Na drie dagen van uitgelaten levensvreugde tijdens het carnaval, begint op woensdag 14 februari in de Katholieke Kerk de vastentijd. Dit is een periode van veertig dagen ter voorbereiding op het Paasfeest; een tijd van vasten en inkeer. Hét teken van vergankelijkheid is de as. Gelovigen laten zich daarmee op Aswoensdag in de diverse kerken tekenen.

Mensen uit alle tijden verlangen naar een leefbaar land met welzijn en toekomst. Zo trok ook Mozes met zijn volk door de woestijn naar een land vol beloften, waar zijn mensen geen slaven meer waren, een land waar ze als een volwaardig mens werden behandeld en toekomst hadden. Daarvoor moesten ze een zware tocht maken met allerlei ontberingen, zoals het lijden van dorst, het ergste wat je kan overkomen in de woestijn. Want water is daar schaars en kostbaar, het is goud waard. En juist in de hoogste nood, op het moment dat je zou opgeven is de redding nabij, God die zelf zijn volk lest van de hevige dorst. Als je op God vertrouwt dan kan er op het meest dorstige moment in je leven water uit de kale, droge rotsen stromen. God, de bron die je dorst naar een nieuwe toekomst, een nieuw land om te leven, kan lessen. God, de bron zelf van het leven gevende water, die kan helpen je diepste levensvragen, te beantwoorden. Wie ben ik, in welk land, in welke situatie ben ik nu beland, waar leidt ons leven naar toe, wat is mijn toekomst nog? Waarom is het zo en niet anders? Waarom leven wij in zo’n verdeeld Nederland met al die spanningen tussen diverse bevolkingsgroepen? Waarom is het zo en niet anders? Vragen van alle tijden. Een mens krijgt in de ontmoeting met God, een heel nieuw perspectief op het leven. Ook in een echte ontmoeting van mens tot mens, van hart tot hart, wordt een grens doorbroken, een barrière geslecht. Door openheid en eerlijkheid wordt een bron aangeboord die water geeft, met nieuwe levenskracht. Een gesprek van mens tot mens, waarin je je hart opent voor elkaar, kan wonderen verrichten.