του Ερμήλιου Τσε Κυρίτση

Tα τελευταία χρόνια βιώνουμε στην Ελλάδα μια πρωτόγνωρη κατάσταση -παύλα- πρόκληση. Ποτέ πριν, μέσα σε τόσο σύντομο διάστημα, δε ζήσαμε τόσο φανερά την κατάρρευση αξιών και αρχών, που σηματοδοτούν ουσιαστικά μια γενική κατάρρευση του συστήματος. Όχι μόνο στον ευλογημένο τούτο τόπο, αλλά παγκοσμίως.

Όσο αδιέξοδη κι αν φαίνεται η οικονομική κρίση, στην ουσία είναι μια ξεκάθαρη πρόκληση. Καλώς ή κακώς, πρώτη η Ελλάδα πήρε τη σκυτάλη αυτής της πρόκλησης. Γιατί;;; Για ποιο λόγο αλήθεια η μικρή μας χώρα μπήκε πρώτη στο μάτι του κυκλώνα; Τη στιγμή που πολλές άλλες χώρες έχουν πολύ μεγαλύτερο χρέος από εμάς; Γιατί;

Μήπως επειδή μας «φθονούν» εκείνοι που κινούν τα νήματα της παγκοσμιοποίησης; Ή μήπως επειδή έχουμε ενδόμυχα την ικανότητα να ανατρέψουμε αυτή την αδιέξοδη κατάσταση; Μήπως είναι ουσιαστικά για εμάς – για τον καθένα μας –  μια μοναδική ευκαιρία να αναβιώσουμε τις εσωτερικές μας δυνάμεις και τις προσωπικές μας αξίες;

Ο όλος χειρισμός που γίνεται, με μέτρα, περικοπές παροχών, φόρους και κόντρα μέτρα και κόντρα φόρους, είναι ολοφάνερα μια απέλπιδα προσπάθεια παράτασης του αδιεξόδου. Το αδιέξοδο όμως δυστυχώς, όσο και να το παρατείνεις – επεκτείνεις, παραμένει αδιέξοδο. Αργά ή γρήγορα θα χτυπήσεις ντουβάρι!

Φαίνεται καθαρά ότι λαμβάνονται τόσο μέτρα, μόνο από φόβο εκείνων που προσπαθούν να υποστυλώσουν το καταρρέον χρηματοπιστωτικό σύστημα. Φυσικά δεν είναι μόνο τοπικό το θέμα. Βλέπουν ότι έχει σάπια θεμέλια, αλλά με νύχια και με δόντια προσπαθούν να το κρατήσουν, με ΟΠΟΙΟ κόστος! Και ξέρετε ποιο είναι το ευτυχές λάθος τους; Ότι χτυπούν τη δομή του κοινωνικού ιστού· θυσιάζουν την ποιότητα ζωής εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων, για να μην κλονιστεί το τραπεζικό σύστημα. Το οποίο έχει γιγαντωθεί πάνω στα θεμέλια της απληστίας των λίγων.

Και λέω ευτυχές λάθος, γιατί έτσι αρχίζει να μυρίζει ο κόσμος τη σαπίλα και να αντιδρά. Φυσικά τα πρώτα συναισθήματα είναι θυμός, οργή, αγανάκτηση. Ποιος από εμάς δεν τα έχει βιώσει, βλέποντας ένα κράτος που τουλάχιστον προσπαθούσε να έχει κάποιες κοινωνικές αρχές και παροχές, να γίνεται υποτελές ταμείο είσπραξης του διεθνούς συστήματος;

Είναι καλή η οργή και η αγανάκτηση, γιατί ξυπνά τους κοιμισμένους. Και ας είμαστε ρεαλιστές… κοιμόμασταν τον ύπνο του δικαίου, όταν ζούσαμε με εικονικά λεφτά, μια εικονική ευμάρεια. Η προσγείωση ήταν όντως απότομη! Το θέμα είναι λοιπόν, τι κάνουμε τώρα; Ξεσπάμε την οργή μας και όποιον πάρει ο χάρος, ή μαθαίνουμε από τα λάθη μας και προχωράμε με σύνεση και διαύγεια.

Ας μη γελιόμαστε… Πόσο θα περιμένουμε από τους άλλους να κάνουν «επιτέλους κάτι». Πόσο μπορούμε να είμαστε αμέτοχοι παρατηρητές, στην κατάρρευση της ποιότητας ζωής μας και του μέλλοντος των παιδιών μας; Εδώ ακριβώς είναι η πρόκληση που έλεγα… Θα καθίσουμε στ’ αυγά μας ή θα επαναστατήσουμε για τα δικαιώματά μας;

Οι εκλογές του Μαΐου (2012) έδειξαν ότι ο κόσμος που έχει αποφασίσει να κάνει κάτι, δεν είναι η μειονότητα που θα ήθελαν οι «κρατούντες». Είναι όμως πραγματικά οι εκλογές η λύση, η διέξοδος; Κάθε 4 χρόνια να εκφράζουμε τη θέληση ή την αγανάκτησή μας, αν θέλετε; Και τις υπόλοιπες 4 x 365 = 1.460 ημέρες;;; Θα υφιστάμεθα τις συνέπειες της όποιας επιλογής μιας ελάχιστης εκλογικής πλειοψηφίας; Και το χειρότερο… θα μας τη λένε και από πάνω, για 4 χρόνια, ότι έχουν την εντολή του λαού! Έτσι δε μας αυτό... τόσα χρόνια; Κατ’ εντολή μας βεβαίως, βεβαίως!

