Mijmeren bij een zilveren pastoorsjubileum
(oktober 2023)

door pastoor Martien Mesch

Op 17 mei 1986 werd ik door Mgr. H.C.A Ernst tot priester gewijd in de St. Pauluskerk in Dongen. De dag er na deed ik in dezelfde kerk mijn eerste H. Mis.

Het werden intens feestelijke dagen. Onvergetelijk door de aanwezigheid van vele parochianen, familieleden en vrienden. Vooral onvergetelijk vanwege het besef om wat mij, onverdiend, in handen gelegd was.

Een paar maanden later al werd ik pastoor van een middelgrote parochie in de Zuidwesthoek van Brabant. Zonder al te veel ervaring stond ik ervoor en groeide geleidelijk in mijn nieuwe rol. Dat groeien gaat maar door. Vaak denk ik; je bent pas echt tot pastoor gegroeid, als je met emeritaat gaat.    

pastoor Martien Mesch

De vele verhalen van mensen gaan mee in mijn herinnering. Het zijn verhalen van vreugde, verdriet en teleurstelling, van hoop en liefde, van geloof en soms veel plezier.

Een van de verhalen wil ik u vertellen. Ik was op bezoek bij een echtpaar dat het 65jarig huwelijksjubileum zou gaan vieren. In hun kleine huisje waren de twaalf kinderen geboren. Door de jaren heen was de schare kleinkinderen en achterkleinkinderen steeds groter geworden. De H. Mis uit dankbaarheid zou gevierd worden in de kapel die ooit het geboortehuis was van de H. Zuster Marie Adolphine. We zaten met z’n drieën aan de tafel in de keuken. “We zijn met minstens honderd man, en ze zullen er nauwelijks in kunnen”, zei de a.s. briljanten bruid, terwijl zij vlijtig doorging met haar breiwerk. Hij keek haar aan en zei; “dan gaon ze mar bij mekaor op schoot zitten”. Ze gooide haar knot wol in zijn richting; “Ge het ook helemaol gin verstaand, gij."
En ze vertelde over de geboorte van de kinderen. Hoe de wieg in hun slaapkamer stond. Een van de kinderen huilde veel. De oplossing was een touw aan de wieg waardoor zij de wieg kon laten schommelen. Af en toe nam hij het over, maar dan schuurde het touw over haar buik, en dat was dan ook weer niks.

Op de dag zelf zat het bruidspaar vlak voor het altaar. We konden nauwelijks in de kapel, maar uiteindelijk had iedereen een plaats gevonden. Het ging allemaal net. Omdat de bruidegom nogal doof was, ging ik tijdens de preek vlak voor hen staan. Ik zei; “jullie zijn een voorbeeld voor ons allemaal. Een leven lang liefde en trouw.” Ze keek hem een beetje spottend aan. Toen keek ze naar mij. “Witte wat het is? Ik heb vroeger vaak gedocht, ik gaoi. Maar waor konde als vrouw naor toe? Ge had geen inkomen, dus ge moest wel blijven.”

De bruidegom had het niet verstaan. Hij keek naar haar en weer naar mij. “Haar ‘luidspreker’ is nog goed pastoor.” Kinderen en kleinkinderen hadden groot plezier, en het werd na een ontroerende H. Mis een prachtig feest in café de Harmonie om de hoek bij de kapel.

Het was ook de moeite waard om te feesten. Een leven lang gekibbeld en toch bij elkaar gebleven. En toen zij stierf was het leven voor hem niet meer de moeite waard. Een paar maanden later waren ze weer samen in Gods heerlijke eeuwigheid.


Ik denk nog vaak aan hen terug en ik vertel hun verhaal dikwijls aan toekomstige bruidsparen. Een huwelijk is pas een huwelijk na 65 jaar kibbelen, soms denken; ‘ik vertrek’ en toch blijven en uiteindelijk niet meer zonder elkaar kunnen leven.

Ik denk vaak aan hen terug. U begrijpt het al. Het priesterschap, en het daarmee verbonden pastoor zijn, is pas priesterschap na jaren ‘kibbelen’ met O.L. Heer, soms denken; “ik vertrek”, en toch blijven en uiteindelijk niet zonder de Lieve Heer en de dierbare parochie kunnen leven.

Er zijn in de voorbije jaren heel wat ‘knotten wol’ gegooid. Door mij naar anderen en door anderen naar mij. Maar het was goed, heel goed, en het is “om in een lijstje te zetten”.

Het bovenstaande schreef ik n.a.v. mijn zilveren priesterfeest in 2011. Tegelijkertijd vierden we dat ik 12 ½ jaar pastoor was in Vught.

In de jaren die voorafgingen en de jaren die volgden is er veel gebeurd. Op 26 september 2004 werd het “nieuwe orgel” in de H. Hartkerk gewijd door Mgr. Hurkmans. Op 1 september 1999 volgde de benoeming tot pastoor van de parochie H. Lambertus te Cromvoirt. Op 1 februari 2000 werd eveneens de parochie O.L.Vrouw Middelares bij de parochie gevoegd. Op 15 december 2001 volgde tevens de benoeming voor de parochie Vught Zuid. Dit werd weer gevolgd door de samenvoeging van alle bovengenoemde parochies tot de parochie Edith Stein op 1 januari 2003. Op 27 november 2014 werd de fusie met de parochie H. Nicolaas te Helvoirt een feit. De naam van de parochie werd; R.K. Parochie H. Edith Stein.

pastoor Martien Mesch

Toen ik in 1986 priester werd en kort daarna pastoor in de Zuid-Westhoek van West-Brabant had ik de droom als priester oud te kunnen worden in één parochie met het liefst een kapelaan erbij.

U ziet dat de droom niet in vervulling is gegaan, of misschien toch?

Inderdaad ben ik weer pastoor van één parochie, maar dat is toch anders dan ik toen dacht.

Veel is er veranderd in de Kerk. De parochie werd steeds groter, en het werk niet minder.

Maar ik ben dankbaar dat ik het mag doen en ik hoop het nog een aantal jaren vol te houden als de Heer mij er de kracht en de gezondheid voor blijft geven.

 

Op 1 november a.s. is het 25 jaar geleden dat ik tot pastoor werd benoemd in de twee Vughtse parochies H. Petrus en H. Hart van Jezus.