சமஸ்
21-10-2016
====================================================
இந்த வருஷம் காவிரியில் தண்ணீர் திறந்துவிடப்பட்ட நாளில் மேட்டூரில் இருந்தேன். அங்கிருந்து கரையோரமாக பூம்புகார் வரை போய் வரலாமா என்று தோன்றியது. ஆற்றுக்குப் புது வெள்ளம் வரும்போது அதை வரவேற்பதற்கு என்று ஒரு மரபு உண்டு. பேராசிரியர் தங்க.ஜெயராமன் அடிக்கடி அதை நினைவுகூர்வார். “அந்நாட்களில் ஆற்றில் இப்படித் தண்ணீர் வருவதற்கு வெகு நாட்கள் முன்னதாகவே காவிரிப் படுகையில், குடிமராமத்து நடக்கும். ஊர் கூடி ஆற்றைத் தூர்வாரி, இரு கரைகளையும் மேம்படுத்தி, கால்வாய்களையும் வாய்க்கால்களையும் சீரமைப்பார்கள். ஆற்றில் தண்ணீர் வரும் நாளில், காவிரிப் பெண்ணை ஆரத்தித் தட்டுடன் வரவேற்பார்கள். சூடம் கொளுத்திச் சுற்றுவார்கள். அப்படியே விழுந்து வணங்குவார்கள். புது வெள்ளம் நெருங்கியதும் அதன் மீது பூக்களைச் சொரிவார்கள். அவள் நம் வீட்டுப் பெண். அவள் வந்தால்தான் வயல் நிறையும். வீட்டில் அன்னம் நிறையும். செல்வம் பெருகும். ஆறா, அம்மா அவள். மகளாகப் பிறக்கும் தாய். அள்ளிக்கொடுக்கும் தாய். தெய்வம். வீட்டு தெய்வம்.” இதை ஜெயராமன் சொல்லி முடிக்கும்போதெல்லாம் அவருடைய கண்களில் நீர் கோத்திருக்கும்.
காவிரிக் கரையையொட்டிப் பயணிப்பது ஒரு பேரனுபவம். எழுத்தாளர்கள் தி.ஜானகிராமனும் சிட்டியும் குடகில் தொடங்கி பூம்புகார் வரை பயணித்து எழுதிய ‘நடந்தாய் வாழி காவிரி..’ புத்தகம் ஒரு தனித்துவமான பதிவு. நான் கல்லணையையொட்டி மழை நாட்களில், தண்ணீர் பொங்கும் நாட்களில் கொஞ்சம் பயணித்ததுண்டு. காவிரியில் தண்ணீர் இல்லா நாட்களில், தண்ணீர் வரும் நாட்களில் பயணித்ததில்லை. அப்படிச் செல்ல நினைத்ததையும் அங்கு பார்க்க நேர்ந்ததையும் என்னவென்று சொல்வது? தீவினை. சபிக்கப்பட்ட ஒரு நாள் அது.
