Ευρώπη μου, πώς νιώθεις;
Πες μου σε παρακαλώ
τον πόνο που μου κρύβεις.
Έτσι όπως είσαι δεν σου αξίζουν ρόδα ανθισμένα
Μισώ τις πράξεις σου μα όχι εσένα.
Το καθάριο του βλέμματός σου έφυγε,
η ιδέα που πιστεύαμε όλοι πέθανε
και εσύ αγνοείς όλους τους ψιθύρους,
κοιμάσαι ακόμα, μην αγνοείς τους κινδύνους.
Ευρώπη μου, άκου αυτούς τους ήχους,
άκουσε το κλάμα, τον πόλεμο και το μίσος
που δημιούργησαν οι ίδιοι οι υπήκοοί σου.
Ναι, αυτοί οι καλοφαγωμένοι που το κέρδος εξιδανικεύουν
που άσπλαχνα σε φτύνουν, σε χτυπούν και σε τραβούν
από τον θρόνο όπου ειρηνικά καθόσουν.
Δεν άκουσες τους ψιθύρους και τους ήχους.
Κοιμάσαι βαθιά, αγνόησες τους κινδύνους.
Σε αποκοίμισαν τα κούφια λόγια και οι υποσχέσεις,
που έταζαν σε όλους οι υπήκοοί σου οι καλοφαγωμένοι.
Σε παρακαλώ Ευρώπη ξύπνα από τον λήθαργο
και μην αφήσεις την ομορφιά σου να μείνει μόνο στον μύθο.
Πιάσε τώρα τον ταύρο από τον λαιμό,
ελευθερώσου από τα δεσμά του πόνου
και πλύνε με το βλέμμα σου τις πιο βαθιές πληγές
που στοίχειωναν για αιώνες και τις πιο σκληρές καρδιές.
Ευρώπη μου, τώρα πώς νιώθεις;
Να θυμάσαι η ελπίδα τελευταία πεθαίνει.
Σε παρακαλώ σκότωσε τους ψιθύρους και τους ήχους,
βρες την αλήθεια σου μέσα σ’ αυτούς τους στίχους
και ρίξε στην πυρά τους δισταγμούς.
Αφουγκράσου το μέλλον σου, Ευρώπη.
Γίνε ωραιότερη από αυτήν του μύθου
αλλά μέχρι τότε εγώ έτσι θα σε φαντάζομαι
την ταυτότητα αυτή η φαντασία μου σου ‘χει δώσει
και δική μου θα σε ‘χω δυνατή και δοξασμένη
σε μία ουτοπία, μία γη ονειρεμένη.