του Ερμήλιου Κυρίτση

Έχω ένα φίλο που παίρνει στα σοβαρά κάποια στραβά του κόσμου. Όπως λέγεται δηλαδή, συχνά «τα παίρνει στο κρανίο» σε μερικές περιπτώσεις ανθρώπων και τους "τη λέει", αν και ίσως να μην έχει άδικο. Όμως το θέμα δεν είναι περί δικαίου ή αδίκου, όσο τι μπορεί να σημαίνει κατά βάθος αυτή η συνήθεια για τον καθένα μας.

Βλέπεις στο δρόμο μιας κάποιας ηλικίας Ρομά να παίζει το παιχνίδι της επαιτείας σε αυτή τη ζωή… παρένθεση… Έχεις παρατηρήσει ότι όλες έχουν παρόμοιο τόνο ανέχειας και δυστυχίας στη φωνή τους; Λες και πέρασαν το ίδιο φροντιστήριο κακομοιριάς. «Δώσε καλέ κύριε κάτι για τα παιδάκια μου που πεινάνε!» Να έλεγε τουλάχιστον ότι δεν έχουν παπουτσάκια να φορέσουν θα είχε και πλάκα να το ακούς, αφού μέρος της δύναμης τα παιδάκια τους την οφείλουν στην απ’ ευθείας επαφή τους με τη Γαία, ξυπόλυτα! Αλλά να σου λέει τώρα ότι δεν έχουν να φάνε, μου έρχεται τότε να τη ρωτήσω εάν ξέρει το άλλο, με τον Τοτό… Κλείνει η παρένθεση. 

Του φίλου λοιπόν, πέραν των πολιτικών και των ψευτοκακόμοιρων Ρομά, του τη δίνουν επίσης οι διάφοροι επαίτες εισαγωγής, όχι οι κατ’ ανάγκην άστεγοι της πόλης! Και από την «έρευνα αγοράς» που έχει κάνει, διαπίστωσε ότι οι περισσότεροι ειδικά μη αρτιμελείς επαίτες είναι από τις βόρειες γείτονες χώρες. Αυτό που τον ενοχλεί είναι ότι αποκλείεται ένας κάποιας ηλικίας, χωρίς πόδια, να πήρε τον δρόμο από τη Ρουμανία π.χ. για να έρθει στο κέντρο της Αθήνας να ζητιανεύει όλη μέρα. Κάποιος τον έφερε εδώ, τον πάει «στο στέκι» και πίσω στο σπίτι που μένει τη νύχτα. Και αυτός ο κάποιος μάλλον δεν το κάνει από την καλή του την καρδιά. Προφανώς θα έχει φέρει μαζί και άλλα άτομα για να τα εκμεταλλεύεται.

Τελοσπάντων, οι σκέψεις αυτές δεν αφορούν στο εάν η επαιτεία είναι βάσιμη ή όχι, εάν είναι σωστό και θεμιτό να «δίνουμε κάτι» σε τέτοιες περιπτώσεις ή όχι. Αυτό είναι καθαρά πώς το βλέπει ο καθένας. Το θέμα εδώ είναι κατά πόσο μας βοηθά να αντιδράμε στα στραβά που βλέπουμε καθημερινά, ακόμη και αν έχουμε δίκιο. Πόσο εύκολο είναι, ας πούμε, να βλέπουμε τους πολιτικούς στην τηλεόραση να μας πουλάνε φούμαρα χωρίς να «βγάζουμε καπνούς» και να τους στολίζουμε με κοσμητικά επίθετα; Για τη φύση του Έλληνα ειδικά, καθόλου εύκολο θα έλεγα. Σε μια περίπτωση μόνο είναι επιβεβλημένο να αντιδράμε και μάλιστα άμεσα και δυναμικά – σε περίπτωση κακομεταχείρισης παιδιών και ζώων! Σε κάθε άλλη περίπτωση μήπως είναι καλύτερο, για εμάς, να κάνουμε λιγάκι τον μαλάκα;

Βλέπω δηλαδή τον φίλο αυτό να αντιδρά απέναντι στα στραβά που συναντά, και έχει αρκετές τέτοιες ευκαιρίες αφού βρίσκεται συχνά γύρω από το κέντρο της πόλης. Και το ξέρω γιατί καμιά φορά περιδιαβαίνουμε μαζί τα γραφικά στενά της Πλάκας και την ομορφιά του Φιλοπάππου. Όμως το ερώτημα είναι ποιον και σε τι βοηθάει όλο αυτό. Το να πεις στο ζητιάνο να αφήσει το δούλεμα και να βρει κάτι άλλο να κάνει, δεν πρόκειται να παρατήσει αυτό που ξέρει να κάνει τόσο καιρό. Το να "τα παίρνεις στο κρανίο" με τον όποιο πολιτικό, δεν πρόκειται εκείνος να κόψει τα φούμαρα. Άλλωστε δεν μπορεί αφού έχει γίνει δεύτερη φύση του. Οπότε, τι νόημα έχει τελικά ο δικός σου θυμός;

Εύχομαι καμιά φορά να είχα ένα χάρισμα, όταν θα έβλεπα κάποιον κατ’ ευθείαν στα μάτια, να μην μπορούσε σε κείνη τη φάση να λέει ψέματα, οπότε να έλεγε την αλήθεια και μόνο την αλήθεια. Καλά, αυτό θα είχε τρομερή πλάκα με τους πολιτικούς! Να πας να συναντήσεις κάποιον σε μια ομιλία του, να του κάνεις μια καίρια ερώτηση, να  τον κοιτάξεις στα μάτια και να είναι αναγκασμένος να πει την αλήθεια μπροστά σε όλους! Βεβαίως τόση αλήθεια δε θα την άντεχε το πολιτικό μας σύστημα... 