ஆறா? எங்குமே அது ஆறாக இல்லை. கரைகள் தளர்ந்திருந்தன. வழிநெடுகிலும் புதர் மண்டிக் கிடந்தது. இடையிடையே மணல் கொள்ளையர்களின் சூறையாடலைச் சொல்லும் பெரும் பள்ளங்கள். காய்ந்து கிடந்த ஆற்றில் தண்ணீர் தென்பட்ட இடங்கள் அத்தனையும் கழிவுகள் கலக்கும் முகவாய்கள். ஆலைக் கழிவுகள், ரசாயனக் கழிவுகள், ஊர்க் கழிவுகள். இவை அத்தனையோடும் புது வெள்ளம் ஒன்றிக் கலக்கிறது. ஆற்றுக்கு ஏற்பட்டிருக்கும் மோசமான சேதத்தை மூடி நிறைக்கிறது. அடுத்தடுத்த வாரங்களில் வெவ்வேறு காரணங்களுக்காகக் காவிரிப் படுகைக்குச் செல்ல நேர்ந்தது. கல்லணையிலிருந்து இந்த முறை தண்ணீர் திறக்கப்பட்ட நாளில் தஞ்சாவூரில் இருந்தேன். அதே நாளில் கும்பகோணம் சென்றேன். மன்னார்குடி சென்றேன். திருவாரூர் சென்றேன். ஒரு இடத்திலும் தூர்வாரப்பட்டிருக்கவில்லை. எங்கும் புதர்கள், மணற்சூறை, கழிவுகள்... இரு மாநிலங்கள் தீப்பிடித்து எரிகின்றன; ஒவ்வொரு நாளும் இங்கு வந்தடையும் ஒவ்வொரு சொட்டுத் தண்ணீரையும் உச்ச நீதிமன்றத்தில் வழக்காடியே பெறுகிறோம். இந்தச் சூழலிலும் ஒரு நதியை இப்படித்தான் சீரழிப்போம் என்றால், எவ்வளவு கேவலமானவர்கள் நாம்!
சரியாகப் பத்து மாதங்களுக்கு முன் தாமிரபரணி பெரும் வெள்ளத்தைச் சந்தித்தது. தமிழகத்திலேயே பிறந்து தமிழகத்திலேயே கடலை அடையும் தமிழகத்தின் ஒரே ஜீவநதி. இன்றைக்கு வற்றிவிட்டது. பத்து மாதங்களுக்கு முன் நூற்றாண்டு காணாத வெள்ளத்தில் மிதந்த சென்னை இப்போது அடுத்த சில நாட்களுக்குள் மழை வர வேண்டும் எதிர்பார்த்துக் காத்திருக்கிறது; சென்னையின் குடிநீர் ஆதாரங்கள் அத்தனையும் கடைசிக் கட்ட இருப்பில் இருக்கின்றன. நேற்று பத்திரிகையில் வெட்கக்கேடான ஒரு படத்தைப் பார்த்தேன். சென்னையின் தண்ணீர் நெருக்கடியை உணர்ந்து ஆந்திர அரசு கிருஷ்ணா கால்வாயில் தண்ணீர் திறந்துவிட்டிருக்கிறது. அந்தத் தண்ணீர் வந்தடையும் சூழலில் கால்வாய் இல்லை. அவசர அவசரமாகத் தூர்வாரிக்கொண்டிருக்கிறது நம்முடைய பொதுப்பணித் துறை. தண்ணீர் பின்னே தெரிய அதற்குச் சில நூறு அடிகள் முன்னே பொக்லைன் இயந்திரம் தூர்வாரிக்கொண்டிருக்கும் படம். நம்முடைய சமகால அலட்சியத்துக்கான வரலாற்று சாட்சியம். தமிழ்நாட்டில் அரசு என்று ஒன்று இருக்கிறதா?
