Het is bijzonder dat onze regering zulke strenge maatregelen moest nemen in de 40-dagentijd. Noem het ook maar de quarantainetijd. Dat woord quarantaine komt uit de tijd dat de pest in de 14de eeuw rondwaarde over Europa en in Venetië moesten toen schepen eerst 40 dagen stil liggen voordat ze aan land mochten. De 40-dagentijd of quarantainetijd is bedoeld als bezinning. Wie zijn wij eigenlijk, hoe leven wij? Wie denken wij wel dat we zijn en kunnen? Is dat leven wat wij leiden eigenlijk wel gewoon? We zijn en blijven stervelingen. Maar dan wel stervelingen aan wie gedacht wordt door God. Dat God gedachten heeft over ons! Ga naar buiten in de nacht, besef de omvang van het universum, sterrenstelsel na sterrenstelsel, en ineens voel je je ineenschrompelen tot niets, tot een minuscuul wezentje. En naar dat kleine mensje wordt door God omgezien? Zouden we eigenlijk niet allemaal in quarantaine moeten, letterlijk een 40 dagen tijd van gebed, God zoeken en je afvragen: hoe staat mijn leven ervoor? Wat is mens-zijn? Zouden wij en de hele schepping niet een soort reset nodig hebben voordat het te laat is

Onze premier heeft in zijn toespraken de ernst van de situatie onder woorden gebracht. Dat we er nog niet zo snel van af zijn, dat we een lange adem moeten hebben. Dat veel sectoren harde klappen krijgen. Maar wellicht zitten er ook spirituele groeikansen in wat we nu meemaken. Zouden alle maatregelen er toe bijdragen dat ons leven wat gezonder wordt, de lucht schoner? Zouden we nog meer het besef krijgen dat ons leven niet zo maakbaar is als we dachten maar uiterst kwetsbaar en dat dat je anders leert handelen? Dat het een vraag moet blijven of we meer en meer mobiel moeten worden of juist meer pas op de plaats moeten maken. Dat ook de kerk niet maakbaar is? Dat kerk zijn niet afhankelijk is van gebouwen en grote aantallen. Dat het gaat om 2 of 3 in Jezus’ Naam bij elkaar?