Hoofdstuk 06. Meditatie onthult het eeuwige en het niet-eeuwige
Het geziene is van voorbijgaande aard; dit wordt gezien door middel van meditatie. Wanneer mensen in een vreemd land ronddwalen, zonder de weg te kennen, en wanneer iemand hen langs het juiste pad komt leiden, is het niet juist om hen uit te lachen en te onteren; dat brengt alleen maar ondergang en verwarring teweeg! Maar tegenwoordig is het de gewoonte van mensen geworden om de liefde (prema), deze belichamingen van liefde, te vergiftigen door onwetendheid over de rol van behulpzaamheid die deze gidsen zijn gaan spelen.
Let op! Liefde en vernietiging komen voort uit dezelfde geboorteplek. Dezelfde zee die edelstenen, de maan, nectar en de godin van de rijkdom voortbracht, bracht ook het wereldvernietigende halahala-gif voort. Onder deze omstandigheden moet men, net als Sri Narayana, het goede en het gunstige aanvaarden; anders kan men geen nectar en Lakshmi hebben. De heldhaftigen en de avontuurlijken, zoals Siva, kunnen het gif als hun behoefte hebben.
De genade van de Heer is nodig om de zee over te steken
Deze zee van leven (samsara), turbulent door de golven van vreugde en ellende, kan alleen worden overgestoken door degenen die een onwankelbaar verlangen hebben naar de essentie van gelukzaligheid; de rest zal onder water komen te staan.
Het vermogen om de kwaliteiten (guna's) van de natuur (prakriti) te overwinnen is niet bij iedereen inherent; het komt tot iemand met de genade van de Heer. En die genade kan worden verkregen door herhaling van de goddelijke naam en meditatie. Dit moet eerst duidelijk worden begrepen: het is onmogelijk voor iedereen om de neigingen van de natuur te beheersen; de macht is alleen in handen van degenen die de natuur in hun greep hebben en wier bevelen de natuur gehoorzaamt.
De natuur (prakriti) is de basis van alles in het universum. Het is de basis van creatie en bestaan. Dit alles is de natuur: mannen en vrouwen, dieren en vogels, bomen en planten. In feite is alles wat te zien is onlosmakelijk verbonden met de natuur. In deze eindeloze schepping is het actieve element de Heer (Purusha). Deze waarheid moet ervaren worden, zodat ze niet uit het bewustzijn ontglipt, en de discipline die hiervoor nodig is, is ook de herhaling van de goddelijke naam en meditatie. Deze natuur is als een oceaan; zelfs als er een beetje onrust ontstaat, zullen miljoenen levende wezens vernietigd worden. Als de zee een beetje golft, veranderen schepen in hol riet. Je kunt deze zee nooit alleen oversteken op eigen kracht. De genade van de Heer is essentieel. Bid dus voor dat vlot, en als je het vastmaakt, kun je in een mum van tijd de kust bereiken.
Waarom zorgen maken over kortstondige gehechtheden?
Alles in deze wereld is vluchtig en vergankelijk; het is er vandaag, maar het kan zijn dat het er morgen niet meer is. Dus als je met een heel hart naar iets wilt verlangen, zoek dan de Heer, die geen verval kent. In plaats daarvan zul je, als je verlangt naar nageslacht, rijkdom en alle gemakken, onnoemelijk veel ellende lijden als je wordt opgeroepen alles achter te laten en te vertrekken. Op dat moment zou je klagen: “Oh, heb ik zo diep liefgehad dat ik zo hard kan huilen?” In dit vergankelijke leven zijn vreugde en pijn ook noodzakelijkerwijs van voorbijgaande aard. Het is dus inderdaad vernederend om ondergedompeld te raken in de zoektocht naar het vergankelijke en het Allerhoogste en het Eeuwige te vergeten. Het negeren van God (Madhava), die vrij is van illusie (maya), en tijd doorbrengen in dingen die ondergedompeld zijn in illusie is vruchteloos; Alleen verdriet is de uiteindelijke winst. Niets hier is geschikt om als eeuwig te worden aanbeden. Van wie je ook houdt, aan die liefde moet een einde komen.
Dezelfde Heer geeft en neemt! Hij geeft en neemt zoals en wanneer Hij wil. Alles is van Hem, dus hoe dwaas is het om te treuren als dingen die Hem toebehoren, door Hem worden teruggenomen! Daarom klaagt de wijze persoon over niemand en voelt hij zich nergens overdreven gehecht aan. Laat al het verlangen en alle gehechtheid voor de Heer zijn; Hij alleen is eeuwig, de bron van alle vreugde. Voor de rest: houd van een ding als een ding, niet meer. Houd van een persoon als persoon, niet meer. Als je meer van ze houdt, is dat een teken dat je misleid bent over hun ware aard. U kunt zich slechts korte tijd gedragen alsof het huis dat u huurt uw eigendom is! Want zodra de periode voorbij is, gaat deze over op een andere.
Als u op deze manier nadenkt, weet u dat uw partner, kinderen, bezittingen en familieleden niet voor lang, maar slechts voor een korte tijd van u zijn. Dus waarom zou je wegkwijnen en je zorgen maken over deze vergankelijke dingen? Een miljonair kan slechts één buikvol eten, niet meer. Je moet naar deze wereld komen als de reiziger die bij het vallen van de avond zijn toevlucht zoekt in een karavanserai; hij vertrekt als de dageraad aanbreekt! Je gaat richting je doel, van karavanserai naar karavanserai, stap voor stap. Het is goed om het leven in dit licht te bekijken.
