Goede vrienden,

Soms gebeuren dingen totaal onverwacht. Dingen waarvan men dacht dat die vroeger wel voorkwamen, maar nu niet meer. En al zeker niet in een zo ontwikkelde samenleving als de onze. Niets is minder waar. Het coronavirus duwt ons met onze neus op de feiten: we zijn en blijven kwetsbare mensen. Niet alleen hier of daar, maar wereldwijd.

Even wereldwijd is de solidariteit die nu van allen wordt gevraagd. Niemand mag uitzonderingen maken voor zichzelf. Ook wij als Kerk niet. Net zoals er ook voor armoede en migratie geen louter plaatselijke oplossingen bestaan. We weten dat wel, maar vergeten het veelal. We proberen het zoveel mogelijk buiten onze grenzen te houden. Maar het virus kent geen grenzen. Een mentaliteit van elk voor zich maakt ons juist nog kwetsbaarder.

We zijn verantwoordelijk voor elkaar, wereldwijd. De aarde is werkelijk ons gemeenschappelijk huis.

Deze coronacrisis valt middenin de veertigdagentijd, juist als we ons zondag na zondag en week na week voorbereiden op Pasen. Gemeenschappelijke vieringen zijn nu niet mogelijk. Ook niet de eucharistie op zondag. Je zou spontaan denken: het was toch beter op een ander moment gebeurd. Maar dat heeft niet veel zin.

We zullen de veertigdagentijd dit jaar anders beleven. Dat is waar. Maar we zullen hem daarom niet minder intens beleven.

Het zal van elk van ons wel bijkomende inspanningen en grotere creativiteit vragen.

De prefatie van deze vastentijd zegt het zo mooi over deze veertigdagentijd: Tijd van meer toeleg op het bidden en van grotere aandacht voor de liefde tot de naaste. We kunnen nu niet meer samenkomen om te bidden. Maar we kunnen het wel alleen doen, in het gezin, in onze religieuze gemeenschap. Tijd van stilte en bezinning, met een aandachtig oor voor het woord van de Schrift die de liturgie voor deze tijd voorziet. En gelukkig zijn er ook de media en in het bijzonder ook de kerkelijke media die ons daarbij helpen.

Nu alles meer in stilte moet gebeuren, blijft deze voorbereidingstijd op Pasen ook een tijd van grotere aandacht voor onze naaste.

Uiteraard nu vooral voor hen die door de ziekte getroffen zijn, voor allen die hen bijstaan en voor hen die onderzoek doen naar het virus om de verspreiding tegen te gaan. Maar ook voor hen die arm zijn of eenzaam, op de vlucht voor oorlog en geweld, voor allen die hoe ook in nood zijn en aan onze deur kloppen om hulp. Tijdens de veertigdagentijd worden ook altijd de collectes voor Broederlijk Delen (lees: Vastentijd) gehouden. Ook deze solidariteit mogen we nu niet vergeten.

We zullen in deze dagen meer teruggetrokken leven. Soms wel echt in quarantaine of in heel beperkte kring. We zullen de vieringen en vooral de eucharistie erg missen. Ook in die zin moeten we nu vasten. Maar laten we ons niet alleen voelen. We blijven wel met elkaar diep verbonden: verbonden in gebed en in en wereldwijde solidariteit.

En vergeet niet dat in dit alles de Heer zelf ons nabij blijft. Hij is bij machte ook deze tijd tot een tijd van genade te maken.

+ Jozef Kardinaal De Kesel