του Ερμήλιου Κυρίτση
Στα μέσα Ιουνίου του 2018 έλαβε χώρα ένα εξαήμερο διεθνές συνέδριο με τίτλο «Επιστήμη και Πνευματικότητα» στην πόλη Νανάιμο του Δυτικού Καναδά, υπό την αιγίδα του Λη Κάρολ /Κρύων. Για την εκεί απρόσμενη συμμετοχή μου εκτυλίχθηκε ένα Κοσμικό παιχνίδι, το οποίο ένιωσα ότι χρειάζεται να εξιστορήσω, για όποιον ίσως ενδιαφέρεται. Το τι παίχτηκε εκεί σε προσωπικό επίπεδο ενδεχομένως να δώσει μια ιδέα στον αναγνώστη, ότι μπορεί επίσης να ανα-ζητήσει το δικό του παιχνίδι στη ζωή.
Το παιχνίδι που εκτυλίχθηκε μέχρι να φτάσω στο συνέδριο αυτό, είναι συνδεδεμένο με το προσωπικό μου έργο στη ζωή, καθότι εκεί μου δόθηκε η ευκαιρία να το παρουσιάσω για πρώτη φορά σε διεθνές επίπεδο. Η όλη ιστορία ξεκίνησε τον Σεπτέμβριο 2017, από την εξίσου απρόσμενη συμμετοχή μου στο εργαστήριο (workshop) και την περιοδεία Stargate στην Ελλάδα, με διεθνή συμμετοχή. Στο πρώτο εργαστήριο στο Σούνιο, ένιωσε ο Πραγκίτ Χάρις να παρουσιάσει κάτι που έχω ανακαλύψει και αναπτύξει από καιρό, που αφορά στις διάφορες ακτινοβολίες στο χώρο.
Καταλαβαίνω ότι στη συνέχεια θα γεννιούνται ερωτηματικά με τις ασαφείς αναφορές στο έργο μου, αλλά είναι δυο θέματα που καλύτερα να διαχωριστούν, ειδάλλως θα χάσουν την ξεχωριστή σημασία τους. Γι αυτό ας αρκεστούμε εδώ σε επιγραμματική αναφορά της ανακάλυψης μου ως «αυτό» ή «αυτά»!
Εκφράζοντας λοιπόν τότε ο Πραγκίτ για «αυτό» μέσω του Αλκαζάρ κάποια πολύ θετικά πράγματα, στη συνέχεια το τοποθετεί στο μέσον της πυραμιδοειδούς κατασκευής που ονομάζεται Stargate (Αστροπύλη), πριν τον τελικό διαλογισμό της ημέρας. Και τότε ο συνδυασμός της ενέργειας «αυτού» με το Stargate ήταν κάτι το απίστευτο, όπως νιώσαμε πολλοί από τους συμμετέχοντες.
Στην συνάντηση αυτή ήταν και τρεις φίλες από τον δυτικό Καναδά. Στο workshop της Θεσσαλονίκης λοιπόν όπου ολοκληρώθηκε η περιοδεία την επόμενη Κυριακή, μία εξ αυτών πήρε δύο μικρά «αυτά» για την ίδια και την κόρη της. Όταν της ανέφερε η κόρη της πόσα πράγματα άλλαξαν στο σπίτι και στα δύο αγόρια τους από τότε που είχαν το «αυτό», έδειξε μεγαλύτερο ενδιαφέρον που οδήγησε σε μια μακροσκελή επικοινωνία μεταξύ μας με e-mails.
Το παιχνίδι λοιπόν συνέχισε να εκτυλίσσεται… Η κυρία αυτή ενδιαφέρθηκε πολύ γιατί ήξερε και πολλά άτομα στον τόπο της που θα μπορούσαν επίσης να βοηθηθούν από «αυτά». Μάλιστα πριν τις γιορτές μου παρήγγειλε δύο κρυστάλλινα, για την ίδια και την κόρη της. Και μέσα στις συζητήσεις μας άρχισε να αχνοφαίνεται η ιδέα ενός ταξιδιού εκεί, για να παρουσιάσω το έργο μου σε άτομα που ήδη έδειχναν ενδιαφέρον.
Και ω τι σύμπτωση… η εν λόγω κυρία μένει στην ίδια πόλη του δυτικού Καναδά όπου θα γινόταν το συνέδριο του Κρύων, το οποίο αφορούσε στη σχέση Επιστήμης και Πνευματικότητας! Μάλιστα προσφέρθηκε να με φιλοξενήσει, εάν αποφάσιζα να πάω. Τέλος του χρόνου λοιπόν ένιωσα να στείλω μέιλ στον Λη Κάρολ και, μαζί με τις ευχές, να του επισημάνω πόσο θα θέλαμε να ξανάρθει ο Κρύων στην Ελλάδα. Επίσης να του γνωστοποιήσω το έργο που κάνουμε εδώ με τις μεταφράσεις. Και ο Λη με ευχαρίστησε εγκάρδια και με προσκάλεσε στο συνέδριο του Καναδά…
Άρχισα τότε λοιπόν να το σκέφτομαι πιο σοβαρά. Είχα πρόσκληση για το συνέδριο, εξασφαλισμένη διαμονή, είχα ενδιαφέρον του κόσμου στην περιοχή και με «αυτά» που πήρε και σύστησε σε άλλους η φίλη εκεί, είχα ακριβώς και τα χρήματα για το μακρινό ταξίδι. Ε, νομίζω ότι δε χρειαζόμουν περισσότερα σημάδια ότι το ταξίδι αυτό ήταν να γίνει!
