home

 Η ευγενική μαθηματική οδός   

 

H ΦAIΝΟMΕΝΟΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΑΡΙΘΜΩΝ      

Η μηδενική τάξη του απείρου…

Τα μαθηματικά κατηγορήματα των πυθαγορείων…


Οι αριθμοί των πυθαγορείων δεν είναι οι ποσότητες των σημερινών μαθηματικών αλλά τα φιλοσοφικά αισθητηριακά κατηγορήματα. Έτσι είναι αδύνατον να παρακολουθήσεις την λογική των αριθμητικών τους πράξεων > γεννήσεων έξω από την μυητική πλατωνική αναζήτηση των γενικότερων γενών...

Στον διάλογο του Παρμενίδη παρουσιάζεται η παράδοξη φύση του Ενός ή Όντος ως η ενότητα των πάντων στο όνειρο κάποιου που κοιμάται νομίζοντας πως είναι ξυπνητός** !!!


Το δύο είναι το Μη Ον, δηλ. «η συνείδηση του ενός Όντος». Έτσι το δύο είναι το μηδέν > Μη Ον των πυθαγορείων, που στέκει σαν συνειδησιακό κάτοπτρο της Μονάδας. Η δημιουργική μονάδα είναι λοιπόν το Τρία (το Τρώγειν), «ο Νούς ή απείρως διαιρούμενος Τριγωνικός Αιθέρας» : το είδωλο της μονάδας στο κάτοπτρο του δύο ή μηδενός. Γιαυτό σημείωναν την παραδοξολογία «1 + 0 = ∞»


**Την φύση της ονειρώδους πυθαγόρειας Μονάδας παρουσιάζουν οι Άραβες στα παραμύθια της Χαλιμάς για τις 1000 +1 νύχτες της Σεχραζάτ (η Ψυχή). Η Σεχραζάτ είναι η κόρη του Βεζύρη (ΒΖΡ), η οποία παντρεύεται τον θηριώδη σουλτάνο Σαχριάρ (το Χάος της ενότητας των 12 διαιρετών-ζωδίων του φυσικού ήλιου 666) που σφαγιάζει ανελέητα τις ψυχές-συζύγους του.

Στον σουφισμό ο ζηλωτής πρέπει να συμπληρωσει 1001 νύχτες προσευχής πριν γίνει ένας ιερέας δάσκαλος της πίστης.

Ο 1001=7x13x11, είναι η γαμήλια αλχημική σύνθεση του ηλιακού αίματος (7) με το σεληνιακό σπέρμα (13) στο 11, στο ζώδιο του Υδροχόου, όπου εξετάζεται και καθαρίζεται η κόπρος της μορφής-ψυχής στα αφυπνισμένα ηφαιστειακά σεληνιακά πυρά. (Στον Υδροχόο κατανοείται πως η γεννητική σελήνη είναι η βασίλισσα ‘Ηρα-Νουτ που γεννα από τον μαστό-φαλλό της τα άστρα του ουράνιου θόλου > Γαλαξία)

Εδώ ο νουνεχής αναγνώστης χρειαζεται να προσέξει πως 111=3x37 (τρεις μονάδες) είναι ο Κένταυρος Χείρων (το πλανητικό μας πνεύμα) στο 9ο ζώδιο του Τοξότη (η σελήνη Αρτέμιδα). 37=Ζυγός, 74=Σκορπιός και 111=Τοξότης είναι τα ζώδια της Αμαζονομαχίας στα Αττικό ημερολόγιο


Σε προηγούμενο άρθρο αναφερθήκαμε στην Μοναδολογία του Λάιμπνιτς επισημαίνοντας πως πρόκειται για την παραγωγή των πρώτων αριθμών (Κυκλώπων) από την μοναδολογία των κατοπτρικών επαναλήψεων, δηλ. τους repunit 1111111…

Οι αριθμοί λοιπόν δεν παραγονται ποσοτικά στην σειρά 1,2,3… αλλά από τους κατοπτρισμούς της Μονάδας όπως δηλώνει ο πυθαγόρειος Ησίοδος… για την γέννηση των Κυκλώπων πρώτων αριθμών και των Εκατόγχειρων (το δεκαδικό σύστημα αρίθμησης)…


Σημείωση: ο πυθαγορισμός-ταοϊσμός είναι η παγκόσμια μαθηματική κληρονομιά της Ατλαντίδας


Στην εικόνα η πυθαγόρεια ελληνοβουδιστική λατρεία του ηλιακού ζωδιακού 666 για τον Χειμώνα του νεκρού Οσίριδος, το Φθινόπωρο της Ίσιδας και την Άνοιξη-Θερος του Ώρου-Απόλλωνα 


Η αριθμολογία του 7  (τανμάτρα**)

Η πυθαγόρεια μαθηματική φαινομενολογία του Παρμενίδη ξεκινά με την παράδοξη φύση του Ενός Όντος χωρίς Δεύτερο.

Το Δύο όντας η συνείδηση που παρατηρεί-αρνείται  το Ένα είναι το Μηδέ-Εν (Μη Ον) των πυθαγορείων  και ταυτόχρονα η Μήτρα των επόμενων αριθμών.

Στα θεολογούμενα της μαθηματικής φαινομενολογίας λοιπόν   το Δύο είναι η ανοικτή κυκλική μήτρα του Μηδενός, Το δε άθροισμα 1+2=3   αντικαθίσταται από το 1+0 =  το άπειρο 8   (α+πέρας, το αδιαπέραστο), δηλ.  η ταλάντωση της διαμέτρου (1) στο αδιαπέραστο όριο της μητρικής απροσδιοριστίας

Οι αριθμοί ή   δημιουργικές ανακλάσεις (μέρες) είναι μόνον 6, το 7  (στραμμένο 4) είναι ο Κρόνος: η παύση-μήτρα της φαινομενικής ζωής και θανάτου, το 8 =2^3 είναι ο νοητικός Άδης (ο Πλούτων ή τρισμέγιστος Ερμής) όπου ερευνώνται  οι νοητικοί  κατοπτρισμοί  της σελήνης του 9 (το ελευσίνιο βασίλειο της Περσεφόνης).

Η φαινομενολογία των αριθμών που αντιστοιχούν στις ποιότητες αυτού που διαλογίζεται στην φύση του Ενός, βρίσκεται αποτυπωμένη λοιπόν στα αριθμητικά σύμβολα.

Ποιος από εμάς δεν έχει αναρωτηθεί  συνειδητά ή ασύνειδα στο κατά πόσο είναι τυχαίο πως το πέμπτο γράμμα ε+3=8  (το διπλό Έψιλον)    

**Τα τανμάτρα ( σανσκριτικά : तन्मात्र ) είναι υποτυπώδη, αδιαφοροποίητα, λεπτά (tan) στοιχεία (matra=μήτρα) από τα οποία παράγονται  οι πέντε αισθητηριακές αντιλήψεις  στις 3εις διαστάσεις του χώρου – ακοή, αφή, όραση, γεύση και όσφρηση – (τα 5 κανονικά πλατωνικά στερεά),  με 6η την υπό διαμόρφωση αίσθηση της σκέψης στο 3ο μάτι   με τα 96 πέταλα.

Στην συναισθηματική 4η διάσταση  όπου το πυρ αποκτά μια επί πλέον δονητική διάσταση,  γίνεται αντιληπτή η κοινή φύση χώρου και διεσταλμένου χρόνου. Εκεί  εκτός από τις τετραδιάστατες εκδοχές των 5 στερεών (chakra) εμφανίζεται ακόμη ένα πολύτοπο: το 24 cell (κανονικό υπερστερεό με 96 τριγωνικά πέταλα για πλευρές) // διπλή εκδοχή του 8εδρου// υπεύθυνο για την νομοθετική ιδεογραφή…

Υπάρχουν λοιπόν πέντε τανμάτρας  (αισθητηριακές μήτρες) που αντιστοιχούν σε αυτές τις πέντε αισθήσεις και τα πέντε αισθητήρια όργανα. Τα τανμάτρα συνδυάζονται και ανασυνδυάζονται με διαφορετικούς τρόπους για να παράγουν τα ακάθαρτα στοιχεία - αιθέρας, αέρας, φωτιά, νερό και γη - που αποτελούν το  κοπρώδες υλικό  σύμπαν   αντιληπτό από τις αισθήσεις  στην σιδηρά περίοδο του αίματος (kali yuga)

Οι 6 αριθμοί-αισθήσεις ερχόμενες  σε επαφή με τα αντικείμενα  μεταφέρουν τις εντυπώσεις τους στο νοητικό (manas), που τα δέχεται και τα τακτοποιεί σε προσταγές- Νόμους (πύρινες γραμματικές σφραγίδες)

Στη βεδική θεωρία της δημιουργίας  τα πέντε   tanmatras με το κρυμμένο 6ο   είναι οι βασικές, αρχέγονες αιτίες των πέντε ουσιαστικών στοιχείων της φυσικής εκδήλωσης: akasha (αιθέρας Dyaus/Δίας), vayu (αέρας), agni ή taijasa (φωτιά ), apas(νερό), και privthi  (γη), με τη σειρά δημιουργίας τους. Από αυτά τα 5  στοιχεία της πύρινης ουσίας προκύπτει ο απεριόριστος συνδυασμός των υλικών  μορφών στο χώρο και στον χρόνο, συμπεριλαμβανομένων των ζωντανών σωμάτων.

Στην εικόνα η αιγυπτιακή tanmatra 6x16=96 για το πολύτοπο 24 cell της ελληνιστικής ομηρικής-βεδικής  γραμματοσειράς (πολλά γέλια)



Είναι γεγονός πως η λογική καταρρέει στην αντίληψη των οριακών θέσεων από τα δεδομένα που λαμβάνουμε δια των αισθήσεων, που αξιώνουν την πραγματικότητα που βιώνουμε. Ο Κουρτ Γκέντελ επανέλαβε στην εποχή μας με όρους κατανοητούς στην επιστημονική κοινότητα την αποδεικτική διδασκαλία της ελεατικής σχολής του Παρμενίδη και του Ζήνωνα.

Η ελεατική σχολή είχε σχεδόν εξαντλήσει τις παράδοξες συμπεριφορές που επιφέρει η αντίληψη του αιθερικού σημείου ως μονάδας μέτρησης της πραγματικότητας.

Στο παράδειγμα του Αχιλλέα με την χελώνα που την πλησιάζει αλλά δεν την φθάνει ποτέ, όπως το βέλος που δεν φτάνει ποτέ τον στόχο του. Έχουμε την ένα προς ένα αντιστοίχιση των σημείων μιας άπειρης ευθείας με τα σημεία ενός μικρού ευθ. τμήματος. Γεγονός που μηδενίζει την έννοια των αριθμητικών ποσοτήτων…

Οι Ελεάτες με παρόμοια παραδείγματα κατέληξαν πως δεν μπορείς να έχεις καμμιά εμπιστοσύνη στα δεδομένα των αισθήσεων που ερευνούν την ενιαία (βουδδική) φύση του κόσμου. Που εμφανίζεται ενιαία, μηδενική και άπειρη ταυτόχρονα.

Η θεοσοφία χρησιμοποιεί τρεις εναλλακτικές έννοιες: την ευθεία για το ένα που σχετίζει με την πνευματική εξέλιξη, το μηδέν για την κυκλική-υλική εξέλιξη και την ψυχική σπείρα του άπειρου (οκτώ)

Οι έννοιες αυτές εντάσσονται αρμονικά στο δεκαδικό σύστημα αρίθμησης που είναι οι καβαλιστικοί μορφικοί Θεοί των 6+1 δημιουργικών ημερών ή σφαιρών-σεφιρώθ, που συμπληρώνουν την δεκάδα μαζί με τις 3εις πνευματικές.

Πρόκειται για πανάρχαια διδασκαλία που δυστυχώς θα μένει ακατανόητη από τους αμύητους εγκεφάλους μας που εντρυφούν στα μαθηματικά, χωρίς να έχουν επίγνωση της ψυχολογικής φύσης των αριθμητικών ιδεών.

Η δική μου κατανόηση είναι πως οι αριθμοί πέραν του 6 είναι ανακεφαλαιωτικές διεργασίες. Το άπειρο 8 (2 στον κύβο) είναι ο ψυχοπομπός Ερμής που πηγαινοέρχεται στις δύο πλευρές της δημιουργίας (δηλωμένης και άδηλης). Το εννέα είναι το εν+νοείν που λαμβάνει χώρα στον κόσμο των αιτίων (λωτό της ψυχής). Το μηδέ-εν είναι το «μη ον» ή μη-εν, δηλ. το οτιδήποτε άλλο που αντιλαμβανόμαστε με τις αισθήσεις μας.

Έτσι οι πυθαγόρειοι έδειχναν την δυάδα ως εναλλακτική του μηδενός

Η είσοδος του μηδενός και το μη ον. 

 

    

Καθισμένος στο παγκάκι της πλατείας εξασκώ την μνήμη μου με τα αντικείμενα που βλέπω. Η πλατεία, τα δένδρα, τα κτίρια, το βουνό, τα σύννεφα, το ηλιοβασίλεμα.

Επιστρέφω στο σπίτι και αναπολώ την εικόνα. Όλα είναι στην θέση τους αλλά κάτι λείπει. Λείπει ο εαυτός μου. Στέκεται αδύνατον να τοποθετήσω στην φαντασία μου, τον εαυτό μου σαν παρατηρητή μέσα στην εικόνα που έζησα. Κοιτάζοντας το τοπίο έχασα τον εαυτό μου...

Ο τοπιογράφος Σεζαν είχε δηλώσει χαρακτηριστικά: «Ο άνθρωπος όταν κοιτάζει το τοπίο πρέπει να είναι απών».

 

Με την πάροδο του χρόνου, διαπίστωσα, πως ο εαυτός κατά την διάρκεια του θαυμασμού, ζει την δική του ζωή μέσα στα χρώματα της εικόνας. Όπως κάποιος που αναπολεί εμπρός από το είδωλο του στον καθρέπτη. 

Η αναγνώριση της ταύτισης του εαυτού με την εικόνα δημιουργεί πάντα ένα σοκ. Επειδή η εμφάνιση του εαυτού στο είναι της εικόνας, προσδιορίζει τον θετικό πόλο του γεγονότος, αποκαλύπτοντας τον αρνητικό πόλο, στην αίσθηση της απουσίας  και το μη ον. 

Εκείνη την στιγμή, ο κόσμος του εαυτού μεταμορφώνεται σε ένα ιερό αγγείο. Πολωμένος στο περίβλημα της τρισδιάστατης εικόνας και το κενό που αμφισβητεί την ύπαρξή του. 

Παρμενίδης: ... «λοιπόν Αριστοτέλη είτε υπάρχουμε (γνωρίζουμε), είτε δεν υπάρχουμε (δεν γνωρίζουμε)...» 

 

Η δήλωση θυμίζει το Σωκρατικό:  "ΕΝ οίδα ότι ΟΥΔΕΝ οίδα", δηλ. την αρχή της απροσδιοριστίας. Πως όταν αντιλαμβάνεσαι το Όλον του σφαίρου χάνεις την γνώση του σημειακού κέντρου του που είναι παντού στην επιφάνεια, ανάλογα με την θέση του παρατηρητή της σφαίρας. Αντίθετα όταν προσδιορίζεις το κέντρο εγκλωβίζεσαι στον σφαίρο και χάνεις την εποπτεία του...

Η μονάδα εκδηλωμένη ως μορφή και η νοητική γέννηση.  

 Στο τέλος του βιβλίου του Στάϊμπεγκ «Σ έναν άγνωστο θεό», αποκαλύπτεται ότι κατά την στιγμή του θανάτου του ήρωα, «έβρεξε, το σώμα του φούσκωσε και έγινε ολόκληρος ο πλανήτης. ... έπρεπε να το είχα καταλάβει.»

Κοιτάζοντας το τοπίο η ταύτιση ακολουθεί τον νόμο του προσώπου. Έτσι ο ουρανός είναι το μέτωπο, ο ήλιος με την σελήνη τοποθετούνται στα μάτια. Τα σύννεφα είναι τα φρύδια. Η αντιστοιχία συνεχίζεται ομαλά σχετίζοντας το βάθος του ορίζοντα με την μύτη. Επειδή τίποτα δεν είναι πιο μακρινό από την άκρη της μύτης μας… Τα εύπλαστα μάγουλα έχουν συγγένεια με την θάλασσα ή την κίνηση των δένδρων. Η κάτω σιαγόνα με το έδαφος. 

Παρόμοια αντιδρά το πρόσωπο και στις εικόνες της φαντασίας. Ένας μορφασμός διηγείται την ιστορία της δημιουργίας του, σε όσους έχουν την ευαισθησία να παρακολουθήσουν. Το πρόσωπο είναι η μορφογεννητική συσκευή των εικόνων που σχηματίζονται στην φαντασία μας. 

Όταν η δύναμη της συγκέντρωσης αυξήθηκε αρκετά, παρατήρησα τον σχηματισμό ενός δαιμονιώδους χαμόγελου και αναφώνησα. Ώστε εσύ είσαι πονηρούλη! Επειδή αναγνώρισα το δικό μου πρόσωπο πίσω από αυτό της μίμησης. Το ατίθασο νοητικό κεφάλι μου μεταμορφώνεται στο πρόσωπο του οποίου μιμούμαι τις σκέψεις. Παρατήρησα ακόμη ότι οι μυϊκές συσπάσεις του προσώπου μου λειτουργούν σαν τρόπος αποθήκευσης των θεατρικών συμβάντων που εκτυλίχθηκαν εμπρός μου. 

Η εστίαση του φαινομένου στην παρεγκεφαλίδα, με οδηγεί στην υπόθεση ότι σχετίζεται με τον πρωτόγονο εγκέφαλο του φιδιού, βάση της μετέπειτα εξέλιξης των εγκεφαλικών λοβών. 

Ενδεικτική αυτού του προβληματισμού είναι η περίπτωση ενός ζωγράφου , που αφότου ανακάλυψε ότι ζωγραφίζει το δικό του πρόσωπο δια μέσου του μοντέλου του αλλά και οποιουδήποτε άλλου αντικειμένου, πήρε την απόφαση να κάνει μόνον αυτοπροσωπογραφίες. 

(βλ. Το πορτρέτο του Dorian Grey)

   Η δυάδα. Η αντίληψη ως συναίσθημα - όνειρο.

  

 

Κάποτε ποσπάθησα να ενώσω την εικόνα του κεριού που βρισκόταν τοποθετημένο εμπρός μου με το ίδιο που είχα όμως αναπλάσει στην φαντασία μου. Υπήρχαν δύο εικόνες, δύο κεριά. Το ένα ήταν αίσθηση το άλλο ήταν ιδέα. Το ένα ήταν δημιούργημα του φωτός του κόσμου, το άλλο του φωτός της φαντασίας. Θυμήθηκα την παρότρυνση… Αν θέλεις να το δεις, κοίταξε το, κατευθείαν, γιατί την στιγμή που αρχίζεις να σκέπτεσαι, το έχεις ήδη χάσει. Αίφνης αποφάσισα μόνον να κοιτώ... Άστραψε σαν άγγελος η αισθητήρια συνείδηση, αποδεσμεύοντας την όραση από την φυλακή του σώματος...Εκτοξεύτηκα μαζί με την προσοχή μου και περιστράφηκα σαν νυχτοπεταλούδα γύρω από το κερί… Ένα θερμό άνοιγμα στην περιοχή του ηλιακού πλέγματος με πληροφόρησε ότι ήρθα σε επαφή με τον κόσμο της φωτιάς που εδράζει σαν όραση σε αυτό το κέντρο.

