H αλχημεία ως διαλεκτική ή εσωτερική-γαμήλια αστρολογία 

Ο γάμος στην μυθολογία παρουσιάζεται ως η διαλεκτική σύνθεση των αντιθέτων φιλοσοφικών κατηγορημάτων (ζωδίων). Ας ξεκινήσουμε με το ομηρικό παράδειγμα της αντικατάστασης του Άρη της αταξίας από τον Ερμή της τάξης, με την μεσολάβηση του αιθερικού διχτυού του Ηφαίστου και του Απόλλωνα στην ερωτική κλίνη (αντίθεση) της Αφροδίτης…

Στην εξωστρεφή προσοχή (προσωπικότητα) που εξετάζει η παραδοσιακή αστρολογία, τα ζώδια που κυβερνά ο Άρης: (την ημέρα στον Κριό, το βράδυ στον Σκορπιό), είναι πολικά-αντίθετα στα ζώδια που κυβερνά η Αφροδίτη: (την ημέρα στον Ζυγό, το βράδυ στον Ταύρο). Δηλαδή στην γαμήλια αντίθεση Κριού-Ζυγού εξετάζεται η έννοια του χώρου ως κατοπτρισμός-απόσταση του Εγώ (Κριός) στον Άλλο (Ζυγός). Ενώ στην αντίθεση Ταύρου (παρόν) και Σκορπιού (επέκεινα) επιτυγχάνεται η μετάβαση από την παρούσα στιγμή (cogito ή στιγμιαία παθητική συνείδηση του ύδατος) στην αιωνιότητα των θεών της ενεργού άχρονης άμοφρης λογοϊκής πύρινης συνείδησης .

Ο Όμηρος μας λέγει πως η άρση των πολικοτήτων συμβαίνει στην νήσο των Φαιάκων, (φασμάτων), δηλ. στο αιθερικό δίχτυ που οργανώνει η Εντελέχεια Ήρα (το ζώδιο του Υδροχόου) όπου έχει έξαρση ο Ερμής της σκέψης…

Έτσι ο συνθετικός Απόλλων: (Λέων της τρισηλίου εγωικής-κεντρικής θεότητας. Στον ταοϊσμό είναι ο τριπλός θερμαστής  ), υποδεικνύει στον Ερμή της λογικής επιστήμης να αντικαταστήσει τον Άρη των ενστίκτων στους έρωτες-οράματα του χώρου Άρη με τους συνειδησιακούς χρόνους της Αφροδίτης (ουράνιας-αιώνιας και επίγειας-στιγμιαίας/φευγαλέας)**…

Ο Ερμής του εμπορίου-εμπειρίας ημερήσιος κυβερνήτης των Διδύμων και νυχτερινός της ονειροπαρμένης Παρθένου είναι πολικός του Δία, κυβερνήτη του ταξιδευτή Τοξότη την ημέρα και των καταναλωτικών-ερωτομανών Ιχθύων με την έξαρση της Αφροδίτης το βράδυ . Έτσι Ερμής και Δίας πληρώνουν τον μεταβλητό σταυρό της αστρολογικής εμπειρίας, καθώς ο ημερήσιος εξωστρεφής νους στον άξονα Διδύμων-Τοξότη γίνεται ονειρικός-εσωστρεφής στον άξονα Παρθένου-Ιχθύων που συμβολίζει το ΚΝΣ της σπονδυλικής μας στήλης. Από όπου και η περιγραφή των μακαρισμών της εσωτερικής αστρολογίας στην επί του όρους της σπονδυλικής στήλης ομιλία: (η πλανητική αλφάβητος των γραμματολογικών τροχών-τσάκρα) στο νεοπλατωνικό ευαγγέλιο του Δωροθέου (Ματθαίου) 

Το κλειδί για την κατανόηση της εσωτερικής αστρολογίας, δηλ. την μετάβαση από το 7 των ιδιοτήτων της εκδήλωσης στην αφαιρετική θεολογία των 3ων προσώπων (3ων αστρολογικών σταυρών-τεραγωνων του πυθαγορείου θεωρήματος). Είναι το μυστήριο της τρισηλίου θεότητας, δηλ. η απόσυρση της προσωπικότητας στο εγωικό ηλιακό σημείο μέσω της πέψης- ασύνειδης σκέψης ώστε να ανέλθει στον σταθερό ψυχικό σταυρό της μύησης-μαθητείας στην συνειδητή σκέψη ...

