγορά εργασίας, παράγοντας έναν ακριβή αριθμό ατόμων για κάθε επάγγελμα, έναν αριθμό που καθορίζεται από τις υπηρεσίες προορισμού.
6. Ο Χέγκελ και το ζώδιο της Παρθένου των προλεταρίων γεννήτριας της Τιτανομαχίας-Αμαζονομαχίας-Κενταυρομαχίας
Ο Πλάτωνας άνοιξε τον δρόμο σε δύο νέες κατηγορίες μυθογραφίας. Την επιστημονική μυθογραφία του φυσιοδίφη-θεοσοφιστή Αριστοτέλη ο οποίος διακηρύσσει σε όσους τον εννοούν, πως η μελέτη των φυσικών μορφών αναδεικνύει την φύση σε ένα ζωντανό βιβλίο μυθολογίας. Όπου η πρώτη ησιόδεια φυλή των Ελλόπων αποτελεί πλέον το σώμα των Ιχθύων, οι νεκροί Γίγαντες ευρίσκονται κρυμμένοι στην "μετεωρολογία", οι Κένταυροι διαχωρίστηκαν από τον σεληνιακό άνθρωπο στον νοητικό Άδη, (το βασίλειο της Περσεφόνης), παράγοντας τις ζωικές μορφές κλπ.
Αλλά και τον βουδισμό-νεοπλατωνισμό των γνωστικών ευαγγελίων στην ελληνιστική αυτοκρατορία του Αλέξανδρου. Δηλ. κύκλους αλληγορικών επεισοδίων που συστηματοποιούν στα πρόσωπα των ευαγγελιστών την χαοτική διδασκαλία των λαών της ανατολικής Μεσογείου για τους πλανητικούς Βούδες-Αρχαγγέλους των φιλοσοφικών στοιχείων. Με τον μωαμεθανισμό** να εισάγει την διδασκαλία για το 5ο στοιχείο του αιθέρα πολύ αργά τον 6ο αιώνα. Εφόσον η παρακμασμένη χωρίς ενεργές φιλοσοφικές-μυστηριακές σχολές χριστιανική ρωμαϊκή αυτοκρατορία παρέμεινε εγκλωβισμένη σε θέματα οργάνωσης της πολιτειακής προσωπικότητας της.
Δυστυχώς ο μωαμεθανισμός δεν ωρίμασε ποτέ σε μυστηριακή Πολιτεία-Ψυχή που παράγει την συνείδηση του 5ου κοσμογονικού στοιχείου, δίνοντας λαβή στους Άραβες να το επιχειρήσουν χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία… Το αιθερικό στοιχείο θα εκδηλωθεί φυσιολογικά την εποχή του Υδροχόου οπότε και θα επικρατήσει μάλλον ο τελολογικός μωαμεθανισμός
Χρειάστηκαν να περάσουν λοιπόν χίλια ακόμα χρόνια για να φθάσει η εποχή του διαφωτισμού με την διάδοση της ελληνικής γραμματείας από του Άραβες για να εννοηθεί από τον Χέγκελ πως η ανθρώπινη ιστορία έχει για κινητήρια δύναμη τον ανταγωνισμό των ιδεών. Δηλ. την Γιγαντομαχία-Κενταυρομαχία-Αμαζονομαχία-Τρωικό πόλεμο της ελληνικής μυθολογίας…
**Τα 4 βήματα της ακολουθίας Fibonacci στην «Μεσόγειο» τα υπέδειξε για τελευταία φορά ο προφήτης Μωάμεθ-Μπαφομέθ ή Παράκλητος: το πνεύμα της αληθείας υποδεικνύοντας τους 4εις Προφήτες-Βούδες των φιλοσοφικών στοιχείων που προηγήθηκαν.
