Του Ερμήλιου Κυρίτση
Έχουν κατά καιρούς γραφτεί τόσα σχετικά με το νερό, τη σημασία του, τα θέματα ποιότητάς του, τις χρήσεις του, κλπ, που λογικά θα έπρεπε να γνωρίζουμε και να αναγνωρίζουμε όλοι το σημαντικό ρόλο που παίζει στη ζωή μας. Οπότε ένα ακόμα άρθρο επί του θέματος, δεν θα είχε ίσως να προσφέρει κάτι ιδιαίτερο.
Έτσι λοιπόν, αντί για όλα τα γνωστά και χιλιοειπωμένα, θα ήθελα να εκφράσω μια άλλη άποψη για το νερό, επιχειρώντας μια διαφορετική προσέγγιση, που έχει να κάνει με την ιδιαιτερότητα του νερού και τη σχέση μας μαζί του. Ας κάνουμε πρώτα μια σύντομη αναδρομή στα «γνωστά», τα οποία όμως πολύ εύκολα ξεχνάμε ή παραβλέπουμε. Μάλλον υπερβολικά εύκολα!
Είναι αρκετά χρόνια που οι επιστήμονες κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για το νερό. Πρώτον, για τη μείωση των πόσιμων υδάτινων αποθεμάτων, σε συνδυασμό με τις ολοένα αυξανόμενες ανάγκες της κοινωνίας μας. Δεύτερον για τη συνεχή επιβάρυνση του πόσιμου νερού με μολυσματικές ουσίες, που υποβαθμίζουν την ποιότητά του. Και τρίτον για την κατασπατάλησή του, ωσάν να επρόκειτο για έναν ανεξάντλητο φυσικό πόρο.
Η αλήθεια είναι ότι η φύση φροντίζει, από καταβολής της δημιουργίας του πλανήτη μας, να ανανεώνονται συνεχώς τα υδάτινα αποθέματα. Έχετε σκεφτεί ποτέ, ότι το νερό που πίνουμε σήμερα, έχει ηλικία μερικών εκατομμυρίων ετών; Το ίδιο νερό, από την αρχή της δημιουργίας, ανακυκλώνεται και μας παρέχεται ξανά και ξανά και ξανά, ανανεωμένο και καθαρό, για να συνεχίσει να στηρίζει τη ζωή στον πλανήτη μας!
Σίγουρα όταν γεμίζουμε το ποτήρι μας, δεν σκεφτόμαστε ότι αυτό που ετοιμαζόμαστε να πιούμε, είναι εκατομμυρίων ετών! Ότι έχει εξατμιστεί και υγροποιηθεί ίσως δισεκατομμύρια φορές, περνώντας από ωκεανούς απέραντους και άνυδρους ερήμους, από βουνά, ποτάμια, λίμνες, ρυάκια και πηγές, για να φτάσει και σ’ εμάς. Ότι έχει θρέψει αναρίθμητα δέντρα και φυτά, καρπούς και σιτηρά, έχει συντηρήσει τη ζωή τρισεκατομμυρίων ανθρώπων και ζώων ανά τους αιώνες.
Ναι, σε αυτό ακριβώς το ποτήρι, που θεωρούμε πολύ φυσικό να πλησιάσουμε στο στόμα μας, για να ικανοποιήσουμε τη δίψα μας, περιέχεται όλο το μυστικό της ζωής, όλη η γνώση της δημιουργίας. Θα λέγαμε, ίσως όλη η σοφία και η φροντίδα του Δημιουργού για την Πλάση.
Αυτό το νερό, ενώ έχει τη δύναμη να μετατρέψει θεόρατους βράχους σε άμμο, να παρασύρει βουνά και να χαράξει κοιλάδες με την ορμή του, είναι από την άλλη τόσο απλό και ταπεινό, ώστε μπαίνει υπάκουα μέσα στο ποτήρι μας, για να μας προσφέρει καθημερινά την ίδια τη ζωή, χωρίς καθόλου όρους και προϋποθέσεις! Χωρίς να διαμαρτύρεται ποτέ για την κακομεταχείριση, τη μόλυνση, την κατασπατάληση, ούτε καν για την άμετρη αγνωμοσύνη μας!
Και σήμερα, στην ανατολή του 21ου αιώνα, είναι ορατό το γεγονός ότι με τέτοιο ρυθμό αλόγιστης χρήσης, το νερό μπορεί σύντομα να γίνει είδος εν ανεπαρκεία. Η υπέρ-ανάπτυξη, που συνεπάγεται εκτεταμένη βιομηχανική και γεωργική χημική μόλυνση, διαταράσσει τους μηχανισμούς αυτοκαθαρισμού της φύσης. Οι επεμβάσεις μας στο περιβάλλον επηρεάζουν άμεσα τις κλιματολογικές συνθήκες, με αποτέλεσμα να παρατηρούνται ανά τον κόσμο, είτε παρατεταμένες ξηρασίες, είτε εκτεταμένες πλημμύρες – ουσιαστικά φαινόμενα της ανισορροπίας που επιφέρει ο μη σεβασμός της Φύσης και των φυσικών πόρων.
Είναι αυτά τα φαινόμενα η «τιμωρία» της Φύσης; Όσοι ίσως πιστεύουν ότι ο Θεός τιμωρεί τους ασεβείς, με ευχαρίστηση να βλέπουν τη θεωρία τους να επιβεβαιώνεται. Όμως στην πραγματικότητα απολαμβάνουμε καθαρά τις συνέπειες των πράξεών μας και της έλλειψης εκτίμησης. Ο Θεός, η Φύση, το Σύμπαν, ή όπως άλλως θέλετε να το ονομάσετε, έχει πολύ σοβαρότερα πράγματα να ασχοληθεί, από το να «τιμωρεί» τους παραστρατημένους. Ειδικά μάλιστα τον άνθρωπο, που τα καταφέρνει άριστα να αυτοτιμωρείται. Ας παραμερίσουμε λοιπόν τις θρησκόληπτες αντιλήψεις, ώστε να δούμε λίγο παραπέρα.