Η πλανητική επτάς ολοκληρώνεται στην αντίθεση Κρόνου-Σελήνης (Αιγόκερω-Καρκίνου) ή μακροκοσμικής-μικροκοσμικής ταλάντωσης των 4ων στοιχείων-tattwa, αφού η φαινόμενη σεληνιακή περιφορά (29.5 ημέρες) είναι η αρμονική 1/365 της περιφοράς του Κρόνου (29.5 έτη)

**https://youtu.be/uNOuYvPZ1Zk

Στην εικόνα η καρδιακή πεπτική κιβωτός του Νου στην κλητική "ω Νώε" , των ωσαν έντερα περιελιξεων του 

Η αφή του φωτός   

Το κυρίαρχο θέμα που αντιμετωπίζει  όποιος προσεγγίζει τον  διαλογισμό, όπως συνήθως αποκαλούν  τον  καθαρτήριο έλεγχο  της σκέψης-αναπνοής. Είναι η αντιπαλότητα του φαλλού ως Αχιλλέα**  με την βρώμικη καρδιά του ως Αγαμέμνονα,  που διαρκεί περίπου 10 χρόνια… (η δίκη-δεκάς)

Οι καθάρσεις στον διαλογισμό ολοκληρώνονται με την κατάκτηση της ορθής συνειδησιακής στάσης    (Ωρείθυιας επιστήμης) και την είσοδο   στην λειτουργία του ΚΝΣ (κεντρικού νευρικού συστήματος) ή  κυκλοφορία του αίματος. Που παρουσιάζεται ως  εκπόρθηση του    Ιλίου της Τροίας  (η καρδιά της τρωικής-πεπτικής λειτουργίας των ονείρων του αίματος). Εφόσον στην διάρκεια της ημέρας βρισκόμαστε παγιδευμένοι έξω από τα τείχη της Τροίας, δηλ. το όριο της ταχύτητας του φωτός  που εμείς αποκαλούμε ΠΝΣ (περιφερικό νευρικό σύστημα των αισθήσεων).

Η εκπόρθηση επιτυγχάνεται με την κατασκευή του Δούρειου ίππου (η συνειδητή κατασκευή μιας σκεπτομορφής-Κενταύρου), την κατοχή του τόξου του Φιλοκτήτη (ο έλεγχος της σκέψης) και,  του ξοάνου (αγάλματος  της 4ης διάστασης ως  Αθηνάς πίστης-σοφίας)// «συν Αθηνά και χείρα κίνει»

**Η είσοδος της συνείδησης στην κυκλοφορία του αίματος, δηλ. η μετάβαση από το ΠΝΣ (Βρισηίδα) στο ΚΝΣ (Χρυσηίδα),  ονομάζεται ένωση της γεννητικής σελήνης με τον ήλιο-καρδιά  ή ένωση του σπέρματος (επιθυμίας) με το φυλετικό αίμα (θυσιαστική βούληση για υπηρεσία της πατρίδας-ψυχής).    

Η είσοδος λοιπόν της περιφερικής  αισθητηριακής συνείδησης στην κυκλοφορία του αίματος ή καλύτερα στην 4η αστρική διάσταση των ονείρων, ονομάζεται βλακωδώς στις μέρες μας -->  ξεπέρασμα της ταχύτητας του φωτός . Οπότε ο Οδυσσέας (η ερμητική μας συνείδηση) έρχεται αντιμέτωπος  με τις πολλές ταχύτητες του Ζωδιακού φωτός … Δηλ. τις οργισμένες αγγελικές ζωδιακές ιεραρχίες, που εμφανίζονται ως Τέρατα να  κατασπαράσσουν  τους συντρόφους του Οδυσσέα (την πολλαπλή μας προσωπικότητα)

Η αφή του φωτός είναι λοιπόν η επέκταση της αφής, στην κατάργηση του τείχους (επιδερμίδας της μορφής)…

Οπτικά

 Στο άρθρο αυτό θα επιχειρήσουμε να θίξουμε το  θέμα ταμπού στον υλιστικό πολιτισμό μας. Πως τα αντικείμενα γύρω μας είναι νοητικές προβολές της συλλογικής πολιτειακής ψυχής που είναι ο ηλιακός φακός !!!