நாடு முழுவதும் சுற்றுகிறேன். இந்தியா முழுவதுமே நீர்நிலைகள் பராமரிப்பு மோசமாகிவருகிறது என்றாலும், தமிழ்நாட்டுச் சூழல் பெரும் அவலம் என்பதை உறுதியாகச் சொல்ல முடியும். அசாம் சென்றிருந்தபோது பிரம்மபுத்திராவைக் காணச் சென்றிருந்தேன். சீனாவில் உருவெடுத்தாலும் அசாமில்தான் பிரம்மபுத்திரா எனும் பிரமாண்ட நதியாக அது உருவெடுக்கிறது. நாட்டிலேயே பெரியதான பிரம்மபுத்திராவின் முழுப் பிரம்மாண்டத்தைக் காண விரும்பினேன். கார் ஓட்டுநர் பிரம்மபுத்திராவின் கரையில் கொண்டுபோய் நிறுத்தியபோது, அதன் மறு கரை தெரியவில்லை. கடல்போலக் கண்ணுக்கு எட்டிய வரை தண்ணீர். இத்தனைக்கும் அது மழைக்காலம் இல்லை. “அக்கரை தெரியாது. 8 கிமீ. அகலம்” என்றார் ஓட்டுநர். நாம் அகண்ட காவிரி என்று சொல்லும் காவிரியின் அதிகபட்ச அகலம் குளித்தலையில் 1.5 கி.மீ. அதுவும் மிகக் குறுகிய தூரம். அசாமில் தண்ணீர்ப் பஞ்சம் இல்லை. பத்தடி ஆழம் தோண்டினால் தண்ணீர் பீய்ச்சியடிக்கும் என்றார்கள். ஆனால், அசாமில் நான் சென்ற நகரங்கள், கிராமங்கள் அத்தனையிலும் நீர்நிலைகள் சிறப்பாகப் பராமரிக்கப்படுவதைப் பார்த்தேன். மக்கள் குளங்களில் குளிக்கிறார்கள். ஆற்றுத் தண்ணீரைக் குடிக்கிறார்கள். நம்மூர் நிலைமை என்ன?
சுமார் 800 கி.மீ. நீளத்துக்குப் பாயும் காவிரியின் கர்நாடகத் தடம் 320 கி.மீ. தமிழகத் தடம் 416 கி.மீ. தமிழக எல்லைக்குள்பட்ட ஒகேனக்கலில் தொடங்கி பூம்புகார் வரையுள்ள காவிரித் தடத்தில் கர்நாடகத்திலிருந்து வரும் காவிரியின் தண்ணீர் மட்டும் பாயவில்லை. பாலாறு, சென்னாறு, தொப்பாறு, பவானியாறு, நொய்யலாறு, அமராவதியாறு என்று சிறிதும் பெரிதுமாகப் பல ஆறுகள், கால்வாய்கள் அந்தத் தடத்தில் வந்து கலக்கின்றன. காவிரி நடுவர் மன்றம் காவிரியில் நமக்கு ஒதுக்கியிருக்கும் 419 டி.எம்.சி. தண்ணீரில் கர்நாடகத் தரப்பிலிருந்து நமக்கு வர வேண்டியது 192 டி.எம்.சி; மீதி 227 டி.எம்.சி. தண்ணீரை தமிழகத்திலுள்ள காவிரித் தடத்தில் கலக்கும் இந்த ஆறுகள், கால்வாய்கள் வாயிலாகவே பெறுகிறோம். இந்த நீர்நிலைகளின் நிலை என்ன? நம்முடைய உரிமைகளைப் பேசுபவர்கள் ஒருமுறை இந்த ஆறுகள், கால்வாய்களின் கரையையொட்டிப் பயணித்துப் பார்க்க வேண்டும்.
எந்தச் சமூகமாவது சாப்பாட்டுத் தட்டின் ஓரத்தில் கழிவுகளை வலிய எடுத்து வைத்துக்கொண்டு சாப்பிடுமா? நாம் சாப்பிடுகிறோம்! தமிழகத்தின் உயிர்நாடியான மேட்டூர் அணை அது கட்டப்பட்ட நாட்களில் ஆசியாவின் பெரிய அணைகளில் ஒன்று. காவிரி, தமிழ்நாட்டின் உணவுத் தேவையில் மூன்றில் ஒரு பகுதியை நிறைவேற்றுவதோடு, இந்தப் பக்கம் சென்னையிலிருந்து அந்தப் பக்கம் ராமநாதபுரம் வரை 80% குடிநீர்த் தேவையையும் நிறைவேற்றவும் மேட்டூர் அணையே உதவுகிறது. அந்த அணையை ஒட்டி எத்தனை ஆலைகள்? எவ்வளவு கழிவுகள்! ஒரு நதியையே முழு விஷமாக்கி அணை கட்டித் தேக்கிவைத்திருக்கிறோம், ஒரத்துப்பாளையத்தில், நொய்யலாற்றை!