     Η αίσθηση ή εικονική συνείδηση, είναι το προϊόν ενός προανθρώπινου σταδίου εξέλιξης, του στοιχειακού.     Εδώ τα αισθήματα του υποκειμένου είναι σε πλήρη εξάρτηση με την εικόνα που αντικρίζει. Η επαφή του ανθρώπου με αυτό το βασίλειο συντελείται στον κόσμο των «συναισθηματικών παραισθήσεων». Εκεί καθώς καταρρέουν τα όρια ανάμεσα στον εαυτό και τον μη εαυτό, αναγνωρίζεται η συμπεριφορά της προσοχής, ως βέλους, που εκτοξεύεται πέρα από την περιοχή του φυσικού αισθητήριου οργάνου.  Ταξιδεύοντας επάνω σε μια αιθερική γραμμή  αναγορεύει την όραση σε ιδιότητα του χώρου. 

Η τριάδα. Η ιδέα ως δημιουργική επιθυμία 

    Η παραμονή των παραστάσεων στην μνήμη μετά την απομάκρυνση των αντικειμένων είναι η έδρα τηςψυχολογικής ζωής που δημιουργεί βαθμηδόν την ανεξάρτητη νοητική μονάδα. Η όλη εργασία βασίζεται στην καταγραφική ιδιότητα, της μνήμης-αιθέρα. Στα επάλληλα επίπεδα της ζωντανής ουσίας, δημιουργούνται παθητικά, τα αντίγραφα των πρώτων εντυπώσεων, όπου διατηρούνται ως αρχετυπικά σπέρματα. Το εγώ ή σπερματικός σκώληξ, είναι ο λόγος της θέας του κόσμου προς το όργανο της καταγραφής (τον νου - μορφή). Είναι ένα υπόλοιπο...Οι ιδέες αρχέτυπα προβάλλονται μέσω του νου και των συγκινησιακών αισθήσεων στην οθόνη του φυσικού κόσμου.

Εφ όσον μπορούμε να νοιώσουμε την εμπειρία ενός αντικειμένου, χάρις σε έναν αριθμό από διαφορετικές αισθήσεις. Θα πρέπει να υπάρχει ένα κεντρικό σημείο που να συνδυάζει τις εμπειρίες. Το σημείο αυτό είναι ο νους που αναλαμβάνει την ευθύνη της ενοποίησης των αισθήσεων και της σύγκρισης τους με τους "νόμους" - χρόνο  της πολιτείας - οικογένειας. Συγχρονίζοντας λανθασμένα το αρχέτυπο δημιουργεί μηχανισμούς που συν-διαμορφώνουν τα συμβάντα στην αντίληψή μας, αλλοιώνοντας τα γεγονότα.  (Παραισθήσεις)

Η ενεργητική αυτή διαδικασία του νου, που εύκολα αναγνωρίζεται στην αλληλεπίδραση της φαντασίας με τα γεγονότα κατά την παιδική ηλικία, γίνεται τελικά αυτόματος μηχανισμός, αποκαλούμενος και χαρακτήρας ή αμυντικός μηχανισμός του ατόμου, με το υποκείμενο να επαναλαμβάνει τις απλές ή πολύπλοκες τραυματικές του ιδεοληψίες, στα συμβάντα της ζωής του. 

   Η τετράδα. Η δημιουργική ομιλία και το φάντασμα της προσωπικότητας στην νοητική σταύρωση

Η φαινομενολογία της πυθαγόρειας τετρακτύοςΟι αριθμοί των πυθαγορείων δεν είναι ποσότητες είναι ποιότητες… Έτσι όσο κι αν φανεί παράξενο ελάχιστοι γνωρίζουν να μετρούν πέραν από το 1 ή το 2 σπανιότερα από το 3…1. Αν όλα είναι ένα δεν υπάρχει ο αρ. 2 στην φύση. 2. Ο αρ. 2 είσαι εσύ που την αντιλαμβάνεσαι καθώς κατοπτρίζεται στον εγκέφαλό σου. 3. Ενώ ο αρ. 3 είναι η ικανότητά σου να ιδεοποιείς, να φαντάζεσαι έχοντας επίγνωση ότι εσύ είσαι ταυτόχρονα η εικόνα και ο δημιουργός της. Αν φαντάζεσαι λ.χ. ένα κερί είσαι το κερί. Αν φανταστείς όμως την εικόνα που βλέπεις μπροστά σου θα πάθεις σοκ…4. Το σοκ έρχεται από το γεγονός πως δεν μπορείς να φανταστείς τον εαυτό σου μέσα στην εικόνα που παρατηρείς, γιατί ο παρατηρητής δεν μπορεί να είναι μέρος του συστήματος που παρατηρεί. Έτσι εμφανίζεται η ποιότητα του μηδενός 1+2+3+4=10=1+0 =1. Επανέρχεται δηλ. η αρχική κατάσταση με την συνείδηση ως μηδεν ή μη Ον… Οι άλλοι αριθμοί ως την εννεάδα εμφανίζονται σαν αθροίσματα των προηγούμενων καταστάσεων και σχετίζονται με την μη ανθρώπινη εμπειρία των μυήσεων…

Οι πυθαγόρειοι μάλιστα δήλωναν αυτή την διαπίστωση και μέ άλλη σχέση... 1+0 = 8 (το άπειρο) . Όπου Ένα=φαλλός, Μηδέν ή μη ΟΝ=μήτρα που γεννά τον άπειρο Αέρα του Ανάξίμανδρου και Αναξιμένη.... Δεν είναι τυχαίο το σύμβολο του 8 ως απείρου. Δηλώνει το αδιαπέραστο όριο της οκτάβας. Απειρο=α+πέρας=αδιαπέραστο. Έτσι ο Ερμής - Χριστός, ο προφήτης του αέρα στον μωαμεθανισμό αυτοαποκαλέιται ο όγδοος

 

     Καθ όσον χρόνο η φαντασία κυριαρχεί, το βρέφος διανύει το «στοματικό στάδιο», προσλαμβάνοντας μόνον εύπεπτες τροφές-εντυπώσεις. Η φυσιολογία της ομιλίας συνδέεται άμεσα με τα κατώτερα κέντρα, και την μετατροπή των ενεργειών της πέψης, του ουρογεννητικού συστήματος και της αποβολής. 

Η ομιλία θα εμφανιστεί τελικά, κατά την σταθεροποίηση του πλέγματος των αρχετύπων-ιδεών μαζί με την ικανότητα της χώνευσης των τροφών, και τον έλεγχο των σφιγκτήρων.

Οι ανεπαίσθητες ωθήσεις στην περιοχή της έδρας είναι που μεταμορφώνονται σε ομιλία.

Τα βρέφη αδυνατούν να εκφέρουν σε λόγο την οποιαδήποτε σκέψη, όπως οι ενήλικες αδυνατούν να εκφράσουν τα βαθύτερα συναισθήματα τους. Καθ όσον ως άλλα νήπια, θα πρέπει να αναδυθούν από τα σκοτεινά βάθη της ψυχής τους.

Ομιλώντας, η πραγματικότητα των εκφραζόμενων γνωμών ενισχύεται, επειδή ενεργοποιούνται οι δυνάμεις της δημιουργικής φαντασίας, παγιώνοντας το πλέγμα των αρχετύπων. 

Έτσι η ομιλία σαν τον Ερμή αλυσοδένει τον Προμηθέα-φωτιά στον βράχο της γήινης πραγματικότητας. 

Κάποτε ευρισκόμενος σε νηστεία και ησυχία ατενίζοντας εμπρός,  παρακολούθησα τον ομιχλώδη μηχανισμό της προσωπικότητας, να διαχωρίζεται από εμένα και να ορμά σε μια βιτρίνα με φαγητά...!  Με αυτόν τον τρόπο συνειδητοποίησα τον ψυχολογικό μηχανισμό των αισθήσεων  σαν μια φασματική οντότητα στην δική της ζωή. Το σύστημα των αρχετύπων, συγκαλυμμένο στο φαινόμενο της ακατάπαυστης φλυαρίας, αποτελεί το φάντασμα της προσωπικότητας.  Η προσωπικότητα συντίθεται λοιπόν από "δυνάμεις" του φυλετικού περιβάλλοντος. Είναι ένα δάνειο που με τον θάνατο επιστρέφει στο ταμείο των 4ων φυσικών στοιχείων.  4=2+2.  Τα πλατωνικά στερεά ή αισθήσεις ή στοιχεία είναι πολικά-κατοπτρικά δηλ. έμφυλα.  Αυτός ο κατοπτρισμός-διαπάλη των επιθυμιών οδηγεί σταδιακά στην συνειδητοποίηση (2) ή εναρμόνιση του μηχανισμού των μικρο εγωικών στοιχειακών ή πεινασμένων φαντασμάτων του Βουδισμού και αφορά το δεύτερο υπαρξιακό σοκ ή ανταγωνισμό των εντυπώσεων... 

4+5+6+7=22=2+2=4

εικ. Εδώ υπάρχει μια προσέγγιση στον συμβολισμό του αέρα ως αετού-ήχου  που τρώει το συκώτι. Επειδή σε αυτό το ορμονικό εργαστήριο συντελείται η αναγνώριση και η κατανομή των αναγκών που επικοινωνούνται από τον κόσμο των φυσικών αισθήσεων, αλλά δεν ικανοποιούνται καθώς οι άνθρωποι δεν έχουν συνείδηση... και δεν ακούν. Σύμφωνα με τον Πλάτωνα στο ήπαρ καταλήγουν οι ήχοι του περιβάλλοντος.   "βλ. το τόξο του Οδυσσέα και τον αρ. 5, για την επίλυση του φαινομενολογικού μύθου της πραγματικότητας"

 


  

      Η πεντάδα αυτοσυνείδηση  και η κρίση

   Η υποτυπώδης νοητική λειτουργία των επιθυμιών, που υφίσταται στην διάρκεια της ημέρας, εξαρτάται περισσότερο από τις τυχαίες ωθήσεις των εισερχόμενων εντυπώσεων και λιγότερο από μια κατευθυντήρια θέληση. Η χαλιναγώγηση των αισθήσεων και η οικονομία στους πόρους του συστήματος που αποτελεί την προσωπικότητα, κυοφορεί την νοητική κατεύθυνση, που αναλαμβάνει το επίπονο έργο της επεξεργασίας των εντυπώσεων, αποδεσμεύοντας την πολύτιμη ερωτική ουσία τους. (την επινεφρίνη προς την υπόφυση) Η επεξεργασία των δεδομένων της μνήμης επάνω στα καθημερινά συμβάντα, γεννά την αίτηση για δικαιοσύνη. 

Η πύλη του ωροσκόπου τότε ανοίγει, αποδίδοντας, την εκλεπτυσμένη ενέργεια της ανώτερης συναισθηματικής- συνείδησης, που καθιστά εφικτή την ατομικότητα της νοητικής υπόστασης.

Το δικαστήριο της συνείδησης, είναι ένας  θεατρικός χώρος όπου κρίνονται οι καθημερινοί ψυχολογικοί δράστες. Όπως κάθε δικαστήριο συνεδριάζει, όταν στοιχειοθετηθεί η καταγγελία, ή όταν ο ύποπτος γίνει αντιληπτός την ώρα που εκτελεί την αδικία… 

Στην συγκεκριμένη περίπτωση ήταν το άγχος και η νευρικότητα που με ταλαιπωρούσαν 

«…Είχε περάσει μια εφιαλτική ώρα μεγάλης νευρικότητας σε σωματική ακινησία. Στο τέλος αποκοιμήθηκα… Εμφανίζεται ένας θεατρικός χώρος. Ο προβολέας φωτίζει ένα κέλυφος από το οποίο προβάλλει ένα σκουλήκι. Ένα χέρι χαϊδεύει το κεφάλι του σκουληκιού. Είναι το δεξί μου χέρι. Το σκουλήκι ορμά και το κατασπαράζει με μοχθηρία. Δεύτερο χέρι προβάλλει, χαϊδεύει και χάνεται από τα δόντια. Η σκηνή επαναλαμβάνεται για τρίτη φορά. Αρκετά… Μια θεϊκή οργή γεννιέται μέσα μου. Από αριστερά εμφανίζεται ένα χέρι οπλισμένο με ρομφαία. Είναι τόση η ισχύς της που καθώς πλησιάζει το σκουλήκι, αυτό εξαερώνεται... 

Ξυπνώ λάμποντας από χαρά και πνευματικότητα. Είδα το χέρι του ελέους και της τιμωρίας, να επεξεργάζονται το σπέρμα της ελαττωματικής μου ψυχολογίας…»

Υπάρχουν πολλοί τρόποι να προσεγγίσουμε τον αρ. 5. Κάθε διαφορετική αριθμολογική προσέγγιση αντιστοιχεί σε διαφορετική ψυχολογική ακτίνα. Ας δούμε μερικές ιδιότητες του. 

Η εξάδα. Το φως της ψυχής ως ομαδική αντίληψη.

 

  

 Ένα βιολογικό πιεζοηλεκτρικό φαινόμενο στους οφθαλμούς, αποκαλύπτει το φως της καρδιάς. Οι οφθαλμοί υπό την πίεση των δακτύλων αποκαλύπτουν τους αιθέριους σπινθήρες. Με την επάνοδο στην φυσιολογική όραση, διαπιστώνουμε ότι με την πίεση διεγέρθηκε ένα σπινθηροβόλο πυρ που βρισκόταν σε λανθάνουσα κατάσταση. Τώρα όμως γίνεται κατανοητό ότι η αντίληψή του πυρός εναπόκειται στην ανάπτυξη της ευαισθησίας μας στο φαινόμενο των απείρως μικρών τριγωνικών σπινθήρων.Μελετώντας την συμπεριφορά των αιθέριων αυτών φωτεινών σημείων, ανακαλύπτουμε την συσχέτισή τους με το νευρικό και το ορμονικό μας σύστημα. Η διέγερση τους ενισχύεται κατά την αϋπνία, την έντονη μυϊκή προσπάθεια, δημιουργώντας ενίοτε προβολές φανταστικών εικόνων στον εξωτερικό χώρο. Πρόκειται λοιπόν για την παρουσία του ονειρικού φωτός στην εγρήγορση. Ο θαυμαστός κόσμος μας οφείλεται στην τριβή των αιθέριων ονειρικών σπινθήρων  που προβάλουν από το κωνάριο, ακολουθώντας τον νομοθέτη ηλιακό οφθαλμό. Τα αντικείμενα του κόσμου είναι ψυχικές προβολές που ανθίζουν επάνω στο πλέγμα της ομιλίας ή Άργος των οφθαλμών.  Την φύση του άργους των οφθαλμών αποκάλυψε ο Αϊνστάιν, όταν είπε πως όταν οραματιζόταν πως έτρεχε με την ταχύτητα του φωτός αντιλαμβανόταν τον εαυτό του να πολλαπλασιάζεται στους άλλους (δηλ. τους κόμβους του καρτεσιανού ζωδιακού αιθερικού πλέγματος των αρχετύπων γνωμών της αύρας) 

Τοποθετώντας στις κορυφές ενός τριγώνου τις έννοιες πνεύμα-ύλη-ψυχή, διαπιστώνουμε ότι ανά δύο οι κορυφές σχετίζονται στην τρίτη. Το πνεύμα και η ύλη συνθέτουν την ψυχή. Η ύλη και η ψυχή συντίθενται στο πνεύμα. Το πνεύμα συναντά την ψυχή στην ύλη. (βλ. το πυθαγόρειο θεώρημα)

1+2+3=6      Οι 6 αισθήσεις του ονειρικού οφθαλμού  wajet  666Η φαινομενολογική σχέση μεταξύ των αριθμών 1,2,3 και των τριών αισθήσεων: ακοής, αφής και όρασης είναι προφανής. 

Ακούγοντας ο παρατηρητής δεν διαχωρίζεται από τον ήχο, αντίθετα βεβαιώνει την ύπαρξη του δια μέσου αυτού. Υπενθυμίζουμε ότι το ηχητικό κύμα δονεί και τους πυρήνες των ατόμων όταν δεν προέρχεται από αυτούς. Αντίθετα από τις άλλες αισθήσεις που περιορίζονται σε δράσεις επί των εξωτερικών στοιβάδων των ηλεκτρονίων. Έτσι βεβαιώνεται άμεσα η άποψη ότι ο εαυτός είναι ένοικος των υποατομικών πεδίων…

Η αφή σχετίζεται αποκλειστικά με την συμπιεστότητα της εξωτερικής στοιβάδας των ηλεκτρονίων, δρα διαχωριστικά, επομένως οριοθετεί τον αξεπέραστο δακτύλιο της φυσικής μορφής. Αντιστοιχεί έτσι στον αρ. 2 που πραγματώνει την έννοια του μη-εαυτού ή άλλου. Η αφή αποτελεί την φυλακή της σκέψης που εδώ ταυτίζεται με το νέφος των περιστρεφομένων ηλεκτρονίων, που συμβολίζει η σβούρα του Διονύσου, το πλατωνικό οκτάεδρο του αέρα.

Η χωριστική σκέψη παύει μόνον όταν ολοκληρώνεται η κατασκευή του φυλετικού αιθερικού ναού που ονομάζεται εικοσάεδρο, άμεση εκδήλωση της περιστροφής του οκταέδρου κατά την δημιουργική γωνία των 36 μοιρών του πενταγώνου, δηλαδή των δεκανών ή πρότυπων μορφών του ζωδιακού. Καθώς τότε μόνον (μετά την κατασκευή και διάλυση του αιθερικού ναού –ο πρώτος θάνατος) επιτυγχάνεται με ασφάλεια για τον πυρώδη εαυτό η διάσπαση του οκταέδρου – (ο δεύτερος θάνατος) στις απλούστερες τριγωνικές πυραμίδες του αυτομορφικού πυρός. Τότε επιτυγχάνεται δηλαδή η τελειότητα-αρετή του ισοπλεύρου τριγώνου

Η αμοιβαία σχέση εαυτού και μη εαυτού ή τοπίου, «νοείται» χάρις στην αίσθηση της οράσεως ή αντίληψης του χρόνου. (βλ. η ρίζα «χρι» του πυρός ως χρόνου, χρώματος, ή χρήματος της σχετικιστικής Χρηστικής ή ομαδικής συνείδησης). Που ο ίππος ή δράκος του φυλετικού ρεύματος της ζωής (η χρυσή αναλογία) εξελίσσει στις τρεις άλλες αισθήσεις ή στοιχεία, δηλαδή την όραση του παρόντος, την γεύση ή όραση του παρελθόντος και την οσμή ή όραση του μέλλοντος. Με αυτή την απλουστευτική αναγωγή του 3 και του 4 στο 5 γίνεται αντιληπτή η ενιαία φύση των 5 στοιχείων ή πλατωνικών στερεών. Η αναγωγή αυτή επιτυγχάνεται κατά την πυθαγόρεια σταύρωση όταν τα τετράγωνα-φώτα του 3+4 συγχωνεύονται στο 5 της κατανόησης της πνευματικής ειμαρμένης

Ορίζοντας την γεύση ως όραση του παρελθόντος επιχειρούμε να ερμηνεύσουμε αφενός την εμπειρία των «γεύσεων των χυμών του κρανίου», που εκκρίνονται καθώς οι παρελθούσες εντυπώσεις αναλύονται ως τροφές στις περιελίξεις-έντερα του εγκεφάλου, αποδίδοντας το απόσταγμα τους κατά την διάρκεια του διαλογισμού.

