Дарагая тая хатка, дзе радзіла мяне матка.
На роднай зямлі, як на камлі.
Дзе маці нарадзіла, там і радзіма.
Няма смачнейшае вадзіцы, як з роднай крыніцы.
Усякай птушцы сваё гняздо міла.
Радзіма — матка, чужына — мачыха.
Роднаму зямелька, як зморанаму — пасцелька.
У сваім краі, як у раі.
На чужыне і камар загіне.
Кожнаму свой куток мілы.
Усюды добра, а дома лепей.
Кожная сасна свайму бору песню пяе.
Усякаму міла свая старана.
На сваёй лаўцы і памерці добра.
Дома і салома ядома, а на чужыне і гарачы тук стыне.
Усюды добра, а дома лепш за ўсё.
Ля сонца цёпла, ля дома добра.
Нідзе не шукай лепшай спраткі ад свае хаткі.
У чужой старонцы не так свеціць сонца.
На чужой старонцы рад сваёй варонцы.
У чужым краю і жук – мяса.
Як тут не мёд, так там не піва!
На чужыне і камар загіне.
Чужына па шэрсці не гладзіць.
Лепей у сваіх людзях з голаду паміраць, ніж у чужых людзях золата збіраць.
Чым за морам віно піць, лепш у Нёмане вадіцу.
Няма смачнейшае вадзіцы, як з роднае крыніцы.
У сваім краі як у раі.
Няма лепш за той куток, дзе вязалі пупок.
Дурная птушка свайго гнязда не шануе.
Прыйшоў паміраць на сваю лаўку, бо дома смялей.
На Радзіме і паміраць лягчэй.
Кулік, дзе ты прывык? - А ў балоце. - Там жа мокра. - А мне там добра.
Дзе воўк радзіўся, там і куст міл.
У сваёй нары і тхар добры.
Добрая птушка ў сваё гняздо не брудзіць.
Воўк блізка школы не робіць.
У чужым краі толькі вецер зжаліцца.
Кожная сасна свайму бору песні пяе (Всяк кулик своё болото хвалит)
Там добра, дзе нас няма.
Родная зямля мякчэй чужой пярыны.
На чужой старане не сагрэе і сонца.
Той Бацькаўшчыну любіць, хто ёй сумленна служыць.
Для сваёй Айчыны не шкадуюць сілы.
Той перамагае, хто ў бядзе са сваёй зямелькі не ўцякае.
Бацькоў не цурайся, а ад Радзімы не адракайся.
З роднага боку і варона мілая.
Хто бацьку шануе, той сабе неба гатуе.
Шануй людзей, то і цябе пашануюць.
Бацькоўскае слова дарэмна не гаворыцца.