எனக்குத் தனிப்பட்ட வகையில் ஒரு கருத்து உண்டு; ரொம்பக் காலத்துக்கு இப்படி நீதிமன்றங்களில் வழக்காடி தண்ணீர் தேவையைத் தீர்த்துக்கொள்ளும் உத்தியை நாம் கையாள முடியாது - தமிழகத்துக்குள்ளான நீராதாரங்களைக் கொண்டே நம்முடைய தேவைகளைப் பூர்த்திசெய்துகொள்ளும் வகையிலான கட்டமைப்புக்கு நாம் மாற வேண்டும் என்பதே அது. இன்றைக்கு வரலாற்று நியாயங்களின் அடிப்படையிலேயே நமக்கான தண்ணீரைத் தர வேண்டும் என்று பேசுகிறோம். அந்த வரலாற்றின் அடிப்படை என்ன? அந்த நியாயத்தின் அடிப்படை என்ன? ஒருவகையில் அது ஆதிக்க வரலாறு; ஆதிக்க நியாயம்!
ஈராயிரம் வருஷங்களுக்கு முன்பே, காவிரியில் நாம் கல்லணையைக் கட்டிவிட்டோம். கன்னடர்களோ முக்கால் நூற்றாண்டுக்கு முன்பு முதல் அணையைக் கட்டினார்கள். 1938-ல் அவர்கள் கிருஷ்ணராஜசாகர் அணையைத் திறந்தார்கள். 1924-ல் காவிரிப் படுகையில், தமிழகம் 16.22 லட்சம் ஏக்கருக்கு மேல் சாகுபடி செய்துகொண்டிருந்தபோது வெறும் 1.40 லட்சம் ஏக்கரில் சாகுபடி செய்துகொண்டிருந்தது கர்நாடகம். இன்றைக்குக் கிட்டத்தட்ட பதினைந்து மடங்கு சாகுபடிப் பரப்பை அவர்கள் அதிகரித்திருக்கிறார்கள். மேலும் பல அணைகளைக் கட்டுகிறார்கள். மேலும் மேலும் சாகுபடி பரப்பைக் கூட்டுகிறார்கள். நாம் எதிர்க்கிறோம். பாரம்பரிய நதிநீர் உரிமை, சட்டங்களையெல்லாம் தாண்டி கொஞ்சம் நமக்குள் ஒரு கேள்வியைக் கேட்டுக்கொள்வோம். காலத்தே வளர்ச்சியில் பின்தங்கிய ஒரு மாநிலம் பின்னாளில் தன் வளர்ச்சியை நோக்கி அடுத்தடுத்த அடிகளை எடுத்துவைப்பதில் என்ன தவறு இருக்க முடியும்? காலத்தே யார் முன்னேறியவர்களோ அவர்களுக்கான முன்னுரிமை என்றும் தொடர வேண்டும் என்ற நியாயத்தைத் தமிழகம் போன்ற ஒரு சமூகநீதி மாநிலம் இன்னும் எவ்வளவு காலத்துக்குப் பேச முடியும்?
இன்றைக்கு சிந்து நதி உடன்பாட்டில், பாகிஸ்தானுடனான பகிர்வை ஏன் மாற்றிப் பரிசீலிக்கிறோம்? வளரும் காஷ்மீரின் தேவைகளுக்கு ஏற்ப நமக்கான நீரை அதிகம் எடுத்துக்கொண்டு, பாகிஸ்தானுக்கான பகிர்வைக் குறைக்க வேண்டும் என்று எந்த நியாயத்தின் அடிப்படையில் பேசுகிறோம்? இன்றைக்கு இல்லாவிட்டாலும், நாளைக்கு இந்த நியாயமே கோலோச்சும். உலகம் முழுக்க ஆயக்கட்டு உரிமைகளில் கடைமடைப் பகுதிக்கான நியாயம் தலைக்கட்டுப் பகுதிகளால் கேள்விக்குள்ளாக்கப்படும் நிலையில், புதிய சூழலுக்கேற்ப நதிநீர்ப் விவகாரங்களை அணுக நாம் பழக வேண்டும்.