Οι ουσίες αυτές έχουν πολύ παράδοξες ιδιότητες, ικανές να απάγουν την συνείδηση στους κόσμους που τις δημιούργησαν. Σίγουρα σχετίζονται με τις δονήσεις των σεληνιακών tattwas:

Το αλμυρό συνδέεται με την θλίψη, το αίμα και τον κραδασμό του αέρα.

Το όξινο με την οργή, την χολή και το πυρ.

Το πικρό με τον φόβο και το φλέγμα-ύδωρ της ζωής

Το γλυκό με την μελαγχολική γη

Οι αντιστοιχίσεις των οργάνων του σώματος (που παράγουν τους 4εις αυτούς χυμούς) στο πρόσωπο είναι γύρω από τα μάτια:

Το συκώτι με την χολή τοποθετείται στο μέτωπο, η μαύρη χολή του σπλήνα στην ρίζα των ματιών, η καρδιά στην άκρη της μύτης με τα νεφρά κάτω από τα μάτια και η στοματική κοιλότητα είναι ο στόμαχος με το φλέγμα

Αφετέρου έχουμε υπόψη μας την άποψη του Αριστοτέλη που αντιμετωπίζει την γεύση και την όσφρηση ως είδη πυρός, κατά την πυθαγόρεια προσέγγιση των τριών αντιλήψεων του χρόνου ή τριών πυρών-τετραγώνων στο ορθογώνιο τρίγωνο της πανσελήνου με τους δύο δεσμούς της. Εδώ η κατανόηση της ειμαρμένης-υποτείνουσας ή όσφρησης επέρχεται καθώς αποσύρεται το ενδιαφέρον από την φυσική όραση του παρόντος και το μέλλον εννοείται ως επανάληψη του ίδιου μοιραίου κύκλου γεγονότων που επαναλαμβάνει αδιάκοπα η μορφική-σφραγίδα της πρόνοιας…

Οι ιστορικοί της τέχνης έχουν τοποθετήσει τα σχετικά κινήματα (κυβισμού-σουρεαλισμού—κοκκιδισμού κλπ) αποδόμησης-απελευθέρωσης της εικόνας από τους κανόνες της ακαδημαϊκής φόρμας, στην επανάσταση των επιστημών του 19ου και 20ου αιώνα. 

εικ. Ο κοκκιδισμός των ψηφιδωτών (η ανάλυση της εικόνας σε κουκίδες) έχει την ρίζα της στην ονειρική διάλυση των εικόνων σε φωτεινούς αιθερικούς-ονειρικούς σπινθήρες, παρόμοια με την χημική ανάλυση στα μόρια-άτομα της ύλης… 

  Το κίνημα αυτό (του οποίου οι πρεσβευτές κατέληξαν στο φρενοκομείο εξαιτίας της χρήσης ναρκωτικών) ακολούθησε τον ιμπρεσιονισμό (εντυπωσιασμό), δηλαδή την ενασχόληση αποκλειστικά με το χρώμα   αποδεσμεύοντας  την τεχνική  από την κυριαρχία  του σχεδιαστικού περιγράμματος.  

Όταν η προσοχή συγκεντρώνεται σε μια λεπτομέρεια. Τα περιγράμματα λειτουργούν αφαιρετικά δημιουργώντας συμβολογράμματα. Πολλοί γραφίστες συνηθίζουν να αναλύουν τις μορφές σε κώδικα: βλ "ascii art". Όμως εδώ απλά αρχίζει το φαινόμενο που τρέλανε τους κοκκιδιστές ζωγράφους βλ pointillism και ιμπρεσιονισμός, καθώς άρχισαν να αντιλαμβάνονται πως διεγείρονται εξαιτίας της εστίασης της προσοχής τους οι αιθερικοί σπινθήρες... Έτσι ξεκινά ένας διάλογος με το ασυνείδητο δια μέσου του μετεικάσματος... Ο Αριστοτέλης περγράφει πολύ ωραία το φαινόμενο ως εξής. Το πυρ το εξερχόμενο εκ του οφθαλμού (της φαντασίας) αναμειγνύεται με το ηλιακό φως (φύλακα των μορφών του συλλογικού φυλετικού ασυνειδήτου) παράγοντας τα αντικείμενα του φυσικού κόσμου... Υπάρχουν πολλές παρόμοιες περιγραφές, κάθε τέτοια περιγραφή έχει ξεκινήσει και ένα κίνημα τέχνης. Δηλ. μια πόρτα στο ασυνείδητο

Ο κυβισμός επιχείρησε να απελευθερώσει την εικόνα από τον περιορισμό του χωροχρόνου, που επιβάλει η τρισδιάστατη εγω-γεωμετρία του παρατηρητή συνθέτοντας στην ίδια εικόνα διαφορετικά στιγμιότυπα του ίδιου αντικειμένου. Επειδή ο κύβος περιέχει όλες τις άλλες αισθήσεις- πλατωνικά στερεά σύμφωνα με την πάγια πυθαγόρεια θέση… Ο Ζ.Π. Σαρτρ υπήρξε εν αγνοία του ο θεωρητικός  του κυβισμού-εντυπωσιασμού που θεμελίωσε ο Σεζάν στην ιδρύτρια για το κίνημα φράση: "Ο άνθρωπος όταν κοιτά το τοπίο πρέπει να είναι απών"... Κατάφερε να αποτυπώσει στο έργο του όλη την τραγικότητα της υπαρξιστικής φιλοσοφίας, από τον «υπαρξισμό της σκέψης» (cogito) του Καρτέσιου, έως την ρομαντική γοητεία του θανάτου από τον διδάσκαλό του Χάιντεγκερ που κακοποίησε υπερβάλοντας την αντίληψη της πλατωνικής Φιλοσοφίας ως μελέτη θανάτου, που στην συνέχεια η ναζιστική επιστήμη μετέτρεψε όπως και τον βουδισμό σε λατρεία θανάτου … Για να διατυπώσει τελικά στον "τοίχο" το αίτημα της αθανασίας στην ταύτιση του μή όντος ή ψυχής με την εικόνα του αθάνατου τιτανικού τοπίου...

Η επτάδα. Το ηλεκτρικό πυρ   

Με την λέξη μετείκασμα περιγράφουμε την διέγερση του ονειρικού φωτισμού. Το αρνητικό μετείκασμα λαμβάνει χώρα με την κόπωση του οφθαλμού. Συμβαίνει τότε το χρώμα που παρατηρήθηκε έντονα να εκφυλίζεται στο συμπληρωματικό του. Ας μην λησμονούμε όμως πως ομιλούμε για το ονειρικό φως. Η διέγερση του δεν είναι απλά ένα παθητικό φαινόμενο στον αμφιβληστροειδή. Συμβαίνει τα διάφορα υποπροϊόντα του μετεικάσματος να έχουν απρόβλεπτες συμπεριφορές με την εστίαση της προσοχής του παρατηρητή. 

Η μελέτη του φαινομένου υποδεικνύει την δυνατότητα ανάπτυξης μιας μεθόδου αλληλενέργειας με το ασυνείδητο. Το παρατεταμένο κοίταγμα των συμπληρωματικών χρωμάτων μιας εικόνας, δημιουργεί την θετική διαμεσολαβητική της παρουσία στην φαντασία, διευκολύνοντας, την ικανότητά μας για συγκέντρωση. 

Πειραματίστηκα κάποτε με την φωτογραφία της ακρόπολης και βρέθηκα εκεί… Ας επαναλάβω όμως τα βήματα. 

26 του μηνός αργά την νύχτα. Προσπαθώ να συγκεντρωθώ στην εικόνα της Ακρόπολης με την βοήθεια μιας φωτογραφίας . Φαντάζομαι ότι ανεβαίνω τα σκαλιά. Αλλά η μηχανική φαντασία μου επιτίθεται και κλείνει τις σιδερένιες πόρτες. Κάθε προσπάθεια να ανέβω παραμένει άκαρπη για πολλή ώρα, από ανυπέρβλητα βλακώδη νοητικά εμπόδια. 

Μετουσιώνω την ενέργεια των κατώτερων κέντρων με μια πράξη θέλησης και εκτοξεύομαι λυσσαλέα προς τον φανταστικό Παρθενώνα... Η «προσγείωση» με βρίσκει με αμήχανη συνείδηση στον αμυδρά φωτισμένο περίβολο ενός ναού. Διακρίνω τους δύο κυλινδρικούς κίονες και την θύρα. Δεν είναι η γνωστή ακρόπολη... 

Πριν προλάβω να σκεφτώ, μια φιγούρα με χλαμύδα της οποίας δεν βλέπω το πρόσωπο με πλησιάζει. Στο δεξί της χέρι κρατά μια πυρωμένη ρομφαία. Την σηκώνει δείχνοντας κάτι στο στήθος μου. Είναι ένα σφαιρικό σημείο έντασης που ανεβοκατεβαίνει και που η ρομφαία το υποδεικνύει σταθερά. Είναι η ανισόρροπη ενέργεια που χρησιμοποίησα για να φθάσω… 

Με την συνειδητοποίηση αυτή η Θύρα του ναού αρχίζει να ανοίγει. 

Το μόνο που μπορώ να θυμηθώ είναι ένα απόκοσμο λευκό φως να με τυφλώνει. 

Κάτι πολύχρωμοι τριγωνικοί σχηματισμοί συνόδευαν την μνήμη μου καθώς επανερχόταν. 

Το σοκ του ηλεκτρικού πυρός έκανε την αδύναμη προσωπικότητά μου να φρίττει όλη την επόμενη μέρα, προσπαθώντας να αφομοιώσει την ομορφιά της προηγούμενης νύχτας. 

Η φύση του λευκού υπερκόσμιου φωτός ήταν τόσο εξωφρενικά άγνωστη στην αντίληψη μου που ο νους μου κατέταξε το συμβάν σαν επαφή με εξωγήινους. 

Πράγματι αυτή η εμπειρία φαινόταν να έλαβε χώρα …σ ένα ιπτάμενο νησί στο διάστημα… 

Ναοί επάνω σε ιπτάμενους δίσκους…

   Αρχή σοφίας φόβος Θεού.

Το ζήτημα ότι η αντίληψη του ενός είναι σύμφυτη με αυτή του μηδενός και του απείρου. Είναι μια παλιά πυθαγόρεια αντίληψη  1 + 0 = ∞ .  Που επιβιώνει στο ευαγγέλιο "... το βασίλειο μου δεν είναι του κόσμου τούτου". Αλλά η χαρακτηριστικότερη έκφραση είναι αυτή του ομηρικού Οδυσσέα ενώπιον των καταστροφικών κυκλώπειων δυνάμεων του πνεύματος: " το όνομα μου είναι ο κανένας".  

Ο σύγχρονος υπαρξισμός έχει επαναφέρει στο προσκήνιο, την φύση της αγωνίας του παρατηρητή καθώς ανακαλύπτει ότι η πράξη του αυτή, τον διαχωρίζει από την ενότητα της εικόνας του ενός κόσμου, τοποθετώντας την συνείδηση-παρατηρητή στο κενό ή μη ον. Καθώς ο παρατηρητής δεν μπορεί να είναι μέρος του συστήματος που παρατηρεί.  

σημ. [Η απλή αυτή παρατήρηση ταλαιπωρεί αφάνταστα την πυρηνική φυσική καθώς η ύπαρξη παρατηρητή στα πειράματα κάνει τα  σωματίδια της ύλης να εμφανίζονται ή να εξαφανίζονται στο ενεργειακό περιβάλλον. Συμπεριφέρονται είτε ως σωμάτια, είτε ως κύματα.]  

Με χαρακτηριστικότερο  τον Ζαν Πωλ Σαρτρ,  με το Είναι του κόσμου και το Μηδέν της υπαρξιακής ρωγμής που εισάγει ως παρατηρητής... Την περίφημη «ναυτία» (βραβείο Νόμπελ) που τον καταλάμβανε καθώς οι λέξεις έχαναν την σημασία τους επί των αντικειμένων, αποκαλύπτοντας την φιλοσοφική θέα του Ενός με τα δυσοίωνα σημεία. Αρχικά του άγχους της απολίθωσης και κατόπιν της ... ναυτίας.  ( Η οποία είναι το σύμπτωμα της εξόδου του παρατηρητή από το φυσικό του σώμα, γεγονός όμως  που εισάγει έναν δεύτερο παρατηρητή...) Αλλά ο Σαρτρ δεν ήταν άγιος (?) για να έχει μεταφυσικές εμπειρίες. Σταμάτησε στην πρώτη συνειδητοποίηση του ινδουισμού:        " η ψυχή είναι όλα όσα υποπίπτουν  στην εμπειρία της. Αυτή είναι μια αλήθεια που δεν πρέπει να ξεχνάς ακόμη κι αν σε κυνηγούν 100 δολοφόνοι " Ρήση που ο Σαρτρ διατύπωσε στο διήγημα "ο τοίχος". Καθώς  ο ήρωας κοιτάζοντας τον τοίχο της εκτέλεσης του σκέφτεται : η εικόνα του τοίχου είναι η συνείδηση μου. Εγώ είμαι ο τοίχος άρα δεν μπορώ να πεθάνω... είμαι αθάνατος. 

Με τον παράδοξο αυτό τρόπο, ο άνθρωπος ενώπιον του θανάτου ανακαλύπτει  την μυστική θεολογία. Γιατί ο δεύτερος παρατηρητής που μηδενίζει τον πρώτο είναι ο δεύτερος λόγος ο ...Χριστός. Το μη Ον της  φιλοσοφίας. Όμως ο Ερμής - Χριστός-αυτοαποκαλέιται ο όγδοος

Για να προχωρήσουμε το σκεπτικό και στους άλλους αριθμούς ή ακτίνες της δημιουργίας ως την εννεάδα. Θα εντάξουμε την γνώση που μας εμπιστεύτηκαν οι πυθαγόρειοι. Κάθε τρεις αριθμούς ακολουθεί επαναφορά στην μονάδα, γιατί τα 3 πρόσωπα είναι το αντικείμενο 1, ο καθρέπτης 2 και το είδωλο μέσα στον καθρέπτη 3, που αθροίζει στην φύση του, τον επίπεδο καθρέπτη 2 με το αντικείμενο 1. (1+2=3)... Ετσι ο αρ. 7 είναι μονάδα και ο αρ. 8 δυάδα, αλλά ταυτόχρονα είναι το άπειρο 8 ή αδιαπέραστος δακτύλιος της δημιουργίας δηλ. ο κύκλος του μηδενός. Έτσι τον παρουσιάζουν σαν δύο ενωμένα μηδενικά που είναι οι ατέρμονες περιφορές της ψυχής ανάμεσα στην φυσική ενσάρκωση στην πρώτη φυσική μήτρα και τις ανακεφαλαιώσεις στον Άδη της δεύτερης μήτρας (Περσεφόνης ή δεύτερου θανάτου). Πράγματι ο σκορπιός-Άδης του πλούτωνα είναι το όγγδοο ζώδιο με εσωτερικό κυβερνήτη τον Ερμή......... Επί πλέον η οκτάβα λειτουργεί σαν ένα σύνολο από 7 ακτίνες συνείδησης του αρ. 2

Όμως τα πράγματα δεν είναι έτσι... Η δημιουργία δεν ξεκινά με μονάδα την υλική φύση. Αλλά καταλήγει σε αυτή μετά από τρεις οκτάβες ή ηλιακά συστήματα. Τον πνευματικό ήλιο, τον νοητικό και τον φυσικό... (βλ. το αναπτυγμένο καβαλιστικό δένδρο). Έτσι οι πυθαγόρειοι έλεγαν πως η δημιουργία φθάνει μέχρι το 17=7+7+3 γιατί προφανώς η ουσία έχει 17 μέρη όσα και τα σύμφωνα της γλώσσας, δηλ τις μορφοποιές ουσίες κάτω από το άμορφο ανώτερο κοσμικό νοητικό πεδίο και 7 είδη συνείδησης-ακτίνες όσα και τα φωνήεντα.... Στην εσωτερική αστρολογία λέγουν πως οι μυητικές ουσίες 14 ως 17 ανήκουν στην στοά του Σειρίου. Βλέποντας λοιπόν αντίστροφα τα πράγματα έχουμε για μονάδα τον αρ. 17=1+7=8... Την λύση λοιπόν την δίνει ο πυθαγόρειος Αρχιμήδης όταν προτείνει τον τριγωνικό 17 ή 153 ως την δημιουργική μήτρα της κύστης <κύω του ιχθύος. Μια γνώση που διαφύλαξε ο πυθαγόρειος ευαγγελιστής Ιωάννης αναφέροντας τους 153 ιχθύες στην νοητική λίμνη Τιβεριάδα όπου οι 6 μαθητές συνάντησαν τον αναστημένο Χριστό...

Η Συμμετρία του Λόγου και οι 17 μυήσεις στον αστέρα του Σειρίου 

Επιχειρήσαμε μια φαινομενολογική προσέγγιση στα θεολογούμενα της αριθμητικής με Μονάδα μέτρησης τον αισθητικό αιθέρα. Οπόταν  πρόκυψε η δυάδα της συναισθηματικής αντίληψης που είναι η μήτρα (0) που γεννά την δημιουργική ιδεοποιητική ικανότητα του άπειρου αιθέρα. Είναι η παλιά πυθαγόρεια αντίληψη 1 + 0 = ∞   

Οι διχοτομήσεις της μήτρας ή οφθαλμικού κύκλου (Ο)μικρον (βλ. αγιν) είναι υπεύθυνες για την δημιουργική συμμετρία. Ο χριστιανικός νεοπλατωνισμός έχει αντικαταστήσει την έννοια της πυθαγόρειας Συμμετρίας-ΑΡεΤής (ΑΡΤιότητας) με τον Λόγο: 

_«Εν αρχή ην η Συμμετρία, και η Συμμετρία ην προς τον Θεόν, και Θεός ην η Συμμετρία». Πυθαγόρας

_«Εν αρχή ην ο Λόγος, και ο Λόγος ην προς τον Θεόν, και Θεός ην ο Λόγος». Ιωάννης (βλ. Ίωνας-Ωάνης-UNAN-Έλλην)

Τα 17 σύμφωνα της ελληνικής γλώσσας αντιστοιχούν  στις 17 αιθερικές ουσίες που δημιουργούν τα 17 υποπεδία: 7+7+3

 

Η αλχημική εσωτερική αστρολογία παρουσιάζεται στην «Αποκάλυψη του Ιωάννη», (μια παραλλαγή του απόκρυφου βιβλίου του Ενώχ ή Ερμή-Θωθ), ακολουθώντας την λογική των ζωδιακών οραμάτων, με τις οποίες δοκιμάζει ο Ποσειδών-Γαβριήλ-Βαρούνα τους Μαθητές Του… Λ.Χ. Τα οραματικά ταξίδια του Οδυσσέα στον ζωδιακό...

