του Ερμήλιου Κυρίτση

Μια έννοια που φαίνεται της μόδας τα τελευταία χρόνια, είναι η λεγόμενη «εσωτερική αναζήτηση». Ουσιαστικά εκφράζει την ανάγκη να γνωρίσουμε ένα εσωτερικό κομμάτι μας, το οποίο δεν έχει σχέση με εξωτερικές επιτεύξεις, συνθήκες ή περιστάσεις, αλλά με το λόγο της Ύπαρξής μας. Μπορεί να μοιάζει σαν μια περαστική μόδα της εποχής, όμως σηματοδοτεί κάτι πολύ ουσιαστικότερο· τη ριζική αλλαγή συνείδησης που απαιτεί η εποχή αυτή των ραγδαίων ανακατατάξεων που διανύουμε.

Αυτό σημαίνει απλά ότι ζούμε σε πολύ ενδιαφέροντες καιρούς, όπου, αν και το μέλλον φαντάζει εντελώς αβέβαιο και ζοφερό, είναι βέβαιο ότι μας επιφυλάσσει πρωτόγνωρες εκπλήξεις! Γιατί είναι η πρώτη φορά – τουλάχιστον στην καταγεγραμμένη ιστορία μας – που έχουμε την ευκαιρία, αν θέλουμε, να συνδημιουργήσουμε το μέλλον μας. Τι ακριβώς σημαίνει αυτό; Ας το ανακαλύψει ο καθένας μόνος του, κατά την εσωτερική αναζήτηση του Εαυτού.

Η ανάγκη εκπλήρωσης, ικανοποίησης και ευτυχίας, είναι έμφυτη σε όλους μας. Εκπλήρωση του σκοπού για τον οποίο βρισκόμαστε εδώ, ικανοποίηση από τις εμπειρίες που προσφέρει καθημερινά η ζωή και ευτυχία… μια έννοια που έχει τόσο παραποιηθεί, ώστε να σχετίζεται μόνο με την ικανοποίηση και το πραγματικό της νόημα να φαίνεται ασαφές – κάτι σαν άπιαστο όνειρο.

Η ευτυχία θεωρείται σαν μια ιδανική – άρα σπάνια – κατάσταση, που είναι η συνέπεια των διάφορων συμβάντων, γεγονότων και περιστάσεων στη ζωή μας. Δηλαδή, αν πάνε καλά οι υποθέσεις μας και δεν αντιμετωπίζουμε σοβαρά προβλήματα, είμαστε «αντικειμενικά» ευτυχισμένοι. Τη διαφορά όμως μεταξύ αντικειμενικής και πραγματικής ευτυχίας, την εκφράζει μάλλον η λέξη «συμβιβασμός».

Δηλαδή, για να είναι κάποιος ευτυχισμένος, ας πούμε στις διακοπές του, πρέπει να είναι ΟΛΑ τέλεια. Παραμυθένια περιοχή, κουκλίστικη διαμονή, ιδανικός καιρός, άριστη παρέα, απίθανο φαγητό, εξαιρετική περιποίηση, φθηνές τιμές, υπέροχη διάθεση, καμιά έγνοια στον ορίζοντα… καθόλου περίεργο λοιπόν γιατί έχει καταντήσει η ευτυχία άπιαστο όνειρο, ή συμβιβασμός!

Γιατί ακόμα και στο πιο παραδεισένιο μέρος, κάποιος μερακλής ίσως βάλει τη μουσική στη διαπασών. Ή κάποιο κακομαθημένο να γκρινιάζει για ώρες, επειδή δεν του πήρε παγωτό η μάνα του! Ή το φαγητό της ταβέρνας να σου χαλάσει το στομάχι. Ή να σε βαρέσει ο ήλιος λίγο παραπάνω, οπότε πόσο ευτυχισμένος μπορείς να είσαι με μια ηλίαση!

Στη σύγχρονη εποχή μας, εν μέσω μιας ξέφρενης τεχνολογίας, βιώνουμε ένα ουσιαστικό προβληματισμό για τα επιτεύγματά μας, τα οποία – θεωρητικά – θα έπρεπε να μας είχαν ήδη εξασφαλίσει την πολυπόθητη ευτυχία. Ποια ευτυχία; Προφανώς αυτή των τέλειων συνθηκών, την «αντικειμενική»! Δηλαδή, σαν να κυνηγάς μπεκάτσες με το όπλο του γιου σου, που πετάει φελλούς κι ελπίζεις μάλιστα να τραπεζώσεις έτσι όλο το χωριό. Υπερ-αισιοδοξία, ή μήπως ματαιοπονία;

Ο συμβιβασμός λοιπόν είναι το φυσικό επακόλουθο. Αφού η τελειότητα δεν είναι εφικτή, αρκούμαστε στα βασικά. «Ας μην είμαστε και πλεονέκτες, να θέλουμε την τέλεια ευτυχία. Δεχόμαστε ό,τι θα μας φέρει η μοίρα μας!» (Εμπλέκεται εδώ και η μοιρολατρία.) Γνωρίζουν όμως όλοι ότι αξίζουν πολλά παραπάνω, γι αυτό επιδιώκουν συνεχώς παραπάνω χρήματα, σιγουριά, φήμη, άνεση, αγαθά!