Δυο-τρεις εβδομάδες μετά μου επισήμανε η φίλη ότι σε τέτοιες εκδηλώσεις, πάντα έχουν ένα χώρο με τραπέζια όπου εκθέτουν ορισμένα - σχετικά - πράγματα. Με προέτρεψε λοιπόν να το συζητήσω με τους διοργανωτές, όπως και έκανα. Η απάντηση ήταν ότι τα τραπέζια ήταν ήδη κλεισμένα και δεν υπήρχε άλλος χώρος. Αλλά επειδή δεν χρειαζόμουν πολύ χώρο, ανέφεραν απλώς ότι υπήρχε ένα μικρό ενδεχόμενο να μοιραστώ ένα τραπέζι με κάποιον άλλον. Και έμεινε εκεί το θέμα αφού είχαμε ακόμη καιρό για την εκδήλωση. Ήταν Φεβρουάριος του 2019.
Αρχές Μαΐου ανακίνησα το θέμα, προτείνοντας μήπως χωρέσουμε εκεί ένα πιο μικρό τραπέζι που διέθετε η φίλη. Η απάντηση ήταν, «Θα δούμε αν γίνεται». Και τελικά στο τέλος του μήνα μου έδωσαν το ΟΚ να φέρουμε ένα μικρότερο τραπέζι για να παρουσιάσω το έργο μου στον κόσμο του συνεδρίου!
Τώρα, το κανονικό συνέδριο ήταν ουσιαστικά το Σ/Κ 16 & 17 Ιουνίου. Τις υπόλοιπες 4 μέρες – 2 πριν και 2 μετά – ήταν ξεχωριστά εργαστήρια (workshops) των συμμετεχόντων. Οπότε εγώ υπολόγιζα ότι είχα πρόσκληση για το Σαββατοκύριακο, όπου θα μπορούσα να έχω και το τραπέζι. Γι αυτό την Πέμπτη και Παρασκευή (προ του συνεδρίου) είχε ήδη κανονίσει η φίλη δημόσιες παρουσιάσεις του έργου μου σε δύο άλλες πόλεις. Και άλλες δύο για μετά το συνέδριο.
Όταν όμως πήγαμε την Τετάρτη που γινόταν το στήσιμο, να δούμε πού θα μπορούσε να μπει το μικρό τραπέζι για μένα, συνειδητοποίησα ότι μπορώ να είμαι εκεί και τις έξι μέρες! Και να παρακολουθήσω μάλιστα όλα τα εργαστήρια, χωρίς να πληρώσω συμμετοχή! Φυσικά ο χώρος βρέθηκε και μάλιστα μου παραχωρήθηκε δωρεάν. Βρέθηκα λοιπόν να συμμετέχω, με μόνο έξοδο το εισιτήριό μου, σε όλο το συνέδριο και σε εξαήμερη έκθεση με πάνω ίσως από 1500 άτομα «υποψιασμένα» περί ενεργειακών, να είναι στο χώρο καμιά 10ρια ώρες τη μέρα!
Τώρα, η ανταπόκριση που υπήρξε από πλευράς πωλήσεων είναι ήσσονος σημασίας, καθότι ο πρωταρχικός μου σκοπός ήταν να κάνω αυτό το πρώτο διεθνές άνοιγμα. Και το οποίο έγινε με τις πιο απρόσμενα ιδανικές συνθήκες. Και για μένα έχει μεγαλύτερη σημασία το γεγονός ότι όλο αυτό κύλησε με χάρη και ευλογία. Δεν χρειάστηκε (ούτε θα το έκανα άλλωστε) να αγωνιστώ, να διεκδικήσω, να απαιτήσω, να αγχωθώ να γίνουν όπως πρέπει τα πράγματα - κατά τη γνώμη μου.
Από τη στιγμή που εξέφρασα την πρόθεση (την άνοιξη του 2017) ότι νιώθω έτοιμος, μετά από έξι χρόνια, να παρουσιάσω στον κόσμο τα δώρα που απλόχερα έχω λάβει από το Πνεύμα, φαίνεται να άρχισε η αντίστροφη μέτρηση εκδήλωσης αυτού. Είναι ανεκτίμητη εμπειρία φίλοι μου να βλέπουμε την φροντίδα του Πνεύματος να εκδηλώνεται στη ζωή μας. Και να καταφέρνουμε πράγματα όχι γιατί παλέψαμε γι αυτά, αλλά γιατί αφήσαμε το Πνεύμα να ανοίξει τον δρόμο για να εκδηλωθεί το ανώτερο καλό μας.