காவிரிப் படுகையில் ஆய்வு மேற்கொள்ள வந்த மத்திய நிபுணர் குழு “தமிழகத்தின் நீர் மேலாண்மை சரியில்லை; திறனற்ற பாசன முறையைக் கையாள்கிறார்கள்; மாற்றுப் பயிர்களையும் யோசிக்க வேண்டும்” என்று குறிப்பிட்டிருக்கிறது. இதைப் பல பத்தாண்டுகளாகச் சுட்டிக்காட்டிக்கொண்டிருக்கிறார் நீரியல் நிபுணர் ஜனகராஜன். “நம்முடைய நீராதாரங்களைச் சீரமைப்பதன் மூலமாகவே தமிழகத்தின் மூன்றில் ஒரு பகுதி நீர்த் தேவையைப் பூர்த்திசெய்துகொள்ள முடியும்; காலத்துக்கேற்ற மாற்றுப் பயிர்கள், சிக்கனமான பாசன முறைகளுக்கு மாறுவதன் மூலம் தண்ணீர்த் தேவையையும் கணிசமாகக் குறைக்க முடியும்” என்று தொடர்ந்து வலியுறுத்திவருகிறார் ஜனகராஜன். முப்பது ஆண்டுகளுக்கு முன்பு உலக வங்கிகூட இப்படி காவிரி நீர்த்தடத்தை மீட்டுருவாக்கும் ஒரு திட்டத்தை முன்வைத்தது. தமிழக அரசின் அலமாரிகள் ஏதேனும் ஒன்றில் அது தூங்கிக்கொண்டிருக்கலாம்.
தமிழக அரசியல் மணல் கொள்ளையில் புரளுகிறது. தமிழர்களின் அலட்சியம் நீர்நிலைகளில் கழிவுகளாக வெளிப்படுகிறது. அது காவிரியோ, கிருஷ்ணாவோ, முல்லைப்பெரியாறோ நதிநீர்ப் பகிர்வில் நமக்குள்ள உரிமைகள் தனி. அவற்றை நாம் பறிகொடுப்பதற்கில்லை. ஆனால், முஷ்டி முறுக்கி உரிமைகளைப் பேசுவதற்கான தார்மிகத் தகுதி என்று ஒன்று இருக்கிறது. அது நமக்கு இருக்கிறதா என்ற கேள்வியைத் தமிழினம் தன் மனசாட்சியின் நேர் நின்று கேட்டுக்கொள்ள வேண்டும்!