1. Ο Αδάμ ο Προφήτης Βούδας της γης των ενστίκτου
2. Ο Νώε για το νερό-συναίσθημα ως κιβωτό -μεταφοράς του ενστίκτου
3. Ο Μωυσής για το μαγικό πυρ: χρήμα-χρέος των Ιουδαίων
4. Ο Ερμής-Χριστός ο προφήτης της θλιβερής σκέψης του αέρα
5. Μωάμεθ ο Βούδας του τελολογικού-άπειρου αιθέρα
Ο Αιγόκερως Νεύτων και ο Καρκίνος Λάιμπνιτς
Η συνείδηση και ο προσδιορισμός της 4ης διάστασης...
Την αντιπαλότητα του Νεύτωνα που πρότεινε τον απόλυτο χώρο ως Θεό και τον αντίλογο του Λάιμπνιτς πως είναι η πολλαπλότητα κίνηση-χρόνος των αντικειμένων που δημιουργεί την ψευδαίσθηση του χώρου ( Διαβόλου-matrix των μετρήσεων). Ήρθε να συμβιβάσει ο Καντ προτείνοντας τον Νου ή Ωόν (ω Ον) της αλχημείας των ορφικών, και χωροχρόνο των διαστάσεων της οφιοειδούς συνείδησης (20εδρο) τυλιγμένης στο12εδρο ωόν (μόνιμο αιθερικό άτομο ).
Αλλοίμονο όμως ελάχιστοι είναι σε θέση να έχουν την ενόραση των 12 ηθικών κατηγορημάτων ή δημιουργικών ιεραρχιών (Ζωδίων, Κινήσεων-Δράσεων του Κάρμα) του Καντ ή καλύτερα τα 10+2 (ενέργεια, εντελέχεια) κατηγορήματα του Αριστοτέλη… (Βλ. πίνακα)
Η αντιπαλότητα ξεκίνησε με την διατύπωση του Απειροστικού Λογισμού ή απλά Λογισμού, στην μαθηματική θεολογία του αναγεννησιακού πολιτισμού των Αγγλοσαξώνων**, σαν μια μαθηματική μελέτη επάνω στην συνεχή μεταβολή των τιμών στο όριο μιας καμπύλης.
Η μελέτη έχει δύο κύριους κλάδους, τον διαφορικό λογισμό (σχετικά με τα ποσοστά των αλλαγών και τις κλίσεις των καμπυλών) που αναπτύχθηκε κυρίως από τον Άγγλο** Νεύτωνα και τον ολοκληρωτικό λογισμό (σχετικά με τη σώρευση των ποσοτήτων στις περιοχές κάτω από τις καμπύλες) που μελέτησε την ίδια περίοδο ο Γερμανοσέρβος** φιλόσοφος Λάιμπνιτς (ο πολυμαθέστερος μετά τον Αριστοτέλη). Αυτοί οι δύο κλάδοι συνδέονται μεταξύ τους με το θεμελιώδες θεώρημα του λογισμού, πως πρόκειται δηλ. για αντίστροφες διεργασίες. Και οι δύο κλάδοι κάνουν χρήση των θεμελιωδών εννοιών της σύγκλισης άπειρων ακολουθιών και άπειρων σειρών σε ένα καλά καθορισμένο όριο. Ο λογισμός έχει ευρέως διαδεδομένες χρήσεις στις υπολογιστικές επιστήμες, της οικονομίας και της μηχανικής καθώς μπορεί να λύσει πολλά κατασκευαστικά προβλήματα που η άλγεβρα μόνη της δεν μπορεί.