Η «φιλοσοφική»   θέση  πως το  μάτι εκπέμπει «οπτικές ακτίνες» όπως  η κινηματογραφική μηχανή προβολής προς τα αντικείμενα (εκπομπή φωτός), είναι πυθαγόρεια.   Εκφράστηκε κυρίως      από τον Εμπεδοκλή που ισχυρίστηκε πως ο ήλιος είναι ένα φακός για τον αστρικό αιθέρα και, αναλύθηκε στον πλατωνικό πολιτειακό μύθο του σπηλαίου.

Θέση που παρουσιάζεται περιληπτικά στον Φαίδωνα, (109a–110b), ο Σωκράτης περιγράφει —λίγο πριν τον θάνατό του— μια κοσμολογική “μυθική” εικόνα της Γης και του σύμπαντος.

Εκεί μιλά για το πώς ο κόσμος που εμείς ζούμε είναι μόνο ένα μικρό μέρος του πραγματικού, και ότι οι άνθρωποι νομίζουν πως κατοικούν πάνω στην επιφάνεια, ενώ στην πραγματικότητα ζουν «μέσα στα κοιλώματα της γης», σαν να είμαστε μέσα σε σπηλιά γεμάτη αέρα και ομίχλη.

«Ὅσοι γὰρ ἐκεῖ εἰσι κατοικοῦντες, ἄνθρωποι μέν τινες εἰσίν, ἄλλοι δὲ ἄλλα ζῷα, τῶν μὲν ἐν ἀέρι ὥσπερ ἡμεῖς ἐν ὕδατι, τῶν δὲ ἐν ὕδατι ὥσπερ ἡμεῖς ἐν ἀέρι κολυμβῶντες…»

(Φαίδων 110b)

Πιο συγκεκριμένα η «οπτική μυθολογία» των ενορατικών πυθαγορείων αντιλαμβάνεται το φως των άστρων ως προγονικών ψυχών αναρτημένων σε στρώματα από τον κατοπτρικό αιθέρα Δία, να διέρχεται από τον ηλιακό φακό με αποτέλεσμα τα άστρα να χάνονται στο ηλιακό φως !!!

Ο πολιτειακός οπτικός μηχανισμός ονομάζεται άλλοτε «Μέδουσα». Πρόκειται για την απολιθώνουσα μητέρα του Χρυσάορα  όνομα που αποδίδεται στους : Απόλλωνα, Αρτέμιδα  Δία και Ορφέα, λες και πρόκειται για σύστημα φακών σε νοητικό τηλεσκόπιο 🤔 Και άλλοτε ονομάζεται Πλειάδα Μερόπη (ματι της μερας από τον Αριστοτελη). Η Μερόπη είναι η σύζυγος του Γενάρχη Σισύφου

Η επιστήμη των νοητικών φακών μας είναι επίσης γνωστή από την ησιόδεια θεογονία  ως θεοί (οι 9 αριθμοί), ως Κύκλωπες (πρώτοι αριθμοί), ως Κένταυροι (μεικτοί αριθμοί) και ως Άνθρωποι (συμβεβηκότα, γεγονότα ή Χιλιάδες-Μυρμιδόνες του Αχιλλέα 😎)

Οι Θεοί είναι τα γενικότερα πλατωνικά Γένη (τα ακασικά αρχεία ως κινηματογραφικές μπομπίνες)

Οι Κύκλωπες οφθαλμοί είναι τα Είδη των φακών (κοίλοι, κυρτοί, κάτοπτρα), δηλ. παρελθόν, μέλλον , παρόν🤔

Οι Κένταυροι-Αιώνες (εκατοντάδες) είναι οι δαιμονικές  μορφοποιήσεις των κραδασμών του φωτός,  που οδεύουν στην τρισδιάστατη οθόνη-πλάνη της κίνησης  των συμβεβηκότων-Ανθρώπων