Dieren met veel poten kruipen over de grond. Mensen hebben slechts twee benen en kunnen zich dus vrij bewegen. Hoe groter het aantal benen, hoe groter de gebondenheid, hoe strenger de beperking. Als je trouwt, heb je vier benen en ben je een viervoeter geworden. Als je later zoons, dochters, schoonfamilie en kleinkinderen krijgt, verander je in een gewone duizendpoot, die zich alleen kan voortbewegen door over de grond te kruipen! Men kan niet rechtop staan; men verliest bewegingsvrijheid; je moet langzaam langs het moeras van materiële voorwerpen kruipen; men heeft geen tijd of zin om de genade van de Heer veilig te stellen.
De gehechtheden van de wereld zijn van korte duur. Mensen zijn al vele malen eerder geboren en hebben hun hele leven geleefd, waarbij ze liefhadden en ondergedompeld raakten in liefde en zich aan anderen hechtten. Maar heeft iemand daar nu nog een spoor van? Weet iemand waar dat allemaal gebleven is? Maakt iemand zich zorgen over degenen van wie hij toen hield? Herinnert iemand zich ze tenminste zo nu en dan? Nee. Hetzelfde soort liefde en gehechtheid was er toen ook, maar met het verstrijken van de tijd is het vergeten.
Zo ook zal, wanneer iemand deze wereld verlaat, de liefde die hij voor anderen had en de vreugde, pijn en geluk die hij door die liefde had, vergeten worden. Net als de speeltuinen van kinderen zullen ook de zintuigen van de mens veranderen, van hier naar daar en van daar naar ergens anders! Terwijl ze hun gedachten richten op de onzekere, veranderende liefde, hoe tragisch is het dan dat mensen de cultivering van de disciplines vergeten die hen de blijvende gelukzaligheid van de Heer zullen schenken!
Overal zijn mensen vierentwintig uur per dag in zorgen verzonken. Is het juist om hun lasten te verhogen? Wie kan zo wreed zijn om te martelen in plaats van het lijden van een stervende te verzachten? De zee is al ruw; Durven we er een tyfoon overheen te blazen? Leer daarom een glimlach op de gezichten van de wanhopigen te toveren. Blijf zelf lachen en laat anderen lachen. Waarom zou u een droevige wereld nog droeviger maken door uw wanhopige raad, uw weeklacht en uw lijden? Neem herhaling van de naam en meditatie over om uw eigen verdriet te verzachten, uw eigen verdriet te overwinnen en u onder te dompelen in de koele golven van de zee van de genade van de Heer.
Waarom zouden reizigers de hele nacht moeten ruziën over nutteloze dingen, in plaats van zich klaar te maken om de karavanserai bij zonsopgang te verlaten en aan de volgende fase van hun pelgrimstocht te beginnen? Door te ruziën verliezen ze de slaap en beroven ze zichzelf van rust; ze zullen niet de energie hebben om de reis voort te zetten. Maak je dus niet te veel zorgen over dingen van de wereld. Zorgen eindigen in zinloze haast en tijdverspilling. Die tijd kun je beter gebruiken om over God te mediteren.
Wij zijn acteurs in het toneelstuk van de Heer
Alle levende wezens zijn acteurs op dit toneel. Ze nemen hun uitgang als het gordijn naar beneden gaat of als hun deel voorbij is. Op dat podium kan iemand de rol van dief spelen, een ander kan als koning worden gecast, een derde kan een clown zijn en een ander een bedelaar. Voor al deze personages in het stuk is er EEN die het signaal geeft!
Hier moeten sommige punten duidelijk worden begrepen. De souffleur zal niet het podium betreden en het signaal geven, in het volle zicht van iedereen. Als Hij dat doet, zal het drama zijn belangstelling verliezen. Daarom geeft Hij, staande achter een scherm aan de achterkant van het podium, de signalen aan alle acteurs, ongeacht hun rol – of het nu dialoog, toespraak of zang is – precies op het moment dat ieder de meeste hulp nodig heeft. Op dezelfde manier staat de Heer achter het scherm op het toneel van de schepping (prakriti) en geeft hij de aanwijzingen aan alle acteurs voor hun verschillende rollen.
Elke acteur moet zich dus bewust zijn van Zijn aanwezigheid achter het scherm van illusie (maya); Iedereen moet erop uit zijn om de kleinste suggestie die Hij zou kunnen geven op te vangen, terwijl hij zijn ooghoek altijd op Hem gericht houdt en zijn oor gericht houdt om Zijn stem op te vangen. In plaats daarvan, als iemand de plot en het verhaal vergeet (dat wil zeggen het werk waarvoor hij gekomen is en de plichten die daarbij horen), nalaat de aanwezigheid achter het scherm te bekijken en eenvoudigweg met stomheid geslagen op het podium staat , zal het publiek lachen om hun dwaasheid en de persoon ervan beschuldigen de show te bederven.
Om deze redenen moet elke acteur die de rol van een persoon op het wereldtoneel moet spelen eerst de regels goed leren kennen en vervolgens, met de Heer achter het scherm in gedachten, wachten op Zijn bevelen. De aandacht moet op beide gericht zijn: de lijnen die je voor de rol hebt geleerd en de aanwijzingen van de regisseur. Meditatie alleen geeft je deze concentratie en dit bewustzijn.