Η ουσία είναι ότι πρέπει ν’ αρχίσουμε να εκτιμάμε την πραγματική αξία του νερού. Δεν μπορούμε να κρυβόμαστε πίσω από την γενική έννοια «τιμωρία της Φύσης». Το θέμα δεν είναι γενικό και αόριστο. Είναι κάτι που έχεις να κάνεις εσύ. Όχι οι κυβερνώντες ή οι ιθύνοντες· εσύ! Εγώ! Εκείνος! Ο καθένας μας! Το μυστικό το νερού, κρύβεται ίσως πίσω από τις λέξεις, εκτίμηση, σεβασμός, ζωή.
Το νερό έχει να μας προσφέρει πολύ περισσότερα από το ξεδίψασμα. Το οποίο βεβαίως είναι τόσο υπέροχο αφ’ εαυτού! Αυτό το εκπληκτικό αίσθημα να τρέχεις ιδρωμένος και καταδιψασμένος, να πιεις με βουλιμία καθαρό, δροσερό, τρεχούμενο νερό και να νιώθεις την ικανοποίηση μέχρι το τελευταίο σου κύτταρο… Αλήθεια, πόσο καιρό έχεις να νιώσεις αυτό το αίσθημα; Νομίζεις ότι φταίει η ποιότητα του νερού που έχεις ξε-χάσει αυτή την αίσθηση. Ή μήπως ο σύγχρονος τρόπος ζωής; Ή σάμπως φταίει η εταιρεία ύδρευσης;
Ο μόνος υπεύθυνος είναι αυτός που αντικρίζεις στον καθρέφτη. Κανείς άλλος. Κανένας δεν έχει τη δύναμη ή την εξουσία να σου στερήσει αυτή την μοναδική αίσθηση του νερού. Μόνο εσύ, μπορείς ΚΑΙ τη στερείς από τον εαυτό σου. Δικαιολογίες; Όσες θέλεις. Η ουσία; Μία! Έλλειψη εκτίμησης.
«Λοιπόν και τι έγινε που δεν υπάρχει η δέουσα εκτίμηση», θα μπορούσε να πει κάποιος. Το νερό που πίνουμε, φυσικά δεν το ενδιαφέρει αν το εκτιμάμε ή όχι. Αλλά το 70% μας που είναι καθαρό νερό, να είστε σίγουροι ότι το ενδιαφέρει!
Ο Δρ. Masaru Emoto, με τις έρευνές του τις οποίες έχει συνοψίσει στο βιβλίο «Το μυστικό μήνυμα το νερού», έχει αποδείξει ότι το νερό είναι μια ζωντανή οντότητα με συνείδηση, που ανταποκρίνεται στα ερεθίσματα αλλά και στις ανθρώπινες σκέψεις, ενέργειες, ακόμα και λόγια.
Με ένα ειδικό όργανο, ο εν λόγω επιστήμονας, ερευνά την κρυσταλλική δομή του νερού, την οποία αποτυπώνει φωτογραφικά. Έτσι αποτυπώνονται οι επιδράσεις στο νερό, της μουσικής, των προθέσεών μας, της θετικής ή αρνητικής σκέψης, αυτών που λέμε, ακόμα κι αυτών που γράφουμε!
Αξίζει να δείτε τη διαφορά μεταξύ του κρυστάλλου με το μήνυμα, «ευχαριστώ» και του αντίστοιχου με το μήνυμα, «με αηδιάζεις». Ο πρώτος είναι απίστευτα όμορφος, συμμετρικά σχηματισμένος, λαμπερός κρύσταλλος, ενώ ο δεύτερος μοιάζει με εμετό! Στην κυριολεξία!
Ή την διαφορά κρυστάλλων νερού εκτεθειμένου σε κλασσική μουσική ή Χέβι μέταλ. Αν οι νέοι συνειδητοποιήσουν τι «τρικυμία» παθαίνει το 70 τοις εκατό τους - δηλαδή το νερό μέσα τους - από τα «σκληρά» ακούσματα, θα είναι καλό ν’ αναθεωρήσουν τα γούστα τους.
Αλλά, αντίστοιχα, μήπως πρέπει όλοι μας να συνειδητοποιήσουμε, τι παθαίνει το 70% μας, κάθε φορά που βρίζουμε, που εκνευριζόμαστε, που στενοχωριόμαστε, που κάνουμε αρνητικές σκέψεις; Όλα αυτά είναι ενέργειες που αποτυπώνονται στο νερό, με την ίδια ακριβώς ακρίβεια που αποτυπώνεται στο φωτογραφικό φιλμ μια εικόνα!
Μήπως είναι καιρός να γίνουμε λίγο πιο συνειδητοί, όσον αφορά στο τι σκεφτόμαστε, τι λέμε, τι γράφουμε, τι ακούμε, τι διαβάζουμε, τι εκφράζουμε! Ακόμα και κανείς να μη μας δίνει σημασία, το 70% μας είναι εκεί και τα καταγράφει όλα, με το νι και με το σίγμα. Και μπορούμε ίσως εύκολα να κρύβουμε τα αρνητικά μας συναισθήματα από τους άλλους. Αλλά, πώς μπορούμε να κρυφτούμε από τον ίδιο μας τον εαυτό;