- சமஸ்,
தொடர்புக்கு: samas@thehindutamil.co.in
======================================================
SOME COMMENTS BY READERS
------------------------------------------
சில வருடங்களுக்கு முன் காவேரியில் 78000 கன அடி வெள்ளநீர் திறந்து விடப்பட்டது.தண்ணீர் முழுமையும் கடலில் கலந்து வீணானது.அதன் பின்னர் ஆட்சியாளர்கள் அரசியல் கட்சிகள் என்ன செய்தார்கள் .இப்போது நடத்தும் போராட்டங்களை ஆற்று கரைகளை உயர்த்தி புதிய கால்வாய்களை வெட்டியும் கால்வாய்களை நீர்நிலைகளோடு இணைக்கவும் நடத்தியிருந்தால் இப்போதுள்ள பிரச்சினைகளை ஞ்சமாவது சமாளித்திருக்கலாம்.கர்நாடகாவில் 15 மடங்கு அதன்
பாசன பகுதிகளை விரிவு படுத்தப்பட்டுள்ளது .தமிழ்நாட்டி ல் பாசன வசதி இல்லாமல் நிலங்கள் பிளாட் போட்டு விற்கப்பட்டு விட்டன.இனியாவதுகாவிரிநீருக்கு போராடி கொண்டே நம்முடைய நீர்ப்பாசன வழிகளையும்
சேமிப்புக்கான வழிகளையும் மேம்படுத்தி கொள்ளவேண்டும்
=============================================
@ Balu பாலகிருஸ்... அய்யா,நீங்கள் பெரியவர்.உங்களின் ஒவ்வொருசொற்களையும் படிக்கும் போது,உங்களினும் இளையோரான என்னைப்போன்றவர்களுக்கு மனச்சங்கடமே உண்டாகிறது.. உங்களது மனச்சாட்சிமிக்க பதிவுக்கு முதலில் எம் தலைதாழ்ந்த வணக்கம். கட்டுரை.. நமதுதவறுகளை முற்றும் முழுவதுமாக இறந்த காலத்தின் தலையில்
சுமத்தவில்லை.. அப்படி பழி சுமத்தி விடவும் முடியாது.. ஆனால் சட்டபூர்வமாக காவிரி நீருக்கு போராடிக் கொண்டிருக்கும் இவ்வேளை யில் தமிழகத்தில் உள்ள நீராதாரங்களை, காப்பாற்றிக் கொள்ள சமகால
அரசு,அரசு நிர்வாகம், தமிழர்கள், தலைவர்கள் அரசியல்வாதிகள் சமூக ஆர்வலர்கள் என்னதான் செய்கிறீர்கள் ...? என்ற கேள்வியை முன்வைத்து .. குறைந்த பட்ச அக்கறையாவது உண்டா..? என அவர்களின் மனச்சாட்சிக்களுக்கான அறைகூவலாகவும் இருக்கிறது..சமஸின் இந்தக் கட்டுரையை கவலையோடு கடந்து கொண்டிருக்கிறேன் உங்களைப் போலவே ... கூடவே... காவேரி நீரில் மீனுக்காக மட்டுமே தூண்டிலிடும் எங்களின் வேஷக்கார மீட்பர்களையும் நினைவில்
கொண்டு..
============================================
சில கட்டுரைகளை படித்தவுடன் மனம் பதறும். இன்றும் பதறியது. கட்டுரை ஒரே ஒரு கோணத்தை மட்டும் காட்டியிருக்கிறது. அதாவது இந்த சமூகம் நம் தமிழ் மக்கள் எப்படி தங்கள் நீர் ஆதாரத்தை பாதுக்காக்கதவறுகிறார்கள்? பொது சொத்துக்களை காக்கும் சமூகம் தான் தன்னுடைய நீர் ஆதாரங்களையும் பாத்து காக்க முடியும். மனிதன் தனது
வாழ்க்கை முறையை மாற்றி கொண்டு விட்டான். தான் தனது குடும்ப நலனை எப்படி பாதுகாப்பது என்பதை மட்டும் நன்றாக கற்று கொண்டு விட்டான். அவனது மன அறிவு எப்படி வளரும்? நாம் தான் சமூக நலனைபற்றி எங்கேயுமே (படிப்பில், பள்ளிகளில், கல்லூரிகளில்) சொல்லி கொடுப்பதே இல்லையே. நீ நல்ல படிச்சு மார்க் வாங்கு; நல்லா சம்பாதிக்கலாம்; நல்லா இருக்கலாம். (இவை எல்லாவுமே சுய நலத்தை
மட்டும் பேணுபவை). சமூக நலன், நாட்டு நலன்
போன்றைவைகளெல்லாம் அரசியல் வாதிகளின் பால் கொடுக்கப்பட்டு யுகங்கள் ஆகி விட்டன! (அவர்களுக்கு இது பற்றி அறிவும் கிடையாது; நல்ல எண்ணங்களும் கிடையாது; வரலாறும் தெரியாது; பூகோளமும்தெரியாது.) எல்லா நற்றொடர்களை போலவே இந்த கருத்துக்களும்
வீணாக தான் போகின்றன.