 Οι πυθαγόρειες δεκαδικές μυήσεις στην ζωδιακή μήτρα του φυσικού κοσμικού πεδίου (η περίοδος μίας πλανητικής διάταξης) ξεκινούν στον Λέοντα της οραματικής συνείδησης (βλ. αστρολογική έξαρση του Ποσειδώνα), μαζί με τον μεντιουμισμό ή αμαζονομαχία της Παρθένου που διαρκεί για τα 4 επόμενα ζώδια έως ότου ελεγχθεί ο επιθυμητικός φορέας (2η μύηση στον Σκορπιό) και ο νοητικός φορέας (3η μύηση στον Τοξότη-Αιγόκερω).

Η ολοκλήρωση του τριπλού νοητικού φορέα επιτυγχάνεται στις μυήσεις 3,4,5 (Μανάς, Βούδι, Άτμαν). Η σύνθετη αυτή εργασία περιγράφεται σε πολλούς μύθους που χρειάζεται να συγκριθούν σχολαστικά από τους σπουδαστές.

Λ.Χ. Ο Εβραϊκός μύθος του Ιωσήφ-Τοξότη (δισκοπότηρου) που ταξιδεύει στην φυσική γη της Αιγύπτου (οι Ιχθύες 666) κρατώντας μαζί του τον Βενιαμίν-Λύκο, αντιστοιχεί στον Ελληνικό μύθο της Τοξοβόλου Άρτεμης-Μητέρας-μήτρας (δισκοπότηρου ή τόξου της ψυχής) που βοηθά να γεννηθεί ο Λύκος-Απόλλων, δηλ. το συνθετικό λευκό φως της πρώτης ακτίνας στους ιχθύες… (Ω,Μ το πετράδι_εικοσάεδρο στην Λατώ-Λητώ, όπου Ω=ο ΑπόλλΩν, χΏρος και Μ=η Μητέρα ΆρτεΜη).

Η σταδιακή ταύτιση της ψυχής μας με την πνευματική Μονάδα (ο Ουράνιος Άνθρωπος) ξεκινά με την είσοδο της συνείδησης στον ανώτερο νοητικό φορέα (5ο υποπεδίο) και συνοδεύεται από τα οράματα της πλανητικής αλύσου καθώς εισερχόμαστε στην αντίληψη της «εσωτερικής Ζωής» του ηλιακού συστήματος με τα UFO-τσάκρας και τις διαδρομές προς την κοίλη Γαία των πολλών διαστάσεων…

Η Γήινη Διάταξη συνδέεται με κάποιες άλλες πλανητικές Διατάξεις του ηλιακού συστήματος. Έτσι πολλοί οραματιστές διηγούνται αρπαγές από άρματα-UFO και εμπειρίες από επισκέψεις: στην Αφροδίτη, τον Δία, τον Κρόνο, τον Ερμή, τον Άρη κλπ.

Όταν εκδηλώνονται οι καθαρτήριες ενεργές δυνάμεις του 4ου (Δίινου Βουδικού) φορέα στον Υδροχόο αρχίζει ο μυστικός γάμος ή αντικατάσταση της φυλετικής Ψυχής (ηλιακού αγγέλου) από την ελεύθερη-συνείδηση, Χριστική ουσία-βούληση της Μονάδας, που γεμίζει το δίχτυ της ψυχής-βάρκας του Ώρου (1.οοο.οοο) με τις ουσίες των 153 Ιχθύων (oi ενεργές αιθερικές γραμμές στον αστέρα των 17 κορυφών του Σειρίου) …

Η εκθετική δεκαπλασιαστική μυητική λογική συνεχίζεται και μετά την ανάληψη της υλικής μούμιας-μορφής (5η μύηση), με την είσοδο στην πύλη του Μοναδιαίου πεδίου όπου η Μονάδα επιχειρεί την κάθαρση σε όλη την «πλανητική άλυσο», αντιμετωπίζοντας τις Τιτανίδες Μονάδες (Κριός 6η μύηση ?). Ακολουθεί το Λογοϊκό πεδίο στον Ταύρο (της 7ης μύησης ?) και η έξοδος από τον κύκλο του ηλιακού συστήματος (Σαμσάρα).

Ακολουθεί η σταδιακή αντίληψη της ζωής στα 7 ηλιακά συστήματα, (οι Πλειάδες σύμφωνα με τον Αριστοτέλη) στο δεύτερο Λάβδωμα του κοσμικού αστρικού πεδίου (μυήσεις 8 έως 14) και η έξοδος στο 3ο Λάβδωμα-εικοσάεδρο του κοσμικού νοητικού πεδίου με τις ιεραρχίες του Σειρίου…

1. Λέων

2. Σκορπιός

3. Αιγόκερως

_______________

4. Υδροχόος

5. Ιχθύες

Εργασία στις Πλανητικές αλύσους

_______________

6. Κριός

7. Ταύρος

Εργασία στις Πλανητικές Διατάξεις

_____________________________________________________

_____________________________________________________

8. Δίδυμοι

9. Καρκίνος

10. 10=1. Λέων

11. 1+1=2. Σκορπιός

12. 1+2=3 Αιγόκερως

13. 1+3=4 Υδροχόος

14. 1+4=5 Ιχθύες (η πρώτη ιεραρχία του Σειρίου)

Τέλος του αστρικού πεδίου

____________________________________________________

Εργασία στα 7 Ηλιακά συστήματα

15. 1+5=6 Κριός (η δεύτερη ιεραρχία του Σειρίου)

16. 1+6=7 Ταύρος (η τρίτη ιεραρχία του Σειρίου)

17. 1+7=8 Δίδυμοι (η τέταρτη ιεραρχία του Σειρίου).

Τέλος των νοητικών μορφικών κόσμων

Το κίνημα του σουρεαλισμού μου είναι ιδιαίτερα αγαπητό, επειδή ασχολούμενος με την ζωγραφική αντιλήφθηκα πως πρόκειται για την προσπάθεια του πολιτισμού μας να καταγράψει και ερμηνεύσει την διδασκαλία των ονείρων… 

Η  τέχνη δεν σχετίζεται τυχαία με την χημεία ή καλύτερα αλχημεία του Ερμή-Βούδα της ενόρασης… 

Ο προβληματισμός αυτός  είναι σύμφυτος με τα σύγχρονα κινήματα της ζωγραφικής αρχής γενομένης με  τον ζωγράφο Σεζάν, (ιδρυτή του κινήματος του κυβισμού) που έλεγε ότι ο άνθρωπος όταν κοιτάζει το τοπίο πρέπει να είναι απών…  Και την παρέα των υπερευαίσθητων ιμπρεσιονιστών που τρελάθηκαν καθώς αμφισβητούσαν την πύρινη  κοκκίδωση της  εικόνας του κόσμου στον αμφιβληστροειδή του ματιού τους...

  Όταν επισκέφθηκα για πρώτη φορά την εθνική πινακοθήλη εντυπωσιάστηκα μόνον από έναν μικρό πίνακα... όταν έφευγα έριξα μια ματιά να δω ποιός ήταν ο καλλιτέχνης... ήταν ο Πικάσσο... Δυστυχώς το "γυναικείο κεφάλι" έργο του 1939 τον έκλεψαν πριν μερικά χρόνια....   Ο κυβισμός του Πικάσσο δείχνει τον δεύτερο παρατηρητή, (την μάσκα της συνείδησης), στο ίδιο πρόσωπο... 

Είναι η αναπαράσταση των 4ων διαστάσεων στις 3εις... 

Δυστυχώς η διαρκής αμφισβήτηση της κλασσικής ακαδημαϊκής τέχνης στον 20 αιώνα και η φορμαλιστική αναρχία που επακολούθησε διέστρεψε γρήγορα τον φιλοσοφικό κυβισμό (που ξεκίνησε ο Σεζάν), σε φτηνό διαφημιστικό-καταναλωτικό εντυπωσιασμό-ντανταϊσμό ....

εικ. Ο Ζωγράφος των 4ων διαστασεων Σαλβατόρ Νταλί απέδωσε την εμπειρία του Γύγη με τον Αθάνωρα (της κοίλης Γαίας-Δούρειο ίππο) στην Αφροδίτη με τις θυρίδες...  

εικ. Ο αισθητηριακός Σουρεαλισμός του Νταλί χρησιμοποιήθηκε από τους ίδιους τους φυσικούς προκειμένου να παρουσιάσουν στο ευρύ κοινό τις αρχές του τετρασδιάστατου χώρου της θεωρίας της σχετικότητας… Επειδή ο σχετικός προβληματισμός είναι τεράστιος θα συνεχίσω τις γενικές τοποθετήσεις:

Η σχέση μυθολογίας και επιστήμης (ονείρου και πραγματικότητας) ευρίσκεται στην ρίζα της «διαμάχης» μεταξύ της μαθηματικής προσέγγισης των πυθαγόρειων μύθων που ακολούθησε ο Πλάτωνας. Και της περεταίρω διερεύνησης των φυσικών μορφών που πρότεινε ο «επιστήμων» Αριστοτέλης, προκειμένου να αποκαλυφθεί το πυρ ή Λόγος στην ίδια την σάρκα-ύλη (βλ. υποατομικές δυνάμεις)

 Η περεταίρω μελέτη αυτών των κινημάτων της τέχνης αποκαλύπτει στους φιλοσόφους- διαλογιζομένους, τον τρόπο που η όραση, η βασίλισσα των νοητικών αισθήσεων, σχημάτισε δια μέσου των προανθρώπινων ημιζωικών μυθολογικών φυλών  την νοητική αντανάκλαση του κόσμου στον εγκέφαλο… 

Ένας  φυλετικός πολιτισμός δημιουργεί ένα κέλυφος στο αυρικό μας περίβλημα, (την τρισδιάστατη εικόνα του κόσμου) εξαιτίας των κρυσταλλοποιών δυνάμεων ή γραμματοσφραγίδων της ομιλίας επί της φανταστικής ρέουσας ουσίας του αιθέρα.     Έτσι στην υδροχοϊκή εποχή μας στην οποία εκτεθήκαμε πρόωρα στις υποατομικές ακτίνες (τάττβας) της εξέλιξης εξειτίας των πυρηνικών εκρήξεων της παγκόσμιας σύρραξης. Έχουμε την  ευκαιρία της ανακεφαλαίωσης των νοητικών κελύφων της όρασης στο περίβλημα της αύρας μας μελετώντας απλά τα κινήματα της ζωγραφικής 

Σύμφωνα με την εργασία του Ρ. Στάϊνερ επάνω στο σπειροειδές χερουβικό ον του κοσμικού αστρικού πεδίου από το οποίο εξέρχονται οι φυσικές μορφές...  Στην Λεμουρία-Κενταυρική  τρίτη φυλή του Ησιόδου,  οι πρόγονοι της ανθρωπότητας έβλεπαν «ιμπρεσιονιστικά» δηλαδή μόνο με χρώματα, χωρίς περιγράμματα και σκιές,  καθώς δεν υπήρχε το ήλιακό-εγώ ενός παρατηρητή για να επιβάλει την εγωμετρία-γεωμετρία των όγκων !!!

Ο κυβισμός είναι η τέχνη του κύβου (κύβη=κεφαλή) δηλαδή η τέχνη της συνείδησης-κυβέρνησης ενός παρατηρητή εγκατεστημένου στην κορυφή του κύβου. Ενώ το άθροισμα των κύβων-κεφαλών στον ομαδικό διαλογισμό της Εκκλησίας του Δήμου σχετίζεται με την ομαδική ενόραση που λαμβάνει χώρα στο ιερό θέατρο. (βλ. σχετικά το άρθρο για το θεώρημα του Νικομάχου)  Ο Αϊνστάιν αντιλαμβανόταν πως χρειάζεται μια διπλή παρατήρηση με τον άλλον να προσεγγίζει  την ταχύτητα του φωτός που έτσι  πολλαπλασιάζεται   στα πρόσωπα των άλλων παρατηρητών, δηλ. στους κόμβους του αιθερικού πλέγματος  που πρότεινε ο Καρτέσιος...

 

Η προοπτική και το φως του εξάκτινου - κύβου.

Η  προοπτική στο σχέδιο  είναι μια τεχνική απεικόνισης του τρισδιάστατου χώρου στο επίπεδο. Εισάγοντας την έννοια του σημείου φυγής, δηλαδή των συγκλινουσών γραμμών του τοπίου σε ένα σημείο του ορίζοντα του παρατηρητή, επιτυγχάνεται η αίσθηση του βάθους.

Το σημείο φυγής ταυτίζεται με το σημείο εστίασης της προσοχής του συγκεκριμένου νου.  Έτσι η «αναγεννησιακή επανάσταση» στις επιστήμες και τις τέχνες κατά την οποία επινοήθηκε και χρησιμοποιήθηκε από τους ζωγράφους. Σχετίζεται με την κυριάρχηση του συγκεκριμένου νου  επί του μυστικιστικού πνεύματος του μεσαίωνα, το οποίο εξακολουθούσε να εφαρμόζει την «θεοκρατική» τεχνική της ακίνητης κεντρικά συμμετρικής εικόνας, που εμφανώς παραπέμπει στην ακινησία του νου και την περιφερειακή όραση…  

Επειδή ο πολιτισμός και οι επιστήμες μας είναι προϊόντα του συγκεκριμένου νου, η μελέτη του φαινομένου της προοπτικής στον ορίζοντα του παρατηρητή  και των ψυχολογιών του εγκλωβισμού στο φανταστικό σημείο φυγής (των παθών) έχει αναπτυχθεί υπερβολικά, μαζί με την επικέντρωση στην αρχή της επιθυμίας.  

Ο απεγκλωβισμός επιχειρείται μόνον από αυτούς που ασκούνται στην αυτοπαρατήρηση (διπλασιασμό του φυσιολογικού παρατηρητή) και την επαναφορά του ακίνητου βρεφικού βλέμματος της περιφερειακής όρασης… 

( Η περιφέρεια του κύκλου   οριοθετεί τον άγνωστό κόσμο (ο πατήρ), ενώ το κέντρο (η μήτηρ) υποδεικνύει την δημιουργική ικανότητα της  υλικής ουσίας )

    Στην γεωμετρία του αποκρυφισμού ο πεντάκτινος αστέρας εγκλωβίζει την ενέργεια, ενώ ο εξάκτινος την ελευθερώνει.  Δεν είναι τυχαίο λοιπόν το γεγονός ότι το σημείο φυγής ή εγκλωβισμού της προσοχής, σπουδάστηκε στους αναγεννησιακούς πίνακες μαζί με την αναλογία της χρυσής τομής του πεντάκτινου αστέρα…  

Αυτός ο κύκλος όμως κλείνει καθώς ο πολιτισμός αναπτύχθηκε υπερβολικά. Στην εποχή μας χρειάζεται να αναπτυχθούν  οι τέχνες της αποκέντρωσης του βλέμματος, με την έννοια της αποκάλυψης  των νόμων που σχετίζονται με τον εξάκτινο αστέρα. Κάτι τέτοιο έχει βεβαίως ήδη επιχειρηθεί ( μάλλον ασυνείδητα ), στο  αφαιρετικό  κίνημα του κυβισμού. Καθώς  ο κύβος όταν θεάται από μία κορυφή του εμφανίζει περίμετρο έξη πλευρών. 

Το φως και η διάλυση του ηλιακού Εγώ…

Μετά τις αναφορές στον οριζόντιο άξονα ή πλάτος της θηλυκής χρωματικής αντιληπτικότητας θα εξετάσουμε το ζήτημα του αρσενικού ύψους ή έντασης του φωτός που ευθύνεται για την μορφική εκδήλωση.

Ο ενορατικός Ρ. Στάϊνερ ανέφερε πως η τρίτη Ησιόδεια φυλή των Δρακόντων Κενταύρων δεν έβλεπε όπως εμείς. Τότε οι μορφές είχαν μεγάλη διαφάνεια και το χρώμα ήταν διάχυτο, δεν ακολουθούσε τα περιγράμματα των μορφών.

Το χρωματικό συναισθηματικό-αστρικό φυλετικό σώμα περίβαλλε τον ασχημάτιστο ακόμα φυσικό φορέα. Καθώς η νέο σχηματισθείσα πρωτόπλαστη ανθρωπότητα δεν είχε ακόμη διαχωριστεί σε φύλα και δεν είχε «αμαρτήσει»: (δεν είχε γευτεί το ελευθέριο της πολικής δημιουργικής σκέψης). Οπότε δεν είχε ενδυθεί τον ανεξάρτητο σάρκινο φορέα της ατομικότητας. Ζούσαν ακόμα με τους δράκους-Κενταύρους της αύρας τους στον αιθερικό παράδεισο…

Κυριαρχούσε το χρώμα με εκατομμύρια άγνωστες αποχρώσεις. Μέσα σε αυτή την χρωματική φαντασμαγορία της αγελαίας φυλετικής υπόστασης η έννοια της ατομικής συνείδησης ήταν προφανώς άγνωστη…

Το κίνημα του ιμπρεσιονισμού και του επακόλουθου ψυχεδελικού κοκκιδισμού επανάφερε στο προσκήνιο τον προβληματισμό για τον τρόπο που ο πολιτισμός της σκέψης, έχει την δυνατότητα να ανακατευθύνει την μαζική επιθυμητική εστίαση του βλέμματος.

Να αναπρογραμματίζει δηλαδή τον εγκέφαλο ώστε να εξελίσσει τις αισθήσεις. Τις τελευταίες δεκαετίες μάλιστα μετά την εμφάνιση των υπολογιστών εμφανίστηκε ένα νέο είδος τέχνης, τα στερεογράμματα: με τις κρυμμένες τρισδιάστατες εικόνες. Που προκειμένου να γίνουν αντιληπτές, ο θεατής χρειάζεται να ελέγξει συνειδητά την εστίαση των δύο οφθαλμών: (ηλιακού-σεληνιακού) πίσω από την ασαφή διαστρωμάτωση των κόκκων της (ερμητικής) εικόνας…

Έτσι όμως συνειδητοποιεί πως ήδη χρησιμοποιεί το βλέμμα του με μια τεχνική που τον παγιδεύει όπως ο Ερμής, στο να βλέπει στερεοσκοπικά ότι βλέπουν και οι άλλοι !!! Όσοι πειραματίζονται με διαλογιστική διάθεση και την απαραίτητη σοβαρότητα με τις στερεοσκοπικές εικόνες, εννοούν γρήγορα πως ο εγωισμός τους οφείλεται ακριβώς σε αυτή την καρδιακή εστίαση του βλέμματος, που μάλλον δημιουργεί ένταση και ψυχικό άγχος. Αντίθετα ακριβώς συμβαίνει στο χαλαρωτικό υπναγωγικό φαινόμενο. Εδώ ο ύπνος-απώλεια της εγωιστικής συνείδησης έρχεται ακριβώς από την περιοχή των διαχωρισμένων ειδώλων της εικόνας στα δύο ημισφαίρια… Δηλ. από την παρεγκεφαλίδα και τον πρωτόγονο ονειρικό εγκέφαλο του εωσφορικού όφεως της σπονδυλικής μας στήλης…Σιγά-σιγά εννοεί κανείς αυτομυούμενος πως ο ήλιος και το φως του είναι συνέπεια της φυλετικής εκπαίδευσης που έχουμε υποστεί. Τα περιγράμματα έγιναν σαφή με την εμφάνιση του φυσικού ήλιου στο ουράνιο στερέωμα, ενώ προηγούμενα βλέπαμε διαρκώς τον έναστρο ουρανό. Τότε η Γαία (Αρκαδία ή ηλιακή Ακαρδία) ήταν η επίπεδη επιφάνεια ενός κυλίνδρου ενωμένη με τον έναστρο ουρανό αναφέρει ο Αναξίμανδρος…Πιστεύω πως μετά από αυτές τις νύξεις οι σκεπτόμενοι θα εννοήσουν τον τρόπο που τα όργανα του θώρακα και τα σπλάχνα, κρύβουν το ηλιακό σύστημα που αντιλαμβάνεται ο αιθερικός μας εγκέφαλος...Το σώμα των 4ων άκρων ή στοιχείων πρόβαλλε κυριολεκτικά από το κρανίο μας, το πέμπτο σημείο. ... Όπως ένα δένδρο προβάλλει από τον πεσμένο καρπό...Οπότε η αποκεφαλίστρια Κυβέλη-Κάλι-Σαλώμη (κύβη=ο αιθέρας) ζητά πίσω αυτό που της ανήκει, το κεφάλι του Οάνες…

Πολλές φορές οι κυβιστές επιχείρησαν τον συνολικό σχεδιασμό ενός αντικειμένου. Δηλαδή την επίπεδη καταγραφή όλων των όψεων και όλων των δυνατοτήτων του…  Δυστυχώς όμως δεν διήρκεσε αρκετά ώστε να αποδώσει τους καρπούς του για την μεταβολή του υλιστικού  πολιτισμού μας.