Έτσι έρχεται η αστρολογία ως υπεργεωμετρία*, κρυμμένη στα ηθικά κατηγορήματα του Καντ δηλ. μιας επιστήμης της συνείδησης (κριτικού διαλογισμού επάνω στον βίο) να υποδείξει την πυθαγόρεια Συμμετρία στον πολλαπλασιασμό των ανακλάσεων-γονιδιακών αντιστροφών της Μονάδας- (repunit) ως τον μόνο αληθινό Γεωμέτρη Αρχιμήδειο Θεό…
*Τα 5 κανονικά στερεά ή πυθαγόρεια στοιχεία (γη, νερό, αέρας, πυρ, αιθέρας) επιβιώνουν όλα στην 4η ηθική διάσταση, κατά την αντιστροφή του μέσα με το έξω. Όπου ότι δηλ. πράττεις = παραγωγίζεις με τα 5 άκρα σου, το εισπράττεις στον ολοκληρωτικό γονιδιακό λογισμό των γεν. οργάνων της μορφής στα τέκνα σου (πολλά γέλια)
**Οι Γερμανοί και οι Άγγλοι είναι φυλές που ανήκουν στο ζώδιο του Κριού, δηλ. το κατηγόρημα Χώρου (Θνητού Άβδηρου των επιστημών)
Δώρο ο πίνακας των ενορατικών κατηγορημάτων (Ενόραση=Ευρώπη= η ευρεία καντιανή όραση των Ταύρων=Βουδών)
Λέγεται πως η παρθένος Βασίλισσα Ελισάβετ Α αντιλαμβανόμενη την τραγική φύση των επιστημών του Κριού-Άβδηρου (η αναζήτηση στον χώρο), ζήτησε από τον Σαίξπηρ να αναπτύξει περισσότερο τον χαρακτήρα του αξιαγάπητου απατεώνα Φάλσταφ (το αρχέτυπο του Ταύρου-Βούδα) στο οποίο κατατείνει το Βρετανικό επεκτατικό αρχέτυπο. Έτσι οι «Εύθυμες Κυράδες του Ουίνδσορ» ετοιμάστηκαν κατόπιν παραγγελίας της βασίλισσας που επιθυμούσε διακαώς να δει τον πληθωρικό Φάλσταφ ερωτευμένο. (Τον ελεήμονα Ταύρο-Δία)
3 Το Ζώδιο των Διδύμων
Υπό τας φιλύρας: ο Ναυσίνους στην Ναυτία-φλυαρία του Ζ.Π.Σαρτρ
Υπό τας φιλύρας: ο Ναυσίνους στην Ναυτία-φλυαρία του Ζ.Π.Σαρτρ
Νανσίθοος και Ναυσίνους. Όνόματα ραδιως πεπλασμένα, αφού Καλυψώ μεν εν τή θαλάσση κατώκει, Οδυσσεύς δέ ναύτης ήν. (Ησιόδου θεογονία )
Η «Ναυτία» 1938 είναι ένα μυθιστόρημα ρήξης του υπαρξιστή φιλοσόφου Ζ.Π.Σαρτρ, με το οποίο αμφισβητεί ριζικά την κληρονομιά της αστικής παιδείας και των επιστημών που αναπτύσσει δια των λέξεων, ανοίγοντας το παράθυρο στην μεταφυσική κατανόηση του κόσμου. Είναι ένα μυθιστόρημα μελαγχολικό, για το χρονικό ενός απωθητικού κόσμου από τη ματιά ενός υποκειμενικού αφηγητή. Η αποκάλυψη του παραλόγου γίνεται μέσω μιας αφήγησης με φιλοσοφική βάση η οποία προσφεύγει στην παρωδία, και τη γελοιοποίηση. Στην κορύφωση της αποστροφής του ήρωα εκδηλώνεται με την μορφή «ναυτίας» η προσβολή του κέντρου του λόγου στον εγκέφαλο. Οι λέξεις τότε παύουν να προσάγουν τα σημαινόμενα αντικείμενα οπότε το υποκείμενο απελευθερωμένο από την εξουσία των γκρίζων λέξεων βιώνει το πράσινο δένδρο της ζωής… (η φράση είναι του Γερμανού Γκαίτε)
Ο Ζ.Π.Σαρτρ γεννημένος στο ζώδιο των Διδύμων εννόησε την σημασία των λέξεων όπως ο μυθολογικός Προμηθέας τα καρφιά που στερέωσαν την αντίληψη του φυσικού κόσμου στις συνάψεις του εγκεφάλου του. Μάλιστα με τον ομώνυμο τίτλο «οι Λέξεις» φέρεται το αυτοβιογραφικό του πεζογράφημα.
