از فلس‌های ستارگانت

به من فرصت آبی شعری ببخش!

تا بدانم

در كدام دقيقه‌ی آسمان

زير كدام قصيده‌ی باران

ايستاده‌ام

حيرت كودكانه‌ی تماشا را

در نگاه من بنشان

تا شكوه خدا را

در حوصله‌ی كوچك يك شبنم

به قنوت فروتنی قيام كنم

دقيقه‌های مرا

از بال كبوترانت

رنگين‌كمان تازه‌يی آيينه کش

من آن گمشده در كودكانه‌های ترد زمين‌ام

آشوب باد مرا

بر رواق عمر

ابريشم آرامشی دريوزه كن

پچ پچ عطرهای نهفته‌ی قلبت را

با اشتياق بارانی‌ترين لحظاتم رازی‌ست

چشم‌هايم به زبانی دل آشنا با هم سخن می‌گويند

مرا به دانايی بكر خواب‌هايت ببر!

به من بگو

از كدام سمت

به طلوع بال پرستو

می‌توانم رسيد؟

...

آی دانایی بکر!

از فلس‌های ستارگانت

به من فرصت آبی شعری ببخش!

ع. طارق