Naar aanleiding van de Amazonesynode zegt Mgr. de Korte in het KN dat er twee benaderingswijzen zijn: “Binnen de Kerk is er een synthetische lijn en een anti-synthetische lijn. Bij de synthetische lijn probeert men de waarheid, de goedheid en de schoonheid van de andere cultuur te integreren in de expressie van het geloof. Bij de anti-synthetische lijn wordt dat juist afgewezen.” Dan wordt er verder gezegd dat De Korte zelf van de synthetische lijn is en zijn hulpbisschop van de anti-synthetische lijn.

De bekende pastoor Mennen heeft daar op zijn website “fortes in fide” (sterk in het geloof) als volgt op gereageerd: “Dit lijkt me, eerlijk gezegd, baarlijke nonsens. (Het gaat om de synthetische en de anti synthetische lijn) Het is helemaal niet zo simpel. De katholieke Kerk heeft bij de missionering altijd geprobeerd het ware, het goede en het schone van een te missioneren cultuur te integreren. Zo is in het begin al het christendom verbonden met Grieks-Romeinse beschaving en zo werd de Kerk draagster van de unieke christelijke Westerse cultuur. Daarbij heeft de Kerk alle mooie dingen van de Grieks-Romeinse cultuur overgenomen: beeldende kunst, architectuur en grote filosofen zoals Plato en Aristoteles en die gekerstend maar tegelijk ook radicaal alle heidense elementen, die niet met het christelijk geloof overeenkomen, afgewezen”.

De hulpbisschop, Mgr. Mutsaerts, heeft de column van pastoor Mennen overgenomen op zijn website “paarse pepers” en zo lijkt het dat een hulpbisschop en een emerituspastoor stelling nemen tegen hun bisschop en ook tegenover de Amazone synode en tegen paus Franciscus. Wat moet je eigenlijk van zulke tegenstellingen denken?

Wellicht hebt u onlangs een aflevering gezien van het muziekprogramma “Maestro”. Er is een orkest dat gedirigeerd wordt door dirigenten die nauwelijks verstand hebben van dirigeren. Het orkest probeert de ad-hoc dirigent te volgen maar dat lukt meestal nauwelijks. Je ziet hoeveel plezier de orkestleden hebben en soms zie je ook hoe de dirigent geniet van haar of zijn rol. Soms is de chaos compleet, maar iedereen heeft het toch naar z’n zin. Aan het einde volgt de beoordeling door een deskundige driekoppige jury. Heel vaak een onvoldoende. Maar dat deert niet echt.

Binnenkort wordt het Kerstmis. Daar gebeurt ook zoiets. De priester viert de liturgie met de toegestroomde gelovigen. Hij is a.h.w. de dirigent die op de preekstoel-bok staat. In de kerk zit “het orkest”, de gelovigen. Zij hebben allemaal hun eigen tempo en hun eigen verwachtingen. Dat loopt soms niet synchroon met datgene wat de priester verkondigt. Maar als nou gelovigen en hun pastoor het samen naar hun zin hebben, zou dan de Goddelijke jury aan het einde van de rit niet een barmhartig cijfer geven?

Ik dacht zo dat onze bisschop, de Amazonesynode en de paus enerzijds, en de hulpbisschop en de bekende pastoor anderzijds ook niet synchroon spreken. Maar uiteindelijk komt het erop aan dat de Goddelijke jury er een oordeel over heeft. Ik geloof vast dat dat oordeel mild zal zijn. Want zo verschillend als we zijn in onze opvattingen over geloof en Kerk; zo horen we wel bij elkaar. Als we dat nou met elkaar maar in de gaten houden, dan kan het ook hier, terwijl we nog onderweg zijn, al heel mooi worden.

U begrijpt hoe ik weer uitkijk naar Kerstmis. Van mijn kant beloof ik u dat ik zal proberen zo te “dirigeren” dat u er allemaal plezier in heeft en misschien ook iets kunt horen van het volmaakte orkest van de engelen in de Kerstnacht.

Namens het pastorale team, van harte Zalig Kerstmis.

Pastoor Martien Mesch