Η αποτυχία οφείλεται στο τρομακτικό βουητό της κυβήβης-Κυβέλης ή κυψέλης των αυτιών μας που όπως λέγει ο λάτων στον μύθο του Ηρός μα ς απαγορεύει να εξέλθουμε στις 4εις ψυχικές διστάσεις...

Τις αλλοιώσεις της προοπτικής του τοπίου, μελετά η θεωρία της σχετικότητας συμπεραίνοντας πως αν ο παρατηρητής βρίσκεται μακριά από ένα πεδίο βαρύτητας, θα βλέπει τα γεγονότα που συμβαίνουν κοντά σ' αυτό να εκτυλίσσονται βραδύτερα και τα μήκη των αντικειμένων να γίνονται μικρότερα. Μπορούμε δηλαδή να πούμε ότι η μάζα «παραμορφώνει» καμπυλώνοντας το χώρο.  Γύρω δε από ένα σημείο άπειρης βαρύτητας ολόκληρος ο χώρος εξαφανίζεται βυθιζόμενος στο εν λόγω σημείο… 

Εφόσον πάλι το μήκος των αντικειμένων μικραίνει με την αύξηση της ταχύτητας των σωμάτων ενώ η μάζα αυξάνεται! Ο παρατηρητής που κινείται με την ταχύτητα του φωτός θα παρατηρεί τον δρόμο στον οποίο ταξιδεύει να αμβλύνεται, ενώ τα κτήρια στα πλάγια της οδού θα μικραίνουν έως ότου συνθλιβεί από την βαρύτητά του καθώς το τοπίο θα συμπιέζεται μαζί του επάνω στην γραμμή του ορίζοντα των επερχομένων γεγονότων, που θα έχει έτσι μετατραπεί σε αξεπέραστο δακτύλιο… 

Το ενδιαφέρον μας για αυτές τις μελέτες προκύπτει από την παρατήρηση ότι η αντίληψη της βαρύτητας έχει  ψυχολογική παράμετρο, καθώς αλλοιώνεται με την διέγερση του αστρικού-ονειρικού φωτός. (Αναφέρονται  περιπτώσεις ανθρώπων που έχουν διασωθεί παρά την πτώση τους από ύψος … χιλιομέτρων επειδή έχασαν ...τις αισθήσεις τους και δεν αντιλήφθηκαν τι συνέβη !). 

Η νοητική βαρύτητα και ο ναρκισσισμός.

Καθώς ο παρατηρητής   αποκτά νοητικό φορέα ή καλύτερα νοητική μορφή μιμούμενος την σφραγίδα του φυσικού του πρότυπου, χρησιμοποιώντας την ελευθερωμένη ψυχολογική  ενέργεια της ναρκισσιστικής λίμπιντο. Αντιμετωπίζει το φαινόμενο των διδύμων … Διοσκούρων (αυξανομένου του ενός ο έτερος ελαττώνεται) που τόσο δεξιοτεχνικά έχει αντιμετωπίσει ο Oscar Wilde  στο  The Picture of Dorian Grey, 1891.  

Δημιουργεί το δικό του νοητικό ή ηλιακό αιθερικό κέντρο βαρύτητας ανάλογο της έντασης της βούλησης του, που εξολοθρεύει τον κοινωνικό χωρόχρονο… της πολλαπλής του  προσωπικότητας . Ο Αϊνστάιν αναφέρει πως προσεγγίζοντας την ταχύτητα του φωτός οραματιζόταν τον άπειρο πολλαπλασιασμό των «παραθεριστών-εαυτών» στην παραλία… 

Όσοι ενδιαφέρονται να επιλύσουν τον γρίφο της πολλαπλής προσωπικότητας που είναι διάσπαρτη όπως οι Κένταυροι αστεροειδείς. Θα πρέπει ως νεόι Φαέθονες να δημιουργήσουν έναν νέο ήλιο-πλανήτη  συνθέτοντας τους αστεροειδείς ανάμεσα στον ανώτερο νου Δία και τον Άρη των επιθυμιών... 

Το βασικό αξίωμα της γεωμετρίας των 3ων διαστάσεων του Ευκλείδη είναι ότι από σημείο άγεται μια μόνο παράλληλος σε ευθεία. Σε κόσμους περισσοτέρων διαστάσεων προφανώς άγονται περισσότερες. 

Το γεωμετρικό ή εγωμετρικό μας πρόβλημα συνίσταται λοιπόν στο απλούστατο γεγονός ότι βρισκόμαστε εγκλωβισμένοι στο φώς του πεντάκτινου. Ως απόδειξη τούτου αναφέραμε ότι οι αποστάσεις των πλανητών από τον φυσικό ήλιο ακολουθούν τον νόμο της χρυσής τομής Φ του πεντάκτινου. Όταν αναφερόμαστε λοιπόν στο φως του πεντάκτινου ουσιαστικά ονομάζουμε την φυσική ζωή των τριών διαστάσεων. 

Το εγώ θέτει όπως και ο πεντάκτινος το ζήτημα της ορθής χρήσης της δημιουργικής ενέργειας. Μόνον όταν επιτευχθεί η ισομέρεια των πέντε πλευρών με την συνθέτουσα προσωπικότητα γεννάται το κεντρικό σημείο που οδηγεί στον εξάκτινο. Το σημείο δηλαδή της συνείδησης που θα δημιουργήσει με την σειρά του νέες γραμμές προς τις υπάρχουσες 5 κορυφές. 

Σχετίσαμε το σημείο φυγής της προοπτικής με το αναπτυσσόμενο σημείο της προσοχής του παρατηρητή. Το οποίο προφανώς με την ανάπτυξη της συνείδησης θα διατρήσει κάποια στιγμή τον ορίζοντα των γεγονότων, αποκαλύπτοντας την συμμετρική θέση του παρατηρητή ως προς τον ορίζοντα, μαζί με την περίφημη κάθετη πνευματική οδό…. 

Η ύπαρξη λοιπόν δύο παρατηρητών στον ίδιο ορίζοντα γεγονότων αναφέρεται στην έξοδο από τον τρισδιάστατο κόσμο μας, καθώς άγεται και δεύτερη δυνατότητα δράσης σαν δεύτερη παράλληλος προς τον ίδιο ορίζοντα.  Φαινομενολογικά η επιπλέον διάσταση αναφέρεται στην έξοδο της όρασης από την φυλακή της φυσικής μορφής, καθώς ταξιδεύει επάνω σε μια αιθερική γραμμή. Στις Βουδιστικές αστρολογικές μάνταλες του μηνός αποκαλύπτονται 3 ύψη-αγγέλων ή δεκαήμερα να παρατηρούν την δράση του τρισδιάστατου εγώ. Υπάρχουν λοιπόν άλλοι τρεις επί πλέον μεταφυσικοί παρατηρητές, με τρεις επί πλέον δυνατότητες επιλογών στον ορίζοντα των γεγονότων… Ο καθένας από τους οποίους διαχειρίζεται το φως των αστέρων (ήλιων) 5,6 και 7 κορυφών. (Σείριος....)Η πέραν του ορίζοντος περιοχή είναι η συμμετρική περιοχή του ονείρου ή του παρασκήνιου των πολλαπλών εγώ-ρόλων ή δυνατοτήτων που αναμένουν να εκδηλωθούν στο τρισδιάστατο θέατρο της καθημερινότητας.  Ταυτότητα και ετερότητα. 2 και 3 (Ο τίτλος είναι ισοδύναμος με το εγώ και οι άλλοι) 

Στην εγρήγορση έχουμε την ψευδαίσθηση της ταυτότητας ενός προσώπου. Στο όνειρο αλλάζουμε στα πρόσωπα ή τα τοπία της ψυχολογίας μας χωρίς να αντιλαμβανόμαστε ότι όλα αυτά τα πρόσωπα-χώροι αποτελούν το θέατρο του ενός εαυτού μας. Όπως είναι γνωστό στον αποκρυφισμό στα περιττά πεδία 1,3,5,7 εξελίσσεται η ατομικότητα, ενώ στα άρτια 2,4,6 η συνεργασία με τους άλλους. Συνήθως οι όροι ατομικότητα – μονάδα και ψυχή-άλλοι ή ομαδική ύπαρξη είναι συνώνυμοι. Εμείς επιχειρούμε να μελετήσουμε την ενότητα και την πολλαπλότητα των παρατηρητών με αφορμή τις αλλοιώσεις της προοπτικής σε έναν ορίζοντα γεγονότων. Από την απλή περίπτωση της τρισδιάστατης προοπτικής με ένα σημείο φυγής, σε αυτήν του παρατηρητή που υποκείμενος στην απίστευτη έλξη του θανατηφόρου πολικού του σημείου, ανακαλύπτει τον αξεπέραστο δακτύλιο του για να εισέλθει τελικά στην ποθητή θέση του άλλου. Δηλαδή ενός δεύτερου παρατηρητή… Μια εμπνευσμένη περιγραφή των αλλοιώσεων της προσοχής-σημείου φυγής στον ορίζοντα των γεγονότων, είχα διαβάσει παλιά σε έναν σχολιασμό της θεωρίας της σχετικότητας. Εκεί ο κινούμενος με μεγάλη ταχύτητα παρατηρητής κατά μήκος της ακτογραμμής, βλέπει τον εαυτό του να πολλαπλασιάζεται στα πρόσωπα των περιπατητών της παραλίας. Ή ακόμη ότι ο τρισδιάστατος κόσμος μας καταλήγει ως υάλινη σφαίρα στα χέρια του τρίτου Παρατηρητή… Ή όπως ισχυρίζεται το βιβλίο «σ έναν άγνωστο θεό». Το σώμα του ήρωα την στιγμή του θανάτου φούσκωσε και έγινε ο… πλανήτης. 

Με όσα έχουμε ήδη αναφέρει καθίσταται εμφανές ότι το φως που προέρχεται από πεντάκτινα άστρα εμφανίζει τις μορφές με ένα κεφάλι και τέσσερα άκρα… Αντίθετα το φως που προέρχεται από άστρα έξη κορυφών, που δεν είναι αντιληπτά από τον φυσικό νου των τριών διαστάσεων, έχει την δυνατότητα να εμφανίσει την μορφή με την πολλαπλότητα των κεφαλών της πραγματικής ψυχολογίας της…

Η θεωρία των ατομικών φιλοσόφων βασίζεται στην άποψη ότι υπάρχουν άτμητα μέρη δηλαδή μη διαιρετά. Αυτό είναι αληθές και λογικό, διότι η επ΄ άπειρον διαιρετότητα οδηγεί σε παραλογισμούς. Όπως ότι δεν υπάρχει κίνηση, γιατί το οποιοδήποτε αντικείμενο θα έπρεπε να διανύσει την απειρία των θέσεων από το ένα σημείο στο άλλο, γεγονός αδύνατο για τις άπειρες θέσεις που θα έπρεπε να διανύσει σε περιορισμένο χρόνο. Η λογική προτείνει σαν λύση τις τάξεις του απείρου, αλλά τελικά είναι κι αυτό νέος παραλογισμός. Γνωρίζουμε ότι τα άπειρα σημεία μιας ευθείας μπορούν να απεικονιστούν στα άπειρα σημεία ενός πεπερασμένου ευθυγράμμου τμήματος… Η άλλη λύση είναι, ότι δεν υπάρχει χρόνος και ότι όλα συμβαίνουν ταυτόχρονα (νέος παραλογισμός)… Δυστυχώς ή ευτυχώς η φύση της ολότητας- ενός είναι απροσπέλαστη… Κινούμαστε λοιπόν χωρίς να υπάρχει κίνηση, γιατί το ένα δεν μετακινείται από το ένα σημείο στο άλλο, μη έχοντας μέρη (αμερές-άτμητο). 

Το γεγονός όμως ότι όταν στοχαζόμαστε αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας ως την ψυχή του τοπίου, εκμηδενίζοντας την εγωιστική ψυχολογική ψευδο μονάδα  μας εκφράζεται χαρακτηριστικά στον  Παρμενίδη : «λοιπόν Αριστοτέλη είτε υπάρχουμε, είτε δεν υπάρχουμε...» 

Ευτυχώς οι αρχαίοι ήταν καλύτεροι φιλόσοφοι από τους σύγχρονους και στην θέση του κενού είχαν τοποθετήσει τον αριθμό δύο, το κάτοπτρο της ψυχής. Επειδή είχαν την ικανότητα να προχωρήσουν την φαινομενολογία του στοχασμού πολλά βήματα περαιτέρω... Έτσι ο Περσέας αποκεφάλισε την μέδουσα και δεν απολιθώθηκε. Χρησιμοποίησε  το νοητικό του αστρικό κάτοπτρο, για να αντικρίσει το σύνολο των οφιοειδών σπερματικών αρχετύπων που δημιουργούν την γήινη λίθινη φυλακή της προσωπικότητας.  

Για τους αρχαίους δεν υπήρχε το μηδέν ως κενό, επειδή κενό δεν υπάρχει. Αλλά ως μήτρα του εννέα 9 (νου), ανεκδήλωτων καταστάσεων ή ως μη (εκδηλωμένου) όντος. Γι αυτό και δεν το περιλάμβαναν στα σύμβολα τους.  

  

Μια άλλη συνέπεια της συνείδησης (δύο) είναι το αίτημα της αθανασίας, η οποία προκύπτει εξ αιτίας της ολότητας που παρουσιάζει ο κόσμος υπό το πρίσμα της συνείδησης του φιλοσόφου-παρατηρητή. Εφόσον «εγώ είμαι ο κόσμος», δεν πεθαίνω, γιατί ο κόσμος διαρκεί. Είναι η βεβαίωση της πρώτης ακτίνας-αριθμού, δια μέσω της δεύτερης… Είναι η ενάργεια ή ηδονισμός του Επίκουρου στην θέα του Ενός κόσμου.  

Η σωτήρια προσέγγιση στο απροσδιόριστο και τρομακτικό Ένα του Παρμενίδη, επιχειρείται από τις άτμητες μονάδες ή ψυχές-ιδέες. Το άτμα είναι ά-τομο δηλαδή μη διαιρετό, άρα είναι αριθμός πρώτος (χωρίς διαιρέτες). Του επιτρέπεται να συμμετέχει στην φύση της ολότητας του Ενός, αλλά και στην πολλαπλότητα της δημιουργίας. Γι αυτό οι μονάδες (πρώτοι) είναι και οι μόνοι που υπάρχουν ως διάνοιες. Οι άλλοι αριθμοί-υποστάσεις δημιουργούνται απ αυτούς ως πολλαπλάσια τους. (το πρώτο κινούν ακίνητο). 

Το ενδιαφέρον με τους πρώτους, είναι ότι οι πυθαγόρειοι τους αποκαλούσαν και κύκλωπες (ελλιπείς), επειδή είχαν άθροισμα διαιρετών μικρότερο από τον εαυτό τους, (οι πρώτοι δεν έχουν διαιρέτες). Στην αντίθετη περίπτωση λέγονται εκατόγχειρες… (υπεράφθονοι) (βλ. τέλειοι αριθμοί και αρετή). Αξίζει να σημειωθεί ότι η μελέτη των αριθμών προσέφερε στους νεοπλατωνικούς μια απίθανη κατανόηση της δαιμονολογίας… 

Μια άλλη σκέψη για την ατομική θεωρία, είναι ότι οι ρητοί αριθμοί χρειάζονται έναν χώρο για να κινηθούν. Ο χώρος αυτός ονομαζόταν άβυσσος ή μη ον, από τους προσωκρατικούς φιλοσόφους, αλλά ήταν οντότητα (όχι μηδέν). Στο μη ον έχουν καταδικαστεί οι υπόλοιπες ομάδες των αριθμών των λεγομένων αρρήτων, φανταστικών κλπ. Απ όπου και η απέχθεια των πυθαγορείων για τις προσεγγιστικές μεθόδους… 

Ο Ηράκλειτος συνιστούσε να διαιρείς σύμφωνα με την φύση… αποκαλύπτοντας δηλαδή τις μονάδες των πρώτων αριθμών.

Οι 5 αριθμοί στην ζωή του Μη Όντος.

1) Η γέννηση. Δηλαδή η ικανότητα να σκέπτομαι και να φαντάζομαι, ανάμεσα στα ζώα -ένστικτα

2) Η βάπτιση. Η κυριαρχία στα συναισθήματα και την ζωή των ονείρων όπου εμφανίζεται το πνεύμα... Και το Πνεύμα εν είδει περιστεράς εβεβαίου του λόγου το ασφαλές.

3) Η μεταμόρφωση. Η διάλυση της σάρκας μέσα στο φως της φαντασίας (ο Λόγος σαρξ εγένετο). Με την εποπτεία, φύλαξη  των δύο δράκων-προφητών, του κηρυκείου... 

4) Η σταύρωση. Η αποδοχή του θελήματος του θεού ή ειμαρμένης. Η κατανόηση των 3ων σταυρών ή πυθαγορείου θεωρήματος για την σχέση ύλης και πνεύματος.

5) Η ανάσταση. Δηλαδή η πραγμάτωση της διδαχής της σταύρωσης...