Βλέπετε, όσο ικανός ή «καταφερτζής» κι αν ήμουν, δεν υπήρχε περίπτωση να γίνουν τα πράγματα τόσο ιδανικά. Ίσως μάλιστα να κατέληγα με κάνα έλκος από την πίεση της προσπάθειας. Όμως πραγματικά στη ζωή, όντας συνειδητοί, έχουμε να αφηνόμαστε να μας πηγαίνει. Εκείνη ξέρει πολύ καλύτερα από εμάς, πολύ καλύτερα.
Άλλωστε το κάνουμε σε τόσες περιπτώσεις καθημερινά. Αφηνόμαστε στον οδηγό του λεωφορείου, του μετρό ή του ταξί να μας πάει στον προορισμό μας. Εμπιστευόμαστε τη ζωή μας στον πιλότο ή στον καπετάνιο, για να πάμε ένα ταξίδι. Εμπιστευόμαστε την υγεία μας στον γιατρό ή τον θεραπευτή για ό,τι παρουσιαστεί. Μήπως είναι καιρός να αρχίσουμε να εμπιστευόμαστε τον ίδιο μας τον Εαυτό και την απεριόριστη φροντίδα που ο Δημιουργός έχει μεριμνήσει να έχουμε; Γιατί απλώς δεν έχουμε ιδέα πόσες οντότητες βρίσκονται εκεί για να μας βοηθάνε. Αλλά μπορούν να το κάνουν μόνο εφόσον το ζητάμε!
Δεν έχει σημασία φίλες και φίλοι μου ποιος νομίζει ο καθένας ότι είναι ο προορισμός του στη ζωή. Ή ποιος θα ήθελε να είναι. Δεν έχουν όλοι να κάνουν μεγάλα επιτεύγματα ή να γίνουν διάσημοι. Καθείς εφ’ ο ετάχθη, βασικά. Κάποιοι είναι να γίνουν καλοί οικογενειάρχες και να μεγαλώσουν σωστά κάποιες ψυχές. Πραγματικά ανεκτίμητο έργο! Άλλοι είναι να γίνουν καλοί αστυνομικοί, πυροσβέστες, φύλακες και να προστατεύουν τους ανθρώπους. Άλλοι να γίνουν καλοί γιατροί και θεραπευτές για να ανακουφίζουν τον κόσμο. Άλλοι να γίνουν καλοί μάγειρες, φουρναραίοι, ζαχαροπλάστες και να φροντίζουν για την θρέψη και τέρψη των άλλων. Ή άλλοι να τους διασκεδάζουν με το φωνητικό ή υποκριτικό τους ταλέντο.
Κανείς δεν είναι εδώ άσκοπα. Τίποτα δεν είναι άσκοπο ή τυχαίο στη ζωή. Η ουσία είναι ο άνθρωπος να είναι συνειδητός για να κάνει σωστά αυτό για το οποίο έχει επιλέξει να έρθει. Να εκπληρώσει τον σκοπό του.
Κλείνοντας για την εμπειρία μου αυτή, ξέρω ότι θα έχει αφήσει ερωτηματικά περί «αυτών». Αλλά σαν κάτι πρωτόγνωρο στον κόσμο, έχοντας μια δική τους συνείδηση, χρειάζονται τη δική τους παρουσίαση. Αφού εκτυλίχθηκε αυτό – με το «Μέρος 1ο…» να συμπληρώνεται στον τίτλο στην πορεία – πιστεύω ότι θα μπορέσω να εκφράσω ικανοποιητικά και το όλο παιχνίδι που αφορά στο έργο μου, ώστε να συμπληρωθεί το παζλ.
Πληροφοριακά, το ταξίδι ήταν επικερδές απ’ όλες τις απόψεις, από εικόνες νέων τοποθεσιών, από εμπειρίες, από ενδιαφέρουσες γνωριμίες, από οικονομικές απολαβές και κυρίως από εκτίμηση και ευγνωμοσύνη για την Φροντίδα. Φροντίδα που έχουμε όλοι μας τελικά. Και αυτό εύχομαι να σας μείνει… Πόση φροντίδα έχει και ο καθένας σας στη ζωή του. Εάν δυσκολεύεστε να τη δείτε, δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει. Σημαίνει ίσως ότι χρειάζεται να γυρίσετε πίσω στη ζωή σας και να αναγνωρίσετε σε πόσες περιπτώσεις ήταν εκεί. Στις υπόλοιπες… απλώς παλεύατε να κάνετε τα πράγματα όπως εσείς νομίζατε!
Είναι απεριόριστα τα δώρα για τον συνειδητό Άνθρωπο που με αγνή πρόθεση να αναγνωρίζει και να αξιοποιεί τα δώρα της ζωής. Καθόλου μην αμφιβάλλετε γι' αυτό!