του Ερμήλιου Κυρίτση
Το θέμα της υγείας μάς απασχολεί, λίγο ως πολύ, τους περισσότερους. Κανείς δεν θέλει να νιώθει άρρωστος. Αυτό είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με το ένστικτο επιβίωσης που μας προίκισε η φύση. Η ανάπτυξη όμως της ιατρικής και φαρμακευτικής επιστήμης βασίστηκε εξ αρχής στην αντιμετώπιση των συμπτωμάτων. Ίσως λόγω της νοοτροπίας: «Πονάει το κεφάλι μου· κάνε γιατρέ μου να φύγει ο πόνος, δώσε μου ένα χάπι». Σπάνια κάποιος θα πει: «Με ενδιαφέρει γιατρέ η αιτία του προβλήματος και όχι το σύμπτωμα».
Φυσικά σε κανέναν δεν αρέσει ο πόνος – εκτός ίσως κάποιων πιστών οπαδών του Μαζώχ. Αλλά τι είναι ο φυσικός, σωματικός πόνος. Είναι κάτι που απλώς απευχόμαστε να μας βρει; Είναι μια κακή στιγμή, η κακή μας μοίρα; Είναι ένα βάρος που πρέπει να ξεφορτωθούμε; Είναι μια τιμωρία της Φύσης, ή του Θεού μήπως;;; Ο πόνος, η σωματική δυσφορία, είναι μόνο μια προειδοποίηση. «Κάτι δεν πάει καλά εδώ και καλύτερα να το προσέξεις!» Δεν έχει να κάνει με θεούς, μοίρες, τιμωρίες και τα συναφή.
Αν έχεις συναγερμό φωτιάς στο σπίτι σου και χτυπήσει μέσα στη νύχτα, τι θα κάνεις; Ας το θέσουμε σαν ένα κουίζ επιλογής απαντήσεων.
1ον Θα βουλώσεις τα αυτιά σου και θα συνεχίσεις τον ύπνο σου.
2ον Θα αρπάξεις την παντόφλα και θα κοπανάς το κουδούνι μέχρι να σπάσει.
3ον Θα βλαστημάς την ώρα που έβαλες τον αναθεματισμένο συναγερμό.
4ον Θα πας να δεις για ποιο λόγο χτυπάει.
Μήπως - λέω μήπως - η 4η εκδοχή είναι η πιο σοφή, που μπορεί να σου σώσει τη ζωή, εάν όντως υπάρχει φωτιά; Και μήπως η παρουσία ενός πόνου, κάτι θέλει να σου πει; Μήπως δεν είναι εκεί απλώς για να σου τη «σπάσει»; Μήπως μόνο έτσι μπορεί το σώμα να σου επιστήσει την προσοχή ότι κάτι δεν πάει καλά; Μήπως είναι ευλογία και όχι τιμωρία; Αν ισχύει αυτό, τότε τι είναι καλύτερο να κάνεις; Να βουλώσεις τα αφτιά, να αρχίσεις να κοπανιέσαι, να βλαστημάς την ώρα, ή να βρεις το γιατί;
Όποιος είναι ειλικρινής με τον εαυτό του, γνωρίζει ότι ο φυσικός σωματικός πόνος δεν είναι αρεστός, επειδή κατά βάθος σχετίζεται με το φόβο του θανάτου. Το γνωστό τρίπτυχο, πόνος, αρρώστια, θάνατος. Και τι είναι θάνατος; Είναι μία από τις βασικές πραγματικότητες της ζωής. Άφιξη και αναχώρηση· και ενδιάμεσα το Παιχνίδι της ζωής!
Αυτό λοιπόν το παιχνίδι έχει στηθεί τόσο σοφά, τόσο άψογα, ώστε ξεχνάμε ότι είναι απλώς ένα παιχνίδι μάθησης, που έχουμε να απολαύσουμε μέσα από εύκολα και δύσκολα, από όμορφα και άσκημα. Καμιά φορά στον κινηματογράφο, σε μια συγκινητική σκηνή που καταφέρνει ο σκηνοθέτης να περάσει, ας πούμε, τον πόνο του πρωταγωνιστή που έχασε την αγαπημένη του, πιάνω τον εαυτό μου να συγκινείται. Λες και είναι αλήθεια! Στην πραγματικότητα ίσως ο πρωταγωνιστής να την προτιμούσε τέζα τη φαντασμένη ψηλομύτα, αλλά στην ταινία… είναι βεβαίως απαρηγόρητος. Γι αυτό πληρώνεται αδρά άλλωστε.
Μετά βεβαίως ανασυγκροτούμαι, σκεπτόμενος πόσες δεκάδες φορές θα έχουν γυρίσει τη συγκεκριμένη σκηνή, ώστε να «αγγίξει» την πραγματικότητά μας. Ο εικονολήπτης πήρε από τη σωστή γωνία, ο υπεύθυνος φωτισμού έριξε το σωστό φως, ο ηχολήπτης έπιασε τον κρυφό λυγμό του πρωταγωνιστή, ο συνθέτης έβαλε την κατάλληλη μελωδία. Τελικά ανάβουν τα φώτα και επιστρέφουμε σπίτι μας, γνωρίζοντας ότι η τύπισσα που «απεβίωσε», αυτή τη στιγμή γυρίζει μάλλον την επόμενη ταινία της. Όλο αυτό το παιχνίδι!