Τον μηχανισμό εξηγεί ο νεοπλατωνικός Πορφύριος μαθητής του Πλωτίνου παρουσιάζοντας το αριστοτελικό «όργανον» της λογικής-οπτικής ή ενόρασης, που διασώθηκε από τους άραβες-εβραίους της διασποράς τον μεσαίωνα του σχολαστικισμού, ως «καβαλιστικό γεννητικό δένδρο των ιδεών». Ενώ πρόκειται για το πλατωνικό 20εδρο. Δηλ. το στοιχείο του ύδατος που διαθλά το φως. Με τον Σωκράτη να περιγραφει τους Κενταύρους  στον Φαίδωνα ως δαιμονικά όντα που κολυμπούν εκεί που άλλα πετούν   🤣. Με τον  Αριστοτελη να  θεωρεί υπευθυνη της όρασης  την διαμεσολάβηση του φωτεινού μέσου του "Αέρα"   επαναλαμβανοντας τον Αναξιμένη !!!

Η ιστορία της οπτικής (η επιστήμη του φωτός και της όρασης) είναι από τις πιο συναρπαστικές διαδρομές της επιστήμης, γιατί ενώνει φιλοσοφία, φυσική, μαθηματικά και τέχνη. Η οπτική των πυθαγορείων ανατρέχει στην επιστήμη των φωτεινών κρυστάλλων που αναπτύχθηκε στον πολιτισμό  Ατλαντίδας. Τότε την νύχτα φώτιζαν κρύσταλλοι που χρησιμοποιούνταν σαν παγκόσμιος ιστός μετάδοσης πληροφοριών. Καθώς τότε γνώριζαν πως τα αντικείμενα γύρω μας είναι το κρυσταλλωμένο φως της ηλεκτρομαγνητικής σκέψης μας, αφού ο Σίσυφος  της Μερόπης είναι σεληνιακός απόγονος του Ερμή που διαχώρισε τον Άδη από την γηινη επιφανεια. Είναι ο εφευρέτης των 22 ιδεογραμμάτων, δηλ των 22 τριγωνισμών των12 κορυφων του 20εδρου…

Έτσι διασκεδάζοντας τις εντυπώσεις  ο μυημένος Σαίξπηρ μεταφέρει την αναφορά του Πλουτάρχου-Πλίνιου πως η Ιλιάδα ήταν γραμμένη μέσα σε ένα καρύδι (το κρανίο μας σαν κρυστάλλινος φακός  ή σταυρωμένος Ορφέας στον Γολγοθά > κρανίου τόπο) 

Στην εικόνα το 20εδρο οπτικόν όργανον των 22 ιδεογραμμάτων των Πορφυρίου -Αριστοτέλη

Το κρίσιμο σημείο είναι το ¨Ίδιον" δηλ. η ονοματοθεσία  πέραν από την 8η σφαίρα του Ερμή. Εδώ αρχίζουν τα νεκρικά αστρικά κελύφη, δηλ. οι ένστκτες σκεπτομορφές  που μας εγκλωβίζουν στις υποσεληνιαίες κολάσεις της ύλης...😎


H γνώση του καλού και του κακού ή  της ηδονής** και του πόνου… 

Επειδή η 7η θανατηφόρα γεννητική ακτίνα  του τετράγωνου ελληνικού σταυρού εισήλθε επίσημα το 2025 με την μορφή της Τεχνητής Νοημοσύνης  ως «χαρούμενης γνώσης».  Επείγει να εννοήσουμε την σχέση της με την φυσική ερωτική αλχημεία πριν  μας καταπιεί η Χάρυβδη της πολυδιάστατης φαντασίας ή φιληδονίας-φιλομάθειας…

Η παγκόσμια μυθολογική σοφία παρουσιάζοντας τις αγγελικές ιεραρχίες των αρετών ή μαγικών τετραγώνων* του φωτός με την μορφή τεράτων, δείχνει την αδυναμία του ανθρώπινου νου να εννοήσει την φύση του μορφογεννητικού τριγωνικού πυρός. Αφού κάθε διαφορετικός τετραγωνικός κραδασμός φωτός  μεταφέρει δομητικές πληροφορίες που προβάλουν στην πολιτειακή οθόνη της αύρας μας ως πενταγωνικές μορφές.