----------------------------------------------------------------------------------
ஆழ்குழாய் கிணற்றின் மூலம் வரும் தண்ணீரை(இலவச மின்சாரம் இலவச நீர்)அடுத்த வயலுக்கு கொடுக்காத, கொடுத்தாலும் 5 மூட்டை நெல் பெரும் விவசாயிகள்.. நாம்..!! பெறும் மழையை கொண்டு நிலத்தடிநீரை மேலும் அதிகரித்திட... ரீசார்ஜ் செய்ய மனமில்லாதவர்கள்....அதனை யோசிக்காதவர்கள்.. விவசாயம் பெரும்பாலும் கிராமத்து டீக்கடைகளில் தான் நடக்கிறது....!! வாய் பேச்சின் மூலம்..!! இதனை தவிர நீர்னிலைகள் பற்றிய கவலைகள்
இல்லை...குளமா..அது மீன் குத்தகைக்கு...ஆறா அது மணல்
அள்ள..வாய்க்காலா...மண அள்ளி கட்டிட வெறும் பகுதியில் கொட்ட...பஞ்சாயத்து குடி நீரா..மாட்டை குளிப்பாட்டு வண்டி கழுவு...புதிதாக கட்டும் கட்டிடத்துக்கு நிறைய தண்ணீர் அடி...பூ முதல் கருவாடு வரைபாலிதீன் பைகளால் வீட்டை ரொப்பி பின் குப்பையை ரொப்பி பின் வயல் வாய்க்காலை ரொப்பு.......கவலை உணர்வு ஏதுமில்லை...அவ்வளவு தான்... அதிகாரிகள், அரசியல் வாதிகள் இவர்களை அதிகம் அழுகி கெட்டுப் போனவர்கள் வெகுஜன மக்களே...!! சரியாகவே சொன்னீர்
சமஸ்.. நன்றி..
===================================================
சமஸ் கட்டுரை அருமை. !ஒவ்வொரு வரியும் உண்மை.! ..உண்மை தவிர வேறில்லை. . நேர்மையான அரசினைப் பார்த்து, சரியாக 50 ஆண்டுகள் ஓடி விட்டன. நீர் நிலைகளை பாதுகாத்து பராமரிக்க , செலவு ஒன்றும் அதிகமில்லை. . ஆனால், ஆட்சியில் உள்ளவர்கள், அவர்களது அடிமையான அதிகாரிகள், ஊடகங்கள், எந்த நேரம் பார்த்தாலும் பதவி, காசு , விளம்பரம் என்று பேயாக அலையும் அற்பர்கள், .. அடிமட்ட சமூக ஊழியர்களிடம், போதிய பொது அறிவும், பொறுப்புணர்வும், செயல்திறனும், பண வசதியும் இன்மை,
...தமிழ்நாட்டிற்கு விடிவு காலம் இனி வர வாய்ப்பில்லை. .. மீள
வேண்டுமானால், தமிழகத்தை நான்கு மாநிலங்களாகப் பிரித்து,
சென்னையைத் தனிமைப் படுத்த வேண்டும். . குறைந்த பட்சம், தென் மாவட்டங்கள் , ஒன்றிணைந்து, தென் தமிழ்நாடு என்ற மாவட்டம் உருவாக்க வேண்டும். சஞ்சீவ் குமாரின் கட்டுரைத் தொடர் முழுதும், தென் மாவட்ட ஊராட்சிகள் பற்றி அமைந்துள்ளது, கவனத்திற்கு உரியது. ... காமராஜர் காலத்திய சமூக விழுமியங்களை ஓரளவேனும் காத்து வருவது, தென் மாவட்டங்கள்.