Το ζήτημα του μηδενός

Από την μελέτη μας εξάγεται το συμπέρασμα, ότι η αιτία των δεινών του υλικού πολιτισμού μας είναι η λανθασμένη αντίληψη του κενού ή μηδενός. Επειδή αυτό εισάγει την έννοια της ανυπαρξίας και του θανάτου. Έννοιες κοσμικά απαράδεκτες εντός της αγάπης του ενός όντος (ενός) της εκδήλωσης και του μη όντος (μηδέ ενός) της αρνητικής ύπαρξης του κόσμου των νεκρών, δηλαδή του άπειρου (άνευ πέρατος, αξεπέραστου δακτυλίου)  ...  1+0 = ∞ 

Ο έλεγχος της σκέψης και η ακολουθία Fibonacci (του αγίου πνεύματος)

Η φαινομενολογία των αισθήσεων θεμελιώνεται στην αθροιστική συμπεριφορά των αισθήσεων, αρχής γενομένης με την ακοή ή αρ. 1.

Ακοή + Αφή = Όραση κατά το 1+2=3. Αφή + Όραση = Γεύση 2+3=5, Όραση + Γεύση = Όσφρηση 3+5=8 (ο κύβος του 2)

Η Λογική της Σειράς αυτής των αθροισμάτων παραπέμπει στην πυθαγόρεια ακολουθία Fibonacci (της χρυσής τομής ή δημιουργικού αγίου πνεύματος) όπου το άθροισμα δύο διαδοχικών όρων αποδίδει τον επόμενο.

Οι 7 πρώτοι όροι της ακολουθίας που επιχειρούμε να αποδώσουμε στις 5 φυσικές αισθήσεις και τις 2 συνθετικές-νοητικές των Διοσκούρων {0,1} είναι οι : {0,1,1,2,3,5,8}

Με την αιθερική ακοή (1) οι μυημένοι συμμετέχουν στην ενιαία κατάσταση που βρίσκεται η δημιουργία στην κλίμακα των υποατομικών μουσικών δονήσεων.

Ακτινοβολία μικροκυμάτων ή Κοσμική Ακτινοβολία Υποβάθρου ονομάζεται το ίχνος, ή υπόλειμμα της ακτινοβολίας που εξέπεμπε το σύμπαν όταν βρισκόταν σε κατάσταση εξαιρετικά μεγάλων θερμοκρασιών και πιέσεων κατά την λεγόμενη μεγάλη δημιουργική έκρηξη της κβαντικής διακύμανσης που απέδωσε τα υλικά σωματίδια. Αντιστοιχεί σε ακτινοβολία μέλανος σώματος, και έρχεται από όλες τις κατευθύνσεις. Παρουσιάζει μεγάλη ισοτροπία και ομοιογένεια… Όμως η ανθρωπότητα δεν ακούει πλέον την αιθερική αυτή μουσική της Ψυχής του κόσμου επειδή σκέπτεται…

Χάρις στα μυθολογούμενα για τον πανούργο Σίσυφο που γοητεύθηκε από την ομορφιά του κόσμου που πρωτοαντίκρισε ως γενάρχης (Μανού) της τρίτης φυλής. Αντιληφθήκαμε ότι αυτός ο «Πανούργος» χρησιμοποιώντας την αλφάβητο των κραδασμών της σκέψης Του, ενεργοποίησε την λογική διαδικασία (πανουργία-εγωισμό) με αποτέλεσμα να οργανώσει τα συναισθηματικά χρώματα της αφής σε λογικές μορφές… Και να αυτοπαγιδευτεί στον κόσμο που ο ίδιος επινόησε όπως ο  Οιδίπους... 

εικ. To wajet   ή "οφθαλμός του Ώρου"

Από την μελέτη του wajet  προκύπτουν οι ακόλουθες σχέσεις

½+1/4+1/8+1/16+1/32+1/64 = 32/64+16/64+8/64+4/64+2/64+1/64=63/64

= όσφρηση + όραση + σκέψη + ακοή + γεύση + αφή  

    Οι μυημένοι που επαναλαμβάνουν την εμπειρία της Λεμουρίας στον νοητικό καρδιακό κέντρο τους, αναφέρουν την εκστατική θέα εκατομμυρίων άγνωστων χρωμάτων και συναισθημάτων που απωλέσαμε κατά την φυλετική πτώση μας στην θέα των συγκεκριμένων μορφών… (βλ. φυλή < φύλαξ <φυλακή). Στην καρδιά εδράζει η αίσθηση της Αφής-συγκινήσεων, ελεύθερη όμως από την εγωιστική σκέψη. (βλ. elf< έλευσις φωτός < ελέφας και έλαφος. Τα ζώα φύλακες που πεθαίνουν για την αφή και την μουσική στο καρδιακό κέντρο)

Οι αριθμοί 0,1,1,2,3,5,8 της ακολουθίας των αισθήσεων δείχνουν τον αμφίβολο διαχωρισμό της ακοής {1} από την ομαδική συνείδηση, κοινότητα του μηδενός.

Η ονειρική εμπειρία της εισόδου στο καρδιακό κέντρο της αφής-αέρα μοιάζει με τον στροβιλισμό (βλ. Διονυσιακή σβούρα ή οκτάεδρο του αέρα) στις κυκλικές σκάλες ενός υάλινου κάστρου (βλ. σπειροειδές μόνιμο άτομο) που ακούγεται μουσική.

Την μουσική ονειρική εμπειρία στο καρδιακό κέντρο έχει αποτυπώσει θαυμάσια ο Βραζιλιάνος συνθέτης Έκτωρ Βίλα Λόμπος στο έργο του

εικ. Το κάστρο της μουσικής του R.Fluud,  ανακεφαλαιώνει την πυθαγόρεια θεωρία περί μουσικής Η όραση είναι το αποτέλεσμα της διαφοροποίησης της συλλογικής φαντασίας στο κινητικό κέντρο (ή αυτοματοποίηση) μιας «ανεξάρτητης μορφής»*. Η σκέψη = όραση ή Λόγος (3, τρίγωνο, πεντάγωνο=3 τρίγωνα) είναι η οργάνωση των δυναμικών συναισθηματικών σχέσεων (έλξεων και απώσεων, φωτός και σκότους. Αφή= αφή φωτός) σε έναν ενεργειακό στρόβιλο που αυτό-οργανώνεται στην μοιραία Λάχεση του πεντάκτινου αστέρα της γεύσης. (Είδος όρασης της παρελθούσης φυλετικής εμπειρίας, βλ. ενόραση-αιθερικό εικοσάεδρο).

Η όσφρηση {8} ο κύβος του 2 της συνείδησης, θεωρεί την συνείδηση 2 ως προϋπόθεση για την αντίληψη της Ειμαρμένης ως Ατρόπου ή αναπότερεπτου μελλοντικού θείου σχεδίου που καλούμαστε να υπηρετήσουμε συνειδητά. Προκειμένου να ελατώσουμε τον πόνο που συνεπάγεται...

*Ο Αριστοτέλης και ο R. Steiner μας έχουν προϊδεάσει για την όραση ως άθροισμα (αλγόριθμο) ενεργειών ενός κτίστη (πλανητικού φυλετικού γύρου), που παρέχει το σχέδιο του σπιτιού, τους πλίνθους και τα χρώματα με διαφορετικούς εργάτες ή φυλές…

Η Μούσα ως μη ούσα… και ο αρ.10=1+0

Το Ον-Εν (1) και το Μη Ον, Μηδέ-Εν (0) είναι η Ερμαφρόδιτη πολικότητα στην οποία υποπίπτει  το εγώ-παρατηρητής, όταν συναντά την «Νύμφη Σαλμακίδα της έρημης πηγής του διαλογισμού»  Συνειδητοποιεί δηλαδή την διπλή φύση της Μούσας-Ντακίνι-Σαμακίδας ή ψυχής-δεκάδας: Είτε ως Ενάδας-Μούσας  (οΜού ούσας) είτε ως Κενότητας (Μη ούσας) –Ερινύας…

«Ο Χέγκελ (Έγελος) εκπρόσωπος του γερμανικού ιδεαλισμού "ήταν σφόδρα αντιδιανοούμενος και απεχθανόταν τους «σοφούς ρωμαιοκαθολικούς λατινομαθείς καθηγητές» και την επίδειξη της επιστημοσύνης τους. Στην Ιστορία της Φιλοσοφίας του, τους περιγράφει ως εξής:        Είναι σαν ζώα που έχουν ακούσει με ευκρίνεια όλους τους ήχους μίας μουσικής, αλλά που δεν είναι σε θέση να αντιληφθούν την ενότητα και την αρμονία του μουσικού έργου. (Η διατύπωση ισχύει θαυμάσια για του σοφιστές όπως ο Χαϊντεγκέρ)

Παράλληλα,  ο Έγελος πίστευε ότι σε όλη την Ιστορία, μόνο οι Έλληνες είχαν συλλάβει την ουσιαστική σχέση του υποκειμένου με το σύμπαν. Το μόνον που τους έλειψε ήταν μία απολύτως ανθρώπινη θρησκεία... Μία τέτοια θρησκεία έπρεπε να καταργήσει μια για πάντα το παράλογο της τυφλής μοίρας [όπως εκφράζεται στην αρχαία τραγωδία] και την τυραννία της φύσης. Ο Χριστιανισμός   στην ελληνίζουσα εγελιανή ερμηνεία του, κάλυπτε αυτήν την επιτακτική ανάγκη»      

O Χέγκελ κατανόησε ορθά  την διαλεκτική ιστορική εξέλιξη της μιας ουσίας, όμως δεν φαίνεται πως κατανόησε την φύση της αρχαιοελληνικής τραγωδίας ούτε το τραγικό πρόσωπο του Χριστού, που υπέδειξε την κενή φύση της πραγματικότητας λέγοντας: «Ἡ βασιλεία ἡ ἐμή οὐκ ἔστιν ἐκ τοῦ κόσμου τούτου»…      Εικάζουμε λοιπόν πως δεν εννοεί καθόλου την φύση της πνευματικής  Κενότητας (το αναλίσκων καθαρό λογοϊκό πυρ της αγάπης)  που για την ψευδή μας προσωπικότητα αποτελεί μια μόνιμη πηγή βαθιάς  υπαρξιακής αγωνίας… Εφόσον είμαστε τα κοπρώδη-αιματικά παράγωγα   (υπόλοιπα-DNA) της ατελούς διαίρεσης του κοσμικού πυρός (  κβαντικής διακύμανσης ή αιθέρα).   Έτσι από ιδεαλιστής μετατρέπεται αναπόφευκτα στον πατέρα του διαλεκτικού υλισμού θεωρώντας πως είναι αδύνατο να ζήσει ο άνθρωπος έξω από την κοινωνία: «Όποιος αδιαφορεί για τον κοινωνικό του περίγυρο κι ανασηκώνει τους ώμους του με απάθεια "ψάχνοντας να βρει τον εαυτό του" είναι, τρελός κι ανόητος».

Μεταβάλλεται έτσι σε αιρεσιάρχη που παραγνωρίζει την φύση του Θεανθρώπου-Υπεράνθρωπου, κενό που επιχείρησε να καλύψει ο πομπώδης Νίτσε ο μαθητής του μυημένου Βάγκνερ πέφτοντας στο άλλο άκρο…  Μόνον  ο Δανός Κίρκεγκωρ διερεύνησε και αποκωδικοποίησε με την ερωτική του νοητική   ευαισθησία     την  αρχαιοελληνική μυθολογία περί της κοσμικής ερωτικής ύβρεως,  του γραμμικού Χρόνου-Κρόνου προς τον Ουρανό (Χάος των πολλών διαστάσεων),  ως το προπατορικό αμάρτημα της χριστιανικής θρησκείας και την ύβριν κατά του αγίου πνεύματος… Μίλησε για το  κυνήγι  των Ερινυών και την φύση της υπαρξιακής αγωνίας που είναι έμφυτη στην «υλική» ουσία. Πάντως ο Χέγκελ αν αντιλαμβανόταν την κενή φύση της ουσίας… θα έγραφε  πως η ουσία της φιλοσοφίας εξελίσσεται  διαλεκτικά από τις υπερβολές του υλικού Οντος, στις   παρανοήσεις για το μεταφυσικό Μη Ον  της αγάπης…

Στην θιβετανική βίβλο των νεκρών, αναφέρεται πως δεν πρέπει να αντιστεκόμαστε στην   επίθεση των αγριεμένων θεοτήτων κατά την ανατολή τους την δεύτερη εβδομάδα της μετάστασης της ψυχής καθώς επιχειρούν απλώς  να μας απαλλάξουν  από την νοητική  μορφική μας βλακεία…

Η Μουσική της ψυχής και ο Θόρυβος της προσωπικότητας

Η μυθολογία αναγνωρίζοντας στους αστερισμούς του καλοκαιριού τα σχήματα της Απολλώνιας «Λύρας», του φύλακα «Κύκνου», του «Αετού» που κατατρώγει το ήπαρ του Προμηθέα. Μας προϊδεάζει για την μεγάλη μάχη μεταξύ αρετής και πάθους (ψυχρών Θεών και θερμών Τιτάνων). Οι λύρες ταυτίζονταν με τις Απολλώνιες αρετές της μετριοπάθειας και της ψυχρής-ψυχικής ισορροπίας, κι έτσι έρχονταν σ' αντίθεση με τους Διονυσιακούς αυλούς που αντιπροσώπευαν την έκσταση και τους εορτασμούς του πυρός στην μορφή-σάρκα.

Ζητώ συγγνώμη εκ μέρους των μυθογράφων όπως ο Πλάτωνας για την μόνιμη έκθεση της συνείδησης των αναγνωστών σε συνθήκες πνιγμού στο περιβάλλον των Ποσειδωνίων μύθων του αρ. (6)… Αλλά Αυτός ελέγχει τον κυματισμό-κίνηση της φαντασίας, όντας η έκφραση της συναισθηματικής συνοπτικής μαθηματικής συνείδησης 6=2Χ3 … (Η 3η νοητική ακτίνα χρησιμοποιεί την δημιουργική τριγωνομετρία και η ανώτερη συναισθηματική συνείδηση το ψυχολογικό κάτοπτρο του αρ. 2)…

Τον ίδια κίνδυνο πνιγμού γεννά ο «δομισμός» της παρετυμολογικής ποσειδώνιας πλατωνικής μεθόδου καθώς τρελαίνει την επίσημη «ιστορική» γλωσσολογία… 

Η συνείδηση εύκολα πνίγεται στην ποσειδώνια φαινομενολογία των αισθήσεων… Η σύγχρονη φαινομενολογία αναπτύχθηκε στο πλαίσιο της φιλοσοφίας του υπαρξισμού: από τον Κίρκεγκωρ έως τον Σαρτρ. Έδωσε έναν μεγάλο αγώνα με τις παραισθήσεις των ναρκωτικών και την παρερμηνεία των μύθων… για να δικαιωθεί στο έργο του Ζ.Π. Σαρτρ όπου η συνείδηση ταυτίστηκε με την έννοια του πυθαγόρειου μηδενός-κενού.

Η συνείδηση ως τέκνο της νοητικής προσωπικότητας οχυρώνεται πίσω από την φυσιολογική λειτουργία των αισθητηρίων της μορφής προκειμένου να διασώσει την ψευδαίσθηση του υλικού κόσμου… Τελικά όμως αντιλαμβάνεται πως δεν πρέπει να φοβάται τον Ποσειδώνα και πως η μόνη λύση είναι να θυσιαστεί γεφυρώνοντας κατά την στιγμή του θανάτου της τα πλανητικά βασίλεια με τις χαροποιές δυνάμεις του κενού-μηδενός. 

Η μεταφυσική και η υλική επιστήμη συμμερίζονται τελικά την ίδια αντίληψη για την κβαντική διακύμανση του αιθέρα… Που γεννά την νοητική χρυσή Αφροδίτη (χρυσή τομή) που λαμβάνει σταθερές κβαντικές τιμές-μορφές: 0,1,2,3,5,8,13,21… 

Στην μεταφυσική η αίσθηση είναι συμφυής ιδιότητα της κίνησης του ανακλαστικού αιθέρα-χώρου, που γεννά διαρκώς σπείρες-μορφές ακολουθώντας τον γεωμετρικό νόμο του πενταγωνικού δωδεκάεδρου ή Μόνιμου Ατόμου ή Σφαίρου του Εμπεδοκλέους. (βλ. το Κοσμικό Δόγμα της Ντ. Φόρτσιουν). Το πενταγωνικό δωδεκάεδρο αντιπροσωπεύει την κοσμική μονάδα του πρωταρχικού υποατομικού Ήχου-Λόγου που εξελίσσεται κτυπώντας στην περιστρεφόμενη δύνη-δακτύλιο του αέρα (βλ. Αναξίμανδρος-Αναξιμένης) που αντιλαμβανόμαστε ως ηχώ-αφή (2) οκτάεδρο ή ισχυρή πυρηνική αλληλεπίδραση, για να επιστρέψει στο βαρυτικό κέντρο της ψυχογονίας γεννώντας το φως της όρασης (3) τριγωνική πυραμίδα, και τις σπείρες των σύνθετων ατόμων βλ. γεύση (5) εικοσάεδρο, και της όσφρησης (8) κύβο των γεγονότων... στην διάρκεια των διαδοχικών φυλών

Στην περίπτωση της γλωσσολογίας η αιθερική μονάδα είναι το 16ο γράμμα Όμικρον (Αγίν), ο κυκλικός (Ο)φθαλμός-(Μ)ήτρα, (ΟΜ), και οι κατατμήσεις του σε 22 γράμματα… 22 είναι τα τρίγωνα που ενώνουν τις 12 κορυφές του αιθερικού εικοσάεδρου της όρασης με 66=3Χ22 γραμμές, δηλ.: 3 βασικά στοιχεία-χρώματα, 12 ζώδια-θεοί και 7 πλανήτες-ψυχές. 

Είναι αδύνατον να ακούσει κάποιος την ουράνια μουσική του γενεσιουργού αιθερικού Σφαίρου-ήχου χρησιμοποιώντας την επιστημονική γνωστική θεωρία (<θέα). Γιατί στην μέγιστη πραγματικότητα της ποσειδώνιας φαντασίας η ύλη αποτελεί εκδήλωση της νοητικής ψυχής που αυτοπαγιδεύεται οικοδομώντας διαρκώς νέους διαδρόμους στον νοητικό Λαβύρινθο… 

Από τον υλικό-νοητικό Λαβύρινθο εξέρχεται κάποιος όταν επιτύχει την 3η νοητική μύηση της φώτισης. Τότε ανακαλύπτει πως η ύλη είναι η νοητική εκδήλωση της ψυχής του. Καθώς επιτυγχάνει την αλχημική ερωτική μετατροπή της σπερματικής ύλης σε φως. (Ε=mc2), βρίσκει το νήμα της Κλωθούς-Αριάδνης (<Άριας+ αγνής) κατά την ηθική αναθεώρηση των κινητήριων συναισθημάτων του στον σταθερό σταυρό της μαθητείας. 

Είναι γραμμένο πως: «Επιστρέφει στον ουρανό μόνον Εκείνος που κατήλθε». Η γνώση είναι ο νοητικός Μινώταυρος που ζει τρεφόμενος όπως ο χάλκινος ταύρος Μολώχ από τα νοητικά σπέρματα των βασιλείων της γης. Ο Μινώταυρος είναι επίγονος του Λευκού ποσειδώνιου ταύρου ή της λευκής βουδικής χερουβικής οικογένειας, που ενώ έπρεπε να θυσιαστεί αμέσως με την εμφάνισή της στον ενορατικό κόσμο της συνείδησης. Εξέπεσε εξαιτίας της γοητευμένης από την ομορφιά του Πασιφάης σε υλικό Μινώταυρο στον κατώτερο υλονοητικό κόσμο… Ο Μινώταυρος λοιπόν δεν κατήλθε από τον ουρανό, είναι Κενταυρικό γέννημα της Πασιφάης-Λιλίθ… (της αποτυχημκένης σεληνιακής αλύσου των ζωικών μορφών) που συνευρέθηκε παρά την Ποσειδώνια απαγόρευση, με την άκτιστη λευκή χερουβική ουσία. 

