του Ερμήλιου Κυρίτση
Πριν δεκαετίες οι θεραπευτές της εποχής, για τα διάφορα προβλήματα υγείας χρησιμοποιούσαν λάβδανο, κινίνο, βεντούζες, αφαίμαξη κι άλλες γραφικές μεθόδους. Εξ αρχής δόθηκε βάση στην καταπολέμηση των συμπτωμάτων, αγνοώντας τη σημασία ανεύρεσης της ουσιαστικής αιτίας του όποιου θέματος υγείας. Κι αν ο ασθενής τελικά απεβίωνε… είχε έρθει η ώρα του καημένου.
Εν ολίγοις, το θέμα ανέκαθεν ήταν οι ασθένειες, όχι ο κάθε ασθενής ξεχωριστά. Φυσικά υπήρχε η δικαιολογία των λοιμών που μάστιζαν τότε την κοινωνία, οι οποίοι οδήγησαν στην ανάγκη της «μαζικής» αντιμετώπισης. Σ’ αυτή λοιπόν τη βάση αναπτύχθηκε η σύγχρονη ιατρική επιστήμη και γιγαντώθηκε η φαρμακολογία.
Έχουν επενδυθεί αμύθητα ποσά στην ανάπτυξη φαρμάκων, για την εξασφάλιση της καλής υγείας. Υπάρχουν άπειρες έρευνες για την αντιμετώπιση του πόνου και την παραγωγή ισχυρών αναλγητικών, αντιβιοτικών και άλλων σκευασμάτων. Όμως μελέτες για την αντιμετώπιση των θεμάτων υγείας στη βάση του κάθε ατόμου ξεχωριστά, θεωρούνταν – και προφανώς ακόμα θεωρούνται – ήσσονος σημασίας από την κλασσική Ιατρική.
Στις μέρες μας όμως γίνεται εμφανές ότι δεν αρκεί να «πολεμάμε» με χημικά παρασκευάσματα τα διάφορα προβλήματα υγείας, σαν να βομβαρδίζουμε έναν εχθρό στο πεδίο της μάχης. Υπάρχει αυτή η νοοτροπία: «Η ασθένεια είναι εχθρός μας και πρέπει να τον νικήσουμε, πάση θυσία! Και για να νικήσουμε, χτυπάμε αλύπητα τα συμπτώματά του!» Το πρόβλημα στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι ότι ο υποτιθέμενος εχθρός δε βρίσκεται κάπου εκεί έξω, αλλά είναι μέσα μας. Οπότε, ποιος είναι ουσιαστικά ο τελικός αποδέκτης των «χτυπημάτων» αυτών;
Όσοι θεωρούν ότι το θέμα της υγείας μας χρειάζεται μια ολιστική προσέγγιση, θέτουν το εύλογο ερώτημα, «μήπως οι διάφορες ενοχλήσεις είναι απλώς προειδοποιήσεις για να προσέξουμε κάτι;» Αν ισχύει αυτό, τι νόημα έχει ο χημικός αυτο-βομβαρδισμός μας; Είναι γνωστό ότι κάθε χημική ουσία έχει πλήθος παρενεργειών, βραχυχρόνιες ή/και μακροχρόνιες. Με τη λογική της «καταπολέμησης του εχθρού», αυτές θεωρούνται «αποδεκτές απώλειες».
Το θέμα της υγείας όμως είναι ουσιαστικά πιο βαθύ από τη χρήση ή μη χημικών φαρμάκων. Σίγουρα, με λιγότερα χημικά, θα υπάρχουν και λιγότερες παρενέργειες. Αλλά δεν είναι αυτή η ουσία. Δεν αρκεί να αντικαταστήσουμε απλώς τα χημικά με φυσικά σκευάσματα. Ίσως έτσι περιορίζεται η ζημία, αλλά χρειάζεται να πάμε ένα βήμα παραπέρα, για ν’ αντικρύσουμε το πρόβλημα, από τη μέσα πλευρά.
Για να βρούμε την αιτία του θέματος υγείας που αντιμετωπίζουμε, υπάρχουν τρεις προϋποθέσεις.
Πρώτη είναι να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς με τον εαυτό μας, ώστε να μην ορίζει ο φόβος τις επιλογές μας.
Δεύτερη, να αναγνωρίσουμε ότι δεν μπορεί κανείς να μας θεραπεύσει! Το σώμα αυτοθεραπεύεται μόνο του - γιατί έτσι είναι πλασμένο - αν χειριστούμε με σύνεση την αιτία του προβλήματος. Όλα τα άλλα είναι βοηθήματα, και…
Τρίτη είναι να συνειδητοποιήσουμε ότι τίποτα στο σύμπαν δεν γίνεται χωρίς συγκεκριμένο λόγο, ή για να μας «τιμωρήσει», ή κατά λάθος!
Ας δούμε την τρίτη. Αν αναγνωρίζουμε την υπέροχη σοφία του Σύμπαντος Κόσμου – ή του Δημιουργού, του Θεού, ή όπως άλλως θέλετε – είναι μεγάλη αστοχία (δηλαδή αμαρτία, στην κυριολεξία) να νομίζουμε ότι εμείς, με το όποιο πρόβλημά μας, αποτελούμε εξαίρεση της Σοφίας αυτής.