Δυστυχώς η εργασία του παρέμεινε ακατανόητη, ακολουθώντας την τύχη του μεγάλου δασκάλου του, του Μάρτιν Χάιντεγκερ που έχοντας αναλάβει θέσεις ευθύνης στην ναζιστική δικτατορία, αυτό το κακέκτυπο του Βουδισμού, έλεγε: «η Γερμανία ήθελε να σώσει τον κόσμο και η Δύση αντί να την ευγνωμονεί, εμπόδισε με τον πόλεμο τον Γερμανικό λαό να εκπληρώσει το πεπρωμένο του»…
Για να εννοήσουμε τον γερμανικό ιδεαλισμό του Μ. Χάιντεγκερ όπως και τον σύγχρονο μαθητή του τον Λιαντίνη, που ιεραρχούσε τους ποιητές σύμφωνα με την «κβαντομηχανική χρήση των λέξεων», θα πρέπει να δούμε τον Χάιντεγκερ ως Αριστοτέλη και τον μυστικιστή Χίτλερ ως θεόπνευστο Αλέξανδρο στο πλαίσιο του ελληνοβουδισμού των ελληνιστικών χρόνων, που δυστυχώς ποτέ δεν εννοήσαμε εξαιτίας της ιουδαιοχριστιανικής λαίλαπας που άλωσε τον ελληνισμό… «Αλίμονο στους ηττημένους»
Το ακατανόητα δραματικό έργο του Ζ.Π. Σαρτρ δεν είναι άλλο από την επιστήμη του διαλογισμού, για την επίτευξη της «σιγής του νου» που φέρει την λύση του Προμηθεϊκού πυρός. Δηλ. την συνείδηση πως ο ηλεκτρισμός και η αντίληψη του φυσικού φωτός της ύλης δεν είναι τίποτα παραπάνω από την φλυαρία των λέξεων που ορίζουν τον αντιληπτικό χρόνο αλέκτωρα (Αβραξας). Όπως με τόση ενάργεια δηλώνεται στην ελληνική γλώσσα > ηλέκτωρ
ἠλέκτωρ, -ορος, ὁ (Α)
1. (για τον φυσικό ήλιο) λαμπερός, ακτινοβόλος
2. η φωτιά, το πυρ, ως ένα από τα τέσσερα στοιχεία
3. (αντί αλέκτωρ ή άλεκτρος) α) άγαμος, ανύπαντρος με την φλυαρία της γυναικός β) άυπνος, ακοίμητος δηλ. α στερητικό και λέκτωρ (αυτός που έχει καταπαύσει την λεκτική-ηλεκτρική λειτουργία στον εγκέφαλό του)
Αυτός που έχει απαχθεί στον Όλυμπο των ιδεών
Οι Υδροχόοι Μότσαρτ και Μπωμαρσαί, δηλ. η αγάπη των αγγέλων…
Η φράση κλειδί για να εννοήσω τον Μότσαρτ ήταν η δήλωση της μελοδραματικής Μαρίας Κάλλας ότι δεν τον καταλαβαίνει… (πολλά γέλια)
Το χαρακτηριστικό της μουσικής του είναι ότι χειριζόμενος τις νότες με ταχυδακτυλουργικούς μαθηματικούς τρόπους ανέρχεται αμέσως στον ουρανό των ιδεών και μετά δεν κατεβαίνει για κανέναν απολύτως λόγο…
Αυτή η μουσική νοοτροπία ανήκει σε χορωδούς αγγέλους που νοούν και αισθάνονται μόνον στην συλλογικότητα των ψυχών.