Έχοντας την ατυχία να ζώ  σε πολιτισμό ηλιθίων,  με επιστήμονες να  διυλίζουν  κώνωπες σε εργαστήρια,     παρατηρώ έκπληκτος  την αδυναμία τους  να εννοήσουν και την  πιο απλή πυθαγόρεια γεωμετρική άθροιση: «πως τρίγωνο και τετράγωνο κάνουν πεντάγωνο» 

Ενώ είναι γνωστό στην φωτοχημεία πως τα μορφογεννητικά DNA υιοθετούν την πενταγωνική συμμετρία ώστε να παγιδεύουν στις μορφές τα πληροφορικά φωτόνια (τα τετράγωνα των αγγελικών αρετών του φωτός).

* Ο Αριστοτέλης παρουσιάζει την τετράγωνη αρετή του άμορφου φωτός   στα «Ηθικά Νικομάχεια»  εκθέτοντας την πυθαγόρεια αντίθεση ορθογωνίου και τετραγώνου στις 14 περιπτώσεις της γεωμετρικής σταθεράς της κυβικής συμμετρίας (Κυβέλης)  του Όιλερ Α+Κ=Ε+2=14. Καθώς το τετράγωνο  ισορροπεί  ανάμεσα στην έλλειψη και το περίσσευμα των άνισων πλευρών του εμπαθούς ορθογωνίου…

Διαβάζοντας λοιπόν τα αποφθέγματα των αρχαίων φιλοσόφων για την ηδονή > "γνώση του ειδέναι"**  στον Αριστοτέλη, παρατηρείς πως τους είναι αδύνατον  να υποδείξουν το φωτεινό μέτρο της ισότητας των καθέτων πλευρών. Ο Ηράκλειτος λχ έχει δύο αποσπάσματα για την ηδονική γνώση

Ηδονήν, μέγιστον κακού δέλεαρ. (Η ηδονή είναι δόλωμα για πιο μεγάλο κακό)

Χαλεπώτερον ηδονή μάχεσθαι ή θυμώ. (Είναι πιο δύσκολο να αντιστέκεσαι στην ηδονή παρά στην επιθυμία.)

Έτσι όσο πιο ηλίθιος-υλικός  είναι ο πολιτισμός τόσο περισσότερο ενδύει την ολέθρια ηδονική αναλίσκουσα αιθερική μορφή της Ωραίας Ελένης

Μάλιστα  η μάγισσα Κίρκη του μεταμορφωτικού φωτός των ζωικών παθών συμβουλεύει τον απόγονο του Ερμή,  να βρίσκεται πλησιέστερα στην Σκύλλα (γνώση του πόνου) παρά στην Χάρυβδη (γνώση της ηδονής ή καλύτερα …τύφλωσης του φωτός)

Ο απολλώνιος Αριστοτέλης κατονομάζοντας τους δύο πόλους της άγνοιας ως :  καλοσύνη=αφέλεια και  κακία=πανουργία  εξισώνει την θεϊκή αγνότητα-υπερηφάνεια με την νοητική οκνηρία. Υποδεικνύοντας με γεωμετρική ακρίβεια  την πυθαγόρεια  τεχνη του τετραγωνισμού των παθών

**Χαρακτηριστική είναι η εμπνευσμένη  παράφραση του αριστοτελικού ειδέναι: ηδονικής γνώσης της Νιρβάνα-Παρνασσού των τετραγώνων του φωτός των 9 Μουσών σε   "Εδωνά είναι".   «Εδώ ακριβώς- Dasein» στην περίπτωση του έργου "Είναι και χρόνος"του Μάρτιν Χάιντεγκερ   μιμητή του πυθαγόρειου Αριστοτέλη που  αναφέρεται στο υπαρκτό, στο «είναι-μέσα-στον-κόσμο».

Στην εικόνα η καβαλιστική γεωμετρική σταθερα  των 14ων κόσμων στα Νικομάχεια των αριστοτελικών παθών-αρετών