Οι εκλογές είναι φυσικά μια άριστη ευκαιρία να επιλέξουμε άτομα που τουλάχιστον δείχνουν να έχουν κάποιες αξίες και να ενδιαφέρονται και λίγο παραπέρα από την τσέπη τους. Ευτυχώς, δεν υπάρχει ηγέτης να εναποθέσουμε τις ελπίδες μας – και να γυρίσουμε από το άλλο πλευρό να κοιμηθούμε! Οπότε, ας καταστήσουμε σαφές ότι η εντολή του λαού δεν έχει απαρέγκλιτη τετραετή διάρκεια, ούτε παρέχει τετραετή ασυλία για όποιες αποφάσεις ή κινήσεις θίγουν κυριαρχικά δικαιώματα.

Είναι πραγματικά μοναδική ευκαιρία – και δεν αναφέρομαι φυσικά στις εκλογές! Είναι μοναδική ευκαιρία να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας, καθημερινά και όχι κάθε 4ετία. Αυτό μόνο με επανάσταση μπορεί να γίνει. Όχι όμως επανάσταση βίας και αίματος. Έχει περάσει ο καιρός που έπρεπε να χυθεί αίμα για να εδραιωθούν βασικά δικαιώματα. Έτσι έπρεπε να γίνει στον 20ο αιώνα, όμως τώρα είμαστε ήδη στον 21ο!

Αν έχετε παρατηρήσει, είναι ήδη πάρα πολλά τα πράγματα που δεν «δουλεύουν» πια, όπως δούλευαν επί αιώνες ίσως. Και πρώτο φυσικά το θέμα που μας καίει άμεσα… το χρηματοπιστωτικό σύστημα. Όπως βλέπουμε, η κατάρρευσή του δεν είναι ανώδυνη. Όπως δεν είναι ανώδυνες οι ωδίνες του τοκετού. Αλλά είναι αναγκαίες για να έρθει μια νέα ζωή.

Το θέμα δεν είναι εξωτερικό, όπως φαίνεται. Η ουσία του προβλήματος είναι εσωτερική. Έχει να κάνει με τον καθένα μας ξεχωριστά. Έχουμε όλοι να μάθουμε κάτι ουσιαστικό από αυτό. Να ανακαλύψουμε την προσωπική μας δύναμη, μέσα από την αρμονία με τον εαυτό μας. Μέσα από τη διαίσθηση και τη διαύγειά μας. Να δούμε ότι ΕΜΕΙΣ παραχωρούμε τη δύναμή μας σε ανάξιους και περιμένουμε μετά να την αξιοποιήσουν σωστά. Δε μας την κλέβουν στα φανερά, αλλά μας περνάνε έντεχνα φόβους επιβίωσης, που σηκώνουμε τα χέρια ψηλά – παραδιδόμενοι – και η δύναμή μας πέφτει στα σκα…!

Αυτό που χρειάζεται είναι πολύ απλό – και γι αυτό ίσως δύσκολο. ΔΕΝ παραδίδουμε τη δύναμή μας σε ΚΑΝΕΝΑΝ! Συνειδητοποιούμε ότι εμείς είμαστε κύριοι της μοίρας μας και μόνο έτσι γινόμαστε όντως κύριοι της μοίρας μας! Αυτή είναι φίλοι μου η επανάσταση που φοβούνται οι κρατούντες. Γιατί αυτή η ατομική, ειρηνική επανάσταση μπορεί να φαίνεται ασήμαντη σε όγκο, αλλά είναι παντοδύναμη σε ουσία.

Οι επαναστάτες αυτοί δεν χρειάζεται να κατέβουν στο πεζοδρόμιο να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους. Δεν χρειάζεται να είναι δεκάδες χιλιάδες για να επιβάλλουν την αλλαγή. Γνωρίζουν ότι είναι κύριοι του εαυτού τους και αυτό τους δίνει απεριόριστη δύναμη! Συμπορεύονται με τη ζωή, δεν την καταδιώκουν, ούτε αφήνουν αυτή να τους καταδιώκει. Είναι πλήρεις, χωρίς να επηρεάζονται από τις εξωτερικές δυσκολίες. Δεν τους φοβίζει το σκοτάδι, εφόσον το φως της καρδιάς τους είναι πανίσχυρο!

Ακούγεται μήπως ουτοπικό; «Πολύ καλό για νάναι αληθινό;» Ίσως! Ίσως να είναι… Αν όμως δεν είναι ουτοπία; Αν θέλει απλώς μια αλλαγή νοοτροπίας... Μήπως αρκεί να βγάλουμε τα πρεσβυωπικά γυαλιά για να βλέπουμε πιο μακριά; Μήπως είναι τόσο απλό; Να συνειδητοποιήσουμε απλώς ότι εμείς τους παραχωρήσαμε τη δύναμή μας για να μας εξουσιάζουν. Και μπορούμε ανά πάσα στιγμή να την πάρουμε πίσω. Με μία απόφαση: Να εμπιστευτούμε επιτέλους την εσωτερική μας υπόσταση, την πραγματική μας υπόσταση!

Αυτό είναι ουσιαστικά που φοβούνται φίλοι μου. Ας τους τρομοκρατήσουμε λοιπόν!