Αυτός που θαύμασε βαθιά τον Μότσαρτ ήταν ο Τζ. Ροσσίνι (Ιχθείς στο ζώδιο), που έγινε διάσημος μελοποιώντας τον ερμητικό τυχοδιώκτη Φίγγαρο «Κουρέα της Σεβίλλης», δηλ. την εκδοχή του Μπωμαρσαί για τα ελευσίνια μυστήρια στο ζώδιο των Ιχθύων, με την Περσεφόνη ως φυλακισμένη Ροζίνα στην κόλαση του Δον Μπάρτολο. Όταν σιγά-σιγά συνειδητοποίησε πως ο Μότσαρτ προτίμησε να μελοποιήσει την δεύτερη αναφορά του Μπωμαρσαί στους «Γάμους του Φίγγαρο».
Ο Φίγγαρο είναι ο σεληνιακός Ερμής > ως κουρέας-διαχειριστής της αιθερικής αύρας ή κόμης-φόβης. Δηλαδή ο υπηρέτης δύο κυρίων , του Μπάρτολο στην κόλαση και του Αλμαβίβα στον παράδεισο…
Στους γάμους του ο Φίγγαρο ανακαλύπτει πως την Σουζάνα την υπηρέτρια που θέλει να παντρευτεί την έχει βάλει στο μάτι το πολυγαμικό αφεντικό του ο Κόμης Άλμαβίβα δηλ. ο Ουρανός, η ανώτερη οκτάβα του Ερμή.
Η όπερα τελειώνει στον περιφημο χορό μεταμφιεσμένων όπου εκεί αποκαλύπτεται πως όλοι είναι τα πρόσωπα της συλλογικής ύπαρξης του Κόμη Αλμαβίβα (η κοσμική αγάπη)…
Οι Γαμοι του Φίγγαρο ή η Μέρα του τρελού > τρελός στο Ταρώ είναι ο Ουρανός
Η πολυσχιδής περίπτωση του υδροχόου τυχοδιώκτη βασιλικού ωρολογοποιού-μουσικού-συγγραφέα Πιερ-Ωγκυστέν Καρόν ντε Μπωμαρσαί δείχνει το πόσο λίγο έχουμε εννοήσει τον ελευθεροτεκτονισμό της θανατηφόρας 7ης γαμήλιας ακτίνας > Ευρυδίκης στην Αμερικανική, την Γαλλική και την Ελληνική επανάσταση…
FUCK=“Fornication Under Consent of the King”
Αναμένεται νέα κοινωνική επανάσταση-διαφωτισμός προκειμένου να αποτινάξει το γηρασμένο ακαδημαϊκό κατεστημένο και όλο το σάπιο εκπαιδευτικό σύστημα
O Zυγός Νίτσε
37. H ένωση αίματος και σπέρματος > ήλιου και σελήνης…
37. H ένωση αίματος και σπέρματος > ήλιου και σελήνης…
Σήμερα θα εμβαθύνουμε περισσότερο στους πρώτους αριθμούς δηλ. τους Κύκλωπες ή ελλιπείς αριθμούς των πυθαγορείων
Στη θεωρία αριθμών ελλιπής αριθμός είναι ένας αριθμός ν που το άθροισμα των διαιρετών του είναι μικρότερο από 2ν, οπότε οι πρώτοι είναι εξ ορισμού μονόφθαλμοι…
Αντίθετα οι πολυκέφαλοι Εκατόγχειρες είναι οι υπερπλήρεις σύνθετοι αριθμοί…
Δεδομένης της γεννητικής ισχύος των Κυκλώπων πρώτων αριθμών, καθώς παράγουν όλους τους άλλους. Ο πυθαγόρειος Ησίοδος τους τοποθετεί ως το δεύτερο γένος μετά τις Μονάδες των θεών. Η θεογονία του ακολουθώντας τους νόμους της θεοσοφικής ή πυθαγόρειας άθροισης** ανάγει όλους τους αριθμούς-μορφές σε μια πρωταρχική μοιραία τριάδα, από 3 Εκατόγχειρες (Αιγαίων, Κόττος και Γύγης) από 3 Κύκλωπες: Βρόντης (ήχος), του Άργης (αφή) και Στερόπης (όραση) και 3 Ερινύες (Αληκτώ, Μέγαιρα, Τισιφόνη).
