تپش در میان دو مرگ، عنوان یکی از مجموعه شعرهای علیرضا خالوکاکایی (ع. طارق) است. این دفتر ۳۶ سروده‌ی او در بین سال های ۱۳۷۳ تا ۷۶ را شامل می‌شود. بدون هیچ پیشداوری این مجموعه شعر را در معرض قضاوت علاقمندان می‌گذاریم.

تا کنون ممکن است با سبک‌ ها و مضامین متنوعی از شعر آوانگارد رو به رو شده باشیم اما این با این نوع شعر که در معرفی خود را «شعر مقاومت» یا «شعر حماسه و رزم» یا بهتر بگوییم «شعر آزادی» می‌نامد کمتر آشنا بوده‌ایم؛ شعری برای گشودن حلقه‌ های زنجیر از بازوان فریادی نهان در لایه های ساکت سیمان، شعری که نقش یک شعله‌ی رقصان کبریت را دارد برای برافروختن گل آتش بر سیگار یک اعدامی در انتظار حکم، شعری که در هجوم تیره‌ی تردید، مشعلی از اعتماد و نور را تداعی می‌کند. شعری که قاصد سرزمین سبز خوشبختی است. شعری که از اعماق درد و سویدای جان برمی‌آید، از زخم می‌روید و خورشید را در نگاه مردمان کوچه های شهر می‌جوید؛ سرانجام، شعری که از عشق می‌گوید.

شاعر در قسمتی از یک شعر خود که در دیباچه‌ی این مجموعه درج شده، این‌گونه از رسالت خود و شعرش سخن می‌گوید:

نمی ترسم، من از خون، از تفنگ، از زوزه‌ی خشك گلوله

در ملاقات هوا و گوش

... از عبور خط داغ یك صفیر ناگهانی، از شقیقه‌ی خود

...

من به میدان آمدم با خون عریان سلاحِ خویش... با شعرم

با سرودی شعله ور، از لحظه های خشم

با صدایی مشتعل از كینه‌ی باروت

من به میدان آمدم با خون عریان سلاح خویش، با شعرم

تا بگویم شعر، زیباتر از باران،

حریم زندگی را پاس می دارد

تا بگویم شعر، باید شعر باشد

یعنی از فواره های خون شاعر رنگ گیرد

شعر باید شعر باشد

پا به پای رزم پیش آید

شعله افروزِ اجاق زندگی باشد

ادامه مطلب در کتاب

دسترسی به کتاب در تلگرام »مکث در پرانتز آبی»:

https://t.me/makseabi2

دانلود با لینک مستقیم

https://silver41moon.wixsite.com/ketabgah