Για τον Σεισμό
στην Τουρκία

Εσένα που ξεστόμισες "Θεία Δίκη"
να ξέρεις σε φοβάμαι

Ο Θεός σου στην υπηρεσία του μίσους σου.

Μα αλήθεια σε ποιον Θεό πιστεύεις ευλογημένη και σπουδαία εσύ και προσεύχεσαι για κάποιο “θαύμα” που θα τους αφανίσει;
Στον Θεό τον μέγα τιμωρό που, όπως προλέγουν οι προφητείες που ενστερνίστηκες, εκδηλώνει αργοπορημένα την οργή του;
Σε αυτόν που Του σταύρωσαν το παιδί οι αλλόθρησκοι, που μετέτρεψαν τον οίκο Του σε τέμενος;
Ο Θεός βρίσκεται πίσω απ’ τα χαλάσματα

ή πίσω από το νεογέννητο που ήρθε στο φως καταμεσής στα συντρίμμια;

Είπες “έτσι, να δούνε πως είναι να χάνεις ανθρώπους”.
Ευχήθηκες στη μάνα να χάσει το παιδί της, εσύ, φιλεύσπλαχνη και θρήσκα.
Μάθε λοιπόν πώς η μάνα που χάνει το παιδί της, προσεύχεται καμιά στον κόσμο να μην νιώσει τούτο τον σπαραγμό.
Στη Συρία και στην Τουρκία οι πατεράδες ούρλιαζαν και στην Ελλάδα κλαίγανε οι δικοί μας.

Σαν το φαινόμενο την πεταλούδας.

Οι τεκτονικές πλάκες δεν γνωρίζουν σύνορα. Το ίδιο και η ανθρωπιά.
Αυτά για σένα είναι ψιλά γράμματα.

Σε φοβάμαι γιατί είπες “είμαι ευτυχισμένη”.
Γιατί η καρδιά σου φτερούγισε από χαρά όταν χιλιάδων ανθρώπων σταμάτησε.
Βδελυρή που τρέφεσαι απ' το σκοτάδι,
που έχεις την ανάγκη να κοιτάς πτώματα για να νιώσεις ζωντανή,
σε τρέμω
μην τυχόν και γίνεις γείτονάς μου,
μην τυχόν και έρθεις δίπλα μου.

Δεν έχω επιχειρήματα να σε πείσω, εσένα, ακαλλιέργητη δούλη της ασχήμιας.
Δεν τα έχεις ανάγκη, προϋποθέτουν νου.
Εδώ δε χωράνε πολιτικές ορθότητες και καθωσπρεπισμοί.
Κάποιοι είναι άνθρωποι και κάποιοι θηρία.
Εκ διαμέτρου αντίθετες έννοιες.
Για πάντα.