Όποιος θέλει να επιστρέψει στο Όλυμπο-Σαμπάλα χρειάζεται να θυσιάσει τον κενταυρικό πλούτο των γνώσεων του, κρατώντας μόνο αυτό που δίκαια κέρδισε: το Απολλώνιο φως, ως επίγνωση της αγνής παιδικής όρασης*, που είχε πριν κατέλθει και παγιδευτεί ερευνώντας τον μορφικό κόσμο… 

*«Το ορθώς παιδεραστείν» του πλατωνισμού… 

Ας επιστρέψουμε τώρα στην απόκρυφη επιστήμη του διαλογισμού επί των επιτευγμάτων του πολιτισμού μας. Ομιλήσαμε για την μεταβολή της αφής σε όραση αναλύοντας την αντίληψη της υπέρυθρης-θερμικής ακτινοβολίας στον οφθαλμό του κυνός (<κύω)… 

Για να προχωρήσουμε παραπέρα την λογική της μεταβολής της αφής σε όραση χρειάζεται να συμμεριστούμε απλά την αντίληψη της φυσικής για την έννοια της θερμοδυναμικής εντροπίας (αταξίας)… Η λέξη ψύχος που δηλώνει το λιγότερο θερμό δεν έχει περιεχόμενο στην φυσική… Οτιδήποτε κινείται από ηλεκτρόνιο έως ελέφαντας ή κινητό τηλέφωνο σπαταλά θερμότητα εκπέμποντας υπέρυθρες θερμικές συχνότητες φωτονίων… Το ψύχος-ψυχή δηλώνει την αρχή της τάξης που εκφυλίζεται στην θερμική αταξία της κόλασης των υλικών μορφοποιητικών παθών του πολιτισμού… 

Η έννοια του μεταφυσικού δισκοπότηρου ή οφθαλμού της συνείδησης σχετίζεται με όλων των ειδών τα δισκοπότηρα που ευρίσκονται εγκατεστημένα στις καρδιές των υποπεδίων: 1.1, 2.2, 3.3, … 7.7. Ένα τέτοιο είναι το DNA των 2 νανομέτρων ως όργανο αντίληψης της υπεριώδους ακτινοβολίας. To DNA έχει φυτική προέλευση στο πεδίο (2,2) και είναι ο οφθαλμός του κυττάρου εφόσον δέχεται και εκπέμπει φωτόνια…

Το επόμενο φυσιολογικό δισκοπότηρο, αυτήν την φορά του ζωικού βασιλείου είναι η καρδιά του ζωικού λέοντα (3,3), που μας οδηγεί στις ακόμα μικρότερες συχνότητες της δημιουργίας* Είναι τα κοίλα κύτταρα του αίματος που ο Πλάτωνας προτείνει ως φορέα του ήχου… Έτσι η επιστήμη του ήχου προοδεύει μαζί με την αντικατάσταση του σιδήρου της αιμοσφαιρίνης του αίματος από άλλα λεπτοφυέστερα μέταλλα όπως ο χαλκός των γαλαζοαίματων και τα υπόλοιπα ευγενή μέταλλα της αλχημείας… Που έχουν συμπληρώσει τις τελικές υποστιβάδες-υποφυλές στον περιοδικό πίνακα των 108 χημικών στοιχείων του γύρου μας…

Η πρόσβαση στο αλχημικό εργαστήριο επιτυγχάνεται με την είσοδο της συνείδησης στην μεταβολική λειτουργία της σπλήνας (εδώ πεθαίνει το αίμα) και του αιθερικού σώματος κατά την 1η μύηση. Εδώ ο αετός του Διός αρπάζει το φίδι της φαντασίας… Ακολουθεί η είσοδος της συνείδησης στην ηπατική λειτουργία κατά την 2η μύηση (εδώ παράγεται η διαλυτική χολή, αναλυτική για τις διατροφικές εντυπώσεις) οπότε αρχίζουν οι αφυπνίσεις στα όνειρα και συντελείται ο νοητικός-πεπτικός αποσυμβολισμός της ηθικής μας συμπεριφοράς στην διάρκεια της ημέρας. 

Το αποτέλεσμα αυτών των νοητικών μυήσεων είναι η ικανότητά μας να ακούμε την ουράνια μουσική των πλανητικών σφαιρών (μόνιμων ατόμων) εκεί που οι άλλοι ακούν θορύβους… Εφόσον μουσική είναι ο ήχος των υποατομικών συχνοτήτων και θόρυβος οι κρούσεις των μορίων της μεγαλομοριακής μας προσωπικότητας !!! 

*Τον μεσαίωνα οι θεολόγοι αναρωτιόντουσαν για το πλήθος των αγγέλων που χωρούν στο κεφάλι μιας καρφίτσας… Ταύτιζαν δηλαδή τους αγγέλους με τα φωτόνια. Τα φωτόνια-άγγελοι έχουν κβαντική δομή, υπάρχουν και δεν υπάρχουν ταυτόχρονα. Υπάρχουν όταν τους παρατηρείς (έχεις συνείδηση του Ε < Ε+πίστη=επιστήμη) και εξαφανίζονται όταν δεν τους παρατηρείς. Οι άγγελοι-φωτόνια ανέρχονται την κλίμακα των τάξεων των συχνοτήτων: είναι από χονδροειδείς-υπέρυθροι έως λεπτοφυείς-υπεριώδεις και άλλοι πολλοί πέραν από όσους κατανοούμε στα υποατομικά πεδία των κουαρκς…

Οι εργασίες των Penrose και Hameroff, προτείνουν τον ενεργητικό τρόπο εντοπισμού των κβαντικών υπάρξεων που είναι οι άγγελοι δια μέσου μιας λειτουργίας του νευρικού συστήματος. Πρόκειται για την χρήση των μικροσωληνίσκων, που βρίσκονται μέσα στους νευρώνες. Αυτοί έχουν την δυνατότητα δημιουργίας κβαντικών κυμάτων, τα οποία και μεταφέρουν τις πληροφορίες. Υποστηρίζουν λοιπόν ότι η συνείδηση είναι αποτέλεσμα κβαντικών γεγονότων στους μικροσωληνίσκους πρωτοπλάσματος μέσα στους εγκεφαλικούς νευρώνες. Και ο καθηγητής Νανόπουλος, στην ίδια γραμμή, σημειώνει χαρακτηριστικά : «οι μικροσωληνίσκοι είναι ιδανικά κβαντικά συστήματα και κανείς δεν θα πίστευε ότι πέρασαν δισεκατομμύρια χρόνια εξέλιξης για να δημιουργηθούν στους νευρώνες χωρίς να χρειάζεται η κβαντική τους λειτουργία». 

Την κβαντική συνείδηση του κενού φαίνεται να υπέδειξε ο Παρμενίδης στον Αριστοτέλη μαζί με την επιστήμη του διαλογισμού όταν του είπε :­_ «Λοιπόν Αριστοτέλη είτε υπάρχουμε είτε δεν υπάρχουμε»…

Ο Νικόμαχος και η μουσική των θανατηφόρων Σειρήνων στα όρια των πεδίων

Ο Νικόμαχος από τα Γέρασα της Παλαιστίνης έζησε στο τέλος του πρώτου αιώνα μ.Χ. και είναι ο γνωστότερος νεοπυθαγόρειος φιλόσοφος-μαθηματικός. Στην «Αριθμητική Εισαγωγή» προσδιορίζει την έννοια του πυρός ή δημιουργού Λόγου ως «Διαιρετότητα» όπως και ο Ηράκλειτος: «Αναφέροντας απλά ότι τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα των όντων είναι το πλήθος (ο διαιρετέος) και το μέγεθος (το πηλίκο)», σημειώνοντας πως με το πλήθος, ασχολείται η Αριθμητική και με το πηλίκο η Αρμονική δηλ η Μουσική*...

Όσοι υποψιάζονται την σημασία των δύο εννοιών του Νικομάχου θα διευκολυνθούν από τον παρκάτω πίνακα αντιστοιχειών μεταξύ μαθηματικών και αλχημείας. Γιατί πίσω από τους 4εις όρους της διαιρετότητας κρύβεται η Ηρακλείτεια πύρινη αλχημεία… ήτοι:

*Στο 9γραμμα η κυκλοφορία του αίματος ακολουθεί το σταθερό ικρίωμα που σχηματίζει το υπόλοιπο: 1/7= 142857… Το αδρανές άζωτο ή ικρίωμα του Λόγου ονομάζεται ΑΖΩΘ: από το πρώτο γράμμα Α και τα τελευταία Ζ, Ω, Θ στην λατινική, ελληνική, εβραϊκή… Αρμονικές ή Μουσικές συχνότητες ονομάζονται τα αθροίσματα των δεκαδικών υπολοίπων ή αντιστρόφων αριθμών 1/ν… (σημ. οι αρνητικές δυνάμεις των αντιστρόφων ονομάζονται ρίζες…)

«Πλήθος» (populus) ονομάζεται στην Γεωμαντεία το πολυδιάστατο Ουράνιο Χάος ή Χερουβικό ζώο (η αστρική ύλη-φως) του Καρκίνου. Ενώ η ετυμολογία της λέξης πηλίκο(ς)= π+ηλίκος ή τ+ηλίκος -η, -ον (ερωτηματική) πόση-τι ηλικία –χρόνος, δείχνει τον Διαιρέτη Νου-Συνείδηση που δημιουργεί το πηλίκο ή Υδρογόνο=πεδίο.

Η κλίμακα των Υδρογόνων ή ακτίνων ή πεδίων είναι η Σειρά των πολ/σίων του 3: …3, 6, 12, 24, 48, 96… Όπου 48 = ο υποσεληνιακός κολασμένος φυσικός κόσμος, 24 = το αστρικό Λίμπο-Άδης , 12= ο νοητικός παράδεισος, η Σαμπάλλα των Ιλλισίων πεδίων (με δύο λ), 6 = ο ανώτερος συναισθηματικός (βουδικός κόσμος), 3= η αγία πνευματική τριάδα

Ο μέγας Καρτέσιος (ο Κένταυρος Χείρων) εννοεί την «Προσοχή» ως το ελάχιστο μήκος του βέλους των δυνάμεων της διανυσματικής σκέψης-Cogito που ορίζει το αιθερικό πλέγμα ή σταθερό θυσιαστικό ικρίωμα των καύσεων. Το οποίο θεμελιώνεται στον καρδιαναπνευστικό (πρανικό) ρυθμό της αντιληπτικής καύσης (βλ. πεπτική ή πύρινη οκτάβα) των κοσμικών όντων. (Στον άνθρωπο είναι κλάσμα του δευτερολέπτου ίσως το 1/30). Αυτός (ο καρδιαναπνευστικός ρυθμός) είναι ο Θρόνος του ηλιακού Εγώ, λέοντα της Κυβέλης που ορίζει (=θέτει όρια) ως νοητικός διαιρέτης την ταχύτητα του φωτός (ένα πολ/σιο του 3…)

Το αποτέλεσμα της διαίρεσης ή Τιτανομαχίας των 108 = 54 Ασούρα + 54 Σούρα (ορθής και αντιστραμμένης πεντάλφα των 540 μοιρών) είναι γνωστό στηναστρονομία- αστρολογία ως η δημιουργική έκρηξη στον στάχυ της Παρθένου… Υπενθυμίζουμε πως η μεγάλη έκρηξη (Big Bang) επήλθε εξαιτίας της μεγάλης αιθερικής διακύμανσης, όπου η «ύλη» εμφανίστηκε ως η νεκροζώντανη ουσία των Τιτανικών «πτωμάτων ή κέντρων Λάγια» (σημ. οι Τιτάνες είναι απέθαντοι όπως και τα 4 φιλοσοφικά στοιχεία).

Ο κόσμος της σκέψης είναι ο Άδης ή σεληνιακός κόσμος των νεκρών… Οι νόμοι της σκέψης κρύβονται στα όνειρα των 4ων σεληνιακών φάσεων (τις 27-28 διαιρέσεις του σεληνιακού κύκλου) και είναι το αντικείμενο της νοητικής μύησης στις απόκρυφες δονήσεις του επιθυμητικού νου. Στα σεληνιακά αρχέτυπα της αποτυχίας: των Σειληνών- Κενταύρων και των άλλων φρικτών μυθολογικών όντων, που ζουν εκεί στον προθάλαμο του Άδη: Η Μυστ. Δοξ. Αναφέρει πως «Η Σελήνη τώρα, είναι ένα κρύο απομεινάρι»: ένα κέντρο Λάγια, μηδενικής ενέργειας. Λάγια ή ονειρική γιόγκα λέγεται η μελέτη των τσάκρας. Η σχέση Γης-Σελήνης είναι η σχέση φυσικού-αιθερικού σώματος. Το αιθερικό σώμα είναι η σκιά που σέρνεται πίσω από το νέο σώμα, στο οποίο μεταγγίστηκαν όλες οι ζωντανές δυνάμεις και “αρχές” της. Είναι τώρα καταδικασμένη για ατέλειωτες εποχές να κυνηγάει συνεχώς τη Γη, να έλκεται και να έλκει τον απόγονό της. Αφού δέχθηκε έναν συνεχή βαμπιρισμό από το παιδί της, τώρα εκδικείται απομυζώντας το μέσω των ανόσιων, αόρατων και δηλητηριωδών επιρροών (η ζωτική μάγια-πλάνη της αύρας μας) που εκπορεύονται από την κρυμμένη πλευρά της φύσης της (τον Άδη των πεινασμένων Κενταύρων ή φαντασμάτων της προσωπικότητας) που είναι η αύρα μας, έως ότου βασιλεύσει η παραδείσια τάξη της πρώτης χρυσής δημιουργικής φυλής (βλ. Κρίγια) . Γιατί αυτή είναι ένα νεκρό αλλά όμως ζωντανό σώμα. Τα μόρια του αποσυντιθέμενου πτώματός της είναι γεμάτα με ενεργό και καταστροφική ζωή, αν και το σώμα που σχημάτιζαν κάποτε είναι πια άψυχο και χωρίς ζωή. Γι’αυτό οι εκπορεύσεις του είναι ταυτόχρονα ευεργετικές και αρνητικές. Η κατάσταση αυτή βρίσκει το αντίστοιχό της πάνω στη Γη στο γεγονός ότι το χορτάρι και τα φυτά πουθενά δεν είναι τόσο χυμώδη και θαλερά όσο επάνω στους τάφους, ενώ ταυτόχρονα οι εκπορεύσεις των νεκροταφείων και των πτωμάτων μπορούν ακόμα και να σκοτώσουν».

«Κατά τον ίδιο τρόπο, οι “Μονάδες” ή Εγώ των ανθρώπων του Εβδόμου γύρου της Γης μας, όταν οι δικές μας σφαίρες Α, Β, Γ, Δ κ.τ.λ. μεταβιβάζοντας τη ζωτική τους ενέργεια θα έχουν εμψυχώσει και έτσι φέρει σε ζωή άλλα Λάγια Κέντρα προορισμένα να ζήσουν και να δράσουν σε ένα ακόμα ανώτερο πεδίο ύπαρξης, κατά τον ίδιο τρόπο, λοιπόν, οι γήινοι “πρόγονοι” θα δημιουργήσουν εκείνους που θα γίνουν ανώτεροί τους».

«Και γιατί να είναι απίθανη η ιδέα ότι ένα Λάγια Κέντρο – ένα κομμάτι κοσμικού πρωτοπλάσματος, ομογενές και λανθάνον, όταν ξαφνικά εμψυχωθεί ή αναφθεί – ορμάει από την κλίνη του στο διάστημα και περιστρέφεται ανάμεσα στα απύθμενα βάθη προκειμένου να δυναμώσει τον ομογενή οργανισμό του με τη συσσώρευση και προσθήκη διαφοροποιημένων στοιχείων;».

(Σημείωση) «Η αλληγορία αναφέρεται στα άτομα του σώματος που το καθένα πρέπει να περάσει μέσα από κάθε μορφή πριν φθάσει στην τελική κατάσταση, που είναι το σημείο εκκίνησης κάθε ατόμου – η Αρχέγονη Λάγια κατάσταση».

Ο Νικόμαχος μάλλον είχε συγγράψει και «Γεωμετρική Εισαγωγή» όπου θα εξέταζε σύμφωνα με τον πυθαγορισμό την Γεωμετρία-Εγωμετρία του φωτός της Συνείδησης, που δυστυχώς απωλέσθη… Ευτυχώς όσοι διαθέτουν νου μπορούν να αναπληρώσουν το κενό.

*Η ατέλειωτη συζήτηση-προσπάθεια των μουσικών-μουσικολόγων να ορίσουν ένα κοινά αποδεκτό σύστημα διαστημάτων-ταλαντώσεων ή λόγων στις χορδές των οργάνων. Δείχνει ακριβώς τον αγώνα του πολιτισμού προκειμένου να κατανοήσει την Συνείδηση που δημιουργεί τα βασίλεια-νότες της τρίτης κοσμικής οκτάβας ή φυσικού κόσμου…

Ο κ.Γκουρτζίεφ είχε δηλώσει πως η φύση των κατώτερων μυήσεων ήταν γνωστή στους ελληνιστικούς χρόνους Έτσι για τον Νικόμαχο είναι αυτονόητο … το μυστικό της τρίτης μύησης, του γδαρμένου Μουσικού Μαρσύα !!! Πως η ύλη του κόσμου είναι ο χρόνος της αντίληψής του. «Ο χρόνος είναι χρώμα-ύλη» λέγει ο Αριστοτέλης, επομένως και μουσική συμπληρώνει ο σοφός Νικόμαχος… οι μουσικοί Λόγοι-δονήσεις είναι οι χρόνοι-νότες του Cogito. To ανθρώπινο Cogito είναι η 4η νότα Φα και οι δύο κατώτερες μυήσεις είναι η Φα-ύφεση και δίεση.

Jupiter Ascending… 

Τα ζώδια της έξαρσης του Δία-Jupiter μας βοηθά να προσεγγίσουμε η νέα ταινία που συμμετέχουν οι αδελφοί Wachowski, γνωστοί μας από την τριλογία των ταινιών για το Matrix. Η ταινία ονομάζεται Jupiter Ascending, που σε ελεύθερη μετάφραση αποδίδεται «Το ντάρμα-πνευματική άνοδος της Jupiter».