Οι Εκατόγχειρες και οι Κύκλωπες εχουν τεράστια δύναμη και γι αυτό φυλακίζονται στα Τάρταρα από τον Ουρανό, θεωρούμενοι ότι απειλούν την εξουσία του. Ακολούθως, ο Κρόνος και η πρώτη γενιά των Τιτάνων τους απελευθερώνουν, για να τους βοηθήσουν στην πτώση του Ουρανού, αλλά όταν έρχονται στην εξουσία τους φυλακίζουν και πάλι στα Τάρταρα. Τέλος, ο Ζεύς και οι Ολύμπιοι τους απελευθερώνουν και πάλι και με τη βοήθειά τους κατανικούν τους Τιτάνες στην Τιτανομαχία, χάρη στα πολεμικά όπλα (τον κεραυνό, την βροντή και άλλα) που κατασκεύασαν υπό την επίβλεψη του Ήφαιστου (ο μαθηματικός Λόγος). Όταν ο Ζευς έρχεται στην εξουσία τους αναθέτει την φύλαξη των Τιτάνων στα Τάρταρα και αυτοί ως ανταπόδοση του χαρίζουν τον λιβιδικό κεραυνό και την βροντή, έκτοτε σήμα κατατεθέν του Δία. Στην Άρτεμη πανσέληνο χάρισαν το λιβιδικό τόξο.
**Η πυθαγόρεια άθροιση είναι το υπόλοιπο=σπέρμα της πεπτικής διαίρεσης στην μήτρα του σεληνιακού 9. Οπότε ο Λόγος ή Ήφαιστος ανάγει όλους τους αριθμούς στην πρώτη δημιουργική Μελία ή Εννεάδα των 3ων Κυκλώπων, των 3ων Εκατόγχειρων, των 3ων Ερινυών
λχ 14/9 = υπ. 5 =1+4, 16/9= υπ. 7 =1+6
(Όσοι δεν κατάλαβαν ας μελετήσουν λίγο την διαιρετότητα (τον Ήφαιστο Λόγο).
Όλοι μας βγάλαμε το δημοτικό εκτός από τους θεολόγους και τους φιλολόγους… πολλά γέλια
Μετά από αυτή την αναγκαία εισαγωγή στην μαθηματική μυθολογία των πυθαγορείων, θα μελετήσουμε τον πρώτο αρ 37, που αντιστοιχεί στο ζώδιο του Ζυγού (γάμου αίματος-ήλιου και σελήνης-σπέρματος στα νεφρά) σύμφωνα με τον αιγυπτιακό ζωδιακό του ήλιου 666 με τα 12 ζώδια διαιρέτες.
Ο πρώτος αρ. 37 έχει ως υπόλοιπο τις 36 τριάδες του σεληνιακού μήνα 1/37= 027…
Έτσι ο αρ. 37 ελέγχει την Χιλιάδα των πυθαγόρειων γεγονότων αφού 27*36=999
Ελέγχοντας όμως τους 36 Δεκανούς του έτους ελέγχει και τον ήλιο 666 αφού 1+2+3+…+36=666
Στην εικόνα ο αρ 37 δηλ. ο Ζυγός (ο Νίτσε) των νεφρών ελέγχει τον καρδιακό ηλιακό κύκλο του 36 και τον λιβιδικό σεληνιακό του 27
Ο Χέγκελ και ο αρ. 41-14=27 Το πρόβλημα της οκτάβας και της πενταγωνικής συμμετρίας…
Ο Χέγκελ (Έγελος) επαναπροσδιορίζοντας την αέναη διαλεκτική εξέλιξη (πόλεμο) του Ηρακλείτου είναι ίσως ο πιο διάσημος εκπρόσωπος της τιτανικής σκέψης στο ζώδιο των Ταρτάρων της υστερικής Παρθένου Δήμητρας.