Βρισκόμαστε λοιπόν εδώ και πονάμε όταν κάτι δεν πάει καλά. Έτσι είμαστε φτιαγμένοι. Είναι μέρος του παιχνιδιού! Γιατί μέσα από τον πόνο - γενικά - μαθαίνουμε πράγματα που δεν θα μαθαίναμε αλλιώς. Ένα αυτοκίνητο που πάει μια χαρά, δεν το τρέχεις για πλάκα στους μηχανικούς. Ενώ, αν όταν οδηγείς αρχίζει να ακούγεται μπαμ …μπαμ …μπαμ, αμέσως στο συνεργείο. Και τι λες στο μηχανικό; «Παρακαλώ κάνε αυτό το μπαμ να μην ακούγεται»; Όχι φυσικά! Του λες: «Βρες τι έχει και διόρθωσέ το». Γιατί ξέρεις ότι σ’ αυτές τις 4 ρόδες εξαρτάται η ζωή σου.
Έτσι πάμε και στο γιατρό για ένα θέμα υγείας, αλλά υπάρχει μια διαφορά. Ο γιατρός ή ο θεραπευτής δεν είναι μηχανικός, ούτε εμείς μηχανές. ΔΕΝ μπορεί να μας επιδιορθώσει. Μπορεί ίσως να βοηθήσει να μάθουμε τι έχουμε – εάν φυσικά καταλάβει και ο ίδιος. Μπορεί να μας προτείνει ένα κατάλληλο - κατά τη γνώμη του - φάρμακο ή σκεύασμα να μας βοηθήσει. Αλλά… ΔΕΝ μπορεί να μας θεραπεύσει, όσο κι αν θέλει. Ούτε αυτός, ούτε το όποιο φάρμακο. Αυτό είναι δεδομένο. Μόνο το σώμα μας έχει την ικανότητα να αυτοθεραπευτεί. Τα υπόλοιπα είναι μόνο βοηθήματα.
Ο οργανισμός μας έχει τέτοιους αμυντικούς και θεραπευτικούς μηχανισμούς, που σε κανονικές συνθήκες θα μπορούσαν να μας εξασφαλίσουν υγιή διαβίωση για πολύ πάνω των 100 ετών. Όμως κάνουμε τα πάντα για να κλονίζουμε την ισορροπία αυτή. Εθισμοί, καταχρήσεις, χημικά που εισπνέουμε, πίνουμε και τρώμε, καθιστική ζωή, άγχος, θυμός, νεύρα… Ξέρετε ότι τα κύτταρά μας πεθαίνουν και αναγεννώνται συνεχώς; Λέγεται ότι κάθε επτά χρόνια περίπου, έχουν αλλάξει σταδιακά ΟΛΑ τα κύτταρα του σώματός μας, που σημαίνει ότι υπάρχει πλήρης μηχανισμός αυτο-ανανέωσης.
Κάθε ιατρικό βιβλίο που αναφέρει τις ασθένειες που έχουν μελετηθεί, δείχνει ότι υπάρχουν δεκάδες χιλιάδες παθήσεις, όλων των ειδών. Εκατοντάδες καθημερινοί κίνδυνοι υγείας. Δηλαδή, το περίεργο δεν είναι ότι αρρωσταίνουμε. Το περίεργο είναι που είμαστε υγιείς, με τόσους καθημερινούς «εχθρούς»! Τι υπέροχο σύστημα επιβίωσης! Κάθε μέρα δίνονται ίσως δεκάδες μάχες μέσα μας κι εμείς δεν παίρνουμε χαμπάρι. Τέτοιος μηχανισμός αυτοσυντήρησης! Τόση σοφία!
Γιατί λοιπόν, όταν χτυπάει το καμπανάκι ενός πόνου, δεν εμπιστευόμαστε το σοφό μηχανισμό που μας κρατάει στη ζωή; Γιατί δεν ρωτάμε το ίδιο μας το σώμα να μας πει, όχι μόνο τι συμβαίνει, αλλά και πώς να βοηθήσουμε στη θεραπεία του; Είναι μέσα στις έμφυτες – αλλά ξεχασμένες - ικανότητές μας. Ξέρετε γιατί δεν το κάνουμε; Επειδή δυστυχώς μας έχουν πείσει ότι δεν είμαστε ούτε άξιοι, ούτε ικανοί. Άθλιο ψέμα! Μέσα μας υπάρχει η σοφία της Δημιουργίας, υπάρχει ο μηχανισμός δημιουργίας ζωής. Λέτε να «χάλασε» το σύστημα αυτοΐασης; Ας μην αμφισβητούμε λοιπόν ότι μπορούμε να θεραπεύσουμε οποιαδήποτε πάθησή μας, ακόμα και αν τα μόνα μας εφόδια είναι η δύναμη της θέλησης και η πίστη στον εαυτό μας! Αξίες που αξίζει να ξαναθυμηθούμε και να εφαρμόζουμε καθημερινά στη ζωή μας. Για να έχουμε την ποιότητα ζωής που θέλουμε, την ποιότητα ζωής που αξίζουμε!