من اگر تفنگی داشتم

من اگر تفنگی داشتم،

نخستین آماجگاهم،

پیشانی غول یك چشم تفنگ بود؛

تا پایان یابد فرهنگ تیر خلاص.

من اگر تفنگی داشتم

باروت را به جزیره‌ی مرگ تبعید می‌كردم؛

چاشنی را محكوم به خندیدن در برهوت تنهایی.

من اگر تفنگی داشتم،

مرگ را یكجا به مرگ محكوم می‌كردم؛

تا زندگی

ـ با رودی از خنده‌های گل سرخ ـ

جریان پیوسته‌ی بودن باشد؛

و به لبخند

میخكی می‌بخشیدم از زیباترین لحظه‌ی انسان در عشق.

من اگر تفنگی داشتم

فرمان می‌دادم از تانك‌ها

كالسكه‌ی گل برپا دارند

و در كاسه‌ی مخطط هر نارنجك،

تخم زیتون می‌كاشتم؛

با ظرافت ساده‌ی گنجشك.

موشك‌ها را

برای اكتشاف دوستی

به ستاره‌ها تبعید می‌كردم.

من اگر تفنگی داشتم

به «آیلان»[۱] كودك سوری،

سرزمینی از دوست داشتن می‌بخشیدم؛

با پیراهنی از بغض شقایق رنگین.

آه! من اگر تفنگی می‌داشتم

آزادی را به ضیافت آزادی دعوت می‌كردم.

ع. طارق

[۱] ـ آیلان در سال ۲۰۱۳ در دوران جنگ داخلی سوریه بدنیا آمد. او و خانواده‌اش اهل کوبانی بودند. آلان سه ساله با برادر پنج ساله و با پدر و مادرش از سوریه جنگ‌زده رهسپار جزیره کوس در یونان بود. در این سفر آلان به همراه برادر ۵ ساله‌اش (گالیپ) و مادرش غرق شدند؛ و تنها پدر خانواده زنده ماند.