Αφού όμως δεν έχουμε τέτοιο χάρισμα, τι νόημα έχει να επιτρέπουμε τις αναλήθειες των άλλων να μας επηρεάζουν σε βαθμό να θυμώνουμε; Ω, και για την πολιτική ειδικά βγαίνει πολύ θυμός, πολύς θυμός. Και όχι μόνο στη χώρα μας. Βλέπω και στην Αμερική δηλαδή πολλοί να έχουν χάσει τον ύπνο τους με αυτά που κάνει ο πρόεδρός τους (σημ: εποχή Τραμπ..) Επειδή δε θέλουν ή δεν μπορούν να δουν ότι δεν έχει σημασία κατά πόσο αυτά που λέει ή κάνει είναι σωστά ή λάθος. Ο ρόλος του είναι να καταδείξει την κατάντια ενός ξεπερασμένου πολιτικού συστήματος, να γκρεμίσει τα στερεότυπα αιώνων ίσως, και σε αυτό πραγματικά του βγάζω το καπέλο! Δε νομίζω ότι κανείς άλλος “εντεταλμένος” του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος θα μπορούσε να κάνει κάτι τέτοιο. Αλλά ας μην πάμε μακριά…

Όταν βλέπω τόσο θυμό να εκφράζεται εδώ με την παρούσα κατάσταση, ενώ η εναλλακτική κατάσταση είναι να αλλάξει απλώς ο Μανωλιός, αλήθεια δεν καταλαβαίνουν οι θυμωμένοι ότι μόνο τον εαυτό τους βλάπτουν; Το να μη συμφωνείς με κάτι, είναι λογικό και φυσικό. Το να επιτρέπεις όμως σε αυτό να διαταράσσει την προσωπική σου γαλήνη, είναι θέμα επιλογής. Και δυστυχώς κακής επιλογής! Γιατί χαλάς τη ζαχαρένια σου χωρίς αποτέλεσμα. Βλέπεις, η κατάσταση δεν πρόκειται να αλλάξει όσο εσύ κι αν διαφωνείς και εξανίστασαι. Η δική σου κατάσταση όμως πλήττεται τότε, χωρίς να υποψιάζεσαι καν πόσο…

Ο φίλος όμως, επειδή είναι πνευματικό άτομο, είμαι σίγουρος ότι το βλέπει σαν προσφιλές παιχνίδι να τσαντίζεται λιγάκι με τα στραβά. Γι αυτό και το διασκεδάζω μαζί του. Μάλιστα έχει πάψει να χρησιμοποιεί αυτή την τόσο κοινή και προσφιλή μας υβριστική λέξη. Προτιμά την λέξη «ψηφοφόρος» αντ’ αυτής. «Καλά τώρα, τον ψηφοφόρο κάνεις;» Και η πλάκα είναι ότι έτσι όποτε θέλει «βρίζει» κόσμο χωρίς οι άλλοι να θίγονται! «Τι κάνεις εκεί ρε ψηφοφόρε!!» Πολύ σοφή επιλογή θα έλεγα, που δείχνει ότι γνωρίζει το παιχνίδι και το παίζει με τους δικούς του όρους! Καθότι είναι εντελώς διαφορετική η δονητική ενέργεια μεταξύ των δύο αυτών λέξεων. Εντελώς διαφορετική!

Φαντάζομαι να καταλαβαίνετε γιατί επέλεξε τη συγκεκριμένη λέξη ως βρισιά. Σε περίπτωση όμως που έχετε αμφιβολία, είναι επειδή όλοι αυτοί που ωρύονται συνήθως με τα στραβά των πολιτικών, οι ίδιοι τους ψηφίζουν εναλλάξ τόσα χρόνια. Τους ίδιους Μανωλιούς που το μόνο που αλλάζει ουσιαστικά είναι σε ποιο μέρος της αίθουσας θρονιάζονται. Με την ελπίδα ότι ο άλλος Μανωλιός θα κάνει καλύτερα τα πράγματα και θα τους σώσει. Ποιος να σώσει ποιον και πώς, σε ένα σαθρό σύστημα που δείχνει πλέον καθαρά ότι είναι ανεπαρκές; Είναι ολοφάνερη πλέον η αδυναμία του συστήματος για τη νέα εποχή συνείδησης που ανατέλλει. Γι' αυτό και αργά ή γρήγορα θα πρέπει να αλλάξει...

Το ερώτημα λοιπόν είναι αν χρειάζεται «να κάνουμε λιγάκι τον ψηφοφόρο» ή όχι στη ζωή; Η γνώμη μου είναι ότι επιβάλλεται να τον κάνουμε, σε κάθε ευκαιρία, αλλά όχι να είμαστε. Όχι να είμαστε! Γι' αυτό πρέπει να προσέξουμε επειδή λόγω ασυνειδησίας πέφτουμε εύκολα στη λούμπα της κριτικής, του θυμού, αλλά και αρνητικών σκέψεων, ανησυχίας, ανασφάλειας, απαισιοδοξίας... πράγματα που καθορίζουν την πραγματικότητά μας όσο δεν πάει ο νους μας. Τότε δεν τον παριστάνουμε απλώς, δυστυχώς γινόμαστε αυτό που δε θέλουμε να είμαστε - έρμαιο των καταστάσεων. Δηλαδή, από μια άποψη, γινόμαστε ψηφοφόροι... Και είναι πολύ κρίμα, είναι μεγάλη ψηφοφορία, θα έλεγα, να επιτρέπουμε στους άλλους και στις διάφορες καταστάσεις να ορίζουν τη ζωή μας. Έτσι δεν είναι;