Στην ανατολική φιλοσοφία το ζώδιο της Γαίας > Δήμητρας αποκαλούν “Aνουπαδάκα”. H λέξη προέρχεται από το σανσκριτικό anupapādaka , "χωρίς γονέα" ή "χωρίς υλικό γονέα" ή upapāduka > "αυτοπαραγωγή - παρθενογένεση"
Στο ζώδιο της Παρθένου ξεκινά η Τιτανομαχία μεταξύ των ολύμπιων θεών εκπροσώπων της κοσμικής τάξης του Σειρίου και του Χάους των υποατομικών ουσιών που επιζητούν να εκδηλωθούν στην φυσική δημιουργία. Ο πόλεμος αυτός αφού ισορροπήσει για λίγο στο ζώδιο του Ζυγού αποδίδοντας τα προμηθεϊκά άτομα της υλικής ουσίας (ο atman), κορυφώνεται στο ζώδιο του Σκορπιού (το ενεργό πεδίο του Λόγου με κυβερνήτη τον Ερμή) . Εμφανίζει στο προσκήνιο της ανθρωπινης συνείδησης την ισορροπία των υποατομικών δυνάμεων της σκέψης στον περιοδικό πίνακα των στοιχείων.
(Bλέπε την εικόνα με τους κίονες του Παρθενώνα να αντιστοιχούν στα φωνήεντα-σύμφωνα της αλφαβήτου ορίζοντας τον περιοδικό αριθμητικό πίνακα των ατόμων της ύλης)
Ο Χέγκελ ως ιερέας της Ίσιδας πολέμιας του Σεθ (Χάους), παρατήρησε πως ιστορικά εμφανίζονται ταυτόχρονα διαλεκτικά αντίθετες απόψεις που αναζητούν την συνθετική ισορροπία τους και αυτή είναι η μόνη αλήθεια (η κοσμική δικαιοσύνη-ισορροπία των αντιθέτων)
Έτσι επιβεβαιώθηκε πλήρως, αφού ο απόλυτος ρομαντικός ιδεαλισμός του στο τέλος τη εποχής του ιχθύων, γέννησε στον αντίποδά της «την απόλυτη ύβρη» τον διαλεκτικό υλισμό του Μαρξ… (πολλά γέλια)
Γεωμετρικά η συμμετρική δικαιοσύνη των πλατωνικών αρετών δηλώνεται στις 2 αντιθετου φοράς πυραμίδες στις διαγώνιες του κύβου (η Κυβέλη-Γαία)
Εμείς σήμερα θα ισχυριστούμε πως ο 41 είναι ο αριθμός της μητέρας Γαίας αφού:
α) αθροίζει τους 6 πρώτους αριθμούς (2 + 3 + 5 + 7 + 11 + 13)=41 , οι Κύκλωπες ακτινικοί οφθαλμοί-τσάκρας
β) είναι το άθροισμα του τετραγώνου της Ειμαρμένης-Λάχεσις (5) με την Βούληση-Κλωθώ (4) ήτοι: 25+16=41
γ) η περίοδος του υπολοίπου του1/41=02439 οργανώνει οκτώ πεντάδες κυκλικών αριθμών. Παραπέμποντας στον λόγο 8/5=1,6 που είναι το ηλεκτρικό φορτίο, αλλά και ο λόγος των 8 περιφορών της Αφροδίτης προς τις 5 περιφορές-έτη της γης για να σχηματιστεί ο συνοδικός πεντάκτινος…
δ) η κατοπτρική συμμετρία 41-14=27 δηλ. ο σεληνιακός μήνας
Ο συνδυασμός των παραπάνω μπορεί να κατανοηθεί μόνον στην διάρκεια της φαινομενολογικής μύησης στα δρώμενα της 4ης αιτιώδους διάστασης του Αιγόκερω Μπαφομέθ-πεντάκτινου πλανητικού πνεύματος 41=4+1=5