Οι απλές ιδέες που ανακοινώνονται στην ταινία θίγουν την επαφή με τον κόσμο-φυλή των Μονάδων στους «μακρινούς αστερισμούς» του Μοναδιαίου πεδίου της απόκρυφης καταγωγής μας. Αποτελεί μια αναπάντεχη ευχάριστη έκπληξη ο τρόπος που η σύγχρονη κινηματογραφική μυθολογία, επικοινωνεί τα κρίσιμα σημεία ώστε να διατηρείται ζωντανή η σύνδεση των επιτευγμάτων του πολιτισμού μας με την πνευματική κουλτούρα…

Ας σημειώσουμε μερικές από αυτές που είναι όντως εκπληκτικές:

1) Το DNA σε ορθή σειρά είναι ο απαραίτητος όρος για την ύπαρξη μιας γνήσιας μετενσάρκωσης ή ενσάρκωσης της Μονάδας…

2) Χρειάζεται ο θερισμός της γνωστικής ουσίας 100 ένσαρκων ανθρώπων για να υπάρξει ένα αλχημικό λουτρό ανανέωσης της Μονάδας μας…

3) Η ανθρωπότητα έχει την προέλευσή της σε μακρινούς αστερισμούς… Αυτή η δήλωση χρειάζεται προσεκτική αντιμετώπιση, γιατί σχετίζεται με την πλάνη των 3ων διαστάσεων που δυστυχώς έχει κυριαρχήσει στους αδαείς μελετητές της εσωτερικής αστρολογίας. Όσων δηλαδή αγνοώντας την φύση των πολλών διαστάσεων της εσωτερικής Γαίας, νομίζουν ότι το θεολογικό δόγμα της Γεωκεντρικότητας έχει καταπέσει…

4) Ο πόλεμος μεταξύ θετικών και αρνητικών Τιτανίδων Μονάδων εξακολουθεί να μαίνεται στον Ουρανό… Στον πόλεμο αυτό έχουν καθοριστική συμμετοχή οι μυημένοι της ανθρώπινης ιεραρχίας όπως η Jupiter…

Ο ηλιακός προστάτης άγγελος έχει DNA λύκου !!!... Εδώ ο σεναριογράφος υποδεικνύει απλά τον σωτήριο γάμο του ανθρώπινου νου με το Απολλώνιο λυκόφως…

Η Δία (Jupiter) και μετά την μύησή της παραμένει υδροχοϊκή υπηρέτρια-καθαρίστρια της κόπρου του πολιτισμού…

Η φαινομενολογία του αιθερικού ιστού

Το νευροφυσιολογικό γεγονός πως η ομιλία μας είναι συνυφασμένη με την ικανότητα να κινούμαι τα μέλη μας, γίνεται ιδιαίτερα αντιληπτό μετά από ισχυρά εγκεφαλικά επεισόδια. Έτσι εφόσον κίνηση και σκέψη συνυφαίνονται ηλεκτροχημικά, χρειάζεται να επαναληφθεί η κιναισθητική νηπιακή εκπαίδευση ώστε να περάσει και πάλι από το κατώφλι της συνείδησης ο τρόπος που συνδέονται οι αισθητηριακές εντυπώσεις με τις ανακλάσεις τους στις λεκτικές διεργασίες. Με τελικό αποτέλεσμα η συνείδηση να αντιλαμβάνεται την «πλατωνική θέση» πως το σώμα κινείται με τις ενέργειες των ρημάτων ανάμεσα στα ουσιαστικά-αντικείμενα του χώρου… !!!

Η εμπειρία μετά από ένα ισχυρό κτύπημα ή ενός εγκεφαλικού επεισοδίου φανερώνει τις διαφορετικές λειτουργίες των δύο ημισφαιρίων του εγκέφαλου. Στο δεξί επικρατεί η σιωπή της ψυχής και η ευτυχισμένη σύνδεση της μορφής με την ρέουσα κοκκίωση της εικόνας. Η καρδιακή αίσθηση της αφής αλλοιώνεται και δεν αναγνωρίζονται τα όρια της μορφής ως προς τα περιβάλλοντα αντικείμενα. Η μορφή και τα απτόμενα αντικείμενα ενοποιούνται στην κυκλοφορία των σπινθήρων της ενέργειας δια μέσου των ροών στο υπόβαθρο του αιθερικού ιστού. Έτσι γίνεται αντιληπτό πως το ψυχολογικό εγώ εδράζει μαζί με την τρέχουσα μνήμη και την χρονική αντίληψη στις λεκτικές λειτουργίες του αριστερού ημισφαίριου. Με την ομιλία, να επιβάλει την χρονική αντίληψη επιτρέποντας την σχετική ελευθερία της έκφρασης των ανεξάρτητων εγωιστικών προθέσεων, αλλά μέσα στην υπαρξιακή αγωνία* των διαφορετικών πλέον μορφικών μονάδων…

Η υπαρξιακή αγωνία αποδίδεται σε πρώτη φάση στην θωράκιση του χαρακτήρα, που δημιουργείται κατά τον τραυματικό οιδιπόδειο διαχωρισμό από τον θρεπτικό μητρικό αυρικό ιστό. Λαμβάνει γενετήσια χροιά καθώς ο ιστός έχοντας ως αγκυροβόλιο τα γεν. οργ. επεκτείνεται (βλ. απανα) και ολοκληρώνεται δια της ομιλίας (βλ. ουντανα) που προβάλεται (βλ. σαμανα) σταθεροποιώντας το πλέγμα των νοητικών αρχετύπων στην περιφερειακή οθόνη της αύρας μας (βλ. βυανα). Ακολουθεί η εφηβική και η ενήλικη ζωή όπου τα σπερματικά κενταυρικά αρχέτυπα συνεχίζουν επαναλαμβάνοντας τις ροές από τα γ.ο. στον λαιμό της ομιλίας και το ομφαλικό κέντρο, να προβάλλονται στον αδιαπέραστο αυρικό δακτύλιο οικοδομώντας τα νοητικά περιβλήματα της αύρας. Όταν ο μορφικός νοητικός ναός ολοκληρωθεί τότε το αιθερικό ωό πρέπει να καταστραφεί και να ελευθερωθεί η συνείδηση, διαφορετικά θα πεθάνει εγκλωβισμένη στο σκληρυσμένο κέλυφος.

Η κοσμική συνείδηση γεννιέται όταν θραύει στην λεγόμενη 5η μύηση τον λωτό της ψυχής και ακολουθώντας μια από τις πλανητικές γραμμές εγκλωβίζεται στο πλανητικό αιθερικό ωό, επαναλαμβάνοντας τώρα σε πλανητική κλίμακα αυτό που έμαθε στο ατομικό της κέλυφος…

H χερουβική-σύνθετη τοπολογία της χρυσής τομής στο έργο του Escher

(στην εικόνα το τελευταίο του έργο)

Οι ισλαμικές πλακοστρώσεις βρίσκονται στο υπόβαθρο της επιστήμης της τοπολογίας και έγιναν αντικείμενo μελέτης από πολλούς μαθηματικούς μεταξύ αυτών και του Penrose... Μάλιστα αποδείχθηκε πως υπάρχουν μόνο 17 είδη περιοδικής συμμετρίας. Δεν υπάρχει δηλ. δυνατότητα σύνθετης πλακόστρωσης ή εναλλαγής μορφών σαν αυτή των έργων του Escher πέραν από αυτή της πενταπλής συμμετρίας… Στο βιβλίο του «Θεωρία Ομάδων», ο καθηγητής Marcus Du Sautoy αναφέρεται στις περιοδικές πλακοστρώσεις και τις συμμετρίες που βρίσκονται στο παλάτι της Αλάμπρα, στην Ισπανία. Στο παλάτι αυτό υπάρχουν και τα 17 είδη πλακοστρώσεων που είναι δυνατό να φτιάξουμε…

Ο αρ. 17 είναι πολύ σημαντικό όριο το οποίο δήλωναν και οι αρχαίοι Έλληνες μαθηματικοί λέγοντας πως μόνον 17 αριθμούς (συμμετρίες ?) γνωρίζουμε.

Δείχνοντας αυτό που οι θεόσοφοι λέγουν για τα 7 φυσικά +7 αστρικά +3 νοητικά=17 μορφικά υποπεδία ή συμμετρίες του μορφοποιού Λόγου του αγίου πνεύματος…

Όταν το 1970 ο sir Robert Penrose, καθηγητής της έδρας μαθηματικών της Οξφόρδης, ανακάλυψε μελετώντας τα έργα του Escher την πρώτη πλακόστρωση που με δύο πλακάκια επέτρεπε μόνο μη περιοδικές πλακοστρώσεις με δυνατότητα 20.000 διαφορετικών σχημάτων! Έδειξε πως αν και δεν είναι περιοδικές, (σταθερά επαναλαμβανόμενες) παρουσιάζουν ένα είδος συμμετρίας που ονομάζεται πενταπλή και δεκαπλή συμμετρία.

Έτσι οι πλακοστρώσεις Penrose δηλ. τα σχέδια του Escher συνδέονται άμεσα με την χρυσή τομή. Θα λέγαμε ότι αποτελούνται από χρυσούς ρόμβους, ή από χρυσές σαΐτες και αετούς. Αν σε μία πλακόστρωση από ρόμβους μετρήσουμε πόσοι είναι οι πλατιοί και πόσοι οι στενοί, θα βρούμε ότι οι πλατιοί είναι 1,618… φορές περισσότεροι! Με άλλα λόγια, ο λόγος του πλήθους των πλατιών ρόμβων προς το πλήθος τον στενών είναι ίσος με τον λόγο χρυσής τομής.

Φυσικά επειδή μετρούμε τους ρόμβους σε ένα «κομμάτι» του επιπέδου, ο λόγος αυτός δεν είναι ακριβώς ίσος με τον άρρητο λόγο της χρυσής τομής, πάντως όσο μεγαλώνουμε αυτό το κομμάτι, τόσο και πιο πολύ θα πλησιάζουμε τον λόγο της χρυσής τομής.

Όσοι εννοούν την τοπολογία του φωτός. Δηλαδή την ποικιλία των αστρικών φωτεινών σφραγίδων ως νοητικών αιτίων (λχ 72 δαιμονίων της Σολομωνικής. 5Χ 72=360) πίσω από τις φυσικές μορφές, μπορούν να οδηγηθούν στην κατανόηση των συμμετριών 12+5 πρώτων γενών ή μορφικών κατηγορημάτων 7+5=12, 12+5=17, που αποκτούν την τεράστια ποικιλία των 20Χ1000 συνδυασμών στην πενταγωνική συμμετρία του Penrose…

To 20X1000 παραπέμπει σε καβαλιστικές (20εδρικές) συμμετρίες γεγονότων. Δηλαδή τετρασδιάστατες κενταυρικές-χερουβικές μορφές που παγιδεύονται σε σενάρια γεγονότων (πυθαγόρειων χιλιάδων)


Η  «χαρακτηριστική του Όιλερ», η συνείδηση,  και η καμπυλότητα του χώρου…  (α μερος)

Η σελήνη εισήλθε στον Υδροχόο (11=2) το ζώδιο της ιεραρχικής της έξαρσης, οπότε  ο προβληματισμός  αφορά την συνείδηση (2) που εγκυμονεί η καμπυλότητα=μήτρα  του χώρου ή κλειστού σύμπαντος Ουρανού  που ονομάζουμε  Ήρα  των άστρων, πλατυτέρα των ουρανών ή οθόνη της αύρας (matrix), δηλ. αυτό που  ο Αριστοτέλης  ονομάζει Ενδελέχεια (συνείδηση ?) …

Στο βραδινό όραμα έβλεπα πως είχα αναλάβει την φροντίδα   ενός συμπαθέστατου  κεφαλιού μικρού παιδιού με πολύ μικρα χεράκια-ποδαρακια. Για την ακρίβεια μου είχε γίνει κολλιτσίδα.  Με τα πολλα κατάλαβα πως ήταν η συνείδησή μου για την αντίληψη του χώρου !!!  (πολλά γέλια)

Όσοι έχουν ασχοληθεί με το  ζήτημα της  τοπολογίας, δηλ. των ειδών-διαστάσεων του χώρου,  ίσως να υποψιάζονται όπως κι εγω  πως η «χαρακτηριστική του Όιλερ»    αφορά το είδος της συνείδησης  που εγκυμονεί ο  χώρος.  Οι ανατολίτες  την «χαρακτηριστική  Όιλερ»    την ονομάζουν Φεγκ Σούι**, δηλ.  ενέργεια του χώρου…

Στα Μαθηματικά, και πιο συγκεκριμένα στην Αλγεβρική Τοπολογία και Πολυεδρική Συνδυαστική, η χαρακτηριστική Όιλερ   είναι μια τοπολογική σταθερά, ένας αριθμός που περιγράφει το σχήμα ενός τοπολογικού χώρου  (αντικειμένου)

Ο μέγας  Όιλερ ανακάλυψε πως στα κυρτά στερεά  το άθροισμα  Εδρών και Κορυφών είναι ίσο με το πλήθος των Ακμών  συν τον αριθμό δύο,  ήτοι:  Ε+Κ=Α+2.  Λχ   η κυβική-οκταεδρική συμμετρία  δίνει άθροισμα Εδρών+Κορυφών  6+8 = 14 δηλ. 12 Ακμές +2.  Όμως γιατί συμβαίνει  αυτό, και  τι στο καλό είναι αυτό το 2 ελάχιστα γίνεται κατανοητό.

Δεν γίνεται κατανοητό, γιατί δεν το  ανακάλυψε ο Όιλερ…  ο οποίος απλά επανάφερε στο προσκήνιο την λατρεία του διαμελισμένου Διονύσου Οσίρι  (Σειρίου) σε 14εις κόσμους. Δηλ. 12 ζώδια αντιληπτά στην συνείδηση:  ο αρ. 2   

Η αρχαιοελληνική θρησκεία  ήταν η επιστήμη της γεωμετρίας. Το να πιστεύουμε πως ο Όιλερ  ανακάλυψε την τοπολογική  σταθερά 2  για τον κυρτό χώρο-μητρα της συνείδησης.  Δείχνει απλά τα χάλια της φιλοσοφίας-θεολογίας  2000 ετων κακοποίησης  της αρχαιοελληνικής γραμματείας 

**Στο Φεγκ-Σούι  το χειρότερο που μπορεί να συμβεί είναι   «το μη κυρτό δωμάτιο»  δηλ.  μια γωνία μεσα στον χώρο. Αφου κατι τετοιο καταστρέφει την κεντρική εποπτεία-συνείδηση (την τοπολογική σταθερα 2)

Η αναγωγή της μελέτης του  Φεγκ-Σούι σε  τοπολογικό διάγραμμα όπου αθροίζονται κορυφές και τοίχοι αφαιρούνται ακμές αποδίδοντας  στο τέλος έναν αριθμό για την ενέργεια του χώρου. Θα αποκάλυπτε  τι εννοεί ο Αριστοτέλης  ενέργεια και  ότι  αυτή η εντελέχεια είναι ενέργεια ατελής

https://el.wikipedia.org/.../%CE%A7%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE...




Η ψυχολογία του χώρου και ο γεωμετρικός δομισμός: «Κορυφές+Έδρες=Ακμές+Συνείδηση» (β μέρος)


Ο ορεινός Ελβετός φιλόσοφος Ζαν Πιαζέ συνεχίζοντας την ωρείθυια αναζήτηση του συμπατριώτη του τοπογράφου των σφαιρικών πνευματικών συντεταγμένων Όιλερ, παρατήρησε πως η αντίληψη του χώρου στο παιδί είναι υποκειμενική.

Ο χώρος για το παιδί "δεν είναι τρισδιάστατος", τα αντικείμενα δεν έχουν σταθερό σχήμα και μέγεθος, οπότε δεν περιλαμβάνει ποσοτικές σχέσεις παρά μόνο τοπολογικούς μετασχηματισμούς**.


Ο κόσμος για το παιδί είναι μια σειρά από εξαφανιζόμενες εικόνες χωρίς μονιμότητα. Τα πρόσωπα και τα αντικείμενα υπάρχουν μόνο όσο βρίσκονται στο οπτικό του πεδίο, δεν αναζητά κρυμμένα αντικείμενα, έτσι ότι δεν φαίνεται δεν υπάρχει.

Η μονιμότητα των αντικειμένων και η σταθερότητα των χαρακτηριστικών τους (μορφή, σχήμα, μέγεθος) ανεξάρτητα από τις διαφορετικές θέσεις και τις γωνίες θέασης του συνιστα την αφετηρία της αντίληψης και νόησης του χώρου στον παιδικό νου.


**Ο πυθαγόρειος γεωμέτρης Πλάτωνας έχει προχωρήσει πολλά βηματα παραπέρα τις σκέψεις του Πιαζέ για τον διαρκώς μεταβαλλόμενο τετραδιάστατο παιδικό χώρο (Νου ή Αιθέρα), παρατηρώντας πως τα αντικείμενα σταθεροποιούνται ταυτόχρονα με τις λέξεις στο σώμα του παιδιού. //ο Λόγος που έγινε σάρκα//

Τα συγκεκριμένα ουσιαστικά ονόματα, αποδίδει στο τριγωνικό πυρ που σταθεροποιεί τις μορφές στην τοπολογία των συνάψεων του νευρωνικού δικτύου των άστρων του εγκεφάλου μας. Όπως κάποιος που κατανοεί τον ουράνιο θόλο αναγνωρίζοντας στους τριγωνισμούς των άστρων του, ζωδιακούς σχηματισμούς και αντικείμενα.


Έτσι ο μεν κινητικός έλεγχος της μορφής μας λαμβάνει χώρα ταυτόχρονα με την ικανότητα της σύνταξης προτάσεων με ρήματα (προσδιοριστικά κατηγορήματα).

Αν θυμάμαι καλά πρωτοπερπάτησα εκφωνώντας την πρόταση «πηγαίνω στον παππού», και έτρεξα προς τα γόνατά του, όπως η θεά Αρτέμιδα στα γόνατα του Δία… (πολλά γέλια)


Ο Πλάτωνας παρατηρεί στην συνέχεια της συλλογιστικής του πως οι σχέσεις των μορφών δομούνται με τα άρθρα, τα επίθετα, τις αντωνυμίες, τους συνδέσμους… κλπ, που τους αποδίδει στο στοιχείο του αέρα. Ο δε αφαιρετικός άμορφος νους των συμμετρικών αρετών-ιδεών δομείται με τα μαγικά τετράγωνα, κρυμμένα φώτα της κύβης-γης.

Τα τετράγωνα (βλ. τάνγκραμ ή στομάχιον του Αρχιμήδη) είναι τριγωνικά αθροίσματα.

Έχουμε πει πως τα τεραγωνα στους πυθαγορείους είναι τα φώτα κρυμμένα στα σπέρματα-γονιδιώματα των περιοδικών υπολοίπων που υποδέχεται η γη.

Η γη-γυναίκα γεννιέται φυλάσσοντας στις ωοθήκες της τα 500 ωάρια για τους 500 σεληνιακούς μήνες της γονιμότητάς της … (το ηλιοσεληνάτο. Το συστημα γης-σελήνης διαγραφει συνοδικά πενταγωνα με την Αφροδίτη)


Θα κλείσουμε το πολύ περιεκτικό άρθρο για την ανύπαρκτη γεωμετρική κουλτούρα, παρατηρώντας απλά πως οι Ακμές συνιστούν το σταθερό αιθερικό ικρίωμα του Ερμαφρόδιτου γαμήλιου ζεύγους Κορυφές+Έδρες… Όπου οι Κορυφές > κρυφές είναι οι άνδρες που συγκρατούν ως ηνίοχοι τις Έδρες> δράσεις, τις γυναίκες (πολλα γέλια) 

 

Αρχική