من سياست‌باز نبوده‌ام،

[و نخواهم بود]؛

تا اشك لگدخورده‌ی مادران بيتوته

ـ پشت پيشاني عبوس زندان‌ها را ـ

در قرمزی پوشت مضحكي،

در جيب بالای كت به دقت آهار خورده‌ی خود

كتمان سازم.

و جلوی مردمك گشاد دوربين‌ها

پرتاب يك گل كاغذی را

ـ در «زنده باد!... مرده باد!...» بازيگران دست چين «هايل هيتلر!» ـ

مشق كنم.

من سياست‌باز نبوده‌ام،

[و نخواهم بود]

تا با سوال‌های از پيش تعيين‌شده در رقعه‌ی دیکتاتور

كليشه‌ی كادو پيچ غراره كنم؛

تا خورجينی از كلمات اطو كشيده‌ی بی‌خون را

به نشخوار بنشينم.

من سياست‌باز نبوده‌ام،

[و نخواهم بود]

تا ارتعاش تارهای حساس وجدان معاصر،

و خونگریه‌های شعر

از قصابی كودكان سوری

ـ در تگرگ درشت بمب‌های بشكه‌يی ـ

قلبم را نتكاند؛

و آن را

حرافی گروهی رنگ خون نديده‌ی نازك احساس تعبير كنم!

من سياست‌باز نبوده‌ام

تا بر نطع كثيف نفت و دلار و دروغ،

حقيقت سر ببرم.

آه! ...

هرگز نبوده‌ام، و نخواهم بود.

***

...

من با سياست اما كار خواهم داشت.

سياست من،

ادامه‌ی ايمان توفانی من به شرافت بی‌تنازل آزادی‌ست.

من انسانم؛ انسان عصر شكستن نا ايستای چارچوب قاره‌ها.

عصر تنفس آگاهی،

در فاصله‌ی دويدن انگشت بر يك صفحه‌ی روشن؛

عصر بايدهای بزرگ.

سياست درعصيانی‌ترین سرخدانه‌های خون من است.

ع. طارق