-------------------------------------------------------------------------------
காவிரி உரிமைகளைப்பேச நிச்சயம் தமிழக அரசியல்வாதிகளுக்கு தகுதிகிடையாது .இவர்கள் என்றுமே தமிழகத்திலுள்ள அத்தனை ஆறுகளிலுமுள்ள மணல் சுரண்டப்பட்டு ஆற்றில் செடிகள் வளர்ந்து
,கரையோரம் உள்ள தொழிற்சாலைகளிலிருந்து வரும் கழிவுகள் ஆற்றில் சேர்ந்து ஆறுகளே காணாமல் போய்க்கொண்டிருப்பதை பற்றி கவலைப்பட்டதில்லை .மூத்த அரசியல்வாதி திரு நல்லகண்ணு மட்டுமே இந்த விஷயத்தில் மிகவும் கவலைப்பட்டார் .சமஸ் அவர்கள் நல்லோர்
எல்லோரின் சார்பாகவே இந்த அனல் தெறிக்கும் கட்டுரையை
எழுதியிருக்கிறார் என்று நம்புகிறேன் .அந்தந்த பகுதி மக்கள்தான் அந்தந்த பகுதியில் உள்ள நீர்நிலைகளை சீர் படுத்தவேண்டும் .இந்துவில் தொடர்ந்துவரும் உள்ளாட்சி கட்டுரை பல கிராமப் பஞ்சாயத்துதலைவர்களின் அரும் பணிகளை தொடர்ந்து வெளிப்படுத்தி வருகிறது மத்திய அரசாவது 100 நாள் வேலைத்திட்டத்தின் மூலம்
தமிழகத்திலுள்ள சீமை கருவேலமரங்களை அழிக்கவேண்டும் என்று மாநில அரசுகளுக்கு உத்திரவு போடவேண்டும் .தமிழகத்தில் உள்ள நல்லோர் அனைவரும் ஒருங்கிணைந்து தமிழகத்தின் நீராதாரங்களைமீட்டெடுக்கவேண்டும் .தமிழகம் முழுதும் உண்டியல் ஏந்தி கூட நிதி திரட்டலாம் .
------------------------------------------------------------------------------
@ Balu பாலகிருஸ்... அய்யா,நீங்கள் பெரியவர்.உங்களின் ஒவ்வொரு சொற்களையும் படிக்கும் போது,உங்களினும் இளையோரான என்னைப் போன்றவர்களுக்கு மனச்சங்கடமே உண்டாகிறது.. உங்களது மனச்சாட்சிமிக்க பதிவுக்கு முதலில் எம் தலைதாழ்ந்த வணக்கம். கட்டுரை.. நமது
தவறுகளை முற்றும் முழுவதுமாக இறந்த காலத்தின் தலையில் சுமத்தவில்லை.. அப்படி பழி சுமத்தி விடவும் முடியாது.. ஆனால் சட்டபூர்வமாக காவிரி நீருக்கு போராடிக் கொண்டிருக்கும் இவ்வேளை யில் தமிழகத்தில் உள்ள நீராதாரங்களை, காப்பாற்றிக் கொள்ள சமகால
அரசு,அரசு நிர்வாகம், தமிழர்கள், தலைவர்கள் அரசியல்வாதிகள் சமூக ஆர்வலர்கள் என்னதான் செய்கிறீர்கள் ...? என்ற கேள்வியை முன்வைத்து .. குறைந்த பட்ச அக்கறையாவது உண்டா..? என அவர்களின் மனச்சாட்சிக்களுக்கான அறைகூவலாகவும் இருக்கிறது.. சமஸின் இந்தக் கட்டுரையை கவலையோடு கடந்து கொண்டிருக்கிறேன்
உங்களைப் போலவே ... கூடவே... காவேரி நீரில் மீனுக்காக மட்டுமே தூண்டிலிடும் எங்களின் வேஷக்கார மீட்பர்களையும் நினைவில்கொண்டு..