Η αληθινή ευτυχία όμως δεν εξαρτάται από μοίρες, επιτεύγματα, αποκτήματα ή «αντικειμενικά κριτήρια». Έχει άμεση σχέση με την εσωτερική εκπλήρωση. Αν δεν γνωρίζουμε τι στο καλό κάνουμε εδώ, τίποτα δε μπορεί να μας προσφέρει πληρότητα και πάντα η ευτυχία μας θα είναι έρμαιο των συνθηκών και των περιστάσεων.

Αυτό που χρειάζεται ουσιαστικά, είναι λίγη εγρήγορση και αρκετή ειλικρίνεια. Αν ρωτήσεις σήμερα 123 ανθρώπους αν είναι ευτυχισμένοι, όλοι μάλλον θα πουν, βεβαίως! Άντε ορισμένοι να πουν, ναι μεν αλλά. Το ποιος βεβαίως είναι πραγματικά ευτυχισμένος, είναι ένα θέμα «άστο καλύτερα», που προτιμά να μην το θίγει, ούτε καν στον ίδιο του τον εαυτό.

Γιατί αν παραδεχτεί ότι όσα έχει κάνει κι όσα εξακολουθεί να κάνει, δεν θα του φέρουν την ευτυχία που ποθεί, τότε προς τι τόσοι συμβιβασμοί; Βεβαίως η ειλικρίνεια που χρειάζεται, δεν αφορά τους άλλους! Είναι αποκλειστικά προσωπικό θέμα του καθενός κι όχι απάντηση σε μια σφυγμομέτρηση.

Η ειλικρίνεια απέναντι στον εαυτό μας είναι λοιπόν το πρώτο βήμα. Για να βρεις κάτι που χρειάζεσαι, πρέπει πρώτα να παραδεχτείς ότι δεν το έχεις. Το να παραδεχτείς ότι σου λείπουν καλά ρούχα, μπαίνεις σ’ ένα μαγαζί και αγοράζεις. Αν παραδεχτείς όμως ότι σου λείπει η αληθινή ευτυχία, αυτή δεν πουλιέται πουθενά. Έχεις να ψάξεις μόνος σου, σε μονοπάτια άγνωστα, σε μέρη απάτητα, μέσα στον ίδιο σου τον εαυτό.

Ο Ιησούς είπε τότε: «Η Βασιλεία των Ουρανών είναι μέσα μας». Δηλαδή ο παράδεισος βρίσκεται μέσα μας, εδώ και τώρα, ενόσω ζούμε. Δεν θυμάμαι να ανέφερε στη συνέχεια, «…αλλά καλύτερα περιμένετε να πεθάνετε για να βρείτε τον Παράδεισο!» Μέσα όμως στο τρεχαλητό της καθημερινότητας, δεν έχουμε το χρόνο να συνειδητοποιήσουμε την ευκαιρία που έχουμε, ενόσω ζούμε, να βιώνουμε αυτή την τελειότητα.

Πολλοί φωτισμένοι Διδάσκαλοι – καθένας με τον τρόπο του – αυτό είχαν να μεταφέρουν, στους ανθρώπους που είχαν αυτιά να ακούσουν! «Επιδίωξε πρώτα τη Βασιλεία των Ουρανών και όσα χρειάζεσαι θα σου παρασχεθούν». Δεν είναι απλώς μια θρησκευτική ρήση. Είναι μια υπόσχεση του Σύμπαντος προς τους ειλικρινείς αναζητητές της Αλήθειας. Ότι η εσωτερική αναζήτηση δεν είναι ένας ασαφής, μάταιος και άσκοπος αγώνας· είναι η ουσία του παιχνιδιού της ζωής!

Είναι η ίδια η εκπλήρωση του σκοπού. Του σκοπού που είναι μοναδικός για τον κάθε άνθρωπο στη Γη. Η εκπλήρωσή του συνεπάγεται ουσιαστική πληρότητα και ευτυχία. Άσχετα με τις όποιες εξωτερικές συνθήκες. Αυτό κάνει την κάθε ζωή μοναδική και ανεπανάληπτη. Είναι μέρος του παζλ του Σύμπαντος, του οποίου αποτελούμε όλοι ένα ανεκτίμητο κομμάτι.

Σ’ ένα παζλ, κανένα κομμάτι δεν είναι πιο όμορφο, πιο πολύτιμο, πιο απαραίτητο, από κανένα άλλο. Όλα έχουν την ίδια αξία. Όλα είναι απαραίτητα και ανεκτίμητα! Και θα έρθει κάποια στιγμή που τα κομμάτια όλα θα βρουν ακριβώς τη θέση τους, στο παζλ της Δημιουργίας και το παιχνίδι τότε θα ολοκληρωθεί. Κάποια συμπαντική στιγμή θα είμαστε πάλι όλοι μαζί! Τότε ο Δημιουργός και τα «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση» Δημιουργήματά του θα γίνουν πάλι Ένα και το Αυτό!

Εις το επανενωθείν λοιπόν! Αυτό βεβαίως μπορεί να συμβεί σε μερικά εκατομμύρια γήινα χρόνια, αλλά σύμφωνα με το άχρονο της Δημιουργίας, μπορεί να γίνει σε κάνα-δυο Συμπαντικές μέρες!!

Ρωτάει κάποιος το Θεό:

- Θεέ μου, τι είναι για σένα ένα δισεκατομμύριο ευρώ;

-   Μια δεκάρα!

- Και τα 10 χιλιάδες χρόνια;

-   Ένα λεπτό της ώρας!

- Θα μπορούσα να έχω μια δεκάρα σου σε παρακαλώ;

-   Βεβαίως τέκνο μου, περίμενε ένα λεπτό!