Οπότε, έχουμε να δούμε τι έχει να μας διδάξει το πρόβλημα αυτό. Μπορεί να είναι για να μας οδηγήσει σε ένα πιο υγιεινό τρόπο διαβίωσης, με λιγότερο άγχος. Ή για να μάθουμε κάτι, να ξεπεράσουμε κάτι. Αποκλείοντας το ενδεχόμενο του «λάθους» και αν δεν αποφεύγουμε τις «μη βολικές» αλήθειες, θα δούμε ότι το βασικό εμπόδιό μας είναι ο φόβος.
Τι υπάρχει πίσω, στο βάθος ενός προβλήματος υγείας; Στην επιφάνεια υπάρχει πόνος, δυσφορία, δυσκολία, δυσαρμονία, ανησυχία … Όμως, αν είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας να το παραδεχτούμε, στο βάθος υπάρχει πάντα ο φόβος του θανάτου. Αυτός είναι ο κοινός παρονομαστής κάθε θέματος υγείας· ο φόβος του τέλους! Κι αυτό ορίζει φυσικά όλη τη ζωή μας. Πόσο διαφορετικά θα είναι όταν συνειδητοποιήσουμε ότι ουσιαστικά δεν υπάρχει θάνατος!
Το φυσικό μας σώμα φυσικά τελειώνει κάποια στιγμή, όχι όμως η ζωή μας. Όποιος θεωρεί ότι αυτά τα 70 - 80 χρόνια στη Γη, είναι η αρχή και το τέλος της ύπαρξής μας, απλώς επιλέγει να αγνοεί την ουσιαστική αξία της Ύπαρξης. Δηλαδή, η αιώνια μάθηση και εξέλιξη, η αγάπη και η προσφορά στο σύνολο, η αναγνώριση της φύσης μας και η ευγνωμοσύνη … όλες αυτές οι αξίες που δεν έχουν καμιά σχέση με το χώμα. Αν όλα τελείωναν με το θάνατο του σώματός μας, τότε προς τι το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός, άνθρωποι, άνθρωποι… Αν όμως δεν τελειώνουν όλα εδώ, προς τι τόσος φόβος για τη «ζωούλα» μας;
Ζούμε σε εποχή ραγδαίων εξελίξεων. Ανοίγονται ορίζοντες που πριν μερικά χρόνια δεν μπορούσε κανείς ούτε να ονειρευτεί. Και για την υγεία μας, συνεχώς αναπτύσσονται τρόποι διάγνωσης που εστιάζονται στο άτομο και όχι στην πάθηση, γενικά και αόριστα. Έτσι υπάρχουν πολλοί τρόποι φυσικής εξισορρόπησης, μέθοδοι αύξησης του ενεργειακού μας πεδίου, τρόποι τόνωσης του οργανισμού, φυτικές ιαματικές ουσίες, κ.α. Συνεχώς αναπτύσσονται νέα εφόδια για την αντιμετώπιση ακόμα και των θεωρούμενων ανιάτων παθήσεων.
Μόνο λοιπόν μέσω ειλικρινούς και ολιστικής προσέγγιση έχουμε να ωφεληθούμε ουσιαστικά. Η προσέγγιση αυτή απαιτεί την εξεύρεση της σωματικής, πνευματικής και ψυχικής μας ισορροπίας. Δεν υπάρχει υγεία, χωρίς αρμονία και ισορροπία σε όλα τα επίπεδα. Κι ο σημαντικότερος εχθρός της αρμονίας είναι ο φόβος. Οι καλύτεροι σύμμαχοι του φόβου είναι η άγνοια, η ημιμάθεια και βεβαίως ο εγωισμός. Οπότε, μόνο μέσα από ειλικρινή εσωτερική αναζήτηση και ανάπτυξη, αποδυναμώνονται οι σύμμαχοι αυτοί και ο φόβος χάνει την ισχύ του.
Τι ενδιαφέροντες καιροί, αλήθεια! Εξωτερικά φαίνονται όλα τόσο ασταθή και αβέβαια. Όλα τα σημάδια γύρω μας φαίνονται αρνητικά· η μόλυνση του αέρα, του νερού, της τροφής μας, έξαρση ανίατων ασθενειών, τρομοκρατία-τρομοφοβία, οικονομικές δυσκολίες, προβληματικές σχέσεις και τόσα άλλα. Κι όμως, αυτή την τόσο «σκοτεινή» περίοδο, έχουμε τη δυνατότητα φωτίσουμε τη ζωή μας.
Μπορούμε να ξεφύγουμε από τα δεσμά του φόβου, να βρούμε την ισορροπία, τη γαλήνη, την αρμονία και την ευτυχία που δικαιούμαστε και να εκπληρώσουμε έτσι τη ζωή μας. Κι αυτό δεν ισχύει μόνο για λίγα άτομα που ανήκουν σε κάποια «πνευματική ελίτ»· ισχύει για όλους όσοι πιστεύουν ότι η εκπλήρωση της ζωής τους είναι κάτι απόλυτα εφικτό. Όσο δύσκολο κι αν φαίνεται, τόσο απλό είναι στην πραγματικότητα, για όποιον αναγνωρίζει τη θαυμαστή φύση του ανθρώπου και την ακολουθεί!